اصل تامین امنیت (3) (قسمت20)
(3-قسمت)
رسول الله صلی الله علیه وسلم نیز بعد از توضیح در مورد جایگاه هجرتِ پس از فتح و آزاد سازی دارالکفر مکه و تبدیل شدن آن به بخشی از دارالاسلام می فرماید: لا هِجْرَةَ بَعْدَ الفَتْحِ، وَلَكِنْ جِهَادٌ وَنِيَّةٌ، وإذَا اسْتُنْفِرْتُمْ فَانْفِرُوا.[1] بعد از فتح، هجرتی نیست، اما جهاد ونیت باقی است وهرگاه منادي جهاد، شما را به جهاد ندا درداد، به سوی جهاد حرکت کنید(هرگاه از شما خواسته شد که برای جهاد در راه الله حرکت کنید، حرکت کنید)
قیام به جهاد طلب بعد از استنفار و ندا و دعوت به جهاد است، و بدون شک افراد متفرق و گروههای متفرق به مومنین دستور حرکت جهت جهاد طلب را نمی دهند، و الله تعالی دستوری هم بر اطاعت از این افراد و گروههای متفرق نداده است . بلکه در جهاد طلب تنها امام و رهبر دارالاسلام که نماینده ی اولی الامر مومنین است قابل اطاعت است. امام و رهبر یکی از «3ابزار» برتر است که امر به جهاد می کند و دعوت به نفیر و بسیج عمومی می دهد و مومنین هم پاسخ دهنده ی امر و ندادی امام و رهبر واحد هستند. زمانی که اطاعت از دو امام واجب نیست و تنها باید به امام اولی اطاعت خود را داد و امام دومی را حذف کرد در این صورت افراد متفرقه و گروههای متفرقه جایگاهی ندارند که بخواهند امری که مختص امام است را به خود اختصاص دهند و هر گونه اطاعتی از اینها منتفی است.
امام نووی رحمه الله می گوید: معنای این حدیث این است که : وقتی حاکم شما را به جنگ فرا خواند، پس بروید»[2]
مسلمین در دارالاسلام تحت حاکمیت رسول الله صلی الله علیه وسلم هیچگاه بدون اجازه و آگاهی امام دولت و حکومت اسلامی خود اقدام به جهاد طلب نکردند، و حتی اگر به ماموریت جهادی هم فرستاده می شدند بیشتر از آنچه که به آنها دستور داده شده بود انجام نمی دادند و کاملاً تابع وحدت فرماندهی و وحدت دستور بودند.
به همین دلیل الله تعالی به امام و رهبر دارالاسلام می فرماید: یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِینَ عَلَى الْقِتَالِ (انفال/65) ای پیغمبر! مؤمنان را به جنگ برانگیز.
(ادامه دارد……)
[1] مسلم1864 – 1353/ بخاری 1834
[2] شرح النووي على صحيح مسلم 9/128 / معناه: إذا دعاكم السلطان إلى غزوٍ فاذهبوا