دسته: осори мактуби тожики шайх мужохид Абу Хамза хўромий

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(40- қисмат)

Дар ин сурат возих ва ровшан астки инхидоми хукумати исломий ала минхажин нубувват ва шўройи улил амри вохиди муслимин иллати асосий ва омили инхамма тафарруқ, залилий, ақаб мондаги, даржозани, ва рукуди моддий ва маънавийи умуми муслимин ва ривожи анвоъйи мафосиди ақидатий – ахлоқий ва рафторий миёни муслимин буд:

لتُنْقَضَنَّ عُرَى الْإِسْلَامِ، عُرْوَةً عُرْوَةً، فَكُلَّمَا انْتَقَضَتْ عُرْوَةٌ، تَشَبَّثَ النَّاسُ بِالَّتِي تَلِيهَا، وَأَوَّلُهُنّ نَقْضًا الْحُكْمُ، وَآخِرُهُنَّ الصَّلَاةُ..

Дастгирахойи ислом ек ба ек шикаста мешавад, харгох ек дастгира нобуд шавад мардум ба ончи наздики он аст чанг мезананд, аввали онхо шикастани хукм аст( хукм бар асоси минхажин нубувватро рахо мекунанд) ва охари онхо намоз аст ( намозро тарк мекунанд).

Возих ва ровшан хам хастки танхо бо бозгашти мужаддади чанин хукумати исломий ала минхажин нубувват ва находхойи вобаста ба он астки дубора уммати вохид ва жамоати вохид ташкил мешавад ва муслимин аз дасти инхамма мафосид нажот пейдо мекунанд ва дар хамон масирики аллох бароишон таъйин карда буд меофтад ва машмули сифати:

كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنّاسِ

мешаванд.

Бидуни дар даст доштани қудрати хукумати исломий ва находхойи тахти пушиши он садхо сол дарси ахлоқ ва тазкия додан ва парвариши мардум ва ғейрихки дар масири дастёбий ба қудрати хукумати исломий набошад, таъсироти асосий хоста шуда дар шариатро надорад. Инро мо қарнхост тажруба кардаем ва ниёзий ба тажрубайи мужаддад надорем, ва бояд ба ин даража аз фахм расида бошемки бо онки ахли суннах вужуд дорад – ва тақрибан хаммайи фирақи ахли қибларо дар бармегирад – аммо бидуни шўройи вохид ва уммати вохид ва ижмоъйи вохид, жамоати вохиди дар кор нест ва ахлул жамоат вужуд доранд на ахлул жамоах.

Шўройи вохидаки ба жойи тафосир ва таъвилоти мухталиф ва ахзоб ва гуруххойи мухталиф ва мутафарриқ ийфойи нақш мекунад ва қудрати тасмимгири ва ирояйи раъйи вохид ба тамоми муслиминро ба ухда мегирад.

Шўро дар сатхики ташкил бишавад нишон диханда ва баёнгари иродайи тамоми муслимини астки ононро тахти пушиши худиш қарор дода аст, ва дигар ахзоб ва тафосир ва таъвилоти мухталиф харфи аввалро намезананд, ва ба тадриж жойгохи худишонро ба шўро медиханд, ва шўройи улил амр дар мовриди масоили қобили ижтиход, ихтиходи вохиди худишро ироя медихад, ва ижмоъйи вохидиш ва раъйи вохидиш дар радифи қуръон ва суннати сахих қарор мегирад:

: ‏يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ذَلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا‏ (نساء/59).

Итоат аз аллох яъни гирифтани хукм аз қуръон ва итоат аз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам яъни гирифтани хукм аз суннати сахих ва итоат аз улил амр яъни гирифтани хукм аз ижмоъи вохиди шўройи улил амр. Ба ин шикл итоат аз ижмоъи вохиди шўройи улил амр дар радифи итоат аз аллох ва росул қарор мегирад ва вожиб мешавад. Чун кейфияти татбиқ ва ижройи хукми аллох ва росулиш, мутаносиб бо вазъи мовжуди жахоний ва мантақаий ва дохилий ва ниёзхойи рузи муслимин, аз коноли хамин шўройи вохид ва аз тариқи ижмоъи вохидиш ба шевайи муносиб ва созгор бо шароити хосси баён мешавад.

Дар инжостки ин хукми вохид ноши аз ижмоъи вохид барои хаммайи муслимин итмоми хужжат мешавад, ва хаммайи муслимин бо бахрагири ва истефодайи аз ек раъйи вохид аз тафарруқ ва чанд дастаги нажот пейдо мекунанд, ва дубора уммати вохид ва жамоати вохиди шикл мегирадки аллох таоло дар мовридишон мефармояд:

کُنتُمْ خَیْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ (ال عمران /110)

Ва он вақт астки ин уммати вохид намуна ва улгуйи мешавад барои соири мардум:

: وَکَذَلِکَ جَعَلْنَاکُمْ أُمَّةً وَسَطاً لِّتَکُونُواْ شُهَدَاء عَلَى النَّاسِ وَیَکُونَ الرَّسُولُ عَلَیْکُمْ شَهِیداً(بقره /143)

Уммати вохидики ваъдахойи аллохро машмули худиш мекунад:

وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا مِنکُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُم فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دِینَهُمُ الَّذِی ارْتَضَى لَهُمْ وَلَیُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً ‏(نور/55)

Худованд ба касони аз шумоки иймон оварданд ва корхойи шойиста анжом доданд, ваъда медихадки ононро қатъан жойгузини ( пешиниён, ва вориси фармондехи ва хукумати ишон) дар замин хохад кард хамонгунаки пешиниёнро жойгузини қабли аз худ карда аст. Хамчунин дини ишонроки барои онон мепасандад, хатман ( дар замин) побаржо ва барқарор хохад сохт, ва нез ховф ва харроси ононро ба амният ва оромиш мубаддал месозад.

(идома дорад……..)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(39- қисмат)

Арз кардамки аз нишонахо ва вижагихойи боризи хилафату ала минхажин нубувват еки низорати хаммагонийи мардум бар хоким ва находхойи хукумати буд ва дигари рукн ва қуввайи ба номи шўро.

Бо аз бейн рафтани хукумати исломий ала минхажин нубувват аввалин чизики аз бейн рафт назорати мардумий буд, ва ин хам табиий аст. Чун замоники шохигарийи хушунатгаро – мулкан аззан – ва мустабид – мулкан жабрийян – хоким мешавад, мардум журъати нақд кардан ва раъйи мухолифро надорад, магар истисноъоти хосси набошадки инхо хам аксаран ба махдудият ва жанги равоний ва хатто зиндон ва саркуб ва дар мавориди жанги мусаллахона кашида шуда аст. Ба дунболи он худ ба худ шўройи улил амр ва ба истелохи оммайи мардуми шўройи муваххиди ахли хал ва ақди кулли муслимин хам нобуд шуд. Бо инхидоми шўройи улил амри вохиди муслиминки уммати вохидиро ташкил дода буд севумин чизики аз бейн рафт хамин уммати вохид буд ва даххо ва балки садхо уммати риз ва дурушт аз он ба вужуд омаданд ва хануз дар холи таксир хастанд.

Бо аз бейн рафтани уммати вохид хамки ижмоъи вохиди аз он берун меомад чохорумин мовридики аз бейн рафт ижмоъйи вохид муслимин буд ва бо аз бейн рафтани ин ижмоъйи вохид садхо ва балки хазорон мухталифи дарун гурухи ва дарун мазхабий ва махаллий ва бумий жойи ижмоъйи вохиди кулли муслиминро гирифт.

Ижмоъйи вохид зомини тўлид ва хифзи жамоати вохиди муслимин буд. Барои хамин росулуллох саллаллоху алайхи васаллам муслиминро ба пейвастан ба жамоат сифориш мекарданд ва аз харгуна дури аз жамоат ва ижоди тафарруқ нахий мекарданд.

