Дарсхойи муқаддамотий / дарси панжум : Душманшиносийи шаръий ( 4) шиносоийи муртад дар адабиёти шаръий ва чигунагийи бархурд бо мутаддин ва жибхайи муртаддин.
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(96-қисмат)
Дар ин сурат, бар дуст ва душман возих ва ровшан астки мухофизат аз иймон ва саломати ақидатий муслимин, мухофизат аз манбаъи қудрати муслимин, мухофизат аз хукумати исломий ва жиловгирий аз фурупоший убухат ва қудрати дунёвий муслимин аст. Хийли мухим аст, бар дуст ва душман ровшан аст. Агар аз чанин иймон ва саломати ақидатий муслимин мухофизат шавад дар воқеъ,мухофизат аз манбаъи қудрати муслимин аст ; дар воқеъ, мухофизат аз хукумати исломий аст; дар воқеъ ,мухофизат аз қудрати дунёвий муслимин ва жиловгири аз фурупоший убухат ва қудрати дунёвий муслимин аст ва мухофизат аз
«أطعَمَهُم مِن جُوعٍ وَ آمَنَهُم مِن خَوفٍ»
дар жомеъа аст.
Паёми барои ғейри муслимин дорадки қабли аз вуруди ба дини ислом тахқиқоти лозимро дошта бошанд ва интихоби куркурона надошта бошанд. Мутаважжих бошандки дар дохил шудан ба исломи ижбори нест
«لَا إِكْرَاهَ فِي الدِّينِ قَدْ تَبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَيِّ»
Аммо, вақти ворид шуди бояд тобеъи қавонини он шави ва наметавони бигуйи: мар хар вақт дилам хост ворид мешавам ва харчи дилам хост анжом медихам ва хар вақт дилам хост хориж мешавам ва хар чи дилам нахост анжом намедихам, мейлакий аст.
На ,вақти вориди хар хизб ва хатто фан,херфа ва риштаи варзиший ва дар кул хар амри дунёвий шуди бояд тобеъи қавонин ва усули он шави. Ислом хам дорои қавонини хосси худиш астки бояд риоят шаванд. Мужозоти муртад, ғейри мусалмононро ташвиқ мекунадки бо таважжух ва диққати бештари вориди ислом шаванд.
Ислом бо зур ва қудрат мавонеъи чун хуккоми золим ва уламои фосиди ахли китоб, шибхи ахли китоб ва мушрикини секулярро бардошта, ва инсонхоро аз исороти инхо озод карда аммо, ғейри аз мушрикини секуляр касиро бейни пазириши ислом ё марг қарор надода ва аз харгуна тахмил ва ижбор дар ақида хам манъ карда аст ва бо қудрати ақидатий ва истидлолики дорад хаммаро ба гуфтагу даъват намуда ва аз гуфтагу харроси надорад ва хатто хариф талабий хам мекунадки хар каси далил ва бурхони дорад жилов биёяд ва далоилишро биёварад агар рост мекуянд :
«قُلْ هَاتُوا بُرْهَانَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ» (بقره/111، انبياء/24، نحل/64)،
Бигу: агар рост мегуйид далили худитонро биёварид.
Ва баъди аз он астки ба он даста аз бандогон башорат медихадки бо куфр ба тоғут ва иймон ба аллох суханони мухталифро мешнаванд, бо куфр ба тоғут ва иймон ба аллох бояд чанин пуштивонаиро дошта бошанд баъад суханони мухталифро мешнаванд ва бехтарини онхоро интихоб мекунанд:
:« وَ الَّذِینَ اجْتَنَبُواْ الطَّغُوتَ أَن یَعْبُدُوهَا وَأَنَابُواْ إِلىَ اللَّهِ لَهُمُ الْبُشْرَى فَبَشِّرْ عِبَادِ* الَّذینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُولئِکَ الَّذینَ هَداهُمُ اللَّهُ وَ أُولئِکَ هُمْ أُولُوا الْأَلْبابِ» (زمر/17-18)
(диққат кунидки аллох таоло мегуяд: ) касоники аз ибодати тоғут дури мекунанд, ( ибтидо хамин аст хийли аз касоники хатибанд ва таблиғ мекунанд ин муқаддамаро намеоварандки аллох худиш оварда аст -) касоники аз ибодати тоғут дури мекунанд ва (бо тўвба ва истиғфор ) ба суйи худо боз мегарданд, ишонро башорат биде ( ба ажр ва подоши азими худованди ) . мужда биде ба бандогонам. Он касоники ба хаммаи суханон гуш фаро медиханд ва аз никутарин ва зеботарини онхо пейравий мекунанд. Онон касониандки худо хидоятишон дода аст ва ишон воқеан хирадманданд.
. الَّذینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ
Ки ба муслимин бармегардад, куллан муслиминанд, ва суханони мухталифики дар шўро ва дар миёни худишон матрах мешавад ва бехтарини онхоро интихоб мекунанд.
Дар ин сурат, дар кул ,аллох инсонро дар пазириши дин ба тахқиқи огохона, пархез аз тақлиди куркурона ва бедалил даъват мекунад. Онхоро даъват мекунадки бидуни ибхом ва пичидаги ба сурати ровшан ва ошкор дини исломро қабул кунанд ё хатто агар далил ва бурхони барои муқобила бо ислом доранд боз ровшан ва шаффоф онро баён кунанд ва посухи ровшан ва шаффоф хам дарёфт намоянд.
Ба хамин далил ,ислом пеш аз онки касиро ба унвони пейру бипазирад, ба у хашдор медихад чашм ва гуши худишро боз кунад ва дарбораи диники мехохад бипазирад ва қонуники мехохад худишро тобеъи он кунад, озодона фикр карда ва ба авоқиби кориш ва таъаххудотики медихад фикр кунад ; агар тавонист худишро бо қавониниш мунтабиқ кунад, вориди он шавад; ва агар мебинад наметавонад худишро бо қавонини он мунтабиқ намояд хақ дорад хар чи бештар дарбораи ин дин тахқиқ ва баррасий кунад. Қуръони мажид ба росулуллох саллаллоху алайхи васаллам дастур медихад :
«وَإِنْ أَحَدٌ مِّنَ الْمُشْرِکِینَ اسْتَجَارَکَ فَأَجِرْهُ حَتَّى یَسْمَعَ کَلاَمَ اللّهِ ثُمَّ أَبْلِغْهُ مَأْمَنَهُ ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لایَعْلَمُونَ» (توبه/6)،
Агар еки аз мушрикин ба ту паноханда шуд ба у панох биде то гуфтори худоро бишнавад онгох уро ба жойгохи амн бирасон ; ин ба хотири он астки онхо мардуми нодонанд. Мушрикин, инсонхои нодон ва жохилий хастанд, воқеият хам хамин аст.
(идома дорад………)