Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(38- қисмат)
Дар хар сурат замоники вахдат заминахойи иттиходи фикрий, ақидатий,созмоний ва рахбариро ба вужуд оварда бошад хамиша маншаъи тахаввул ва дигаргуни буда аст; чун манбаъи қудрат аст. Қудрат ва бозуйи тавонмандики хам куффори ошкор ва пинхон метавонанд аз он истефода кунанд хам муслимин.
Хуб холо агар шахс ё гурух ва жамоати аз ахли қибла ба ин даража аз дарк ва огохи шаръий дар мовриди ахамият ва жойгохи вахдат расида бошад ва аз олудагихойики
تَعْرِفُ مِنْهُمْ وَتُنْكِرُ و از دُعَاةٌ عَلَى أَبْوَابِ جَهَنَّمَ
фосила гирифта бошад, лозим аст бо тадаббур ва таъаммуқ дар мафхум ва жўвхара ва коркарди вахдат, чанон фахмида ва даркиш карда бошадки бо тазриқи жовхарайи вахдат ба бадан, дар хун ва селулхойи шахс муваххиди мўъмин жори бишавад, ва таъсири амалий худишро дар шахсият ва рафториш нишон бидихад. Танхо каси метавонад иддаойи вахдат кунад ва танхо каси лиёқати дарк ва фахми амиқи вахдатро дорадки дар зиндаги жиходий ва муборизотиш онро ба намойиш бигузорад ва амалан нишониш бидихад.
Вокуниши афрод ва жамоатхо ва гуруххо ва ахзоб ва шўрохойи кучак дар баробари вахдати исломий, ва мезони посдорийи қалбий, каломий ва амалий аз ин вахдати муборак меъёри астки шахс бо он худишро ба еки аз жаноххо ва жибхахо наздик мекунад. Ё жанох ва жибхайи мужохидин фи сабилиллах, ё жанох ва жибхайи жангжуёни фи сабилиттоғут ва ғейри аз ин да жанох жанохи севуми вужад надорад:
الَّذِينَ آمَنُوايُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالَّذِينَ كَفَرُوا يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ الطَّاغُوتِ (نساء/76)
Вокуниши сегонайи амалий ва забоний ва қалбий шахс дар баробари вахдат метавонад дар шахс сифотиро ба вужуд биёварадки ба еки аз жаноххо мутаъаллиқ аст ва ё аъмолиш дар хидмати еки аз жаноххо ва жибха хаст.
Албатта вахдати хамки дар шариати аллох зомини хифзи қудрат ва пирузи аст вахдати иймони огохона ва хадафманд аст. Дўври хам жамъ шудани афрод ва гуруххойи мухталифул манофеъки наметавонанд ва ё намехоханд дар масири ахдофи ташкили ин вахдат, чун касби қудрати хукумати исломий ва ташкили шўройи улил амри вохид ва ижмоъи вохид ва уммати вохид ва жамоати вохид харакат кунанд, хам масир хондани инхо иштибох аст.
Чун инон мунофиқин ва секулярзадахойи хастандки то авзоъи сиёсий офтобий ва бар вафқи муроди онхост дар кинори мужохидин мемонанд ва замоники хавойи сиёсий ва жавви хокими тоғутий аваз шуд ё аз жойи дигари ва иддайи бехтар ва имтиёзи бехтари бароишон пейдо шуд ба суръат аз сафи мужохидин пароканда ва мутафарриқ мешаванд, ва хатто дастайи аз онон дар қолиби ислохталабий вориди хамон системи тоғутий мешаванд, ва дастайи дигарики имтиёзоти бехтари гирифтанд алайхи мужохидин ва ба нафъи тоғутхо жибхасози ва жибхагири хам мекунанд. Он даста аз муслимини содиқ хамки фариби инхоро хурданд ва мутаважжих шуданд, ё дубора ба сафи мужохидин бармегарданд ё аксаран ба мунфаридини барида ва ноумид гушагири табдил мешаванд.
Қоидаи куллий ин астки нисбат ба ахли қибла хусни зон дошта бошем ва то онжойики метавонем барои муслимин узри биёварем, дар ин сурат муслимин мажбуранд ва бояд нисбат ба хамдигар хусни зон дошта бошанд ва усули хусни зон доштанро ёд бигиранд. Хам чанин бояд ровшангарона хамдигарро бо хатохойимон пазиро бошем, чун хаммайи мо сохиби хато ва иштибох хастем. Пас бояд хамдигарро тахаммул кунем ва манофеъи хамдигарро риоят кунем. Аммо муслимин мажбур нестанд касоники бо онон ихтилофи манофеъи шадид ва ихтилофи назари амиқ ва ихтилофи хадафи возихи дорандро дар шўрохойишон ба бахонайи вахдат жо бидиханд. Балки шўро танхо метавонад бо инхо пеймонхойи муваққатий ё муддатдори бибандад. Масалайи шўройи муслимин, ва табаъият аз ижмоъи вохиди ин шўро, ва вахдати огохона ва хадафманди муслимин чизи аст, ва масалайи эътилоф чизи дигари астки хар кудомишон тобеъи шароити хосси худишон хастанд.
Вахдати хадафманд танхо замони метавонад муваллид ва манбаъи қудрати фарогир ва хамишаги бишавадки муттакийи бар ду асли огохихойи ақидатий, тасфия ва тазкия ва сипас бар асоси тарбияти созмоний ва инзиботий ва харакатий бошад. замоники вахдати хадафманд дар ин масир дар харакат бошад метавонад ба хаёти табиий худиш дар рушд ва шукуфоийи хар чи бештар идома бидихад. Ва барои инки “вахдат” чанин харакат ва жараёни аз рохкорхойи кам хатотари барои хифз ва қавийтар кардани худиш бештарин истефодахоро бибарад, бояд динро ба тадриж ва созмондехи шуда ёд бигирад, ва аз торихи зиндагийи “ вахдат” дар қуръон ва суннат ва аз торихи зиндагийи “вахдат” аз баъди аз фовти росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ва аз торихи зиндагийи “вахдат” соири милали ғейри мусалмон ва аз торихи зиндагийи “вахдат” худиш умури лозимро ёд бигирад ва бозхони кунад ва ибрат бигирад. бале, бо вахдат бояд хамчун ек мовжуди зиндаи бисёр таъсиргузор нигох кунад ва хаёт ва зиндаги вахдатро дар шароити мухталиф ва жавомеъи мухталиф баррасий кунад ва хамчун ек нутфа ва нузод барои зинда нигах доштан, ва парвариш ва тақвияти он ва қарор додани он дар масири такомул аз тамоми тажрубиёти мовжуд истефода кунад.
(идома дорад…….)