Агарда бир мусулмон шахс тавхидни усуллари,валаъ ва бароъ,тоғутга куфр келтириш ва тавхиддан келиб чиққан бошқа қонун ва хукмлар билан қуролланган бўлса,ўзини тоқатини даражасига қараб ичидаги ва ташқи жамиятдаги шайтонлар билан урушишга,хамда ўзини ва бошқаларни қалбига ноҳуш,ёқимсиз асарини қўйишга улгурган доғларни нобуд қилишга қудрат топа олади.
Аллоҳ таоло мусулмон шахси қўлга киритган мана бу қудратдан фойдаланиш учун даражама-даража мархалаларни доира шаклида тартиблаб қўйган.Агарда шахс қудрати,кучини мана шу йўлда сарфласа, албатта муваффақият қозонади.Мана бу, унинг дунёвий натижалари ва манфаатларидан ташқари бўлган нарсадир.
Ислом мана бу якка,тарқоқ холдаги қудратларни жамлаб,”жамоат” номини остига бирлаштирди ва уни шакллантирди.Мана бу кичик қудратларни барчаси бирлашиб ,янада кўпроқ қудратга эга бўлган ва кичик кучлар бажаришга қодир бўлмайдиган улкан ишларни хам бажаришни уддасидан чиқадиган ,катта ва жўшқин дарёларни ташкил қилиши жуда хам табиий нарсадир.
Жамоатларни ташкил қилишдан мақсад,кичик жилғаларни ва дарёларни улкан денгизга олиб борадиган кўприк,каналларни қуришдан иборат бўлиб,шу орқали исломий хукмларни жорий қиладиган , кенг исломий хукумат ташкил қилинади.Албатта мана бу қудратли хукумат ёинки улкан денгиз,Аллоҳ таоло мусулмонларни иҳтиёрига бериб,танзимлаб қўйган йўлни босиб ўтмасдан бошқа чораси йўқ,чунки тартиб бўйича қудрат шахслардан жамоатга,жамоатдан эса илоҳий хукм ва қонунларни жорий қиладиган хукуматга айланиб бориши керак.
Шахслар жамоат ташкил қилиш йўлида сон-саноқсиз қийинчиликлар,тўсиқларга учраши мумкин,хатто талафотлар бериши хам табиийдир,лекин ҳар қандай суратда хам мана бу мархаладаги унинг асосий вазифаси, жамоат ташкил қилиш ёки унга қўшилишдан иборат бўлади.Жамиятни ислоҳ қилувчи ишлар эса бу вазифани атрофида жойлашгандир.
Худди шунга ўхшаш жамоат хам исломий хукуматга етиш йўлида турли-хил тўсиқларга учраши,хатто бу тўсиқларни қўполлик билан олиб ташлашга мажбур бўлиши хам мумкин,лекин мана шу тўсиқларни олиб ташлаш пайтида уларни биринчи даражада зарур бўлганини, яъни исломий хукуматга етишишдан тўсиб турганини танлаш лозим бўлади.Чунки хукуматни қўлга киритишдан олдинги жамиятнинг ўсиши йўлидаги тўсиқлар билан,хукуматни ташкил қилгандан кейинги тўсиқларни орасида ер билан осмонча фарқ бор.Шунинг учун хам шахсларни,жамоатларни,хукуматни қудратига муносиб равишда шаръий ишларни олиб бориш ва ҳар қандай қарама-қаршиликларни олдини олиш керак бўлади.
Чунки баъзи ушлаб турувчи тўсиқларни олиб ташлаш якка шахсларни қўлидан келмайди,бундай пайтда фақат жамоатларгина буни уддасидан чиқа олади.Шунингдек баъзи тўсиқларни олиб ташлашда жамоатларни кучи етмайди ва хукуматгина буни бажара олиши мумкин,агарда шу ерда жамоат шошма-шошарлик билан ишни амалга оширадиган бўлса,уни манфаатидан кўра зарари кўпроқ бўлиши аниқ нарса.Жуда кўп ўринларда шундай тўсиқ ва монеъликлар борки,жамоат уни олиб ташлашга қодир эмас ва бу шароитда қўйилган ҳар қандай қадам мубораза йўлидан адашиб кетилишига ёки мужоҳидларнинг кучларини бекорга сарфланишига сабаб бўлади.
Мана бу изоҳларни кетида ҳаётий муҳим бўлган”қудратни дарк қилиш ва қудратни амаллари” масаласи турибди,мана шу қудрат тавхид,иймон,жиҳод ва……………орқали шахсга,жамоатга,хукуматга берилгандир.”Шахс ва жамиятни ислоҳ қилиш йўлида аниқ мақсад сари йўналтирилган ва ташкиллаштирилган холда иш олиб борилиши керак,чунки бошқа йўсинда иш амалга оширилса,иш ўхшамаслиги ё самараси кам бўлиши ёки умуман самара бермаслиги хам мумкин.
Айтиб ўтилганидек жамоат номли ташкилотни вужудга келтиришдан мақсад, исломий хукуматни ташкил қилиш эди,мана шу хукумат ташкил қилингандан сўнг жамоат ўзини вазифасини бажарган хисобланади ва хукуматни ичига сингиб кетади.Бу нарса худди дарёни денгизга қўшилиб сингиб кетганига ўхшайди,мубориз мужоҳидлар биринчи хал қилувчи мархалани босиб ўтганларидан сўнг,исломий хукуматни қўл остида жамиятнинг хавфсизлигини таъминлаш йўлидаги вазифаларини бажариш орқали,ишни иккинчи мархаласига ўтишади.Бу вазифалар беш ўринда бўлиб:
1.Дин ва ақида.
2.Жон ва нафс.
3.Насл ва номус.
4.Ақл ва хуш.
5.Мол ва бисот.
Буларга қўшимча равишда жамиятда фақирликни йўқотиш ва одамларни хавфсизлиги,осойишталигини таъминлашга ёрдам беради.Исломий хукумат ташкил бўлгандан ва ҳалқ таъминланганидан,осойишталик ва хавфсизликни (اطعمهم من جوع وآمنهم من خوف ) ўрнатгандан сўнг,жамият ва шахсларни ислоҳ қилиш йўлидаги вазифаларини иккинчи мархаласига ўтишади.Яъни исломий хукумат мана бу мархаладаги вазифасини муваффақият билан амалга ошира олгач,мужоҳидлар ишни кейинги босқичига ўтишади,улар бу босқичда одамлардан хукуматга нисбатан вазифаларини бажаришлари кераклигини талаб қила олишади.
Мана бу ерда шахслар нажот топувчи фирқани ташкил қила олишди ва бу жамоат эса исломий хукуматни ташкил қилишга муваффақ бўлди ва натижада исломий хукумат осойишталик,хавфсизликни таъминлаш йўлидаги вазифасини энг гўзал суратда бажара олди.Мана бундан кейинги охирги мархалада, хукумат ўзини вазифаларини энг яхши кўринишда бажаришга муваффақ бўлгач,одамлардан хам хукумат ва унинг қонунлари олдидаги вазифаларини бажариш талаб қилинади.Мана бу мархалада худуд ҳақидаги масалалар ўртага ташланиб,худудларни ижро қилиш мархаласи хисобланади.Исломий хукумат ҳалқни олдидаги ўзини вазифаларини комил суратда бажаришга эришгач,мана бу худудларнинг аҳкомларини жамиятни устида қўллай олади.
