Дарсхойи муқаддамотий / дарси панжум : Душманшиносийи шаръий ( 4) шиносоийи муртад дар адабиёти шаръий ва чигунагийи бархурд бо мутаддин ва жибхайи муртаддин.
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(21- қисмат)
Нуктаики лозим аст дар инжо ба он ишора кунам ва дар асри мо ба вуфур дида мешавад ин астки иддаи хастандки хукм ба сурати иштибох ба онхо расида ва хукмро иштибох фахмиданд, ва чизи иштибохиро ба унвони дин ва хақиқати ислом ба онхо маърифий карданд ва агар ба ин ашхос ,халофи онро бигуйид, халофики шумо ба онхо мегуйидро гумрохи ва куфр медонанд; чун омузиш дихандахо халофи ин чизро ба онхо омузиш доданд ва гуфтандки халофи ин ,гумрохи ва куфр аст. Дар ингуна маворид хамки ба каррот бо он мувожих мешавем боз шахс мисли каси мемонадки хақ ба у нарасида аст. Диққат кардид дар ингуна маворид хам шахс мисли каси мемонадки хақ ба у нарасида аст ва хужжати набавийро ошкоро ва ровшан намешносад ва ноогох аст. Касики инчунин , ошкор хақ ба у нарасида бошад ва хукм барояш бадихи ва ровшан нашуда бошад аз судури хукми иртидод табраъа мешавад.
Шарти севум аз шурути такфир ба сухан ё кори бармегардадки шахс онро анжом дода аст. Яъни : бояд сухан ва куфрики муртакиб шуда ,ошкор,ровшан ,қотиъ ва сарихуд далала бошад, ва хеч гумон ,шак ва шубхои дар мовриди он вужуд надошта бошад ва бо итминон ва яқин ва бидуни хеч шак ва шубхаи собит шуда бошадки ин журм,шахсро аз ислом хориж карда аст.Ин нуктаи мухимми аст.
Медонемки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармоянд:
:«إقَامَةُ حَدٍّ فِي الْأَرْضِ خَيْرٌ لِأَهْلِهَا مِنْ مَطَرِ أَرْبَعِينَ لَيْلَةً»
Яъни жорий кардани ек хад дар замин барои ахли замин бехтар аст аз чихл шаб бориши борон.
Дар ин сурат ва бидуни шак,хукм бар бемор будани бемороники ба бемори вогирий чун тоъун,сил ,вабо ,идиз ва мушобихи инхо мубтало шуданд ва бемори онхо боис мешавад агар хукм ба онхоки бемор хастанд надихид беморийи онхо боис мешавад ба саломати жомеъа садама ворид шавад ва хатто саломати худишон ва мардумро мовриди тахдид қарор медиханд, чун агар ба худиш нагуйики чанин бемори дори саломати худиш хам мовриди тахдид қарор мегирад ,саломати жомеъаро хам мовриди тахдид қарор медихад. Бо ижрои чанин хукми ва додани хукм ба ин шахс дар воқеъ ба зиндаги у кўмак кардаи ва хидмати аст ба зиндаги жомеъа аст.
Дуруст аст, хатто судури хукми он ва мужозот кардани мужримин хам ,агар одилона ва аз руйи итминон ва яқин бошад, дар ихёйи жомеъа ,монанди бориши 40 шаб борони рахмат, боиси тароват ,сарсабзи ва борур шудани жомеъа мешавад ва балки ,ижрои чанин худуди бехтар аз чанин борони барои ахли замин аст. Аммо , бо вужуди тамоми хейрики дар ижрои худуд вужуд дорад агар дар масири сахихи он қарор нагирад ижройи хад ва хаддики ижро мекунем далил намешавадки аз руйи шак ва тардид ва зон ва гумон ба хамрохи зулм ва бедодгирий анжом шавад, ва бо далоили ғейри шаръий нафсоний тўвжих шавад. Хийлихоро дидем ва хийлихоро дорем мебинемки ба қовли худишон доранд худудиро анжом медиханд дар холики ин худуд моли аллох нестанд, моли нафси худишон аст шибхи хукми аллох хастанд чун бар асоси зон ва гумон ва зулм ва бедодгарий ва бо далоили ғейри шаръий ва комилан нафсоний онро анжом медиханд ва тўвжих мекунанд.
Пиёда шудани адолати исломий ва корномаи адолати исломий бештар аз онки мадюни татбиқи хукм бар мужримин бошад, мадюн ва вобаста ба додраси ва расидаги одилона ба хуқуқи афроди жомеъа буда аст. Дифоъ аз хуқуқи шахс ва дифоъ аз хаққи касики муттахам ба журми шуда ,бештар аз хар чизи дигари мухим ва мушкил ва зарурий аст.
Дар ривоёт :
«ادْرَءُوا الْحُدُودَ عَنْ الْمُسْلِمِينَ مَا اسْتَطَعْتُمْ فَإِنْ كَانَ لَهُ مَخْرَجٌ فَخَلُّوا سَبِيلَهُ فَإِنَّ الْإِمَامَ أَنْ يُخْطِئَ فِي الْعَفْوِ خَيْرٌ مِنْ أَنْ يُخْطِئَ فِي الْعُقُوبَةِ»
Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам бо ин ривоёт исрор дорад то сархадди имкон аз мусалмонон худудро бардорид ва мужозотхоро мутаваққиф кунид ва агар рохи барои халосийи онон вужуд дорад,рахоишон кунид ; чун агар имоми муслимин дар авф ва бахшиш ,рохи хато ва иштибохро тей кунад,бехтар аст аз инки дар мужозот ва уқубат иштибох кунад. Дар ин сурат, рохат метавонем мутаважжих шавемки дар қонуни шариати аллох нафси мужозот чандон матлуб нест,балки таъкид бар риояти хуқуқи муттахам бо осонгири дар қазоват ва нигахдори аз хуқуқи муслимин то замони яқин ва субути журм мухим аст ; Ва судури хукм ва мужозот танхо дар сурати ночори ва охарин мархала ва ба унвони ек зарурат дар мовриди он сухбат мешавад.
Бояд дар мовриди журмики шахс муртакиб шуда яқин ва итминон дошт , шахс бо яқин вориди ислом шуда ва танхо бо яқин аз ислом хориж мешавад на бо шак ,шубха ва зон ва гумонки дуруғтарин сухан хастанд, инхо дуруғтарин сухан хастанд :
«إِيَّاكُمْ وَالظَّنَّ فَإِنَّ الظَّنَّ أَكْذَبُ الْحَدِيثِ».
Медонемки каламаи шубха дар маънойи омми он ба кор рафта ва шомили хар шубхаи мешавад. Ба хамин далили ом будан ,хам шубхоти оризи бар муттахамро дар бармегирад ва хам шубхоти оризи бар қозиро, яъни замоники шубха боиси дафъи мужозот мешавад кори ба муттахам ё қози надорад ; дар хар сурат, агар барои муттахам ё қози шубха ориз шавад, шахс аз мужозот соқит мешавад.
(идома дорад…….)