عَلَيْكُمْ بِالْجَمَاعَةِ وَإِيَّاكُمْ وَالْفُرْقَةَ فَإِنَّ الشَّيْطَانَ مَعَ الْوَاحِدِ وَهُوَ مِنْ الِاثْنَيْنِ أَبْعَدُ، مَنْ أَرَادَ بُحْبُوحَةَ الْجَنَّةِ فَلْيَلْزَمْ الْجَمَاعَةَ.[1]

Бар шумо пейвастан ба жамоат лозим ва зарурист, ва бархазар бошид аз жудойики, шайтон ба хамрохи ек нафар танхо аст ва аз ду нафар дуртар аст, харки хостори васати бехишт аст хатман пойбанди жамоат бошад.

Ва дар жойи дигари ба сирохат баён мекунадки:

الْجَمَاعَةُ رَحْمَةٌ، وَالْفُرْقَةُعَذَابٌ “[2]

Жамоат рахмат ва тафрақа азоб аст. Ин хам тафсир ва ровшангари дар мовриди оёти астки ба вахдат дастур медиханд ва бахусус замоники аллох таоло тафарруқро азоби дар хадди азобхойи осмоний ва зилзила маърифий мекунад:

قُلْ هُوَ الْقَادِرُعَلَى أَن یَبْعَثَ عَلَیْکُمْ عَذَاباً مِّن فَوْقِکُمْ أَوْ مِن تَحْتِ أَرْجُلِکُمْ أَوْ یَلْبِسَکُمْ شِیَعاً وَیُذِیقَ بَعْضَکُم بَأْسَ بَعْضٍ انظُرْ کَیْفَ نُصَرِّفُ الآیَاتِ لَعَلَّهُمْ یَفْقَهُونَ ‏(انعام/65)

Бигу: худо метавонадки азоби бузурги аз болойи саритон ва ё аз зери похойитон бар шумо бигуморад ва даста даста ва пароканда гардад ва бархи аз шуморо ба жони бархи дигар андозад ва гирифтори хамдигар созад. Бинагарки чигуна оётро баён ва ровшан мегардонем то балки бифахманд.

Воқеан барои касики заррайи ахли фахм бошад бояд бидонадки азоби тафарруқ бидуни шак аз азобхойики аз болойи сар ва зери похойи мо нозил мешаванд бисёр хатарноктар, доманадортар, шадидтар,мухаррибтар ва вахшатноктар буда астки хам акнун хам аз болойи сар мисли бомборонхойи атомий ва шимиёвий ва урониумий ва бомбхойи чанд тоний ва хушаий ва ғейрих шабихи азобхойи осмоний мисли соиқа ва ғейрих ва аз зери по бо анвоъи мингузорихо шабихи азоби зилзила амал мекунанд. Илова бар ин азоби тафарруқики интури муслиминро залил ва беубухат карда астки хар кофари ин журъатро ба худиш медихад даст ба хар жинояти бизанад ба ин шикл азобхойи осмоний ва заминийро дар худиш жамъ карда аст ва мумкин аст солхо ва хатто қарнхо тул бикашад ва наслхойи мутаъаддидиро ба коми нобудий бикашонад; дар холики ек соиқа ё ек борони шадид ё ек зилзила танхо дар ек замони хосси афрод ва ё насли хоссиро нобуд мекунад ва ба наслхойи баъдий мунтақил намешавад.

Хуб , холо замоники бо нобуди шўройи вохид ижмоъйи вохид аз бейн рафт ба сурати жабрий жамоати вохид хам аз бейн рафт ва ба жойи он садхо жамоати кучак ва бузург тўлид шуданд.

Мушаххас астки ришайи инхидоми жамоати вохид ба инхидоми ижмоъйи вохид бармегардад, ва ришайи нобудий ижмоъйи вохид ба нобудийи уммати вохид бармегардад, ва ришайи инхидоми уммати вохид хам ба инхидоми шўройи улил амри вохид бармегардад, ва боз ришайи инхидоми шўройи улил амри вохид хам ба инхидоми хукумати исломий ала минхажин нубувват бармегардад.

(идома дорад……..)

---

[1] الترمذي، ابن ماجه، أحمد

[2] أخرجه أحمد ( 4 / 278 ) و هو و ابنه عبد الله في ” الزوائد ” ( 4 / 375 (و القضاعي ( 3 / 1) الألباني في “السلسلة الصحيحة” 2 / 276 :

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(38- қисмат)

Дар хар сурат замоники вахдат заминахойи иттиходи фикрий, ақидатий,созмоний ва рахбариро ба вужуд оварда бошад хамиша маншаъи тахаввул ва дигаргуни буда аст; чун манбаъи қудрат аст. Қудрат ва бозуйи тавонмандики хам куффори ошкор ва пинхон метавонанд аз он истефода кунанд хам муслимин.

Хуб холо агар шахс ё гурух ва жамоати аз ахли қибла ба ин даража аз дарк ва огохи шаръий дар мовриди ахамият ва жойгохи вахдат расида бошад ва аз олудагихойики

تَعْرِفُ مِنْهُمْ وَتُنْكِرُ و از دُعَاةٌ عَلَى أَبْوَابِ جَهَنَّمَ

фосила гирифта бошад, лозим аст бо тадаббур ва таъаммуқ дар мафхум ва жўвхара ва коркарди вахдат, чанон фахмида ва даркиш карда бошадки бо тазриқи жовхарайи вахдат ба бадан, дар хун ва селулхойи шахс муваххиди мўъмин жори бишавад, ва таъсири амалий худишро дар шахсият ва рафториш нишон бидихад. Танхо каси метавонад иддаойи вахдат кунад ва танхо каси лиёқати дарк ва фахми амиқи вахдатро дорадки дар зиндаги жиходий ва муборизотиш онро ба намойиш бигузорад ва амалан нишониш бидихад.

Вокуниши афрод ва жамоатхо ва гуруххо ва ахзоб ва шўрохойи кучак дар баробари вахдати исломий, ва мезони посдорийи қалбий, каломий ва амалий аз ин вахдати муборак меъёри астки шахс бо он худишро ба еки аз жаноххо ва жибхахо наздик мекунад. Ё жанох ва жибхайи мужохидин фи сабилиллах, ё жанох ва жибхайи жангжуёни фи сабилиттоғут ва ғейри аз ин да жанох жанохи севуми вужад надорад:

الَّذِينَ آمَنُوايُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالَّذِينَ كَفَرُوا يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ الطَّاغُوتِ (نساء/76)

Вокуниши сегонайи амалий ва забоний ва қалбий шахс дар баробари вахдат метавонад дар шахс сифотиро ба вужуд биёварадки ба еки аз жаноххо мутаъаллиқ аст ва ё аъмолиш дар хидмати еки аз жаноххо ва жибха хаст.

Албатта вахдати хамки дар шариати аллох зомини хифзи қудрат ва пирузи аст вахдати иймони огохона ва хадафманд аст. Дўври хам жамъ шудани афрод ва гуруххойи мухталифул манофеъки наметавонанд ва ё намехоханд дар масири ахдофи ташкили ин вахдат, чун касби қудрати хукумати исломий ва ташкили шўройи  улил амри вохид ва ижмоъи вохид ва уммати вохид ва жамоати вохид харакат кунанд, хам масир хондани инхо иштибох аст.

Чун инон мунофиқин ва секулярзадахойи хастандки то авзоъи сиёсий офтобий ва бар вафқи муроди онхост дар кинори мужохидин мемонанд ва замоники хавойи сиёсий ва жавви хокими тоғутий аваз шуд ё аз жойи дигари ва иддайи бехтар ва имтиёзи бехтари бароишон пейдо шуд ба суръат аз сафи мужохидин пароканда ва мутафарриқ мешаванд, ва хатто дастайи аз онон дар қолиби ислохталабий вориди хамон системи тоғутий мешаванд, ва дастайи дигарики имтиёзоти бехтари гирифтанд алайхи мужохидин ва ба нафъи тоғутхо жибхасози ва жибхагири хам мекунанд. Он даста аз муслимини содиқ хамки фариби инхоро хурданд ва мутаважжих шуданд, ё дубора ба сафи мужохидин бармегарданд ё аксаран ба мунфаридини барида ва ноумид гушагири табдил мешаванд.

