دسته: осори мактуби тожики шайх мужохид Абу Хамза хўромий

 
Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом
 

 
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид :  Абу Хамза мухожир  хўромий.

(15- қисмат)
Дар сунани Довуд омадаки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:
لَیسَ مِنّا مَن دَعا إلی عَصَبِیةٍ، و لَیسَ مِنّا مَن قاتَلَ (عَلی) عَصَبِیةٍ، و لَیسَ مِنّا مَن ماتَ عَلی عَصَبِیةٍ ،
Аз мо нест касики ба қовмгероий даъват кунад, ва ё дар ин рох бижангад ва ё бо чанин тафаккури бимирад ва аз дунё биравад. Ин каломи рохматул лилаъламин аст барои чанин касоники “илохи” ба номи нажодгероийро барои худ тарошиданд.
Замоники бейни ду нафар аз мусалмонон, ек мухожир ва ек ансор мушожарайи дар гирифт ва хар кудом қовми худишро ба кўмак талабид, росулуллох саллаллоху алайхи васаллам фармуд:
«أَبِدَعْوَی الجَاهِلیةِ وأنا بَیْنَ أَظْهُرِکُمْ »
Оё дар холики ман бейни шумо хастам фарёди жохилона сар медихид?
Мо аз қовми худ дифоъ мекунем то замоники дар масири шариати аллох бошанд ва гунохкор набошанд ва худимон бо ин дифоъ гунохкор нашавем. Дар хамин сунани Абу Довуд омадаки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:
«خَیرُکمُ المُدافِعُ عَن عَشیرَتِهِ ما لَم یأثَمْ» ،
Бехтарини шумо каси астки аз аширайи худ дифоъ кунад, ба шарти онки бо ин кор муртакиби гунохи нашавад.

Оё шумоки аз куффор ва муртаддини секуляри чун туркия (узви ното) ба бахонайи турк буданиш химоят мекуни муртакиби гунохи нашуди? Оё шумоки аз ахзоби кофар ва муртадди секуляри чун кумалахо, демократхо, пас мондахойи толибоний ва гурухи борзоний ва коммунистхойи хизби коргарони ужалон ва соири ахзоби хоин химоят мекуни, дучори бузургтарин гунох дар шариат нашуди? Оё медоники хеч гунохи дар шариат ба пойи ин гунохи химоят аз куффори секуляр ва муртаддини махаллий намерасад?

Бечора,агар дуст дори гунох бикуни буру гунохи бикунки дар дунё суди бароят дошта бошад ва бо он кофар нашави, тамоми гунохони кабира мисли: нушидани шароб, дуздий ва моли мардум хурдан, рибо хурий, инхирофоти жинсий ва …….ро анжом бидихи модомики онхоро халол надони кофар намешави ва дар нихояти амр, иншааллох, ахли бехишт хохи буд; аммо агар 1- огохона, 2- амдан,3- ба мейли худит ва ихтиёрий муртакиби ин гунох ва журми химоят аз куффори жахоний ва муртаддини секуляри махаллий шавики хаммагий бар алайхи қонуни шариати аллох ва мўъминин межанганд, аз доирайи ислом хориж мешави. Ками фикр кун ,бибин арзиши онро дорад? Арзиши онро дорадки дунё ва қиёмати худро ба хотири иймон ба “илохи” миллийгероий ва ноцианализм бибози? Арзиши онро дорадки дар кинори касони қарор бигирики олати таносулийи падаронишонро жойгузини қуръон ва суннати сахих ва соири манобеъи исломий карданд?
(идома дорад……..)

 
Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом
 

 
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид :  Абу Хамза мухожир  хўромий.
 

14- қисмат)

Паёми қуръон ин астки дустий бо дустони аллох ( мўъминин) ва душманий бо душманони аллох (кофарон) дар холики, ноцианализм мубтаний бар қовмият ва нажодпарастий мухолиф бо дастури парвардигор аст, алъон бояд ба ин тарафдорони жохилият ва “илох”тарошон бигуем:
قُلْ أَأَنْتُمْ أَعْلَمُ أَمِ اللَّهُ(بقره/140)
Бигу оё шумо донотар хастид ё аллох?
Чун аллох таоло бидуни дар назар гирифтани нажод ва қовм ва хеши мефармояд:
«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَاتَتَّخِذُوا عَدُوِّی وَعَدُوَّکُمْ أَوْلِیَاءَ تُلْقُونَ إِلَیْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ»(ممتحنه/1)
Эй касоники иймон овардаид! Душмани ман ва душмани худитонро сарпараст нагиридки нисбат ба онхо изхори маваддат кунид.

