این اهل تفرق و گریزانان از عدالت و انصاف، چنان ثمرات تلخ و مصیبت باری برای جامعه ی مسلمین به بار آورده اند كه انسان صبور و بردبار هم گاه از اینهمه سطحی نگری و قشری گری ضد شرعی آنها دچار حيران و تعجب می شود که اینها چگونه با چسبیدن به یک دیپلماسی غلط ، با دین، جان، ناموس ، آبرو، عزت، مال، وطن و حتی موجودیت مومنین بازی می کنند؟
در کنار تجزیه و تفکیک و شناخت دقیق و درجه بندی شرعی دشمنان، باز باید دانست که دشمن از لحاظ میزان قدرت نظامی و تکنولوژی در چه سطحی قرار دارد و اینکه خود ما نیز در چه درجه ای از قدرت نظامی و سایر قدرتهای وابسته مثل قدرت اطلاعات و تخصص و غیره برخورداریم؟ آیا باید مثل غزوه حنین از کفاری چون صفوان بن امیه مشرک اسلحه قرض بگیریم؟[1]یا مثلاً با نصرانی های نجران پیمانی مبنی بر کمکهای نظامی ببندیم؟[2] یا در برابر ارتش دشمن حالت تهاجمی داشته باشیم مثل بدر و تبوک یا حالت تدافعی داشته باشیم مثل خندق؟
حالا چه کسی تشخیص می دهد که در وضع موجود روشها و شکلهای تطبیق قاعده ی قتال و جنگ با یَلُونَکُم مِّنَ الْکُفَّارِ باید چگونه باشد و کدام شکل و روش مناسب وضع موجود است؟ مشخص است که این کارِ افراد و گروههای متفرق نیست، بلکه تنها کار شورای متخصصین امور نظامی و اولی الامر این تخصص است که تابع یکی از «3ابزار»برتر هستند و رای آنها به همراه رای سایر متخصصین در سایر شئون مدیریتی جامعه از زبان رهبر به عنوان رای واحدی ارائه می شود.
تشخیص اینها تنها و تنها در حیطه ی شورای اولی الامر نظامی و امنیتی است که با ترکیب با داده های سایر شوراهای متخصصین در زمینه های تبلیغی و اقتصادی و… روح مطلب و انرژی نهائی آن توسط رهبریت که نماینده ی تمام شوراهای اولی الامر و نهادهای حکومتی است ارائه می شود.
در کل رهبریت جامعه ی اسلامی با تکیه بر نهادهای مختلف نظامی و امنیتی و اقتصادی و غیره که در اختیار دارد متناسب با «وضع موجود» ی که حاکم شده است به تجزیه و تفکیک دشمن و تمرکز بر دشمن اصلی دور یا نزدیک اقدام می کند و اینگونه بر اساس «وَما أَمَرْتُكُمْ بِهِ فأتوا مِنْهُ مَا اسْتَطَعْتُمْ» پاسخی مناسب و شرعی برای یکی از «نیازهای روز» مومنین و دارالاسلام ارائه می دهد که متناسب با وضع موجود مومنین است.
پس معادله همان اصل ثابت است: میزان قدرت نظامی و چگونگی توزیع و به کارگیری این قدرت نظامی توسط رهبریت .
میزان قدرت نظامی و تشخیص شورای متخصصین تحت امر رهبریت است که تعیین می کند ما «در وضع موجود» «نیازهای روزمان» را چگونه برطرف کنیم، نه آراء افراد و گروههای متفرقی که همیشه به سوی عذاب و سستی و بی ابهتی و ذلیلی و شکست دعوت کرده اند.
اینجاست که رسول الله صلی الله علیه وسلم و به دنبال آن «یکی از 3ابزار»برتر راهکارهای شرعی را به مردم ارائه می دهند، و مسلمین در این گونه مسائل اجتهادی، قرآن و سنت صحیح را بر اساس فهم شورای متخصصین اولی الامری دریافت می کنند که متناسب با وضع موجود و نیازهای روزشان ارائه شده است.
