دسته: осори мактуби тожики шайх мужохид Абу Хамза хўромий

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(10- қисмат)

Тамоми уламойи ахли суннат вужуди рахбари олим ва фақих ба қонуни шариати аллохро ба ду далил лозим ва зарурий медонанд:

-чун қонуни шариати аллох то рузи қиёмат қонуни асосий жомеъайи муслимин аст, бидуни шинохт ва бидуни тафаққух дар ин қонун, имкони татбиқи сахихи он нест.

-рахбарият бузургтарин мақоми қуввайи мужрия аст ва то илм ва фиқхи комили шаръий надошта бошад наметавонад мутаносиб бо “ вазъи мовжуд” ва “ ниёзхои руз” тасмимоти лозимро аз манобеъи шаръий бигирад.

Қавонини мутағаййир ва муваққатики бар асоси заруратхо ва ниёзхо тадвин мешаванд, ё фармонхо ва тасмимотики дар умури низомий ва амниятий ва иқтисодий ва ғейрих гирифта мешаванд хаммаги бояд дар чохорчуби қавонини шариати аллох бошанд ва харгиз набояд аз усули куллий ва қавонини собити шариати аллох берун бошанд. Бидуни хузури рахбарики дар шариат фақих ва олим шуда бошад анжоми ин вазоиф имконпазир нест, чун фақихи мутахассиси дар мудирияти жомеъа астки метавонад муқаррароти мувофиқи бо усули куллий шариати ислом ва мухолифи бо қунуни шариати аллохро аз хам ташхис дихад.

Ижройи ахкоми илохий, ва пиёда кардан низоми исломий, бидуни хидоят ва назорати фақихи мунтахаби шўро, имконпазир нест, хусусан ахкоми марбут ба жиход ва дифоъ,ижрои худуд ва таъзирот, ахз ва тўвзиъи умури молий исломий, ва танзими равобити сиёсий бо довлатхойи хорижий, ва бахши аз амри ба маъруф ва нахий аз мункар, харгиз бидуни назорати фақих, имконпазир намешавад, чун татбиқи ахком дар ин маворид он чунон хассос ва осибпазир астки бидуни сарпарасти ек мутахассиси исломий ва бидуни вужуди ек фақих ва олими дар умури шаръий анжом намегиранд.

7- қурайший будан: қурайший ва саййид будани рахбар мовриди ихтилоф аст, бархихо ин шартро шарти аввалият ва бехтари медонанд, ва теъдоди хам шарти инъиқод медонанд. Аз далоили лузуми ин шарт аходиси астки аз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ривоят шуда аст мисли :

” إِنَّ هَذَا الْأَمْرَ فِي قُرَيْشٍ لَا يُعَادِيهِمْ أَحَدٌ إِلَّا كَبَّهُ اللَّهُ عَلَى وَجْهِهِ مَا أَقَامُوا الدِّينَ”[1]“

Замомдори мусалмонон махсуси қурайш мебошад то замоники динро барпо медоранд, ва хар ки бо онхо душмани кунад, худованд уро сарнагун хохад намуд”. Ва ривояти дигар Бухорий аз ибни Умар розиаллоху анхума чанин аст:

: لَا يَزَالُ هَذَا الْأَمْرُ فِي قُرَيْشٍ مَا بَقِيَ مِنْهُمْ اثْنَانِ[2]

“Хамвора ин амри ( зиомати мусалмонон) махсуси қурайш аст то замоники ду шахс аз онхо боқий бошанд”.

Холо агар чанин рахбари олим ва фақихи сарпараст ва вилояти муслиминро бар ухда гирифт дар баробари масулиятхоики дорад бар муслимин хам хуқуқи дорадки илова бар таъмини умури молий ва насихат шудан, асосийтарин хаққи имом бар мардум, самъ ва итоати астки дар хамон чорчубайи қонуни шариати аллох бошад.

Бале, чизики бейни хамма инсонхо ижмоъ вужуд дарад ин астки мафхуми довлат ва хукумат ду то муаллифайи аслий дорад; еки “ хукм” аст ва дигари “ итоат” аст. Тамоми инсонхойи мусалмон ва ғейри мусалмон аз гузаштахойи дур то ба имруз вақти рожеъ ба хукумат сухбат мекунанд, иштироки онхо дар ду мафхуми хукм ва итоат хатман вужуд дорад.

 Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ба сурати куллий худуди итоат аз имом ва рахбариятро мушаххас мекунад ва мефармояд:

:” لاَ طَاعَةَ فِى مَعْصِيَةِ اللَّهِ إِنَّمَا الطَّاعَةُ فِى الْمَعْرُوفِ “[3]“

“Итоат аз амир ва рахбар ва халифа ва ғейрих дар маъсияти аллох нест,балки итоат фақат дар корхойи ник мебошад”.

Ибни Умар розиаллоху анхума аз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ривоят мекунадки :

عَلَى الْمَرْءِ الْمُسْلِمِ السَّمْعُ وَالطَّاعَةُ فِيمَا أَحَبَّ وَكَرِهَ إِلاَّ أَنْ يُؤْمَرَ بِمَعْصِيَةٍ فَإِنْ أُمِرَ بِمَعْصِيَةٍ فَلاَ سَمْعَ وَلاَ طَاعَةَ.[4]

Аз Абдуллох бин Умар ривоят астки росулуллох фармуд:” бар инсони мусалмон вожиб астки сухани амири худро бишнавад ва аз у итоат кунад дар корхоики мовриди писанди у аст ва корхоики мовриди писандиш нест, то вақтики уро ба гунох дастур надихад, агар уро ба гунох хукм мекунад, дар ин сурат на итоати вай вожиб аст ва на шанидани суханони вай”.

Дар ин самъ ва тоах – барои хифзи вахдати дастур ва вахдати амал ва пархез аз тафарруқ – дар назар гирифтани токтикхойи зарурийки ба стротежикхойи дур ва наздик хидмат мекунанд( мисли муфоди сулхи худайбия, имтиёз доданхо, ақабнишинийхо ва ғойрих) бисёр мухим ва хаётий аст. Дар ингуна маворидики мумкин аст танхо рахбарият ва шўрохойи низомий ва амнияти ва дипломосий аз онхо бо хабар бошанд ва шўройи улил амри мутахассисин ва фуқахо хам бар ингуна фаолиятхои рахбарий назорат доранд харгуна такруйи мусалмон зулми ошкори аст ба худиш ва жамоати муслимин.

(идома дорад…….)

---

[1] صحيح البخارى ج9 ص12 

[2] صحيح البخارى ت ج9ص13

[3] متفق عليه 

[4] متفق عليه 

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

9- қисмат)

 Ва дар қиёмат хам вазъи бисёр бади доранд: аллох субханаху мефармояд:

إِنَّ الَّذِينَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ ظَالِمِي أَنْفُسِهِمْ قَالُوا فِيمَ كُنْتُمْ قَالُوا كُنَّا مُسْتَضْعَفِينَ فِي الْأَرْضِ قَالُوا أَلَمْ تَكُنْ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُوا فِيهَا فَأُولَئِكَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَسَاءَتْ مَصِيراً *  إِلاَّ الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاء وَالْوِلْدَانِ لاَ يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً وَلاَ يَهْتَدُونَ سَبِيلاً * فَأُوْلَئِكَ عَسَى اللّهُ أَن يَعْفُوَ عَنْهُمْ وَكَانَ اللّهُ عَفُوًّا غَفُورًا (نساء/97-99)

Бегумон касоники фариштагон ( барои қабзи рух) ба суроғишон мераванд ва ( мебинандки ба сабаби мондан ба куффор дар куфристон, ва хижрат накардан ба сарзамини иймон) бар худ ситам карданд, бадишон мегуянд: кужо будаидки инки чанин бедин ва туша мурдаид ва бадбахт шудаид? Узрхохон ) гуянд: мо бечорагони дар сарзамини ( куфр) будем гуянд: магар замини худо васиъ набуд то дар он куч кунид? Жойгохи онон дўзах аст, ва чи бад жойгохи ва чи бад саранжоми! Магар бечорагони аз мардон ва занон ва кудаконики кори аз онон сохта нест ва рохи чораи намедонанд. Пас умид астки худованд аз онон даргузорад ( чун қудрати хижрат надоштанд) ва худованд бас авф кунанда ва омурзанда аст.