«وَمَنْ یَفْعَلْهُ مِنْکُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِیلِ» (ممتحنه/1)
Ва хар каси аз шумо чанин кунад, қатъан рохи ростро гум карда аст.
Чун аллох мутаол ба сирохат фармуда:
لَا تَجِدُ قَوْمًا یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ یُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ کَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِیرَتَهُمْ(مجادله/22)
Хеч қовмиро намеёбики ба аллох ва рузи қиёмат иймон оварда бошанд дар холики бо касоники бо аллох ва росулиш мухолифат карданд дустий кунанд, хар чанд онхо падарон ё писарон ё бародарон ё хувишонишон бошанд.

Валоъ бо куффори секуляр дар нихоят боиси пейравий кардан ва итоат кардан аз ахзоб ва хукуматхойи секуляр ва кофар ва тоғути махаллий шуда, ва инхамма мусибатики ақвоми мухталиф чун курдхо ва балучхо ва аъроб ва туркхо ва ғейрих онро мушохада намуданд натижайи хамин валоъ ва дар нихоят итоат аст. Аллох мутаол мефармояд:
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِنْ تُطِیعُوا الَّذِینَ کَفَرُوا یَرُدُّوکُمْ عَلَی أَعْقَابِکُمْ فَتَنْقَلِبُوا خَاسِرِینَ (آل عمران/149)
Эй мўъминон! Агар аз кофарон пейравий кунид, шуморо ба ақаб бармегардонанд ва онгох хисоратзада бозмегардид.

«بَلِ اللَّهُ مَوْلَاکُمْ وَهُوَ خَیْرُ النَّاصِرِینَ» (آل عمران/150)
Балки, фақат аллох мавло ва сарпарасти шумост ва хам у бехтарин ёрий кунандагон аст.
(идома дорад……)

 
Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом
 

 
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид :  Абу Хамза мухожир  хўромий.

