انواع دارالاسلام

انواع دارالاسلام

(6-قسمت)

اگر محافظت از «جان»، انسان را در چنان حالتی قرار می دهد که به چنین حرامی پناه ببرد و حتی استفاده از آن تا رسیدن به خوراک سالم بر وی واجب می شود و چنانچه استفاده نکند و بمیرد دچار گناه قتل نفس شده و گناهکار است، حالا پناه بردن به حاکمیت ممنوع شده ای که مجری قوانین شریعت الله است و علاوه بر «جان» از «دین» و «دارالاسلام» و «ناموس» و «آبرو» و «مال» و «موجودیت شخص به عنوان یک مسلمان پایبند به قوانین شریعت الله» محافظت می کند باید چه جایگاهی داشته باشد؟ بدون شک باید به چنین حاکمیتی پناه برد و از آن جهت حفظ اینهمه امور ضروری در برابر اینهمه کافر مهاجم استفاده کرد.

در اینجا این قاعده ی مهم نیز با قاعده ی دیگری محکم می گردد که : ما أُبِيحَ لِلضَّرُورَةِ، يُقدَرُ بِقَدَرِهَا.. یعنی «الضَّرُورَةُ تُقَدَّرُ بِقَدَرِهَا» چیزی که به خاطر ضرورت مباح شده است تنها به اندازه ای از آن استفاده می شود که آن ضرورت را از بین ببرد نه بیشتر.

مثلاً شخصی که از در حال هلاک است تنها به اندازه ای که گرسنگی اش را رفع کند از مال دیگران بدون اجازه بر میدارد، نه اینکه اقدام به برداشتن سایر چیزها کند. یا دکتری که ضرورت است که به فلان قسمت از عورت مریض نگاه کند نباید بیشتر از نیاز نگاه کند.

یا اگر در «دارالاسلام»از روی ناچاری از حکومتی «بدیل» حکومت «خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ» استفاده کنی  تنها جهت حفظ ضروریات دین، «دارالاسلام»، جان، ناموس، آبرو، خانواده، آزادی، مال و حرکت در راه اصلاحگری و ارتقای آن به «خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ» جلو می روی، نه در فلان فسقی که کاملاً مخالف و مانع اصلاحگری و ارتقای آن به «خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ» می شود.

یا سیدنا حسن بن علی رضی الله عنهما سرور و سید جوانان اهل بهشت و امیر المومنین «دارالاسلام» و «خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ» در بین کناره گیری و نظاره گر شدن و سکوت مومنین و حتی بی وفائی اطرافیان، تفرق و هرج و مرج، قحطی و گرسنگی، خطر منافقین داخلی، و خطر کفار آشکار و در کمین نشسته و زخم خورده ی داخلی و خارجی، و در کل خطر انهدام دین اسلام و «دارالاسلام» و مسلمین و شرک تفرق قرار میگیرد «ناچاراً» و به حکم «ضرورت»در مساله ی حکومتی تن به ممنوع شده و بدعتی می دهد جهت حفظ دین و «دارالاسلام» و جان و ناموس و آبرو و مال و سایر ضروریات مسلمین.  در اینجا از دست دادن حاکمیت مرتبه ای پائینتر از از دست دادن دین و دارالاسلام است. امیرالمومنین حسن بن علی رضی الله عنهما از دو ضرر«أخفَّ الضررين» را انتخاب کرده و افسد را به فاسد دفع می کند و مجبور به پذیرش «أﻗلَّ اﻟﺿررﯾن» یا «أھونَ اﻟﺿررﯾن» می شود.  

این حکومت «بدیل»ی که جایگزین حکومت شرعی ایشان شده بود حداقلش این بود که می توانست به صورت ضعیف از اصل اسلام و دارالاسلام و مسلمین محافظت کند، هر چند بدعتی بزرگ چون شاهیگری و فسقهائی هم در زندگی حکومتی مسلمین وجود داشت و تا کنون هم به نسبتهای مختلفی وجود داشته است، اما از اتفاقاتی مثل از بین رفتن دین و«دارالاسلام» و جان و ناموس و آبرو و مال مسلمین در اندلس و در زمان حمله مغولها و زمان حاضر در اکثر سرزمینهای مسلن نشین از ترکستان شرقی گرفته تا غرب اسلامی جلوگیری به عمل آمد، و احتمال حملات کفار خارجی را از بین برد، و تحرکات مخربین داخلی چون خوارج هم  محدود و تقریباً خنثی شد.

(ادامه دارد…..)