Агар ўтган тарихга назар ташлайдиган бўлсак,Умар розиаллоҳу анҳу исломий хукумат ҳалқнинг олдидаги вазифасини бажармаганлиги боис, ўғрини қўлини кесмади,чунки ўғри ўзини жонини сақлаш учун ўғрилик қилишга мажбур бўлган эди.
Маҳфий холда қилиб бўлмайдиган валаъ ва бароъ,тоғутга куфр келтириш,тавхидни мустаҳкамлашни эълон қилингач,мўъмин киши қаерда эканини ташхис бериши,Аллоҳни ризоятини қўлга киритгач, уни дунёдаги ўзоқ ва яқин мақсадлари нима эканлигини тушуниши лозим бўлган мархала,майдонга киради.Мусулмон киши жамоат ташкил бўлишидан олдинги босқичда турган пайтида,фақат жамоатни қўлидан келадиган ислоҳотлар,ўзгартиришларга оид ишларни бажара оладиган қудратни даъво қилиши мумкин эмас.Шунга ўхшаш нажот топувчи фирқани сифатларига эга бўлган жамоат ташкил бўлган даврида хам,фақатгина исломий хукумат бажаришга муваффақ бўладиган ишларга қўл уриши хам мумкин бўлмайди.
Чунки фақат исломий хукуматгина илоҳий хукмларни ижро қилиш ва олдини олувчи хизматларни ироя қилиш орқали фақирлик,фахш,маст қилувчи ичимликлар ичиш,ўғирлик,тўғри ақидани бузилиши,инсонни қўл-оёғини боғлаб қўювчи бидъатлар,муртад бўлиш,қотиллик,мажбурлаб ақидани ўзгартириш,инсоний ва фитрий озодликларни манъ қилишни босқичларга тақсимлаб чиқа олади.Агар исломий хукумат ташкил бўлишидан олдинги даврда,ҳар қандай шахс ё жамоатлар мана бу муаммоларни илдизи билан суғуриб ташламоқчи бўлса,буни бажара олмаслиги ниҳоятда аниқ нарсадир.Натижада эса систематик равишда даражама-даража бажариладиган, исломий инқилоб ва ислоҳ қилиш тархларидан фойдаланишдан бошқа чораси қолмайди,мана шунга асосланиб мужоҳидлар ўзларини ислоҳ қилиш усулларини ташкиллаштириши лозим бўлади.
Тазаккур беришни ташкиллаштириш пайтида хам,биринчи бўлиб муборазани қайси мархаласида эканимизни аниқлаб олишимиз ва шу мархалага муносиб равишда замон,маконни шароитини ва келажакда дуч келишимиз мумкин бўлган мажбурий холатларни хисоб-китоб қилган холда,ўзимизга ва жамиятга нисбатан бериладиган эслатмаларни табақаларга ажратишимиз,хатто ташкиллаштиришимиз керак бўлади.
Ҳар қандай жамиятда ислоҳ қилишга муҳтож бўлган жуда кўп муаммолар,камчиликлар топилиши табиийдир,лекин жиҳод ва мубораза билан машғул бўлган нажот топувчи фирқанинг мужоҳидини мақсади,шахслардан жамоатга қараб,жамоатдан эса исломий хукуматга томон ривожланишни йўлга қўйишдан иборатдир.У бутун тазаккуротларини мана бу муборазани илгари силжишига сарфлайди ва аслида шариатга қарама-қарши бўлмаса ҳам,лекин ўша мархала учун зарурий бўлмаган тазаккур беришлардан ўзини тияди.Нажот топувчи фирқанинг мужоҳиди яшаб турган кунини жиҳодий эҳтиёжларига қараб тазаккур беради ва бу ишидан кутилган натижани қўлга киритади.
Ҳурматли биродарлар,опа-сингиллар қуйидаги нуқталарга эътибор беришлари жуда хам муҳимдир,кўп шахсларни камчилик ва айблари жамоатга қўшилишлари билан йўқолиб кетади,худди шунга ўхшаш жамоатларни нуқсон ва камчиликлари исломий хукуматга қўшилишларини кетидан ўртадан кўтарилиб кетади.Шундай экан жамоатларни ислоҳ қилиш ва ноўрин камчилик қидиришни олдини олиш учун энг яхши йўл,шахслардан жамоатга,жамоатдан эса исломий хукуматга томон ўсиш жараёнлари учун муносиб шароитни тайёрлаб беришдир.
Манна бу равишни ишлатишни орқасидан, амру-маъруф ва наҳи-мункарни тарк қилиш керак ,деган маъно келиб чиқмайди,балки бутун ислом дунёсининг системаси унга кўра шаклланган амру-маъруф ва наҳий-мункарни тўғри йўналишга солиш,дейилса тўғри бўлади.
Бунга мисол тариқасида,ҳозирги пайтда мусулмонларни зиммасидаги энг муҳим фарз, мусулмон ерларининг баъзи қисмларига маҳаллий муртадларни воситасида бостириб кирган Америка ва Нато бошчилигидаги секулярларни йўқотишдан иборатдир.Шунинг учун мусулмонларни кучини,эътиборини чалғитадиган ҳар қандай тазаккур беришлар, ноўрин бўлиши билан бир қаторда зарарли ва кўп ўринларда шариатга қарама-қарши хам хисобланади.Жуда кўп мусулмонлар таҳорат,ғусл,хайз,нифос ва бошқа ўринларда ўзаро иҳтилофда бўлишликлари ниҳоятда муаммоли масала эмас,лекин ҳозирги шароитда айтиб ўтилган масалалар билан ўзларини овора қилишлари ва мусулмонларни ўртасида бўлинишга сабаб бўлишлари,зарарли ва чалғитувчи бўлиши билан бир қаторда иккита асосий айб хам хисобланади.
1.Динни асосларидан бири хисобланган жиҳод,номозни тайинланган вақтларини хам ўзини вазиятига,шароитига муносиб равишда ўзгартира олади.(хавф номози,номозларни жамлаш,хатто росулуллоҳ саллолоҳу алайҳи вассалламга ўхшаб аср номозини ўтказиб юбориш……………) Жиҳод рўзани хам ўзини таъсирига олиши мумкин,росулуллоҳ саллолоҳу алайҳи вассаллам билан Маккани фатх қилган мужоҳидлар тутган рўзаларини ботил қилишган эди ва …………………
2.Исломий хукуматни химояси остида собит бир фикрни ўртага ташлайдиган,барча фирқа ва мазҳаблардан ташкил топган олий шўрони ўзи мавжуд эмас.Бундан ташқари барча мусулмонлар хам уни тасдиқлаб,
« اطيعوا الله و اطيعوا الرسول و اولي الامر منكم »дейишлари ва хаммалари бир овоздан битта фикрда собит туришлари керак бўлади.Натижада ҳозирги мавжуд вазиятда, мана бундай ишни уддасидан чиқадиган қозини ўзи топилмайди,бундай алғов-далғов замонда битта шахсни ўзи хам даъвогар,хам шикоятчи,хам қози ва бошқаларга нисбатан хукмларни ижрочиси вазифасини бажара олмайди.