(13- қисмат)
3-Еки дигар аз илоххо ва худоёни дуруғиники тавассути секуляристхо чанди аст дар миёни миллатхойи мухталифи исломий ба унвони хувият жихати зарба задан ба хувияти исломий роиж шуда, ақидайи миллийгероий ва ноцианализм астки бар нажод ва ончики аз олати таносили падарон ба онхо мунтақил шуда бано шуда аст. Он хам худойи дигари астки бисёри аз мардум онро мепарастанд. Хамчун курдийгарий, арабийгарий, туркийгарий, хўромийгарий, паштугарий, тожикийгарий ва омозиғийгарий ва тавориқгарий ва банголийгарий ва моловиёийгарий ва ………
Аввалин касики иддаойи бартарийи нажодий карда шайтон буд дар баробари одам, яъни муъассиси нажод парастий дар баробари хукми аллох шайтон буд:
قَالَ مَا مَنَعَكَ أَلَّا تَسْجُدَ إِذْ أَمَرْتُكَ ۖ قَالَ أَنَا خَيْرٌ مِّنْهُ خَلَقْتَنِي مِن نَّارٍ وَخَلَقْتَهُ مِن طِينٍ (اعراف/12)
(Аллох таоло ба шайтон)гуфт: чи чизи туро боздошт ва монеъ аз он шудки сужда бибари, вақтики ман ба у дастур додам? (шайтон) гуфт: ман аз у бехтарам. Чироки маро аз оташ офаридайи ва уро аз хок.
Ба ин шикл аввалин жарақахойи жойгузин кардани қонун ва хукми ба жойи қонуни шариати аллох ё хамон дини секуляризм тавассути шайтон зада шуд онхам бо бахона кардани масоили нажодий. Дақиқан хамон корики имруза нажодгероён ва миллий герохойи миёни муслимин жихати муқобила бо қавонини шариати аллох ва бо пас заминайи еки аз ахзоби мутаъаддиди дини секуляризм анжомиш медиханд. Жихати пархез аз ин жохилият ва тоғутхойики иддайи ба жойи қонуни аллох онро табдил ба илох карданд ва онро мепарастанд, аллох мутаол мефармоянд:
یا أیُّهَا النّاسُ إِنَّا خَلَقناکُم مَن ذَکَرٍ وَ أُنثَی وَ جَعَنَاکُم شُعُوباً وقَبَائِلَ لِتَعارَفُوا إِنَّ أَکرَمَکُم عِندَاللّهِ أَتقَاکُم إِنَّ اللهَ عَلیم خبیر(حجرات/ 13)
Геромитарини шумо назди худо пархезкортарини шумост. Аммо иддайи бо пушт кардан ба ин асли мухим, тоғут ва “илох”и қовмият ва нажодро жойгузин мекунанд, ва меъёри хамма чи мешавад қовмият ва нажод.
Барои намуна, чун шумо курд хастид бар ту вожиб кардандки бояд курдро дуст дошта боши! Чиро?Чун курд аст, хамин. Холо ин курд мусалмон аст ё кофар ва муртад, аллох параст аст ё язидийи шайтон параст, покдоман аст ё бебанду бор, золим аст ё одил; ин сифат мухим нестанд, модомики курд аст аз тамоми хуқуқ бархурдор мешавад ва бояд пуштибоний шавад ва ту хам бояд барои пийрузиш талош куни, холо агар касики дар муқобили ин курд қарор гирифта, ситамдидайи ғейри курд ё муваххиди ектопарасти бошадки дар баробари ек муртадди секуляри курд ё куффори секуляри жахоний қарор гирифта ва хохони татбиқи қонуни шариат дар жомеъа бошад, боз бояд аз ин курди секуляр ва муртад химоят куни, чиро? Чун ба жойи қуръон ва суннати сахих ва онхамма фиқхи пуёйи мазохиби мухталифи исломий меъёр шуда аст “ олати таносули” падаронишонки нажодро ба онхо расонда аст. Воқеан барои инсон ва қовми нанг ва мояйи хижолат астки ба жойи қуръон ва суннати сахих ва онхамма фиқхи пуёйи исломий чанин чизиро жойгузин мекунад. Шумо интизор дорид аллох ба чанин инсон ё қовми мужрими иззат бидихад? Харгиз. Ва шумо руз ба руз залилийи бештари ин секуляристхойи курдро ба унвони ек ибрат ва мисол мебинид мисли секуляристхо афғон ва балуч ва турк ва араб ва ғейрих.
(идома дорад…….)

 
Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом
 

 
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид :  Абу Хамза мухожир  хўромий.

(12- қисмат)

Барномахо ва қавонини созмони милал назди иддайи аз тоғутхойи махаллий сарзаминхойи мусалмон нишин ба чанон жойгохи расидки хозир хастанд ба нафъи он, қавонин ва барномахойи шариати аллохро нез кинор бигузоранд, хатто кутуби дарсийи худишонро ба нафъи тоғути созмони милал тағйир диханд. Агар ним нигохий ба чигунагийи татбиқи мавориди 2030 дар кутуби дарсийи режими фосиди оли саъуд биндозид, метавонид ба умқи нуфузи тоғути созмони милал дар еки аз аслийтарин сарзаминхойи ишғол шудайи муслимин, сарзамини вахий, сарзамини харамайни шарифайн, сарзамини росулуллох саллаллоху алайхи васалламки тахти ишғоли даст нишондахойи амрико ва режими сехюнийтий даромада пей бибарид. 

…………….

2-Мовриди дигарики тавассути иддайи табдил ба “илох” ва худойи дуруғин шуда нажод ва равобити хешовандий аст. Назди иддайи аз мардум нажод ва қовм ва хеши хам табдил ба бути шудаки парастида мешавад ва барои худиш илохи шуда аст. Бадин маъники чун фалоний  қовм ва хеши ман аст ва аз фомил ва тоифайи ман аст, ба хамин далил ман аз у хушам меояд ва талош мекунам пийруз шавад, хар чандки кофар ва муртад хам бошад,кофар ё муртад буданиш мухим нест ва таъсири дар равобит надорад ва харгиз уро ба нафъи шахси дигари хатто агар он шахс мусалмон буда ва хақ хам бо у бошад рахо намекунанд ва агар ба ин хеши золим ё кофар ё муртад чизики мустахаққи уст гуфта шавад норохат ва дилтанг мешаванд ва вокунишхойи дигариро нишон медихандки мо дидаем. Дар холики аллох мутаол ба таъкид баён мекунад:

  إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَيْنَ أَخَوَيْكُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ(حجرات/10)

Ба дурусти ва ба таъкид ва дар хақиқат, танхо мўъминон бо хам хохар ва бародаранд, пас миёни бародаронишонро созиш дихид ва аз аллох пархез кунид шояд мовриди рахмат қарор гирид.

