Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(12- қисмат)
Барномахо ва қавонини созмони милал назди иддайи аз тоғутхойи махаллий сарзаминхойи мусалмон нишин ба чанон жойгохи расидки хозир хастанд ба нафъи он, қавонин ва барномахойи шариати аллохро нез кинор бигузоранд, хатто кутуби дарсийи худишонро ба нафъи тоғути созмони милал тағйир диханд. Агар ним нигохий ба чигунагийи татбиқи мавориди 2030 дар кутуби дарсийи режими фосиди оли саъуд биндозид, метавонид ба умқи нуфузи тоғути созмони милал дар еки аз аслийтарин сарзаминхойи ишғол шудайи муслимин, сарзамини вахий, сарзамини харамайни шарифайн, сарзамини росулуллох саллаллоху алайхи васалламки тахти ишғоли даст нишондахойи амрико ва режими сехюнийтий даромада пей бибарид.
…………….
2-Мовриди дигарики тавассути иддайи табдил ба “илох” ва худойи дуруғин шуда нажод ва равобити хешовандий аст. Назди иддайи аз мардум нажод ва қовм ва хеши хам табдил ба бути шудаки парастида мешавад ва барои худиш илохи шуда аст. Бадин маъники чун фалоний қовм ва хеши ман аст ва аз фомил ва тоифайи ман аст, ба хамин далил ман аз у хушам меояд ва талош мекунам пийруз шавад, хар чандки кофар ва муртад хам бошад,кофар ё муртад буданиш мухим нест ва таъсири дар равобит надорад ва харгиз уро ба нафъи шахси дигари хатто агар он шахс мусалмон буда ва хақ хам бо у бошад рахо намекунанд ва агар ба ин хеши золим ё кофар ё муртад чизики мустахаққи уст гуфта шавад норохат ва дилтанг мешаванд ва вокунишхойи дигариро нишон медихандки мо дидаем. Дар холики аллох мутаол ба таъкид баён мекунад:
إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَيْنَ أَخَوَيْكُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ(حجرات/10)
Ба дурусти ва ба таъкид ва дар хақиқат, танхо мўъминон бо хам хохар ва бародаранд, пас миёни бародаронишонро созиш дихид ва аз аллох пархез кунид шояд мовриди рахмат қарор гирид.
Дар рузи қиёмат хам хеч қовм ва хеши дар дарди каси намехурад ва сахнахойи қиёмат гўёйи чанин воқеияти аст ва чизи дигариро ба мо нишон намедихад, аллох мутаол мефармоянд:
يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ * وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ * وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ * لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ *
Рузики одами аз бародариш ва аз модариш ва падариш ва хамсариш ва писариш фарор мекунад, дар он руз хар каси аз он кори астки уро ба худиш машғул карда аст. ( абаса 34-37) ин вазъи астки дар қиёмат мо дар он меофтем. Оё шойиста нестки мувозиби худимон бошем?
(идома дорад…….)