آیا تخصصی مهمتر و حساس تر از رهبریت و فقه جهاد که « ذِروةُ سَنامِهِ» اوج قله ی رفیع اسلام است و با حفظ یا نابودی دین، جان، ناموس، عقل، آبرو، عزت، مال و وطن مسلمین سروکار دارد وجود دارد؟ پس نقشه، راهکار و مسیر صحیح حرکت را تنها از کانال شرعی و وحدت گرای رهبریت «3ابزار» برتر بگیر و اجازه هم نده اهل تفرق و ذلیلی در آن برایت سخن پراکنی شبه جهادی کنند و در مسیر اهداف دشمنان اسلام و مسلمین هدایت و خرجت کنند.
Оятини татбиқ қилишда “мавжуд вазиятга” ва “бугунги кунни талабларига” муносиб бўлган бир навли юмшоқликни мусулмонларда кўрса бўлади, бу нарса “салохиятга эга бўлган идорий босқичлар” томонидан ижро қилиш мархаласига олиб келинади. Бу ишлар бизларга яқин бўлишдан ташқари, “қудрат” ва “хатар” ва “душманни тор-мор қилиш”да хам ўзига хос қоидалар борлигини ва мутахассисларнинг ўрганиб текшириб чиқишларидан сўнг жиходий даражаларга мувофиқ равишда охирги назар содир қилинишини кўрсатиб турибди. Росулуллох саллаллоху алайхи васалламдан сўнг мана бу салохиятга эга идорий босқич, “учта афзал абзорни” бири бўлган улил амр шўроси бўлиб, ўзини вохид ижмоъси билан жамиятнинг рахбариятини тилидан ўзини вохид назарини содир қилади.
Яъни бу фиқхни тушуниш, фахмлаш ва диндаги хикматдир, бу бизнинг юзаки фикрлайдиган жуда кўп биродарларимиз тушунишдан ожиз бўлиб қолаётган нарса бўлади. Улар ўзларининг шариатни жомеъ холатда тушунмаслик ва жиловланмаган хиссиётлари сабабли фақатгина ўзларига эмас, балки бошқа мусулмонларга хам жуда кўп мушкилотларни келтириб чиқаришган ва мужохид мўъминларни ислохгарона муборазаларини, жиходини барбод қиладиган абзорга айланишган.
Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ўзини ихтиёридаги харбий қудратга муносиб равишда яқинида бўлган,аммо “зарар ва хатари” камроқ кофир қабилаларни ўз холига қўйиб,”зарар ва хатари” кўпроқ бўлган узоқроқдаги кофирларга бор кучини ташлаган эдилар. У киши бу равиш билан куфр дунёсига қандай қилиб янада қаттиқроқ “талафот” келтириш борасида диққат қилгандилар, бу орада бизлар хам фиқх усулларидан огох кишиларга маълум бўлган шариат мақсадлари билан ошно бўла оламиз .
Масалан мисол тариқасида келтирадиган бўлсак, имоми Шофеъий рохимахуллох умму китобида айтадики: агар душманни холати, қудрати турли-хил бўладиган бўлса,уларни бир тўдасини зарари кўпроқ, хатарлироқ бўладиган бўлса, имом ана ўша зарари кўпроқ, хатарлироқ тўда билан жангни бошлашга хаққи бор, уни бу ишини мушкил деб хисобланмайди. Агар бу душманни масофаси узоқроқ бўлса хам мухим эмас. Мана бу нарсани зарурат деб қабул қилинади, бошқа пайтларда мумкин бўлмаган нарсалар зарурат вақтида жоиз бўлади. Росулуллох саллаллоху алайхи васалламга етиб келган хабарга кўра ,Хорис ибни Аби Зирор у кишини қаршисига хамла қилиш учун қўшин тайёрлаётган экан. Буни эшитган росулуллох саллаллоху алайхи васаллам унга хамла қилдилар, мана шу пайтда у кишини атрофларида яқинроқ жойларда хам бошқа душманлар бор эди. Яна бир бошқа воқеада эса, Холид ибни Аби Суфён ибни Шух росулуллох саллаллоху алайхи васалламга қарши лашкар тўплаётгани хақида хабар етиб келди. У киши ибни Анисни жўнатиб уни ўлдиришга буюрдилар,шу вақтда хам у кишининг атрофларида яқинроқ душманлар мавжуд эди. [1]
Кўриб турганингиздек, кофирлар турли даражаларга ажратилгани билан аслида уларни мусулмонларга қарши жибхаси умумий бўлади. Биз кофирларни дунёсига умумий бир жамият сифатида қарашимиз керак ,агар улар мусулмонларни ичига сингиб кетадиган бўлса, бу бизни фойдамизга, худди шунга ўхшаб секуляристлар хам бизларга қарши хаммалари бирлашган холда жанг олиб боришади.
