Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(31- қисмат)
Мо дар чанин авзоъ ва ахволи ва дар хамон замоники толибон хануз бар Афғонистон хокимият дошт ба наводагони Салохиддин Айюбий пешниход додемки ин хукумати шиъа мазхаби Эрон, ба нисбати тамоми сарзаминхойи атрофимон барои онхо ек неъмат ва башорати ек фарсати муносиб, ва хукми “ сулхи худайбия” барои муслимин шариатгаро барои тажхизи даруний ва моддий, ва дар воқеъ “ сулхи мусаллах ва гарм” дар баробари диктотурий мухожими секуляристий ба рахбари куффори ошкори жахоний ва муртаддини махаллий ва мунофиқин ва секулярзадахойи бумийро дорад; ва хақ надоранд дар дарки вазъи мовжуди худишон ба далили танаффури нобажо дучори иштибох бишаванд ва бахусус фариби салафийхойи дарбори оли саъуд ва расонахойи онхоро бихуранд ва аз адолат дур бишавандки:
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ کُونُواْ قَوَّامِینَ لِلّهِ شُهَدَاء بِالْقِسْطِ وَلاَ یَجْرِمَنَّکُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلَى أَلاَّ تَعْدِلُواْ اعْدِلُواْ هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَى وَاتَّقُواْ اللّهَ إِنَّ اللّهَ خَبِیرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ (مائده/8)
Эй мўъминон ! бар адойи вожиботи худо мувозибат дошта бошид ва аз руйи додгари гувохи дихид, ва душманонаги қовмий шуморо бар он надорадки ( бо ишон) додгари накунид. Додгари кунидки додгари ба пархезкори наздиктар аст. Аз худо битарсидки худо огох аз хар он чизи астки анжом медихид.
Бале, мо дар сарзамини хастемки дар он жабран сулхи худайбия бар диктотури дини секуляризм ва новкарони он тахмил шуда аст. Ин вазъ феълан дар хеч ек аз сарзаминхойи мусалмоннишин бар ахзоб ва гуруххойи секуляр тахмил нашуда аст, ва алъон хам душман соили сари суфрайи муслимин, ва хатто душмани соили муслимин дар Ироқ ва Сурия ва Туркия хам хамин секулярхойи жахоний ва мантақаий бо пуштивонайи хамин секуляристхойи муртадди курд хастанд. Жиноётики инхо дар хаққи ахли суннати Ироқ ва Сурия халқ карданд бар каси пушида нест.
Дарки вазъи мовжуд, тафсир ва тахлили дурусти он, ва истефодайи ба мовқеъ ва ба руз аз натоижики аз ин дарк ва тажзия ва тахлил ба вужуд меояд, ва таъйини стротежихойи ва токтикхойи дур ва наздики исломий муслимин мутаносиб бо ин дарк ва тажзия ва тахлил астки мезони пешрафта будан ё ақаб мондаги хар фард ва жамоати исломийро баржаста мекунад, ва нишон медихад ин жамоат ва ин шўройи муслимин ба имруз таъаллуқ дорад ё моли имруз нест ва ба ин жомеъа таъаллуқ надорад, балки моли дахахойи гузашта ва хатто қуруни гузашта аст ва ба дарди имрузи мо намехурад.
Мо ба бародаронимон дар Курдистон ва ахфод ва наводагони Салохиддин Айюбий сифориш кардемки бояд дарк кунанд дар вазъи изтирорий мовжуд онхо дар бахши аз сарзаминхойи ғарби Эрон замин машғули “ жанги сард” бо тамоми мазохири иртидод ва диктотури дини секуляризм бо мазохиби мухталифи он ва мунофиқин ва секулярзадахойи хамсу бо онхо хастанд, ва дар айни хол дар “сулхи мусаллах ва гарм” бо диктотури дини секуляризм ва ахзоби рангоранг ва муртадди махаллий секуляристий ба сар мебарандки вазъи мовжуди хукумати шиъа мазхаби Эрон онро бар амрико ва муртаддини махаллий ва секулярзадахойи бумий тахмил карда аст. Ин вазъро онон бар куффори секуляри жахоний ва муртаддини махаллий ва мунофиқин ва секулярзадахойи бумий тахмил накарданд, балки хукумати шиъа мазхаби Эрон тахмил карда аст, аммо онон метавонанд аз ин мовқеъият ва фурсати истисноий дар бейни тамоми курдхойи жахон суд бибаранд.
Дарк ба рузи ин ду мақулайи “ жанги сард ва сулхи мусаллах” мисли об ниёзи хаётий тамоми муслимини шариатгаройи ин манотиқ аст. Инжо будки муслимини шариатгаройи мо дар ғарби Эрон замин ба бахши аз посухи чи бояд кард худишон расиданд, ва бадур аз таъассуби жохилий ва ба дур аз кина ва танаффури жохилий мутаважжих шудандки ниёзи имрузийи онон дар ин холати изтирорий барои мухофизат аз худишон хамчун ек мусалмони шариатгаро чист? Ва бояд дунболи асбоб ва посуххойи бошандки барои ниёзи руз ва суъоли рузишон дар ин холати зарурат ва изтирорийки пеш омада аст жавоби муносиби дошта бошад.
Бале, муслимин бо мухофизат аз жонишон бояд аз дини аллох ва бандагони аллох ба унвони ду амонати геронбахо мухофизат кунанд, ва хатто дар сурати лузум бо фидо кардани жонишон ва дунёйишон аз дин ва иймонишон ва муслимин мухофизат кунанд, аммо аз коноли шаръийи он. Дар ин сурат барои мухофизат аз ин ду амонати арзишманд бояд мувозиби худишон бошанд:
یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا عَلَیْکُمْ أَنْفُسَکُمْ (مائده/1015)
Эй мўъминон! Муроқиб ва мувозиби худ бошид. Илова бар ин муслимин барои идорайи зиндагишон ва мубориза бо душманонишон ниёз ба тахия кардани асбоб доранд, пас аз тахия кардани огохонайи ин асбоб астки таваккул ба аллох ва қазо ва қадар маъни ва мафхуми худишро ба даст меоварад. Бейни “ таваккул ба худо” ва “ вогузори умур ба худо” тафовути зиёдий вужуд дорад. Шутуритро бибанд ва бар худо таваккул кун.
قَیِّدها وتَوکَّلْ.
Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам сарвари мутаваккилин ба аллох буд, аммо барои хар кори аз асбоби лозими хамон кор нихояти истефодаро мекард, бахусус барои нозил шудани наср ва пирузи бар душман тамоми асбоби лозимро тахия мекард. Умар розиаллоху анху гурухиро дид, чанон фикр мекардандки таваккул ба маъни тарки асбоб аст ва аз кор ва амал дури карданд ва дучори нотавони ва сусти шуданд. Умар розиаллоху анху ба онхо гуфт: шумо чи касони хастид? Гуфтанд: мо ахли таваккулем. Гуфт: дуруғ гуфтид, шумо ахли таваккул нестид; каси доройи таваккул астки донаро дар замин мекорад баъдан ба худо таваккул мекунад[1].
(идома дорад…….)
[1] روایت حاکم و ابن ابی دنیا و عسکری از معاویه بن قره.