
Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(5-қисмат)
Аллох таоло чанин касони тафриқа андозиро дуст надорад балки мефармояд:
إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الَّذِینَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِهِ صَفّاً کَأَنَّهُم بُنیَانٌ مَّرْصُوصٌ (صف/4)
Худованд касониро дуст медорадки дар рохи у муттахид ва екпорча дар хат ва сафи вохиди межанганд, ингор девори сурбийи бузурги хастанд.
Аллох таоло чанин муслимини муттахидиро дуст дорад на мутафарриқинро . росулуллох саллаллоху алайхи васаллам хам дар табйин ва ровшан кардани ин даста аз оёт фармуда:
الْمُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِ كَالْبُنْيَانِ الْمَرْصُوصِيَشُدُّ بَعْضُهُ بَعْضًا وَشَبَّكَ بَيْنَ أَصَابِعِهِ.[1]
Мўъмин бо мўъмини дигар монанди сохтумони сурбий ё ба қовли мо пулодин астки ек қисмати он, қисмати дигарро мохкам нигах медорад сипас росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ангуштхойи худро ба хамдигар часпонданд. Хамчунонки ангуштхо хаммаги мисли хам нестанд ва ихтилофоти бо хам доранд дар сохтани сохтумон хам масолихи мухталифи истефода мешавад ва ин масолех аз охан ва санг ва гач ва чуб ва мосса ғейрих бо хам ихтилофоти табиий доранд аммо хаммаги ек вазифаро анжом медиханд ва барои хифзи бақойи сохтумон хамдигарро мохкам нигах медоранд.
Возих астки ин тақвият кардан ва пуштибоний танхо забоний нест балки нишонахои дорад ва бояд аъмоли анжом бишавадки нишон бидихад тараф дар иддаоиш чиқадар содиқ ва пойбанд астки ба сурати куллий ба чанд мовридики ба дарсимон марбут мешавад ишора мекунем. Иншааллох:
1-Мовриди аввали ва муқаддамоти ижройи амалий ихвату исломий
«إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ»
Ва тавозеъ ва фурутани восеъи мўъминин
« وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِلْمُؤْمِنِينَ»
Ва залилий дар баробари мўъминин
«أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ»
аст, ва лав ба сурати ектарафа бошад.
росулуллох саллаллоху алайхи васаллам пас аз омузиши иймон ва робитахойи маънавийи иймоний абзорхойи зохирий ва амалийро хам нишон медихадки ба ин робитайи иймоний жанбайи амалий медихад:
لَا تَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ حَتَّى تُؤْمِنُوا، وَلَا تُؤْمِنُوا حَتَّى تَحَابُّوا، أَوَلَا أَدُلُّكُمْ عَلَى شَيْءٍ إِذَا فَعَلْتُمُوهُ تَحَابَبْتُمْ؟ أَفْشُوا السَّلَامَ بَيْنَكُمْ [2]
Вориди бехишт намешавид то инки иймон оварид ва иймон намеоварид магар инки хамдигарро дуст бидорид, оё шуморо ба амри рохнамоий накунамки чун онро анжо дихид екдигарро дуст медорид? Саломро миёни худ мунташир созид.
Барои хамин астки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам дар “ ек жамъи” “ мутаносиб бо ниёзи он жамъи мушаххас” дар ижройи амалий омузахойи иймоний ба 6 хуқуқи мусалмон бар мусалмон ишора дорад ва мефармояд:
حَقُّ الْمُسْلِمِ عَلَى الْمُسْلِمِ سِتٌّ
Хаққи мусалмон бар мусалмон шиш чиз аст. Гуфта шуд: эй росулуллох саллаллоху алайхи васаллам , он хуқуқ кудоманд? Фармуданд:
:«إِذَا لَقِيتَهُ فَسَلِّمْ عَلَيْهِ، وَإِذَا دَعَاكَ فَأَجِبْهُ، وَإِذَا اسْتَنْصَحَكَ فَانْصَحْ لَهُ، وَإِذَا عَطَسَ فَحَمِدَ اللهَ فَشمِّتْهُ، وَإِذَا مَرِضَ فَعُدْهُ وَإِذَا مَاتَ فَاتَّبِعْهُ[3]«
Чун уро мулоқот кардид, бар вай салом кунид; чун туро даъват намуд, ижобат куни; агар аз ту насихат хост, уро насихат куни ва чун атса зад ва алхамдулиллах гуфт посухи атсаш ( ро бо гуфтани ярхамукаллох) бидихид ва чун бемор шуд, ба иёдатиш биравид ва агар мурд, дар ташъйиъи жанозаш ширкат кунид.
Дар жойи дигари хам боз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:
:«لَا يَحلُ لمُسلم أَنْ يَهجُر أخاهُ فَوق ثَلاث لَيالٍ يَلْتَقِيَانِ فَيُعْرِضُ هَذَا وَيُعْرِضُ هَذَا، وَخَيْرُهُمَا الَّذِي يَبْدَأُ بِالسَّلَامِ [4] «
Барои хеч кас жоиз нестки бештар аз се шаб бо бародари мусалмониш қахр бошад, чунонки хенгоми мулоқот аз екдигар руйи гардонанд; ва бехтарини онон каси астки ибтидо салом кунад.
(идома дорад……..)
[1]بخاری، نسائی، ترمذی و…
[2] مسلم، کتاب الإیمان، باب بیان أنه لا یدخل الجنة إلا المؤمنون (1/74)، (ش: 54).
[3] البخاری مع الفتح بنحوه فی کتاب الجنائز، باب الأمر باتباع الجنائز (3/112)، (ش: 1240)؛ ومسلم فی کتاب السلام، باب من حق المسلم على المسلم رد السلام (4/1705).
[4] البخاری مع الفتح، کتاب الأدب، باب الهجر، وقول الرسول ج: لا یحل لرجل أن یهجر أخاه فوق ثلاث بلا عذر شرعی (4/1986)، (ش: 2560).