Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(32- қисмат)
Бале, каси аввал издивож мекунад баъад барои баччадор шудан ба аллох таваккул мекунад шумоки хануз издивож накардаид ва асбоби баччадор шуданро тахия накардаид орзуйи баччадор шудан ва таваккул ба аллох барои баччадор шудан масхара кардани худитон аст.
Аллох таоло дар бархурд бо душманони қонуни шариатиш дар хамон аввалин ояйики ижозайи жиход дар он дода шуда аст фовран ба самарайи баржастайи дунёвий ин жанг мепардозад, наср ва пирузи; ва мефармоянд:
أُذِنَ لِلَّذِینَ یُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِیرٌ(حج/39)
Ва худованд тавоно аст бар инки ишонро пируз кунад. Қоидайи куллий аллох дар бархурди қахромизи ва хушунат талабона бо душманониш хамин буда аст. Пирузи. Ва аллох таоло пирузийро хаққи муслимин медонад на душманони онхо; ва худиш, ёри кардан ва пируз кардани дустониш бар душманонро бар худиш вожиб карда аст:
-«وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِکَ رُسُلاً إِلَى قَوْمِهِمْ فَجَاؤُوهُم بِالْبَیِّنَاتِ فَانتَقَمْنَا مِنَ الَّذِینَ أَجْرَمُوا وَکَانَ حَقّاً عَلَیْنَا نَصْرُ الْمُؤْمِنِینَ» (روم/ ۴۷)
“ мо қабли аз ту пайғамбарониро ба суйи ақвомишон фристодаем ва онон далоили возих ва ошкори барои ин ақвом оварданд. Пас мо аз мужримин интиқом гирифтаем ( ва мўъминонро ёри кардаем) ва хамвора ёри мўъминон бар мо вожиб буда аст.”
–«وَلَیَنصُرَنَّ اللَّهُ مَن یَنصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِیٌّ عَزِیزٌ (حج/ ۴)
“ ва мусалламан аллох ёри мекунад касики (дини ) уро ёри дихад, бегумон аллох қавий пирузманд аст.
–«وَلَقَدْ سَبَقَتْ کَلِمَتُنَا لِعِبَادِنَا الْمُرْسَلِینَ -إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنصُورُونَ – وَإِنَّ جُندَنَا لَهُمُ الْغَالِبُونَ» (صافات/ ۱۷۱-۱۷۳) «
“ ва ба рости ваъдайи мо барои бандагони фристодайи мо аз пеш содир шуда астки хар ойини онхо ёри шудагонанд. Ва бегумон лашкари мо пирузанд”.
Аммо дар баробар нафармуда аст шумо хаминтури бинишинид ва мунтазир бимонид ва бидуни издивож мунтазири нозил шудани бачча ё бидуни кешт мунтазири бардошт бошид, балки барои расидан ба ин хадаф асбобиро қарор дода астки бояд аз онхо истефода бишавад; мо фарифтайи асбоб намешавем, асбоби зиёди моро мағрур намекунад, балки бо тахияйи ин асбоб бар аллох таваккул мекунем ва мунтазири қадами илохий мешавем. Мо издивож мекунем ва баъад барои баччадор шудан бар аллох таваккул мекунем.
Дуо кардани мо хам пас аз фарохам кардани асбоб аст:
رَبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِيًا يُنَادِي لِلْإِيمَانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّكُمْ «فَآمَنَّا» رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَكَفِّرْ عَنَّا سَيِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ (آل عمران/193)
Парвардигоро ! мо аз мунодий шанидемки ( мардумро) ба иймон ба парвардигоришон мехонад ва мо иймон овардем ( акнунки чанин аст) парвардигоро !гунохонимонро биёмурз ва бадихоимонро бипушон ва моро бо никон бимирон.