Қоидаи куллий ин астки нисбат ба ахли қибла хусни зон дошта бошем ва то онжойики метавонем барои муслимин узри биёварем, дар ин сурат муслимин мажбуранд ва бояд нисбат ба хамдигар хусни зон дошта бошанд ва усули хусни зон доштанро ёд бигиранд. Хам чанин бояд ровшангарона хамдигарро бо хатохойимон пазиро бошем, чун хаммайи мо сохиби хато ва иштибох хастем. Пас бояд хамдигарро тахаммул кунем ва манофеъи хамдигарро риоят кунем. Аммо муслимин мажбур нестанд касоники бо онон ихтилофи манофеъи шадид ва ихтилофи назари амиқ ва ихтилофи хадафи возихи дорандро дар шўрохойишон ба бахонайи вахдат жо бидиханд. Балки шўро танхо метавонад бо инхо пеймонхойи муваққатий ё муддатдори бибандад. Масалайи шўройи муслимин, ва табаъият аз ижмоъи вохиди ин шўро, ва вахдати огохона ва хадафманди муслимин чизи аст, ва масалайи эътилоф чизи дигари астки хар кудомишон тобеъи шароити хосси худишон хастанд.

Вахдати хадафманд танхо замони метавонад муваллид ва манбаъи қудрати фарогир ва хамишаги бишавадки муттакийи бар ду асли огохихойи ақидатий, тасфия ва тазкия ва сипас бар асоси тарбияти созмоний ва инзиботий ва харакатий бошад. замоники вахдати хадафманд дар ин масир дар харакат бошад метавонад ба хаёти табиий худиш дар рушд ва шукуфоийи хар чи бештар идома бидихад. Ва барои инки “вахдат” чанин харакат ва жараёни аз рохкорхойи кам хатотари барои хифз ва қавийтар кардани худиш бештарин истефодахоро бибарад, бояд динро ба тадриж ва созмондехи шуда ёд бигирад, ва аз торихи зиндагийи “ вахдат” дар қуръон ва суннат ва аз торихи зиндагийи  “вахдат” аз баъди аз фовти росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ва аз торихи зиндагийи “вахдат” соири милали ғейри мусалмон ва аз торихи зиндагийи “вахдат” худиш умури лозимро ёд бигирад ва бозхони кунад ва ибрат бигирад. бале, бо вахдат бояд хамчун ек мовжуди зиндаи бисёр таъсиргузор нигох кунад ва хаёт ва зиндаги вахдатро дар шароити мухталиф ва жавомеъи мухталиф баррасий кунад ва хамчун ек нутфа ва нузод барои зинда нигах доштан, ва парвариш ва тақвияти он ва қарор додани он дар масири такомул аз тамоми тажрубиёти мовжуд истефода кунад.

(идома дорад…….)

---

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(37-қисмат)

На торихи қуръон ва на торихи мактуби башар хам равиши дигариро тажруба накарда аст ва ба исбот нарасидаки дар он бо хавохиш ва таманно ва дуо ва гиря ва зори ва бо фарханг будан ва муаддабона сухбат кардан ва хуб пушидан хукми аллох жойгузини хукми жохилият ва тоғут шуда бошад ва жохилият ва тоғутхо довталабона кинор бираванд ва даст аз манофеъишон ва даст аз жангидан бо қонуни шариати аллох кашида бошанд. Возих астки касби қудрат аз тариқи вахдати огохона ва хадафманди ягона хал мешавад, ва тафарруқики асосийтарин самми кушанда ва аз бейн барандайи вахдати астки ин вахдат аз сарчишмахойи асосий қудрат ба шумор меравад.

. وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَا تَنَازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَتَذْهَبَ رِيحُكُمْ ۖ وَاصْبِرُوا ۚ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ (انفال/46)

Бале,вахдати хадафманд ва огохона ва харакатики аз

«أَطعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ»

Сарчишма гирифта аст рухи қудрат аст. Ва тафарруқ айни зиллат, хўри, пасти ва беубухати аст.

Дар ин сурат вахдати огохона,хадафманд ва харакатий ек пружа ва тарх аст, ва ин пружа дар зиндаги воқеий ва рузмарайи муслимин анжом мешавад на дар китобхонахо ва сокини дохили кутуб. Агар гуфта мешавадки тафрақа андозон ва виррожхойи китобхонайики жойи нишастанд ва бо кутохфикрий ва таваххумоти худишон асбоби тафарруқро фарохам мекунанд бояд танбех бишаванд, ва агар гуфта мешавадки бар алайхи ин фусилхойи ағлаби муздур ва гох бар алайхи бародарони номутаодил ва номезон ва жохили худимон вориди прусайи нақд ва жанги нарм мешавем, тамоми ин корхо барои мухофизат аз шўройи муслимин ва мухофизат аз вахдати хадафманд ва огохонайи муслимин, ва барои касби қудрати бузург бар алайхи душмани бузург аст; аммо ин ду тейф моро дар холати изтирор ва дифоъ қарор доданд, ва жанги нарм ва гох жанги гармро бар муслимин тахмил карданд ва чорайи жуз дафъ намонда аст.

Дар инжо вахдати огохона ва хадафмандий мо ба маъни аз бейн бурдани орои мухталиф ва жиловгири аз ирояйи ижтиходоти мухталиф дар шўро нест, балки манзур аз вахдати хадафманд ва огохона, вахдати харакатийи астки дар ин вахдати хадафманд ва харакатий , равиш ва хатмаши шўро бо ижмоъи вохид ва ексон, мажмуъайи аз эътиқодоти ровшан ва беибхом, ва мажмуъайи аз стротежихойи ровшан ва беибхомро, дар мовриди хол ва оянда, дар равиши бархурд бо воқеиятхойи айни жомеъа нишон медихад ва ироя медихад, он хам возих, ровшан ва беибхом.

Талоши ошкор барои харакат ба самти ташкили умма вохид аз коноли шўройи вохиди муслимин ва ирояйи ижмоъи вохид ва ташкили дуборайи жамоати вохид ба жойи жамоатхойи мухталиф ва ташкили уммати вохид ба жойи умматхойи мутаъаддид. То машмули фармудайи аллох шавемки мефармояд:

كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ…  (ال عمران / 110)

Холо шўройи улил амри фуқахойи исломий уммати вохид бо ижмоъйи вохид ва раъйи вохидиро барои даъват ва таблиғ ташкил медихад:

وَلْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ   (آل عمران/ 104 )

Ин уммат хаммаги ек раъй ба мардум медиханд ва раъйи ин мабаллиғ бо он еки фарқи надорад, дар ин масжид ё ин махалла ё ин шахр ё ин устон ё ин кишвар чизи намегуянд ва дар масжид ва махалла ва шахр ва русто ва мантақайи дигари чизи дигари бигуянд. Хамма ек чиз мегуянд ва мардумро бо оройи махталифишон саргардон ва мутафарриқ намекунанд.

Албатта ин вахдат ва шўро васоили хастандки хамма метавонанд аз онхо истефода кунанд. Чизи мисли мошин, хавопимо, тонк ва соири васоил. Хар каси метавонад аз ин шўро барои расидан ба вахдат ва афзойиши қудрат ва нигахдори аз қудрат аз он истефода кунад ва дар рохи ахдофи хосси худиш аз он истефода кунад. Ин амри ғалат ва тасаввури ботили астки танхо муслимин ва мустазъафин хаққи истефода аз мошинро доранд ва тоғутхо ва золимин аз ин хақ махруманд ва бояд улоғ савори кунанд. Мошин савори хаққи нестки худованд онро мухтасси мусалмонон ва мазлумин қарор дода бошад ва дигаронро махрум карда бошад. шўро ва вахдат хам дуруст ба хамин шева суннати аз суннатхойи ла ятағойяри илохий ва абзори арзишманд ва сарневиштсози астки мазлумин ва бахусус мустазъафини ахли қибла аз хамма ба он мустахақтар хастанд ва тахия кардани асбоб ва касби вахдат хам бар мусалмонон вожиб ва зарурийтар аст.

Дар ин сурат вахдат ва муттахид шудан боиси ба вужуд омадани нийру ва қудрати азим ва пуртахаррук мешавадки дар хар мақтаъи замони ва макони агар мутаносиби бо пешрафтхойи хамон замон ва макон аз ин вахдат истефода бишавад тавониста аст тахаввулот ва дигаргунихойи азими мусбат ё манфийро ба вужуд биёварад.