Шундай бўлгач биз хам мана бу умумий нарсаларга эътибор билан қарашимиз лозим, ўзимиздаги қудратга муносиб равишда иш қилишимиз керак бўлади: уларни қайси бирини зарари ва хатари кўпроқ ,захарли илонни боши қаерда? Қандай қилиб мана бу умумий жамиятга кўпроқ, шиддатлироқ талафот, зарар етказа оламиз?
Энди “уч абзорни” салохиятга эга идора босқичи ўзини ихтиёридаги мутахассислари билан бирга, дунёга хоким бўлиб турган хозирги вазиятга муносиб равишда душманни қайси гурухини “зарар ва хатари” кўпроқ экани ва ўзидаги “қудратни” мезонига қараб, қуролли ва юмшоқ жангда жахондаги куфр дунёсига, махаллий диндан қайтганларга,мунофиқларни тўдасига,махаллий секулярзодаларга қандай қилиб кўпроқ “талафотни” етказиш борасида хукм содир қила олади.
Шундай экан исломий диёрларни жуда катта қисмларида американи аслий душман ва бошқа кофирларни байроқдори сифатида алохида эътибор билан қараладиган бўлса ,уларни мавжуд бўлишлари аслий душман ва унга бирлашганларни мавжудлигига нихоятда боғлиқ бўлади ,махаллий кичик кофирлар ва секулярзодаларга камроқ эътибор берилишини сабаби, қуйидаги далилга асосланган.
«إذا سقطَ الأصلُ سقط الفرع”
Аслий сабаб ўртадан кўтарилгач, уни кичкина бўлаклари, натижаси хам нобуд бўлади.
Сизларга бир мисол келтирмоқчиман. Суриядаги ужалон секулярни сотқин тўдасини оладиган бўлсак, фақат бир неча кун америка ва унга бирлашганлар томонидан ўз холига ташлаб қўйилди холос,буни натижасида кубанида уларни ихтиёрида фақат бир неча кўча қолган эди. Улар иккинчи марта хам шу холда ташлаб қўйилди ва буни оқибатида секуляр туркия хукуматини сотқинлари томонидан ифриндан роъсул айнгача қувиб ташланди.
Оли саъудни фосид режими ёки мусулмонларни тепасига хоким қилиб ўтқазиб қўйилган барча тоғутлар хам шунга ўхшайди. Буларни америка ва уни иттифоқчилари ушлаб туришибди,агар америка ва уни иттифоқчилари ўртадан олиб ташланса, ана ўша миллатни собит қадам кишиларин томонидан нобуд қилиб ташланади. Шундай бўлгач америка ва уни иттифоқчиларини ислом диёрларидан қувиб чиқариш, уларга хизмат қилаётган сотқинларни нобуд бўлиши билан баробардир.
التّابِعُ يَسقُطُ بسقوطِ المتبوع.
