Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(23- қисмат)
Имоми Шофеъий рохимахуллох дар дужо дар китоби “аррисалах”и худ гуфтанд:
«لیس لأحد دون رسول الله صلی الله علیه وسلم أن یقول إلا بالإستدلال»
Ғейри аз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам хеч шахси дигари хақ надорад бидуни ирояйи далил назар бидихад. Яъни эътибори шаръийи ороъ ва фатово мубтаний бар далил аз аллох ва росулиш мебошад на ашхос; ва баъди аз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам хеч шахси чанон жойгохи нахохад доштки шахсиятиш пуштивонайи сихати назаротиш бошад. Мо метавонем бигуем чун росулуллох саллаллоху алайхи васаллам фармуда пас хақ аст, хақ хам хамин аст ва ниёзи ба далил надорем аммо хеч шахси дигари ингуна нест ва бояд хатман далил ироя дихад.
Ек рувийдоди торихийро дар суннати росулуллох саллаллоху алайхи васаллам бароитон баён мекунам. Диққат кунид: муфассири бузург имоми Фахриддин Розий рохимахуллох дар тафсири худиш меоварадки Адий ибни Хотам розиаллоху анху мегуяд: назди росулуллох саллаллоху алайхи васаллам омадам дар холики дар гарданам салиби буд; пайғамбар ба ман фармуд: эй Адий ин чист? Ин бутро дур биндоз, сипас шанидамки ин ояро мехонад
«اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ»
(онхо) донишмандон ва рохибони худишро маъбудхойи ба жойи худо қарор доданд, ва (хамчунин) масих фарзанди Марямро гуфтам мо ахбор ва рохбонро ибодат намекунем, росулуллох саллаллоху алайхи васаллам фармуд: бале (ибодат мекунид) харгох онон халолиро харом мекарданд ва ё харомиро халол мекарданд, ишон ба гуфтахойи онон эътимод ва яқин мекарданд; ин ибодат кардани онхост.
Ширк дар тоат яъни қарор додани қонунгузорий баробар бо аллох таоло ё қарор додани ширки дар ташриъ ва қонунгузорий барои аллох таоло ( мисли тавоғити секуляри асри моки порламони секуляр ба рох андохтанд ва дин фурушоники ба нафъи инхо фатво тўлид мекунанд), ширк дар тоат яъни рози шудан ба хукми чанин тавоғити ва бо мейли худи ахкоми инхо дар мовриди озод ва мамнуъ ,халол ва харом, хал намудани мушкилоти қазоий ва ……..пазирофта шаванд ва огохона ва амдан ва бидуни ижборий тан ба ин қавонини зидди шаръий дода шавад ва аз онхо эъломи ризоят шавад. Дар ин сурат, боз дар итоат аз аллох ширк тўлид шуда ва илохи тарошида шуда аст дар баробари аллох мутаол.
Инхо ба изофайи хавойи нафс( ки шахс худишро ба воситайи ончики дорад бениёз аз аллох медонад) бахши аз жибтхо, “илох” хо ва худоёни хастандки дар фарханги жохилийи мардум роиж шуданд, ва аллох мутаол хам ба хамрохи ин худоёни дуруғин ва мутаъаддид, тавассути иддайи касири аз мардум ибодат мешавад!
(идома дорад……)