Дарсхойи муқаддамотий / дарси панжум : Душманшиносийи шаръий ( 4) шиносоийи муртад дар адабиёти шаръий ва чигунагийи бархурд бо мутаддин ва жибхайи муртаддин.
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(19- қисмат)
Пас, инкори шахс то замоники эътибор дорадки аввалан худишро аз муслимин жудо накарда бошад, ва вориди куффори ошкор нашуда бошад, ва илова бар он зимни огохи бар журм, гуфтори вай бо кордориш мухолиф набошад ва ё дар холи анжом додани он набошад. Мардики дар рамазон нахор мехурад, ва мебиники дорад мехурад ,агар соф соф ба чашмхоят нигох кунад ва бигуяд ман ғазо намехурам чи холати ба шумо даст медихад? Касики дастиш дар жиби туст ва пулитро медуздад ё ба хонат омада ва дар холи жамъ кардани васоил мебошад, агар муччи уро бигири ва бигуйи чиро дузди мекуни ? Соф соф ба чашмхоит нигох кунад ва бигуяд ман дузди намекунам ва дузд нестам , чи холати ба шумо даст медихад?
Ин холат хуккоми тоғут ва маздурони куффори секуляри жахоний астки анвоъи куфриёт ,жиноёт ,эъдомхо, дуздихо ,чоповулхо , мусалмонкушихо , ва кушторхоро анжом медиханд ва соф соф ба чашмхои мардум нигох мекунанд ва мегуянд мо набудем, ва сохирон ва уламои дарборий хам мегуянд ин инкори онхо ба маъни ин астки рост мегуянд.
Ба назари ман ин аимматул куфр ва муфсидинро бехтар аст ба вақти худиш биспорем, ва дар ин фурсат бармегардем суроғи мусалмоники муттахам шуда буд ба иртикоби журмики дар сурати абур аз марохили хоссики барояш таъйин шуда боиси судури хукми қатъий иртидоди шахс мешавад ва ба самт ва суйи хатарноки пеш меравад, масирики хийли хатарнок аст.
Холо ,агар шахси мусалмон иқрор кунад ва чизиро инкор ва рад накунад ,журми у собит мешавад. Аммо , ин кофий нест ва наметавон хукмро содир кард, ва мо танхо мархалаи аввалро той кардем. Мархалаи дувум ин астки , бояд собит хам бикунемки ин тухмат ,журм ва куфри будаки боиси иртидоди шахс мешавад. Ин чизи астки фақат ва фақат аз тариқи нусуси қатъий қуръон ва суннати сахих собит мешавад.
Қаблан собит кардем ва ин фард хам иқрор кардки чанин харфиро задаки ба иттихоми журм уро гирифтанд ва ле бояд собит шавадки харфироки зада журми куфрий будаки боиси иртидоди шахс мешавад, ва ин хам чизи астки фақат дар қуръон ва суннат собит мешавад,ин хам чизи аст шабихи халол ва харом дар қуръон ва дар қонуни шариати аллох ,ва фақат аллох хаққи халол кардан ё харом кардан дорад, ва муслимин танхо корики мекунанд ин астки ин ахкомро бидуни хеч гуна дахли ва тасарруфи аз қуръон ва суннат бигиранд ва ба он амал кунанд. Инжо дигар жойи ижтиход нест, жойи таъвил ва раъйи инсон нест.
Дар ин сурат, хукм ба инки ин сухан ё ин амалики шахс онро анжом дода журми аст дар хадди иртидод, ” бар ухдаи мо нест ” балки ,фақат ба аллох ва росулиш бармегардад ва манбаъи он танхо қуръон ва суннати сахих аст на раъйи фалон олим ,фалон имом ва мужтахид ва фалон бузургворики қаблан буданд ва чизиро дар мовриди гуруххои дўврони худишон гуфтанд ё дар мовриди гурух, мазхаб ва фикри хосси……….чизи гуфта бошанд. Ин еки аз хамон нукоти астки хийли аз дустон ба он диққат намекунанд ва фақат бо раъй ва фатвойи ек олим дар дўвраи хоски марбут ба гурухи хосси хам асри худи ин олим буда ва ин харфро зада,мехоханд ин хукмро бар замони алъони худишон хам татбиқ диханд. Дар воқеъ ингуна мешавад ва мисли қуръон ва суннат бо чанин оройи бархурд кунанд. Хар чандки худишон онро инкор кунанд аммо,амалан хамин корро анжом медиханд дар холики ин ек иштибохи махз аст.
Хар гурухи ва мазхаби дар хар дўврайи пейравони хосси дошта ва агар қудрат хам дар ихтиёри у набуда бошад даххо ва балки садхо шоха аз он хам жудо шуда ва хар кудом хам иддаойи хамон мазхабро доштанд ва мумкин аст – ва қатъан сидқ мекунад ва алъон хам хамин аст – ки шохахойи инхирофий зиёдий хам дар дўврони хамон гурух ва мазхаб вужуд дошта бошанд. Хуб ,олими омада дар мовриди еки аз хамин гуруххо сухбат карда ва мумкин аст мустахаққи хукми хамон олим хам буда бошанд, корики анжом доданд ва мустахаққи хамон хукм хам шуданд ва олими он замон , ин гурухи хоссиро мустахаққи хамон раъй карда аст, аммо хамин гурух ва мазхаб дар дўвраи дигар тағйироти хуб ё бад дар онхо ба вужуд омада бошад, табиий аст хийли аз онхо ба самти хуби омаданд ё хийли аз бадхо аз бейн рафтанд,мисли садхо фирқаики токунун аз бейн рафтанд ва ё тўлид шуданд ; хуб ,холо вақтики ин гурух дар дўвраи дигар тағйир пейдо карда ва ба самти хуби ё бади харакат карда , пас мустахаққи хукми дигари мешаванд ва хукми олими қаблий дар дўвраи гузашта ба дарди жадидихо намехурад. Дар ин сурат дигар наметавон хамон хукми олими қаблийро дар мовриди инхо татбиқ дод ,балки ” балки меъёри собити мо вазъи мовжуди онхо ва фақат ва фақат қуръон ва суннати сахих аст ва хеч раъйи собити дар мовриди чизхои мутағаййир вужуд надорад.”
(идома дорад…….)