دسته: осори мактуби тожики шайх мужохид Абу Хамза хўромий

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(56- қисмат)

Вахдати иймонийи фарогири муслимин бидуни ин муқаддамот ва пеш заминахо наметавонад шикл бигирад. чун қадам гузоштани дар табаъият ба эхсон аз сабиқунал аввалун асри росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ва хам масир шудан бо онон ва расидан ба чанон жойгохи ниёзманди пеш заминахо астки лозим аст барои расидан ба вахдати огохона, хадафманд ва харакатий ва дар нихоят расидан ба шўройи улил амри вохид ва уммати вохид ва жамоати вохид аз тарафи умуми муслимин риоят бишаванд. Олим кардани муслимин ва огохи додани ба онхо – он хам ба сабки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам – еки аз пояхо ва муқаддамот ва пеш заминахойи ин вахдати огохона, хадафманд ва харакатий астки саъй мекунем дар ин жаласа ба сурати муфассалтари дар мовридиш сухбат кунем:

Мумкин аст барои бисёри аз шумохо суъол бошадки аллох таоло читури онхамма сахоби бесавод ва дарс нахонда астро “ олим” медонад, ва дар баробари росулуллох саллаллоху алайхи васаллам шахси босавод ва лисонс ва фовқи лисонс ва доктор ва профессори он замонки ба Абул Хакам машхур шуда будро Абу Жахл яъни падари нафахми меноманд?

Жараён аз чи қарор аст? “ олим” аз назари аллох таоло чи каси аст? Ва ононики ба онхо илм дода шуда аст чи касони хастанд? Оё мумкин аст каси савод надошта бошад аммо ба у гуфт “ олим”? он илм ва олимики мадди назари аллох чистки бесавод хам метавонад “ олим” бишавад? Читури росулуллох саллаллоху алайхи васаллам худиш бесавод буд ва навиштан балад набуд ва ёрониш хам аксаран хаминтури бесавод буданд аллох ононро “ олим” медонад? Оё барои “ олим” шудан меъёр босавод будан аст? Ё босавод будан пеш шарти “ олим” шудан аз назари аллох махсуб мешавад? Ва даххо суъоли дигарки мумкин аст барои бештари мохо пеш омада бошад ва моро ба ин суъоли нахоий расонда бошадки мо аз кужо шуруъ кунем? Он илм кудом аст ва ман читури метавонам худам “ олим” бишавам ва дигаронро хам ба равиши росулуллох саллаллоху алайхи васаллам “ олим” кунам?

Лозим аст дар ибтидоъ бидонем манзури аллох таоло аз он “ илми” ки бесаводхойи чун Сумайя ва Ёсир ва Аммор ва Билол ва ғейрихро бар босаводхойи чун Абу Жахл ва яхудийхо ва насронийхо ва ғейрих бартари дода буд чист? Интури ба рохати метавонем бафахмем “ илми”ки дар увлавият аст ва мо бояд онро ёд бигирем ва ёд бидихем кудом аст? Чун илмхойи дигари хастандки дар даражоти пойинтари қарор гирифтанд ва дар увлавиятхойи баъдий хастанд мисли: илми таъбири хоб ба Юсуф алайхиссалом:

رَبِّ قَدْ آتَیْتَنِی مِنَ الْمُلْکِ وَعَلَّمْتَنِی مِن تَأْوِیلِ الأَحَادِیثِ (یوسف/101) یا علم صنعت به داود علیه السلام: وَعَلَّمْنَاهُ صَنْعَةَ لَبُوسٍ لَّکُمْ (انبیاء/80)

Ё илми фахми забони парандагон ба Сулаймон алайхиссалом:

وَقَالَ یَا أَیُّهَا النَّاسُ عُلِّمْنَا مَنطِقَ الطَّیْرِ (نمل /16)

Ё илми пизишки, мухандисий, сарф ва нахв ва балоға ва садхо ва балки хазорон илми дигарики вужуд доранд.

Аллох таоло дар мовриди илмики дар увлавият қарор дорад мефармояд:

وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُمْ بَعْدَ الَّذِي جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ(بقره /120)

Ва агар аз хостахо ва орзухойи ишон пейравий кунид, баъди аз онки “ илм” ба ту расида аст, хеч сарпараст ва ёвари аз жониби худо барои ту нахохад буд. Мушаххас аст ин илмики аз он сухбат мешавад жузъи он илмхоики исм бурдем ё садхо ва хозорон илми дигарики вужуд доранд нест.

وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُمْ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ إِنَّكَ إِذًا لَمِنَ الظَّالِمِينَ (بقره /145(–

Ва агар аз хостахо ва орзухойи ишон пейравий куни баъди аз онки “ илм” ба ту даст дода аст, дар ин сурат ту бегумон аз зумрайи ситамкорон хохи буд. Инхам мушаххас аст аз илми дигари сухбат мекунад.

فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ ‏(آل عمران /61)

Харгох баъди аз “ илми” ки ба ту расида аст бо ту ба ситиз пардохтанд…… инжо хам дар масалайи мубохила бидуни шак манзури он улум нестанд.

Ба дунболи ин даста оёт аллох таоло сохибони илмро интури маърифий мекунад:

شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ وَالْمَلَائِكَةُ وَأُولُو الْعِلْمِ قَائِمًا بِالْقِسْطِ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (آل عمران/18)

Худованд гувохи медихад инки илохи жузъ у нест, ва инки у додгари мекунад, ва фариштагон ва сохибони илм гувохи медиханд. Жузъ у маъбуд ва илохи нестки хам тавоно аст ва хам хаким. Бале, инжо ровшан мекунадки он илм чизи жузъ шаходат ба ла илаха – иллаллох нест. Ва сохибони илм хам хамон касони хастандки чанин шаходатиро доданд.

(идома дорад……)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(55- қисмат)

Пас вужуди ин садхо жамоати мухталиф тўвжихи шаръий надорад, ва каси наметавонад хорижини аз жамоати худишро машмули паёмадхойи аходис бидонад. Балки ин жамоатхойи мутафарриқ танхо абзори дар холати изтирор барои харакат ба суйи шўройи мужохидин ва ташкили хукумати исломий ала минхажин нубувват аст. Инхо хаммаги абзоранд ва василаанд барои расидан ба ижмоъи вохид ва жамоати вохид. Замоники ба чанин ижмоъи вохиди расидемки фаровардайи уммати вохид ва шўройи улил амри вохид ноши аз хукумати исломий ала минхажин нубувват аст, дар воқеъ ба жамоати вохиди хам расидем. Дар ин сурат ба қовли росулуллох саллаллоху алайхи васаллам:

مَنْ خَلَعَ يَدًا مِنْ طَاعَةٍ لَقِيَ اللَّهَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ لَا حُجَّةَ لَهُ. [1]

Возих астки татбиқи ин дастури қонуни шариати аллох дар мовриди жамоат танхо ва танхо дар сурати шиклгири жамоати вохиди муслимин сурат мегирадки шикли олийи он дар дорул ислом ва хукумати исломий ала минхажин нубувват ё бадили изтирорийи он худишонро нишон медиханд, то расидан ба ин манзур дар холати изтирор танхо жамоатхойи бузургтар ва бузургтар ва шўройи жамоатхо метавонад тўвжихи шаръий дошта бошанд на билакс.

