Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(8- қисмат)
Имоми Мовардий рохимахуллох ривоят мекунадки секуляристхо ( мушрикин- ахзоб) мегуфтанд: мо сесад ва шаст бут доремки бо хамма онхо хануз ниёзхойи мо бартараф намешавад, холо чигуна ек “илох”и вохид ниёзхойи хамма халқро бартараф кунад?! [1]
Табдил ба “жибт” ё “илох” кардан, яъни шахсиро, қонун ё барномайиро, ё дар кул махлуқиро, жойгузини зот, сифот, афъол ё еки аз вижагихо ва ибодоти мухтасси аллох кунид; холо ин жойгузини дар баъзи маворид бошад ё дар тамоми маворид. Яъни фақат еки аз вижагихойи мухлуқотиш бидихид, ё чандин вижаги, ё тамоми вижагихойи аллохро ба махлуқ бидихид, дар хар сурат он чизро дар он мавориди хос жойгузини аллох кардайи ва пейруйи “илохи” ғейри аз аллох шудайи.
Дар ин заминайи “илох” созий, лозим аст тўвзихи мухтасари дода шавадки аллох бар хақ кист? Ва худойи ботил чист? Магар худойи дуруғин хам доремки аллох дастур дода онро инкор кунем ва ба он куфр кунем? Чигуна хар “жибти” ва чизики табдил ба “илох” мешавад дар воқеъ вижагихойи аллох ба он дода шуда, ва аллох ва худойи ботили мешавад дар кинори аллох мутаолки дар куфр ба тоғут ва дар хамон қадами аввал вуруд ба ислом ва қисмати аввали шаходатайн яъни “ла илаха” бояд рад шавад ва зери по гузошта шавад?
Дар кул, худо яъни он сарчишмайики манхаж ва қонуни идорайи зиндагийи даруний ва дунёйи худитро аз он гирифтайи ё еки аз ибодатхойи қалбий, забоний, баданий ва молийи худитро барояш анжом додайи ва дар мовқеъи ниёз ба у мурожаъа мекуни ва аз у истиъонат ва ёрий межуйи , холо он “илох” ва худо, “илох” ва худойи хақ бошад ё ботил.
Худойи хақ яъни аллох; зотики ман ва шумо ва тамоми мавжудотро халқ карда, молики тамоми жахон ва молики рузи қиёмат аст, розиқ, идора кунанда ва хоким ва қонун гузор аст, меронанда ва зинда кунандайи хаммайи мо ва тамоми махлуқоти астки бояд бимиранд ва дубора зинда шаванд, ва хисоб ва китоб, жазо ва подош, бехишт ва жаханнам хам дар ихтиёриш қарор дорад ва бар хамма чиз, қудрати мутлақ ва номутанохий дорад ва хаққи қонунгузорий ва таъйини хукмро хам дар инхисори худиш қарор дода аст.
Дар ин сурат , худойики сохиби он хамма азамат ва қудрат бошад, танхо хамин худо шойистайи он астки ибодат шавад ва танхо хамин худо шойистагий дорадки аз у харф шинаво шавад. Ба хамин далил, ин аллох барои офаридахо ва махлуқотиш барнома , қонун ва шариати қарор додаки ислом аст ва ба мо амр кардаки тамоми ибодотхойимон дар ин дунё яъни мудирияти умури даруний ва забоний ва кор, зиндагийи шахсий, зиндагийи хонуводагий, зиндагийи ижтимоий, хукумат, иқтисод, омузиш ва парвариш ва тамоми умури зиндагийи дунёвийи мон ва хатто равиши маргимон хам мухтасси у ва дар масири қавонини у бошад.
قُلْ إِنَّ صَلاتي وَنُسُکي وَمَحْيايَ وَمَماتي لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ(انعام/۱۶۲)
Пас, хар мовжудики натавонист холиқ шавад хақ надорадки омир ( амр ва нахий кунанда) бошад.
أَلَا لَهُ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ ۗ تَبَارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ(اعراف/54)
Бояд аллох омир бошад чун холиқ аст, худиш хар чизиро ба андоза ва кейфияти муайян халқ карда ва мушкилот ва рохи халхойи умури ин мовжудотро медонад ва танхо худиш чигунагийи идора ва контроли онхоро медонад; дар ин сурат, мовжуди дигари ғейри аз аллох хаққи қонун гузорий надорад.
(идома дорад…….)
[1] ماوردی، تفسیر النکت والعیون ، ج 6 ص 370./ لنا ثلاثمائة وستون صنماً لا تقوم بحوائجنا , فكيف يقوم إله واحِد بحوائج الخلق كلهم.