Алъон он иддаики аз дорул исломи мовриди назари худишон хам ба дорул куфр ва дорул харби чун Англиз ва Канада ва Амрико ва Иордания ва Русия ва ғейрих мераванд бояд чи вазиати дошта бошанд ва бояд чи жойгохи назди мо дар дунё дошта бошанд? Бахусус он дастаики худишонро хам олим медонанд ва аз он дорул куфрхойи дорул харб барои муридони мусаллахишон хат ва нишон таъйин мекунанд ва бо дин , жон , номус,зан, фарзанд, падар, модар, мол ва ватан муридонишон бози ва хатто муомала мекунанд. [1]

3-Мовриди севумики дар инжо ба он ишора мекунем пуштибоний аз дорул ислом бо самъ ва тоах барои рахбарияти жомеъайи муслимин аст.

Фирақ ва мазохиби маъруф ба ахли суннат барои касики бояд рахбарияти жомеъаро дар ихтиёр дошта бошад шурут ва вижагихоиро лозим донистанд мисли:

Ислом: чун

وَلَن يَجْعَلَ اللّهُ لِلْكَافِرِينَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ سَبِيلاً ( نساء/ 141).

Харгиз худованд кофаронро бар мўъминон чийра нахохад сохт пас раво нест инсони кофар, волий ва раиси мусалмонон шавад. Ва мефармояд:

1يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تُطِيعُوا الَّذِينَ كَفَرُوا يَرُدُّوكُمْ عَلَى أَعْقَابِكُمْ فَتَنْقَلِبُوا خَاسِرِينَ ( آل عمران/ 149).

Эй касоники иймон овардаид! Агар аз кофарон , фармонбурдори кунид, шуморо ба куфр бармегардонанд ва зиён дида ( аз суйи дин ва иймон ба суйи куфр ва харамон )бармегардид.

4- мард будан: Умар бин Хаттоб розиаллоху анху мегуяд: “ мо дар жохилият занонро чизи ба хисоб намеовардем аммо замоники ислом омад ва худованд онон (занон) ро дар қуръон зикр намуд, дарёфтемки онон хуқуқи бар гардани мо доранд, жуз инки ононро вориди умуримон ( умури идорий ва ижроий мамлакат) нанамоем.” [2]

5- адолат: вужуди адолат дар шахсияти рахбар шарти мухимми ба хисоб меомад, пас дуруст нестки, рахбар шахси фосиқ ва фожири бошад, ва адолат шарти лозими дар инъиқоди рахбарият мебошад, магар дар холати изтирорийки то рафъи изтирори шахси фожир то жохойи тахаммул мешавад.

6- кифоят ва тавоноий : барои ижроий адолат бар асоси қонуни шариати аллох шахси мусалмон лозим аст аз кифоят ва тавоноийхои бархурдор бошадки, мухимтарини онхо илми ба қонуни шариати аллох ва масоили руз аст.

Бар ин асос имом, амир , рахбар ё халифайи муслимин бояд ибтидоъ олими ба манофеъи шаръий ва ба дунболи он олими ба масоили руз бошад. бале аввалин чизики бояд ба он илми вофир ва кофий дошта бошад, ахкоми шаръий аст ; чун рахбари муслимин мукаллаф аст тахти назорати шўройи улил амр ахкоми шаръийро татбиқ кунад ва довлатро мутобиқи худуди шаръий рахбари кунад, пас агар дар ин бахш илми жомеъий надошта бошад, ин вазифаро ба хеч сурати наметавонад адо кунад, пас агар дар ин бахш илми жомеъ надошта бошад, ин вазифаро ба хеч сурати наметавонад адо кунад ва салохияти рахбар шуданро надорад. Хатто баъзи аз фуқахо бар ин назар хастандки танхо илм доштан ба ахкоми шаръий ба шикли тақлид барои халифа кофий нест; чун тақлид ( аз назари онхо) дархақиқат ек новъ нақс ва камбуд ба хисоб меомад. Ба хамин далил лозим медонандки бояд илми имом дар хадди ижтиход бошад ва чанин истидлол мекунандки чун мансаб ва мақоми рахбарият бартарин мансаб ва мақом аст пас бояд мутасаддийи он комилтарин шахс дар тамоми сифоти илмий бошад. албатта иддаи ками аз фуқахойи ахли суннат хам хастандки илми кофийро шарт дониста ва муқаллид будани имомро жоиз медонанд ва зарурати ба лузуми мужтахид будан намебинанд.

(идома дорад………)

---

[1] در جلسه ی اول از درس ششممان در مورد وحدت آگاهانه، هدفمند و حرکتی، عرض کردیم که  تقویت کردن و پشتیبانی مومنین توسط همدیگردراین  بُنْيَانِ الْمَرْصُوصِ يَشُدُّ بَعْضُهُ بَعْضًاساختمان سربی یا به قول ما پولادین كه يك قسمت آن، قسمت ديگر را محكم نگه مى دارد تنها زبانی و روی نقشه نیست، بلکه این ساختمان سازی و محافظت از آن پس از ساخته شدن نشانه هایی دارد و باید اعمالی انجام بشود که نشان بدهد طرف در ادعایش چقدر صادق و پایبند است که به دو مورد آن اشاره کردیم … در این جلسه مان هم سعی می کنیم با ذکر دو مورد کلی دیگردرسمان راادامه بدهیم . ان شاء الله . 

[2] رواه البخاري

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(8- қисмат)

Ё масалан Кобул қабли аз фатхи он тавассути толибон жузви дорул куфр буд ва хижрат аз онжо ба сарзаминхойи тахти хокимияти толибон вожиб буд, аммо пас аз фатх дигар хижрати аз онжо ба соири сарзаминхойи дорул ислом вужуд надошт. Ва инбор инжо мешавад дорул ислом ва мардум мебоист аз соири манотиқи тахти хокимияти дорул куфр тахти хокимияти амсоли дустуми муртадки – аз зуболахо ва пас мондахойи шўравий буд – ба инжо хижрат мекарданд то инки он манотиқ хам жузви дорул ислом мешуд. Барои хамин аст баъди аз фатхи сарзамини хос ва табдил шудани он ба дорул ислом дигар аз он сарзамин байъати хижрат гирифта намешавад:

لا هِجرةَ بعدَ فتح مكةَ، ولكنْ أبايعهُ على الإسلام[1]

Чун

إِنَّ الْهِجْرَةَ قَدْ مَضَتْ لِأَهْلِهَا، وَلَكِنْ عَلَى الْإِسْلَامِ وَالْجِهَادِ وَالْخَيْرِ»[2]

Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам дар рузи фатхи Макка фармуд:

لَا هِجْرَةَ وَلَكِنْ جِهَادٌ وَنِيَّةٌ وَإِذَا اسْتُنْفِرْتُمْ فَانْفِرُوا.[3]

Аллох таоло дар мовриди ин нафир мефармояд:

:  یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ مَا لَکُمْ إِذَا قِیلَ لَکُمُ انفِرُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الأَرْضِ أَرَضِیتُم بِالْحَیَاةِ الدُّنْیَا مِنَ الآخِرَةِ فَمَا مَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا فِی الآخِرَةِ إِلاَّ قَلِیلٌ ‏* إِلاَّ تَنفِرُواْ یُعَذِّبْکُمْ عَذَاباً أَلِیماً وَیَسْتَبْدِلْ قَوْماً غَیْرَکُمْ وَلاَ تَضُرُّوهُ شَیْئاً وَاللّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ‏(توبه/38-39)

Эй мўъминон! ( ма лакум : чи чизитон шуда аст? Чи хабаритон аст? Чиро шумо?) чиро хенгомики ба шумо гуфта мешавад: ( барои жиход) дар рохи худо харакат кунид, сусти мекунид ва дил ба дунё медихид? Оё ба зиндаги ин жахон ба жойи зиндаги он жахон хушнудид? Таматтуъ ва колойи ин жахон дар баробари таматтуъ ва колойи он жахон,чизи ками пеш нест. Агар барои жиход берун наравид, худованд шуморо ( дар дунё бо истийлоъи душманон ва дар охират бо оташи сузон) азоби дарднок медихад ва қовмиро жойгузинитон месозадки жудойи аз шумоянд ва хеч зиёни ба худо намерасонид ва худо бар хар чизи тавоно аст.

