Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(54- қисмат)
Журм ва азоби тафарруқ барои дунёйи муслимин бисёр болотар аз журми касони астки жохилона фариб хурданд ва жохилона ба далили вужуд заминахойи , дар ақоид ва аъмолишон дучори ширкиёти шуданд. Ташхиси ин бисёр мухим аст. Ахли Ироқ ва Шомки аз асбобхойи мухим табдили хукумати исломий ала минхажин нубувват ба бадили изтирорий он шуда буданд ва илова бар ин муртакиби журми бузурги қатли Хусай розиаллоху анху шуда буданд, аз Абдуллох ибни Умар дар хийни эхром дубора хунипашша ва харом ё халол будани он суъол мекардандки бо дарки исломий жавоб дод: ба ахли Ироқ нигох кунид дар холики духтарзода росулуллох саллаллоху алайхи васалламро шахид мекунанд ва боки надоранд онгох меоянд ва дарборайи хунипашша суъол мекунандки хукми он чист?
Муслимини ин замон ва хатто чандин насл гузашта хам аз хамин метод ва равиш истефода мекунанд, бо доман задан ба азоби тафарруқ ба рохати хуни хамдигарро мерезанд, ба зан ва бачча ва пир ва жавони хамдигар дар марокизи ибодишон рахм намекунанд, ва асбоби ба таъхир офтодани нусратуллох ва хилофатики ба мустазъафин дар замин ваъда дода буд мешаванд, ва илова бар ин, тули умри хукмронийи тоғутхо ва ишғолгарон ба сарзаминхойишон хам изофа мекунанд, ва боиси идомайи фақр ва гурснагий ва тасаллути душманон бар муслимин мешаванд, онвақт дар камоли пурруйи ва ифтихор ва жахолат, худишонро хам фирқайи ножия медонанд, ва бо ифтихор дар мовриди риояти сивок ва мушти риш ва лажбози ва гир додан ба масоили бисёр риз ва жузъий муслимин ва ғейрих ба худишон меболанд ва барои он хикмат тарошихо ва фалсафахо мебофанд. Ин инхирофи ошкор дар масири нусрат ва ёри аллохки каси дар он шак надорад.
Вазифайи мо баёни сторотежихо ва токтикхойи қонуни шариати аллох, холо табаъият ё адами табаъият аз чанин суннатхо ва қавонини ба худи ашхос бармегардад ва мо на вакили ашхос дар қиёмат хастем ва на бар қалби онон тасаллути дорем:
وَمَا أَنَا عَلَيْكُمْ بِوَكِيلٍ (یونس/108) و « لَسْتُ عَلَيْكُمْ بِوَكِيلٍ »(انعام/66).
Бо ин вужуд росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:
إِنَّ مِنْ شَرِّ النَّاسِ، رَجُلًا فَاجِرًا، يَقْرَأُ كِتَابَ اللَّهِ لَا يَرْعَوِي إِلَى شَيْءٍ مِنْهُ.
Аз жумла бадтарин инсонхо шахси фожири астки “қуръон” ро мехонад ва аммо дар аъмоли худиш дигаргуний ва тағйири ба вужуд намеоварад.
Чун ризойи аллох ва озодий ва саодати инсонхо дар геруйи
« يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ »( رعد/ 11)
аст, ва бояд аз хисори хатарноки худ михвари, пешдовари ва худпарасти ва жохилиятики ашхос ва ахзоб ва жамоатхо ва гуруххо хамчун кермхойи абришами парвариший бидуни дар назар гирифтани авоқиби он ба он одат карданд ва ба он ху гирифтанд, худишонро рахо кунанд ва тамоми тамаркузишон бар бозгашти мужаддади рахбарияти омми мовриди пазириши хамма яъни хукумати исломий ала минхажин нубувват ва шўройи улил амри вохиди он ва уммати вохид ва жамоати вохид мутамаркиз кунанд.
Еки аз сифоти боризи сабиқунал аввалун дар мухофизат аз ин жамоат ин будки бо хассосияти хос аз екпорчаги ва вахдати худишон мухофизат мекарданд, ва хатто ижозайи васвасахойи тафрақа ангиз хам ба худишон рох намедоданд, ва куллан нигаришишон ба муслимин бар асоси хусни зон буд. Ба хамин содаги касиро аз жамоати муслиминки дар панохи хукумати исломий ва бар асоси шўройи улил амр ва уммати вохид ва ижмоъи вохид ба вужуд омада буд берун намекарданд, ва худишон хам заррайи аз чанин жамоати фосила намегирифтанд. Чун яқин доштанд ва дарк карда будандки:
إِنَّهُ مَنْ فَارَقَ الْجَمَاعَةَ شِبْرًا فَمَاتَ فَمِيتَةٌ جَاهِلِيَّةٌ[1]
Хамоно касики аз жамоат ба андоза важаби фосила бигирад ва бимирад, жохилона мурда аст. Ва ин хуруж аз жамоат хам,хуруж аз итоат аз хукумати исломий ва ижмоъи вохиди он, ва ижоди тафарруқ миёни муслимин ва ижоди жанг ва даргирийи бейни муслимин ва мўъминин астки дар нихоят ба жанги жохилий кашида мешавадки, на иймони шахс мовриди эхтиром воқеъ мешавад,ва ан ахд ва пеймоники бо аллох дар самиъна ва атоъна дар хифзи хун ва мол ва номуси муслимин ва соири умури шаръий ба аллох дода шуда аст, ва жангхойи куркурона ва бидуни биниш ва дарки сахихи шаръий ва бар асоси асабият ва қовмият ва танаффур ва жохилият пеш меоядки, солхост шохиди чанин жангхойи куркуронайи хастем:
وَمَنْ قَاتَلَ تَحْتَ رَايَةٍ عِمِّيَّةٍ، يَغْضَبُ لِعَصَبَةٍ، أَوْ يَدْعُو إِلَى عَصَبَةٍ، أَوْ يَنْصُرُ عَصَبَةً، فَقُتِلَ، فَقِتْلَةٌ جَاهِلِيَّةٌ .[2]
Хар каси зери парчами куркуронайи бижангад, ва барои қовмият ба хашм биёяд ва ба он даъват кунад ва онро ёри дихад ва дар ин рох кушта шавад, маргиш марги жохилий аст.
Хуб холо мо дар миёни муслимин жамоати вохиди надорем, балки садхо ва хатто хазорон жамоати мухталиф ва рангоранг дорем. Чиро? Чун ижмоъи вохиди надорем. Ва ин ижмоъи вохид аз уммати вохид ва ин уммати вохид хам аз шўройи улил амри вохиди ба вужуд меоядки ин шўро хам худиш аз даст овардхойи хукумати исломий ала минхажин нубувват аст.
(идома дорад………)
[1]متفق عليه عن ابن عباس
[2]صحيح مسلم كتاب الإمارة (54/ رقم الحديث 1848 )