Замоники харакат ва жиходи фардий шуруъ мешавад бояд танхо ва танхо ба қудрати хукумати чашм духта бишавад, ва набояд ба хеч ек аз марохили қабли аз хукумати исломий ала минхажин нубувват рози шуд. Замоники мўъминин ночор мешаванд ба сурати фардий даст ба жиход бизананд ва хаққишонро бигиранд аммо мутаважжих мешавандки ба танхойи кори аз дастишон барнамеояд, саъй мекунанд бо дигар озодихохон ва дигар мазлумини мусалмон хам махалла ё хам забон ё хам мазхаб ё соири муслимини манотиқи дигар ек қудрати бузургтари наздик ба қудрати душман ва тоғути мухожим ба вужуд биёваранд, барои хамин астки созмонхо ва жамоатхо ва ахзоби мухталифи дар тамоми сарзаминхойи мусалмоннишин ба вужуд меоянд.

Иддайи аз муслимин мутаъассифона дар хамин мархала мутаваққиф мешаванд, ва ба самти такомул ба пеш намераванд, ва бо тўлиди анвоъи ахзоб ва жамоатхойи мухталифи худишон хам гохи монеъи дар рохи такомули жиход ва мубориза ба суйи ташкили хукумати исломий ала минхажин нубувват мешаванд ва кудакики мерафт масири такомули худишро тей кунад дар маъаррази сиқт қарор медиханд, ва илова бар онки худишон ба қудрати хукумати исломий ва самарайи хунхо ва номусхо ва амвол ва вайронихойи ба бор омада намерасанд балки дар нихоят дубора боиси тахкими ек тоғути дигар ё мустахкам кардани пояхойи хамон тоғути қаблий мешаванд.

Бале,героиш ба вахдат ва харакати ба самт ва суйи шўро ва ташкили хукумати исломий ва уммати вохид ва ижмоъи вохид ва жамоати вохид танхо рохи астки барои мо вужуд дорад, то бо касби қудрати хоста шуда, худимонро мустахаққи хилофати дар замин кунем ва худимонро мустахаққи ваъдахойи аллох ба росулиш дар мовриди аз бейн рафтан фақр ва гурснагий ва пок кардани олудагихо ва гумрохихо ва берун рондани душманон ва аз бейн бурдани султайи онон кунем, ва ба сурати дасти жамъий жиходи муттахидро барои ихқоқи хақ ва ижрои хостахойи динимон ба пеш бирем.

Мо дар аввалин пилла ва мархалайи ин жиход ва муборизайи фарогир бояд хостахоимонро еки кунем, ва руйи иймони муштарак ва нуқоти муштаракимон ва манофеъи муштараки дунёвий ва ухровиймон ангушт бигузорем. Ба дунболи ин, дар шўро ин хостахо ва манофеъ ва нуқоти муштараки дунёвийро ба раъй бигузорем, ва баъадки тасвиб шуданд, хамма бо хам чанон бо хам муттахид бишавемки то охарин хад мумкин ва бо тавассул ба тамоми шевахо ва васоили мумкин ва машруъ, аз ин вахдат ва шўро дифоъ кунем.

Замоники аллох таоло бо неъмати шўро ба мо лутф мекунад ва ба мо қудрат ва иззат мебахшад мо хаққи куфрони неъмат ва зойеъ кардани чанин неъмати асосийро надорем:

-ва бояд барои мухофизат аз чанин неъмати бузурги тамоми суханон ва иқдомот ва барномахойи таблиғий ва амалиймон бар асоси раъйи вохиди шўро анжом бишавад,

-бояд табаъият аз такаббур ва ба дунболи он такрави ва пеши худ кор кардан ва баноми жамъ ва шўро харф задан, мамнуъ ва номашруъ бишавад.

Чиро? Чун мо дигар қарнхост фахмидаемки дар иттиходимон чи қудрати бузурги нахуфта аст, ва ин дарк ва фахми мо дар осори даххо олими мо мактуб шуда,ва алъон мехохем ба тажрубиёти он хамма олим ва озодихохи гузашта ва тажрубиёт ва ёфтахойи зехний ва қалбий худимон иймон пейдо кунем, ва тамоми ин ёфтахойи гузашта ва холроки инхамма барояш таблиғ кардемро амалий кунем, ва амалан собит кунемки метавонем бо иттиходи фарогир ва хамбастаги ва муборизайи даста жамъий, ва за тариқи шўройи мутахассисини амр, ва хукумати исломий дар хар сатхики шикл гирифта, ба изни аллох бар тамоми мушкилотимон пируз бишавем ва ба ахдофимон бирасем.

Муқаддамот ва пеш заминахойи вахдати огохона, хадафманд ва харакати.

(идома дорад……..)

---

[1]صحيح مسلم – الإمارة (1851) مسند أحمد – مسند المكثرين من الصحابة (2/70)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(54- қисмат)

Журм ва азоби тафарруқ барои дунёйи муслимин бисёр болотар аз журми касони астки жохилона фариб хурданд ва жохилона ба далили вужуд заминахойи , дар ақоид ва аъмолишон дучори ширкиёти шуданд. Ташхиси ин бисёр мухим аст. Ахли Ироқ ва Шомки аз асбобхойи мухим табдили хукумати исломий ала минхажин нубувват ба бадили изтирорий он шуда буданд ва илова бар ин муртакиби журми бузурги қатли Хусай розиаллоху анху шуда буданд, аз Абдуллох ибни Умар дар хийни эхром дубора хунипашша ва харом ё халол будани он суъол мекардандки бо дарки исломий жавоб дод: ба ахли Ироқ нигох кунид дар холики духтарзода росулуллох саллаллоху алайхи васалламро шахид мекунанд ва боки надоранд онгох меоянд ва дарборайи хунипашша суъол мекунандки хукми он чист?

Муслимини ин замон ва хатто чандин насл гузашта хам аз хамин метод ва равиш истефода мекунанд, бо доман задан ба азоби тафарруқ ба рохати хуни хамдигарро мерезанд, ба зан ва бачча ва пир ва жавони хамдигар дар марокизи ибодишон рахм намекунанд, ва асбоби ба таъхир офтодани нусратуллох ва хилофатики ба мустазъафин дар замин ваъда дода буд мешаванд, ва илова бар ин, тули умри хукмронийи тоғутхо ва ишғолгарон ба сарзаминхойишон хам изофа мекунанд, ва боиси идомайи фақр ва гурснагий ва тасаллути душманон бар муслимин мешаванд, онвақт дар камоли пурруйи ва ифтихор ва жахолат, худишонро хам фирқайи ножия медонанд, ва бо ифтихор дар мовриди риояти сивок ва мушти риш ва лажбози ва гир додан ба масоили бисёр риз ва жузъий муслимин ва ғейрих ба худишон меболанд ва барои он хикмат тарошихо ва фалсафахо мебофанд. Ин инхирофи ошкор дар масири нусрат ва ёри аллохки каси дар он шак надорад.

Вазифайи мо баёни сторотежихо ва токтикхойи қонуни шариати аллох, холо табаъият  ё адами табаъият аз чанин суннатхо ва қавонини ба худи ашхос бармегардад ва мо на вакили ашхос дар қиёмат хастем ва на бар қалби онон тасаллути дорем:

 وَمَا أَنَا عَلَيْكُمْ بِوَكِيلٍ (یونس/108)‏ و « لَسْتُ عَلَيْكُمْ بِوَكِيلٍ »(انعام/66).

Бо ин вужуд росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:

إِنَّ مِنْ شَرِّ النَّاسِ، رَجُلًا فَاجِرًا، يَقْرَأُ كِتَابَ اللَّهِ لَا يَرْعَوِي إِلَى شَيْءٍ مِنْهُ.

Аз жумла бадтарин инсонхо шахси фожири астки “қуръон” ро мехонад ва аммо дар аъмоли худиш дигаргуний ва тағйири ба вужуд намеоварад.

