Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(34- қисмат)
Илова бар он лозим аст ва бояд ба ин нукта хам диққат кунемки хилафату ала минхажин нубувват махсули даража еки муслимин аст ва хукумати бадил ва нозили исломий махсули даража ду ва изтирорийи муслимин аст ва мажлиси шўройи мужохидин хам махсули даража се ва изтирорийи муслимин астки дар сурати набуди махсулоти даража ек ва ду ба вужуд омада аст. Холо хар каси саъй кунад огохона ва ба мейли худиш махсули даража еки муслиминро ба даража ду ва махсули даража дуйи муслиминро ба даража се табдил кунад бидуни кучактарин шакки бузургтарин зарбаро бар муслимин ворид карда аст, ва агар душмани огохи набошад қатъан дар масири ахдофи душмани огох ва бар алайхи манофеъи муслимин кор карда аст, мисли табдили хилафату ала минхажин нубувват ба хукумати бадили исломийи бани Умайя.
Фожеабортар аз ин замони астки хукумати бадили изтирорийи исломий мисли усмонийхо табдил бишавад ба инхамма хукумати тоғути кофари секуляр ва табдил бишавад ба инхамма гуруххо ва дастахойи мухталифи исломийки хатто аз ек шўройи муттахиди мужохидин хам бебахра хастанд; ва ё хатто гуруххойи мисли эътилофи шимоли Афғонистон бо кўмаки куффори секуляри хорижий ва муртаддини махаллий хукумати бадили исломийи толибонро нобуд кунанд ва ба жойиш куффори секуляри жахоний ва муртаддини махаллийро хоким кунанд. Химоқат, мусибат ва жиноёти болотар аз ин наметавонад вужуд дошта бошадки худиш мусаббаби даххо ва балки хазорон жиноёти дигар мешавад. Замоники иддайи аз тожирони жиход ва дастахойи аз мунофиқин ва секулярзадахо ва муртаддин ба ин шикл бо вазъи мовжуди муслимин бози ва муомала мекунанд, вазъи нигарон кунандайи бар муслимин хоким шуда астки шароити жиход ва харакат ба самти жиловро барои собиқунал аввалун хар жомеъайи хассос карда аст.
Дар шароитики дар “ вазъи мовжуд” аксари муслимин мунфаъил ва ба дур аз майдонхойи жиход ва мубориза ба сар мебаранд, ва аксаран ба фикри пулдор шудан ё хариди замин ва амлок ва васоили хона ва хурдани хўрокихойи мутанаввиъ ва суфрахойи тафрихий ва нигох кардан ба филмхойи саргарм кунанда ва ғейрих хастанд ва ошкоро дунё онхоро ба бози гирифта аст:
وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلاَّ لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَلَلدَّارُ الآخِرَةُ خَيْرٌ لِّلَّذِينَ يَتَّقُونَ أَفَلاَ تَعْقِلُونَ (أنعام/ 32)
Дар чанин шароитики дунё муслиминро ба бози гирифта аст ва муслимин хатто бо вужуди хамдардийи бо собиқунал аввалун муборизи сарзамини худишон ё соири сарзаминхо чанон дар моддийгароий ва фардгароий ва дунё дусти ва безори аз марг ва дил накандан аз дунё ғарқ шудандки қудрати тахаррук ва жунбидан аз онон гирифта шуда аст ва бо вужуди касратишон душманон бар онон ғалаба пейдо карданд:
يُوشِكُ الْأُمَمُ أَنْ تَدَاعَى عَلَيْكُمْ كَمَا تَدَاعَى الْأَكَلَةُ إِلَى قَصْعَتِهَا فَقَالَ قَائِلٌ وَمِنْ قِلَّةٍ نَحْنُ يَوْمَئِذٍ قَالَ بَلْ أَنْتُمْ يَوْمَئِذٍ كَثِيرٌ وَلَكِنَّكُمْ غُثَاءٌ كَغُثَاءِ السَّيْلِ وَلَيَنْزَعَنَّ اللَّهُ مِنْ صُدُورِ عَدُوِّكُمْ الْمَهَابَةَ مِنْكُمْ وَلَيَقْذِفَنَّ اللَّهُ فِي قُلُوبِكُمْ الْوَهْنَ فَقَالَ قَائِلٌ يَا رَسُولَ اللَّهِ وَمَا الْوَهْنُ قَالَ حُبُّ الدُّنْيَا وَكَرَاهِيَةُ الْمَوْتِ[1]
Зуд астки умматхо бар шумо хамла кунанд монанди хамлайи хурондахо бар коса, каси гуфт: оё ба иллати кам будани теъдоди мост? Фармуданд: на балки шумо зиёд хастид; аммо монанди кафи дарё мебошид ва худованди мутаол хайбати шуморо аз қалби душманони шумо берун мекашад ва дар қалбхойи шумо сустиро жо медихад. Каси гуфт: ё росулуллох сусти мо дар чист? Фармуданд: дар дусти дунё ва карохият аз марг.