Дар рузи қиёмат хам хеч қовм ва хеши дар дарди каси намехурад ва сахнахойи қиёмат гўёйи чанин воқеияти аст ва чизи дигариро ба мо нишон намедихад, аллох мутаол мефармоянд:

  يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ * وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ * وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ * لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ *

Рузики одами аз бародариш ва аз модариш ва падариш ва хамсариш ва писариш фарор мекунад, дар он руз хар каси аз он кори астки уро ба худиш машғул карда аст. ( абаса 34-37)  ин вазъи астки дар қиёмат мо дар он меофтем. Оё шойиста нестки мувозиби худимон бошем?

(идома дорад…….)

 
Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом

 
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид :  Абу Хамза мухожир  хўромий.

(11- қисмат)

2-мовриди дигарки тавассути иддайи табдил ба “илох” ва худойи дуруғин шуда, қонуни секуляристийи созмони милали муттахид астки онхам худойи аст ва мажмуъайи аз қавонинро тадвин кардаки милал, ахзоб ва гуруххойи мутахосим жихати халли мушкилотишон ба он панох мебаранд, ба хамин шевайики муслимин дар хенгоми мушкилот ва ихтилофотишон ба қонуни шариати аллох ва суннати росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ва шўройи улил амри худ панох мебаранд.

Аллох таоло хам мефармоянд:

 يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُوْلِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِنْ كُنتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ذَلِكَ خَيْرٌوَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا (نساء/۵۹)

Эй касоники иймон овардаид! Аз худо (қуръон) ва аз пайғамбар (суннат) итоат кунид, ва аз мутахассисин ва сохибони амри худ фармонбурдорий намойид ва агар дар чизи ихтилоф доштид онро ба худо ( бо арза ба қуръон) ва пайғамбари у ( ружуъ ба суннат) баргардонид агар ба худо ва рузи қиёмат иймон дорид. Ин кор барои шумо бехтар ва хуш фаржомтар аст.

Дар инжо аллох шарт гузошта, агар ба худо ва рузи ростохез иймон дорид. Ин бароитон бехтар аст. Агар ба чизхойи дигар иймон дорид мисли тоғутхойи секуляр ва яхудий ва ғейрих ин дигар хисобиш жудост. Чун аллох таоло фармуда: 

وَمَاكَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَامُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْرًا أَن يَكُونَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَن يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا مُّبِينًا (احزاب/۳۶)

-Хеч мард ва зани мўъмин, дар корики худо ва пайғамбариш доварий карда бошанд ( ва онро муқаррар намуда бошанд ва таъйин карда бошанд) ихтиёри аз худ дар он надоранд ( ва иродайи ишон бояд тобеъи иродайи аллох ва росулиш бошад). Хар каси хам аз дастури худо ва пайғамбариш сарпичий кунад, гирифтори гумрохий ва саргардоний комилан ошкори мешавад.

-Ва дар жойи дигари мефармояд:

فَلَا وَرَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ حَتَّى يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لَايَجِدُوا فِي أَنْفُسِهِمْ حَرَجًا مِمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيمًا (نساء/۶۵)

-Аммо, на! Ба парвардигорит сўгандки онон мўъмин ба шумор намеоянд ва танхо замони мўъмин ба хисоб меояндки туро дар ихтилофот ва даргирийхойи худ ба доварий биталабанд ва ба дунболи ин доварий хеч малоли дар дили худ аз доварики ту кардайи надошта бошанд ва комилан таслими (қазовати ту) бошанд. Комилан таслими қазовати худо ва росулиш бояд бошид.

(идома дорад……)

 
Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом

 
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид :  Абу Хамза мухожир  хўромий.
 