Чун ризойи аллох ва озодий ва саодати инсонхо дар геруйи

« يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ »( رعد/ 11)

аст, ва бояд аз хисори хатарноки худ михвари, пешдовари ва худпарасти ва жохилиятики ашхос ва ахзоб ва жамоатхо ва гуруххо хамчун кермхойи абришами парвариший бидуни дар назар гирифтани авоқиби он ба он одат карданд ва ба он ху гирифтанд, худишонро рахо кунанд ва тамоми тамаркузишон бар бозгашти мужаддади рахбарияти омми мовриди пазириши хамма яъни хукумати исломий ала минхажин нубувват ва шўройи улил амри вохиди он ва уммати вохид ва жамоати вохид мутамаркиз кунанд.

Еки аз сифоти боризи сабиқунал аввалун дар мухофизат аз ин жамоат ин будки бо хассосияти хос аз екпорчаги ва вахдати худишон мухофизат мекарданд, ва хатто ижозайи васвасахойи тафрақа ангиз хам ба худишон рох намедоданд, ва куллан нигаришишон ба муслимин бар асоси хусни зон буд. Ба хамин содаги касиро аз жамоати муслиминки дар панохи хукумати исломий ва бар асоси шўройи улил амр ва уммати вохид ва ижмоъи вохид ба вужуд омада буд берун намекарданд, ва худишон хам заррайи аз чанин жамоати фосила намегирифтанд. Чун яқин доштанд ва дарк карда будандки:

إِنَّهُ مَنْ فَارَقَ الْجَمَاعَةَ شِبْرًا فَمَاتَ فَمِيتَةٌ جَاهِلِيَّةٌ[1]

Хамоно касики аз жамоат ба андоза важаби фосила бигирад ва бимирад, жохилона мурда аст. Ва ин хуруж аз жамоат хам,хуруж аз итоат аз хукумати исломий ва ижмоъи вохиди он, ва ижоди тафарруқ миёни муслимин ва ижоди жанг ва даргирийи бейни муслимин ва мўъминин астки дар нихоят ба жанги жохилий кашида мешавадки, на иймони шахс мовриди эхтиром воқеъ мешавад,ва ан ахд ва пеймоники бо аллох дар самиъна ва атоъна дар хифзи хун ва мол ва номуси муслимин ва соири умури шаръий ба аллох дода шуда аст, ва жангхойи куркурона ва бидуни биниш ва дарки сахихи шаръий ва бар асоси асабият ва қовмият ва танаффур ва жохилият пеш меоядки, солхост шохиди чанин жангхойи куркуронайи хастем:

وَمَنْ قَاتَلَ تَحْتَ رَايَةٍ عِمِّيَّةٍ، يَغْضَبُ لِعَصَبَةٍ، أَوْ يَدْعُو إِلَى عَصَبَةٍ، أَوْ يَنْصُرُ عَصَبَةً، فَقُتِلَ، فَقِتْلَةٌ جَاهِلِيَّةٌ .[2]

Хар каси зери парчами куркуронайи бижангад, ва барои қовмият ба хашм биёяд ва ба он даъват кунад ва онро ёри дихад ва дар ин рох кушта шавад, маргиш марги жохилий аст.

Хуб холо мо дар миёни муслимин жамоати вохиди надорем, балки садхо ва хатто хазорон жамоати мухталиф ва рангоранг дорем. Чиро? Чун ижмоъи вохиди надорем. Ва ин ижмоъи вохид аз уммати вохид  ва ин уммати вохид хам аз шўройи улил амри вохиди ба вужуд меоядки ин шўро хам худиш аз даст овардхойи хукумати исломий ала минхажин нубувват аст.

(идома дорад………)

---

[1]متفق عليه عن ابن عباس

[2]صحيح مسلم كتاب الإمارة (54/ رقم الحديث 1848 )

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(53- қисмат)

Инон интизор дорандки дар шўройи жангий росулуллох саллаллоху алайхи васаллам масалан касони чун Абдуллох ибни Убай ва онхамма бемори ақидатий ва рафторий вужуд надошта бошанд, ва агар буданд, пас ин асбоби мешавад барои жудойи аз сафи рахбарият, ва хатто муттахам кардани рахбарият ба анвоъи тухматхойики шохидиш буда ва хастем, ва ошкоро хамон кориро мекунандки Абдуллох ибни Убай ва жамоатиш дар ғазвайи ухуд карданд ва  дучори гунох ва азоби бузурги тафарруқ мешаванд ва худишонро машмули сифоти мушрикин мекунанд. Дар холики медонандки:

1-Тафарруқ азоби хаст дар хадди зилзила ва соиқа:

1. : قُلْ هُوَ الْقَادِرُ عَلَىٰ أَن يَبْعَثَ عَلَيْكُمْ عَذَابًا مِّن فَوْقِكُمْ أَوْ مِن تَحْتِ أَرْجُلِكُمْ أَوْ يَلْبِسَكُمْ شِيَعًا وَيُذِيقَ بَعْضَكُم بَأْسَ بَعْضٍ ۗ (انعام/65)

2-Инхо медонандки сабр накардан ва худро дучори азоби тафарруқ кардан боиси дармондаги ва нотавоний муслимин мешавад ва шукух ва хайбати муслимин аз бейн меравад:

1. وَأَطِیعُواْ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَلاَ تَنَازَعُواْ فَتَفْشَلُواْ وَتَذْهَبَ رِیحُکُمْ وَاصْبِرُواْ إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ ‏(انفال/46)

3-Инон медонандки робитайи бейни тафриқа андозхо бо росулуллох саллаллоху алайхи васаллам боқий намемонад:

1. إِنَّ الَّذِینَ فَرَّقُواْ دِینَهُمْ وَکَانُواْ شِیَعاً لَّسْتَ مِنْهُمْ فِی شَیْءٍ إِنَّمَا أَمْرُهُمْ إِلَى اللّهِ ثُمَّ یُنَبِّئُهُم بِمَا کَانُواْ یَفْعَلُونَ ‏ (انعام/159)

4-Хамчунин медонандки тафарруқ аз сифоти мушрикин ва секуляристхостки аллох таоло муслиминро аз чанин сифати нахий  карда аст амр карда аз чанин сифати дури кунем:

1. وَلَا تَکُونُوا مِنَ الْمُشْرِکِینَ ‏ * مِنَ الَّذِینَ فَرَّقُوا دِینَهُمْ وَکَانُوا شِیَعاً ‏(روم/ 33- 32)

Ин бародарони номезон ва номутаодил ва жохили мо хануз ба ин мезон аз дарк ва фахм нарасидандки то замони ижоди рахбарияти вохиди хукумати исломий ала минхажин нубувват ва бозгашти рахбарияти вохиди шўройи улил амри вохид бо ижмоъи вохидиш ба миёни муслиминки солхост аз он махруманд шарри тафарруқ бисёр бисёр бузургтар аз шарри гусола парасти ва соири ширкхойи ошкор дар миёни бахши зиёдий аз муслимин жохил ва фариб хурда аст. Саййидина Хорунро ба ёд биёваридки дар баробари гусола параст шудани бисёри аз қовмиш то замони бозгашти “ рахбарияти мовриди қабул хамма” чи вокуниши нишон дод.

