وظایف مومنین در برابر دارالاسلام
(4-قسمت)
بخصوص این دارالکفر اگر سرزمین تحت کنترل کفار مشرک و مشرکین یا سکولاریستها باشد که در این سرزمینهای تحت حاکمیت سکولاریستها مسلمان باید اجباراً تابع قوانین دین سکولاریسم شود و هرگز نمی تواند به قوانین دین اسلام در مسائل اجرائی و امور متعلق به زندگی اجتماعی عمل کند.
در دنیا نیز غیر مهاجرین مشمول برائت رسول الله صلی الله علیه وسلم و سایر مومنین هم می شوند که رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید: « أَنَا بَرِیءٌ مِنْ کُلِّ مُسْلِمٍ یُقِیمُ بَیْنَ أَظْهُرِ الْمُشْرِکِینَ »[1] «من از هر مسلمانی که در بین سکولاریستها (یا به زبان عربی مشرکین) سکونت دارد بیزارم»
و ام المومنین عایشه رضی الله عنها در بیان هجرت و موقعیت مومنین در دارالکفر و دارالاسلام پس از هجرت می فرماید: لَا هِجْرَةَ الْيَوْمَ، كَانَ الْمُؤْمِنُونَ يَفِرُّ أَحَدُهُمْ بِدِينِهِ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى وَإِلَى رَسُولِهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مَخَافَةَ أَنْ يُفْتَنَ عَلَيْهِ، فَأَمَّا الْيَوْمَ فَقَدْ أَظْهَرَ اللَّهُ الْإِسْلَامَ، وَالْيَوْمَ يَعْبُدُ رَبَّهُ حَيْثُ شَاءَ وَلَكِنْ جِهَادٌ وَنِيَّةٌ [2]
در اینجا منظور این نیست که دوری و فرار از کفر به سوی الله از نهی شده های شریعت نمانده بلکه زمانی که مکانی تبدیل به دارالاسلام می شود دیگر از آن هجرتی صورت نمی گیرد بلکه همه از دارالکفرها به سوی دارالاسلام هجرت می کنند.
بدون شک هیچ احدی از زمان اولین پیامبر تا روز قیامت نتوانسته و نخواهد توانست در سرزمینهای تحت حاکمیت سکولاریستها (یا به زبان عربی مشرکین) به تمام قانون شریعت الله و «اسلام کامل» عمل کند و بدون شک اگر شخص بخواهد در میان سکولاریستها زندگی کند دچار فتنه در دین می شود و باید بخشی بزرگ از دین اسلام و قوانین شریعت الله را به نفع سکولاریستها و قوانین سکولاریستی آنها تعطیل کند و اگر در میان سکولاریستها بخواهد برخلاف قوانین سکولاریستی به قانون شریعت الله عمل کند قطعاً آزادی و زندگیش در معرض خطر قرار می گیرد. به همین دلیل تمام مذاهب اسلامی هجرت از چنین سرزمینهائی را دارالاسلام را واجب می دانند.[3] امام شافعی رحمه الله نیز می گوید هجرت بر کسانی فرض می شود که در سرزمینی که اسلام آورده است در دینش دچار فتنه شود ونتواند آنچه قانون شریعت الله دستور داده است را آزادانه و در کمال امنیت انجام دهد: وَدَلَّتْ سُنَّةُ رَسُولِ اللَّهِ – صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ – عَلَى أَنَّ فَرْضَ الْهِجْرَةِ عَلَى مَنْ أَطَاقَهَا، إنَّمَا هُوَ عَلَى مَنْ فُتِنَ عَنْ دِينِهِ بِالْبَلَدِ الَّذِي يُسْلِمُ بِهَا .
بدون شک ضرری که به دلیل تسلط کفار سکولار و اشغالگر جهانی و مزدوران محلی آنها بر مسلمین وارد می شود -که فتنه ی بزرگی در دین مسلمین شده است و بسیاری را دچار ارتداد آشکار به دین سکولاریسم کرده و عقاید بسیاری از مومنین را نیز دچار آفت و آلودگی نموده و مومنین را دچار فتنه در دین کرده است – چندین برابر بزرگتر از ضرر دنیوی و مادی و جسمی است و بسيار بزرگتر از مشقاتي مثل كشته شدن، زنداني شدن ، شكنجه شدن يا آواره و دربه در شدن است كه مسلمين به دليل مختص کردن «4معنی و مفهوم دین» به دین الله و جهاد گرفتارش مي شوند. الله تعالی می فرماید: «وَالْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنْ الْقَتْلِ» « وَالْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنْ الْقَتْلِ»
(ادامه دارد….)
[1] أبو داود (2645).همچنین می فرماید : أنا بريء من كل مسلم يقيم بين أظهر المشركين لا تتراءى ناراهما.( أخرجه الترمذي 4/155 من حديث جرير بن عبدالله، واسناده صحيح) و روایتهای مختلف دیگر
[2] بخاري (3900)، ومسلم (1864)
[3] به عنوان مثال امام الشافعي رحمه الله در “أحكام القرآن” می گوید: وفرض رسول الله صلى الله عليه وسلم على من قدر على الهجرة؛ الخروج إذا كان ممن يفتتن عن دينه ولا يمنع. / زکریا انصاری شافعی نیز در کتابش “أسنی المطالب” (4/207) گفته : «مهاجرت کردن از دارالکفر به سوی دارالاسلام در مورد کسی که از اظهار دینش ناتوان باشد چنانکه توانایی هجرت را داشته باشد واجب است»./ یعنی اگر بخواهد به قوانین شریعت الله عمل کند ممکن است جانش هم در خطر قرار بگیرد در این صورت هم باز ابن العربی مالکی گفته است: «هجرت (در راه خدا) یعنی بیرون شدن از دارالحرب به سوی دار الاسلام، و در زمان پیامبر صلی الله علیه وسلم فرض بود، و فرضیت آن بعد از ایشان برای کسی که از جانش بیم داشته باشد واجب است». بنقل از “. نیل الأوطار” (8/33) شوکانی