2-Савол: нима учун баъзиларни айтишича, пайғамбарларни аёллари уларга хиёнат қилган,дейишади, ёки жаъфарий шиъалари хам пайғамбари исломни аёли пайғамбарни номусига хиёнат қилган, дейишган? Сиз нима учун сукут сақлаб тургансиз?
Жавоб: аллох таоло мархамат қилганки:
ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً لِّلَّذِینَ کَفَرُوا اِمْرَأَةَ نُوحٍ وَاِمْرَأَةَ لُوطٍ کَانَتَا تَحْتَ عَبْدَیْنِ مِنْ عِبَادِنَا صَالِحَیْنِ فَخَانَتَاهُمَا فَلَمْ یُغْنِیَا عَنْهُمَا مِنَ اللَّهِ شَیْئاً وَقِیلَ ادْخُلَا النَّارَ مَعَ الدَّاخِلِینَ (تحریم/10)
Аллох кофир бўлган кимсалар ( ва уларни мўъминлар билан бирга хаёт кечиришлари хам аллохнинг азобидан қутқара олмаслиги) хақида нухнинг аёли ва лутнинг аёлини мисол келтирди. У иккиси бизнинг бандаларимиздан икки солих банда қўл остида эдилар. Бас,у (аёл)лар (нух ва лутга) хиёнат қилган эдилар, (нух ва лут) аллох (нинг азоби)дан бирон нарсани у иккисидан дафъ қила олмадилар, ва (уларга) “киргувчилар билан бирга дўзахга киринглар!” дейилди.
Кўриниб турганидек аллох таоло мана бу икки аёлни пайғамбарларга хиёнат қилишганини мархамат қиляпти. Аммо бу хиёнат қайси нарсаларда бўлган? Жаъфарий шиъаларини қатъий назари шуки, мана бу икки кофир аёлни хиёнати харгиз номус ва фахш масаласида бўлган эмас, албатта улар куфрга булғанган бўлишлари мумкин, аммо барча пайғамбарларни аёллари шу жумладан пайғамбари хотам саллаллоху алайхи васалламни аёллари фахш ишлар бўйича тухматдан покдирлар, агар хиёнатга дучор бўлишган бўлса хам, бу динга ва рухий жангларга,хавфсизликка ва хукуматни ижроъий масалаларига оид ишларда бўлган.
Жаъфарий шиъалари пайғамбарларни аёлларига нисбатан номус жихатидан пок бўлмаслик эътиқодини анбиёларга қилинган катта таъна ,деб билишади, албатта шундай хам бўлади, Тусийга ўхшаш кишилар тибян тафсирида айтадики: чунки бундай матлаблар аллохни элчиларига нисбатан нафратга боис бўлади, улар учун ор ва расвогарчилик хисобланади; пайғамбарни аёлларини бирига нисбатан зинони нисбатлаган кимса нихоятда катта хатога дучор бўлибди, тахсил кўриб (тахқиқ) қилган киши бундай сўзларни айтмайди. [1]
Жаъфарий шиъалари бир ақидага оид асос сифатида росулуллох саллаллоху алайхи васалламдан нақл қилиб келтиришадики:
مَا بَغَتْ امْرَأَةُ نَبِيٍّ قَطُّ :
Хеч қайси пайғамбарни аёли харгиз иффатга оид амал билан булғанган эмас, шундан сўнг ибни Аббосдан ривоятни истинод қилган холда изох беришадики, лутнинг аёли қилган хиёнатни сабаби, у пайғамбарни душманлари билан хамкорлик қилган эди ва уйидаги сирларни душманга фош қилган, нухни аёли хам шундай бўлган. [2]
Саййид Муртазо ( 423 шамсий/ 436 қамарийда вафот топган) шиъаларни катта фуқахоларидан бўлган ва шайх Тусий шайх Тоифа деб машхур бўлган ( 447 шамсий/ 460 қамарийда вафот топган) ва шайх Табрисий ( 532 шамсий/ 548 қамарийда вафот топган) ва мулло Мухаммад Солих мозандароний ( 1049 шамсий/ 1081қамарийда вафот топган) ва бошқалар хам мана шу ривоятни зикр қилиш билан [3][4][5][6]
مَا بَغَتْ امْرَأَةُ نَبِيٍّ قَطُّ :
Пайғамбарларни хеч қайси бирини аёли иффатга оид масаларда гунохга дучор бўлган эмас, мана бу аёлларни хиёнати душманлар билан пайғамбарни даъватига қарши хамкорлик қилиш, пайғамбарларга нисбатан девона бўлишга ўхшаган номуносиб ишларни нисбатлашган ва кофирларнинг пайғамбарларга қарши рухий жангларида иштирок этишган ва пайғамбарларни мехмонларини жойини кўрсатиш билан уларни сирларини фош қилишган,дейилади . саййид Абдулхусайн Шарафиддин (1336 шамсий/ 1377 қамарийда вафот топган) айтадики:
وعلی ذلک اجماع مفسری الشیعة ومتکلمیهم وسائر علمائهم[7]
Барча муфассирлар, мутакаллимлар ва шиъаларни бошқа уламолари бу матлабга ижмоъ қилишган.