-тахаввулот ва дигаргунихойи мусбат мисли сипохи росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ё сипохи Абу Бакр Сиддиқ ё сипохи Умар Форуқ ё сипохи Салохиддин Айюбий ё сипохи Юсуф ибни Тошфин ва Сайфуддин Қутуз ва амсолихим.

-тахаввулот ва дигаргунихойи манфий хам мисли: сопохи Чангизхон муғул ва иттиходияйи феълий ба рахбари секуляристхойи жахоний чун амрико ва русия ва чин ва нато ва ғейрих.

(идома дорад……..)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(36- қисмат)

Мо аз онон гадойи вахдат ва хаммасир шудан намекунем, ва миннати каси хам намекашем, хар касики қасд дорад барои эълойи каламатуллох ва ташкили уммати вохида ва жамоати вохида таслими фармони аллох бишавад барои худиш карда аст ва судиш ибтидо ба жийби худиш меравад.

وَمَن جَاهَدَ فَإِنَّمَا يُجَاهِدُ لِنَفْسِهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ لَغَنِيٌّ عَنِ الْعَالَمِينَ(عنکبوت/6)

Ин даста аз муслиминики дунё ононро ба бози гирифта аст дар хар жомеъайи ва дар хар тағйир ва тахаввули танхо ва танхо назорагар хастанд ва таслими қудрат мешаванд. Барои онхо фарқи надорад ин қудратро чи каси бар онхо ижроъ мекунад, мухим ин астки дар хиёлишон орзу мекунандки ба нафъишон бошад. инхо дар хеч дўврайи аз торихи башарият омили тағйир ва тахаввули бунёдий набуданд, хар чандки дар интихобот метавонанд раъйи худишонро ба сандуқхо бирезанд ва ададхоро тағйир бидиханд аммо дар фаолиятхойи жиходий ва амалийки дар он мумкин аст жонишон ва мутаъаллиқоти дунёишон ба хатар биёфтад инхо харгиз кучактарин тахарруки накарданд. Барои хамин кучактарин таъсири мусбати хам бар жараёни руба жилов шариатгероён надоштанд. Агар дар замони росулуллох саллаллоху алайхи васаллам танхо се нафар дунё гулишон зад ва ба хамрохи мунофиқин дар жанги табук ширкат накарданд, имруза бештар аз ек миллиярд мусалмонро дунё гулишон зада аст ва мужохидини шариатгероро рахо карданд ва танхо аз дур ва аксаран аз коноли мохворахо ва соири расонахойи ижтимоий куффор ва аз нигохи куффори секуляри хорижий ва муртаддини махаллий ва мунофиқин ва секулярзадахо ба хохар ,бародарони озодхохи худишон нигох мекунанд.

Агар он даста аз бародаронимонки масири жиход ва харакат ба самт ва суйи такомул ва хилафату ала минхажин нубувватро иштибох мераванд ва доройи сифоти хуб ва бади хастанд

(قَوْمٌ يَهْدُونَ بِغَيْرِ هَدْيِي، تَعْرِفُ مِنْهُمْ وَتُنْكِرُ)

ро ба хийли азими мунофиқин ва секулярзадахо – дуотун ала абваби жаханнама – ва хамкори онхо бо куффори ишғолгари хорижий ва муртаддини махаллий дар жанги гарм ва бахусус равонийро изофа кунем, агар таъдоди муслиминики фариби ин мовжудияти ин секулярзадахоро хурданд ба хисоб биёварем воқеан муодилайи нигарон кунанда ва гох фожеъаомизи мешавад.

Дар чанин шароити анжом додани бузургтарин вожиби айний пас аз иймон ба аллохки дафъи душмани соили секуляри хорижий ва муртаддини махаллий ва бедоргари исломий аст, танхо ва танхо ба ухдайи собиқунал аввалуни андаки хар қовми мухтас мешавад.

Дар ин сурат барои тамоми сабиқунал аввалун ва тамоми муборизин тамоми дархойи тафарруқ ва инхисор талабий ва таваххумгероий жохилона баста шуда ва чорайи жуз вахдати огохона, хадафманд ва харакатий боқий намонда аст, ва чорайи жуз истефода ва бахрагири аз энержи ва қудрати хамдигар надоранд, ва харгуна такрави собиқунал аввалун хар сарзамини боис мешавадки дар сафи олудахо

( قَوْمٌ يَهْدُونَ بِغَيْرِ هَدْيِي، تَعْرِفُ مِنْهُمْ وَتُنْكِرُ)

қарор бигиранд ва вазъи мовжуд миёни муслимин ва созмонхойи жохилий ва тоғути душманони қонуни шариати аллох ононро ба сурати хийли музиёна ва хийли берахмона дар худиш хафа ва хазм кунад.

Такрави барои мо сам аст ва тафарруқ аз сифоти мушрикин ва секуляристхост:

وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُشْرِكِينَ* مِنَ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ،

дар баробар, вахдати огохона ва хадафманд барои мо хам стротежик аст хам токтик. Токтик аз ин лахозки василайи аст барои басиж ва созмондехи тамоми энержи ва  қудрати нахофтайи муслимин бар қоидайи:

: وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا (آل عمران/103)

Ва барои мо вахдати огохона, хадафманд ва харакатий стротежик хам хаст чун масалайи нобудийи душманони аллох ва муслиминро аз тариқи ек нафири ом  ва жиходи фарогири муслимин мадди назари худиш қарор дода аст.

.یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ مَا لَکُمْ إِذَا قِیلَ لَکُمُ انفِرُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الأَرْضِ أَرَضِیتُم بِالْحَیَاةِ الدُّنْیَا مِنَ الآخِرَةِ فَمَا مَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا فِی الآخِرَةِ إِلاَّ قَلِیلٌ ‏ (توبه/38)

Тамоми токтикхо ва стротежикхойи мо жихати вахдати огохона, хадафманд ва харакатий барои касби қудрат аст, чун жохилияти секуляри мухожим ва ишғолгар ва муртаддин ва новкарони махаллийи он харгиз “ муаддабона” ва “ бо хавохиш ва таманно” даст аз куштор ва жанги мусаллахона бо мо барнамедоранд то замоники мо даст аз мафохими чохоргонайи динимон бикашем:

: وَلَا يَزَالُونَ يُقَاتِلُونَكُمْ حَتَّىٰ يَرُدُّوكُمْ عَنْ دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطَاعُوا ۚ

Барои хамин астки танхо бо “ қудрати умдайи муслимин” астки “ қудрати умдайи душмани мухожим” мутаваққиф ва мунхадим мешавад.

(идома дорад……..)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(34- қисмат)  

Илова бар он лозим аст ва бояд ба ин нукта хам диққат кунемки хилафату ала минхажин нубувват махсули даража еки муслимин аст ва хукумати бадил ва нозили исломий махсули даража ду ва изтирорийи муслимин аст ва мажлиси шўройи мужохидин хам махсули даража се ва изтирорийи муслимин астки дар сурати набуди махсулоти даража ек ва ду ба вужуд омада аст. Холо хар каси саъй кунад огохона ва ба мейли худиш махсули даража еки муслиминро ба даража ду ва махсули даража дуйи муслиминро ба даража се табдил кунад бидуни кучактарин шакки бузургтарин зарбаро бар муслимин ворид карда аст, ва агар душмани огохи набошад қатъан дар масири ахдофи душмани огох ва бар алайхи манофеъи муслимин кор карда аст, мисли табдили хилафату ала минхажин нубувват ба хукумати бадили исломийи бани Умайя.

Фожеабортар аз ин замони астки хукумати бадили изтирорийи исломий мисли усмонийхо табдил бишавад ба инхамма хукумати тоғути кофари секуляр ва табдил бишавад ба инхамма гуруххо ва дастахойи мухталифи исломийки хатто аз ек шўройи муттахиди мужохидин хам бебахра хастанд; ва ё хатто гуруххойи мисли эътилофи шимоли Афғонистон бо кўмаки куффори секуляри хорижий ва муртаддини махаллий хукумати бадили исломийи толибонро нобуд кунанд ва ба жойиш куффори секуляри жахоний ва муртаддини махаллийро хоким кунанд. Химоқат, мусибат ва жиноёти болотар аз ин наметавонад вужуд дошта бошадки худиш мусаббаби даххо ва балки хазорон жиноёти дигар мешавад. Замоники иддайи аз тожирони жиход ва дастахойи аз мунофиқин ва секулярзадахо ва муртаддин ба ин шикл бо вазъи мовжуди муслимин бози ва муомала мекунанд, вазъи нигарон кунандайи бар муслимин хоким шуда астки шароити жиход ва харакат ба самти жиловро барои собиқунал аввалун хар жомеъайи хассос карда аст.