Дар ин шароити жадид астки уммул мўъминин Оиша розиаллоху анхо дар мовриди хижрати ахли Макка ё соири сарзаминхойи дорул ислом мегуяд:

انْقَطَعَتْ الْهِجْرَةُ مُنْذُ فَتَحَ اللَّهُ عَلَى نَبِيِّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مَكَّةَ[4]. 

Чун Макка пойтахти он замон шибхи жазира будки бо фатхи он соири манотиқ хам фуж фуж ва гурух гурух мусалмон шуданд. Аллох таоло хатто кўмакхойи молий қабли аз фатхи пойтахтро бо кўмакхойи молий пас аз фатхи он еки намедонад:

لَا یَسْتَوِی مِنکُم مَّنْ أَنفَقَ مِن قَبْلِ الْفَتْحِ وَقَاتَلَ أُوْلَئِکَ أَعْظَمُ دَرَجَةً مِّنَ الَّذِینَ أَنفَقُوا مِن بَعْدُ وَقَاتَلُوا وَکُلّاً وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنَى وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ ‏(الحديد/10)

Касони аз шумоки пеш аз фатхи ( магар , ба сипохи ислом кўмак карданд ва аз амволи худ) бахшиданд ва ( дар рохи худо) жангиданд, ( бо дигарон) баробар ва ексон нестанд. Онон даража ва мақоми касони астки баъди аз фатхи ( Макка, дар рохи ислом) базл ва бахшиш намуданд ва жангиданд аммо ба хар хол, худованд ба хамма, ваъда подоши нику медихад, ва у огох аз хар он чизи астки мекунид.

Нуктаики лозим аст боз ба он ишора бишавад ин астки жойгохи хижрат дар хар сарзамини то замони хифз мешавадки он сарзамин тасарруф нашуда бошад ва жойгох ва арзиши кўмакхойи молий хам мутаносиб бо замони фатхи ин пойтахт ё қабли аз ин фатх арзишгузорий мешавад. Холо агар каси тавоноий хижрат дошт ва жузви маъзурин набуд ва хижрат накард чи?

Дар дунё амр ин аст:

الَّذِینَ آمَنُواْ وَلَمْ یُهَاجِرُواْ مَا لَکُم مِّن وَلاَیَتِهِم مِّن شَیْءٍ حَتَّى یُهَاجِرُواْ وَإِنِ اسْتَنصَرُوکُمْ فِی الدِّینِ فَعَلَیْکُمُ النَّصْرُ إِلاَّ عَلَى قَوْمٍ بَیْنَکُمْ وَبَیْنَهُم مِّیثَاقٌ وَاللّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ‏(انفال/72)

Аммо касоники иймон оварданд аммо ( бо вужуди тавоноий) мухожират накарданд ( хеч гуна таъаххуд ва масъулият ва ) вилояти дар баробари онон надорид то он гохки мухожират мекунанд. Агар ба сабаби динишон аз шумо кўмак ва ёри хостанд, кўмак ва ёри бар шумо вожиб аст, магар замоники мухолифони онон гурухи бошандки миёни шумо ва ишон пеймон бошад. ( дар ин сурат риояти ахд ва пеймон, аз риояти холи чанин мўъминони бехоли лозимтар аст. Ба хар хол) худованд мебинад ончироки мекунид.

(идома дорад………)

---

[1]أخرجه البخاري [3078] ومسلم (3/1487) واللفظ للبخاري.

[2]صحيح البخاري – (3700) / صحيح مسلم – الإمارة (1863) / مسند أحمد – مسند المكيين (3/468)

[3]أخرجه البخاري [3077] ومسلم [1353].

[4]صحيح البخارى

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(7- қисмат)

Нуктаи мухиммики дар мовриди дорул куфр хамиша ба он ишора шуда ин астки меъёри қавонини хастандки бар он жомеъа хоким аст на сокинони он жомеъа, ва хукмики содир мешавад бар қавонин ва хокимияти он жомеъа аст на мардумони он жомеъа. Чун мумкин аст сокинони ек дорул куфри хамма кофар бошанд ё мумкин аст мисли алъон аксари сарзаминхойи мусалмоннишин қонун ва хокимияти куфрий бошад аммо мардум мусалмон бошанд.

2-дорул ислом хам яъни: сарзаминики қавониниш исломий бошад ва бар асоси қавонини исломий аз коноли ижмоъи вохиди муслимин ё дар сурати изтирор аз коноли еки аз фирақ ва мазохиби исломий идора бишавад ва хокими он хам мусалмон бошад. дар инжо хам мухим нестки сокинони он хамма мусалмон хастанд ё мисли Мадина куффор хам дар он хастанд ё хатто мисли Хиндистон аксари сокинони он хам кофар бошанд. Мухим қонуни жомеъа ва хокимияти жомеъа аст.

Хуб холо хижрат аз дорул куфр ба дорул ислом хижрат аз макони ба макони дигар аст на хижрат аз куфр ба исломки қаблан анжом доданд. Барои хамин аст каламайи ансор ва мухожир шикл мегирад ва аллох таоло ба содаги ва ровшани баён мекунад:

وَالَّذِينَ تَبَوَّؤُوا الدَّارَ وَالْإِيمَانَ مِن قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَيْهِمْ وَلَا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حَاجَةً مِّمَّا أُوتُوا وَيُؤْثِرُونَ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ وَمَن يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ(حشر/9)

Ононики пеш аз омадани мухожирон хона ва кошона ( ойини ислом) ро омада карданд ва иймонро ( дар дили худ устувор доштанд) касониро дуст медорандки ба пеши ишон мухожират карданд, ва дар дарун ихсос ва рағбат ниёзи намекунанд ба чизхоики ба мухожирон дода шуда аст, ва ишонро бар худ таржих медиханд, хар чандки худ сахт ниёзманд бошанд. Касоники аз бухли нафси худ, нигахдори ва мусаввин ва махфуз гарданд, ишон қатъан ростгоранд.

Мумкин аст дар холати изтирор мисли муслимини хабаша дар миёни куффори ахли китоб истиқлоли ақидатий ва амали худро хифз кунид аммо дар миёни секуляристхо наметавонид ба сурати комил зиндагитро бар асоси қонуни шариати аллох танзим ва идора кунид ва мажбур ба ижройи қавонин ва равиши зиндаги секуляристхо мешавид ва қавонини аллохро кинор мегузорид, барои хамин росулуллох саллаллоху алайхи васаллам аз касоники тавоноий хижрат дорад аммо бейни мушрикин ё секуляристхо зиндаги мекунад ва интури ба худиш зулм мекунад эъломи бароат карда аст:

:[1] أنا بَرِيءٌ من كلّ مسلم يُقِيمُ بين أظْهُرِ المشركين

Ман аз хар мусалмоники дар миёни мушрикин муқим шавад бари хастам. Ва дар жойи дигари мефармояд:

مَنْ أَقَامَ مَعَ الْمُشْرِكِينَ فَقَدْ بَرِئَتْ مِنْهُ الذِّمَّةُ[2]

Дар ин ривоят бояд ба ду нуктайи асосий диққат шавад: еки инки дар мовриди куффори мушрик ва секулярист гуфта шуданд ва дигари инки росулуллох аз хуни он муслимин эъломи бароат карда астки мустазъаф буданд ва тавони хижрат надоштанд на аз динишон, ва замоники мефармояд:

مَنْ جَامَعَ الْمُشْرِكَ وَسَكَنَ مَعَهُ فَإِنَّهُ مِثْلُهُ[3]

Дар инжо нез хадар рафтани хун аст ва дар хадар рафтан хуниш мисли секуляристхост. Дар кул бароат моли мушрикин аст на куффори ахли китоб ва шибхи ахли китобки қаблан дар дарсимон дар мовриди шиносоий мушрикин ва секуляристхо ба он ишора кардем. Аммо агар хамин шахс мисли Аббос аммуйи росулуллох саллаллоху алайхи васаллам дар жанг бо  муслимин ширкат кунад хукмиш мешавад мисли хукми мушрикин ва секуляристхо ва иймониш суди барояш надорад.

Хижрат вожиб мешавад барои инки шахс наметавонад мутобиқ бо қонуни шариати аллох зиндаги кунад ва барои мухофизат аз амалий кардани қонуни шариати аллох ва озодона зиндаги кардан бар асоси қонуни шариати аллох хижрат мекунад. Ва хар жо шумо натавонид тибқи қонуни шариати аллох амал куни сукунати дар онжо модомики тавоноий хижрат дорид бароитон харом мешавад ва бояд ба дорул ислом хижрат кунид чи ин дорул ислом бар асоси хилофату ала манхажин нубувват бошад ё бар асоси бадил ва холати изтирорий ин бошад.