Замоники чанин вазъи пеш омада аст, замоники ба далили дунё дусти муслимин ва дил бастани онон ба дунё ва безори аз марг, ва хатто фаромуш кардани марг ва дунёйи баъди ва зиндаги аслий онон, муслимин мутафарриқ ва даста даста шуданд, ва чанин вазъи бар мо тахмил шуда аст, кори сабиқунал аввалун пешгом танхо тафсири манобеъи шаръий ва вазъи мовжуд ва назария пардози нест, балки тағйири вазъи мовжуд аст. Кори мо фолбини ва тамошо кардан нест, балки омада кардани малзумот ва шароити тағйир аст, кори мо мунтазир шудан то фарохам шудани хиёлий ва таваххуми ва иттифоқий асбоби тағйир нест, балки омада кардан ва тахия кардани малзумот ва шароити тағйир ва вахдати огохона ва хадафманд ва касби қудрати воқеъий аст.
Мо аз харгуна талош ва даъвати нисбат ба ин муслиминики дунё ононро ба бози гирифта аст ва арзиши қиёмати худишонро фаромуш карданд кутохи намекунем, мо танхо омузишхойи ақидатий ва амалий медихем ва саъй мекунемки бо ин омузишхойи ақидатий ва бахусус амалий вазоифи худимонро дар баробари онон анжом бидихем. Мо харгиз набояд хамбастаги ва иттиходроки зарурати дуруст кардани қудрат астро аз ин муслимини хасис нисбат ба қонуни шариати аллох ва дилбоз нисбат да дунё гадойи кунем, тажруба собит карда астки ин даста аз муслимин чизи ба собиқунал аввалуни худишон намедиханд ва бештар назорагар мешаванд, пас мо набояд вахдати огохона ва хадафмандро аз ин даста гадойи кунем, ва набояд мунтазири тараххум ва дилсузи ин даста аз муслимин бошем. Ин даста аз муслимин дар замони муғулхо ва замони мухталиф ва хам акнун озмойиши худишро пас доданд.
Вазифайи мо танхо ва танхо даъват ва иқомайи хужжати набавий ва нихояти дилсузи ва омузишхойи амалий ба онхо, ва харакат ба самти ташкили шўройи улил амри жахоний ва ташкили хукумати исломий ала минхажин нубувват аст, мо масъули аъмоли онхо нестем:
فَذَكِّرْ إِنَّمَا أَنْتَ مُذَكِّرٌ * لَسْتَ عَلَيْهِمْ بِمُسَيْطِرٍ (غاشیه/21-22)
Ту панд ва андарз биде ва ёдовари кун. Чироки ту танхо панд диханде ва ёдовари кунандайи ва бас. Ту бар онон чира ва мусаллат нести.
(идома дорад……..)
[1]أخرجه أبو داود (4299) وأحمد (37/82)