Дорул ислом билан кофирларни ўртасида бўлаётган бугунги жангда фақатгина мунофиқлар тўдаси томошабин ва бетараф бўлиб қараб туришибди.
(2-қисм)
Шу кунларда дорул исломдаги мудириятни заифлиги ва мўъминларни бепарволиклари,муроса қилишлари ва бўшашганликлари сабабли бизлар
الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ (احزاب/60)
бўлган кишилардан иборат жамоатлар ва гурухларга шохид бўлиб турибмиз, улар зирорлар қуриш ва дарслар ташкил қилиш билан бу ишларини ўзларини муридларига асослаган холда хужумчи секуляр кофирларга ва ички душманларга хизмат қилишяпти ва иймони заиф мусулмонларни хам томошабин,бетараф бўлиб туришга даъват қилишяпти.
Биз мўъминлар яхши гумон қилиб айтамизки: фалон мужтахид ё фалон жамоатни,фирқани рахбари агарчи хато бўлса хам, ўзи хақ деб ўйлаган нарсани баён қилган, бу уни олдида хақ хисобланган, агар унга хақиқат равшан бўлганда ва хақиқат ўзи айтаётган нарсадан бошқа нарса эканини билганда албатта хақни ушлаб бундай хато таъвил ва ижтиход қилмасди; аммо аслий муаммо
الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ (احزاب/60)
бўлган кимсалар мана бу хато ижтиходни орқасига туриб олиб хато ижтиход сабабли ташкил бўлган гурух сифатида, бошқа мўъминлар ва дорул исломга қарши хандақ ташқил қилишган пайтида вужудга келади. “Зул хувайсара”га ўхшаганларни мушкилотлари хатто фирқаларни,жамоатларни ,адашган мазхабларни лидерлари, қўзғатувчилари ва ахли ғулув сифатида мўъминларга махсусан дорул исломга қаршилик қилишади.
Мадина дорул исломида ва ахли жанг бўлган кишилар орасидан олдин бадр ва ухуд ва …….жангларида қатнашган Хассон ибни Собит розиаллоху анху ахзоб ё секуляристлар жангида қатнашишга холи қолмаган эди, шундай бўлса хам мужохидлар ва дорул исломга ёрдам беришдан қўлини тортмади,балки дорул исломни рухий жанглар бўлимида бир аскар сифатида қатнашди.
Демак дорул куфрларни ўртасидаги ё кофирларни бирортаси билан дорул исломни орасидаги жангларда дорул ислом билан бирга бўлиш ё бўлмаслик меъёр хисобланади, модомики исломий меъёрлар бўйича бир диёр дорул ислом деб номланадиган бўлса, мана бу дорул исломни идора қилувчиларнинг ўзига хос исломий тафсири ё мазхаби бу дорул исломни меъёр бўлишига тўсқинлик қилмайди, мана бу дорул исломнинг қайси исломий мазхабни асосига кўра эканлиги ё у ахли бидъат ёинки ғайри ахли бидъат томонидан идора қилинадими бу мухим эмас; бу ерда мана бу диёр исломий хос тафсир ва мазхаб асосидами ёки бошқа исломий мазхаблар,тафсирлар асосида бўлишидан қатъий назар уни дорул ислом экани мухимдир.