Аммо хижрат аз дорул куфр ба дорул ислом то кей вужуд дорад? То замоники жиход вужуд дорад.

لا تَنْقَطِعُ الْهِجْرَةُ مَا كَانَ الْجِهَادُ.  Ё  . أَنَّ الْهِجْرَةَ لَا تَنْقَطِعُ مَا كَانَ الْجِهَادُ[4]

Ва жиход то рузи қиёмат мисли тўвба вужуд дорад, бар ин асос хижрат то рузи қиёмат идома дорад:

لَا تَنْقَطِعُ الْهِجْرَةُ حَتَّى تَنْقَطِعَ التَّوْبَةُ، وَلَا تَنْقَطِعُ التَّوْبَةُ حَتَّى تَطْلُعَ الشَّمْسُ مِنْ مَغْرِبِهَا[5]

Холо ин хижрат аз сарзамини хосси то кей бар муслимини он сарзамин вожиб мешавад? То замоники сарзамини онхо жузъви дорул куфр ё куфристон бошад. сарзаминики фатх шуд ва табдил шуд ба дорул ислом дигар аз онжо ба дорул исломи қаблий рафтан хижрат махсуб намешавад. Масалан қабли аз фатхи Маккаки дорул куфр буд куч кардан ба Мадина жузви хижрат буд, аммо баъди аз фатхи Макка дигар рафтан аз Макка хижрат махсуб намешавад чун Макка хам жузви дорул ислом махсуб мешавад.

(идома дорад……..)

---

[1]رواه أبو داود والترمذي والنسائي

[2]رواه البيهقي والطبراني

[3]شرح السنة (10/ 373 ـ 374). [حكم الالبانى  : صحيح

[4]أخرجه أحمد (4/99) من حديث جنادة بن أبي أمية رضي الله عنه وهو في السلسلة الصحيحة [1674].

[5]رواه أحمد ، وأبو داود ، والدارمي .

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(6-қисмат)

Ва нез фармуд:

لَا تَحَاسَدُوا، وَلَا تَنَاجَشُوا، وَلَا تَبَاغَضُوا، وَلَا تَدَابَرُوا، وَلَا يَبِعْ بَعْضُكُمْ عَلَى بَيْعِ بَعْضٍ، وَكُونُوا عِبَادَ اللهِ إِخْوَانًا الْمُسْلِمُ أَخُو الْمُسْلِمِ، لَا يَظْلِمُهُ وَلَا يَخْذُلُهُ، وَلَا يَحْقِرُهُ التَّقْوَى هَاهُنَا وَيُشِيرُ إِلَى صَدْرِهِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ «بِحَسْبِ امْرِئٍ مِنَ الشَّرِّ أَنْ يَحْقِرَ أَخَاهُ الْمُسْلِمَ، كُلُّ الْمُسْلِمِ عَلَى الْمُسْلِمِ حَرَامٌ، دَمُهُ، وَمَالُهُ، وَعِرْضُهُ[1]

Нисбат ба екдигар хисодат накунид ва ба қасди фариби муштарий қиймати колоро бештар накунид; бо екдигар душмани накунид ва ба екдигар пушт нанамойид. Бархи аз шумо бар муомала бархи дигар муомала накунид, бандагони аллох ва бародарвор бошид. Мусалмон бародари мусалмон аст, бар у зулм ва ситам раво намедорад ва уро ( беёвар ва залил ва) хор рахо намекунад, уро тахқир намекунад, тақво инжост”. Ва се бор ба синаш ишора кард ва фармуд: “ барои гунохкор шудани шахс хамин бас астки бародари мусалмонишро тахқир кунад; хамма чизи мусалмон бар мусалмон харом аст. Хуниш, молиш ва обруйиш”. Хамчунин дар жойи дигари мефармояд:

 « انْصُرْ أَخَاكَ ظَالِمًا أَوْ مَظْلُومًا

“ бародаритро чи золим ё мазлум ёри кун”. Гуфта шуд: эй росулуллох саллаллоху алайхи васаллам, ёри додани мазлум ровшан аст, аммо чигуна вайро ёри дихем дар холики золим аст? Фармуданд:

«تَحْجُزُهُ، أَوْ تَمْنَعُهُ، مِنَ الظُّلْمِ فَذَلِكَ نَصْرُه «

Уро аз зулм кардан манъ кунид, ин ёри додани уст. [2]

Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам боз мефармояд:

لَا يُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ حَتَّى يُحِبَّ لِأَخِيهِ مَا يُحِبُّ لِنَفْسِهِ.[3]

Иймони хеч ек аз шумо ба камол намерасад магар онки хар чиро барои худ меписандад барои бародариш нез бипасандад.

Ва боз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам дар жойи дар таърифи ек мусалмони воқеъий мефармояд:

:« المُسْلِمُ مَنْ سَلِمَ المُسْلِمُونَ مِنْ لِسَانِهِ وَيَدِه[4] «

Мусалмон каси астки мусалмон аз даст ва забониш осуда бошанд. Ривоёт дар ин замина хийли зиёд хастанд ва ниёзи ба такрор немебинем чун дар ин замина мо хийли насихат шудаем. Дар кул бояд бидонемки мо рузона хаддиақал 9 бор хенгоми бозгашт аз гуфтагуйи бо аллох дар намозимон барои тамоми муслимин ин муждаро меоваремки: ассаламу алайкум ва рохматуллохи ва барокатух. Ин чизи астки мо пас аз гуфтагу бо холиқимон барои муслимин меоварем.

2-Мовриди дувум хижрат аз дорул куфр ба дорул ислом астки:

Дар сурати тавоноий ва надоштани узри еки аз нишонахойи иймон ва ба дунболи он аз нишонахойи садоқат ва пойбанди шахс ба сохтани ин сохтумон ва мухофизат аз он ва жиловгири аз фурупоший ва тахриби ин сохтумон аст.

Ибтидо лозим аст таърифи мужаддади аз дорул куфр ва дорул ислом дошта бошем:

1-Дорул куфр яъни: сарзаминики ек хокими кофар тоғутий бар асоси қавонини куфрий бар он хокимият мекунад, ва бо зури аслаха қавонини куфрий худишро тахким мекунад, ва дар рохи хамин қавонини куфрий хам бо мухолифини қавониниш межангад. Дар инжо хокимияти тоғут маъни пейдо мекунад. Мо ба тоғутхойи зиёдий куфр кардем, еки аз руъуси тавоғит куффори хастандки бар сарзамини хокимият пейдо кардандки ба он мегуфтанд дорул куфр ва ин хукком дар рохи тахкими қавонини куфрий аз коноли сарбозон ва дастгохи таблиғотий ва молий худишон бо мўъминин хам межанганд:

الَّذِینَ آمَنُواْ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللّهِ وَالَّذِینَ کَفَرُواْ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ الطَّاغُوتِ فَقَاتِلُواْ أَوْلِیَاء الشَّیْطَانِ إِنَّ کَیْدَ الشَّیْطَانِ کَانَ ضَعِیفاً‏(نساء/76)

Касоники иймон оварданд, дар рохи яздон межанганд, ва касоники куфр пешаанд, дар рохи шайтон межанганд. Пас бо ёрони шайтон бижангид. Бегумон найранги шайтон хамиша заиф буда аст.

(идома дорад………)

---

[1]أخرجه أحمد (2/277 ، رقم 7713) ، ومسلم (4/1986 ، رقم 2564) . وأخرجه أيضًا: البيهقي (6/92)

[2] مسلم في کتاب البر، باب انصر أخاك ظالماً أو مظلوماً (4/1998)، (ش: 2584)؛ به  همین معنا؛ و أحمد (3/99)؛ والبخاری مع الفتح فی کتاب المظالم، باب أعن أخاك ظالماً أو مظلوماً (5/98)، (ش: 2443، 2444)؛ وکتاب الإکراه، باب یمین الرجل لصاحبه (12/223)، (ش: 6952)

[3] البخاری مع الفتح، کتاب الإیمان، باب من الإیمان أن یحب لأخیه ما یحب لنفسه (1/56)، (ش: 13)؛ ومسلم، کتاب الإیمان، باب الدلیل على أن من خصال الإیمان أن یحب لأخیه ما یحب لنفسه (1/67)، (ش: 45)

[4] البخاری مع الفتح، فی کتاب الإیمان، باب أی الإسلام أفضل (1/54)، (ش: 11)؛ ومسلم کتاب الإیمان، باب بیان تفاضل الإسلام وأی الأمور أفضل (1/65)، (ش: 41)؛ متن از مسلم می‌باشد.