Бир муддат олдин тромп оли саъудни режимига нисбатан сут берадиган сигирни истелохини ишлатди ва мисисипидаги намойишчиларни хузурида қилган нутқини орасида айтишича: “биз сизларни химоя қиламиз, бизни химоямизсиз сизлар икки хафта хам қудратда туришга қодир эмассизлар.”
إِنَّه قَدْ صَدقَ وَهُو كَذوبٌ.
Шундай бўлгач, аслий кофирларга қарам бўлган хокимиятлар ва ранго-ранг партиялар, секуляристларни бир-бирига қарши гурухлари, мунофиқ ва секулярзодаларнинг тўдасининг зохирда исломгар бўлган хилма-хил партияларини хаммаси аслий иллат эмас маълул, натижа бўлади, агарчи уларни хаммасини ўртасида қаттиқ алоқа бўлган тақдирда хам.
[1] أبو عبد الله محمد بن إدريس الشافعي القرشي المطلبي ، الأم ، المحقق: رفعت فوزي عبد المطلب ،الاسکندریه ، دار الوفاء ۱۴۲۲ ق – ،ج۴ص۱۷۷ (فان اختلف العدو فکان بعضهم أنکی من بعض أو أخوف من بعض فلیبد الامام بالعدوا الأخوف أو الأنکی و لابأس أن یفعل. وان کانت داره أبعد ان شاء الله تعالی حتی ما یخاف لمن بدأ به لما یخاف من غیره مثلاً و تکون هذه بمنزلة الضرورة لأنه یجوز فی الضرورة مالا یجوز فی غیرها. وقد بلغ النبی عن الحارث بن أبی ضرار انه مجمع له فأغار النبی وقربه عدو أقرب من و بلغه أن خالد بن أبی سفیان بن شح یجمع له فأرسل ابن أنیس فقتله و قربه عدو أقرب)
در تطبیق « قَاتِلُواْ الَّذِینَ یَلُونَکُم مِّنَ الْکُفَّارِ » نوعی نرمشِ متناسبِ با «وضع موجود» و «نیازهای روز» مسلمین دیده می شود که توسط «مرجع ذی صلاح» به مرحله ی اجرا در می آید و به ما نشان میدهد که علاوه بر نزدیکی، ظوابط دیگری مثل «قدرت» و «خطر» و «نکایه» نیز وجود دارند که پس از بررسی های تخصصی رای نهائی در اولویت بندی های جهادی صادر می شود . بعد از رسول الله صلی الله علیه وسلم این مرجع ذی صلاح تنها شورای اولی الامر یکی از «3ابزار»برتر است که با اجماع واحدش رای واحدی را از زبان رهبریت جامعه ارائه می دهد.
این یعنی تفقه و فهم و حکمت در دین، چیزی که خیلی از برادران سطحی نگر ما از درک آن عاجزند، و با عدم فهم جامع شریعت، و با احساسات غیر مدیریت شده ی خودشان منبع مشکلات زیادی برای خود و سایر مسلمین و ابزاری جهت هدر دادن انرژی جهادی و مبارزاتی و اصلاحگرایانه ی مومنین مجاهد شده اند.
زمانی که رسول الله صلی الله علیه وسلم متناسب با قدرت نظامی که داشت قبایل کافری که نزدیک و اقرب بودند اما «ضرر و خطر» کمتری داشتند را رها می کرد و به قبایل ابعد و دورتری می پرداخت که «ضرر و خطر» بیشتری داشتند و دقت می کرد چگونه می تواند به پیکره ی دنیای کفر بیشترین «نکایه» را وارد کند ما به مقاصدی در شریعت آشنا می شویم که بر آگاهان بر اصول فقه پوشیده نیست.
