Тоғутга куфр келтириб аллохга иймон келтириш ёки ўша “ла илаха иллаллох” бутун башарият тарихи давомидаги дини исломнинг собит, асл қарори ва режаси хамда умумий йўли бўлиб, ислом дини талаб қилган рухни ва пайғамбарларнинг барчасини рисолатини ташкил қилади. Мана бу умумий қарор бўйича пайғамбарларни хеч қайсиниси ихтилоф қилишмаган. Лекин инсонларнинг минтақасига муносиб равишда ё илохий хикматларга биноан, одамлар тоғутга куфр келтиргандан сўнг қилишлари лозим бўлган жузъий ибодат ишларида ва амалларни бир қисмларида бир-бирларидан фарқи бўлган холос. Мана буларни шариатдаги фарқлар деб номланган. Яхуд ва насороларни дини ўзгарган деган вақтимизда ,аслида уларни дини хам ана ўша дини исломдир, аммо уларни шариати фарқ қилади. Хозирги кунда эса улар ўзгартирилган, асли манзур мана шу бўлади.
کفر به طاغوت و ایمان به الله یا همان «لا اله الا الله» طرح و نقشه ای ثابت، اصل دین اسلام در طول تاریخ بشریت و خطوط کلی بوده که روح مطلب دین اسلام و رسالت همه ی پیامبران را تشکیل داده، و هیچ پیامبری با دیگری در این طرح کلی اختلاف نداشته است، اما متناسب با وسعتی که انسانها داشته اند یا طبق حکمتالهی، امورعبادی جزئی و فروع عملی که مردم بایستی بعد از کفر به طاغوت انجام میدادند با همدیگر در مواردی فرق داشته؛ یعنی مال پیامبری با پیامبر دیگر فرق داشته که از آن به اختلاف در شرایع یا اختلاف در شریعتها یاد شده است. وقتی می گوییم یهود و نصارا، این ها شریعت های منحرفی از اسلام هستند و دین آن ها همان دین اسلام است اما، شریعت های آنان با هم فرق دارد و الان منحرف شده اند منظور همین است.
Агар наждиятга эргашувчиларни асарларини қараб чиқсангиз – уларнинг салтанатга ё жиходга тегишли бўладими фарқи йўқ- ўзларини мухолифларига қарши уятсиз , хақоратга боис бўладиган сўзларни ишлатишаётганини кўрамиз. Хатто ўзларини мухолифлари наждий бўлган тақдирда хам уларнинг шахсиятини терор қилиб, тухмат қилиб кетишади. Мен буларни олдида нима дейишимни хам билмай қолдим. Агар улар бир секуляр бўлганда нима қилишни яхши билардим. Бахс қилган пайтимизда мана бу оғзи ёмон наждийларни нима қилайлик?
Ж: бу хақида ибни Таймияни нихоятда ажойиб сўзлари бор ва у киши айтадики:
Инсон мушрик ва ахли китоб билан мунозара қилаётган пайтида қуйидаги равишни қўллаши лозим: унга далилларни очиқ баён қилсин, яъни ўзини олдидаги хақлар ва уларнинг олдидаги ботилни хам равшан кўрсатиб берсин.
Мана бу аллох таоло томонидан буюрилган мўъмин кишини сўзлашув равишидир:
(эй Мухаммад), парвардигорингизнинг йўли –динига донолик –хикмат ва чиройли панд-насихат билан даъват қилинг! Улар билан энг гўзал йўлда мужодала-мунозара қилинг!
Шундай экан мусулмонлар билан бўладиган исломий равишдаги шаръий сўзлашув, баён қилиш ва хақни етказиш маслахат ва насихат қолибида бўлиши, хақорат қилиш ва бошқа сиз зикр қилган хуник одатлардан жуда катта фарқ қилади. Шуни яхши билишимиз керакки , бизларни вазифамиз исломий равишга кўра етказиш , далилларни баён қилишдир, ва мусулмонлар билан бўладиган бу сўзлашувни хам ўзига яраша чегараси бор, баъзи жойларда уни тўхтатиб ташлаб кетиш жоиз бўлади.
