Хоинлар Афғонистон дорул исломи учун тахдид қилувчи бир офат бўлиб,улар мўъминларнинг эрон ва афғонистон дорул исломидан нималарни исташади?
(7- қисм)
Хар қандай суратда хам, дорул исломга “хиёнат қилиш” баданни бир ишораси билан бошланади ва пинхоний хабарларга ундан сўнг дорул куфр билан қуролли ва рухий жангларга ошкор қўшилишга етиб боради. Албатта бу ердаги хоин билан жосусни фарқи шуки, агар бир мусулмон ё дорул исломни аъзоси дорул исломни хабарларини,маълумотларини душманга етказадиган бўлса, “хиёнатга” дучор бўлган бўлади, аммо агар ташқи душман мана бу хабар,маълумотларни,дорул исломни сирларини ўғирласа уни ишига “жосуслик” дейилади.
Шу билан бирга шахсни “хиёнати” бошқаларни номусига нисбатан хам бўлиши мумкин ёки ўзи тузган ахд ва паймонга нисбатан ёки шахсий ва ижтимоъий доирада бўладиган турли-хил хиёнатлар бўлиши мумкин; аммо бу ердаги бизни назаримиздаги энг катта хиёнат аллох ва росули саллаллоху алайхи васалламга хиёнат қилиниши бўляпти, омонатлар ё номусларга нисбатан бўлган “хиёнатларни” хаммасини шахснинг дорул ислом билан тузган ахд ва паймонига боғлиқ бўлади.
Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам оддий холатда ё хар қандай шароитда дорул исломга “хиёнат” қилган ва дорул куфрни ёнига ўтиб олган кимсаларни кечирмаган; бани назир,бани қайнақоъ, бани қурайза яхудийлари ……..”хиёнат” қилишган пайтида харгиз уларни кечирмадилар,балки жазоладилар. [1]
Бани қайнақоъни яхудийлари сотувчилик қилиб ўтирган мусулмон аёлни босим остига олишади ва ундан ниқобини очишни талаб қилишади, мана бу мўъмин аёл бундан бош тортганлиги боис,бир яхудий уни либосини бир четини бу аёл сезмаган холда бир жойга боғлаб қўяди, мусулмон аёл турмоқчи бўлиб ўрнидан турганда либоси тортилгани сабабли баданини бир қисми очилиб қолади,бу атрофдаги яхудийлар кулишади, лекин бу ерда мана буларни кўрган мусулмон биродаримиз жиноятчи яхудийни ўлдиради ва яхудийлар хам хаммаси жамланган холда мусулмон биродаримизни шахид қилишади; бани қайнақоъ яхудийларини барча тоифаси жамланиб мана бу қотилларни химоя қилишади ва росулуллох саллаллоху алайхи васаллам уларни мухосара қиладилар, таслим бўлишгач уларни боғлаб қўйиб кейин ўлдиришга буйруқ берадилар; мунофиқларни рахбари бўлган Абдуллох ибни Убай бу ишга аралашади ва росулуллох саллаллоху алайхи васалламдан уларни ўлдирмасликни сўрайди. Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам фақат бир даража енгиллик берадилар ва бутун мол-мулкларини қўйиб фақат аёл ва болаларини олиб мадинадан чиқиб кетишга буюрадилар, яъни уларни “хиёнатлари” сабабли сургунга жўнатиб кечирмайдилар. [2][3]
Шундай бўлгач, агар бир миллат бир мусулмонни ўлимида ё мусулмонларга қарши хиёнатда шерик бўладиган бўлса, мана бу миллатни барчаси бирга жазоланиша лозим, худди бани қурайза миллатини хиёнатига ўхшаб жиноят қилишганидек, улар Саъад ибни Муъоз розиаллоху анхуни хукми билан бани қурайзани барча эркаклари ва болиғ ўғилларини – уларни сони 600 дан 900 нафаргача деб эълон қилинган- боши узилади; хамма одамлар мана бу хиёнатни жазоси нима бўлишини яхши билишарди, бу ерда қози бўлган хар қандай мўъмин киши шу хукмни содир қиларди; бу худди бир неча миллиярд мусулмонга маст қилувчи ичимликни ичганни хукми нима ,дейилишига ўхшайди? Агар мана бу миллиярд мусулмон алохида хукм содир қилган тақдирда хам,уларни хаммаси ягона бир хил хукмни содир қилади. “Хиёнатни” хукми хам худди шунга ўхшайди.
Або изза секуляр бадр жангида асирга олинган пайтида оиласини катталиги,қизлари сабабли озод бўлади ва бундан сўнг мусулмонларга қарши жангга чиқмасликка ахд-паймон қилади, аммо яна мана бу паймонига “хиёнат” қилиб иккинчи марта ухуд жангида хам қатнашади,асирликка тушгач мана бу хоинга бошқа фурсат берилмайди ва ўлдирилади.
Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам “хиёнат”га дучор бўлган шахсларни ё хатто миллатларни харгиз кечирмаганлар; бадр жангида қизлари сабабли озод қилинган або иззатни хам ухуд жангида яна такрорлаган “хиёнати” учун кечирмадилар ва унга машхур хадисни айтиб
«لا يُلْدَغُ المُؤْمِنُ مِن جُحْرٍ واحِدٍ مَرَّتَيْنِ»[4]
“Мўъмин киши бир тешикдан икки марта чақилмайди”,-дедилар ва бошини танасидан жудо қилдилар; бани назирни ,бани қайнақоъни,бани қурайзани яхудийлари хам кечирилгани йўқ, хотиб ибни аби балтаъа розиаллоху анху хам агар уни хиёнати собит бўлганда албатта кечирилмасдан ўлдириларди.
Умар Хотибни иртидодини хукмини содир қилган пайтида; Хотиб мана бу “хиёнат” нинг иртидодга боис бўлишини яхши биларди,шу сабабли хам Умар содир қилган хукмни баробарида ўзини химоя қилиб айтдики: мен муртад бўлганим йўқ, сўнг ўзини далилларини келтирди, Хотибни ўтган ўтмиши хам нозил бўлган оятлар хам Хотибнинг “хиёнат”ни қасд қилмаганини тасдиқлайди. Яъни барча сахобалар дорул исломга агарчи бир ишора ё хабар,сўз билан бўлса хам “хиёнат” қилган хар қандай киши муртад бўлишини жуда яхши билишган.
Арабистон ярим оролидаги секуляристларнинг дорул куфрини пойтахти бўлган маккани фатх бўлиши хам, қурайш дорул куфрини муттахидларидан бўлмиш бани бакрни дорул исломнинг муттахидларидан бўлган бани хузоъага хамла қилгани натижасида вужудга келган эди,дарвоқеъ худайбия сулхига қилинган хиёнат бўлган. Яъни агар дорул ислом бошқа бир дорул куфрга қарши бир дорул куфр билан паймон тузган бўлса, аввалги дорул куфр дорул исломга муттахид бўлган дорул куфрга хамла қиладиган бўлса, дорул ислом тузилган паймонга биноан хамла қилган дорул куфрга қарши ўзидаги бор кучлари билан хамла қилиши лозим. Мана бу ерда баъзи бир жохил ва калта фикрли инсонларни назарларига хилоф равишда, дорул ислом куфрни ва ўзига муттахид бўлган дорул куфрни жиноятларини химоя қилган эмас, балки аллохни дастурига биноан ахд-паймонга кўра амал қилган бўлади. [5][6]
وَأَوْفُواْ بِالْعَهْدِ إِنَّ الْعَهْدَ کَانَ مَسْؤُولاً (اسراء/34)
Ахдга вафо қилинглар. Зеро, ахд-паймон (қиёмат куни) масъул бўлинадиган ишдир.( давоми бор….
[1] طبری، ج۲، ص۵۵۱؛ /واقدی، ج۱، ص۳۶۴/ابن هشام، ج۳، ص۱۹۹ـ۲۰۰/یعقوبی، تاریخ یعقوبی، دار صادر، ج۲، ص۴۹؛/ حلبی، ج۲، ۲۶۶؛/ واقدی، ج۱، ص۳۷۲
[2] واقدی، مغازی، دکتر مارسدن جونس (تحقیق)، بیروت، عالم الکتب، ۱۴۰۴ق، چاپ سوم، ج ۱، ص ۱۷۶و۱۷۷/ ابناثیر، علی بن ابیالکرم؛ الکامل فی التاریخ، بیروت، دارصادر، ۱۳۸۵ق، ج۲، ص۱۳۸./ طبقات الکبرى، ج ۱، ص ۲۹؛/ انساب الاشراف، ج ۱، ص ۳۰۹
[3] ابنهشام،سیره النبویه ، ج ۱، ص ۴۷-۴۸٫/ ابن هشام، سیرة النبی، ج۲، ص۶۳۲./ واقدی، کتاب المغازی، ج۱، ص۱۲۷.
[4] بخاری6133/ مسلم2998 / کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 2، ص 241، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق./ مفید، اختصاص، ص 245، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413ق.
[5] واقدی، المغازی، ج۲، ص۶۱۲؛ /ابن هشام، السیرة النبویة، ج۳، ص۳۳۲، ج۴، ص۳۱ـ۳۲؛/ بلاذری، فتوح البلدان، ص۳۵؛ /طبری، ج۲، ص۶۳۵
[6] واقدی، المغازی، ج۲، ص۷۸۰ـ۷۸۹؛/ ابن هشام، السیرة النبویة، ج۴، ص۳۱ـ۳۳، ۳۶ـ۳۷؛/ طبری، ج۳، ص۴۴ـ۴۵/ ابن هشام، السیرة النبویة، ج۴، ص۳۶؛ / ابن سعد، ج۴، ص۲۹۵؛ / مسعودی، التنبیه، ص۲۶۶