Дарсхойи муқаддамотий / дарси дувум:Шинохти жохилияти навини дини секуляризм,ек зарурат жихати хифзи иймон ва жиход, ва пархез аз ширк
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий
(3- қисмат)
Баъди аз гумон ва шак дар дарун ва дар фикр ва қалб,мо дар ояйи 50 сураи моида ба еки аз завоёи умда ва зербанойи жохилият ишора мекунем яъни,хукми жохилий ва жохилият дар масалайи қонунгузорий.Чизики мо имруза дар қавонини тамоми кишвархо ва ахзоби секуляр онро мушохада мукунем.Метавон гуфтки хеч ек аз қавонини зербанойи дини секуляризм ва мазохиби мухталифи он аз шариат ва қонуни аллох гирифта нашуданд,балки бар зидди ин шариати аллох ва дар ростойи нобуди қавонини аллох ба вужуд омаданд.Аллохи мутаол мефармояд:
: “أَفَحُکْمَ الْجاهِلِيَّةِ يَبْغُونَ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّه حُکْماً لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ” (مائده/50)
Оё жуёйи хукми жохилият хастанд?Оё чи каси барои афрод мўътақид,бехтар аз худо хукм мекунад?
Замоники ин шак ва гумонхои жохилий,табдил ба қонун ва хукм мешаванд,пас аз кинор находани қонуни аллох,еки аз боризтарин намодхойи жохилият,зохир шудан ва худнамоийи жохилийи занон дар малаъи ом аст.Ин хамон чизи астки мо дар замони Отатурк,Ризохон ва соири хукуматхойи секуляр ва хатто ахзоби секуляри махаллийи худмон ё кишвархойи дигар,да қолиби кашфи хижоб ё дар маъни дақиқи он,кашфи аврот дидаем ва хануз хам дорем мебинем.Дар мовриди бехаёйи ва бепарвойи занон дар жомеъа ва хўрийи онхо ва нишон додани ончи худо гуфта бояд пўшида бошад ниёз ба жустажу ва тахқиқ ва тўвзихи зиёдий надорад,чун хамма дар атрофи худ ё дар конолхойи мохвороий ва ижтимоий онро мушохада мекунанд.
Кашфи аврот,лухт шудани одам ва хаво,хамон натижайи амалийи васвасахойи будки шайтон ба он даст ёфт.Шайтон ва пейравони он саъй доранд бо лухт кардани зан,барои инсонхойики дар он жомеъайи жохилий ва жохилият ба сар мебаранд чизи ғейри аз ек шикам ва ек шахват боқий нагузоранд.Ин еки аз мақосиди шайтон ва еки аз конолхойи будаки шайтон ва ёрониш саъй карданд дар кинори он бақияйи қавонини худишонро ба пеш бибаранд.
Шумо тасаввур кунид имом Муслим дар сахихи худ хадиси ба шуморайи 3028 меоварадки нишон медихад илова бар мардхо,занхо хам ба сурати лухт каъбаро тавоф мекарданд.Барои хамин,аллох мутаол дар жохойи мухталиф зимни ишора ба неъмати либос ва коргардхойи он,дар ояйи 27 сурайи Аъроф ба бани одам хашдор медихадки хушёр бошанд хамон балойики шайтон бар сари одам оворд бар сари шумо хам наёварад ва бо васвасахоиш лухтитон накунад.
Бо дарки ин воқеийят мутавжжих мешавемки талош барои барахна кардани одамхо,еки аз ахдофи шайтон буда ва қидаматиш ба диринагий хилқати инсон дорад.Ва боз мутаважжих мешавемки амалий кардани ин мархала ва барахна кардани инсонхо еки аз нақшахойи стротежик шайтон ва ёрониш алайхи фарзандони одам буда аст.Аллохи мутаол хам дар ояйи 33 сураи Ахзоб ба ин рафтори жохилий ишора карда ва мефармояд:
: وَلاتَبَرَّجنَ تَبَرُّجَ الجاهِلِيَّةِ الأولى”(احزاب/33)
Ва хамчунин жохилияти пешин дар миёни мардум зохир нашавид ва худномойи накунид.
(идома дорад…….)