به عنوان مثال امام شافعی رحمه الله در الاُم می گوید: اگر حال دشمن و توان آنها گوناگون و مختلف بود، زيانبارتر وعده ای خطرناک تر بودند، امام می تواند مبارزه را با گروه خطرناک تر و یا مضرتر شروع کند و هیچ اشکالی ندارد، گرچه مسافتش از یک دشمن دورتر هم باشد. این به منزله ی ضرورت تلقی شده و هنگام ضرورت مواردی رواست، که در غیر آن جایز نیست. به رسول الله صلی الله علیه وسلم خبر رسید که حارث بن ابی ضرار لشکری را برای حمله به ایشان تدارک می بیند، رسول الله صلی الله علیه وسلم به او حمله کرد. و این درحالی بود که در اطراف ایشان هم، دشمنی نزدیک تر وجود داشت. وبه رسول الله صلی الله علیه وسلم خبر رسید که خالد بن ابی سفیان بن شح، لشکری را علیه ایشان سازماندهی می کند. ابن انیس را فرستاد، ایشان او را کشتند درحالی که دشمن نزدیک تری هم در کنارشان بود.[1]
بله، کفار با آنکه درجه بندی می شوند اما در کل جبهه ی واحدی هستند بر علیه مسلمین . ما دنیای کفار را مثل یک مجموعه نگاه می کنیم که تجزیه اونها به نفع ماست، همچنانکه سکولاریستهاهمگی برعلیه ما می جنگند « وَقَاتِلُوا الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً كَمَا يُقَاتِلُونَكُمْ كَافَّةً» و همچنانکه عموم کفار بعضی اولیای هم هستند« وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بَعْضُهُمْ أَوْلِياءُ بَعْضٍ» پس ما هم به این کلیت نگاه می کنیم و می بینیم متناسب با قدرتی که داریم : کدام یک بیشرین ضرر و خطر را برای ما دارد و سر افعی کجاست؟ و چگونه می توانیم بیشترین نکایه و ضرر را به این کلیت وارد کنیم.
حالا مرجع ذی صلاح «3ابزار» با متخصصینی که در اختیار دارد می داند که متناسب با وضع موجودی که بر دنیا حاکم است «ضرر و خطر» کدامیک بیشتر است و متناسب با «قدرت»ی که دارد چگونه در جنگ نرم و مسلحانه بیشترین «نکایه» را بر دنیای کفر جهانی و ارتداد محلی و دارودسته ی منافقین و سکولار زده ی محلی وارد می کند.
پس زمانی که در بخشهای وسیعی از سرزمینهای اسلامی بر آمریکا به عنوان دشمن اصلی و پرچمدار سایر کفار تمرکز می شود و به بسیاری از کفار کوچک محلی و سکولار زده های بومی که موجودیت آنها به موجودیت این دشمن اصلی و متحدین آن بستگی دارد اهمیت کمتری داده می شود به این دلیل است «إذا سقطَ الأصلُ سقطَ الفرعُ» با از بین رفتن علت و اصل، معلول و فرع هم از بین می رود .
یک مثال برای شما بزنم. همین مزدوران سکولار اوجالان در سوریه را در نظر بگیرید. تنها چند روز توسط آمریکا و متحدینش رها شدند مگر ندیدید که فقط چند کوچه در شهر کوبانی برایشان مانده بود؟ یا مگر ندیدید که برای بار دوم هم که توسط آمریکا رها شدند چگونه توسط مزدوران حکومت سکولار ترکیه از عفرین تا راس العین رانده شدند؟
رژیم فاسد آل سعود و تمام طاغوتهای دست نشانده ی حاکم بر مسلمین نیز همین گونه اند . اینها را آمریکا و متحدینش نگه داشته اند و بدون آمریکا و متحدینش اینها خود به خود توسط ثابت قدمان همان ملت نابود می شوند و تمرکز بر آمریکا و متحدین او و بیرون راندن آنها از سرزمینهای اسلامی مساوی است با نابودی مزدورانشان. التّابِعُ يَسقُطُ بسقوطِ المتبوع.