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(5-қисмат)

Аллох таоло чанин касони тафриқа андозиро дуст надорад балки мефармояд:

إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الَّذِینَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِهِ صَفّاً کَأَنَّهُم بُنیَانٌ مَّرْصُوصٌ (صف/4)

Худованд касониро дуст медорадки дар рохи у муттахид ва екпорча дар хат ва сафи вохиди межанганд, ингор девори сурбийи бузурги хастанд.

Аллох таоло чанин муслимини муттахидиро дуст дорад на мутафарриқинро . росулуллох саллаллоху алайхи васаллам хам дар табйин ва ровшан кардани ин даста аз оёт фармуда:

الْمُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِ كَالْبُنْيَانِ الْمَرْصُوصِيَشُدُّ بَعْضُهُ بَعْضًا وَشَبَّكَ بَيْنَ أَصَابِعِهِ.[1]

Мўъмин бо мўъмини дигар монанди сохтумони сурбий ё ба қовли мо пулодин астки ек қисмати он, қисмати дигарро мохкам нигах медорад сипас росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ангуштхойи худро ба хамдигар часпонданд. Хамчунонки ангуштхо хаммаги мисли хам нестанд ва ихтилофоти бо хам доранд дар сохтани сохтумон хам масолихи мухталифи истефода мешавад ва ин масолех аз охан ва санг ва гач ва чуб ва мосса ғейрих бо хам ихтилофоти табиий доранд аммо хаммаги ек вазифаро анжом медиханд ва барои хифзи бақойи сохтумон хамдигарро мохкам нигах медоранд.

Возих астки ин тақвият кардан ва пуштибоний танхо забоний нест балки нишонахои дорад ва бояд аъмоли анжом бишавадки нишон бидихад тараф дар иддаоиш чиқадар содиқ ва пойбанд астки ба сурати куллий ба чанд мовридики ба дарсимон марбут мешавад ишора мекунем. Иншааллох:

1-Мовриди аввали ва муқаддамоти ижройи амалий ихвату исломий

«إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ»

Ва тавозеъ ва фурутани восеъи мўъминин

« وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِلْمُؤْمِنِينَ»

Ва залилий дар баробари мўъминин

«أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ»

аст, ва лав ба сурати ектарафа бошад.

росулуллох саллаллоху алайхи васаллам пас аз омузиши иймон ва робитахойи маънавийи иймоний абзорхойи зохирий ва амалийро хам нишон медихадки ба ин робитайи иймоний жанбайи амалий медихад:

لَا تَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ حَتَّى تُؤْمِنُوا، وَلَا تُؤْمِنُوا حَتَّى تَحَابُّوا، أَوَلَا أَدُلُّكُمْ عَلَى شَيْءٍ إِذَا فَعَلْتُمُوهُ تَحَابَبْتُمْ؟ أَفْشُوا السَّلَامَ بَيْنَكُمْ [2]

Вориди бехишт намешавид то инки иймон оварид ва иймон намеоварид магар инки хамдигарро дуст бидорид, оё шуморо ба амри рохнамоий накунамки чун онро анжо дихид екдигарро дуст медорид? Саломро миёни худ мунташир созид.

Барои хамин астки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам дар “ ек жамъи” “ мутаносиб бо ниёзи он жамъи мушаххас” дар ижройи амалий омузахойи иймоний ба 6 хуқуқи мусалмон бар мусалмон ишора дорад ва мефармояд:

حَقُّ الْمُسْلِمِ عَلَى الْمُسْلِمِ سِتٌّ

Хаққи мусалмон бар мусалмон шиш чиз аст. Гуфта шуд: эй росулуллох саллаллоху алайхи васаллам , он хуқуқ кудоманд? Фармуданд:

:«إِذَا لَقِيتَهُ فَسَلِّمْ عَلَيْهِ، وَإِذَا دَعَاكَ فَأَجِبْهُ، وَإِذَا اسْتَنْصَحَكَ فَانْصَحْ لَهُ، وَإِذَا عَطَسَ فَحَمِدَ اللهَ فَشمِّتْهُ، وَإِذَا مَرِضَ فَعُدْهُ وَإِذَا مَاتَ فَاتَّبِعْهُ[3]«

Чун уро мулоқот кардид, бар вай салом кунид; чун туро даъват намуд, ижобат куни; агар аз ту насихат хост, уро насихат куни ва чун атса зад ва алхамдулиллах гуфт посухи атсаш ( ро бо гуфтани ярхамукаллох) бидихид ва чун бемор шуд, ба иёдатиш биравид ва агар мурд, дар ташъйиъи жанозаш ширкат кунид.

Дар жойи дигари хам боз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:

:«لَا يَحلُ لمُسلم أَنْ يَهجُر أخاهُ فَوق ثَلاث لَيالٍ يَلْتَقِيَانِ فَيُعْرِضُ هَذَا وَيُعْرِضُ هَذَا، وَخَيْرُهُمَا الَّذِي يَبْدَأُ بِالسَّلَامِ [4] «

Барои хеч кас жоиз нестки бештар аз се шаб бо бародари мусалмониш қахр бошад, чунонки хенгоми мулоқот аз екдигар руйи гардонанд; ва бехтарини онон каси астки ибтидо салом кунад.

(идома дорад……..)

---

[1]بخاری، نسائی، ترمذی و…

[2] مسلم، کتاب الإیمان، باب بیان أنه لا یدخل الجنة إلا المؤمنون (1/74)، (ش: 54).

[3] البخاری مع الفتح بنحوه فی کتاب الجنائز، باب الأمر باتباع الجنائز (3/112)، (ش: 1240)؛ ومسلم فی کتاب السلام، باب من حق المسلم على المسلم رد السلام (4/1705).

[4] البخاری مع الفتح، کتاب الأدب، باب الهجر، وقول الرسول ج: لا یحل لرجل أن یهجر أخاه فوق ثلاث بلا عذر شرعی (4/1986)، (ش: 2560).

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(4-қисмат)

Инхо хаммаги нахийхойи росулуллох саллаллоху алайхи васаллам жихати мухофизат аз уммати вохид ва жамоати вохид хастандки бояд мувозиб буд:

: مَا نَهَيْتُكُمْ عَنْهُ فَاجْتَنِبُوهُ وَمَا أَمَرْتُكُمْ بِهِ فَافْعَلُوا مِنْهُ مَااسْتَطَعْتُمْ فَإِنَّمَا أَهْلَكَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ كَثْرَةُ مَسَائِلِهِمْ وَاخْتِلافُهُمْ عَلَى أَنْبِيَائِهِمْ “.[1]

Шуморо аз хар чизики нахий кардам аз он пархез кунид ва агар шуморо ба чизи амр кардам хар миқдорики тавонистид аз он анжом дихид.