Ҳозирги мавжуд вазиятда тазаккур бериш,камчиликларни кўрсатишни ташкиллаштириш,нажот топувчи тоифани касалликларини,айбларини бартараф қиладиган жонкуяр докторни амал қилишига ўхшайди.Мана бу тоифа бизларга фарзандларимиздан хам азизроқ бўлиб,Аллоҳни хукмларини ижро қиладиган исломий хукуматни барпо қилиш йўлида, ташқи босқинчиларга қарши мубораза қилиши учун уни янада қудратли бўлишини ва ривожланишини ҳоҳлаймиз.
Жонкуяр ,аҳдига вафо қилувчи доктор ўзини мутахассислигига тааллуқли бўлган ишларгагина аралаша олади,мужоҳид мусулмон хам жамоатининг яшаб турган кунини эҳтиёжига муносиб равишда ва мана бу ўринлар ҳақида алоҳида илмга эга бўлган суратда амал қилиши лозим.Агар бу хусусиятлар унда топилмайдиган бўлса,уни сукут сақлаши хам ўзига,хам иймонига ва хам бошқаларга фойдалидир.
Тазаккур беришларни ташкиллаштириш яъни шахсларни,жамоатларни,хатто хукуматни ўсишига ва даражама-даража ислоҳотларни ташкиллаштиришга муносиб равишда тазаккур беришни ҳам-оҳанг қилиш демакдир.
Бутун оламлар роббисига ҳамду-санолар бўлсин!Оллоҳ буюк зотдир!
هماهنگی و اشتراک در مصالح و اهداف میان مسلمین و غیر مسلمین
{زنجیره آگاهیهای منهجی}
در بسیاری از برنامه های افتصادی و امنیتی مسلمین در جامعه، میان اهداف و خواسته های مسلمین و غیر مسلمین یک نوع هماهنگی و وحدت در منافع به وجود می آید. ساده تر اینکه می توان گفت که اهداف انقلابی دنیوی مبارزین مسلمان برای تمامی انسانهای دارای فطرتی سالم ،همچون ساخت یک جاده یا مرکز بهداشتی و یا نصب علائم راهنمایی و رانندگی می باشد. به همان میزان یک مسلمان از اینگونه امکانات بهره می برد به همان میزان غیر مسلمان نیز از آن بهره مند می گردد و در پاره ای موارد مسلمانان و غیر مسلمانان مجبور به استفاده از چنین امکاناتی می گردند، چون اگر به عنوان مثال یک مسلمان یا غیر مسلمان از زیر بار قوانین بهداشتی یا علائم راهنمایی و رانندگی شانه خالی کند، تنها خودش به تنهایی دچار ضرر نمی گردد، بلکه علاوه بر آن امنیت دیگران را نیز مورد تهدید و مخاطره قرار می دهد.
Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам томонидан келтирилган охирги шариат ундан олдинги шариатларга ўхшаш инсонлар тарафидан ўзгартириб ташлашни имкони йўқ. Охирги шариат бўлган дини исломни хам комил бўлганлиги ва уни аллох томонидан мухофизат қилиниши эълон қилингач, уни ўзгартириш ё нобуд қилишни хам имкони қолмайди. Биз қиёмат кунигача динни хар 4 маъно ва мафхуми бўйича айб ва нўқсонсиз комил нақш ўйнаш қобилиятига эга бўлган дин ихтиёримизда бордир, яъни бу дин ўзини қўл остидагиларни итоатини жалб қила оладиган даражадаги хукуматий ва қонуний қудратга хам эга бўлишга қодир ва хам ихтиёридаги қудрат ва қонунни кучи билан жазолаш ва мукофот бериш системасини хам ижро қила олади.
دیگر این شریعت آخر که از طرف رسول الله صلی الله علیه و سلم آمده مانند شریعت های پیشین نمی تواند توسط انسان ها تحریف شود.
زمانی که اینگونه اعلام میشود، که آخرین شریعت دین اسلام هم تکمیل شده و با محافظتی که توسط الله از آن میشود امکان تحریف و نابودی آن هم نمیرود؛ ما تا روز قیامت شاهد دینی هستیم که در هر چهار معنا و مفهوم دین،توانائی ایفای نقش کامل و بی عیب و نقصی را دارد.
یعنی، هم می تواند از چنان قدرت حکومتی و قانونی برخوردار شود که اطاعت زیردستانش را جلب کند، و هم می تواند با پشتوانه ی همین قدرت و قانونی که دارد سیستم جزا و پاداش را برقرار کند.
مهرداد یکم (1717 تا 137/138 پیش از میلاد) توانست ظرف ده سال از 148 تا 138 پیش از میلاد با پیکارهای سخت و به برکت سپاه و سیاست جلب همکاری دودمان های بزرگ ، پارت را به مقام یک قدرت بزرگ برساند. وی نه تنها دولتی بزرگ ساخت بلکه برنامه ای برای اشکانیان به ارث گذاشت.
فرهاد دوم (از حدود 138 تا 129 ق.م) جانشین مهرداد نیز در جنگ با آنتیو خوس هفتم سیدتس که کوشید در سال های 129/130 ق.م ابتدا با وی وارد گفتگو شد اما شرایط شاه سلوکی را نپذیرفت و مترصد زمان مناسب شد.
آنتیو خوس برای آسان نمودن تهیه آذوقه، سپاه خود را در پایگاه های زمستانی شهرهای گوناگون پراکند. فرهاد به یاری تبلیغات ماهرانهساکنان این شهرها را به هواداری از خود برانگیخت ، سپس نقشه ای را به اجرا گذاشت که در آن تهاجم همزمانی به سپاهیان آنتیو خوس پیش بینی شده بود که کاملاً کامیاب از آب در آمد و آنتیو خوس در نبرد پس از آن که سربازانش رهایش نمودند شکست خورد و کشته شد (یا خودکشی کرد).
– مبارزین مجاهد باید با دوری جستن از ملاحظات تنگ نظرانه ی رایج جامعه ی جاهلی و انتظارات توهم گرایانه ,در قالب یک حرکت و جنبش مبارزاتی برای دست یافتن به یک هدف مشترک که در یک سرزمین و کره ی خاکی واحدی مبارزه می کنند هیچ گونه فرصتی را برای وحدت از دست ندهند. وحدت نیروهای پیشتاز وحدت کل خلق و بسیج نهایی آن می باشد.
– جهت حل اختلافات و پیشبرد دقیق و علمی مبارزه باید به مرحله ای بودن حل مشاکل و اختلافات و هم چنین مرحله ای اجرا کردن اصلاحات و تربیت معتقد بود. برای حل مسایل بزرگ یا کوچکی که فعلاً بر سر آن ها اختلاف وجود دارد باید به مرحله بعد و هنگامی که شرایط برای حل آن ها مهیا شده واگذار کرد.
– در شرایطی که اکثر طبقات جامعه منفعل و به دور از عمل و هیجانات بیداری اسلامی به سر می برند و پرداختن به بزرگترین واجب پس از توحید بر عهده ی طبه ی خاصی از غرباء مختص شده و اکثریت خفتگان فریب خورده یا به فکر پولدار شدن هر چه بیشتر و یا خریدن زمین و املاک در جاهایی که امکان پیشرفت در آن وجود دارد و خوشگذرانی و… و دنیا آن ها را به بازی گرفته است. برای مبارزین مجاهد تمام درهای تفرق و انحصار طلبی جاهلانه بسته شده و چاره ای جز وحدت و بهره گیری از انرژی و قدرت همدیگر ندارند.