(10- қисмат)

  Касоники чанин қонуниро невишта ва ё дар тадвини чанин қонуни мушорикат доштанд дар ин сурат, ба худ сифати худойи дода ва еки аз вижагихойи худоро ба худ доданд ва табдил ба “илох” шуданд, чун чанин кори танхо хаққи аллох аст; онхойи хамки ба чанин қонуни раъй доданд, мисли ин астки бигуянд дин ва қонуни аллох ба дардимон намехурад ва онро намехохем ва ба худо ва “илохи” ғейри аз аллох дар ин моврид эътироф кардандки бароишон қонун невишта аст. Дар қуръон ва суннат омада астки:

  أَلا لَهُ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ تَبارَکَ اللَّهُ رَبُّ الْعالَمينَ (اعراف/۵۴)

Огох бошидки танхо у меофаринад ва танхо у фармон медихад.

إِنِ الْحُکْمُ إِلاَّ لِلَّهِ (یوسف/۷۶)

Танхо хукм ва фармон аз он аллох аст.

أَمْ لَهُمْ شُرَکاءُ شَرَعُوا لَهُمْ مِنَ الدِّينِ مالَمْ يَأْذَنْ بِهِ اللَّهُ (شوری/۲۱)

Шояд онон шурако ва маъбудхойиро дорандки барои ишон диниро падид овардандки худо бидон ижоза надода астки бароишон шаръ таъйин кунад ( ва худо аз он бехабар аст?)

وَاللَّهُ يَحْکُمُ لامُعَقِّبَ لِحُکْمِهِ (رعد/۴۱)

Ва худованд хукм мекунад ва фармониш хечгуна родеъ ва монеъ надорад.

Аммо, аъзойи порламони секуляристийки аз тарафи мардуми жохил интихоб шуданд рози нестандки аллох ба танхоий доройи ин хаққи қонунгузорий бошад. Ба хамин далил бо гирифтан ва ихтисос додани хаққи қонунгузорийки аз сифоти аллох аст ба худ, худро шабихи аллох жо зада ва ба жойи аллох ва мустақил аз аллох тибқи хостахойи худ ва хавойи нафси худ ва хостахойи мардум, шуруъ мекунанд ба қонунгузорий, халол ва харом таъйин кардан аз ин озод ва мамнуъ ва халол харомики карданд, ва барои тамоми умури зиндагий қонун таъйин мекунанд хамчунонки аллох барои тамоми умури зиндагийи мо қонун таъйин карда, ва мардумони хамки бо раъйи худ чанин мовжудоти секуляриро ба унвони намояндайи худ интихоб намуданд ба ин амр қонеъ набудандки фақат аллох, худованди онхо бошад. Ба хамин далил ин худовандони дуруғинро жихати паст ва мақоми худоён интихоб мекунандки, дар ибодатгохи порламон дастуротишон содир мешавад.

(идома дорад……) 

 
Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом

 
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид :  Абу Хамза мухожир  хўромий.

(9- қисмат)

“илох” ва худойи нохақ ва ботил хам яъни: хавойи нафс ва тамоми хотирот, қавонин, барномахо, конол, ва  ибодатхойики аз жониби ғейри аллох барои махлуқоти аллох ба вужуд омаданд ва ба жойи вижагихо ва сифоти аллох ва қавонин ва барномахойи аллох қарор гирифтандки лозим медонем ба чанд мовриди он ишора кунем мисли:

 1-Бисёри аз одоб ва русуми гузаштахо ё соири милал дар замони холки, мухолифати ошкори бо қонуни шариати аллох ва суннати росулуллох саллаллоху алайхи васаллам доранд. Дар ин сурат, худи ин одоб ва русумки халофи шаръи хастанд, табдил ба худо шуда ва иддайи аз мардуми жохил хам бо анжом ддани ин одоб ва русум онхоро ибодат мекунанд. Мисли сурох кардани бадан ё захмий кардани он тавассути иддайи аз мардум ба нияти ибодат. Дар холики аллох мутаол ба сирохат аз садама задан ба бадан нахий карда аст. Ин одоб ва русуми жохилий дар асоси тахти унвони “тойпусом” еки аз жашнхойи хундухойи мушрик ё секуляр астки ашхос барои инки нишон диханд чиқадар ба еки аз худоёни хиндухо тахти унвони “мавругон” эътиқод доранд чанин корхойиро анжом медиханд.

