Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(11- қисмат)
- Мовриди чохоруми мо дар ин дарс: пуштибоний аз умуми муслимин бо жон ва мол ва забон ва қалб аст.
Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:
مَثَلُ الْمُؤْمِنِينَ فِي تَوَادِّهِمْ، وَتَرَاحُمِهِمْ، وَتَعَاطُفِهِمْ کمَثَلُ الْجَسَدِ إِذَا اشْتَكَى مِنْهُ عُضْوٌ تَدَاعَى لَهُ سَائِرُ الْجَسَدِ بِالسَّهَرِ وَالْحُمَّى[1]
Сифати мўъминон дар дусти ва мехрабоний ва атфи таважжух ва пойидани екдигар хамчун сифати бадан аст. Харгох андоми аз бадан ба нола ва фиғон дарояд, хамма андомхойи тан бо он хамдард мешаванд ва бо шаб зиндадори ва таб ва ларз бо он хамово мегардад.
Мисли хамон мусалмоники он яхудий аз бани қайнақоъро ба хотири ихонат ба он хохари мусалмониш дар бозор кушт, хар чандки худиш хам тавассути яхудийхо шахид шуд, ва росулуллох саллаллоху алайхи васаллам хам бо хаммаи бани қайнақоъки аз ин мужримин химоят карда буданд эълони жанг кард ва дар нихоят хаммаро берун рехт. Чиро? Чун дифоъ аз дин ва жон ва номус ва обру ва арз ва мол ва соири хуқуқи муслимин бар ухдаи хамма аст. Бахусус агар аз тарафи ек кофар поймол бишавад.
. وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ (توبه/71)
Мардон ва занони мўъмин, бархи валий ва ёварони бархи екдигар хастанд.
Инжо ек истисноъ дар масалайи пуштибоний вужуд дорадки ба пуштибоний аз муслимини бармегардадки аз дорул куфр ба дорул ислом хижрат накарданд. Дар чанин холати танхо замони мешавад ба хотири дин аз онхо пуштибоний кардки бо он хукумат ё хизби кофар ё дорул куфр пеймоний нисбаста бошем. Яъни ин муслимини ғейри мухожир ва сокин дар дорул куфрро танхо замони метавонем ба хотири дин аз онхо пуштибоний низомий ва моддий кунемки ин пуштибоний бар алайхи кофарики мо бо у пеймон бастаем набошад, ва мо пеймон шикан набошем ба хотири ек мусалмони ғейри мухожирики худишро аз хийли чизхо ва хийли химоятхойи муслимин махрум карда аст:
: إِنَّ الَّذِینَ آمَنُواْ وَهَاجَرُواْ وَجَاهَدُواْ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ فِی سَبِیلِ اللّهِ وَالَّذِینَ آوَواْ وَّنَصَرُواْ أُوْلَئِکَ بَعْضُهُمْ أَوْلِیَاء بَعْضٍ وَالَّذِینَ آمَنُواْ وَلَمْ یُهَاجِرُواْ مَا لَکُم مِّن وَلاَیَتِهِم مِّن شَیْءٍ حَتَّى یُهَاجِرُواْ وَإِنِ اسْتَنصَرُوکُمْ فِی الدِّینِ فَعَلَیْکُمُ النَّصْرُ إِلاَّ عَلَى قَوْمٍ بَیْنَکُمْ وَبَیْنَهُم مِّیثَاقٌ وَاللّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ (انفال/72)
Бегумон касоники иймон оварданд ва мухожират карданд ва бо жон ва моли худ дар рохи худо жиход намуданд, ва касоники ( мухожиринро) панох доданд ва ёри намуданд бархи аз онон ёрони бархи дигаранд. Ва аммо касоники иймон оварданд ва лекин мухожират нанамуданд( ва бо вужуди тавоноий ба дорул ислом напайвастанд, хечгуна таъаххуд ва масулияти ва ) вилояти дар баробари онон надорид то он гохки мухожират мекунанд. Агар ( чанин мўъминони ғейри мухожири аз дасти зулм ва жури дигарон) ба сабаби динишон аз шумо кўмак ва ёри хостанд, кўмак ва ёри бар шумо вожиб аст, магар замоники мухолифони онон гурухи бошандки миёни шумо ва ишон пеймон бошад. худованд мебинад ончироки мекунид.
Бо ин тўвзихоти мухтасар дар мовриди
«بُنْيَانِ الْمَرْصُوصِيَشُدُّ بَعْضُهُ بَعْضًا»
Сохтумони сурбий ё ба қовли мо пулодинки ек қисмати он, қисмати дигариро мохкам нигах медорад лозим аст ба анвоъйи дорул исломхо ва жойгох ва вазифайи муслимин дар баробари ин сохтумонхо ишора кунем.
Дорул исломхо ба ду новъ тақсим мешаванд еки хукумати шўроийи исломий хилафату ала манхажин нубувват ва дигари мартабайи нозил ва бадали изтирорий хилафату ала манхажин нубувват.
Қабли аз сухбат кардан дар мовриди хилафату ала манхажин нубуват лозим аст ек нуктаро ёдовари кунам ва он хам равиши имомони ахли суннат дар бархурди бо бузургон ва иштибохоти онхостки дар миёни ғейри арабхо ношнохта аст.
Гох тафсир, тахлил ва осибшуносий ек сухан ё ек воқеайи торихийки посухи барои ниёзхойи рузи мо дорад ва мунтабиқ бо тамоми меъёрхои шаръий хам аст боз барои иддайи аз азизон хукми тўвхинро дорад; дар холики агар мо худимон ин масоилро интурики хаст шарх надихем душманони мо мисли мусташриқин ва мунофиқин ва секулярзадахо ва муртаддин хатман ба он шеваики худишон мехоханд шархиш медиханд ва шарх хам доданд, мо бояд бо ровшангари ва ошкоро кардан ончики вужуд дорад рохро бар ин душманони ошкор ва пинхон бибандем. Еки аз ин маворид сейри тахаввулоти сегонайи астки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам барои жомеъаи муслимин ироя дода аст.
(идома дорад……..)
[1] متفق علیه. البخاری مع الفتح، کتاب الأدب، باب رحمة الناس والبهائم (10/438)، (ش: 6011)؛ ومسلم فی کتاب البر والصلة، باب تراحم المؤمنین وتعاطفهم (4/2000)، (ش: 2586).