Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(15- қисмат)
Ишон замоники мутаважжих мешавандки асбоби хифзи кулли жамоатро надорад ва ижтиход мекунадки метавонад масалан бештар аз 70 дар садишро дошта бошад, ташхис медихад бехтар аз они астки бо азоби тафарруқ ва соири офатхо тамомро аз даст бидихад, барои хамин астки ба хамин андак хам басанда мекунадки:
: ما لا يُدرَكُ كُلُّه ، لا يُترَكُ جُلُّه .
Ин чизи андакики ишон ба он даст ёфтанд, дар баробари он чизики аз даст дода буд андак аст; (хар чандки барои асри мо дар аксари сарзаминхойи мусалмоннишин даст ёфтан ба хамин андак хам дар хадди ек орзу боқий монда аст) ; масалан: тамом шудани жанг ва куштори бейни муслиминки аз қатли Усмон ибни Афвон розиаллоху анху то он замон шуруъ шуда буд, муттахид шудани муслимин тахти ек парчам, аз саргири футухоти муслимин ва густариши сарзаминхойи исломий, замингир шудан ва дар тангно қарор гирифтани хавориж ва ғуллот ва мавориди дигарики мо дар ин дўврони кутох шохидиш будем.
Он чизики лозим аст барои чандимин бор ба он ишора бишавад ин астки : возих аст ин тағйир аз хилафату ала минхажин нубувват ба шохигари тавассути мардум заминахояш фарохам шуд ва куффори пинхони дохилий ва ошкори хорижий аз онхо суъистефода карданд, бозгашт ба он хам танхо ва танхо бо тағйир дар худи мардум ба даст меояд, чун :
: إِنَّ اللّهَ لاَ یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ(رعد/11)
Худованд хол ва вазъи хеч қовм ва миллатиро тағйир намедихад магар инки онон ахволи худро тағйир диханд.
Мо хам акнун тибқи фармудайи росулуллох саллаллоху алайхи васаллам алъон дар бейни дуто хилафату ала минхажин нубувват хастем; еки он хилафату ала минхажин нубувватики пас аз марги ишон ба вужуд омад ва мо асбоби аз даст доданишро фарохам кардем ва баъди аз 30 сол аз дастиш додем ва дигари хилафату ала минхажин нубувватики баъди аз ин хукуматхойи шохигари хушунат талаб ва мустабид меоядки бояд асбоби ба даст оварданишро тахия кунем ва дубора ба дастиш беёварем.
Тамоми хукуматхойики бейни ин ду хилафату ала минхажин нубувват бо кинор находани назорати мардумий ва бо нобуд кардани шўройи улил амри вохид тибқи қонуни шариати аллох бар асоси еки аз мазохиб ва тафосири исломий хукм карданд мартабайи нозил ва бадали изтирорий хилафату ала минхажин нубувват хастандки аз дорул исломи муслимин химоят карданд, ва муслимин то бозгашти мужаддади хилафату ала минхажин нубувват ва ба хукми зарурат чун танхо аз коноли ин хукуматхои бадили изтирорий исломий метавонистанд хийли аз вожиботи шаръийро анжом бидиханд ва аз худишон дар баробари жанги хамишаги мушрикин ё хамин секуляристхо жихати муртад кардани муслиминки жузви сифоти зотий онхо шуда аст
«وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَکُمْ حَتَّي يَرُدُّوکُمْ عَنْ دينِکُمْ إِنِ اسْتَطاعُوا» (بقره/217)
Химоят кунанд ва аз худишон дар баробари соири куффори ошкор ва пинхони дохилий ва ғуллот химоят кунанд, хифзи ин мартабайи нозили хукумати исломий ва хукуматхойи бадили изтирорийро то расидани мужаддади ба хилафату ала минхажин нубувват бар худишон лозим ва хатто жихати мумониъат аз муртад шудани муслимин ва жихати хифзи мафохим ва мухтавойи чохоргонайи дини ислом вожиб медонистанд,
مَا لاَ يَتِمُّ الْوَاجِبُ إِلاَّ بِهِ؛ فَهُوَ وَاجِبٌ .
Дар ин сурат ровшан астки чигуна муслимин бо тағйири худишон асбоби аз даст рафтани неъмати хилафату ала минхажин нубувватро фарохам кардан ва ин хилафату ала минхажин нубувват табдил шуд ба хукумати шохигари мулукиятки то кунун мо дар ашкол ва кучак ва бузурги бо он даст ва панжа нарм мекунем. Аллох таоло мефармояд:
وَاتَّقُواْ فِتْنَةً لاَّ تُصِیبَنَّ الَّذِینَ ظَلَمُواْ مِنکُمْ خَآصَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ (انفال/25)
Хувиштанро аз бало ва мусибати ба дур доридки танхо домангири касони намегардадки ситам мекунанд ( балки агар жилови ситамкорон гирифта нашавад, хушук ва тар ба гунохи онон месузад) ва бидонидки худованд доройи кейфари сахт ва мужозоти шадид аст. Ва росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:
:« لتُنْقَضَنَّ عُرَى الْإِسْلَامِ ،عُرْوَةً عُرْوَةً , فَكُلَّمَا انْتَقَضَتْ عُرْوَةٌ، تَشَبَّثَ النَّاسُ بِالَّتِي تَلِيهَا ، وَأَوَّلُهُنّ نَقْضًا الْحُكْمُ، وَآخِرُهُنَّ الصَّلَاةُ»
Дастгирахойи ислом еки ба ек шикаста мешавад, харгох ек дастгира нобуд шавад мардум ба ончи наздики он аст чанг мезананд, аввали онхо шикастани хукм аст ва охари онхо намоз аст. Бо шикастани хукм кардан аз коноли хилафату ала минхажин нубувват мардум ба ончи наздик буд чанг заданд. Балки муслимини он замон ба хукумати шохигарийи бани Умайя чанг заданд ва ба тадриж дастгирахо еки баъди аз дигари шикаста шуданд то ба зомони мо расида аст ва фитнаики он замон истортиш зада шуда аст хануз домангири мо хам хаст он хам бо шиддати бештари.
(идома дорад……..)