Албатта имоми Қуртубий хам имоми Қаширийдан ривоят қиладики: муфассирларни ижмоъ қилган матлаби шуки, бу икки аёлни хиёнати диний ишларда бўлган ва уларни хар иккови хам мушрик( секуляр) бўлишган. Шунга қарамасдан мана бу жаъфарий, ханафий,моликий, шофеъий мазхабидагилар иттифоқ қилган матлаб билан бирга, ўтган уламолардан шоз раъйлар хам келтирилган, махсусан ғуллотлардан, аммо уларни текшириб ўтиришга хожат хам йўқ; аммо бу ерда шиъаларга нисбатан тухмат қилинганлиги боис, шуни хам қўшимча қилишни лозим топдим, шофеъийларни кўзга кўринган уламолардан бўлмиш аллома Шахобиддин Олусий( 1233 шамсий/ 1270 қамарийда вафот топган) у киши жаъфарий шиъаларини мухолифларидан бўлган, рухил маъонийни тафсирида айтадики: шиъларга Оиша онамизга зино тухматини уришганлиги нисбатланган, бўлиб хам аллох Оиша онамизни бу ишдан поклаган; аслида эса уларни ўзлари буни жуда қаттиқ инкор қилишади; уларни ишончли китобларида мана бундай матлаблар кўринмайди ва аслан асарлар хам бу борада йўқ. Шунингдек улар росулуллох вафотларидан кейин Оиша онамизни фахш ишлар қилганини инкор қилишади ва мана бу матлаб хақида хам уларни китобларида хеч нарса топилмайди. [8][9]
Жаъфарий шиъаларини бундай тухмат билан айблаш,дарвоқеъ тарихий катта бир ёлғон хисобланади ва мана бундай ёлғонларни хужжат қилиб келтиришни ўрнига,бу ёлғонларни фош қилиш, хамда буни орқасидаги пасткаш хадафларни хам очиб ташлаш керак, чунки “учталик ёлғон ишлаб чиқарувчилар” ва ёлғонни ривожлантирувчилар буни кетидан мусулмонларни ўртасида ички жангларни,тафарруқни вужудга келтиришмоқчи ва мўъминларга қарши рухий жангларни ва мусулмонларни ўртасида ички жангларни ва дорул исломга зарба уришни йўлга қўйишмоқчи.
Жаъфарий шиъалари яъни:
1-Қуръон + суннат ва қуръон билан покланган ақл қабул бўлади, бўлиб хам бу имоми Жаъфар Содиқни буйруғига биноан, у киши айтадики:
« كُلُّ شَيْ‌ءٍ مَرْدُودٌ إِلَى الْكِتَابِ وَ السُّنَّةِ وَ كُلُّ حَدِيثٍ لَا يُوَافِقُ كِتَابَ اللَّهِ فَهُوَ زُخْرُف »[10]
Хамма нарса қуръон ва суннатга қайтарилиши лозим, аллохни китобига мувофиқ бўлмаган хар қандай хадис ботилдир. Ёки айтадики:
«مَا أَتَاكُمْ عَنَّا مِنْ حَدِيثٍ لَا يُصَدِّقُهُ كِتَابُ اللهِ، فَهُوَ زُخْرُفٌ[11] [باطِلٌ]»[12]
Биздан сизларга етган хадисни қуръон тасдиқламайдиган бўлса, зухруф ( ё ботил) дир.