Дар шароитики дар “ вазъи мовжуд”  аксари муслимин мунфаъил ва ба дур аз майдонхойи жиход ва мубориза ба сар мебаранд, ва аксаран ба фикри пулдор шудан ё хариди замин ва амлок ва васоили хона ва хурдани хўрокихойи мутанаввиъ ва суфрахойи тафрихий ва нигох кардан ба филмхойи саргарм кунанда ва ғейрих хастанд ва ошкоро дунё онхоро ба бози гирифта аст:

وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلاَّ لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَلَلدَّارُ الآخِرَةُ خَيْرٌ لِّلَّذِينَ يَتَّقُونَ أَفَلاَ تَعْقِلُونَ (أنعام/ 32)

Дар чанин шароитики дунё муслиминро ба бози гирифта аст ва муслимин хатто бо вужуди хамдардийи бо собиқунал аввалун муборизи сарзамини худишон ё соири сарзаминхо чанон дар моддийгароий ва фардгароий ва дунё дусти ва безори аз марг ва дил накандан аз дунё ғарқ шудандки қудрати тахаррук ва жунбидан аз онон гирифта шуда аст ва бо вужуди касратишон душманон бар онон ғалаба пейдо карданд:

يُوشِكُ الْأُمَمُ أَنْ تَدَاعَى عَلَيْكُمْ كَمَا تَدَاعَى الْأَكَلَةُ إِلَى قَصْعَتِهَا فَقَالَ قَائِلٌ وَمِنْ قِلَّةٍ نَحْنُ يَوْمَئِذٍ قَالَ بَلْ أَنْتُمْ يَوْمَئِذٍ كَثِيرٌ وَلَكِنَّكُمْ غُثَاءٌ كَغُثَاءِ السَّيْلِ وَلَيَنْزَعَنَّ اللَّهُ مِنْ صُدُورِ عَدُوِّكُمْ الْمَهَابَةَ مِنْكُمْ وَلَيَقْذِفَنَّ اللَّهُ فِي قُلُوبِكُمْ الْوَهْنَ فَقَالَ قَائِلٌ يَا رَسُولَ اللَّهِ وَمَا الْوَهْنُ قَالَ حُبُّ الدُّنْيَا وَكَرَاهِيَةُ الْمَوْتِ[1]

Зуд астки умматхо бар шумо хамла кунанд монанди хамлайи хурондахо бар коса, каси гуфт: оё ба иллати кам будани теъдоди мост? Фармуданд: на балки шумо зиёд хастид; аммо монанди кафи дарё мебошид ва худованди мутаол хайбати шуморо аз қалби душманони шумо берун мекашад ва дар қалбхойи шумо сустиро жо медихад. Каси гуфт: ё росулуллох сусти мо дар чист? Фармуданд: дар дусти дунё ва карохият аз марг.

Замоники чанин вазъи пеш омада аст, замоники ба далили дунё дусти муслимин ва дил бастани онон ба дунё ва безори аз марг, ва хатто фаромуш кардани марг ва дунёйи баъди ва зиндаги аслий онон, муслимин мутафарриқ ва даста даста шуданд, ва чанин вазъи бар мо тахмил шуда аст, кори сабиқунал аввалун пешгом танхо тафсири манобеъи шаръий ва вазъи мовжуд ва назария пардози нест, балки тағйири вазъи мовжуд аст. Кори мо фолбини ва тамошо кардан нест, балки омада кардани малзумот ва шароити тағйир аст, кори мо мунтазир шудан то фарохам шудани хиёлий ва таваххуми ва иттифоқий асбоби тағйир нест, балки омада кардан ва тахия кардани малзумот ва шароити тағйир ва вахдати огохона ва хадафманд ва касби қудрати воқеъий аст.

Мо аз харгуна талош ва даъвати нисбат ба ин муслиминики дунё ононро ба бози гирифта аст ва арзиши қиёмати худишонро фаромуш карданд кутохи намекунем, мо танхо омузишхойи ақидатий ва амалий медихем ва саъй мекунемки бо ин омузишхойи ақидатий ва бахусус амалий вазоифи худимонро дар баробари онон анжом бидихем. Мо харгиз набояд хамбастаги ва иттиходроки зарурати дуруст кардани қудрат астро аз ин муслимини хасис нисбат ба қонуни шариати аллох ва дилбоз нисбат да дунё гадойи кунем, тажруба собит карда астки ин даста аз муслимин чизи ба собиқунал аввалуни худишон намедиханд ва бештар назорагар мешаванд, пас мо набояд вахдати огохона ва хадафмандро аз ин даста гадойи кунем, ва набояд мунтазири тараххум ва дилсузи ин даста аз муслимин бошем. Ин даста аз муслимин дар замони муғулхо ва замони мухталиф ва хам акнун озмойиши худишро пас доданд.

Вазифайи мо танхо ва танхо даъват ва иқомайи хужжати набавий ва нихояти дилсузи ва омузишхойи амалий ба онхо, ва харакат ба самти ташкили шўройи улил амри жахоний ва ташкили хукумати исломий ала минхажин нубувват аст, мо масъули аъмоли онхо нестем:

فَذَكِّرْ إِنَّمَا أَنْتَ مُذَكِّرٌ *  لَسْتَ عَلَيْهِمْ بِمُسَيْطِرٍ (غاشیه/21-22)

Ту панд ва андарз биде ва ёдовари кун. Чироки ту танхо панд диханде ва ёдовари кунандайи ва бас. Ту бар онон чира ва мусаллат нести.

(идома дорад……..)

---

[1]أخرجه أبو داود (4299) وأحمد (37/82)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(34- қисмат)  

Дар ин сурат паёми ислом ва сийрайи росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ва ижмоъи муслимин ва паёми торихи ислом ба сурати возих ва ровшани инро ба мо мерасонадки : мажлиси вохиди шўройи мужохидин, хукумати бадили изтирорийи исломий ва халафату ала минхажин нубувват танхо абзорхойи хастандки боиси нозил шудани нусрати аллох ва нажоти муслимин аз ин залилий ва пасти хастанд, ва муслиминро ба иззатики аллох бароишон дар назар гирифта мерасонад, ва танхо ин абзорхойи сегона хастандки муслиминро ба унвони

«خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ»

Табдил мекунад, ва танхо ин абзорхойи сегона хастандки муслиминро ба шохиди барои хидояти дигарон

« لِّتَكُونُواْ شُهَدَآءَ عَلَى ٱلنَّاسِ»

Табдил мекунад, ва танхо бо ин се абзор астки муслимин метавонанд иддао кунандки дар масири адойи вазифа ва фаризайи амр ба маъруф ва нахий аз мункар қарор гирифтанд, ва танхо ва танхо бо ин се абзор астки муслимин метавонанд хамчун Робиъ ибни Омир розиаллоху анху бо азм ва иродайи пулодин ва эътимод ба нафс иддао кунандки: мо омадаем то бандагони худоро аз бандаги инсонхо нажот дихем ва банда худойишон кунем, ва нез ононро аз машаққоти дунёвий нажот дихем ва осойиши дунёвийро ба онон хадя бидихем. Хамчунин ононро аз ситами адён ба суйи адолати ислом рохнамоий кунем. Мо дини илохийро ба мардумон арза медорем. Хар касики онро пазиро шуд, мо хам уро мепазирем бо у бародар мешавем ва у ва сарзаминишро ба худиш вогузор мекунем. Аммо хар касики аз пазириш ва таслим ба худованд сарпичи кунад, бо у межангем то пас аз шаходат ба бехишт равем ё пируз гардем.” [1]

Замоники бо еки аз ин “ се абзор” қудрати ба даст наёварда бошид ва иддаойи Робиъ ибни Омир розиаллоху анхуро дар баробари тоғутхойи чун Рустам ва дигарон дошта бошид ё дар холи танз гуфтан ва шўхи кардан ба худит ва мухотибинит хасти, ё жохили хастики масири хидоят ва равиши жиход ба сабки росулуллох саллаллоху алайхи васалламро гум кардаи ва танхо куффори секуляри хорижий ва муртаддини махаллий ва мунофиқинро ба ханда ва тамасхури худит мекашони.

