Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(2-қисмат)
Барои хамин дар дарси дувум ва севум ба шинохти жохилият ва тоғут ишора кардем ва дарси чохорумимонро хам ба маърифий ислом ва муслимин ихтисос додем ва вориди дарси панжумимон дар мовриди душманшиносий шудем, дар ин дарс пас аз анализи жомеъайи куффор ба маърифийи мушрикин ё ба забони имрузин секуляристхо ва ахкоми куллийи марбут ва ба онхо ва хамчунин ба маърифий куффори ахли китоб ва шибхи ахли китоб ва ахкоми куллий марбут ба онхо пардохтем. Инхо куффори ошкори хастандки қобили ташхис хастанд дар идома ба маърифий душманони хатарнок дигари ишора кардемки инхо ошкор нестанд балки пинхон хастанд ва дар муслимин худишонро махфий карданд ва тахти номи дин ва ислом иддаи зиёдийро хам ба худишон олуда кардандки ба онон мегуянд мунофиқин ё ба забони имрузин секулярзадахо ; дар такмили хамин дарси душманшиносий шаръиймон хам бахси муртаддин ва дар нихоят ба даражабанди шаръий ин душманони ошкор ва пинхон пардохтем. Имруз ва дар идомаи дарсхои муқаддамотимон, мерасем ба дарси шишумимонки ба “ вахдати огохона, хадафманд ва харакатий” мепардоземки пас аз панж дарси гузашта ба нахви ба “ чи бояд кард?” и мо посух медихад.
Барои хар мусалмони огохи возих ва ровшан астки жохилият ва тоғутхо ва тамоми куффори ошкор ва пинхон мумкин аст дар масоили моддий ва манофеъи дунёвий бо екдигар носозгорихо ва ихтилофоти дошта бошанд, аммо харгиз дар баробари мўъминин ва махрумин хамдигарро танхо намегузоранд ва дар саркуби мужриёни қонуни шариати аллох басурати аланий ва ғейри аланий бо екдигар хампеймон ва муттахид мешаванд ва харгиз екдигарро дар замоники бояд махкум кунанд махкум намекунад. Ин барои хар инсони дар хамин еки ду соли гузаштаки вақойеъи муслимини Бирма ва Африқои марказий ва Сурия ва Ироқ ва Сумолий ва Яман ва Алжазоир ва Либий ва Миср ва Ғазза ва Чечен ва Туркистони шарқий ва Ўзбакистон ва Тожикистон ва ғейрихро мушохада карда бошад возих ва ровшан аст.
Бале, кулли ( тамоми) куффори пинхон ва ошкори қонуни шариати аллох дар чанин мовқеъиятхои куллий ( тамоми) ихтилофотишонро дур меандозанд ва бо хам муттахид мешаванд. Бо ин душманони муттахид ва қудратманд танхо бо вахдат ва қудрат астки мешавад бо онхо муқобила кард. Куффори муттахид ва жохилияти муттахид барои тахкими қонуни куфрий дини секуляризм ва чаповули сарзаминхои муслимин ва инхидоми ахлоқ ва фарханги исломий муслимин бо анвоъи тўвтиъахо ба жанги бо муслимин омаданд ва муслимин хам бояд муттахид ва бо қудрати жамъий барои тахкими қонуни шариати аллох ва баргардондани хақхоики аллох ба онхо дода аст бо жохилияти муттахид ба рахбари дини секуляризм жиход ва мубораза кунанд.
Баъди аз иймон ба аллох ончи ба ин жиход ва фаолиятхои огохонайи мо маъни медихад, дақиқан хамин ижоди ек вахдати фарогир дар шўро ва хадафи вохиди астки дар миқёси кулли жавомеъи муслимин, дар сахнайи жидол бар сари таъйини таклифи қудрати хукумати дар жомеъайи муслимин қад алам карда аст. Шўройи фарогир ва мунсажимики хар мусалмони шариатгаро, ва хар инсони мудофеъи озодий, рифох ва амният, битавонад ба он мулхақ бишавад, ва мутмаъин бошадки аз тариқи он метавонад амалан ва воқеан бар жомеъайи худиш, мухити пейромуни худиш ва бар сарневишти инсонхойи маъосири худиш таъсир бигузорад.
Агар ек чизи бихохад жўвхари муштараки марохили мухталифи жиход ва мубораза ва фаолияти моро дар ин чанд дахаи гузашта баён кунад, талош барои шикл додан ба ек вахдат ва жараёни бунёдий шариатгаройи огохона, хадафманд ва харакатий тобеъ шўро астки қасд дорад на дар хошия жомеъайи муслимин, балки дар маркази жомеъайи муслимин, дар матни жанги қудрат, муслимин ва соири озодихохони ғейри мусалмонро ба майдон бикашонад ва ин шўрои вохид бо ташкили уммати вохид ва бо ижмоъйи вохиди намояндагишон бикунад.
Пас аз омузиши иймон астки амали ба ахком матрах мешавад ва бо ташкили уммати астки аз ин
« خَیْرَ أُمَّةٍ» – كُنْتُمْ خَیْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ–
Хоста мешавад хамчунонки росулуллох барои он шохид ва намуна ва улгуйи айнийи буда инхо хам намунаи айний ва шохиди бошанд барои дигарон.
«وَكَذٰلِكَ جَعَلناكُم أُمَّةً وَسَطًا لِتَكونوا شُهَداءَ عَلَى النّاسِ وَيَكونَ الرَّسولُ عَلَيكُم شَهيدًا» (بقره/143)
Ин шохид шудан ва намунаи айний шудан бо муталаъайи сирф ва огохи бидуни амал намешавад.
Баъди аз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам танхо аз коноли шўро астки мешавад умматро ташкил дод ва танхо ва танхо ин уммати вохиди астки метавонад бо ижмоъи вохид ва жамоати вохид тамоми ваъдахои аллох мисли аз бейн бурдани гурснаги ва таъмини амният
« أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَآَمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ» (قریش/3-4)
Ва соири ваъдахои дунёвий аллохро тахаққуқ бибахша ва илова бар ин барои дигар инсонхо улгу ва шохид ва намунаи айний бошанд. Афроди зиёдий хастандки куллиёти инро медонанд аммо рохкори харакати дар ин масирро балад нестанд, иддайи хам хастандки ба далоили зимни огохи дар ин масир харакат намекунанд ва дар он қадам намегузоранд ва амалишон фойдайи барои онхо надорад.
(идома дорад………)