2-Мана хозирда хам, шиъалар умуман олганда ўлиб кетган кишиларни ижтиходларини махсусан ўтган асрлардаги мужтахидларни ижтиходларини тириклар учун хисобга олишмайди, ғуллот ва инглис шиъаларидан ташқари хозирда жаъфарий шиъаларининг ” ишончли китобларида” хам барча пайғамбарлар махсусан пайғамбари хотамнинг аёллари покиза бўлишганлиги хақидаги назаридан бошқа назарни топмаймиз. Жаъфарийларни Оиша онамизга қилган мухолифатларини сабаби, Али ибни Аби Толибни хукмидан халифа ва амирал мўъминин, дорул исломни рахбари сифатида бош тортганлигида ва жамал жангини хамда ички жангларни йўлга қўйганликдадир, бу ерда ифк ё росулуллох саллаллоху алайхи васалламни номусларига хиёнат қилиш масаласи бўлган эмас.
“Хозирги пайтда” бизга мухим бўлган нарса, барча исломий мазхабларни ижмоъсидир: бу ерда хақ амирал мўъмининда бўлган,агар “уч абзордан” бирини воситасидаги дорул ислом мавжуд бўлар экан, “қўмондонлик вахдати” ва “дастур вахдатини” риоя қилишлик хар бир мўъмин учун вожиб бўлади, мўъминлар хар қандай даражада бўлишларидан қатъий назар ўзларини сўзлари, амаллари билан мўъминларни жамоатидан узоқлашишга хақлари йўқ, дорул ислом олдинга томон харакат қилаётган ва ер юзини озод қилиш рисолати пайтида тафарруқни вужудга келтириш ва мўъминларни мўъминлар била машғул қилиш ва қўлларига қурол олишга хақлари йўқ.
[1] الطوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، ج۱۰، ص۵۲، ناشر:مکتب الاعلام الاسلامی، سال چاپ:۱۴۰۹ق./ می گوید: (ضرب الله مثلا للذین کفروا امراة نوح وامراة لوط کانتا تحت عبدین من عبادنا صالحین) قال ابن عباس: کانت امراة نوح وامراة لوط منافقتین (فخانتاهما). قال ابن عباس: کانت امراة نوح کافرة، تقول للناس انه مجنون، وکانت امراة لوط تدل علی اضیافه، فکان ذلک خیانتهما لهما، وما زنت امراة نبی قط، لما فی ذلک من التنفیر عن الرسول والحاق الوصمة به فمن نسب احدا من زوجات النبی الی الزنا، فقد اخطا خطا عظیما، و لیس ذلک قولا لمحصل. / یعنی : ابن‌عباس گفت: همسر نوح و لوط منافق بودند (پس خیانت کردند). ابن‌عباس گفت: همسر نوح کافر بود و به مردم می‌گفت نوح دیوانه است. همسر ح لوط مردم را از میهمان لوط با خبر کرد. خیانت آن دو همین بود. هیچ کدام از زنان پیامبران دچار فحشاء نشدند. زیرا چنین مطلبی باعث نفرت از فرستاده خدا و نسبت دادن ننگ و رسوایی به وی می‌باشد؛ کسی که به یکی از زنان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نسبت زنا بدهد دچار خطای بسیار بزرگی شده است و کسی که تحصیل (تحقیق) کرده باشد، چنین سخنی نمی‌گوید.
[2] مکارم شیرازی، ناصر؛ تفسیر نمونه؛ ج ۲۴، ص ۳۰۲.
[3] المرتضی علم‌الهدی، ابوالقاسم علی بن الحسین، الامالی، ج۲، ص۱۴۴-۱۴۵، تحقیق:السیدمحمد بدرالدین النعسانی الحلبی، ناشر:منشورات مکتبة آیة‌الله العظمی المرعشی النجفی قم، الطبعة الاولی، ۱۳۲۵ه ۱۹۰۷م/ می گوید : الانبیاء علیهم الصلاة والسلام یجب ان ینزَّهوا عن مثل هذه الحال، لانها تَعُرُّ وتَشِین وتَغُضُّ من القدر، وقد جنَّب الله تعالی انبیاءه علیهم الصلاة والسلام ما هو دون ذلک تعظیماً لهم وتوقیراً ونفیاً لکل ما ینفِّر عن القبول منهم. وقد حمل ابن عباس ظهور ما ذکرناه من الدلالة علی ان تاول قوله تعالی فی امراة نوح وامراة لوط فخانتاهما علی ان الخیانة لم تکن منهما بالزنا بل کانت احداهما تخبر الناس بانه مجنون والاخری تدل علی الاضیاف. / یعنی: واجب است که انبیا از چنین اموری پاک باشند؛ زیرا برای آن‌ها ننگ و عار است و قدر و منزلت آن‌ها را پایین می‌آورد؛ در حالی که خداوند به خاطر تعظیم و احترام آنان و دور کردن هر چیزی که مردم را از پذیرش سخنشان روی‌گردان می‌کند، انبیاءش را از چیزهای کم‌تر از این نیز منزه و پاک کرده است. ابن‌عباس، جمله «فخانتاهما؛ آن دو خیانت کردند» را این‌گونه تفسیر کرده است که خیانت آن‌ها زنا نبوده است؛ بلکه یکی از آن‌ها (همسر نوح) به مردم می‌گفت که او دیوانه شده است و دیگری (همسر لوط) مردم از جای مهمانان آن آگاه کرد.