Дар тўвзихи ин се абзори қудратманд ва равишхойи шаръий истефодайи муносиб аз онхо лозим аст гуфта шавад:

Хилафату ала минхажин нубувват замоники ташкил мешавад дигар мо қудрати идори ва ижроий болотар аз ин дар дунё надорем, ва харгуна жанги муслимин бо ин бағи хисоб мешавад холо фарқи намекунад ин муслимин дар жойи хукумат хам дошта бошанд мисли жанги Муовия бо Али ибни Аби Толиб ва бар асоси ислом хам хукм кунанд?, ё на, танхо мисли хавориж жамоат ва гурухи бошанд ва бар алайхи чанин хукумати эълони жанг карда бошанд. Дар хар ду сурат ғейри машруъ хастанд. Хатто агар ек рахбар интихоб шуда бошад ва дар жойи дигари ба рахбари дигари байъат дода бишавад байъати дувуми ботил аст ва хатто дастури куштани дувуми хам содир шуда аст. Дар инжо кори ба мезони тақвойи тарафи муқобил нест.

Холо агар хилафату ала минхажин нубувват набошад ва хукумати бадили изтирорийи исломий хам вужуд дошта бошад боз қиёми шўройи мужохидин танхо замони бар алайхи ин жоиз астки мунжар ба хукумати бадили изтирорийи исломийи бехтар ва қудратмандтар ва бо кейфияттар бишавад ё мунжар ба боз гардондани хилафату ала минхажин нубувват бишавад на хатто чизи дигари мисли хамон хукумати бадили изтирорийи исломий.

Агар дар сарзамини ин хукумати бадили изтирорий хам нубуд ва танхо шўройи муваххиди мужохидин вужуд дошт боз харгуна қиёми бар алайхи он ғейри шаръий аст магар инки ин қиём мунжар ба ташкили хукумати бадили изтирорийи исломий ё мунжар ба ташкили хилафату ала минхажин нубувват бишавад.

Дар тамоми ин холат бояд дар назар доштки мо душмани шумора еки ба номи дини секуляризм ва яхуд ва муртаддини махаллий ва душманони шумора дувуми мисли мажус ва собеин ва душманони шумора севуми ба номи насоро ва душманони шумора чохоруми ба номи мунофиқин ва секулярзадахоро доремки дар камини мо нишастанд, ва хатто иддайи аз муслимин жохил хам худишонро жохилона душмани соили мо карданд. Пас хар қиём ва харакати аз пойин ба боло бояд санжида шавад, хушёрона ва бо басират бояд анжом бишавад ва набояд тахти хеч шароити ин душманони ошкор  ва пинхони худимонро нодида бигирем.

(идома дорад……..)

---

[1]ابن كثير ، البداية و النهاية/الجزء السابع/غزوة القادسية

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(33- қисмат)

Дар ин сурат мо барои муқобила бо душманонимон ва барои пеш бурдани жиходимон ва муборазотимон ва расидан ба ахдофимон ба се абзори мухим ва се коноли мухим ниёзмандем:

1-хилафату ала минхажин нубувватики аввалин ва мухимтарин абзор ва васила аст.

2-хукумати бадили изтирорийи исломийки дар замони набуди хилафату ала минхажин нубувват анжоми вазифа мекунад.

3-шўройи вохиди мужохидинки дар сурати набуди хилафату ала минхажин нубувват ва хукумати бадили изтирорийи исломий анжоми вазифа мекунад.

Ғейри аз ин “се абзор”ки хамма ек раъйи вохидиро бар асоси ижмоъи вохидишон ироя медиханд ва уммати вохидиро ташкил медиханд ва жамоати вохидиро ташкил медиханд дигар хеч абзори дигари барои муслимин вужуд надорадки битавонад ба пирузи ва нусратики аллох ваъдашро дода  даст пейдо кунад, ва хар чи баъди аз ин “ се абзори” огохона, хадафманд ва харакатий вужуд дорад куллан тафарруқ ва сусти ва залилий ва хадар рафтани энержийи муслимин аст.

Замоники ин “ се абзор” вужуд надоштандки жамоати вохидро ташкил бидиханд ва ё шумо хам натавонистид дар тўлиди еки аз ин абзорхо фаол бошид бехтарин рох ин астки аз тамоми роххойи инхирофийи дигарки ғейри аз залилий ва пасти ва хақорат ва нобуди ва шикаст чизи дарбар надоранд дури кунид то замоники еки аз ин “ се абзор”ки дар холатхойи мухталиф намояндаги жамоати вохиди муслиминро мекунанд ба вужуд биёянд: росулуллох саллаллоху алайхи васаллам дар посух ба суъоли Хузайфа розиаллоху анху дар маърифийи дуто аз шархойики домангири муслимин мешаванд ба ду гурух дар миёни муслимин ишора мекунад еки

«قَوْمٌ يَهْدُونَ بِغَيْرِ هَدْيِي، تَعْرِفُ مِنْهُمْ وَتُنْكِرُ»  ва дигари «دُعَاةٌ عَلَى أَبْوَابِ جَهَنَّمَ»

Ишора мекунад.

Хузайфа ибни Ямон розиаллоху анху мегуяд: мардум аз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам дар мовриди хейр суъол мекарданд; ва ле ман аз шар ва бади аз ишон мепурсидам то мабодо ба он гирифтор шавам.

.مَخَافَةَ أَنْ يُدْرِكَنِي.

Арз кардам: эй росули худо, мо дар жохилият ва шар будем! Худованд ин хейрро барои мо фристод, оё баъди аз ин хейр ва хидоят шарри хохад омад? Дар жавоб фармуд: оре, гуфтам: оё баъди аз он шар, хейри хохад омад? Фармуд: бале, лекин дар он новъи олудаги вужуд дорад. Арз кардам: олудаги он дар чист? Фармуд: қовми хохад омадки ба ғейри аз хидоят( суннат ва дини ) ман дигаронро рохнамоий мекунад, бархи аз корхойишон ( маъруф ва бархи дигар мункар) аст.

.قَوْمٌ يَهْدُونَ بِغَيْرِ هَدْيِي، تَعْرِفُ مِنْهُمْ وَتُنْكِرُ؛

Оё баъди аз он хейр шарри хохад омад? Фармуд: оре, даъватгарони хастандки бар дарвозахойи жаханнам қарор доранд

دُعَاةٌ عَلَى أَبْوَابِ جَهَنَّمَ

Хар каси даъвати онхоро бипазирад уро дар он мендозанд; арз кардам: эй росули худо, онхоро бароимон тўвсиф намойид? Фармуд: онхо аз жинси мо хастанд ва бо забони мо сухан мегуянд; гуфтам агар онхоро дарк намудам чи дастури ба ман медихид? Фармуд: бо жамоати мусалмонон ва имомишон бош.

 تَلْزَمُ جَمَاعَةَ الْمُسْلِمِينَ وَإِمَامَهُمْ .

Гуфтам: агар мусалмонон жамоат ва имоми надоштанд?

فَإِنْ لَمْ يَكُنْ لَهُمْجَمَاعَةٌ وَلَا إِمَامٌ ،

Фармуд: дар он сурат аз хамма гуруххо ва фирқахо дури гузин агар шуда танайи дарахтиро мохкам бигир то маргит фаро расид, ва ту бар хамон хол боши.

قَالَ فَاعْتَزِلْ تِلْكَ الْفِرَقَ كُلَّهَا وَلَوْ أَنْ تَعَضَّ بِأَصْلِ شَجَرَةٍ حَتَّى يُدْرِكَكَ الْمَوْتُ وَأَنْتَ عَلَى ذَلِكَ[1]

 Мо дар ин чанд сола хар ду гурухро дидаем, гурухики дар муборизотишон олудаги доранд, ва ба дунболи тақлиди нобажо аз муфтихойи оли саъуд ва муфтихойи китобхонайи сокини дар дорул куфр, жахл, тундрави, кина ва нафрати нобажо ва соири олудагихойи нафсоний, масири ғейри аз шевайи росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мардумро рохнамоий мекунандки хам сифоти хуб ва пасандидайи доранд ва хам сифоти мункар ва нописанди доранд.