Саййидина Хорун шарри тафарруқро бештар аз инхирофи қовм дар ширки гусолапарасти дид, ва то баргашти “ рахбарияти мовриди қабули хамма” то хадди дар мубориза пеш рафт, ва замоники дид кор ба қитол ва жанг ва кушт ва куштор кашида мешавад даст бардошт, ва кутох омад, ва вахдатро хифз кард, ва собит қадамонро аз мунхарифин жудо накард, ва иншиъоб накард, ва тафарруқ ба вужуд наёвард:

 قَالُوا لَن نَّبْرَحَ عَلَیْهِ عَاکِفِینَ حَتَّى یَرْجِعَ إِلَیْنَا مُوسَى* ‏‏قَالَ یَا هَارُونُ مَا مَنَعَکَ إِذْ رَأَیْتَهُمْ ضَلُّوا * أَلَّا تَتَّبِعَنِ أَفَعَصَیْتَ أَمْرِی*  قَالَ یَا ابْنَ أُمَّ لَا تَأْخُذْ بِلِحْیَتِی وَلَا بِرَأْسِی إِنِّی خَشِیتُ أَن تَقُولَ فَرَّقْتَ بَیْنَ بَنِی إِسْرَائِیلَ وَلَمْ تَرْقُبْ قَوْلِی ‏(طه/91-94)

Гуфтанд: мо пейваста ба парастиши ин гусола идома медихем то Мусо ба пеши мо бармегардад. ( Мусо) гуфт: эй Хорун! Хенгомики диди онон гумрох мешаванд, чи чизи монеъ аз он шудки ( жилови ишонро бигири ва нагузори ба бероха раванд? Ва) аз ман пейравий куни?! Оё аз дастури ман сарпичи карди? ( Хорун) гуфт: эй писари модарам! На риши маро бигир ва на муйи сарамро. Ман тарсидамки бигуйи миёни бани исроил тафриқа андохти ва сифориши маро ба кор набасти.

Аллох таоло баъди аз ин немефармоядки саййидина Хорун дар ин кориш иштибох карда аст ва коришро таъйид мекунад. Дар холики агар иштибох буд қатъан ровшангари мекард, ва мебинемки дар мавориди мухталифи ба корхойи иштибох соири анбиё хатто дар хадди дуо кардани саййидина Иброхим барои падари мушрикиш ва ахм кардани росулуллох саллаллоху алайхи васаллам барои он нобино ва мавориди иштибохи инчунини хам сарфи назар намекунад.

Аллох даъват карда аст ба вахдат, холо агар каси масири тафарруқро биравад бархалофи қонуни шариати аллох харакат карда ва дучори ширк шуда аст ва :

إِنَّ اللّهَ لاَ یَغْفِرُ أَن یُشْرَکَ بِهِ وَیَغْفِرُ مَا دُونَ ذَلِکَ لِمَن یَشَاءُ وَمَن یُشْرِکْ بِاللّهِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلاَلاً بَعِیداً ‏ (نساء/116)

Пас намешавад бо ширк ба ширк жавоб дод. Намешавад бо ширки тафарруқ бо ширки гусола парастийи жохилин ва фариб хурдахойи мусалмон бархурд кард. Ин нуктайи бе андоза мухимми астки хийли аз ахли қибла ва бахусус бародарони мужохиди мо ё нодида мегиранидиш ё зиёд аб он ахамият намедиханд ва худишонро ба мусибати бузург дучор мекунанд ва аксаран мисли салафиюни оли саъуд ва жохилхойи мазхаби мовриди суъистефодайи душманони қонуни шариати аллох хам қарор мегирандки намунахойи онро дар Арабистон ва Алжазоир ва Ироқ ва Сурия ва Афғонистон ва Чечен ва Курдистон ва ғейрих дидаем.

(идома дорад……..)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(52- қисмат)

Инхо харгиз наметавонанд дар мовқеъиятхойи зарурий ва лозим аз нирухойи соири шўрохойики онхо хам ба шикли мазохиби мустақил ва модерни дар омаданд ва хар кудом ба сурати мутафарриқ масири худишонро тей мекунанд истефода кунанд ва аз онхо кўмак бигиранд. Ин хамон замоники астки ин шўрохойи ноболиғ ба такомил нарасида сиқт мешаванд, ва дар баробари жохилияти мовжуд ва тоғутхойи хоким мажбур ба додани чанон имтиёзоти мешавандки чизи ғейри аз таслим шудани онон ба жохилият ва тоғут маъни намедихад. Ин хамон марг ва инхирофи инкор нопазир ва ошкор ин шўрохойи ноболиғ астки аз ек тараф боиси талаф шудани он хамма аъзойи мутаъаххид ва фидокор мешаванд, ва аз суйи дигар бо таслим шудан ба тоғутхо, дар рохи вахдати фарогири муслимин ва ташкили шўройи бузургтар ва дар нихоят шўройи улил амрики амр ва даъвати аллох таоло аст, ба сурати монеъ ва сад дар меоянд. Тамоми ин мусибатхо ба далили  табаъияти онхо аз хавойи нафс ё қалб шуруъ шуда астки онхоро ба ин мархала расонда аст.

Бунёнгузорони аксари ин шўрохойи кучаки сиқт шудаки алъон ба сурати мазохиби модерн ва созмон ёфта даромаданд хадафишон бозкардани рохи шаръий барои бозгашти мўъминин аз кура роххо ва берохойи тафарруқ, басуйи жода аслий уммати вохида ва ижмоъи вохида ва жамоати вохид аз тариқи иртиқоъи вахдат бо соири муслимин дар шўрохойи бузургтар, ва хидоят ва озод шудан аз жубиёрхойи мутафарриқ, ва вуруд ба дарёйи вохиди ислом буд; аммо муридхоишон танхо ба далили хавойи нафс ва олуда шудан ба дарсадхойи аз такаббур ва адами таважжух ба ихтори аллох таоло:

«وَ لا يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلى‌ أَلَّا تَعْدِلُوا»

Сар аз жойи дигари даровардандки дар мавориди шарришон аз мазохиби суннатий барои иттиходи муслимин бисёри бештар буда аст.

Дар инжо ончики иддаи аз бародарони мусалмони мо дар вазъи изтирорий мовжуди қабли аз ташкили ижмоъи вохид ва жамоати вохид ба он диққат намекунанд масалайи вахдати иймон ва саф аст на вахдати раъй, мо метавонем то расидан ба ижмоъи вохид ва жамоати вохид , шўроий бошем аз фирақ ва тафосири мухталифики муштаракан бо раъйи шўройики дар хар сатхи ба вужуд овардем ба жиходимон то расидан ба хукумати исломий ала минхажин нубувват ва ташкили шўройи улил амри вохид ва ташкили уммати вохид ва ижмоъи вохид ва жамоати вохид идома бидихемки хужжати мутлақ аст барои хамма.

Ин шўрохо хам набояд мисли жамоатхо ва хизбхо дар мархалайи қабли аз ташкили шўройи жамоатхо аз сейри такомули худишон мутаваққиф бишаванд ва гох табдил бишаванд ба чизи шабихи ек мазхаб, балки бояд хадаф, ташкили шўройи улил амри жахоний бошад, ва то расидан ба ин хадаф бояд шўрохойи бузургтари ташкил додки дар ин шўрохо гуруххо ва жамоатхо хаққи сарпичи аз раъйи шўроро надоранд, ва бояд куллияйи фаолиятхо бар асоси раъйи аксарияти шўро бошад ва харгуна такрави мамнуъ бошад.

Дар вазъи мовжуд ва бо вужуди инхамма тафсир, таъвил, фирқа, хизб ва гурухи мухталиф, тамоми муслимин бояд ёд бигиремки мо “ махак” нестем барои арзёбий муслимини мухолифимон, то мувофиқи мо хуб бошад ва мухолифи мо бад, хаммайи мо дар баробари хамдигар хужжатхойи нисбий хастем ва танхо шўройи вохид ва ижмоъи вохиди он астки хужжати мутлақ барои манотиқи тахти мудириятиш аст. Ин хам танхо барои манотиқи тахти мудирияти худиш хужжат аст, на барои манотиқи дигарки дар мудирияти ин шўройи вохид ва ижмоъи вохид нестанд. Танхо замоники шўройи улил амри жахоний бо раъйи вохид ва ижмоъи вохидишки шикл гирифт он вақт астки барои тамоми муслимини дунё хужжати мутлақ мешавад.

