Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(49- қисмат)
Исломи халли ихтилоф дар кучактарин мажмуъайи ижтимоий яъни хонувода то бузургтарин находхойи ижтимоий чун находи қазоват ва хукумат ва ғейрихро ба шўро сипорда аст. Ек зан ва шўхарки бо хам дучори ихтилофи мешаванд рохкори халли ихтилофи инонро ба шўройи хориж аз ин ду мунтақил мекунад, чун хар ду муддаъий хастанд. Ихтилофи миёни зан ва шўхар бо онхамма тамойизотики бо хам доранд амри оддий ва ижтиноб нопазири аст, мисли ихтилофи росулуллох саллаллоху алайхи васаллам бо хамсарониш. Дар инжо мухим равиши халли ин ихтилофот астки мунжар ба тафарруқ ва жудойи нашавад.
Дар масоили ижроий жомеъа ва хукумати замоники аз тарафи баъзи аз тобеъин эълом мешавад ихтилофи уммат рахмат аст, ихтилоф дар баробари иттифоқ аст, яъни адами иттифоқ, на дар баробари тафарруқики натижа манфий аст, ихтилоф дар шўрои улил амр астки он хамма натоижи мусбатро ба бор меоварад. Ороъйи мухталиф дар ин шўро боиси пешрафт ва тараққий ва боиси интихоби бехтарин ва муносибтарин рохи хал мешавад.
Дар ин шўро то замони эъломи раъйи нахоий иттифоқ вужуд надорад ва ихтилоф хоким аст, ва ин адами иттифоқ ва ихтилоф дар масоили мухталиф, табиий ва хамишаги аст. Арз кардемки чун инсонхо то рузи қиёмат аз кофар ва мусалмон шикл гирифтанд инхо ба сурати уммати вохиди дарнамеоянд танхо онони ба сурати уммати вохид дар меояндки аллох ба онон рахм карда бошадки муслимин хастанд, чун аллох бар куффор ғазаб карда аст на рахм. Аллох таоло мефармояд:
وَلَوْ شَاء رَبُّکَ لَجَعَلَ النَّاسَ أُمَّةً وَاحِدَةً وَلاَ یَزَالُونَ مُخْتَلِفِینَ * إِلاَّ مَن رَّحِمَ رَبُّکَ وَلِذَلِکَ خَلَقَهُمْ (هود/118-119)
Агар парвардигорит мехост мардумонро миллати вохиди мекард ва ле онон хамиша мутафовут ва мухталиф хоханд монд.
.« وَلا یَزالُونَ مُخْتَلِفِینَ »
Хамиша мутафовут ва мухталиф мемонанд. Магар касоники худо бадишон рахм карда бошад ва худованд барои хамин ( мухталиф будан) ишонро офарида аст,
« لِذالِک خَلَقَهُمْ »
Худо ононро бар тафовут ва танаввуъ офарида аст.
Дар инжо ва дар интихоби хамишаги
«إِلاَّ مَن رَّحِمَ رَبُّکَ»
Ва рахмати аллох бо жамоати вохиди муслимин астки аз ижмоъи вохид ва уммати вохид ва шўройи вохид содир шуда бошад. возих ва ровшан астки бехтарин тазмин барои инки ин ихтилофоти табиий ва хамишагий ва адами иттифоқхо табдил ба тафарруқ нашаванд, танхо ва танхо абзори ба номи шўройи мутахассисин вужуд дорадки дар қуръон ба улил амри минкум маъруфанд.
- Бо тамоми ихтилофотики дар ин шўро вужуд дорад, на танхо мардуми оддийро дар жараёни хабархо ва вақойеъи нохушоянди ихтилофоти бидуни натижайи шўройи мутахассисин улил амр қарор намедихем, балки шанидани ин бугур магухойи мухтасси мутахассисинро хам бароишон мамнуъ эълом мекунем чиро? Чун инхо хаммаги маводди хом ва маводди аввалия хастандки хануз тавассути ошпази мохир ба номи шўро табдил ба хўроки матбуъи нашуданд. Чун тасмим гирифтаемки ихтилофотро хал кунем, на бо ирояи онхо ба ғейри мутахассисин боиси тафарруқ бишавем, чун тасмим гирифтаемки бо такомули шўрохоимон табдил ба уммати вохида ва жамоати вохида бишавем ва қавийтарин абзор яъни шўройи улил амр ва ижмоъи вохидро барои расидан ба ин хадаф интихоб кардаем.
Барои хамин астки агар хар мушкили дар хар заминайи пеш биёяд бояд бидуни шойеъа парокани ва такруйи аблахона ба раъйи вохиди улил амр мурожаъа кард,
، وَإِذَا جَاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذَاعُوا بِهِ وَلَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَإِلَى أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ (نساء/83)
Хатто бо доштани фикри жадид ва равиши новинки баунвони ек ибдоъйи муфид ва коромад талаққий мешавад боз каси хақ надорад нахла ва гурух ва дору дастайи барои худиш ба вужуд биёварад ва аз шўро жудо бишавад, балки бояд ин дидгохи жадид ва новинро дар шўройи улил амр матрах кунад ва дар нихоят тобеъи раъй ва назари шўро бишавад, хатто агар раъйи шўро бархалофи раъйи у бошад бояд раъйи иштибох шўроро бар раъйи дурусти худиш таржих бидихад, яъни раъйи ғалати шўроро бар раъйи дурусти худиш таржих бидихад хаминтурики росулуллох саллаллоху алайхи васаллам дар шўройи жанги ухуд хамин корро кард.
Ба ин шева аллох таоло дар жохойи мухталифи амр ба шўро мекунад. Дар жойи замоники сифоти
«الَّذِینَ آمَنُوا وَعَلَى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ»
ро баён мекунад мефармояд:
وَالَّذِینَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَمْرُهُمْ شُورَى بَیْنَهُمْ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ (شوری/38)
Ва касонияндки даъвати парвардигоришонро посух мегуянд, ва намозро барпо медоранд, ва коришон ба шева шўроий ва бар пояйи машварат бо екдигар аст, ва аз чизхоики бадишон додаем инфоқ мекунанд. Аллох моро ба чанин умури даъват карда аст ва бояд ба ин даъвати аллох таоло жавоби мусбат дода бишавад:
1 أَقَامُوا الصَّلَاةَ
“ассолах” феъли мозий аст.
أَمْرُهُمْ شُورَى بَیْنَهُمْ
“ шўро” жумла исмия аст ва мезони ахамият ва нақши онро мерасонад
مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ
“юнфиқуна” хам феъли музореъ аст.
(идома дорад…….)