جامعه چنان در مادی گرایی و فرد گرایی غرق شده است که هر گونه تک روی مجاهدان مبارز را به صورتی خیلی موزیانه و بی رحمانه در خود هضم و خفه می گرداند.
– ما به پیروزی های کوچک خیلی اهمیت می دهیم اما به شرطی که این پیروزی ها هم چون جویبارهای کوچک به هم پیوسته و در یک مسیر و با بهره گیری از قدرت همدیگر در حرکت باشند. اگر پیروزی های کوچک به هم نپیوندند هم چون جویبارهای کوچک چند ده متر آن طرف تر در زمین فرو رفته و گم و نابود می گردند. از به هم پیوستن پیروزی های کوچک و هم مسیر است که پیروزی بزرگ حاصل می گردد.
– در وضع موجود کار ما مبارزین پیشگام تنها تفسیر و نظریه پردازی نیست بلکه تغییر وضع موجود است. تماشا کردن و فال بینی نیست بلکه فراهم کردن ملزومات و شرایط تغییر است ، منتظر شدن تا فراهم شدن اسباب تغییر نیست بلکه فراهم کردن ملزومات و شرایط تغییر و وحدت و کسب قدرت واقعی است.
باید آموزش عملی داد. این آموزش عملی است که می تواند اثر گذار باشد و بس. نباید همبستگی و اتحاد که ضرورت درست کردن «قدرت» است را گدایی کرد و نباید منتظر ترحم دیگران شد. تدارک قدرت در خود قدرت است. در مبارزات آزادی خواهانه وحدت و در نتیجه ی آن کسب «قدرت» و در برابر ، اصل پراکنده کردن نیروهای دشمن اصلی است بی نهایت مهم و اساسی (هم چون جنگ احزاب).
وحدت برای حرکت اسلامی هم استراتژی است هم تاکتیک. تاکتیک از این لحاظ که وسیله ای ست برای بسیج و سازماندهی تمام انرژی و قدرت مردم و استراتژی محسوب می گردد چون مسئله ی نابودی دشمن صهیو صلیبی ومرتدین سکولار از طریق یک جنگ مردمی را مد نظر خود دارد.
جاهلیت هرگز «مؤدبانه» و «با خواهش و تمنی» دست از قدرت ظالمانه اش بر نمی دارد و تنها با «قدرت» آزادی خواهان است که قدرت دشمن منهدم می گردد. تاریخ هم روش دیگری را تجربه نکرده و به اثبات نرسانده است که در آن با خواهش و تمنا و دعا و گریه زاری حکم خدا جایگزین حکم جاهلیت گشته و جاهلیت داوطلبانه کنار کشیده و دست از منافعش بکشد. کسب قدرت یگانه حل است و تفرقه اساسی ترین سم کشنده و از بین برنده ی وحدتی است که از سرچشمه های اساسی قدرت به شمار می رود.
پروژه ی وحدت در زندگی واقعی روزمره ی مسلمانان صورت می گیرد نه در کتابخانه ها. به کار گیری قدرت علیه تفرقه اندازان مسلمان جهت کسب قدرت بزرگ بر ضد قدرت بزرگ دشمن امریست که در حالت اضطرار بر مبارزین مجاهد تحمیل می گردد.
جنبش و حرکت آزادی خواهانه با یکی شدن است که وحدت طولانی مدت به دست می آورد و دوام می یابد. این به معنای یک دست شدن در تمام جنبه های زندگی در وضع موجود نیست بلکه باید گفت با توجه به نسبی بودن عقل و پیشرفت های رو به تکامل انسان و علمی بودن انقلاب از یک طرف و جبری بودن قوانین حاکم بر جنگ از طرف دیگر وجود آراء مختلف و گوناگون درون جماعتی که قانون و نظم بر آن حکمروایی می کند و مانع تفرق می گردد، موجب پویایی و شکوفا شدن جنبش نیز می گردد.
وحدت حرکتی یعنی یکسان بودن روش و خط مشی جماعت و وجود یک مجموعه از اعتقادات روشن و بی ابهامی که استراتژی حال و آینده را در مواجهه با واقعیات عینی موجود هدفمند در نظر می گیرد.
وحدت عین قدرت است و تفرق عین ذلت ، خواری ، مستی و بی ابهتی است. این سنتی است که هر کسی آن را رعایت کند به قدرت می رسد و خداوند سنت خود را تغییر نمی دهد.
کشوری امپریالیستی چون انگلستان را به خاطر بیاورید که چگونه با آن جمعیت اندک و مساحت محدودش آن همه توانسته در گذشته و حال بر جهان تاثیر بگذارد. یکی از ابزارهای قدرتش در درک صحیح سنت هایی است که پدید آورنده ی قدرت و سیطره بر دیگران است. برای نمونه حزب کارگر که به گروه بندی های مختلفی دچار شد و در این میان «انجمن فابیان» و «گروه تریبون» جهت کسب قدرت ، سال ها در برابر همدیگر صف آرایی و مبارزه کردند اما چون پایبند به قانون و سلسله اعتقادت مشترک و مجهز به تحمل و صبر در برابر هم بودند ، هرگز این اختلاف نظر درون گروهی موجب از هم پاشیده شدن حزب و تفرقه نگردید. این نمونه ای است از روش برخورد با یکی از سنن الهی هم چون شورا و… به عنوان ابزار و وسیله ای مفید که هر کسی آن را به دست آورد و به نحو احسن از آن استفاده کرد و مهم تر از همه دقیق تر از آن نگهداری کرد می تواند قدرتمندانه به پیش رود.
کفر به طاغوت و ایمان به الله یا همان «لا اله الا الله» طرح و نقشه ای ثابت، اصل دین اسلام در طول تاریخ بشریت و خطوط کلی بوده که روح مطلب دین اسلام و رسالت همه ی پیامبران را تشکیل داده، و هیچ پیامبری با دیگری در این طرح کلی اختلاف نداشته است، اما متناسب با وسعتی که انسانها داشته اند یا طبق حکمت الهی، امورعبادی جزئی و فروع عملی که مردم بایستی بعد از کفر به طاغوت انجام میدادند با همدیگر در مواردی فرق داشته؛ یعنی مال پیامبری با پیامبر دیگر فرق داشته که از آن به اختلاف در شرایع یا اختلاف در شریعتها یاد شده است.
وقتی می گوییم یهود و نصارا، این ها شریعت های منحرفی از اسلام هستند و دین آن ها همان دین اسلام است اما، شریعت های آنان با هم فرق دارد و الان منحرف شده اند منظور همین است.
“ Химояланиш” маслахатли “ зарурий, қатъий, куллий” ни касб қилиш учун бир истелох ; ё “ адашиш” ва “ жиноят” ни тўғрилаш учун бир абзорми. (25)
Савол. Жуда кўп одамларни ўлдирилишига , ва химояланиш ё бошқа номлар билан мусулмонларни нохақ ўлимига сабаб бўлган кимсалар ахли илм эмасми? Илм ахли уларни поклаб чиқишмайдими? Ё бу ерда бошқа масала борми?
