«اتحاد» مرحله ی گذار به «وحدت» اسلامی
در «وضع موجود» و به «حکم ضرورت» ما در موقعیتی قرار گرفته ایم که مجبوریم از روی ناچاری به عنوان اولین قدم مسلمین را به «اتحاد» دعوت کنیم . یعنی تمرکز بر مشترکات و پذیرش اختلافاتی که هست، تا اینکه به تدریج در میان مذاهب و گروههای مختلف اسلامی به «اتحاد» دلها برسیم و با اجماع واحدی که شورای اولی الامر یکی از «3ابزار» برتر تولید می کند ما شاهد «أَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ»و امت واحد و جماعت واحدی باشیم که به «وحدت» اسلامی رسیده و پشتیبانی الله تعالی را نیز به دست می آورد:إنَّ اللَّهَ لا يجمعُ أمَّتي علَى ضلالةٍ ويدُ اللَّهِ معَ الجماعةِ [1]
در اینجا باید دقت کنیم که«ضرورت» ما را به چنان مرحله ی نازلی کشانده است که مجبوریم به عنوان یک «مرحله ی گذار»با دعوت به «اتحاد» در شورای اولی الامر یکی از «3ابزار» برتر، دیپلماسی که برای کفار سفارش شده است را به مسلمین سفارش دهیم و طبق آیه ی «فَاتَّقُوا اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ» (تغابن/16) و قاعده ی «ما لا يُدرَكُ كُلُّه، لا يُترَكُ جُلُّه» همچون گوشت مردار جهت حفظ جان به عنوان یک واجب در حالت اضطرار و ضرورت، به این حداقلجهت حفظ ضررویات اساسی خود مثل دین و جان و ناموس و عقل و آبرو و مال و وطن و سایر ضرروتهای خود چنگ زنیم و به صورت عام بیشتر از این هم از دست ما بر نمی آید، اما هنوز عده ای به مسلمین بدتر از کفار اصلی نگاه می کنند و در حالی که «اتحاد» با کفار برایشان قابل هضم است اما به اتحاد با دیگر مسلمین به عنوان اولین قدم هم تن نمی دهند چه برسد به اینکه به «وحدت» میان مومنین فکر کنند. و لله المستعان.
اصل مسلم برای ما «وحدت» است که تنها از کانال شورای اولی الامر و با پشتوانه ی قدرت نظامی و حکومتی یکی از «3ابزار» برتر به دست می آید و باید به آن اعتقاد راسخ داشته باشیم اما «اتحاد» در وضع موجود «مرحله ی گذار»ی است که به حکم «ضرورت»برای مسلمین پذیرفته شده و از کانال شورای اولی الامر باید مدیریت و هدایت شود.
این «اتحاد» با آنکه خودش یک مرحله ی گذار به «وحدت» اسلامی برای مسلمین است اما باز ابزار معروف و مناسبی است که مسلمین را از صدها آفت و مضرات تفرق و صدمات کفار آشکار و پنهان دور می کند. پس به قول رسول الله صلی الله علیه وسلم: لا تَحقِرَنَّ مِنَ المَعْرُوف شَيْئًا، وَلَو أنْ تَلقَى أخَاكَ بوجهٍ طليقٍ[2] هیچ کار خوب و پسندیده را کوچک مشمار، هر چند با برادرت با چهره‌ی گشاده روبرو شوی.
………….
[1]ترمذی 2161
[2]رواه مسلم 4/ 2026 (2626)،