Дар инжо бояд диққат бишавадки осонгири дар дастурот аст на дар навохи ва мухаррамот. Тафарруқ еки аз бадтарин мухаррамот астки осори фардий ва ижтимоий он бисёр бадтар аз мухаррамоти чун машрубхўри ва рузахўри ва зинокори ва амсолихим аст, тафарруқ монеъи нузули ваъдахойи мешавадки аллох таоло ба уммат ва жамоат ваъда дода аст. Тафарруқ бузургтарин монеъи ташкили уммати вохид ва жамоати вохид ва бузургтарин монеъи бозгашти хукумати исломий астки ошкоро заминасози тамоми мафосид аст ва тафриқа андозон мужримини хастандки журмишон бисёр бадтар аз журми ек зинокор ва машрубхўр ва рузанагир ва закотнаде ва ғейрих аст. [2]

Баъди аз онки аллох таоло бо иймон миёни мўъминин унс ва улфат барқарор карда аст тафарруқ боис мешавад мўъминин  бузургтарин пуштибоний худишонро баъди аз нусрати аллох аз даст бидиханд ва дар баробари инхамма душмани ошкор ва пинхон танхо ва бекаси бимонанд. Аллох таоло мефармояд:

: هُوَ الَّذِیَ أَیَّدَکَ بِنَصْرِهِ وَبِالْمُؤْمِنِینَ * وَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ لَوْ أَنفَقْتَ مَا فِی الأَرْضِ جَمِیعاً مَّا أَلَّفَتْ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ وَلَکِنَّ اللّهَ أَلَّفَ بَیْنَهُمْ إِنَّهُ عَزِیزٌ حَکِیمٌ (انفال/62-63)

У хамон каси астки туро бо ёри худ ва тавассути мўъминон тақвият ва пуштибоний кард. Ва дар миёни онон улфат ижод намуд агар хамма ончи дар замин аст сарф мекарди наметавонисти миёни дилхоишон унс ва улфат барқарор сози. Ва ле худованд миёнишон унс ва улфат андохт, чироки у азиз ва хаким аст.  Ба дунболи баёни ин улфат миёни мўъминин ва пуштибоний онхо аз хамдигар астки аллох таоло амр ба жангидан бо душманон мекунад ва мефармоянд:

: یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِینَ عَلَى الْقِتَالِ (انفال/65)‏

Эй пайғамбар! Мўъминонро ба жанг барангиз ва тахрикишон кун.

Холо ин пуштибонон хар кудом барои худишон хуқуқи дорандки аллох ба онон дода аст ва бояд риоят бишавад то ба ин пуштибонийи онхо аз хамдигар зарбайи нахурад, бахусус хаммайи мо замоники дучори иштибох ё хатои мешавем ё ақоид ё рафторхои иштибохий ба мо расида аст ва мо дар он таъсири надоштем интизори хаммаи мо ин астки бо узрхоики аллох барои муслимини хатокор қарор дода аст – ва мо дар дарсхойи гузашта ба баъзи аз ин узрхо ишора кардем – ба сурати шаръий бо мо бархурд бишавад ва мунсифона ба мо бархурд бишавад то ин иштибохоти мо ва равиши бархурд бо мо боиси тафарруқ ва даст кашидан аз пуштибоний ва ё хатто душмани ва зарба задан ба хамдигар нашавад.

Хаммаи мо интизор доремки аз тамоми хуқуқики аллох ба мо дода аст бархурдор бишавем ва касики интизор дорад аз у пуштибоний кунем набояд ин хуқуқи моро поймол кунад. Мо хамки интизор дорем дигарон аз мо пуштибоний кунанд хақ надорем ин хуқуқишонро поймол кунем.

Дар ин сурат мо ёри дихандайи хам мешавем ва аз хуқуқ ва вахдати хамдигар мехофизат мекунем ва ижоза намедихемки ажзои сохтумоники бо хам барои мухофизат аз хаммамон баноиш кардем аз хам жудо бишаванд

« “الْمُؤْمنُ للْمُؤْمِنِ كَالْبُنْيَانِ يَشدُّ بعْضُهُ بَعْضًا»[3]

Мўъмин бо мўъмини дигар монанди сохтумони астки ек қисмати он, қисмати дигарро мохкам нигах медорад. Ва ижоза намедихемки сохтумони сурбий ё ба истелохи мо пулодин бо адами итоат аз аллох ва бо тафарруқ ва жудо шудан ажзоиш аз хам жудо бишавад ва фуру бирезад ва нобуд бишавад.

وَأَطِیعُواْ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَلاَ تَنَازَعُواْ فَتَفْشَلُواْ وَتَذْهَبَ رِیحُکُمْ وَاصْبِرُواْ إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ‏(انفال/46)

Ва аз худо ва пайғамбариш итоат намойид ва кишмикиш макунид,( ки агар кишмикиш кунид) дармонда ва нотавон мешавид ва шукух ва хайбати шумо аз миён меравад ( ва тарс ва харроси аз шумо намешавад). Сабр ва шакибоий кунидки худо бо собирин ва шакибоён аст.

(идома дорад……..)

---

[1]مسلم 1337. بخاري . ترمذي

[2] مادام که در تحلیل و تحریم نیافتاده اند .

[3] متفق علیه. ” أخرجه البخاري، كتاب المظالم والغصب، باب نصر المظلوم، (3/ 129) برقم: (2446)، ومسلم، كتاب البر والصلة والآداب، باب تراحم المؤمنين وتعاطفهم وتعاضدهم، (4/ 1999)، برقم: (2585(.

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(3-қисмат)

Инхо мисли маризи хастандки китоби дар мовриди илми пизишкийки бемори уро шарх додаро хуб мутолаъа карда ва фахмида  ва рохи дармони худишро фахмида ва асбоби дармон хам дар ихтиёриш аст, аммо амалан аз асбоб истефода намекунад ва танхо ба ин басанда намекунадки танхо бо мутолаъа ва хатто илми комил ба ин бемори, бемориш дармон мешавад, шумо ин шахсро читур одами мебинид? Хуб агар шахси бо  қуръон ба унвони танхо дармони ин уммат ва бо шўро ва уммати вохид ба унвони танхо абзори дунёвий касби қудрат хам хамин муомаларо бикунад онвақт боз мегуйидки бояд ин шахсро ба тимористон бифристем ва ё бо маслахат тароший ва хикмат тароший ва садхо шубха ва бахона аъмоли уро тўвжих мекунид?

Дар баробар, дастахои аз душманони ошкор ва пинхони мо хастандки зимни огохи саъй мекунанд бо тўлиди жанги сард ва гарм ижоза надиханд муслимин қадам дарин рох бигузоранд ва масири тафарруқро ба онон нишон медиханд. Тафарруқики аз сифоти мушрикин ё хамин секулярзадахост ва мутаъассифона мисли хийли аз сифоти дигар секуляристхо ба шариатхои осмоний хам нуфуз карда ва онхоро олуда карда аст.

Хамин алъон хам нигох кунид мутаважжих мешавидки секуляристхо хазорон фирқа ва гурухи мухталиф хастандки танхо манофеъи муштараки сармоядорони онхо ва душмани бо қонуни шариати аллох онхоро дўври хам жамъ карда аст. Албатта ахли китоб ва шибхи ахли китоб хам ба ин сифат ва сифоти дигар мушрикин ва секуляристхо олуда шуданд, холо аллох таоло ба муслимин амр мекунадки шумо мисли ин секуляристхо набошид ва худитонро шабихи онхо накунид ва аз ин сифат дур бошид:

وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُشْرِكِينَ * مِنَ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَكَانُوا شِيَعًا ۖ كُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ (روم/31-32)

Ва аз жумла ва зумраи мушрикин нагардид. Аз он касоники дини худро пароканда ва бахш бахш карданд ва ба дастахо ва гуруххои гуногуни тақсим шуданд. Хар гурухи хам аз равиш ва ойиники дорад хурсанд ва хушхол аст ( ва мактаб ва мазхаби хаво ва хаваси худро хақ мепандорад).

Росулуллох салаллоху алайхи васаллам хам харгуна тафарруқро нахий карда ва дар жохойи мухталифи ба ин мухим ишора доштанд:

أُوصِيكُمْ بِتَقْوَى اللهِ عَزَّ وَجَلَّ، وَالسَّمْعِ وَالطَّاعَةِ، وَإِنْ تَأَمَّرَعَلَيْكُمْ عَبْدٌ حَبَشِيٌّ، فَإِنَّهُ مَنْ يَعِشْ مِنْكُمْ فَسَيَرَى اخْتِلاَفًا كَثِيرًا،فَعَلَيْكُمْ بِسُنَّتِي وَسُنَّةِ الْخُلَفَاءِ الرَّاشِدِينَ الْمَهْدِيِّينَ، تَمَسَّكُوا بِهَا،وَعَضُّوا عَلَيْهَا بِالنَّوَاجِذِ، وَإِيَّاكُمْ وَمُحْدَثَاتِ الأُمُورِ؛ فَإِنَّ كُلَّ مُحْدَثَةٍ بِدْعَةٌ، وَكُلَّ بِدْعَةٍ ضَلاَلَةٌ.[1]

Агарчи шўро амириро аз миёни ғуломон баргузид: тўвсия мекунам шуморо ба пархезгори ва тақвойи худованди азза ва жалла ва шанидан ва итоат кардан, агарчи шуморо ғуломи амир шавад. Дар инжо ба каламаи хулафойи рошидини махдиййин ишора шуда астки дар панж халифаи баъди аз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам махдуд намешавад чунончи Жобир ибни Самра мегуяд шанидамки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:

لاَ يَزَالُ الإِسْلاَمُ عَزِيزاً إِلَى اثْنَيْ عَشَرَ خَلِيفَةً … كُلُّهُمْ مِنْ قُرَيْشٍ [2]

Албатта хадиси Хузайфа хам ба ду хилофат ишора дорадки росулуллох салаллоху алайхи васаллам мефармояд баъди аз нубувват

 ثُمَّ تَكُونُ خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ

Ва ин жонишини ва хилофатики баъди аз ман меояд 30 сол давом дорад ва ба жойи он мулукият ва шохигари  меояд:

الْخِلاَفَةُ بعدي ثَلاَثُونَ سَنَةً، ثُمّ تكون مُلكًا؛

Аммо боз дар хамон хадиси Хузайфа мефармояд ба дунболи ин шохигари дубора жонишини ва хилофат бар сабки росулуллох бармегардад:

ثُمَّ تَكُونُ خِلاَفَةً عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةٍ..