Ж: аввало сизнинг ахли илм деган гапингиздаги манзур қайси мулло, мавлавий , шайхларнинг гурухи экани аниқ ва равшан бўлиши нихоятда мухим. Бу ердаги бошқа мухим бир нуқтага ишора қилмоқчиман бу жиход ва унинг ахлини паталогиясидаги бир нави хисобланади. Жиход ва қуролли жангда фармон бериш бирлиги, буйруқ бирлиги бўлиши лозим, қуролли жанг хар қандай шароитда кўп сонли бўлиш,фирқаланишни хазм қила олмайди. Бошқа фикрий ва ижтиходий жараёнларда эса буни акси бўлиб ,битта шўрода кўп сонлик ва хилма-хиллик бўлиши мумкин.
Исломдаги рахбариятни меъёри буйича, мана бу рахбар мужтахид ёки шиъаларни гапи бўйича фақих бўлиши керак. Бу борада исломий мазхабларни хеч қайсиниси ихтилоф қилмаган.
Рахбар мана бундай ўринга жойлашгач, жамиатдаги турли- хил тоифаларни мудирият қилиб уларни хидоят билан бошқаради. Энди бу рахбарият бўлмаган тақдирда мана бу хилма-хил тоифалар ўзларини тажрибаси, хатосига кўра харакат қилиб боришади, натижада ўзлари рахбар ва ўзлари хам меъёр бўлиб қолишади.
Бордию бирон нарса хақида талашиб қолсангиз , у нарсани аллох ва пайғамбарга қайтарингиз! Бу ерда диққат қиладиган бўлсак нихоятда осон тушуниб олса бўлади, жамиятни рахбари ана ўша мўъминларни ўзларидан бўлиши ва қуръон, суннатни асосида хукм қилиши ва агар ўрталарида бирон нарсада ихтилоф чиқадиган бўлса, буни хал қилиш учун қуръон ва суннатга мурожаъат қилиши лозим.
Мана бундан келиб чиқадики рахбар бўлиб сайланган мўъмин қуръон ва суннатдан бошқа нарса билан хукм қила олмайди.
«إِنِ الْحُكْمُ إِلاَّ لِلّهِ» (یوسف/68
ўрталарида ихтилоф пайдо бўлган тақдирда хам қуръон ва суннатдан бошқа нарсага мурожаъат қилмайди, чунки
Сизлар ихтилоф қилган хар бир нарсанинг хукми аллохга қайтарилур.
Жиход майдонининг рахбари ва мўъминларнинг хукуматий хаётларидаги ишларни идора қиладиган киши , қонун ва исломий хуқуқларда мутахассис бўлиши керак. Фиқх ахлини сўзига кўра эса: мужтахид бўлиши лозим. “ Огохона, мақсад сари йўналтирилган, харакат асосидаги бирлик” ва “ дорул ислом ва дорул куфр” номли бахслар силсиласидаги рахбарият бобида,фиқх ахлини сўзларини баён қилиб келтирган эдим. Мана шу фиқх ахлининг сўзларини сизларни хизматингизга эслатиб ўтишни лозим деб ўйлайман.
-Шофеъий рохимахуллох 204 қамарий йилда , моликий мазхабига эргашувчи жохиллар томонидан етказилган жарохатлар асарида даъват йўлида шахид бўлди – нахсабуху казалика валлоху хасбиях – у киши имомат ва рахбариятни шартлари, дорул исломни рахбари хақида фиқхул акбарда айтадики: уни илми шундай бўлиши керакки фатво беришга қодир ва ахли ихтиход бўлиши лозим. [1]
-Қози Боқилоний моликий ( 403 хижрий қамарий йилда вафот этган) ва Қози Абуляъло Фароий ханбалий ( 458 қамарийда вафот этган) хам ижтиход ва илмни дорул исломнинг рахбарини танлашда қўйиладиган шартлардан деб билишади. [2]
-Имомул Харамайн Жавиний (478 қамарий вафот қилган ) дорул исломни рахбари хақидаги шартлар борасида айтадики: бу ерда рахбар комил мужтахид бўлиши , хамда мужтахидларни сифатларини ўзида жамлаган бўлиши лозим . У киши бошқа [3]
бир жойда хам айтадики: имом ва рахбарни шароитларидан яна бири у ахли ижтиход бўлиши керак, яъни хар хил ходисалар пайтида бошқаларни фатвосига мухтож бўлмаслиги лозим. Мана бу яъни рахбарнинг ижтиход ахли бўлиши, хамма уламоларнинг иттифоқ қилган ўрнидир.
-Абул Қосим маккий Румайлий мақдисий, насроний босқинчилар томонидан шахид қилинган зот- нахсабуху казалика валлоху хасбиях- “ дорул ислом” ни рахбарини шартларини санаб айтади: мужтахид бўлиши лозим, шу билан қози ёки ундан хам олийроқ ўринда мужтахид қози бўлиши керак. Мужтахид бўлиши борасидаги фикр , исломий мазхабларни уламолари ва ахли илм иттифоқ қилишган масала хисобланади. Хулафойи рошидиндан кейинги мусулмонларнинг аксари рахбарлари мужтахид бўлишмаган, чунки улар харбий қудрат билан хокимиятга етишган эдилар. [5]
-Имоми Нававий хам 676 қамарий йилда вафот топган зот ровзатут толибин китобида “ дорул ислом” ни рахбарини шартлари хақида айтадики: мусулмон ,мукаллаф, одил, озод, бохуш ,донишманд ва мужтахид бўлиш рахбарни шароитидандир. [6]
-Саъдиддин Тафтазоний 769 қамарий йилда вафот қилган ,” дорул ислом” рахбарини шартларини санаб туриб айтади:
-790 қамарий йилда вафот қилган имоми Шотибийни хам айтишича: уламоларни ривоят қилишларича,шаръий илмларда ижтиход ва фатво даражасига етган кишигина рахбар бўлиши мунъақид бўлади. [8]
-816қамарий йилда вафот қилган саййид Шариф Журжоний туркистоний ,қози Азудиддин Ийжийнинг мувақиф китобига ёзган ўзини шархида айтади: илм ахли ва фуқахолар жумхури иттифоқ қилган нарса, имоматга ва дорул исломни рахбари бўлишга лойиқ киши усул ва фуруъларда мужтахид бўлиши керак……илохий хужжат ва далилларни иқома қилиш ва диний ақидалардаги шубхаларни хал қилишга қодир бўлиши лозим. Ўша кунни масалалари бўйича бошқаларни фатвосига эхтиёжи бўлмаслиги ва куннинг янги келиб чиққан масаласида ўзи мустақил бўлиши керак.[9]
-821қамарий йилда вафот қилган Қалқашандий “маъасирул инафати фил маъалимул хилафах” китобининг имомат ва дорул исломни рахбарини шартлари хақидаги бахсда айтади: ўнинчи ўрин: унинг илми ўша куннинг янги пайдо бўлган масалаларида ва аллохни шариатини ахкомларида ижтиход даражасига етган бўлиши лозим, рахбарият мана бу даражадаги илмга эришмасдан туриб мунъақид бўлмайди ва тўғри хам хисобланмайди. Чунки рахбарни мана бундай ижтиходларга ниёзи бор,ишларни исломий сахих равиш билан ёки “сиротул мустақим” асосида тўғри йўл бўйича олиб боришда керак бўлади. У мана бу ижтиходларни ёрдамида шаръий худудлардан огох бўлади ва дорул исломдаги инсонларни шаръий хуқуқларини беради ва одамларни орасидаги ихтилофлар, жанжалларга хотима бера олади, агар мужтахид олим бўлмас экан , мана бу ишларни бажаришга қодир бўлолмайди. [10]
-1360 йилда вафот қилган Абдуррохман Жазирийни ёзишича: ахли суннатни барча фақих уламолари исломий хокимнинг қуйидаги хислатларга эга бўлиши хақида иттифоқ қилишган: 1. Мусулмон бўлиши. 2.Мукаллаф бўлиши.3. Озод бўлиши. 4. Эркак бўлиши.5. Қурайшдан бўлиши. 6. Олим ва мужтахид бўлиши керак , бу билан одамларни динни ахкомларидан огох қилади ва ўзидан бошқа одамга эхтиёжи қолмайди. [11]
Бу исломий мазхабларни барчасини фикри бўлиб,тўртинчи асрда яшаган имоми Румайлий Мақдисий ахли суннатни ижмоси тўғрисида ва имоми Харамайн Жавиний барча мусулмонларни орасидаги иттифоқ қилинган иш сифатида ва имоми Шотибий рохимахуллох ва бошқалар хам мана бу хусусда барча ахли илмнинг иттифоқи хақида сўзлашган . Фақих рахбарнинг ижтиход даражасида бўлиши, барча ахли суннат мазхаблари талаб қилган нарсадир.
