Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир хўромий.
(34- қисмат)
Дар ин сурат паёми ислом ва сийрайи росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ва ижмоъи муслимин ва паёми торихи ислом ба сурати возих ва ровшани инро ба мо мерасонадки : мажлиси вохиди шўройи мужохидин, хукумати бадили изтирорийи исломий ва халафату ала минхажин нубувват танхо абзорхойи хастандки боиси нозил шудани нусрати аллох ва нажоти муслимин аз ин залилий ва пасти хастанд, ва муслиминро ба иззатики аллох бароишон дар назар гирифта мерасонад, ва танхо ин абзорхойи сегона хастандки муслиминро ба унвони
«خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ»
Табдил мекунад, ва танхо ин абзорхойи сегона хастандки муслиминро ба шохиди барои хидояти дигарон
« لِّتَكُونُواْ شُهَدَآءَ عَلَى ٱلنَّاسِ»
Табдил мекунад, ва танхо бо ин се абзор астки муслимин метавонанд иддао кунандки дар масири адойи вазифа ва фаризайи амр ба маъруф ва нахий аз мункар қарор гирифтанд, ва танхо ва танхо бо ин се абзор астки муслимин метавонанд хамчун Робиъ ибни Омир розиаллоху анху бо азм ва иродайи пулодин ва эътимод ба нафс иддао кунандки: мо омадаем то бандагони худоро аз бандаги инсонхо нажот дихем ва банда худойишон кунем, ва нез ононро аз машаққоти дунёвий нажот дихем ва осойиши дунёвийро ба онон хадя бидихем. Хамчунин ононро аз ситами адён ба суйи адолати ислом рохнамоий кунем. Мо дини илохийро ба мардумон арза медорем. Хар касики онро пазиро шуд, мо хам уро мепазирем бо у бародар мешавем ва у ва сарзаминишро ба худиш вогузор мекунем. Аммо хар касики аз пазириш ва таслим ба худованд сарпичи кунад, бо у межангем то пас аз шаходат ба бехишт равем ё пируз гардем.” [1]
Замоники бо еки аз ин “ се абзор” қудрати ба даст наёварда бошид ва иддаойи Робиъ ибни Омир розиаллоху анхуро дар баробари тоғутхойи чун Рустам ва дигарон дошта бошид ё дар холи танз гуфтан ва шўхи кардан ба худит ва мухотибинит хасти, ё жохили хастики масири хидоят ва равиши жиход ба сабки росулуллох саллаллоху алайхи васалламро гум кардаи ва танхо куффори секуляри хорижий ва муртаддини махаллий ва мунофиқинро ба ханда ва тамасхури худит мекашони.
Дар тўвзихи ин се абзори қудратманд ва равишхойи шаръий истефодайи муносиб аз онхо лозим аст гуфта шавад:
Хилафату ала минхажин нубувват замоники ташкил мешавад дигар мо қудрати идори ва ижроий болотар аз ин дар дунё надорем, ва харгуна жанги муслимин бо ин бағи хисоб мешавад холо фарқи намекунад ин муслимин дар жойи хукумат хам дошта бошанд мисли жанги Муовия бо Али ибни Аби Толиб ва бар асоси ислом хам хукм кунанд?, ё на, танхо мисли хавориж жамоат ва гурухи бошанд ва бар алайхи чанин хукумати эълони жанг карда бошанд. Дар хар ду сурат ғейри машруъ хастанд. Хатто агар ек рахбар интихоб шуда бошад ва дар жойи дигари ба рахбари дигари байъат дода бишавад байъати дувуми ботил аст ва хатто дастури куштани дувуми хам содир шуда аст. Дар инжо кори ба мезони тақвойи тарафи муқобил нест.
Холо агар хилафату ала минхажин нубувват набошад ва хукумати бадили изтирорийи исломий хам вужуд дошта бошад боз қиёми шўройи мужохидин танхо замони бар алайхи ин жоиз астки мунжар ба хукумати бадили изтирорийи исломийи бехтар ва қудратмандтар ва бо кейфияттар бишавад ё мунжар ба боз гардондани хилафату ала минхажин нубувват бишавад на хатто чизи дигари мисли хамон хукумати бадили изтирорийи исломий.
Агар дар сарзамини ин хукумати бадили изтирорий хам нубуд ва танхо шўройи муваххиди мужохидин вужуд дошт боз харгуна қиёми бар алайхи он ғейри шаръий аст магар инки ин қиём мунжар ба ташкили хукумати бадили изтирорийи исломий ё мунжар ба ташкили хилафату ала минхажин нубувват бишавад.
Дар тамоми ин холат бояд дар назар доштки мо душмани шумора еки ба номи дини секуляризм ва яхуд ва муртаддини махаллий ва душманони шумора дувуми мисли мажус ва собеин ва душманони шумора севуми ба номи насоро ва душманони шумора чохоруми ба номи мунофиқин ва секулярзадахоро доремки дар камини мо нишастанд, ва хатто иддайи аз муслимин жохил хам худишонро жохилона душмани соили мо карданд. Пас хар қиём ва харакати аз пойин ба боло бояд санжида шавад, хушёрона ва бо басират бояд анжом бишавад ва набояд тахти хеч шароити ин душманони ошкор ва пинхони худимонро нодида бигирем.
(идома дорад……..)
[1]ابن كثير ، البداية و النهاية/الجزء السابع/غزوة القادسية