 Ё иддайи бо баргузорийи хурофоти марбут ба чохоршанба сурий, ровшан кардани оташ ва паридан руйи он ё дўври он тавоф кардан ба сурати оддий ё хамрох бо рақс ва пойкубий, ё нажас донистани адад 13 ва пейравий аз ийди пурими яхудийхойи рузи сездах ба дар хам берун мераванд ва ……..тавассути жохилиятики дар қолиби нўвруз табдил ба “илох” шуда хамма ва хамма мехоханд нишон дихандки барои табиат ва сарневишти инсонхо дар соли жадид, дар кинори худованди мутаол асар гузорийи мустақил бар зиндагийи онхо ва жахон вужуд дорад, мехоханд бигуянд чизхойи дигари хам хастки метавонад мустақил аз аллох дар зиндагийи онхо таъсир бигузорад ва ин яъни жохилият, ширк ва “илох”и дар кинори аллох таолоки ибодат мешавад.

2-Еки дигар аз худоёни дуруғин, касони хастандки иқдом ба қонунгузорийи ғейри шаръий мекунанд. Аваз кардани қонуни аллох бо қонун ва барномайи дигар. Қонуни сохта шуда тавассути башар ё дини секуляризмики айнан чизи мисли шаръ ва дин аст. Барнома ва қонуни мактуб шудайи бар халофи қонуни шариати аллох астки , дар он рох ва расми идорайи зиндагийи фардий, ижтимоъий, иқтисодий, сиёсий, омузиш ва парвариш, амр ва нахий, хад ва худуд, арзиш ва зидди арзиш , мужозот ва тамоми умури ижроийи марбут ба зиндагийи дақиқан дар он мушаххас шуда аст.

(идома дорад……)

 
Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом

 
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид :  Абу Хамза мухожир  хўромий.
 

(8- қисмат)

Имоми Мовардий  рохимахуллох ривоят мекунадки секуляристхо ( мушрикин- ахзоб) мегуфтанд: мо сесад ва шаст бут доремки бо хамма онхо хануз ниёзхойи мо бартараф намешавад, холо чигуна ек “илох”и вохид ниёзхойи хамма халқро бартараф кунад?!  ^[1]

Табдил ба “жибт” ё “илох” кардан, яъни шахсиро, қонун ё барномайиро, ё дар кул махлуқиро, жойгузини зот, сифот, афъол ё еки аз вижагихо ва ибодоти мухтасси аллох кунид; холо ин жойгузини дар баъзи маворид бошад ё дар тамоми маворид. Яъни фақат еки аз вижагихойи мухлуқотиш бидихид, ё чандин вижаги, ё тамоми вижагихойи аллохро ба махлуқ бидихид, дар хар сурат он чизро дар он мавориди хос жойгузини аллох кардайи ва пейруйи “илохи” ғейри аз аллох шудайи.

Дар ин заминайи “илох” созий, лозим аст тўвзихи мухтасари дода шавадки аллох бар хақ кист? Ва худойи ботил чист? Магар худойи дуруғин хам доремки аллох дастур дода онро инкор кунем ва ба он куфр кунем? Чигуна хар “жибти”  ва чизики табдил ба “илох” мешавад дар воқеъ вижагихойи аллох ба он дода шуда, ва аллох ва худойи ботили мешавад дар кинори аллох мутаолки дар куфр ба тоғут ва дар хамон қадами аввал вуруд ба ислом ва қисмати аввали шаходатайн яъни “ла илаха” бояд рад шавад ва зери по гузошта шавад?

Дар кул, худо яъни он сарчишмайики манхаж ва қонуни идорайи зиндагийи даруний ва дунёйи худитро аз он гирифтайи ё еки аз ибодатхойи қалбий, забоний, баданий ва молийи худитро барояш анжом додайи ва дар мовқеъи ниёз ба у мурожаъа мекуни ва аз у истиъонат ва ёрий межуйи , холо он “илох” ва худо, “илох” ва худойи хақ бошад ё ботил.

Худойи хақ яъни аллох; зотики ман ва шумо ва тамоми мавжудотро халқ карда, молики тамоми жахон ва молики рузи қиёмат аст, розиқ, идора кунанда ва  хоким ва қонун гузор аст, меронанда ва зинда кунандайи хаммайи мо ва тамоми махлуқоти астки бояд бимиранд ва дубора зинда шаванд, ва хисоб ва китоб, жазо ва подош, бехишт ва жаханнам хам дар ихтиёриш қарор дорад ва бар хамма чиз, қудрати мутлақ ва номутанохий дорад ва хаққи қонунгузорий ва таъйини хукмро хам дар инхисори худиш қарор дода аст.