Лекин шу билан бирга “дорул исломнинг” рахбарияти учун кутилмаган ,мажбурий ва зарурий холат келиши мумкин ва мужтахид рахбар , мусулмонларнинг хукумат ишларида мутахассис кишини бўлмагани боис , ундан пастроқ даражадаги киши яъни қози хаддида бўлган кишини хам қабул қилинади. Бундан хам бадтарроқ холатда эса,мусулмонлар хар-хил тартибсизликларни……. олдини олиш учун ,кофий даражада илми бўлган ва ўзини атрофида уларнинг назарларидан фойдаланиш учун уламоларни жамлаган мусулмон рахбарни танлашга имкони бор.
Солим ва халол таом ( яъни мужтахид ва фақих рахбар) топилмагач, мажбурият ва зарурат вақтида ундан пастроқдаги тоза бўлмаган, ўлган хайвонларни гўшти ( яъни олим аммо муқаллид) ни дорул исломнинг “ дини” ни,бошқа заруратлар ва мусулмонларни манфаъатларини сақлаб қолиш учун бу ишга қўл урилади. Аммо мана бу мужтахид ва фақих рахбар бўлмаган холат , мажбурият ва зарурат сабабли бўлиб, мужтахид ва фақих рахбар келгач айтилган зарурат , мажбуриятлар ўртадан кўтарилади……..энди ўзларини қурол-яроғдан ёрдам олган холда харбий қудрат билан хукуматни эгаллаб олган харбий , зўравон мусулмонларни масаласи бошқа нарса. Оддий холатда бўладими ё мажбурий холда бўладими, барча ахли суннат уламоларини жамиятни идора қилиш учун рахбарнинг аллохни шариатига нисбатан олим ва фақих бўлишига эътиқод қилишади:
-Чунки қиёмат кунигача мусулмонларни, дорул исломни фақат бир қонуни бор бўлиб, у хам бўлса аллохнинг шариатини қонунларидир. Энди мана бу қонунларни тушунмаган, аниқ огох бўлмаган киши ,жамиятдаги аллохнинг шариатини қонунларини тўғри татбиқ қилувчи мусулмонларнинг вакили бўла олмайди.
-Жамиятни рахбари шўройи улил амр ва эътиборли кишиларни назари остида бўлишига ва дорул исломни ижроий ишларида қарор қабул қилувчи олий мақомдаги шахс эканига қарамасдан, агар аллохнинг шариатини қонунларига ва шаръий манбаъларга нисбатан етарли илм , билим , комил фиқхга эга бўлмас экан , дорул ислом ва уни ички ва ташқи сиёсатларига ”мавжуд вазиятга” тўғри келадиган “ ўша куннинг эхтиёжларига” муносиб равишда шаръий манбаълардан шаръий қарорларни чиқариб олишга қодир бўла олмайди.
Агар шариатга жохил бир мусулмон хоким ,хукумат қудратига эга бўлиши билан бирга, ихтиёрида Абу Ханифа ё имоми Жаъфар Содиқ ё имоми Молик ва имоми Шофеъий ва имоми Ахмад ибни Ханбал ва имоми ибни Хазм Андалусий ва бошқаларга ўхшаш минглаб мужтахид олимлар бўлишига қарамасдан, ўзининг жохилона фикрини мана бу мужтахидларнинг илмидан афзал кўриши мумкин. Мана бу олимларни фикрини кўрмаганликка олиб , атрофига бир тўда бидъатчиларни жамлаб, олим ва мужтахидларни қаршисида бир кучга айланади. Худди шу кучни қудратига суянган холда, мана бу олим ва мужтахид кишиларга нисбатан жуда катта фожеаларни келтириб чиқаради. Агар бу хақида билмоқчи бўлсангиз, бу мужтахид, хойрул қурундаги уламолар ёки бошқа асрлардаги уламоларни хаётларига бир назар ташласангиз кифоя қилади.
Исломий хукуматни хилма-хил муассасалари билан бирга ,олим ва фақих рахбарсиз аллохни шариатини қонунларига асосан шаръий идора қилишни имкони йўқ. Ахли суннат “дорул ислом”ни мана бу рахбарига мужтахид дейишса, шиъалар фақих дейишади. Яъни аслини олганда мохияти бир хил, фақат бу ерда икки хил исм ва маъно хам икки хил холос. Биттаси мужтахидни вилояти деса , иккинчиси фақихни вилояти дейди. Албатта шиъалар ижтиход асосини қонуни ва фатво бериш учун лозим бўлган турли-хил фиқх бобларини зикр қилишган. Бу ерда хам ўша ангур( узум) ,иънаб (узум арабча),узум ва истофил форс ва араб ва турк ва румликни достони бўлиб қолган. Аслида хаммаси битта нарсани билдиради , фақат уларни исмлари хар-хил холос. [12]
Бутун ўтган тарих давомида мўъминлар агарчи бу мужтахидларнинг назарлари турли-хил бўлишига қарамасдан, мужтахид кишиларни хокимият қудратига қўйиш орқасидан зарар кўришмаган. Шу билан бирга агар бу мужтахидлар улил амр шўросини мутахассисларини канали орқали қудратга келишган бўлса хам, мўъминлар ва дунё учун фақат баракатга сабаб бўлишади. Аллохни изни билан. Агар мўъминлар рахбарият масаласида мана бу мужтахидлардан кўра пастроқда турган кишиларни хокимиятга олиб келишга харакат қиладиган бўлишса, шубхасиз улар аллох ва росули хамда мўъминларга хиёнат қилишибди.
Агар бир киши мусулмонларни етакчилик қиладиган ўринга бир кишини ишга тайинлаган бўлса, аммо мусулмонларни орасида ундан хам бу ишга муносиброқ одам борлигини билса, у киши аллох ва росули хамда барча мусулмонларга хиёнат қилган бўлади. худди шу мазмундаги сўзлар Умар ибни Хаттоб розиаллоху анхудан ривоят қилинган:
” مَن اسْتعملَ رجلاً لِمَوَدَّةٍ أو لِقَرابَةٍ ، لا يستعمِلُه إلاَّ لذلك؛ فقد خانَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ والمؤمِنينَ”[14]
Кимки бир шахсни яхши кўрганлиги ёки яқинларидан бўлгани сабабли мудирият, рахбарият ишларига тайинлайдиган бўлса, бу холда у аллох ва росули , мўъминларга хиёнат қилибди.
