Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(4- қисмат)
Нуктайи мухимтар инки, хар шахси танхо ва бидуни хузури каси, дар қиёмат мухосиба мешавад ва наметавонад ба бахонайи оммий будан, дар ақидаш, ихтиёр ва ақлишро, ба касони дигари ижора бидихад, ва аз инсон будани худ сарфи назар намуда ва бо риволи оддийи шариати аллох дар қуръон мухолифат кунад.
Ақида бисёр сода ва барои хар мукаллафи қобили фахм аст ва тақлиди нест ва мо наметавонем хеч бахонайиро барои худимон қабул кунем. Барои хамин, ночоремки ақидамонро аз масири дурусти он ёд бигирем. Мусалмоники тоғутро нашнохта ва балад нест чигуна куфр ба тоғут кунад, дар воқеъ, масирро нашнохта ва мумкин аст ба мақсад нарасад, ё дар расидан ба мақсад бо мушкилот ва мавонеъи бузурги бархурд кунад, ё мумкин аст дар кул, масирро гум кунад ва сар аз жохойи дигари дар биёварад, хамчунонки хийлихо аз жохойи дигари сар дар овордандки иртиботи ба дини ислом надорад.
Сарфи назар аз маъонийи луғавийки бисёри аз ахли илм оворданд, тоғут дар маънийи шаръийи он яъни “кофар” ва хар жо дар қуръон ва суннат исми аз тоғут оворда шуда аст яъни “кофар”ики мисдоқи “тоғут” ибтидо шайтон ва баъад пейравони кофари у хастандки баъди аз баъсати пайғамбар хотам саллаллоху алайхи васаллам то рузи қиёмат дар миёни инсонхо 5 даста аслий хастанд: 1- аллазина хаду,2- вассобеин,3- ваннасоро ,4- валмажус,5- валлазина ашроку (хаж/17)
Куфр ба тоғут хам яъни шайтон ва тамоми куффорро инкор куни ва нодида бигири. Ба хамин содагий мегуйем: кафарна бикум- шуморо қабул надорем. Чиро ин тоғутхо ва куффорро қабул надорем?
ذَلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّ مَا يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ هُوَ الْبَاطِلُ (حج/62)
Ин ба хотири он астки танхо аллох хақ аст ва хар чи ба жойи у мехонанд ботил аст.
Ин чизхойики ин тоғутхо ба жойи аллох ба фарёд мехонанд ва барои онхо аз хадди маъмулийки аллох баройишон таъйин карда хаққи қоил мешаванд, ба онхо “жибт” гуфта мешавад. “жибт” аз тўлидоти тоғутхо ва доми тоғутхост ва замоники барои ин “жибт” хаққи жалби манфаъат ё дафъи зарар ба сурат мустақил қоил шаванд ин “жибт” табдил мешавад ба “илохи”ки иддайи ба ин “илох”хо иймон меоваранд
«واتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ آلِهَةً لَعَلَّهم يُنْصَرُونَ(یس/74)
Ва иймон ба “жибт” ё “илох”хо хам худ ба худ мунжар ба таъйиди тоғутхо ва иймон ба тоғутхо мешавад бахусус таъйиди тоғутхо дар баробари мўъминин ба аллох. Аллох таоло мефармояд:
أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِینَ أُوتُواْ نَصِیباً مِّنَ الْکِتَابِ یُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَالطَّاغُوتِ وَیَقُولُونَ لِلَّذِینَ کَفَرُواْ هَؤُلاء أَهْدَى مِنَ الَّذِینَ آمَنُواْ سَبِیلاً (نساء/51)
Оё дар шигуфти нести аз касоники бахрайи аз китоби (осмоний) бадишон расида аст ба жибт ва тоғут иймон меоваранд ва дарборайи кофарон (қурайш) мегуяндки инон аз мусалмонони бархақтар ва рох ёфтатаранд!?
(идома дорад…….)