قَوْمٌ يَهْدُونَ بِغَيْرِ هَدْيِي، تَعْرِفُ مِنْهُمْ وَتُنْكِرُ.

Ва дастайи дигар ахзоби мутаъаддид ва мутафарриқ ва дорудастайи мунофиқин ва секулярзадахо хастандки ошкоро бо шуорхойи диний ва бо таъвил ва тафсири ғалати оёт ва бози бо каламот мардумро ба суйи жаханнам даъват мекунанд.

دُعَاةٌ عَلَى أَبْوَابِ جَهَنَّمَ.

Бале, танхо аллох таоло жамоати вохиди муслиминро ба расмият мешносад ва инро хидояти росулуллох саллаллоху алайхи васаллам медонад ва пирузийи худишро хам танхо насиби жамоати вохиди муслимин мекунад. Ва медонемки танхо ин жамоати вохид хам аз тариқи он се конол ва “ се абзор” хилафату ала минхажин нубувват, хукумати бадили изтирорийи исломий ва мажлиси вохиди шўройи мужохидин ба вужуд меояд, ва хеч рохи дигари барои тўлиди жамоати вохид аз коноли дигари вужуд надорад.

(идома дорад………)

---

[1] متفق علیه / البخاري في صحيحه واللفظ له في كتاب الفتن – بَاب كَيْفَ الْأَمْرُ إِذَا لَمْ تَكُنْ جَمَاعَةٌ (وكذا رواه مسلم وابن ماجه

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(32- қисмат)

Бале, каси аввал издивож мекунад баъад барои баччадор шудан ба аллох таваккул мекунад шумоки хануз издивож накардаид ва асбоби баччадор шуданро тахия накардаид орзуйи баччадор шудан ва таваккул ба аллох барои баччадор шудан масхара кардани худитон аст.

Аллох таоло дар бархурд бо душманони қонуни шариатиш дар хамон аввалин ояйики ижозайи жиход дар он дода шуда аст фовран ба самарайи баржастайи дунёвий ин жанг мепардозад, наср ва пирузи; ва мефармоянд:

أُذِنَ لِلَّذِینَ یُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِیرٌ‏(حج/39)

Ва худованд тавоно аст бар инки ишонро пируз кунад. Қоидайи куллий аллох дар бархурди қахромизи ва хушунат талабона бо душманониш хамин буда аст. Пирузи. Ва аллох таоло пирузийро хаққи муслимин медонад на душманони онхо; ва худиш, ёри кардан ва пируз кардани дустониш бар душманонро бар худиш вожиб карда аст:

-«وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِکَ رُسُلاً إِلَى قَوْمِهِمْ فَجَاؤُوهُم بِالْبَیِّنَاتِ فَانتَقَمْنَا مِنَ الَّذِینَ أَجْرَمُوا وَکَانَ حَقّاً عَلَیْنَا نَصْرُ الْمُؤْمِنِینَ» (روم/ ۴۷)

“ мо қабли аз ту пайғамбарониро ба суйи ақвомишон фристодаем ва онон далоили возих ва ошкори барои ин ақвом оварданд. Пас мо аз мужримин интиқом гирифтаем ( ва мўъминонро ёри кардаем) ва хамвора ёри мўъминон бар мо вожиб буда аст.”

–«وَلَیَنصُرَنَّ اللَّهُ مَن یَنصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِیٌّ عَزِیزٌ (حج/ ۴)

“ ва мусалламан аллох ёри мекунад касики (дини ) уро ёри дихад, бегумон аллох қавий пирузманд аст.

–«وَلَقَدْ سَبَقَتْ کَلِمَتُنَا لِعِبَادِنَا الْمُرْسَلِینَ -إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنصُورُونَ – وَإِنَّ جُندَنَا لَهُمُ الْغَالِبُونَ» (صافات/ ۱۷۱-۱۷۳) «

“ ва ба рости ваъдайи мо барои бандагони фристодайи мо аз пеш содир шуда астки хар ойини онхо ёри шудагонанд. Ва бегумон лашкари мо пирузанд”.

Аммо дар баробар нафармуда аст шумо хаминтури бинишинид ва мунтазир бимонид ва бидуни издивож мунтазири нозил шудани бачча ё бидуни кешт мунтазири бардошт бошид, балки барои расидан ба ин хадаф асбобиро қарор дода астки бояд аз онхо истефода бишавад; мо фарифтайи асбоб намешавем, асбоби зиёди  моро мағрур намекунад, балки бо тахияйи ин асбоб бар аллох таваккул мекунем ва мунтазири қадами илохий мешавем. Мо издивож мекунем ва баъад барои баччадор шудан бар аллох таваккул мекунем.

Дуо кардани мо хам пас аз фарохам кардани асбоб аст:

رَبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِيًا يُنَادِي لِلْإِيمَانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّكُمْ  «فَآمَنَّا» رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَكَفِّرْ عَنَّا سَيِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ (آل عمران/193) 

Парвардигоро ! мо аз мунодий шанидемки ( мардумро) ба иймон ба парвардигоришон мехонад ва мо иймон овардем ( акнунки чанин аст) парвардигоро !гунохонимонро биёмурз ва бадихоимонро бипушон ва моро бо никон бимирон.

Мо доруро тахия мекунем ва аз он истефода мекунем ва баъад аз аллох таоло мехохемки саломатиро ба мо баргардонад. Ба хамин тартиб росулуллох саллаллоху алайхи васаллам барои идорайи зиндаги инсонхо дар мусофират аз се нафар ба боло аз макони ба макони дигар дастур ба “ вахдати дастур” ва “ вахдати фармондехи” ва “ вахдати амал” дода аст ва мефармояд:

إِذَا خرج ثَلاثَةً فِي سَفَرٍ، فَلْيُؤَمِّرُوا أَحَدَهُمْ[1] 

“ хар гох се нафар барои сафари хожир шаванд, бояд екнафарро бар худ амир созанд”. Ин яъни тўлиди ек уммати кучак ва ек жамоати кучак барои расидан ба ек хадафи кучак. Холо барои мусофират аз жомеъайи жохилий ба жомеъайи исломий хам бидуни шак ниёз ба вахдати фармондехи ва вахдати дастур ва вахдати амал вужуд дорад. Вахдат дар тамоми ин харакатхо ва мусофиратхо ек абзор аст барои расидан ба хадаф. Танзимот ва созмондехихойи баъди пушиши ин вахдати огохона, хадафманд ва харакатий аст.

Созмондехи ва танзимот пустайи гирду хастанд ва вахдати огохона, хадафманд ва харакатий мағзи ин гирду аст, агар ин мағз набошад ва даруни сиёх ва ба дард нахур бошад ин созмондехи ва танзимот ва пуста хам беарзиш ва пуч аст, хатто барои жамоатхо ва ахзоб бисёр музир хам мешавад; чун ин ташкилот ва пуста қудрати ба онхо медихадки боиси зарба задан ба вахдати муслимин ва харакат ба самт ва суйи ташкилотзадаги ва ташкилотпарасти ва ширки фирқа сози ва хизбсози ва мазхаб сози ва

« كُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ»

мешавад.

Барои жиловгири аз чанин осибхойи аллох таоло танхо шўройи вохид ва уммати вохид ва жамоати вохидро ба расмият мешносад, ва пуштибоний худишро танхо машмули жамоати вохиди муслимин мекунад на умматхойи мутаъаддид ва жамоатхойи мутаъаддид ва мутафарриқ, ва ин яъни харакат ба самт ва суйи ек созмони мунсажим ва муназзам вахдатгероий огохона ва хадафманд, барои мутамаркиз кардани энержийи муборизоти муслимин,ва жиловгири кардан аз хадар рафтани энержийи муборизоти  ва жиходи онхо ба жойи онхамма созмонхойи кучак мутафарриқ ва мутаъаддиди заиф.