Мана бу холатда,нубувват манхажларига асосланган исломий хилофатни қўлдан бой берган пайтимиздан, катта подшохликлар бидъатига ва исломий фарқулодда бадал хокимиятга дучор бўлганимиздан буён, яна янгидан нубувват манхажи асосидаги исломий хукуматни қўлга киритмагунимизча , рахбарият сохасида хос бир мазхаб ё хос бир кишини химоя қилмаймиз. Балки бу ерда меъёрларни химоя қиламиз, биз барча исломий мазхаблар қабул қиладиган меъёрларни рўёбга чиқаришга харакат қиламиз, натижада бу меъёр бизларни бир асбоб сифатида мусулмонларнинг битта ижмоъси ва бир жамоатига олиб боради, аллохни изни билан албатта.
Шундан келиб чиқадиган бўлса, ахли суннат асрлардан буён ўзини дорул исломининг хокимиятида мужтахид рахбарни кўргани йўқ, балким заруратли хукм ва мажбурий ва ғайриоддий холатда, ахли суннатни меъёрлари қабул қилмайдиган ва рахбариятга умуман муносиб бўлмаган кимсаларни хокимиятга қўйишган. Уларнинг барчаси ислом ва дорул ислом хамда мўъминларнинг зарурий маслахатларини сақлаб қолиш борасида ўлик хайвонни гўштини хукмини ўташган. Шундай бўлгач ўлик хайвонни гўшти зарурий холатдаги ўзини фойдалари бўлиши билан бир қаторда , фасоди, ёмон хидлари, қурт босиб кетиши ва …….. кутиладиган бир холатдир.
Бугунги кунда агар бир назар ташлайдиган бўлсак, Сумолига ўхшаш давлатларда “шайх Мухтор Абдуррохман Абу Зубайр” деб лақабланган Ахмад Абдий Ғовданий шабабул мужахидинни рахбари бўлади, бу шахс Сумолиланднинг “ Харгиса” шахрида сумолини “Тилисум” номли махсус телефон ширкатида хисобдор сифатида ишлаган бўлиб, уни шаръий илми умумий даража бўлган. Сайёд Барийнинг секуляр хукуматини харбий тавба қилувчиларидан бўлган палковник Хасан Тохровийс , Сумолининг исломий кўз- қарашидаги рахбари қилиб тайинланади.
Ё капитан “ Иёд Аг Ғолий” Малида мужохидларининг рахбари бўлган, бу шахс ундан олдин секулярист ва чап социалистларни тафаккуротига эга эди ва у бир муддат Қаззофийни қўшинида қаззофийнинг мухолифлари ва шариатгаро мужохидларни қаршисига қилинган турли-хил амалиётларда қатнашган. Кейинчалик исломий жиход манхажи хақида огох бўлгач, йўлини ўзгартиради ва шимолий Малида мужохидларнинг рахбариятини бошқаради.
Хатто Усома бин Лодиндек шахсият хам иқтисод ва тижорат мудирияти бўлимида тахсил қилган эди , Айман Аззавохирий, Абдулқодир Абдулазиз табобат бўлимида махорати бўлган. Абу Мусъаб Зарқовий хам академия даражасида тахсил олган эмас, зиндонда жиходий андишалар билан танишган.
Энди энг яхши хулосани назарга оладиган бўлсак, агар Холид ибни Валид розиаллоху анху рахбари сифатида сайланса,уни хатоларини тўғрилайдиган росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ва Абу Бакр сиддиқга ўхшаш зотлар орамизда йўқ. Хўп , сизларни назарингизда бу ишни самараси нима бўлади?
Ахли суннат деб танилган фирқаларнинг орасидаги жиходий рахбарларнинг аксари ,Холид ибни Валидга ўхшаш шаклда жохилиятдан исломга кириб келишган ва секуляр , босқинчи,ташқи кофирлар ,махаллий сотқинларга қарши жиход майдонларида иштирок қилишган. Энди ўзини илмли эканини даъво қилган кимсаларнинг барчаси секуляр кофирлар, ташқи босқинчилар ё махаллий тоғутларни соясида , жанг майдонларидан узоқда яшаб юришибди. Буларни кўриш учун озгина атрофингизга қарасангиз бўлди, хақиқатни кўришга муваффақ бўласиз.
Наждиятга тақлид қилаётган бизларнинг бир гурух харбий бошлиқларимизни очиқ хатоларга дучор бўлиши, бу табиий холат. Абдуллох Изом ва Усома бин Лодинга ўхшаганларнинг камроқ хатога йўл қўйишларини сабаби , уларнинг ихвоний манхажга ва Саййид Қутбга эргашишларидир. Энди толибонни рахбари мулло Умарни хатолари булардан хам камроқ бўлиши далили ,чунки бу шахс шаръий дарсларни таълим олган талабаларни орасидан чиқиб , жиход майдонига кириб келган.
Хар қандай вазият бўлганда хам, ахли суннат деб танилган фирқаларни олдидажиход майдонларида мужтахид рахбарни йўқлиги айни воқеиятни ўзидир. Холид ибни Валидни ўрнида зарурат хукми билан мужтахид рахбариятни жойгохида турган рахбарларнинг очиқ хатоларга йўл қўйиши хам бўлиши мумкин бўлган иш. Бўлиб хам бу рахбарлар фирқаланган, ранго-ранг гурухларда зохир бўлишади ,бу гурухлар доим ахли даъват ва жиход учун фирқаланиш ва ички жанглар ,сустлик, мағлубият маркази бўлишган.
Бизни замонамиздаги жаъфарий шиъалари мана бу бўшлиқни тўлдиришган муваффақ бўлишди, лекин ахли суннат деб танилган жиход ахли жамоатлари, гурухлари мана бу стротежик бўшлиқни тўлдиришга қодир бўлишгани йўқ. Бошқа бир гурух кимсалар эса ғайри шаръий далилларга биноан рахбарият борасида ўзларини мазхабларидан бошқа мазхабдаги рахбарга эргашишга хозир бўлишмайди. Агар бу ишлар ўзларини нобуд бўлишига ё фасодга сабаб бўлса хам, бу қайсарликларида давом этишади, мана буни ўзи очиқ, ошкор жохилиятни бир нави хисобланади.
Шуни яхши билишимиз керакки, Холид ибни Валидга ўхшаш куфр дунёсидан жиход жараёнига, дорул исломга янги кириб келган кишилар , ўзларининг янги мутахассисликларида қатъан хато ва иштибохлар қилишади. Агар ўзлари хохлаган тақдирда хам таълим кўрган мўъминлардек амал қила олишмайди, мана бу ерда уларнинг росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ва Абу Бакр сиддиқга ўхшаш дилсўз, огох рахбариятга эхтиёжлари билиниб қолади.
