Диндан қочиш тасаввури ёки “вахн”ни хақиқати ва мўъминларни томошабин бўлишлари хамда дорул исломдаги ижроий ташкилотларининг бепарволиги.
(3-қисм)
Мана шунча хуник сифатларга эга бўлган мунофиқлар ёки ички пинхон кофирлар мусулмонлар орасида душманни бешинчи устуни ва рухий жангларни олиб борувчилари сифатида вазифаларини адо қилишади, аммо улар ўзларини иймони заъиф,огох бўлмаган,алданган мўъминларни орасида пинхон қилиб олишади, шу сабабли хам биз уларни дунёда ташхис бера олмаймиз ва улар мусулмонларни жумласидан хисобланади, аллох таоло уларни сифатларидан бири хақида мархамат қиладики:
لَأَنْتُمْ أَشَدُّ رَهْبَةً فِي صُدُورِهِمْ مِنَ اللَّهِ ۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَا يَفْقَهُونَ (حشر/13)
(Эй мўъминлар), аниқки, сизлар (мунофиқларнинг) дилларида аллохдан кўра қўрқингчилироқдирсизлар. Бунга сабаб, улар ( аллохнинг қудратини) англамайдиган қавм эканликларидир.
Демак мунофиқлар ё секулярзадалар тўдаси мўъминларнинг харбий қудратларига тобеъ бўлишади, мўъминларни харбий қудратини меъзони қанчалик кучли бўлса, улар хам ўзларини қобиқларига кўпроқ ўралиб олишади ва зохирий ибодатларда мусулмонларни қилиқларини кўпроқ адо қилишади, хатто ўзларини қуруқ муқаддас эканликларини иддаъо қилишади; мўъминларни харбий қудратини меъзони қанчалик камайса, улар ўзларини асл башараларини кўпроқ кўрсатишади ва мўъминларга хос бўлган зохирий ибодатлардан узоқлашишади. Росулуллох саллаллоху алайхи васалламни мунофиқлардан огох бўлиш бўйича сирлари хисобланган Хузайфа ибни Ямон розиаллоху анху амирал мўъминин Али ибни Аби Толиб розиаллоху анхуни хилофати даврида вафот этади ва у киши айтадики:
إِنَّ الْمُنَافِقِينَ الْيَوْمَ شَرٌّ مِنْهُمْ عَلَى عَهْدِ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، كَانُوا يَوْمَئِذٍ يُسِرُّونَ، وَالْيَوْمَ يَجْهَرُونَ.[1]
Бугунги кундаги мавжуд мунофиқлар росулуллох саллаллоху алайхи васалламни замонларидаги мунофиқларга нисбатан ёмонроқдирлар, росулуллох саллаллоху алайхи васалламни давридаги мунофиқлар ўзларини исломга зид ақидалари ва рафторларини махфий қилишарди, аммо бугунги кундагилар буни махфий қилиб ўтирмасдан ошкор эълон қилишади.
Мўъминларнинг харбий қудрати оилада ё махаллада ё қишлоқда, шахарда,дорул исломда қанчалик камайиб борса ё йўқолса, мунофиқларни тўдаси хам юзларига тутиб олган ниқобларини олиб ташлашади ва амаллари,рафторлари, сўзлари билан ўзларини расман секуляр эканликларини эълон қилишади ва йиллар давомида пинхон қилииб келишган секуляр ахзобларни ё мушрикларни жибхасига ва секуляризм динига эргашиб кетишади. Шунга асосланиб Хузайфа ибни Ямон розиаллоху анху мунофиқларни мана бу мархаласи хақида айтадики:
إِنَّمَا كَانَ النِّفَاقُ عَلَى عَهْدِ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عليه وسلَّمَ، فَأَمَّا الْيَوْمَ فَإِنَّمَا هُوَ الْكُفْرُ بَعْدَ الإِيمَانِ.[2]
Набий саллаллоху алайхи васалламни даврларида нифоқ мавжуд эди, аммо бугунги кундаги нифоқ, иймондан кейин кофир бўлиш маъносидадир.
Бу ердаги мухим нуқта шуки, мана бу инсонларни уч дастаси:
أَنعَمتَ عَلَیهِمْ (مومنین) 2- المَغضُوبِ عَلَیهِمْ (کفار) 3- الضَّالِّینَ (منافقین)
то қиёмат кунига мавжуддирлар, бу ердаги бошқа бир нуқта шуки, қуйидаги дастурга биноан:
أَخْرِجُوا المُشْرِكِينَ مِن جَزِيرَةِ العَرَبِ[3]
Хукумат қудратига суянган холда секуляристларни ё ахзобларни ё мушрикларни дорул исломда йўқотишни имкони бор, аммо ахли китоб ва шибхи ахли китоб кофирлари паймонга биноан мусулмонларни орасидаги ўзларини хаётларини давом эттиришади, росулуллох саллалоху алайхи васаллам ва ана ўшанча мухлис сахобалар хам мунофиқлар тўдасини йўқота олмагач, мен билан сиз хам мана бу мавжудотни йўқотишга қодир эмасмиз ва улар бизни атрофимизда ўзларини хиёнатга, хорликка, бузғунчиликка тўла хаётларини то дажжол зохир бўладиган кунгача давом эттиришади. Фақат мана бу замонда:
يَصِيرَ النَّاسُ إِلَى فُسْطَاطَيْنِ فُسْطَاطُ إِيمَانٍ لَا نِفَاقَ فِيهِ وَفُسْطَاطُ نِفَاقٍ لَا إِيمَانَ فِيهِ[4].
Одамлар икки дастага тақсим бўлишади: нифоқсиз мўъминлар дастаси ва иймонсиз мунофиқлар дастаси.
(давоми бор…..)
[1] بخاری 7113
[2] بخاری7114
[3] مسلم1637
[4] أخرجه الإمام أحمد في «مسنده»، وأبو داود في «سننه»، والطبراني في «مسند الشاميين»، والحاكم في «المستدرك»، وأبو نُعيم في «الحلية»، والخطيب في «مُوضح أوهام الجمع والتفريق»، والبغوي في «شرح السنة» / الألباني في «سلسلة الأحاديث الصحيحة» برقم (974) وصححه في «صحيح الجامع» كذلك./ سنن أبی داوود: ج۴ ص۹۴ ح۴۲۴۲، مسند ابن حنبل: ج۲ ص۴۹۳ ح۶۱۷۶، مسند الشامیّین: ج۳ ص۴۰۱ ح۲۵۵۱، الفتن: ج۱ ص۵۷ ح۹۳