Мо ин мархалайи тажаммуъи тамоми созмонхойи кучак ё жам шудани тамоми шўрохойи кучак дар ек созмон ва ек шўройи бузургро аввалин қадам ба самт ва суйи шўройи улил амри вохид ва уммати вохид ва ижмоъи вохид ва жамоати вохид медонемки ин тавоноийро дорад ё ек қадами кучак бардорад ё ек қадами бузург. Қадами кучаки он табдил шудани ин шўройи вохид муташаккил аз жамоатхойи мутаъаддид ба ек хукумати бадили изтирорийи исломий аст ва қадами бузургтари он табдил шудани он ба халафату ала минхажин нубувват астки ғоят ва хадафи ин талошхо махсуб мешавад.

(идома дорад………)

---

[1] أخرجه أبو داود [رقم/2608]، وأبو عوانة في صحيحه [4/ 514]، والطبراني في الأوسط [8/ رقم/ 8093]، والدارقطني في «الأفراد والغرائب/أفراده» [2/231/الطبعة التدمرية]، والطحاوي في المشكل [12/ 38]، والبيهقي في سننه [رقم/10131]، والبغوي في «شرح السنة» [11/22-23]، وابن عبد البر في التمهيد [7/20]، الألباني في ” السلسلة الصحيحة ” 3 / 314 : /  الترمذی  وغيرهم

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(31- қисмат)

Мо дар чанин авзоъ ва ахволи ва дар хамон замоники толибон хануз бар Афғонистон хокимият дошт ба наводагони Салохиддин Айюбий пешниход додемки ин хукумати шиъа мазхаби Эрон, ба нисбати тамоми сарзаминхойи атрофимон барои онхо ек неъмат ва башорати ек фарсати муносиб, ва хукми “ сулхи худайбия” барои муслимин шариатгаро барои тажхизи даруний ва моддий, ва дар воқеъ “ сулхи мусаллах ва гарм” дар баробари диктотурий мухожими секуляристий ба рахбари куффори ошкори жахоний ва муртаддини махаллий ва мунофиқин ва секулярзадахойи бумийро дорад; ва хақ надоранд дар дарки вазъи мовжуди худишон ба далили танаффури нобажо дучори иштибох бишаванд ва бахусус фариби салафийхойи дарбори оли саъуд ва расонахойи онхоро бихуранд ва аз адолат дур бишавандки:

  یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ کُونُواْ قَوَّامِینَ لِلّهِ شُهَدَاء بِالْقِسْطِ وَلاَ یَجْرِمَنَّکُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلَى أَلاَّ تَعْدِلُواْ اعْدِلُواْ هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَى وَاتَّقُواْ اللّهَ إِنَّ اللّهَ خَبِیرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ ‏(مائده/8)

Эй мўъминон ! бар адойи вожиботи худо мувозибат дошта бошид ва аз руйи додгари гувохи дихид, ва душманонаги қовмий шуморо бар он надорадки ( бо ишон) додгари накунид. Додгари кунидки додгари ба пархезкори наздиктар аст. Аз худо битарсидки худо огох аз хар он чизи астки анжом медихид.

Бале, мо дар сарзамини хастемки дар он жабран сулхи худайбия бар диктотури дини секуляризм ва новкарони он тахмил шуда аст. Ин вазъ феълан дар хеч ек аз сарзаминхойи мусалмоннишин бар ахзоб ва гуруххойи секуляр тахмил нашуда аст, ва алъон хам душман соили сари суфрайи муслимин, ва хатто душмани соили муслимин дар Ироқ ва Сурия ва Туркия хам хамин секулярхойи жахоний ва мантақаий бо пуштивонайи хамин секуляристхойи муртадди курд хастанд. Жиноётики инхо дар хаққи ахли суннати Ироқ  ва Сурия халқ карданд бар каси пушида нест.

Дарки вазъи мовжуд, тафсир ва тахлили дурусти он, ва истефодайи ба мовқеъ ва ба руз аз натоижики аз ин дарк ва тажзия ва тахлил ба вужуд меояд, ва таъйини стротежихойи ва токтикхойи дур ва наздики исломий муслимин мутаносиб бо ин дарк ва тажзия ва тахлил астки мезони пешрафта будан ё ақаб мондаги хар фард ва жамоати исломийро баржаста мекунад, ва нишон медихад ин жамоат ва ин шўройи муслимин ба имруз таъаллуқ дорад ё моли имруз нест ва ба ин жомеъа таъаллуқ надорад, балки моли дахахойи гузашта ва хатто қуруни гузашта аст ва ба дарди имрузи мо намехурад.

Мо ба бародаронимон дар Курдистон ва ахфод ва наводагони Салохиддин Айюбий сифориш кардемки бояд дарк кунанд дар вазъи изтирорий мовжуд онхо дар бахши аз сарзаминхойи ғарби Эрон замин машғули “ жанги сард” бо тамоми мазохири иртидод ва диктотури дини секуляризм бо мазохиби мухталифи он ва мунофиқин ва секулярзадахойи хамсу бо онхо хастанд, ва дар айни хол дар “сулхи мусаллах ва гарм” бо диктотури дини секуляризм ва ахзоби рангоранг ва муртадди махаллий секуляристий ба сар мебарандки вазъи мовжуди хукумати шиъа мазхаби Эрон онро бар амрико ва муртаддини махаллий ва секулярзадахойи бумий тахмил карда аст. Ин вазъро онон бар куффори секуляри жахоний ва муртаддини махаллий ва мунофиқин ва секулярзадахойи бумий тахмил накарданд, балки хукумати шиъа мазхаби Эрон тахмил карда аст, аммо онон метавонанд аз ин мовқеъият ва фурсати истисноий дар бейни тамоми курдхойи жахон суд бибаранд.

Дарк ба рузи ин ду мақулайи “ жанги сард ва сулхи мусаллах” мисли об ниёзи хаётий тамоми муслимини шариатгаройи ин манотиқ аст. Инжо будки муслимини шариатгаройи мо дар ғарби Эрон замин ба бахши аз посухи чи бояд кард худишон расиданд, ва бадур аз таъассуби жохилий ва ба дур аз кина ва танаффури жохилий мутаважжих шудандки ниёзи имрузийи онон дар ин холати изтирорий барои мухофизат аз худишон хамчун ек мусалмони шариатгаро чист? Ва бояд дунболи асбоб ва посуххойи бошандки барои ниёзи руз ва суъоли рузишон дар ин холати зарурат ва изтирорийки пеш омада аст жавоби муносиби дошта бошад.    

Бале, муслимин бо мухофизат аз жонишон бояд аз дини аллох ва бандагони аллох ба унвони ду амонати геронбахо мухофизат кунанд, ва хатто дар сурати лузум бо фидо кардани жонишон ва дунёйишон аз дин ва иймонишон ва муслимин мухофизат кунанд, аммо аз коноли шаръийи он. Дар ин сурат барои мухофизат аз ин ду амонати арзишманд бояд мувозиби худишон бошанд:

یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا عَلَیْکُمْ أَنْفُسَکُمْ (مائده/1015)

Эй мўъминон! Муроқиб ва мувозиби худ бошид. Илова бар ин муслимин барои идорайи зиндагишон ва мубориза бо душманонишон ниёз ба тахия кардани асбоб доранд, пас аз тахия кардани огохонайи ин асбоб астки таваккул ба аллох ва қазо ва қадар маъни ва мафхуми худишро ба даст меоварад. Бейни “ таваккул ба худо” ва “ вогузори умур ба худо” тафовути зиёдий вужуд дорад. Шутуритро бибанд ва бар худо таваккул кун.

قَیِّدها وتَوکَّلْ.

Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам сарвари мутаваккилин ба аллох буд, аммо барои хар кори аз асбоби лозими хамон кор нихояти истефодаро мекард, бахусус барои нозил шудани наср ва пирузи бар душман тамоми асбоби лозимро тахия мекард. Умар розиаллоху анху гурухиро дид, чанон фикр мекардандки таваккул ба маъни тарки асбоб аст ва аз кор ва амал дури карданд  ва дучори нотавони ва сусти шуданд. Умар розиаллоху анху ба онхо гуфт: шумо чи касони хастид? Гуфтанд: мо ахли таваккулем. Гуфт: дуруғ гуфтид, шумо ахли таваккул нестид; каси доройи таваккул астки донаро дар замин мекорад баъдан ба худо таваккул мекунад[1].

(идома дорад…….)

---

[1] روایت حاکم و ابن ابی دنیا و عسکری از معاویه بن قره.