اگر آثار پیروان نجدیت را نگاه کرده باشی – چه درباری یا جهادی آن – می بینیم که در برابر مخالفین از کلمات زشت و توهین آمیز استفاده می کنند. حتی از تهمت زدن و ترور شخصیتی مسلمین مخالف خود حتی اگر نجدی باشد هم پروائی ندارند. من که کم آورده ام. اگر یک سکولار بودند می دانستم چکار کنم. با این نجدی های بد دهن در هنگام بحث چکار کنیم؟
ج: ابن تیمیه سخن جالبی دارد و می گوید: فَإِنَّ الرَّدَّ بِمُجَرَّدِ الشَّتْمِ وَالتَّهْوِيلِ لَا يَعْجِزُ عَنْهُ أَحَدٌ. (کسی از پاسخ دادن دیگران با توهین و فحاشی و بد دهنی ناتوان نیست و همه می توانند انجامش دهند) وَالْإِنْسَانُ لَوْ أَنَّهُ يُنَاظِرُ الْمُشْرِكِينَ وَأَهْلَ الْكِتَابِ: لَكَانَ عَلَيْهِ أَنْ يَذْكُرَ مِنْ الْحُجَّةِ مَا يُبَيِّنُ بِهِ الْحَقَّ الَّذِي مَعَهُ وَالْبَاطِلَ الَّذِي مَعَهُمْ.[1] و انسان زمانی که با مشرکین و اهل کتاب مناظره می کند: لازم است دلایلی را بیان کند که حقی که نزد او هست و باطلی که نزد آنهاست را روشن کند.
Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам томонидан келтирилган охирги шариат ундан олдинги шариатларга ўхшаш инсонлар тарафидан ўзгартириб ташлашни имкони йўқ. Охирги шариат бўлган дини исломни хам комил бўлганлиги ва уни аллох томонидан мухофизат қилиниши эълон қилингач, уни ўзгартириш ё нобуд қилишни хам имкони қолмайди. Биз қиёмат кунигача динни хар 4 маъно ва мафхуми бўйича айб ва нўқсонсиз комил нақш ўйнаш қобилиятига эга бўлган дин ихтиёримизда бордир, яъни бу дин ўзини қўл остидагиларни итоатини жалб қила оладиган даражадаги хукуматий ва қонуний қудратга хам эга бўлишга қодир ва хам ихтиёридаги қудрат ва қонунни кучи билан жазолаш ва мукофот бериш системасини хам ижро қила олади.
Барча пайғамбарларнинг даъвати битта асосга биноан бўлган, фақат турли-хил шариатлар орқали келган холос . Қуръонни хамма жойида дини ислом ва уни усуллари хақидаги сўзларнинг асоси, умумий суратда тоғутга куфр келтириб ва аллохга иймон келтириш хамда анбиёларнинг бир-бирларини тасдиқлашлари хақидаги сўзлардан иборат.
Ўзидан олдинги китоб (ларни) тасдиқлагувчи у ( китоблар) устида гувох бўлган
Лекин сухбатни асоси диннинг жузъий қисматлари яъни шариатлар хақида бўлган пайтида эса, сўз уларнинг сонлари, ўзгартириш, тафсир,нусхаси борасида бўлади.
Мана бу йўл шу холида то вақтики ўзини такомулга етган нуқтасига етиб боргунича давом этади, ва аллох таоло шариатнинг мана бу бўлимини такомулга етишини дини исломнинг шариатини комил бўлиши қолибида баён қилиб беряпти, у зот мархамат қилади:
Бугун сизларга динингизни комил қилдим, неъматларимни бенуқсон,тўкис қилиб бердим ва сизлар учун ( фақат) исломни дин қилиб танладим. Мана бу ерда шариатни қисмати комил бўлади.