Дар ин сурат , худойики сохиби он хамма азамат ва қудрат бошад, танхо хамин худо шойистайи он астки ибодат шавад ва танхо хамин худо шойистагий дорадки аз у харф шинаво шавад. Ба хамин далил, ин аллох барои офаридахо ва махлуқотиш барнома , қонун ва шариати қарор додаки ислом аст ва ба мо амр кардаки тамоми ибодотхойимон дар ин дунё яъни мудирияти умури даруний ва забоний ва кор, зиндагийи шахсий, зиндагийи хонуводагий, зиндагийи ижтимоий, хукумат, иқтисод, омузиш ва парвариш ва тамоми умури зиндагийи дунёвийи мон ва хатто равиши маргимон хам мухтасси у ва дар масири қавонини у бошад.

    قُلْ إِنَّ صَلاتي‏ وَنُسُکي‏ وَمَحْيايَ وَمَماتي ‏لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ(انعام/۱۶۲)

Пас, хар мовжудики натавонист холиқ шавад хақ надорадки омир ( амр ва нахий кунанда) бошад.

أَلَا لَهُ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ ۗ تَبَارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ(اعراف/54)

Бояд аллох омир бошад чун холиқ аст, худиш хар чизиро ба андоза ва кейфияти муайян халқ карда ва мушкилот ва рохи халхойи умури ин мовжудотро медонад ва танхо худиш чигунагийи идора ва контроли онхоро медонад; дар ин сурат, мовжуди дигари ғейри аз аллох хаққи қонун гузорий надорад.

(идома дорад…….)

---

[1] ماوردی، تفسیر النکت والعیون ، ج 6 ص 370./  لنا ثلاثمائة وستون صنماً لا تقوم بحوائجنا , فكيف يقوم إله واحِد بحوائج الخلق كلهم.

 
Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом

 
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид :  Абу Хамза мухожир  хўромий.

(7- қисмат)

Касоники метавонанд малоика ё еки аз пайғамбарон, авлиёйи мурда, инсони зинда ё хар махлуқи дигариро аз хаддики бароишон таъйин шуда болотар бибаранд онхоро ба “илох” табдил кунанд. Дар ин сурат, “жибт” луғати аст умумий ва фарогир ва барои хар махлуқики еки аз вижагихойи хосси аллох ба он дода шуда ва дар ин вижагий мисли худо ва жойгузини аллох дар хейр расондан ё дафъи зарар тасаввур шуда ва бо қудрати рубубиятики ба ин “жибт” табдил шуда ба “илох” доданд мисли аллох аз он пазирофта мешавад. Хамин пазириш яъни ибодат кардани ин махлуқ доройи сифати рубубият дар вижагий ва сифотики махсуси аллох аст, мисли касики дар баробари қонуни аллох, дар порламони худ мисли дорун надвайи қурайш ё сақифайи бани соидайи ясриб ё порламонхойи кунунийи секуляристхо қонуни дуруст мекунад ва адойи аллохро дар қонунгузорий дар меоворад ва ба порламон сифати аллох медихад, яъни сифати қонунгузорийро ва ахкоми хуружийи ин порламонро хам мепазирад; дар ин сурат, чанин порламони мисли хамон санг, чуб ва хок табдил шуда ба “илох”.

Бо онки куффори пинхони дохилий барои мо қобили ташхис нестанд  аммо баъди аз шайтон тоғутхойики бояд ба онхо куфр кунем барои мо комилан мушаххас ва махдуд хастанд ва дар миёни инсонхо шомили 5 даста аслий:   

1-الَّذِينَ هَادُوا 2- وَالصَّابِئِينَ3-  وَالنَّصَارَىٰ 4-  وَالْمَجُوسَ 5- وَالَّذِينَ أَشْرَكُوا (حج/17)

Ва дастайи муртаддин:

مَنْ يَرْتَدَّ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ (مائده/54)

