Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(27- қисмат)
Ба хамин далил астки уламойи қадим ва жадид ба дор ва даста ва сарбоз ва пейравони тоғут гуфтанд: ансори тавоғит ё аъванут тавоғит; барои мисол: фиръавн ва сарбозонишро овардандки аллох дар мовридишон мефармояд:
وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتادِ (فجر/۱۰)
Ва фиръавники доройи миххо буд. Яъни фиръавники сохиби сарбозони будки мисли мих, хукм ва қудратишро дар хамма жо мохкам карда буданд.
Табақайи севум ё золъи севумро тазвир ташкил медихадки гох аз зар ва зур хам хидматиш барои тоғутхо ва зарариш барои мўъминин бештар буда аст.
Тазвиргарон, босаводхойи шариатхойи осмоний ва секуляристхоки ба унвони ахбор, рохбон, хохом, кохон, мовлавий, шайх, мулло, момуста, устод, диплом, лисонс, фовқи лисонс, доктор ва қарнхост дар миёни мардум шинохта шуда хастанд. Қуръон ба ровшаний ва ба тафсил дар мовриди ин дин фурушон ва авомфарибони секуляр сухбат карда аммо достон ва хотироти торихийи еки аз пизишкони миср хам хастки ин рузхо миёни иддайи шойеъ шуда аст ва метавонад дар шинохти еки аз ин офатхойики дар ихтиёри секуляристий мисли фиръавн буданд дар шинохти ин мовжудот ба мо кўмак кунад. Достони тахти унвони синуха ё синухики гуфта мешавад дар қарни дахум қабли аз торихи насроний, яъни хўвл ва хўши се хазор соли пеш зиндагий карда аст.
Дар бахши аз ин хотироти синуха, мо ба тоғути секуляр ба номи “умфисис” ва тирожди зиндагийи еки аз бузургон ва ашрофи миср ба номи “ихнотун” бар мехурем:
“синухи” дар қисмати аз хотироти худ чанин менависад: рузи машғули қадам задан дар хиёбонхойи миср будамки дар ин замон “ихнотун” роки марди ник сурат, шариф ва сирватманд буд дар холики дар хуни худ меғалтид ва даст ва пойишро қатъ карда ва бинийи вайро бурида буданд, нақш бар замин дидам. Дар бадани вай хеч жойи солимики аз захми тиғ ва ё зарбахойи шаллоқ дар амон монда бошад ёфт намешуд. Ва бо марг хам фосилайи чандоний надошт. Чун “ихнотун”ро бадин холат мушохада намудам, уро ба маризхонайи худ бурдам то уро аз марг нажот дихам ва мегуяд наздик ба ду мох у ба хуш наёмад. Вақтики ба хуш омад достони худро ингуна бароям баён намуд:
“фиръавн (умфисис) аз ман хоста будки аз куллияйи заминхо ва хар чи дорад хаммаро ба у бидихад ва хамчунин занон, ғуломон, канизон ва хаммаро ба у бибахшад. У хам аз умфисис мехохадки ек дахум аз сирватишро ба бибахшад то битавонад гузарони зиндагий кунад аммо, ин фиръавни секулярки худишро худо медонист рози намешавад. Ва дастхо ва похояшро мебурад ва уро шаллоқ зада ва лахт дар хиёбон рахо мекунад. Рузхо мегузашт ва ихнотун дар холики бо фақр ва бенавоий даст ва панжа нарм мекард ба интиқом аз фиръавни золим ва лав ба дасти каси дигари умид баста буд. Умидвор будки интиқомишро аз у бигирад ё ба дасти худиш ё каси дигари аз у интиқом бигирад. Билахара, фиръавн мурд. Синуха мегуяд ва ман хам ба унвони бузург ва раиси синфи пизишкон дар маросими вафоти у ширкат кардам. Кохинхо дар сўгворийи фиръавн, ин рохиби бузург, хитобахойи видоъ ва худохофизий мехонданд. Хануз сухононишонро дар дил дорамки мегуфтанд: “эй мардуми миср, осмонхо ва заминхо бо фиқдони қалби бузург рубару шуд. Қалбики ба миср ва сокинони он аом аз инсон ва хайвон ва набот ва жимод ишқ меварзид у барои ятимон падар, барои фуқаро дасти кўмак, барои мардум бародар, ва барои миср мажд ва азамат буд. У одилтарин ва мехрабонтарин худоён буд, ва пеш аз дигарон мардуми мисрро дуст медошт. Умфисис моро тарк гуфт то ба худоёни дигар бипейвандад, ва мардумро дар торикий рахо кард.
(идома дорад…….)