Мо доруро тахия мекунем ва аз он истефода мекунем ва баъад аз аллох таоло мехохемки саломатиро ба мо баргардонад. Ба хамин тартиб росулуллох саллаллоху алайхи васаллам барои идорайи зиндаги инсонхо дар мусофират аз се нафар ба боло аз макони ба макони дигар дастур ба “ вахдати дастур” ва “ вахдати фармондехи” ва “ вахдати амал” дода аст ва мефармояд:
إِذَا خرج ثَلاثَةً فِي سَفَرٍ، فَلْيُؤَمِّرُوا أَحَدَهُمْ[1]
“ хар гох се нафар барои сафари хожир шаванд, бояд екнафарро бар худ амир созанд”. Ин яъни тўлиди ек уммати кучак ва ек жамоати кучак барои расидан ба ек хадафи кучак. Холо барои мусофират аз жомеъайи жохилий ба жомеъайи исломий хам бидуни шак ниёз ба вахдати фармондехи ва вахдати дастур ва вахдати амал вужуд дорад. Вахдат дар тамоми ин харакатхо ва мусофиратхо ек абзор аст барои расидан ба хадаф. Танзимот ва созмондехихойи баъди пушиши ин вахдати огохона, хадафманд ва харакатий аст.
Созмондехи ва танзимот пустайи гирду хастанд ва вахдати огохона, хадафманд ва харакатий мағзи ин гирду аст, агар ин мағз набошад ва даруни сиёх ва ба дард нахур бошад ин созмондехи ва танзимот ва пуста хам беарзиш ва пуч аст, хатто барои жамоатхо ва ахзоб бисёр музир хам мешавад; чун ин ташкилот ва пуста қудрати ба онхо медихадки боиси зарба задан ба вахдати муслимин ва харакат ба самт ва суйи ташкилотзадаги ва ташкилотпарасти ва ширки фирқа сози ва хизбсози ва мазхаб сози ва
« كُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ»
мешавад.
Барои жиловгири аз чанин осибхойи аллох таоло танхо шўройи вохид ва уммати вохид ва жамоати вохидро ба расмият мешносад, ва пуштибоний худишро танхо машмули жамоати вохиди муслимин мекунад на умматхойи мутаъаддид ва жамоатхойи мутаъаддид ва мутафарриқ, ва ин яъни харакат ба самт ва суйи ек созмони мунсажим ва муназзам вахдатгероий огохона ва хадафманд, барои мутамаркиз кардани энержийи муборизоти муслимин,ва жиловгири кардан аз хадар рафтани энержийи муборизоти ва жиходи онхо ба жойи онхамма созмонхойи кучак мутафарриқ ва мутаъаддиди заиф.
Мо ин мархалайи тажаммуъи тамоми созмонхойи кучак ё жам шудани тамоми шўрохойи кучак дар ек созмон ва ек шўройи бузургро аввалин қадам ба самт ва суйи шўройи улил амри вохид ва уммати вохид ва ижмоъи вохид ва жамоати вохид медонемки ин тавоноийро дорад ё ек қадами кучак бардорад ё ек қадами бузург. Қадами кучаки он табдил шудани ин шўройи вохид муташаккил аз жамоатхойи мутаъаддид ба ек хукумати бадили изтирорийи исломий аст ва қадами бузургтари он табдил шудани он ба халафату ала минхажин нубувват астки ғоят ва хадафи ин талошхо махсуб мешавад.
(идома дорад………)
[1] أخرجه أبو داود [رقم/2608]، وأبو عوانة في صحيحه [4/ 514]، والطبراني في الأوسط [8/ رقم/ 8093]، والدارقطني في «الأفراد والغرائب/أفراده» [2/231/الطبعة التدمرية]، والطحاوي في المشكل [12/ 38]، والبيهقي في سننه [رقم/10131]، والبغوي في «شرح السنة» [11/22-23]، وابن عبد البر في التمهيد [7/20]، الألباني في ” السلسلة الصحيحة ” 3 / 314 : / الترمذی وغيرهم