Бу ерда мана бу дорул исломнинг ахли бидъат бўлган исмоилий шиъалари фотимийлар хокимиятини остида миср диёридаги дорул ислом бўлиши мухим эмас, унда исмоилий шиъаларининг рахбари оъзидни талаби билан шофеъий мазхабидаги Салохиддин Айюбий ва Ширкухга ўхшаганлар салибийлар жангидаги насронийларни хужумига қарши ёрдамга шошган эди, ёки бўлмасам бу диёрдаги дорул исломни ханафий мазхабидаги усмонийлар хокимияти остида бўлиши хам мухим эмас, жаъфарий шиъаларини оммаси мурожаъат қиладиган яздлик оятуллох саййид Мухаммад Козим Тобатабоийга ўхшаганлар сунний мазхабидаги мана бу хокимиятни босқинчи инглиз секуляр кофирларидан химоя қилган ва ўнлаб жиход фатволари,эълонлар содир қилади ва худудларни, исломий борлиқни, усмоний давлатни мулкини дифоъ қилишни вожиб деб эълон қилади. Ўзини фарзанди саййид Мухаммадни хам жиходий гурухларни қўмондони сифатида ханафий мазхабидаги исломий изтирорий бадал хукуматни хокимиятини остидаги дорул исломни химоя қилиш учун инглиз секуляр кофирларига қарши жангга жўнатади; шиъаларнинг олий мурожаъат қилинувчисини фатвоси билан жаъфарий шиъалари ўзларини тақдирларини усмонийларни суст давлатини тақдири билан боғлашади, усмонийларни лашкари билан бирга ироқни жанубида инглиз босқинчиларини қўшинига қарши жанг қилишади; бундан ташқари шиъаларнинг мана бу рахбари ливиядаги моликий мазхабидаги минтақаларни ишғол қилиб олган италия секуляр босқинчиларига қарши жиход қилишга хам фатво беради ва босқинчи кофирларга қарши жиходни уларни бу ерлардан қувиб чиқаришни исломий мухим фарзлардан деб билади, бу минтақаларда хатто бир дона жаъфарий шиъаси топилмасди. [1][2][3][4][5]
(давоми бор….)
[1] تاریخ ابن خلدون،ابن خلدون، ج۵، ص۳۳۰ / أبو الفداء اسماعيل بن عمر بن كثير الدمشقى، البداية و النهاية، ج 12، ص 255، بيروت، دار الفكر، 1407/1986
[2] علی ابوالحسنی (منذر):فراتر از روش آزمون و خطا، ص۶۲۹. یکی از فتواهای این عالم و مرجع عامه شیعیان در سال ۱۳۳۲ق/۱۹۱۴م، جهت جهاد و رویارویی با قوای اشغالگر و سکولار انگلیس اینگونه است : بسم‌الله الرحمن الرحیم
پوشیده نیست که دول اروپا به خصوص دولت انگلیس و روس و فرانسه همیشه از قدیم‌الایام بر ممالک اسلامیه تعدی و تجاوز نموده‌اند، چنان که بیش‌تر ممالک اسلام را غصب نموده‌اند؛ و از این تعدیات به جز محو دین(العیاذ بالله)مقصدی ندارند، تا در این اوقات مقاصد خود را ظاهر نموده، بر ممالک دولت عثمانی(اعزالله بنصرها الاسلام) هجوم نموده و نزدیک است دست تعدی دراز و بر حرمین شریفین و مشاهد ائمه طاهرین (ع) تهاجم و بر اوطان مسلمانان و نفوس و اعراض و اموال آن‌ها غلبه نمایند. پس واجب است بر عشایر ساکن در مرزها و عموم مسلمین متمکنین اگر در حدود مَن بهِ الکفایه نباشد، حفظ مرزها و دفاع از بیضه اسلام به مقدار قدرت خود بنمایند.
والله هو الناصر و المعین و المؤید للمسلمین.
نجف اشرف الاحقر محمدکاظم الطباطبایی
[3] علی الوردی، لمعات الاجتماعیه من تاریخ العراق الحدیث،ج 4، ص236-242
[4] علی ابوالحسنی (منذر):فراتر از روش آزمون و خطا، ص۶۲۵ – ۶۲۶.
[5] متن فتوای این مرجع عامه ی شیعیان آن روزگار به این شرح است : در این ایام که دول اروپایی مانند ایتالیا به طرابلس غرب (لیبی) حمله نموده و از طرفی روس‌ها شمال ایران را با قوای خود اشغال کرده‌اند، و انگلیسی‌ها نیز نیروهای خود را در جنوب ایران پیاده کرده‌اند و اسلام را درمعرض خطر نابودی قرار داده‌اند، بر عموم مسلمین از عرب و ایرانی واجب است که خود را برای عقب راندن کفار از ممالک اسلامی مهیا سازند و از بذل جان و مال در راه بیرون راندن نیروهای ایتالیا از طرابلس غرب و اخراج قوای روسی و انگلیسی از ایران هیچ فروگذار نکنند، زیرا این عمل از مهم‌ترین فرایض اسلامی است تا به یاری خداوند دو مملکت اسلامی از تهاجم صلیبی‌ها محفوظ بماند. (محمد کاظم طباطبایی) / مجله نور علم، دوره دوم، شماره سوم، ص ۸۲