Инки баъзихо чун имоми Шофеъий ва Суфёни саврий каси чун Умар ибни Абдулазизро халифайи рошид донистанд ва иддаи чун имоми Ахмад бин Ханбал на, ва ё иддаи Абдуллох бин Зубайрро жузъи ин хулафойи рошида оварданд ва дигарон на…..яъни хулафойи рошидин хамон чандто нестанд; ва нуктаи дигар инки чизики аз коноли онхоки намоянда ва сухангуйи шўрои муваххид ва ижмоъи вохид ва жамоати муваххид хастанд ироя мешавад лозим аст мисли суннати росулуллох саллаллоху алайхи васаллам бояд ба он пойбанд шуд. Ва медонемки хукм ва суннати хар халифайи рошида дар умури ижтиходий руз барои асри худиш вожибул итоат аст, барои хамин будки Али бин Аби Толиб худишро муқайяд ба суннати ду халифаи гузашта намекард ва мегуфт ман бар асоси вазъи мовжуди худам раъй медихам ва суннати замони худамро дорам на бар асоси суннати ду халифайи гузашта. Ин хам тафсир:

: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوااللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ. (نساء/59)

аст. Чун шўро, қуръон ва суннатро бар асоси вазъи мовжуд ва ниёзхои руз ироя медихад ва барои зуруфи худиш вожибул итоат аст. Ин назари шўро хам аз тариқи рахбари жомеъа ироя мешавад.

-холо агар чанин шўрои вужуд дошт ва бо ижмоъи вохиди ек жамоати вохидро ташкил дод ва каси бихохад аз ин жамоати вохид жудо бишавад ва тафарруқ ижод кунад росулуллох саллаллоху алайхи васаллам дар мовриди чанин шахси мефармояд:

مَنْ فَارَقَ الجَمَاعَة، وَخَرَجَ مِنَ الطَّاعَةِ، فَمَاتَ فَمِيتَتَهُ جَاهِلِية،[3]

Касики жудо шавад аз жамоат ва берун шавад аз фармонбурдори ва боз бимирад, мурда аст ба марги жохилият.

-ва хатто агар ин шўро ек рахбарро интихоб кард ва баъад касони ба ек шахси дигар байъат доданд ва тафарруқ ба вужуд оварданд росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:

إِذَا بُويِعَ لِخَلِيفَتَيْنِ، فَاقْتُلُوا الْآخَرَ مِنْهُمَا:[4]

Замоники бо ду халифа байъат шуд халифа дувум аз ишонро бикушид.

(идома дорад…….)

---

[1]ترمذي 2678 ؛ ابوداود 4607 

[2] رواه البخاري ( 6796 ) ومسلم ( 1821 ) – واللفظ له – .

[3]مسلم 1848

[4]مسلم 1853

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(2-қисмат)

Барои хамин дар дарси дувум ва севум ба шинохти жохилият ва тоғут ишора кардем ва дарси чохорумимонро хам ба маърифий ислом ва муслимин ихтисос додем ва вориди дарси панжумимон дар мовриди душманшиносий шудем, дар ин дарс пас аз анализи жомеъайи куффор ба маърифийи мушрикин ё ба забони имрузин секуляристхо ва ахкоми куллийи марбут ва ба онхо ва хамчунин ба маърифий куффори ахли китоб ва шибхи ахли китоб ва ахкоми куллий марбут ба онхо пардохтем. Инхо куффори ошкори хастандки қобили ташхис хастанд дар идома ба маърифий душманони хатарнок дигари ишора кардемки инхо ошкор нестанд балки пинхон хастанд ва дар муслимин худишонро махфий карданд ва тахти номи дин ва ислом иддаи зиёдийро хам ба худишон олуда кардандки ба онон мегуянд мунофиқин ё ба забони имрузин секулярзадахо ; дар такмили хамин дарси душманшиносий шаръиймон хам бахси муртаддин ва дар нихоят ба даражабанди шаръий ин душманони ошкор ва пинхон пардохтем. Имруз ва дар идомаи дарсхои муқаддамотимон, мерасем ба дарси шишумимонки ба “ вахдати огохона, хадафманд ва харакатий” мепардоземки пас аз панж дарси гузашта ба нахви ба “ чи бояд кард?” и мо посух медихад.

Барои хар мусалмони огохи возих ва ровшан астки жохилият ва тоғутхо ва тамоми куффори ошкор ва пинхон мумкин аст дар масоили моддий ва манофеъи дунёвий бо екдигар носозгорихо ва ихтилофоти дошта бошанд, аммо харгиз дар баробари мўъминин ва махрумин хамдигарро танхо намегузоранд ва дар саркуби мужриёни қонуни шариати аллох басурати аланий ва ғейри аланий бо екдигар хампеймон ва муттахид мешаванд ва харгиз екдигарро дар замоники бояд махкум кунанд махкум намекунад. Ин барои хар инсони дар хамин еки ду соли гузаштаки вақойеъи муслимини Бирма ва Африқои марказий ва Сурия ва Ироқ ва Сумолий ва Яман ва Алжазоир ва Либий  ва Миср ва Ғазза ва Чечен ва Туркистони шарқий ва Ўзбакистон ва Тожикистон ва ғейрихро мушохада карда бошад возих ва ровшан аст.

Бале, кулли ( тамоми) куффори пинхон ва ошкори қонуни шариати аллох дар чанин мовқеъиятхои куллий ( тамоми) ихтилофотишонро дур меандозанд ва бо хам муттахид мешаванд. Бо ин душманони муттахид ва қудратманд танхо бо вахдат ва қудрат астки мешавад бо онхо муқобила кард. Куффори муттахид ва жохилияти муттахид барои тахкими қонуни куфрий дини секуляризм ва чаповули сарзаминхои муслимин ва инхидоми ахлоқ ва фарханги исломий муслимин бо анвоъи тўвтиъахо ба жанги бо муслимин омаданд ва муслимин хам бояд муттахид ва бо қудрати жамъий барои тахкими қонуни шариати аллох ва баргардондани хақхоики аллох ба онхо дода аст бо жохилияти муттахид ба рахбари дини секуляризм жиход ва мубораза кунанд.

Баъди аз иймон ба аллох ончи ба ин жиход ва фаолиятхои огохонайи мо маъни медихад, дақиқан хамин ижоди ек вахдати фарогир дар шўро ва хадафи вохиди астки дар миқёси кулли жавомеъи муслимин, дар сахнайи жидол бар сари таъйини таклифи қудрати хукумати дар жомеъайи муслимин қад алам карда аст. Шўройи фарогир ва мунсажимики хар мусалмони шариатгаро, ва хар инсони мудофеъи озодий, рифох ва амният, битавонад ба он мулхақ бишавад, ва мутмаъин бошадки аз тариқи он метавонад амалан ва воқеан бар жомеъайи худиш, мухити пейромуни худиш ва бар сарневишти инсонхойи маъосири худиш таъсир бигузорад.

Агар ек чизи бихохад жўвхари муштараки марохили мухталифи жиход ва мубораза ва фаолияти моро дар ин чанд дахаи гузашта баён кунад, талош барои шикл додан ба ек вахдат ва жараёни бунёдий шариатгаройи огохона, хадафманд ва харакатий тобеъ шўро астки қасд дорад на дар хошия жомеъайи муслимин, балки дар маркази жомеъайи муслимин, дар матни жанги қудрат, муслимин ва соири озодихохони ғейри мусалмонро ба майдон бикашонад ва ин шўрои вохид бо ташкили  уммати вохид ва бо ижмоъйи вохиди намояндагишон бикунад.