Бисёри аз бародарони номезон ва номутаодили мо маъмулан ба бахонахойи чун пок набудани манхажи зер мажмуъахойи шўро, ва хатто пок набудани ва олуда будани баъзи аз аъзойи шўро ба беморихойи мухтасси мунофиқин ва секулярзадахо олуда шуда ва боиси иншиъоб ва тафарруқ мешаванд. Ин бародарон наметавонанд дар пок будани манхажи рахбарият бо пок будани зер дастон ва хатто аъзойи шўро фарқ бигузоранд, ва интизор доранд хамма мисли рахбарият бошанд.

(идома дорад……..)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(51- қисмат)

Дар баробар ба касоники аз аллох таоло ва росулиш итоат мекунанд ваъда медихад:

وَمَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ وَحَسُنَ أُولَئِكَ رَفِيقًا‏ .( النساء/ 70-69)

          Ва касики аз худо ва пайғамбар итоат кунад, у хамнишини касони хохад будки худованд бадишон неъмат дода устози пайғамбарон ва ростравон ва шахидон ва шойистагон, ва онон чи андоза дустони хуби хастанд

!‏« وَ حَسُنَ أُوْلئِکَ رَفِیقاً»

Онон чи дустони нику ва хуби хастанд.

Пас шўхи бардор нест, ту бояд тасмими худитро бигирики мехохи бо адами итоат ва посухи манфий ба даъвати аллох таоло худитро машмули “ шадидул иқоб” куни ё бо итоат кардан худитро машмули “анъамаллоху алайхим” ва онони куники аллох ба онон неъмат дода аст ва хар руз чандин бор дар намозит дуо мекуники аллох таоло туро дар радиф ва дар рохи

«الَّذِینَأَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ»

қарор бидихад? Дар гуфтор ва кордорит содиқ бош ва таклифи худитро ровшан кун то машмули

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ»

нашави.

Туйики медони, ва бо далоили ошкори шаръий бароят ровшан ва возих астки аллох таоло дар холати оддийи он танхо ижтиход ва истинботи аз қуръон ва суннат ва масоили рузиро мепасандадки аз тариқи шўро ироя шуда бошад на ижтиходоти фардий ашхос ва ахзоб ва гуруххойи мухталиф ва мутафарриқро, хар чанд ин ашхос донишмандтарин ва олимтарин шахси замони худиш хам махсуб бишавад, ва медони ва яқин дорики аллох таоло мо ва шуморо ба шўройи вохид ва ижмоъи вохид ва уммати вохид ва жамоати вохид даъват карда аст, дар ин сурат бояд мовзеъи худитро ровшан куники оё бо шўро ва вахдат ва харакат ба самт ва суйи уммати вохида ва жамоати вохида хасти? Ё бо дил бастан ба ижтиходоти фардий ашхос ва гуруххо ва ахзоби мутафарриқ бидуни вобастаги ба жунбуши жахоний муслимин дар масири дигари дар харакат хастики ба тахким ва идома ва хатто тўлиди ширки фирқа сози ва тафарруқ ва идомайи фақр ва гурснагий ва тасаллути душманон бар муслимин ва бехукумати муслимин хатм мешавад?

Нуктаики  лозим аст дар инжо ба он ишора бишавад ин астки иддаи аз бародарони мо муваффақ шудандки шўрохойи мудириятиро дар хадди ек хизб ва жамоат ба вужуд биёваранд, ва  дар хамин мархала монданд, ва худишон табдил мешаванд ба мазхаби модерн ва имрузий дар кинори даххо ва балки садхойи мазхаби модерники интури тўлид шуданд. Тафовути ин садхо мазхаби модерн бо чохор мазхаби маъруф ба ахли суннах ва ду се мазхаби маъруф ба ташайю танхо дар ин астки инон гох ба равиши шўроий ва аксаран муназзам идора мешаванд ва ин чанд мазхаби махдуди суннати ба сурати ғейри мутамаркиз ба хаёти худишон идома медиханд ва аксаран ихтилофоти ин мазохиби суннати хам танхо дар умури жузъий ва фиқхий шахсий аст аммо ихтилофоти ин мазохиби модерн аксаран дар масоили ақидатий ва манхажий аст.

Мо то замони расидани ба шўройи улил амри вохид ва ижмоъи вохид ба истиқлоли даруни гурухи ва тасмимоти хайъат мудираий тамоми мазохиби суннати ва модерн дар масоили риз ва даруни гурухишон бо тасомух ва мудоро бархурд мекунем, ва ба забони имрузий ба “ асли конфедеролизми “ исломий дар мовриди онхо амал мекунем, аммо таваққуф дар хамин хад ва хидоят накардани тасмимот ба самт ва суйи шўройи бузургтар ва дар нихоят хидоят накардани тасмимот ба самт ва суйи шўройи улил амри жахоний муслиминро ғейри шаръий медонем. Ва хар тасмимики дар ин масири вахдат ва тўлиди ижмоъи бузургтар набошадро зарботи ба хаммаи муслимин ва хидмати ба душманони муттахид медонем.

Касоники дучори таваққуф мешаванд ва шўрохойи худишонро мисли мазохиби модерн дар меоваранд ва ижоза намедихандки дар шўрохойи бузургтари хал бишаванд хаддиақалиш ин астки дучори ширки фирқагероий ва мазхаб сози ва тафарруқ ба шевайи новини шуданд, ва ба сурати тадрижий боиси танхо ва бепанох мондани шўро ва жамоат ва хизб ва созмонишон дар баробари хийли азим ва густардайи жохилият ва тоғутхойи жахоний ва мантақаий муслимини мухолифи худ мешавандки он хамма барояш захмат кашиданд то онро ба ин мархала расонданд.

(идома дорад……..)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(50- қисмат)

Бале замоники шумо бояд ба ек даъвати шаръий барои ғазо хурдан тавассути ек махлуқ лозим аст посухи мусбат бидихид:

إِذَا دُعِىَ أَحَدُکُمْ إِلَى طَعَامٍ فَلْیُجِبْ فَإِنْ شَاءَ طَعِمَ وَإِنْ شَاءَ تَرَکَ[1]

Хар гох еки аз шумо ба сарфи ғазойи, даъват шуд, онро бипазирад. Агар мейл дошт, бихурад. Ва агар мейл надошт, нахурад. Бисёри аз аимма ва бузургони солихи мо дар гузашта ва хол дар холики рузайи мустахаб доштанд дар чанин даъватхойи шаръий ширкат мекарданд ва аз тарафи сохибхонахо бароишон дуойи хейр мешуд.

Хуб, холо холиқи жахониён моро даъват карда, маъқул аст даъватишро ижобат накунем? Жавоби мусбат надодан ба ин даъвати аллох таоло кори ек инсони мезон ва мутаодил нест. Замоники аллох таоло амр мекунад:

: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ذَلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا‏ (نساء/59)

Эй касоники иймон овардаид! Аз худо ( қуръон) ва аз пайғамбар ( суннат) итоат кунид, ва аз мутахассисин ва сохибони амри худ фармонбурдори намойид ва агар дар чизи ихтилоф доштид онро ба худо (бо арза ба қуръон) ва пайғамбари у ( бо ружуъ ба суннат) баргардонид агар  ба худо ва рузи қиёмат иймон дорид. Ин кор барои шумо бехтар ва хуш фаржомтар аст.

