حزب، حزب سالاری و احزاب در دارالاسلام و دارالکفر (2) (قسمت 23)
(3-قسمت)
در این صورت روش برخورد دارالاسلام با حزب سازان و تفرقه اندازان کاملاً واضح و روشن است، همان برخوردی است که با سکولاریستها (مشرکین) می شود. زمانی که در شریعت تعدد امام و رهبر منع می شود به دلیل جلوگیری از تعدد جماعات و محافظت از وحدت مسلمین است. حالا اگر مسلمانی بخواهد به این وحدت ضربه ای بزند در دو مرحله از سوی دارالاسلام با او برخورد می شود:
- در مرحله تشکیل گروه و دسته های غیر مسلح و تاسیس مرکز حزبی، که مثل مسجد «ضرار» تخریب می شود و گروه و دسته ی «غیر رسمی» آنها متفرق می شود.
- در مرحله ی جدا شدن از دارالاسلام که با اسلحه مدیریت می شوند. چنانچه رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید: إِنَّهُ سَتَكُونُ هَنَاتٌ وَهَنَاتٌ فَمَنْ أَرَادَ أَنْ يُفَرِّقَ أَمْرَ هَذِهِ الأُمَّةِ وَهْىَ جَمِيعٌ فَاضْرِبُوهُ بِالسَّيْفِ كَائِنًا مَنْ كَانَ [1]«در آینده مشکلات و کاستی ها پی درپی می آید پس کسی که بخواهد در کار این امت تفرقه بیندازد در حالی که دور هم جمع هستند، هر کسی که بود او را با شمشیر بزنید.»
این دو دسته از مسلمین معمولاً دو گروه هستند:
- گروه منافقین که به محض جدا شدن از حاکمیت دارالاسلام مثل سکولاریستها (مشرکین) با آنها برخورد می شود . چون اینها در اصل سکولار زده هائی هستند که سکولاریسم خود را آشکار کرده اند.
- گروه خوارج و سایر گروههای اهل بغی هم که باز اگر به حاکمیت واحد رهبریت دارالاسلام تن ندادند و مسلحانه اقدامات مسلحانه انجام دادند باز مسلحانه برگردانده می شوند، و در هر صورت با آنها همچون یک مسلمان برخورد می شود که جرمی مرتکب شده است.
البته تمام این تلاشها به این معنی نیست که می توان در دارالکفرها از تولید فرقه ها و حتی حزبهای مختلف دارودسته ی منافقین یا مرتدین فراری جلوگیری کرد. من مخالف وجود حزبهای خارج نشین نیستم به شرطی که خوب مدیریت شوند. دارالکفرها در چنین حالاتی حکم زباله دانی های دارالاسلام ما را دارند، کسانی که فاسد هستند به این مکانها ریخته می شوند.
من وجود اینها را خارج از دارالاسلام تا حدودی مناسب می بینم به شرطی که با آنها هم در جنگ روانی و هم در مدیریت فیزیکی از سوی مسئولین جنگ روانی و امنیتی دارالاسلام برنامه ریزی شده و سیستماتیک عمل شود.
اینکه دیده می شود که کشورهائی ویزا را برای رفتن به ترکیه برداشته اند در واقع یکی از اهداف آنها هدایت فاسدین به این مکان است و اینکه مثلاً حزبهای سکولار و مرتدی چون کومله ها و دمکراتها و پ.ک.ک ها با واسطه هائی سرپا نگه داشته می شوند در واقع هدایت مفسدین عقیدتی و رفتاری به این مکانهاست. پس وجود دستشوئی هائی خارج از ساختمان دارالاسلام می تواند کارکردهایی داشته باشد اگر اهل مدیریت باشیم.
البته مخالفت با حزب سازی به معنی مخالفت با کار جمعی و عدم ضرورت کار جماعتی نیست.
مومنینی که از میدانهای دعوت و جهاد دوری نکرده باشند و از نزدیک به امر دعوت و جهاد مشغول شده باشند دیده اند که ما الحمد لله از لحاظ مجاهدین شجاع و صالحی که مال و جانشان را در راه الله و تحکیم قانون شریعت الله بدهند در مضیقه و کمبود نبوده ایم، اما تنها با یک بررسی مختصر متوجه می شویم که تنها با اسلحه ی شجاعت و پاکی و صداقت و جب جهاد و آرزوی شهادت در راه الله و سایر صفات نیکوی شخصی، دین الله تعالی با آن «4 معنی و مفهوم» ش بر دشمنان متحد جهانی و منطقه ای پیروز نمی شود و نمی توان دشمن را تنها با این صفات پسندیده ی فردی – که لازم هستند اما کافی نیستند – شکست داد.
(ادامه دارد……)
[1] مسلم 1852 / صحيح الجامع2393