Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(4-қисмат)
Инхо хаммаги нахийхойи росулуллох саллаллоху алайхи васаллам жихати мухофизат аз уммати вохид ва жамоати вохид хастандки бояд мувозиб буд:
: مَا نَهَيْتُكُمْ عَنْهُ فَاجْتَنِبُوهُ وَمَا أَمَرْتُكُمْ بِهِ فَافْعَلُوا مِنْهُ مَااسْتَطَعْتُمْ فَإِنَّمَا أَهْلَكَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ كَثْرَةُ مَسَائِلِهِمْ وَاخْتِلافُهُمْ عَلَى أَنْبِيَائِهِمْ “.[1]
Шуморо аз хар чизики нахий кардам аз он пархез кунид ва агар шуморо ба чизи амр кардам хар миқдорики тавонистид аз он анжом дихид.
Дар инжо бояд диққат бишавадки осонгири дар дастурот аст на дар навохи ва мухаррамот. Тафарруқ еки аз бадтарин мухаррамот астки осори фардий ва ижтимоий он бисёр бадтар аз мухаррамоти чун машрубхўри ва рузахўри ва зинокори ва амсолихим аст, тафарруқ монеъи нузули ваъдахойи мешавадки аллох таоло ба уммат ва жамоат ваъда дода аст. Тафарруқ бузургтарин монеъи ташкили уммати вохид ва жамоати вохид ва бузургтарин монеъи бозгашти хукумати исломий астки ошкоро заминасози тамоми мафосид аст ва тафриқа андозон мужримини хастандки журмишон бисёр бадтар аз журми ек зинокор ва машрубхўр ва рузанагир ва закотнаде ва ғейрих аст. [2]
Баъди аз онки аллох таоло бо иймон миёни мўъминин унс ва улфат барқарор карда аст тафарруқ боис мешавад мўъминин бузургтарин пуштибоний худишонро баъди аз нусрати аллох аз даст бидиханд ва дар баробари инхамма душмани ошкор ва пинхон танхо ва бекаси бимонанд. Аллох таоло мефармояд:
: هُوَ الَّذِیَ أَیَّدَکَ بِنَصْرِهِ وَبِالْمُؤْمِنِینَ * وَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ لَوْ أَنفَقْتَ مَا فِی الأَرْضِ جَمِیعاً مَّا أَلَّفَتْ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ وَلَکِنَّ اللّهَ أَلَّفَ بَیْنَهُمْ إِنَّهُ عَزِیزٌ حَکِیمٌ (انفال/62-63)
У хамон каси астки туро бо ёри худ ва тавассути мўъминон тақвият ва пуштибоний кард. Ва дар миёни онон улфат ижод намуд агар хамма ончи дар замин аст сарф мекарди наметавонисти миёни дилхоишон унс ва улфат барқарор сози. Ва ле худованд миёнишон унс ва улфат андохт, чироки у азиз ва хаким аст. Ба дунболи баёни ин улфат миёни мўъминин ва пуштибоний онхо аз хамдигар астки аллох таоло амр ба жангидан бо душманон мекунад ва мефармоянд:
: یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِینَ عَلَى الْقِتَالِ (انفال/65)
Эй пайғамбар! Мўъминонро ба жанг барангиз ва тахрикишон кун.
Холо ин пуштибонон хар кудом барои худишон хуқуқи дорандки аллох ба онон дода аст ва бояд риоят бишавад то ба ин пуштибонийи онхо аз хамдигар зарбайи нахурад, бахусус хаммайи мо замоники дучори иштибох ё хатои мешавем ё ақоид ё рафторхои иштибохий ба мо расида аст ва мо дар он таъсири надоштем интизори хаммаи мо ин астки бо узрхоики аллох барои муслимини хатокор қарор дода аст – ва мо дар дарсхойи гузашта ба баъзи аз ин узрхо ишора кардем – ба сурати шаръий бо мо бархурд бишавад ва мунсифона ба мо бархурд бишавад то ин иштибохоти мо ва равиши бархурд бо мо боиси тафарруқ ва даст кашидан аз пуштибоний ва ё хатто душмани ва зарба задан ба хамдигар нашавад.
Хаммаи мо интизор доремки аз тамоми хуқуқики аллох ба мо дода аст бархурдор бишавем ва касики интизор дорад аз у пуштибоний кунем набояд ин хуқуқи моро поймол кунад. Мо хамки интизор дорем дигарон аз мо пуштибоний кунанд хақ надорем ин хуқуқишонро поймол кунем.
Дар ин сурат мо ёри дихандайи хам мешавем ва аз хуқуқ ва вахдати хамдигар мехофизат мекунем ва ижоза намедихемки ажзои сохтумоники бо хам барои мухофизат аз хаммамон баноиш кардем аз хам жудо бишаванд
« “الْمُؤْمنُ للْمُؤْمِنِ كَالْبُنْيَانِ يَشدُّ بعْضُهُ بَعْضًا»[3]
Мўъмин бо мўъмини дигар монанди сохтумони астки ек қисмати он, қисмати дигарро мохкам нигах медорад. Ва ижоза намедихемки сохтумони сурбий ё ба истелохи мо пулодин бо адами итоат аз аллох ва бо тафарруқ ва жудо шудан ажзоиш аз хам жудо бишавад ва фуру бирезад ва нобуд бишавад.
وَأَطِیعُواْ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَلاَ تَنَازَعُواْ فَتَفْشَلُواْ وَتَذْهَبَ رِیحُکُمْ وَاصْبِرُواْ إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ(انفال/46)
Ва аз худо ва пайғамбариш итоат намойид ва кишмикиш макунид,( ки агар кишмикиш кунид) дармонда ва нотавон мешавид ва шукух ва хайбати шумо аз миён меравад ( ва тарс ва харроси аз шумо намешавад). Сабр ва шакибоий кунидки худо бо собирин ва шакибоён аст.
(идома дорад……..)
[1]مسلم 1337. بخاري . ترمذي
[2] مادام که در تحلیل و تحریم نیافتاده اند .
[3] متفق علیه. ” أخرجه البخاري، كتاب المظالم والغصب، باب نصر المظلوم، (3/ 129) برقم: (2446)، ومسلم، كتاب البر والصلة والآداب، باب تراحم المؤمنين وتعاطفهم وتعاضدهم، (4/ 1999)، برقم: (2585(.