Хастандки бояд ба онхо куфр бикунем ва муртаддин хам маъмулан баъди аз иртидод ба еки аз “куффори панжгона” йи аслий мулхақ мешаванд, аммо “жибт” ва “илох” хойики тавассути ин тоғутхо тўлид шуданд теъдоди зиёдий хастандки шояд натавон хаммайи ин “илох” хойи тўлид шуда тавассути тамоми ин куффорро баршуморад. Фақат кофий аст тасаввур кунидки дар миёни қурайш ба теъдоди рузхойи сол “илох” ро кинор бигузоранд ва таслими ек “илох”и тўлид шуда буд ва секуляристхо ( мушрикин- ахзоб) қурайш аз инки инхамма “илох” ро кинор бигузоранд ва таслими ек “аллох”и вохид бишаванд таъажжуб мекарданд ва мегуфтанд:

أَجَعَلَ الْآلِهَةَ إِلَٰهًا وَاحِدًا ۖ إِنَّ هَٰذَا لَشَيْءٌ عُجَابٌ(ص/5)

Оё у ба жойи ин хамма худоён, ба худойи вохиди мўътақид аст ва ба жойи инхамма илох ек илохро қарор медихад? Воқеан ин (харфики мезанад) чизи ажиби аст.(идома дорад…….

 
Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом
 

 
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид :  Абу Хамза мухожир  хўромий.
 

(6-қисмат)

Тоғут, масдар аст аммо маънийи фоилий дорад; яъни тоғий. Ин калама, хашт бор дар қуръон омада ва мурод аз он куффори хастандки аз хад ва марзики аллох барои махлуқот таъйин карда тажовуз карданд. Тоғут, сиғайи муболаға аз моддайи туғён ба маънийи таъаддий ва тажовуз аз хад ва марз аст, ва аз лахози луғавий ба хар чизики аз хад ва марзики барояш таъйин шуда фаротар биравад мегуянд туғён карда аст на инки тоғут шуда бошад, ё мисли касики дучори ширк шуда гуфта мешавад ширк карда на инки мушрик шуда бошад, хамчунонки аллох таоло ба ахли китоб мефармояд:

 سُبْحَانَهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ (توبه/31)

Рудхонайики аз хадди маъмули худ фаротар равад мегуянд туғён карда, ва инсоники махлуқ аст ва бояд дар хадди махлуқ будан боқий бимонад мехохад адойи кори холиқро дар биёварад ва мехохад кори холиқро анжом дихад ва аз хадди худиш фаротар меравад, ин хам туғён карда аст; аммо хар туғёни тавассути инсонхо боис намешавад шахс аз лахози шаръий лақаби тоғут бигирад хамчунонки доро будани баъзи аз сифоти мунофиқин хам боис намешавадки ба шахси мусалмон гуфта шавад мунофиқ ё иртикоби ширк дар ашхос боис намешавад аз лахози шаръий ба онхо гуфт мушрик, чун аввалан мушрикин ё ахзоб ё секуляристхо гурухи жудогона ва мушаххаси аз куффор хастанд ва сониян дар тамоми ин маворид бояд дар мовриди муслимин завобити такфир риоят шаванд ва шахс аз “4 филътери” аслий 1-исботи журм,2- таъйиди журм тавассути аллох ва росулиш саллаллоху алайхи васаллам,3- шурути такфир, 4- мавонеъи такфир абур дода шавад ва чунончи бидуни доштани узри мўътабари шаръий ва бидуни кучактарин шак ва шубхайи ва бо яқин фосид ташхис дода шуд онвақт метавон ба у гуфт: муртад: муртадики еки аз анвоъи тоғутхост.

Пас тоғут дар кул ба инсон ё жини кофар гуфта мешавад аммо

……………………………….. 

Санг ё хок ё чубики сохта шудаки аз он чизи сохта шавад; масалан бо он хона бисозем ва корхойимонро бо он анжом дихем аммо тоғути ба он санг еки аз вижагихойи махсуси аллохро медихад ва аз хаддики худо барои онхо таъйин карда фаротаришон мебаранд, дар ин сурат, ин санг ва чуб ва хок бо онки аз хаддики аллох бароишон таъйин карда болотар бурда шуданд ва тоғутхо онхоро аз хаддишон тажовуз доданд аммо инхо табдил ба тоғут намешаванд, чун кофар нестанд балки “жибт”и хастандки тавассути тоғутхо табдил ба “илох” шуданд.

(идома дорад…….)