دشمن شناسی شرعی (3)/ شناسائی اجمالی و روش برخورد با کفار پنهان داخلی یا منافقین و سکولارزده ها
درس های مقدماتی/ درس پنجم
دشمن شناسی شرعی (3)/ شناسائی اجمالی و روش برخورد با کفار پنهان داخلی یا منافقین و سکولارزده ها
(38- قسمت)
- جهت جلب نظر مؤمنین قسم خوران قهاری هستند تا مؤمنین از سوءظن بیرون بیایند و همچون سپری از قسم خوردن استفاده می کنند: «اتَّخَذُوا أَيْمَانَهُمْ جُنَّةً فَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ إِنَّهُمْ سَاءَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ» (منافقون/2)، آنان سوگندهای (دروغين) خود را سپری (برای رهایی از گرفتار آمدن به دست عدالت، و پوشاندن چهره‌ی واقعی خودشان) می گردانند، و (خود را و مردمان را) از راه خدا بازمی‌دارند. ايشان چه كار بدی می‌كنند.
تعبیر «جُنَّةً» (سپر)، به این معنی است که آن ها همیشه با مؤمنین در حال جنگ روانی خواهند بود، این نکته ی خیلی مهمی است. سپر به کار برده شده، «جُنَّةً» مربوط به جنگ است. این ها همیشه با مؤمنین در حال جنگ روانی خواهند بود؛ همچنان که همیشه با مسلمین در حال جنگ نظامی خواهند بودتا به اهدافشان می رسند: «وَلَا يَزَالُونَ يُقَاتِلُونَكُمْحَتَّىٰ يَرُدُّوكُمْ عَنْ دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطَاعُوا»، چون سپر مخصوص میدان های جنگ بوده است. این ها هم در بخش روانی و تبلیغاتیهمیشه با مسلمین در حال جنگ خواهند بود و هم در بخش نظامی؛ در نتیجه، نباید فریب ظاهر سازهای آن ها را خورد. «وَیَحْلِفُونَ بِاللّهِ إِنَّهُمْ لَمِنکُمْ وَمَا هُم مِّنکُمْ وَلَکِنَّهُمْ قَوْمٌ یَفْرَقُونَ* لَوْ یَجِدُونَ مَلْجَأً أَوْ مَغَارَاتٍ أَوْ مُدَّخَلاً لَّوَلَّوْاْ إِلَیْهِ وَهُمْ یَجْمَحُونَ» (توبه/56-57)، به خدا سوگند می‌خورند که آنان از شما هستند (و مؤمن و مسلمانند) در حالی که از شما نیستند و مردمان ترسوئی هستند. اگر پناهگاهی یا غارهائی و یا سردابی پیدا کنند شتابان بدانجا می‌روند و به سرعت بدان می‌خزند.
قسم می خورند که ما هم در دعوت و تبلیغ، جهاد و مبارزه با اشغالگران و طاغوت ها با شما هستیم و … اما این ترسوها زمانی که پای عمل و جهاد پیش می آید فرار می کنند و هر سوراخی پیش بیاید به آن پناه می برند، و اگر شرایط سختی در راه الله پیش بیاید فرار را بر قرار ترجیح می دهند. اما، ممکن است همچون عبدالله بن ابی در راه پیروز گرداندن دین سکولاریسم صدها کیلومتر از مدینهتا مکه، تا نزد سکولاریست های قریش رنج سفر را تحمل کنند.تصور کن چیزی حدود 350 کیلومتر را با اسب فقط به خاطر مشورت یا طرح یک توطئه به مکه می رفت. یا همچون سکولارزده ها بدترین شرایط رسیدن به اروپای سکولار را تحمل کنند، هرچند امکان تلف شدن جانشان در دریای مدیترانه و غیره هم وجود داشته باشد، اما برای شرکت در کلاس های روشنگری و یا دعوت در یک روستای دورافتاده یا حتی روستای محل تولد خودشان صدها عذر می آورند و در کلاس هایشان شرکت نمی کنند و قسم می خورند که ما هم مسلمانیم و خواهان دعوت و اصلاح امت و جهاد با اشغالگران هستیم ولی ما الان وقت و توانش را نداریم و غیره .
با قسم و قرآن سعی دارند مسلمین را از خود راضی کنند: «يَحْلِفُونَ لَکُمْ لِتَرْضَوْا عَنْهُمْ فَإِنْ تَرْضَوْا عَنْهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ لا يَرْضي عَنِ الْقَوْمِ الْفاسِقينَ» (توبه/۹۶)، برای شما سوگندها می‌خورند تا از آنان گذشت کنید و خشنود شوید. تازه، اگر هم شما از آنان گذشت کنید و خشنود شوید، خداوند (از ایشان خشمگین است و) از گروهی که از فاسقینی که از فرمان سرپیچی کرده و بر دین شوریده باشند، گذشت نمی کند و خشنود نمی‌شود «فَإِنَّ اللَّهَ لا يَرْضي عَنِ الْقَوْمِ الْفاسِقينَ».
در مسائل بسیار ریز شخصی ممکن است دیده باشید که اگر غیبت کنند با قسم طرف را قانع می کنند، اگر معامله کنند با قسم طرف را راضی می کنند و … . حالا در برابر،اگر به او گفته شود چرا غیبتم را کردی؟ قسم می خورد که من چنین غیبتی در حق تو نکردم. بي پروا قسمِ دروغ می خورد و هيچ ابايی هم ندارد.
- ادای خشکه مقدس ها را درمی آورند و پیامبر صلی الله علیه و سلم را عامل دردسر و فتنه برای خودشان می دانند: «وَمِنْهُم مَّن یَقُولُ ائْذَن لِّی وَلاَ تَفْتِنِّی أَلاَ فِی الْفِتْنَةِ سَقَطُواْ وَإِنَّ جَهَنَّمَ لَمُحِیطَةٌ بِالْکَافِرِینَ» (توبه/49)، بعضی از منافقان می‌گویند: به ما اجازه بده (تا در جهاد با رومیان شرکت نکنیم) و ما را دچار فتنه و فساد (جمال ماهرویان رومی) مساز. آگاه باشید! هم‌اینک ایشان (با مخالفت فرمان خدا) به خودِ فتنه و فساد افتاده‌اند و (دچار معصیت و گناه شده‌اند و در روز قیامت) آتش دوزخ، کافران (چون ایشان) را فرا می‌گیرد.
این ها همان کسانی هستند که اگر چشم قدرت حکومتی را دور ببینند هیچ موجودی از فساد این ها در امان نیست و اقدام به هر پستی می کنند. این ها در حالی خودشان را اینقدر پاکدامن و باعفت می دانستند و به این بهانه از جهاد و دفاع از سرحدات مسلمین طفره می رفتند که خودشان در انواع مفاسد اخلاقی غرق بودند.علاوه بر این، ممکن بود با یورش کفار اشغالگر، کل سرزمین و ناموس مسلمین هم که بخشی از این مسلمین هم جزو خانواده و قبیله ی آن ها بودند در خطر بیفتد. در این صورت، خودشان در تاراج ناموس خواهر و مادرشان توسط کفار ابائی نداشتند و با آن ها رابطه و ولاء هم داشتند.
(ادامه دارد……)