Дарсхойи муқаддамотий / дарси панжум : Душманшиносийи шаръий ( 4) шиносоийи муртад дар адабиёти шаръий ва чигунагийи бархурд бо мутаддин ва жибхайи муртаддин.
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(10- қисмат)
Аллох таоло чанин тўвхиниро харгиз нисбат ба худиш намебахшад :
:«إِنَّ اللَّهَ لَا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَيَغْفِرُ مَا دُونَ ذَلِكَ لِمَنْ يَشَاءُ وَمَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا بَعِيدًا»
Хамин ек моврид мухолифат боис мешавад тамоми ибодот ва аъмоли худро – хар касики худишро мусалмон медонад – тамоми аъмоли хуби вай хам ботил шаванд ва бесамар ,хатто фарқи намекунад ин кор нодурустро ек пайғамбар анжом дихад ё хар шахси дигарики бошад :
وَلَقَدْ أُوحِىَ إِلَيْكَ وَإِلَى ٱلَّذِينَ مِن قَبْلِكَ لَئِنْ أَشْرَكْتَ لَيَحْبَطَنَّ عَمَلُكَ وَلَتَكُونَنَّ مِنَ ٱلْخَٰسِرِينَ»
Ва аллох таоло уро ба хотири хамин тўвхини ошкориш дар жаханнам қарор медихад. Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам фармуда аст:
“إِنَّ الرَّجلَ لیكَلَّمُ بِالْكَلِمَةِ مِنْ سُخْطِ اللَّهِ لایرَى بِهَا بَأْسًا فیَهْوِی بِهَا فِی نَارِ جَهَنَّمَ سَبْعِینَ خَرِیفًا”.[1]
Ин кор хийли хатарнок аст ва наметавон дар он сахл ингорий кард. Дар ин замина ,каси наметавонад онро дасти кам бигирад, каси наметавонад сахл ингорий кунад, ин чизи нестки қобили шўхи кардан бошад ин риск ва қимори нестки дар он ширкат куни ва эхтимол бидихи ,кулли онро бохта ,кулли он нобуди аст.
Дар ин замина ,чигунагийи бархурди сахоба бо мункарини закот метавонад намунайи айни бошад. Мункарин ба вужуди анжоми соири ибодот, ба далили инкори хамин ек хукми аллох ,мисли соири муртаддин бо онон бархурд шуд,яъни бо онхоики танхо ва танхо ек хукми аллохро мункар шуда буданд ва онро қабул надоштанд ,ба хамон шеваи бо онхо бархурд шудки бо касони бурхурд мешудки кулли қонуни шариати аллохро кунор гузошта буданд ва худишон хатто иддаойи пайғамбари хам доштанд. Бо хамма ексон бархурд шуд.
Пас,инкори ек хукми шариати аллох мусовий аст бо инкори кулли қонуни шариати аллох. Хукми аллох дар ек моврид бо соири маворид фарқи намекунад. Хукми аллохро дар ек моврид напазирофти ва хукми дигариро жойи он гузошти яъни ,аллох дар ин маворид хаким ,дилсуз ,олим ва огох ба вазъи алъони мо нест балки , худам ,дигарон ё фалон хизби кофари секуляр ингуна хастанд ва хатто ,агар ин танхо хукмро хам барои садрил ислом қабул куни аммо , барои алъон муносиб набини ва онро қабул накуни, дар воқеъ мегуйики аллох таоло наъузу биллах барои 1400 сол пеш олим ва хаким буда ва хукми он ба дарди он замон хурда аммо ,алъон аллох таоло олим,доно ,хаким ва дилсуз нест ва қавонини он ба дарди алъон намехурад; ин халол ва харом дини ислом барои то рузи қиёмат нест балки барои бурхайи хосси аз замон астки гузашта ва тамом шуда аст, ин куфр ошкори астки шакки дар он нест.
Дар ридда,чизи ба номи риддаи асғар ва риддаи акбар вужуд надорад. Ридда,ридда аст. Холо, мумкин аст моли еки ( муғаллиза ) тунд ва шадид бошад ва моли еки дигар ( мужаррада ) ва сода. Еки биравад яхудий ё насроний ё секулярист шавад ва кори ба кори каси надошта бошад, ба каси озор нарасонад ; ё еки аз халолхои аллохро харом кунад ё еки аз харомхои аллохро халол намояд ( харомиро халол ва халолиро харом кунад ). Мисли касики вожиб будани намозро инкор кунад ва кори ба кори каси надошта бошад ва ба каси озор ва азият нарасонад ба у мегуем мужаррада ё сода, ва иртидоди у сода аст ; ё шахси жузви еки аз ин куффори ошкор шавад ва шуруъ кунад ба даъвати манфий ва ижоди жанги равоний алайхи ислом ва муслимин , ё шуруъ кунад ба жангидан бо муслимин ва жиловгирий кардан аз татбиқи қонуни шариати аллох ва худишро табдил кунад ба ек монеъки бояд бардошта шавад ё хатто табдил шавад ба ” аимматул куфр ” яъни пешво ва имом ва сарикуфр , ва ё табдил шавад ба еки аз ахромхо ва нигахдорандахои ” аимматул куфр ” ва ё душмани соилий шуда бошадки чораи жуз дафъи он набошад. Дар хар ду сурати сода ва шадиди он ,хукми ридда еки аст,хар чанд мумкин аст дар чигунаги бархурд бо инхо , ва чигунагийи дафъи инхо ,мутаносиб бо мезони хатарики ижод мекунанд увлавият бандихойи шавад.
Нуктайи асосийки дар инжо лозим аст ба он таважжух шавад ин астки ,ин баргаштан огохона ва ихтиёрий ашхос тафовути бунёдини бо таъвил ё ижтиходи фалон олим ё фалон мазхаб аз манобеъи шаръий дорад. Хар кудом аз ин мазохиб ва мужтахидин мегуянд мо ба қонуни шариати аллох иймон ва яқин дорем. Зохиран онхо чанин чизи мегуяд ; онхо мегуянд мо ба қонуни шариати аллох иймон ва яқин дорем аммо , ба назари мо манзури аллох таоло аз ин оя ин аст, ё манзури росулуллох саллаллоху алайхи васаллам аз ин сухан чанин мебошад ва дидгохи таъвил ва тафсири жудогонайи аз оя ,ривоят ,хадиси пайғамбар саллаллоху алайхи васаллам ё рувидодхои торихий доранд.
(идома дорад…….)
[1]– ابن ماجه محمد بن یزید القزوینی، سنن ابن ماجة، تحقیق محمد فؤاد عبد الباقی، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1395 هـ ، ص 312