حزب، حزب سالاری و احزاب در دارالاسلام و دارالکفر (2) (قسمت 23)
(6-قسمت)
به همین دلیل به جای حرکت در مسیر «امت واحد» و تلاش جهت تصفیه ی امت از آلودگی ها، خود اقدام به تولید امم مختلفی می کنند؛ و دعوت فردی یا در قالب گروههای متفرق را بر دعوت از کانال شورا و امت واحد ترجیح می دهند و خیال می کنند اینگونه مردمی تر می شوند، اما در واقع باید گفت که عوام زدگی و حرکت طبق نقشه های دشمنان اسلام آنها را به سمت و سوی شرک تفرق کشانده و در واقع اینها انسانهای کم علم یا ترسو و ضعیف و سست بنیه ای هستند که حتی توانائی برداشتن دارودسته ی منافقین از منبر مسجد محله ی خودشان را ندارند چه رسد به برداشتن طاغوتهای حاکم بر جامعه و پاک کردن زمین از طاغوتهای 6گانه. و یا به همین سادگی تسلیم جو به وجود آمده توسط رسانه های کفار و جنگ روانی دشمنان قانون شریعت الله و دارالاسلام شده اند. اینها بدون شک نمی توانند حاملان دین الله و دعوتگران دین با مفاهیم 4گانه ی آن در برابر دنیای کفر جهانی و ارتداد محلی باشند، اینها با در دست داشتن آدرس درست دارند مسیر اشتباهی را طی می کنند.
البته باید در نظر داشت که طبق فرموده ی الله تعالی که می فرماید: قُلْ إِنَّمَا أَعِظُکُم بِوَاحِدَةٍ أَن تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَى وَفُرَادَى (سبأ/46) بگو: من شما را تنها یک نصیحت می‌کنم، و آن این است که : خالصانه برای خدا، دو نفر دو نفر، و یا یک نفر یک نفر، برخیزید؛ و طبق فرموده ی رسول الله صلی الله علیه وسلم که می فرماید: بَلِّغُوا عَنِّي ولو آيَةً [1] از من برسانید اگر چه یک آیه باشد؛ هر شخصی می تواند بر اساس آنچه که «امت واحد» ارائه داده است به اندازه ی توان و وسعت خودش به صورت فردی یا جمعی دین الله تعالی را برساند و خودش را مشمول این دعای رسول الله صلی الله علیه وسلم کند که می فرماید: نَضَّرَ اللَّهُ امْرَأً سَمِعَ مَقَالَتِي فَوَعَاهَا وَحَفِظَهَا وَبَلَّغَهَا فَرُبَّ حَامِلِ فِقْهٍ إِلَى مَنْ هُوَ أَفْقَهُ مِنْهُ[2] خداوند فردی را شاد و شادمان کند که سخنی از من شنیده و حفظ کرده و همانطور که شنیده است آنرا بیان کند. چه بسا حامل فقهی که روایات را به فقیه تر از خود منتقل سازند.
اما در اموری که تنها به صورت جمعی می توانند به «نیازهای روز» پاسخ دهند و تک روی نوعی تولید مانع محسوب می شود شورا سالاری جایگزین و بدیل حزب سالاری در دارالاسلام است.
تحزب در میان انسانها تنها با عقیده ای واحد و از کانال ابزاری به نام شورا از بین می رود و گرنه در جوامع لیبرال حزب سالاری و حزب گرائی امری اجتناب ناپذیر و پایان ناپذیر است که حداکثر فایده احزاب این است که در صورت حضور آنها در جامعه، سایر بازیگران سیاسی نمی توانند بدون در نظر گرفتن آنها به بازی ادامه بدهند و اینها هم بخشی از بازی می شوند.
زمانی که عقیده ی واحدی وجود نداشته باشد هر حزبی خودش را بر حق می داند و به داشته های خودش ایمان دارد و سرخوش است که تنها راه نجات گفتمان درست پیش اوست ، و سایر احزاب را بر باطل و داشته های آنها را نمی پذیرد، و حتی در برابر سایر احزاب دچار کوری و کری می شوند و مثل خوک صفتان تنها موارد منفی و آلوده ی احزاب مخالف را می بینند.
اما همین احزاب بر محور باطل و دشمنی با قانون شریعت الله با هم متحد می شوند و هرگز احزاب بر مدار حقی نیستند که الله تعالی فرستاده است، چون سکولاریستها (مشرکین) هرگز در این مسیر نیستند.
(ادامه دارد…….)
[1] بخاری 3461 / صحيح ابن حبان 6256/ حلية الأولياء6/80
[2] الترمذي (2658) / وأبو يعلى في ((المعجم)) (219)، /والطبراني في ((المعجم الأوسط)) (5179)./ ابن ماجه 2498