[4] الطوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، ج۵، ص۴۹۵، ناشر:مکتب الاعلام الاسلامی، سال چاپ:۱۴۰۹./ قال ابن عباس: (كانت امرأة نوح كافرة، تقول للناس: إنه مجنون. وكانت امرأة لوط تدل على أضيافه، فكان ذلك خيانتهما لهما، وما زنت امرأة نبي قط)؛ لما في ذلك من التنفير عن الرسول وإلحاق الوصمة به، فمن نسب أحداً من زوجات النبي إلى الزنا فقد أخطأ خطأً عظيماً، وليس ذلك قولاً لمحصِّل..
[5] الطبرسی، ابی‌علی الفضل بن الحسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۲۸۵، تحقیق:لجنة من العلماء والمحققین الاخصائیین، ناشر:مؤسسة الاعلمی للمطبوعات بیروت، الطبعة الاولی، ۱۴۱۵ه ۱۹۹۵م./ ﴿ … فَخَانَتَاهُمَا … ﴾ بالنفاق والتظاهر على الرسولين، فامرأة نوح قالت لقومه: إنه مجنون، وامرأة لوط دلت على ضيفانه، وعن الضحاك: خانتاهما بالنميمة، إذا أوحى الله إليهما أفشتاه إلى المشركين، ولا يجوز أن يراد بالخيانة الفجور؛ لأنه نقيصة عند كل أحد، سمج في كل طبيعة، بخلاف الكفر؛ لأن الكفار لا يستسمجونه، وعن ابن عباس: ما زنت امرأة نبي قط؛ لما في ذلك من التنفير عن الرسول، وإلحاق الوصمة به./ نیز در تفسیر مجمع البیان در رد گفتار حسن بصری و مجاهد مبنی بر این که فرزند نوح، از زنا بوده است می‌نویسد: وهذا الوجه بعید من حیث ان فیه منافاة القرآن، لانه تعالی قال: (ونادی نوح ابنه) ولان الانبیاء یجب ان ینزهوا عن مثل هذه الحال، لانها تعیر وتشین، وقد نزه الله انبیاءه عما دون ذلک، توقیرا لهم، وتعظیما عما ینفر من القبول منهم. وروی عن ابن عباس انه قال: ما زنت امراة نبی قط، وکانت الخیانة من امراة نوح انها کانت تنسبه الی الجنون، والخیانة من امراة لوط انها کانت تدل علی اضیافه. / یعنی: این دیدگاه بعید به نظر می‌رسد؛ چرا که با قرآن در تضاد است؛ زیرا خداوند می‌فرماید که نوح او را فرزند خود خطاب کرده است و همچنین به این دلیل که واجب است انبیاء از چنین اموری پاک باشند؛ زیرا برای آن‌ها عیب و عار است و خداوند انبیای خود را به منظور احترام و تعظیم آن‌ها و دور کردن هرآن چه که پذیرش گفتار آن‌ها را منفور می‌کند، از اموری پایین‌تر از آن پاک کرده است. از ابن‌عباس روایت شده است که زن هیچ پیامبری هرگز زنا نکرده است و خیانت همسر نوح این بود که آن به دیوانگی متهم کرده بود و خیانت همسر لوط نیز این بود که جای مهمانان را به کفار نشان داد.
[6] مازندرانی، محمدصالح بن احمد، شرح الکافی الاصول و الروضه، ج۱۰، ص۱۰۷، چاپ:اول، سال چاپ:۱۴۲۱ – ۲۰۰۰ م، ناشر:دار احیاء التراث العربی للطباعة والنشر والتوزیع – بیروت – لبنان/ در شرح کافی خود می‌نویسد: فامراة نوح قالت لقومه: انه مجنون، وامراة لوط دلت قومه علی ضیفانه، ولیس المراد بالخیانة البغی والزنا، اذ ما زنت امراة نبی قط. / یعنی: همسر نوح به قومش گفت که او دیوانه شده و همسر لوط قومش را از میهمانان او آگاه کرد. بنابراین مقصود از خیانت، فحشا و زنا نیست چرا که همسر هیچ پیامبری، هرگز آلوده عمل منافی عفت نشد.