Бир қанча асрлардан буён хозирги кунгача бўлган даврда даъват ва жиход ахлининг мужтахид рахбарга комилан зарурий эхтиёжи бор. Бизларни мана бу мақсадларга яқинлаштирадиган хамма нарса вожиб бўлади, чунки
Шу сабабли хам мамуста Крикорга ўхшаган шахслар мана бу нуқсонларни ўрнини тўлдириш учун ,курдларнинг ахли суннат жамиятига шаръий,фиқхий таълимотларга асосланган мажозий мадрасаларни йўлга қўйишган. Бизга ўхшаган кишилар хам мана бу бўшлиқни дарслар,мажлислар ва исломий бирлик томонга йўллайдиган даъватларни афзал “ уч абзор” нинг канали орқали тушунтиришга харакат қиляпмиз.
Мен аввалги қадамларидаёқ жиход майдонига кириб келган пайтларида, имтихонларга учраган барча мужохидларни Холид ибни Валидга ўхшаган кишилар деб хисоблайман – нахсабуху казалика валлоху хасбияхум- улар мана бу заминада мужтахид, фақих бир рахбарга эхтиёжлари бор.
Мана бу кишилар фирқайи ножиянинг энг катта сармоялари бўлишади, агар улар мана бундай сифатларга эга рахбарни топа олишмаса, бу рахбарларни етказиб чиқаришни фикрида бўлишлари лозим. Мутахассис бўлмаган муллолар, махсусан авомзода ва хозирги замондаги вазиятга ўзини мослаштирадиган ва динини дунё матолари эвазига сотиб юборадиган муллоларга қараб ўтиришмасин.
Охирги сўз.
Абу Зар розиаллоху анхудан ривоят қилинишича айтадики: росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мархамат қилдилар:
Ё аллох, мени мададкорим, менга ёрдам берувчи зот ўзингсан; сени ёрдаминг , сени бирга бўлишинг билан мен ўзгараман ва жавлон ураман ва сени ёрдамингга хамла қиламан ва сени ёрдаминг билан жанг қиламан.
[3] الجوینی، عبد الملک بن عبد الله، غیاث الأُمم فی التیاث الظلم: ص84. / «فالشرط أنْ یکون الإمام مجتهداً بالغاً مبلغ المجتهدین مستجمعاً صفات المفتین، ولم یُؤثَر فی اشتراط ذلک خلاف».
[4] الجوینی، عبد الملک بن عبد الله، الإرشاد: ص426./ وقال: «من شرائط الإمام أنْ یکون من أهل الاجتهاد، بحیث لا یحتاج إلی استفتاء غیره فی الحوادث، وهذا متّفق علیه».
[5] …مجتهدًا كالقاضي وأولى، بل حكى فيه الإجماع…/ قال: وكون أكثر من ولي أمر الأمة بعد الخلفاء الراشدين غير مجتهد إنما هو لتغلبهم فلا يَرِدْ
[6] المنهاج، ص ۵۱۸ و شرح صحیح مسلم. / هی کونه مکلفا مسلما عدلاحرا ذکیا عالما مجتهدا /
[7] التفتازانی، مسعود بن عمر، شرح المقاصد فی علم الکلام: ج2، ص271./ «ویشترط أنْ یکون مکلّفاً مسلماً عدلاً حرّاً ذکراً مجتهداً شجاعاً، ذا رأی وکفایه سمیعاً بصیراً ناطقاً قریشیاً»
[8] الاعتصام ـ للشاطبى موافق للمطبوع . المؤلف : أبو إسحاق الشاطبي . دار النشر : المكتبة التجارية الكبرى – مصرص 126/ الشاطبی، إبراهیم بن موسی، الاعتصام: ج2، ص362. / إن العلماء نقلوا الاتفاق على أن الإمامة الكبرى لا تنعقد إلا لمن نال رتبة الاجتهاد والفتوى في علوم الشرع
[9] الجمهور علی ان اهل الامامه و مستحقها من هو مجتهد فی الاصول و الفروع لیقوم بامر الدین متمکنا من اقامه الحجج و حل الشبهه فی العقائد الدینیه مستقلابالفتوی فی النوازل و احکام الوقائع نصا و استنباطا لان اهم مقاصد الامه حفظ العقائد و فصل الخصومات و لم یتم ذلک بدون هذا الشرط / الجمهور على أن أهل الإمامة ومستحقها من هو مجتهد في الأصول والفروع … متمكّناً من إقامة الحجج وحلّ الشبه في العقائد الدينية، مستقلاً بالفتوى في النوازل …
[10] القلقشندی، أحمد بن علی، مآثر الأناقه: ج1، ص37./ «الثانی عشر: العلم المؤدّی إلی الإجتهاد فی النوازل والأحکام، فلا تنعقد إمامه غیر العالم بذلک؛ لأنّه محتاج لأنْ یصرف الأمور علی النهج القویم ویجریها علی الصراط المستقیم، ولأن یعلم الحدود، ویستوفی الحقوق، ویفصل الخصومات بین الناس، وإذا لم یکن عالماً مجتهداً لم یقدر علی ذلک»
[11] الفقه على المذاهب الاربعة، ج۵ ، ص ۳۱۷ – ۳۱۶. / اتفق الائمة رحمهم اللَّه تعالى على ان الامامة فرض و انه لابد للمسلمین من امام یقیم شعائر الدین و ینصف المظلومین من الظالمین و اتفقوا على ان الامام یشترط فیه: اولاً ان یکون مسلماً ثانیاً ان یکون مکلّفاً ثالثاً ان یکون حرا رابعاً ان یکون ذکراً خامساً ان یکون قرشیاً سادساً ان یکون عالماً مجتهداً لیصرف الاحکام و یتفقه فى الدین فیعلم الناس و لایحتاج الى استفتاء غیره
[13]الحاكم في مستدركه (4/ 104) وقال صحيح الإسناد ، والطبراني في ” المعجم الكبير ” (11/ 114) ، / الهيثمي في مجمع الزوائد (5/ 212)/ أنظر تفسير المنار ٥ / ٢١٥ ـ ٢١٦ / سنن بیهقی
[14] رواه ابن أبي الدُّنيا، كما في ” مسند الفاروق ” لابن كثير (2/ 536) .
[15] السلسله الصحیحه ۲۵۱۰/ مجمع الزوائد ۲/۱۹۳ / صحیح الأدب المفرد ۶۰۵
زمانی که امروزه از ارتداد عمومی در میان اقوامی خاص صحبت به میان می آید، بیشتر منظور دست کشیدن آگاهانه از معانی چهارگانه ی دین و محتوای اساسی دین است. زمانی که شخص به چنین درجه ای می رسد سکولاریست ها نیز دست از جنگ و قتال با آن ها برمی دارند، و در چارچوب قوانین سکولاریستی خود، همچون هم جنس بازها، گروه های شیطان پرست، بودایی ها و سایر عقاید، در قالب آزادی های شخصی به آن ها امتیازاتی شبهه برابر می دهند چون به اینها امتیازات برابر نمی دهند، این افراد در سایه ی این حداقل آزادی ها می توانند برای خودشان مسجد بسازند، ریش بگذارند، حج بروند، روزه بگیرند، اعتکاف کنند و سایر امور شخصی شان را در دل خودشان نگه دارند و انجام دهند، همچنان که یک شیطان پرست و نصرانی هم می تواند برای خودش مکان هایی داشته باشد و مراسم های خودش را در مراکز خودش انجام بدهد.
