
Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(6-қисмат)
Ва нез фармуд:
لَا تَحَاسَدُوا، وَلَا تَنَاجَشُوا، وَلَا تَبَاغَضُوا، وَلَا تَدَابَرُوا، وَلَا يَبِعْ بَعْضُكُمْ عَلَى بَيْعِ بَعْضٍ، وَكُونُوا عِبَادَ اللهِ إِخْوَانًا الْمُسْلِمُ أَخُو الْمُسْلِمِ، لَا يَظْلِمُهُ وَلَا يَخْذُلُهُ، وَلَا يَحْقِرُهُ التَّقْوَى هَاهُنَا وَيُشِيرُ إِلَى صَدْرِهِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ «بِحَسْبِ امْرِئٍ مِنَ الشَّرِّ أَنْ يَحْقِرَ أَخَاهُ الْمُسْلِمَ، كُلُّ الْمُسْلِمِ عَلَى الْمُسْلِمِ حَرَامٌ، دَمُهُ، وَمَالُهُ، وَعِرْضُهُ[1]
Нисбат ба екдигар хисодат накунид ва ба қасди фариби муштарий қиймати колоро бештар накунид; бо екдигар душмани накунид ва ба екдигар пушт нанамойид. Бархи аз шумо бар муомала бархи дигар муомала накунид, бандагони аллох ва бародарвор бошид. Мусалмон бародари мусалмон аст, бар у зулм ва ситам раво намедорад ва уро ( беёвар ва залил ва) хор рахо намекунад, уро тахқир намекунад, тақво инжост”. Ва се бор ба синаш ишора кард ва фармуд: “ барои гунохкор шудани шахс хамин бас астки бародари мусалмонишро тахқир кунад; хамма чизи мусалмон бар мусалмон харом аст. Хуниш, молиш ва обруйиш”. Хамчунин дар жойи дигари мефармояд:
« انْصُرْ أَخَاكَ ظَالِمًا أَوْ مَظْلُومًا
“ бародаритро чи золим ё мазлум ёри кун”. Гуфта шуд: эй росулуллох саллаллоху алайхи васаллам, ёри додани мазлум ровшан аст, аммо чигуна вайро ёри дихем дар холики золим аст? Фармуданд:
«تَحْجُزُهُ، أَوْ تَمْنَعُهُ، مِنَ الظُّلْمِ فَذَلِكَ نَصْرُه «
Уро аз зулм кардан манъ кунид, ин ёри додани уст. [2]
Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам боз мефармояд:
لَا يُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ حَتَّى يُحِبَّ لِأَخِيهِ مَا يُحِبُّ لِنَفْسِهِ.[3]
Иймони хеч ек аз шумо ба камол намерасад магар онки хар чиро барои худ меписандад барои бародариш нез бипасандад.
Ва боз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам дар жойи дар таърифи ек мусалмони воқеъий мефармояд:
:« المُسْلِمُ مَنْ سَلِمَ المُسْلِمُونَ مِنْ لِسَانِهِ وَيَدِه[4] «
Мусалмон каси астки мусалмон аз даст ва забониш осуда бошанд. Ривоёт дар ин замина хийли зиёд хастанд ва ниёзи ба такрор немебинем чун дар ин замина мо хийли насихат шудаем. Дар кул бояд бидонемки мо рузона хаддиақал 9 бор хенгоми бозгашт аз гуфтагуйи бо аллох дар намозимон барои тамоми муслимин ин муждаро меоваремки: ассаламу алайкум ва рохматуллохи ва барокатух. Ин чизи астки мо пас аз гуфтагу бо холиқимон барои муслимин меоварем.
2-Мовриди дувум хижрат аз дорул куфр ба дорул ислом астки:
Дар сурати тавоноий ва надоштани узри еки аз нишонахойи иймон ва ба дунболи он аз нишонахойи садоқат ва пойбанди шахс ба сохтани ин сохтумон ва мухофизат аз он ва жиловгири аз фурупоший ва тахриби ин сохтумон аст.
Ибтидо лозим аст таърифи мужаддади аз дорул куфр ва дорул ислом дошта бошем:
1-Дорул куфр яъни: сарзаминики ек хокими кофар тоғутий бар асоси қавонини куфрий бар он хокимият мекунад, ва бо зури аслаха қавонини куфрий худишро тахким мекунад, ва дар рохи хамин қавонини куфрий хам бо мухолифини қавониниш межангад. Дар инжо хокимияти тоғут маъни пейдо мекунад. Мо ба тоғутхойи зиёдий куфр кардем, еки аз руъуси тавоғит куффори хастандки бар сарзамини хокимият пейдо кардандки ба он мегуфтанд дорул куфр ва ин хукком дар рохи тахкими қавонини куфрий аз коноли сарбозон ва дастгохи таблиғотий ва молий худишон бо мўъминин хам межанганд:
الَّذِینَ آمَنُواْ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللّهِ وَالَّذِینَ کَفَرُواْ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ الطَّاغُوتِ فَقَاتِلُواْ أَوْلِیَاء الشَّیْطَانِ إِنَّ کَیْدَ الشَّیْطَانِ کَانَ ضَعِیفاً(نساء/76)
Касоники иймон оварданд, дар рохи яздон межанганд, ва касоники куфр пешаанд, дар рохи шайтон межанганд. Пас бо ёрони шайтон бижангид. Бегумон найранги шайтон хамиша заиф буда аст.
(идома дорад………)
[1]أخرجه أحمد (2/277 ، رقم 7713) ، ومسلم (4/1986 ، رقم 2564) . وأخرجه أيضًا: البيهقي (6/92)
[2] مسلم في کتاب البر، باب انصر أخاك ظالماً أو مظلوماً (4/1998)، (ش: 2584)؛ به همین معنا؛ و أحمد (3/99)؛ والبخاری مع الفتح فی کتاب المظالم، باب أعن أخاك ظالماً أو مظلوماً (5/98)، (ش: 2443، 2444)؛ وکتاب الإکراه، باب یمین الرجل لصاحبه (12/223)، (ش: 6952)
[3] البخاری مع الفتح، کتاب الإیمان، باب من الإیمان أن یحب لأخیه ما یحب لنفسه (1/56)، (ش: 13)؛ ومسلم، کتاب الإیمان، باب الدلیل على أن من خصال الإیمان أن یحب لأخیه ما یحب لنفسه (1/67)، (ش: 45)
[4] البخاری مع الفتح، فی کتاب الإیمان، باب أی الإسلام أفضل (1/54)، (ش: 11)؛ ومسلم کتاب الإیمان، باب بیان تفاضل الإسلام وأی الأمور أفضل (1/65)، (ش: 41)؛ متن از مسلم میباشد.