Дар ин сурат возих астки аллох таоло моро даъват ба кори карда астки бароимон бехтарин рохкор аст. Замоники чанин ошкоро мухотоб қарор мегирем ва амр мешавем, мо дар мовқеъияти қарор мегиремки:

‏وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْرًا أَنْ يَكُونَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا مُبِينًا‏.( احزاب/ 36)

Хеч мард ва зани мўъмини, дар корики худо ва пайғамбариш довари карда бошанд ихтиёри аз худ дар он надоранд. Хар каси хам аз дастури худо ва пайғамбариш сарпичи кунад, гирифтори гумрохийи комилан ошкори мегардад.

Возих аст, шўройики бар асоси ижтиход аст, хатти сейри ташриъи исломий аст. Ва аллох таоло, хар хукмироки ба ин шева ва аз коноли чанон шўройи истихрож ва истинбот бишавад, баунвони дин мепазирад ва онро дар радифи ахкоми илохий ва табайюнхо ва суннати росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ба хисоб меоварад.

أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ؛

Далили такрори атиъу баёни ровшан аст барои итоат кардани муслимин аз шўройи улил амрики ташкил доданд. Холо шахси мусалмон дар хар амри ё масалайи чи оромбахш бошад чи тарснок, бояд ба чанин шўройи мурожаъа кунад:

: وَإِذَا جَاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذَاعُوا بِهِ وَلَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَإِلَى أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ…

Дунболи ин паём,тикон диханда астки :

وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَتُهُ لَاتَّبَعْتُمُ الشَّيْطَانَ إِلَّا قَلِيلًا‏؛

Бале, хатарнок аст, агар ғейри аз коноли шўройи улил амрики аллох таъйин карда аст аз хукм ва барномайи дигари табаъият бишавад мусовий аст бо пейравий аз шайтон. Ва ин хийли хатарнок аст.

Нуктайи мухим дигари инки замоники аллох таоло амр мекунад:

أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ،

Чун медонистаки улил амрхо хам ба далили махлуқ будан холи аз хато ва иштибох нестанд ва мумкин аст руйи масалайи коришон ба мунозаъа кашида бишавад, ва ба натижа нарасанд, ва боиси ижоди тафарруқ дар миёни уммати вохид ва жамоати муслимин бишаванд билофосила рохкори берун рафт аз ин маъзалро нишон медихад:

فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ..

Ва агар дар чизи ихтилоф доштид онро ба худо ( бо арза ба қуръон) ва пайғамбари у ( бо ружуъ ба суннат) баргардонид. Ва ин амрро бо ек шарти хассос ва хатарнок ба поён мерасонад:

إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ.

Агар ба худо ва рузи ростохез иймон дорид.

Холо агар ба фалон шахс ё фалон гурух ва фалон мазхаб ва фалон хизб иймон дорид ин бояд биравад ва мушкилишро бо худиш хал кунад, аммо агар ба аллох ва рузи қиёмат иймон дорад танхо рохкор ин астки аллох нишон дода аст ва бас:

.:”مَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ ‏” (حشر/7).

Чизхоироки пайғамбар барои шумо оварда аст ижро кунид, ва аз чизхоики шуморо аз он боздошта аст, даст бикашид. Аз худо битарсидки худо уқубати сахти дорад.

(идома дорад…….)

---

[1]مسلم/ ۱۴۳۰

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(49- қисмат)

Исломи халли ихтилоф дар кучактарин мажмуъайи ижтимоий яъни хонувода то бузургтарин находхойи ижтимоий чун находи қазоват ва хукумат ва ғейрихро ба шўро сипорда аст. Ек зан ва шўхарки бо хам дучори ихтилофи мешаванд рохкори халли ихтилофи инонро ба шўройи хориж аз ин ду мунтақил мекунад, чун хар ду муддаъий хастанд. Ихтилофи миёни зан ва шўхар бо онхамма тамойизотики бо хам доранд амри оддий ва ижтиноб нопазири аст, мисли ихтилофи росулуллох саллаллоху алайхи васаллам  бо хамсарониш. Дар инжо мухим равиши халли ин ихтилофот астки мунжар ба тафарруқ ва жудойи нашавад.

Дар масоили ижроий жомеъа ва хукумати замоники аз тарафи баъзи аз тобеъин эълом мешавад ихтилофи уммат рахмат аст, ихтилоф дар баробари иттифоқ аст, яъни адами иттифоқ, на дар баробари тафарруқики натижа манфий аст, ихтилоф дар шўрои улил амр астки он хамма натоижи мусбатро ба бор меоварад. Ороъйи мухталиф дар ин шўро боиси пешрафт ва тараққий ва боиси интихоби бехтарин ва муносибтарин рохи хал мешавад.

Дар ин шўро то замони эъломи раъйи нахоий иттифоқ вужуд надорад ва ихтилоф хоким аст, ва ин адами иттифоқ ва ихтилоф дар масоили мухталиф, табиий ва хамишаги аст. Арз кардемки чун инсонхо то рузи қиёмат аз кофар ва мусалмон шикл гирифтанд инхо ба сурати уммати вохиди дарнамеоянд танхо онони ба сурати уммати вохид дар меояндки аллох ба онон рахм карда бошадки муслимин хастанд, чун аллох бар куффор ғазаб карда аст на рахм. Аллох таоло мефармояд:

وَلَوْ شَاء رَبُّکَ لَجَعَلَ النَّاسَ أُمَّةً وَاحِدَةً وَلاَ یَزَالُونَ مُخْتَلِفِینَ ‏* ‏ إِلاَّ مَن رَّحِمَ رَبُّکَ وَلِذَلِکَ خَلَقَهُمْ ‏(هود/118-119)

Агар парвардигорит мехост мардумонро миллати вохиди мекард ва ле онон хамиша мутафовут ва мухталиф хоханд монд.

.‏« وَلا یَزالُونَ مُخْتَلِفِینَ »

Хамиша мутафовут ва мухталиф мемонанд. Магар касоники худо бадишон рахм карда бошад ва худованд барои хамин ( мухталиф будан) ишонро офарида аст,

‏« لِذالِک خَلَقَهُمْ »

Худо ононро бар тафовут ва танаввуъ офарида аст.

Дар инжо ва дар интихоби хамишаги

«إِلاَّ مَن رَّحِمَ رَبُّکَ»

Ва рахмати аллох бо жамоати вохиди муслимин астки аз ижмоъи вохид ва уммати вохид ва шўройи вохид содир шуда бошад. возих ва ровшан астки бехтарин тазмин барои инки ин ихтилофоти табиий ва хамишагий ва адами иттифоқхо табдил ба тафарруқ нашаванд, танхо ва танхо абзори ба номи шўройи мутахассисин вужуд дорадки дар қуръон ба улил амри минкум маъруфанд.

• Бо тамоми ихтилофотики дар ин шўро вужуд дорад, на танхо мардуми оддийро дар жараёни хабархо ва вақойеъи нохушоянди ихтилофоти бидуни натижайи шўройи мутахассисин улил амр қарор намедихем, балки шанидани ин бугур магухойи мухтасси мутахассисинро хам бароишон мамнуъ эълом мекунем чиро? Чун инхо хаммаги маводди хом ва маводди аввалия хастандки хануз тавассути ошпази мохир ба номи шўро табдил ба хўроки матбуъи нашуданд. Чун тасмим гирифтаемки ихтилофотро хал кунем, на бо ирояи онхо ба ғейри мутахассисин боиси тафарруқ бишавем, чун тасмим гирифтаемки бо такомули шўрохоимон табдил ба уммати вохида ва жамоати вохида бишавем ва қавийтарин абзор яъни шўройи улил амр ва ижмоъи вохидро барои расидан ба ин хадаф интихоб кардаем.

