س: امروزه باید مثل دوران مکی صبر کرد و در فکر تزکیه خود بود و پرداختن به مسائل حکومتی و درگیر کردن خود با حکومتهای کافر و احزاب سکولار محلی کار درستی نیست. آیا اسلام غیر از این را می خواهد؟
ج: آنهایی که می گویند«ما در دوران مکی هستیم» و هدفشان از عهد مکی بودن این است که مر حلۀ مکی، مرحلۀ تزکیه و خود سازی است نه مرحلۀ مبارزه ونبرد، دچار اشتباه وحشتناکی هستند، که اولاً برداشت وتصور غلطی از عهد مکی و در کل برداشت غلطی از کل نظام اسلامی دارند.
باز با توجه به همان دوران مکی:
- مگر سخت ترین مراحل نبرد فکري و عقیدتی- ایمانی در دوران مکی صورت نگرفت؟
- – آیا به خاطر همین مبارزه و نبرد تبلیغی نبود که پیامبر صلی الله علیه وسلم، بلال، عمار، یاسر، سمیه و …. رضی الله عنهم اجمعین شکنجه وآزار دیدند ؟
- – مگر دلیل هجرتها چه بود؟
- آیا پیامبر مشرکین سکولار را در عقایدشان به مبارزه نطلبیده بود؟
- – آیا اعلان بر تری اسلام بر تفکرات جاهلیت وابطال و از بین بردن تصور و جهانبینی جاهلانه ای نبود که کفارمشرک و سایر کفار به آن معتقد بودند؟
نبرد با باطل در این دوران، در واقع بخشی از تزکیه و خود سازی شخصیت اسلامی افراد بود. چگونه ممکن است که شخصیت اسلامی بدون نبرد عملی با جاهلیت وآراسته شدن به اخلاق، صبر وشکیبایی در هنگام قیام ومبارزه تبلیغی شکل گرقته وساخته شود؟!. آیا صبررا این طور فهمیده اند که مسلمان باید یک موضع منفی وشکست خورده را انتخاب کرده و در برابراهل باطل و قوانین ویرانگر و مسخره ی آن سکوت و تحمل کند ؟
بله ، پیامبر صلی الله علیه وسلم و یارانش رضي الله عنهم اجمعين صبر کردند اما چه وقت؟ هنگامی که در مبارزه ای تبلیغی وانسان ساز علیه تفکرات واندیشه های ویرانگر واثبات باطل بودن این اندیشه ها که انواع تهمت ها و شکنجه را با صبر وشجاعت وایمان راسخ تحمل نمودند وتزکیه شدند .
درست است که اکثر مسلمین کنونی جاهلیت زده شده اند و تبلیغ با آنان نیز باید تابع همان شیوۀ اول مکی گردد، با تمام آنچه كه در مورد « لا اله = کفر به طاغوت و الا الله = ایمان به الله » صورت گرفته، اما برای مسلمين، اسلام تکمیل گشته واکنون از مسلمانان خواسته شده که به تمام آن عمل کنند. آیا می شود روزه، زکات، حج، جهاد و … را به بهانۀ در مرحلۀ مکی بودن ترک کرد ؟ ما در مورد یک مسلمان بحث می کنیم و کسی که این شعایر را انجام نمی دهد و غیر مسلمان است فرق دارد .
برادران و خواهران محترم «الضرورات تبیح المحظورات» ضرورت بعضی از ضعف های کوچک وناچیز را نمی توان مانع تبلیغ و هدایت و کار دست جمعی، تعاون وامر به معروف ونهی ازمنکر و تزکیه وجهاد با کفار سکولار جهانی و مزدوران خودباختگان محلی گرداند. این نقص های جزئی در حیطۀ درون شخص بر اثر مبارزه و در حین مبارزه اسلامی بر طرف می گردند.
زمانی که به «لااله – الاالله ومحمدرسول الله» جهت رستگاری دعوت شده ایم ، دعوت به کفر به طاغوت وایمان به توحیدی است در قانون، برنامه، شعایر، حاکمیت، ادای تکالیف واجب (کسب دانش، تکنولوژی…) اخلاق وکلاً درهمۀ زندگی که در مکه ی مشرک ودر مدینه مؤمن (یاایها الذین آمنوا) گفته شده و همراه آن به موضوع دیگری پرداخته می شود، هیچ گاه منقطع نمی گردد (نساء /136) و زمانی که ویژگیهاي توحید گرایان مؤمن را بیان می فرماید باز باهمان یا ایها الذین آمنوا مورد خطاب قرار می گیرند.( بقره/ 285) و ممکن است ما در این راه دچار اشتباهات و خطاهایی شویم که نیاز به یاد آوری و اصلاح از طریق انتقاد سازنده داریم، بر همین اساس «المؤمن مرآة المومن» می گردد.
امروزه که مسلمین در معرض بدترین و بی سابقه ترین جنگهای روانی و حتی مسلحانه هستند، در صورت توانائی هر گونه کناره گیری و انزوا و نظاره گر بودن ظلم آشکاری به اسلام و مسلمین و خدمت آشکار به دشمنان خارجی و داخلی است.