Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(17- қисмат)
Пас муслимин бо хамин бадани бемор ва ноқис ва гохи олуда хам, то замони расидан ба саломати комил, ибодотироки танхо аз коноли ин бадани бемор метавонистанд анжом бидихандро таътил ва рахо накарданд. Чун яқин доштанд хамчунонки Умар ибни Хаттоб ва Усмон ибни Афвон розиаллоху анхума гуфтанд:
« إنَّ اللهَ یَزَعُ بالسُّلطان ما لا یَزَعُ بالقرآن»
Худованд бо қудрати хукумати, кориро ба анжом мерасонадки бо қуръон ба анжом намерасонад.
Далоили қуръоний ва хазорон хадиси росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ва хазорон жилди китоби фиқхий наметавонад жилови жанги тахмилий секуляристхоки жузъви зотишон астро бар муслимин бигирадки аллох таоло фармуда:
:وَلَا يَزَالُونَ يُقَاتِلُونَكُمْحَتَّىٰيَرُدُّوكُمْ عَن دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطَاعُوا (بقره/217)
Ва тамоми ин манобеъи шаръий боз ба танхоий наметавонанд боиси дафъи соири куффор ва муртаддин ва контроли мунофиқин ва секулярзадахо бишаванд, ва хатто тамоми ин манобеъи шаръий ба танхоий наметавонанд танхо бо панд ва андарз ва насихат
«أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَآَمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ»
ро дар жомеъа пиёда кунанд то заминахои муносиб
«فَلْيَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَيْتِ»
Барои бандагони аллох фарохам бишавад, тамоми ин манобеъи шаръий хатто наметавонанд тафарруқро дар мавориди аз бейн бибаранд ё хатто кам рангиш хам кунанд, ё хатто жилови ек дузд ё қотил ё зинокор ва машрубхўр ва гарданагириро бигирадки мусалмони заифул иймони хам хаст аммо танхо аз қудрат ва зури махлуқот метарсад на аз қудрат ва зури далоили ровшан ва қотиъи қонуни шариати аллох ва суннатхойи ровшан ва қавий росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ва онхамма китоби фиқх ва тафсири қавий ва мохками уламойи исломки ба хазорон жилд хам мерасад.
Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ба унвони хакимтарин ва бо басираттарин ва маслахат андиштарин ва одилтарин шахсики аллох таоло дар мовридиш мефармояд:
: وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٍ (قلم /4)
Ва замоники аз хамсариш уммул мўъминин Оиша розиаллоху анхо дар мовриди ахлоқ ва рафтори росулуллох пурсида мешавад дар жавоб мегуяд:
: “كَانَ خُلُقُهُ الْقُرْآنَ “[1]
Аммо боз чанин шахсияти азими дар баробари куффори секуляри қурайш ва соири куффори яхудий дар Мадина ва насронийхойи Нажрон ва мунофиқини дохилий ва таъмини ахдоф ва мақосиди шариат натавонист бо қуръон ва панд ва мазъиза коришро ба пеш бибарад ва мажбур ба хижрат ва жанг ва қитол ва эъдод ва ижройи худуд ва ғейрих он хам аз коноли қудрати хукумати шуд.
Пас дубора баргаштем ба қовли Умар ва Усмон розиаллоху анхума:
: «إنَّ اللهَ یَزَعُ بالسُّلطان ما لا یَزَعُ بالقرآن»
Ва инки оё бо худованд бо қудрати хукумати, кориро ба анжом мерасонадки , бо қуръон ба анжом намерасонад бемор шудани хилафату ала минхажин нубувват метавонем аз инхамма вожиботики танхо аз коноли ин бадани бемор ва олуда мешавад анжом дод даст бикашем ва хаммайи ин вожиботро тарк кунем? Мусалламан хейр.
Дар робита бо ин бадани беморики бояд ин фарзхо ва ибодоти мухтасси худишро анжом бидихад муслимин қавоидиро барои амал дар ин холатхойи изтирорий ба вужуд оварданд. Мисли қоидайи
«دفع أعظم المفسدتین باحتمال أدناهما»
ки тибқи ин қоида машруъият ва жоиз будани қитол тахти иморати рахбар ва амири фожир барои анжоми ин вазоифи хукумати матрах мешавад. Бахусус дафъи душмани кофари ишғолгарики пас аз иймон ба аллох хеч фарзи айни муқаддамтар аз ин нестки хатто соири фарзхоро хам тахтиш шуъои худиш қарор медихад.
(идома дорад………)
[1] البخاري، مسلم، الترمذي، النسائي، أبي داود، ابن ماجة، مالك، الدارمي، أحمد