Барои хамин астки агар хар мушкили дар хар заминайи пеш биёяд бояд бидуни шойеъа парокани ва такруйи аблахона ба раъйи вохиди улил амр мурожаъа кард,

، وَإِذَا جَاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذَاعُوا بِهِ وَلَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَإِلَى أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ  (نساء/83)

Хатто бо доштани фикри жадид ва равиши новинки баунвони ек ибдоъйи муфид ва коромад талаққий мешавад боз каси хақ надорад нахла ва гурух ва дору дастайи барои худиш ба вужуд биёварад ва аз шўро жудо бишавад, балки бояд ин дидгохи жадид ва новинро дар шўройи улил амр матрах кунад ва дар нихоят тобеъи раъй ва назари шўро бишавад, хатто агар раъйи шўро бархалофи раъйи у бошад бояд раъйи иштибох шўроро бар раъйи дурусти худиш таржих бидихад, яъни раъйи ғалати шўроро бар раъйи дурусти худиш таржих бидихад хаминтурики росулуллох саллаллоху алайхи васаллам дар шўройи жанги ухуд хамин корро кард.

Ба ин шева аллох таоло дар жохойи мухталифи амр ба шўро мекунад. Дар жойи замоники сифоти

«الَّذِینَ آمَنُوا وَعَلَى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ»

ро баён мекунад мефармояд:

وَالَّذِینَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَمْرُهُمْ شُورَى بَیْنَهُمْ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ ‏(شوری/38)

Ва касонияндки даъвати парвардигоришонро посух мегуянд, ва намозро барпо медоранд, ва коришон ба шева шўроий ва бар пояйи машварат бо екдигар аст, ва аз чизхоики бадишон додаем инфоқ мекунанд. Аллох моро ба чанин умури даъват карда аст ва бояд ба ин даъвати аллох таоло жавоби мусбат дода бишавад:

1 أَقَامُوا الصَّلَاةَ

“ассолах” феъли мозий аст.

أَمْرُهُمْ شُورَى بَیْنَهُمْ

“ шўро” жумла исмия аст ва мезони ахамият ва нақши онро мерасонад

مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ

“юнфиқуна” хам феъли музореъ аст.

(идома дорад…….)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(48- қисмат)

Еки аз ин рохкорхоишон ин будки аз тақлиди куркурона аз худишон нахий мекарданд. Ё мегуфтанд:

إذا صحّ الحديثُ فهوَ مذهبي

Хар гох хадис сахих буд, мазхаби ман аст. Ё касони чун Абу Ханифа рохимахуллох мегуфтанд: мусалмонон бояд жонибдори аз қиёми шиъа Нафси Закия рохимахуллох кунанд то хукумати салтанати ва мурисий аббосиёнро мунхадим кунанд ва дубора хукумати исломий ала минхажин нубувват барқарор бишавад. Хатто барои мезони пойбанд будани худиш ба ин асли мухим мегуяд: агар Мансур аббосий масжидиро бисозад,агар бигуяд биёйид дархойи масжидро бишморид харгиз кўмакиш нахохем кард ва агар пулхояшки дар рохи масжид харж шуда астро нез бихохадки бишморам харгиз нахохам шуморд ва ….. бале ин имоми бузургвор  рохимахуллох дар нихоят дар зиндони хамин хукумати аббосиён масмум мешавад ва жонишро дар рохи бозгашти хукумати исломий ала минхажин нубувват медихад ва барояш мухим набуд ин хукумат тавассути ек шахси шиъа мисли Нафси Закия боз мегардад ё хар шахси дигари бошад.

Имоми Молик рохимахуллох алайх хам дар мухолифат бо хукумати бадили изтирорий исломий аббосиён ва барои тазъифи ин хукумат ба нафъи мужохидоники хохони бозгашти хукумати исломий ала минхажин нубувват буданд мефармояд: талоқи икрох дуруст нест. Ва ин зарбайи бар дастгохи хокима Абдулмолик аббосий буд. Аз замони хамин шох аббосиён будки талоқи қасамий бавужуд омадаки мегуфтанд талоқам офтода бошадки аз зери байъати шумо хориж намешавам. Ва имоми Молик меояд ва хадиси адами талоқи икрохро меоварад ва ба хотири ин кориш чанон уро зери шаллоқ мегирандки , дар торих машхур аст. Имоми Ахмад рохимахуллох хам ба хамин шева буд, имоми Шофеъий  рохимахуллох алайх хам бо вужуди муборизоти пейгири иқдом ба хижрат ва фарор мекунад. Куллияйи аиммаи шиъа хам қуръонро меъёри хамма чиз қарор дода буданд. Аз имоми Содиқ рохимахуллох ривоят кардандки фармуда аст:

• مَا أَتَاكُمْ عَنَّا مِنْ حَدِيثٍ لَا يُصَدِّقُهُ كِتَابُ اللهِ فَهُوَ زُخْرُفٌ[1]
• لَا تُصَدِّقْ عَلَيْنَا إِلَّا مَا وَافَقَ كِتَابَ اللهِ وَ سُنَّةَ نَبِيِّهِ[2]

كُلُّ شَيْ ءٍ مَرْدُودٌ إِلَى الْكِتَابِ وَ السُّنَّةِ وَ كُلُّ حَدِيثٍ لَا يُوَافِقُ كِتَابَ اللَّهِ فَهُوَ زُخْرُفٌ.

• Хар хукми дар нихоят бояд ба китоби худо ва суннати пайғамбар бозгардонда шавад ва хар хадисики мувофиқи китоби худо набошад он хадис музахраф аст. [3]

Тамоми ин бузургворон ва сармазхабхо дарёфта будандки раванди табиий дини ислом набояд қурбонийи раъй ва ижтиходи иштибохи ашхос бишавад ва худишонро хам маъсум ва холи аз иштибох намедонистанд. Инон медонистандки дар қазияйи саййидина Довуд ва масалайи қазоват, саййидина Нух ва масалайи дуо дар мовриди фарзандиш, саййидина Иброхим ва масалайи дуо барои падариш, росулуллох ва турушруйи ва ғейрих чигуна аллох таоло бидуни кучактарин мудохина ва хатто кучактарин муроъот ва мудороий аз ин мавориди иштибох нагузошта аст, ва то охари дунё бояд кулли башарият дар мовриди он бохабар бошад,ва равиши бошад барои сармашқ гирифтан ва ибрати барои хамма инсонхоки аллох таоло аз азизтарин бандахояш хам сарфиназар намекунад.

Аллох таоло ба унвони қозийи аслий раъй ва ижтиходи иштибохи ин азизонро баён карда аст, холо барои муслимин пас аз рафтани ин бузургворон итоат аз шўройи улил амри минкумро вожиб карда аст ва шўройи улил амри минкумро ба унвони қози маърифий карда аст.

Замоники шўройи улил амр вужуд надорад бояд хаддиақал инро бидонемки бо вужуди ин хамма тафарруқ ва ошуфтагийи ба вужуд омада ин ташхиси худи мостки мегуем равиши мо ба ислом наздиктар аст. Қози( яъни шўро) номида аст сихати ин ташхиси моро таъйид кунад, хамма муддаъиянд ва хамма худишон шокиянд, ва чун қози вужуд надорад хечкудом набояд худишро сад дар сад бар хақ бидонад ва мухолифро сад дар сад бар ботил. Инжостки қовли имоми Шофеъий рохимахуллох ахамияти худишро нишон медихадки мегуяд: раъйи ман сахих аст аммо эхтимоли иштибох хам дар он хаст ва раъйи мухолифи ман иштибохий аммо эхтимоли сахих буданиш хам хаст.