Пас аз омузиши иймон астки амали ба ахком матрах мешавад ва бо ташкили уммати астки аз ин

 « خَیْرَ أُمَّةٍ» – كُنْتُمْ خَیْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ–

Хоста мешавад хамчунонки росулуллох барои он шохид ва намуна ва улгуйи айнийи буда инхо хам намунаи айний ва шохиди бошанд барои дигарон.

«وَكَذٰلِكَ جَعَلناكُم أُمَّةً وَسَطًا لِتَكونوا شُهَداءَ عَلَى النّاسِ وَيَكونَ الرَّسولُ عَلَيكُم شَهيدًا» (بقره/143)

Ин шохид шудан ва намунаи айний шудан бо муталаъайи сирф ва огохи бидуни амал намешавад.

Баъди аз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам танхо аз коноли шўро астки мешавад умматро ташкил дод ва танхо ва танхо ин уммати вохиди астки метавонад бо ижмоъи вохид ва жамоати вохид тамоми ваъдахои аллох мисли аз бейн бурдани гурснаги ва таъмини амният

« أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَآَمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ» (قریش/3-4)

Ва соири ваъдахои дунёвий аллохро тахаққуқ бибахша  ва илова бар ин барои дигар инсонхо улгу ва шохид ва намунаи айний бошанд. Афроди зиёдий хастандки куллиёти инро медонанд аммо рохкори харакати дар ин масирро балад нестанд, иддайи хам хастандки ба далоили зимни огохи дар ин масир харакат намекунанд ва дар он қадам намегузоранд ва амалишон фойдайи барои онхо надорад.

(идома дорад………)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(1-қисмат)

Бисмиллах валхамдулиллах.

“ барости хамд ва сипос танхо лойиқи худо аст уро шукр мегуем ва аз у дархости кўмак ва омурзиш мекунем, ва панох мебарем ба худо аз шурури нафсхойимон ва аз бадихойи аъмолимон , хар касики худо уро хидоят кунад хеч каси наметавонад уро гумрох кунад ва хар касики худованд уро гумрох кунад хеч каси наметавонад уро хидоят дихад ва шаходат медихамки хеч илохи бар хаққи бажуз аллох нестки танхо ва бешарик аст, ва шаходат медихамки Мухаммад банда ва фиристодайи у аст”.

“эй касоники иймон овардаид ончунонки шойиста аст, аз худо битарсид ва намирид магар онки мусалмон бошид”.

“ эй инсонхо аз ( хашми) парвардигоритон бипархезид, парвардигорики шуморо аз ек инсон халқ кард ва ( сипас) хамсаришро аз новъи у офарид ва аз он ду нафари мардон ва занони фаровони мунташир сохт. Ва аз ( хашми) худойи бипархезидки хамдигарро ба у сўганд медихид, ва бипархезид аз инки пейванди хешовандиро қатъ кунид бегумон худованд муроқиби шумо аст”.

“эй мўъминон аз худо битарсид ва сухани хақ ва дуруст бигуйид. Дар натижа худо ( тўвфиқи хейритон медихад ва ) аъмолитонро шойиста мегардонад ва гунохонитонро мебахшад. Аслан хар каси аз худо ва пайғамбариш фармонбурдори кунад, қатъан ба пирузи ва комёби бузурги даст меёбад”.

“ Аммо баъад: росттарин сухан китоби худо, ва бехтарин равиш, равиши Мухаммад саллаллоху алайхи васаллам аст,ва бадтарин умур нововари дар дин аст, ва хар тоза пейдо шудаи дар дин, бидъат; ва хар бидъати гумрохи ва хар гумрохи дар оташ аст”.

Ассаламу алайкум ва рохматуллохи ва барокатух.

Дар дарси аввалимон дар мовриди дин ишора кардемки дин мисли жисми инсон аст ва аз чохор узв ташкил шуда аст ва кандан, жудо кардан ё буридани хар узви боиси ноқис шудан ва хатто марги дин мешавадки ба мафохими чохоргонаи дин ишора кардемки аз1- хокимият ва сулатаи бартар, 2- қавонин ва ахком, 3- итоат кардан аз ин қавонин ва хокимият, 4- подош додан ва мужозот кардан бар асоси ин қавонин ва ахком тавассути сул таи бартар сохта шуда аст ва ин чохор мафхум мухтавои динро ташкил медиханд.

Боз арз кардем тибқи оёти чун:

: لَکُمْ دينُکُمْ وَ لِيَ دينِ (کافرون/6)

Дин хам метавонад аз тарафи аллох бошад ва хам инсон худиш онро тўлид кунад. Чун инсон хам метавонад қонун ва барнома тўлид кунад ва метавонад тибқи хамин қавонин хукумат ташкил бидихад, баъад метавонад тибқи ин қавонин ва аз тариқи ин хукумат касонироки аз у табъият мекунандро подош бидихад ва онхоироки намекунандро мужозот кунад. Инсон интури ба худиш ижоза медихадки дар ин кор ба истелох адойи аллох таолоро дар биёварад ва худишро жойи аллох бигузорад ё дар кинори аллох. Аммо аллох таоло мегуяд:

إِنَّ الدِّینَ عِندَ اللّهِ الإِسْلاَمُ(آل عمران۱۹)

Бегумон дин дар пешгохи худо ислом аст.

Боз арз кардем тибқи оёти чун:

: لَکُمْ دينُکُمْ وَ لِيَ دينِ (کافرون/6)

Дин хам метавонад аз тарафи аллох бошад ва хам инсон худиш онро тўлид кунад. Чун инсон хам метавонад қонун ва барнома тўлид кунад ва метавонад тибқи хамин қавонин хукумат ташкил бидихад,баъад метавонад тибқи ин қавонин ва аз тариқи ин хукумат касонироки аз у табъият мекунандро подош бидихад ва онхоироки намекунандро мужозот кунад. Инсон интури ба худиш ижоза медихадки дар ин кор ба истелох адойи аллох таолоро дар биёварад ва худишро жойи аллох бигузорад ва дар кунори аллох. Аммо аллох таоло мегуяд:

إِنَّ الدِّینَ عِندَ اللّهِ الإِسْلاَمُ(آل عمران/۱۹)

Бегумон дин дар пешгохи худо ислом аст.

وَمَن یَبْتَغِ غَیْرَ الإِسْلاَمِ دِینًا فَلَن یُقْبَلَ مِنْهُ وَهُوَ فِی الآخِرَهِ مِنَ الْخَاسِرِینَ (آل عمران/۸۵ (

Ва касики ғойри аз ислом, дини баргузинад, аз у пазирофта намешавад, ва у дар охират аз замраи зиёнкорон хохад буд.

Аммо динро холис ва махсус аллох кардан

«أَلا لِلَّهِ الدِّينُ الْخالِصُ»

хам ба хамин содаги нест, аз шайтон гирифта то нафси олуда шудаи муслимин то хамин куффори ошкор ва пинхон саъй мекунанд ин холис кардани дин барои аллохро олуда ва нохолис кунанд ва хатто дастаи аз ин куффори ошкор ба номи мушрикин ё ба забони имрузин секуляристхо ба сурати хамиша ва мудовим бо муслимин жанги мусаллахона мекунандки замоники муслимин даст аз он чохор мафхум ва мухтавойи дин бардоранд ва бо зури аслаха мехоханд бо холи кардани мухтавойи дин аз он чохор мафхум муслиминро муртад кунанд.

وَلَا يَزَالُونَ يُقَاتِلُونَكُمْ حَتَّىٰ يَرُدُّوكُمْ عَنْ دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطَاعُوا ۚ (بقره/217)

Барои инки динимонро холис ва махсус барои аллох нигах дорем ва амалан бигуем

قُلْ إِنَّ صَلاتِي وَنُسُكِي وَمَحْيَايَ وَمَمَاتِي لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ * لا شَرِيكَ لَهُ وَبِذَلِكَ أُمِرْتُ وَأَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ(أنعام/ 162، 163) 

Ниёз ба тахияи муқаддамот ва огохихои доштемки мухтавойи дарсхои сода ва муқаддамотимонро то алъон ташкил дода аст.

(идома дорад……..)