[7] شرف‌الدین الموسوی، السیدعبدالحسین، الفصول المهمة فی تالیف الامة، ص۱۵۶، ناشر:قسم الاعلام الخارجی المؤسسة البعثة قم، الطبعة:الاولی./ بعد از نقل گفتار سیدمرتضی در دوری زنان نوح و لوط می‌نویسد: الی آخر کلامه الدال علی وجوب نزاهة امراة نوح وامراة لوط من الخنا، وعلی ذلک اجماع مفسری الشیعة ومتکلمیهم وسائر علمائهم./ یعنی : این گفته سید مرتضی دلالت می‌کند بر وجوب پاکی زن نوح و لوط از خیانت، و تمام مفسران، متکلمان و دیگر علمای شیعه بر این مطلب اجماع دارند.
[8] بوعبدالله محمد بن احمد الانصاری القرطبی، الوفاة:۶۷۱، تفسیر القرطبی، ج۱۸، ص۲۰۲، دار النشر:دار الشعب – القاهره./ وقال سلیمان بن رقیة عن بن عباس: کانت امراة نوح تقول للناس انه مجنون وکانت امراة لوط تخبر باضیافه وعنه: ما بغت امراة نبی قط وهذا اجماع من المفسرین فیما ذکر القشیری انما کانت خیانتهما فی الدین وکانتا مشرکتین. / یعنی : سلیمان ابن‌قته می‌گوید از ابن‌عباس شنیدم در حالی که در کنار کعبه بود از کلام الله (فخانتاهما) سوال شود: ابن‌عباس گفت: این خیانت زنا نبوده بلکه همسر نوح می‌گفت نوح دیوانه شده و همسر لوط قومش را از میهمانان حضرت لوط آگاه کرد. قشیری می‌گوید: مفسرین بر این مطلب اجماع دارند که خیانت آن دو زن در امور دینی بوده و هر دو مشرک بوده‌اند./ نیز: قال ابن كثير: فخانتاهما أي في الإيمان، لم يوافقاهما على الإيمان ولا صدقاهما في الرسالة… وفي أحكام القرآن لابن العربي، قال ابن عباس لما قرأ الآية: …. والله ما بغت امرأة نبي قط، ولكنهما كفرتا. ومثل هذا لا يقال بالرأي…. وقال الطبري في تفسيره: فخانتاهما قال: أما إنه لم يكن الزنا، ولكن كانت هذه تخبر الناس أنه مجنون، وكانت هذه تدل على الأضياف.
[9] آلوسي، روح المعاني في تفسير القرآن العظيم، بيروت، دارالكتب العلميه، 1415ق، ج9، ص 318./ ونسب للشیعة قذف عائشة رضی الله تعالی عنها بما براها الله تعالی منه وهم ینکرون ذلک اشد الانکار ولیس فی کتبهم المعول علیها عندهم عین منه ولا اثر اصلاً. وکذلک ینکرون ما نسب الیهم من القول بوقوع ذلک منها بعد وفاته صلی الله علیه وسلم ولیس له ایضا فی کتبهم عین ولا اثر/ نیز : في تفسير قوله تعالى ﴿ … فَخَانَتَاهُمَا … ﴾ ، حيث قال: نقل ابن عطية عن بعضٍ تفسيرَها بالكفر، والزنا، وغيره، ولعمري لا يكاد يقول بذلك إلا ابن زنا، فالحق عندي أن عهر الزوجات كعهر الأمهات من المنفرات التي قال السعد: (إن الحق منعها في حق الأنبياء عليهم السلام)، وما ينسب للشيعة مما يخالف ذلك في حق سيد الأنبياء صلى الله عليه وسلم كذب عليهم، فلا تعول عليه وإن كان شائعاً، وفي هذا على ما قيل تصوير لحال المرأتين المحاكية لحال الكفرة في خيانتهم لرسول الله صلى الله عليه وسلم بالكفر والعصيان، مع تمكنهم التام من الإيمان والطاعة (روح المعاني 28/162.)
[10] محمّدبن حسن حرّ عاملى، وسائلالشیعه، ج 1، کتاب فضلالعلم، ص 69، روایت 3.
[11] بحار الانوار، ج۲، ص ۱۸۹؛ المحاسن، ج۱، ص۲۲۱.
[12] بحار الأنوار، ج۲، ص ۲۴۲؛ المحاسن، ج۱، ص ۲۲۱.