Ба дур аз инсоф ва айни жахолат астки дар бархурд бо ек фирқайи ахли қибла бигуйи хар ончи фирқайи ман мегуяд ислом аст ва хар ончи фирқайи ту мегуяд ғейри исломий. Хам мо муддаъий хастемки исломи ноби пеши мост хам тарафи муқобил. Ду муддаъий нисбат ба хам хақ надоранд еки аз онон қози бишавад. Дар дунё хам муддаъий ва хам қози буданро хеч инсони солими намепазирад.

Дар ин тафарруқики ба вужуд омада аст танхо шўройи улил амрки метавонад бейни инхамма фирқа ва мазхаби мутафарриқ ва муддаъий қазоват кунад. Теъдоди ижтиходоти фардий боиси теъдоди мазохиб ва ахзоби мухталиф шуда аст. Вахдати ижтиходхо танхо дар мажлиси шўройи улил амр мутахаққиқ мешавад ва танхо ин шўроистки бо ижмоъи вохидиш таъйин мекунад кудом раъй ва ижтиход сахихтар аст. Танхо дар ин сурат астки мешавад иддао кардки ончи аз он пейравий мекунем ижтиходи ноб ва они астки тамоми пайғамбарон салавотуллохи алайхим ажмаъин мубаллиғиш буданд.

(идома дорад……..)

---

[1]مستدرك الوسائل للنوري الطبرسي، الطبعة الجديدة، ج 17، ص 304 – 305.

[2]وسائل الشيعة، ج 18، ص 89، حديث 47. 

[3]و افي كتاب العقل و العلم باب ماخذ بالسنة و شواهدالكتاب

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(47- қисмат)

Дар инжо ва дар аксари жохойи қуръон аллох таоло возих ва ровшан баён кардаки инсонхо ва дар миёнишон хам мўъмин хаст мунофиқ ва кофар, пас инсонхо харгиз уммати вохиди намешаванд ва хамиша то рузи қиёмат хаминтури мутафарриқ ва мухталиф боқий мемонанд, аммо муслимин метавонанд ва бояд барои инки дар инхамма гумрохий хотима бидиханд ва ваъда аллох бар росулуллох саллаллоху алайхи васаллам тахуққуқ бахшанд

(وَلَا يَجْمَعُهُمْ عَلَى ضَلَالَةٍ)

Ва гурснагиро аз бейн бибаранд

(لا يَجُوعُوا) 

Ва илова бар ин тасаллути душманонро аз бейн бибаранд

(وَلَا يَسْتَأْصِلُهُمْ عَدُوٌّ)،

Бояд уммати вохид ва жамоати вохид бошанд чун тамоми ин ваъдахо моли уммати вохид аст ва ин бо

«وَلَوْ شَاءَ رَبُّكَ لَجَعَلَ النَّاسَ أُمَّةً وَاحِدَةً وَلَا يَزَالُونَ مُخْتَلِفِينَ»

Фарқи асосий ва ришаий дорад.

Замоники аллох таоло дар каломи худиш ба хоким кардани муслимин дар замин

« لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْض»

Ваъда медихад ва пируз кардани муслимин бар куффорро бар худиш вожиб карда аст

«وَكانَ حَقًّا عَلَينا نَصرُ المُؤمِنينَ»

Ва ба росулуллох саллаллоху алайхи васаллам замонатхо ва ваъдахойи чун гумрох нашудани муслимин

(وَلَا يَجْمَعُهُمْ عَلَى ضَلَالَةٍ)

Ва гурсна нашудан

 (لا يَجُوعُوا)

Ва мусаллат нашудани душманон бар онхоро дода аст

(وَلَا يَسْتَأْصِلُهُمْ عَدُوٌّ)

Тамоми ин ваъдахо танхо бар “ уммати вохиди” муслимин нозил мешавандки жамоати вохидиро ба вужуд оварда аст. Яъни барои нузули ин ваъдахойи аллохки рахмати бар муслимин хастанд бояд асбоби ба номи “ уммати вохид” ва “ жамоати вохид” фарохам шуда бошад ва бидуни ин асбоб ин ваъдахо нозил намешаванд балки ба далили вужуди тафарруқ азоб жойгузини ин рахматхоро мегирад. Барои хамин астки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ба сирохат мефармояд:

«الْجَمَاعَةُ رَحْمَةٌ، وَالْفُرْقَةُ عَذَابٌ».

Дар замоники хукумати исломий ала минхажин нубувват буд ва дар торих ба замони хулафойи рошида машхур шуда аст танхо раъйи шўро хужжат буд ва хукм ва ижтиходи шахсий вужуд надошт барои хамин мазхаб хам вужуд надошт. Чун аллох таоло раъйи жамоатро интихоб карда буд на раъйи шахси вохидро, ва хеч жо раъйи шахси вохидро дар баробари раъйи жамоати муслимин  ба расмият намешносад, балки раъйи шўроро интихоб мекунадки зомини уммати вохид ва жамоати вохид аст. Холо замоники мо ба

«اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسَانِ  السَّابِقُونَ الأَوَّلُونَ»

Даъват шудаем:

:  وَالسَّابِقُونَ الأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالأَنْصَارِ وَالَّذِينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسَانٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ (توبه/100)

Ижтиходоти фардий ин бузургворон бар мо фарз нашуда аст балки табаъият аз ижмоъи улил амри онхо ва аксул амали зебойи онон дар баробари шўройи улил амр астки қуръон моро бар он амр фармуда аст.

Инро медонемки ин аъзойи шўройи улил амри асри хулафойи рошидин хам хар кудом дар чизи мутахассис буданд ва мажмуъайи тахассусхойи онхо будки позулро такмил мекард. Масалан Али ибни Аби Толиб розиаллоху анху дар амри қазоват мутахассис буд, Муоз ибни Жабал розиаллоху анху дар амри халол ва харом, Абдуррохман ибни Авф розиаллоху анху дар замони росулуллох саллаллоху алайхи васаллам хам мутахассис ва ахли раъй буд, Абу Бакр ва Умар ва Усмон хам хар кудом дар чизи тахассус доштанд.

Мебинемки теъдоди ин мутахассисин маъдуд буданд, замоники аллох таоло мефармояд:

:«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ»

Улил амри минкум яъни хамма мужтахид ва мутахассис набуданд, балки теъдоди аз инонки дар шўро ширкат доштанд ва раъйи инон бар шўрохойи жузъий ва шўройи улил амр ироя мешуд мутахассисини амр буданд. Аммо мазохиб ва ижтиходоти фардий ба жойи ижтиходоти шўро ва ижмоъи вохиди шўро чизхойи хастандки ночоран ба хотири набуди хукумати исломий ала минхажин нубувват ва набуди шўро ва ижмоъи вохид дар холати изтирор ба вужуд омаданд. Мисли хурдани гушти мурдор дар сурати заруратки бояд дар сурати лузум барои хифзи жон хурда шавад. Мазхаб хам дар холати изтирор барои хифзи ислом ва жиловгири аз тафарруқи бештар бояд то рафъ нашудани холати изтирор ба он пойбанд буд.

Имомон ва сармазхабхо бархалофи бисёри аз пейравони ноогохишон хамиша талош доштандки ин холати изтирорро барои расидан ба шўройи вохид ва ижмоъи вохид аз бейн бибаранд ва роххоиро пешниход медодандки ба ташкили мужаддади хукумати исломий ала минхажин нубувват ва бозгашти мужаддад шўройи улил амр ва ижмоъи вохид ва уммати вохид ва жамоати вохид мунтахий бишавад.

(идома дорад……….)