همین چند وقت پیش بود که ترامپ از اصطلاح گاو شیرده برای رژیم دست نشانده و فاسد آل سعود استفاده کرد و در جمع راهپیمایان می سی سی پی گفت من به شاه سعودی گفتم: ” ما از شما محافظت می‌کنیم و بدون حمایت ما حتی دو هفته نیز در قدرت نخواهید بود”. إِنَّه قَدْ صَدقَ وَهُو كَذوبٌ.
پس این حاکمیتهای دست نشانده و اینهمه حزبهای رنگارنگ و متضاد سکولاریستی و احزاب متنوع دارودسته ی منافقین و سکولار زده های به ظاهر اسلامگرا معلول هستند نه علت اصلی، هر چند رابطه ی تنگاتنگی بین اینها وجود دارد.
[1] أبو عبد الله محمد بن إدريس الشافعي القرشي المطلبي ، الأم ، المحقق: رفعت فوزي عبد المطلب ،الاسکندریه ، دار الوفاء ۱۴۲۲ ق – ،ج۴ص۱۷۷ (فان اختلف العدو فکان بعضهم أنکی من بعض أو أخوف من بعض فلیبد الامام بالعدوا الأخوف أو الأنکی و لابأس أن یفعل. وان کانت داره أبعد ان شاء الله تعالی حتی ما یخاف لمن بدأ به لما یخاف من غیره مثلاً و تکون هذه بمنزلة الضرورة لأنه یجوز فی الضرورة مالا یجوز فی غیرها. وقد بلغ النبی عن الحارث بن أبی ضرار انه مجمع له فأغار النبی وقربه عدو أقرب من و بلغه أن خالد بن أبی سفیان بن شح یجمع له فأرسل ابن أنیس فقتله و قربه عدو أقرب)
Энди шундай холатга хам дуч келишимиз мумкинки, мунофиқларни тўдасидан бир қанча кишилар ўзларини нифоқларини ошкор қилишиб , муртад бўлишади. Ибни Масъудни сўзига биноан буларни хукми секуляристлар ё мушрикларни хукми билан бир хил бўлади.
Росулуллох саллаллоху алайхи васалламни хаёт бўлган пайтларида мусайламайи каззоб ва унга ўхшаганлар бор эди, аммо росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мана буларни ва буларга ўхшаш яна ўнлаб дорул исломга яқин жойда туришган ошкор кофирлардан иборат бўлган мушрик қабилаларни борлигига қарамасдан, Усома ибни Зайдни бошчилигидаги қўшинни узоқдаги кофирлар билан жангга хозирлашга буйруқ берадилар. Яқиндаги кофирларга қарши эса ўша қавмнинг собит қадам кишиларига муқовамат қилиб жиход қилиш буйруғи содир қилинади.
Росулуллох саллаллоху алайхи васалламни вафот топганларидан сўнг янада кўпроқ араблар муртад бўлишади ва Абу Бакр сиддиқ розиаллоху анху Усома ибни Зайд розиаллоху анхуни бошчилиги остида узоқдаги кофирларга қарши тайёрланган қўшинни таъйинланган томонга жўнатади. Яқиндаги кофирларни борлиги узоқдаги кофирларга қарши жанг қилинишига монеъ бўла олмайди, мана шу тарзда исломий давлатнинг мужохидлари жиходни хар иккала жибхасида узоқ ва яқин кофирларга қарши жанг қилишда муназзам холатда давом этишади.
Яъни Абу Бакрни халифа бўлган пайтида яхудлар Мадинадан 180 километр узоқликдаги хайбарда ва яманда яшашарди, насоролар нижронда , мажус хам ахсоъда хаётларини давом эттиришган. Абу Бакр мана шу холатда :
-Усома ибни Зайд бошчилигидаги катта қўшинни шарқий рум императорлигига қарши жангга жўнатади.
-Закотни инкор қилувчилар, муртадлар, закотни манъ қилувчиларга қарши бутун араб ороли бўйича 19 дан ортиқ қўшинни тайёрлаб кенг-кўламли жангларни олиб боради.
-Муртадлар ва закотни манъ қилувчилардан бўшаган қўшинни ироқдаги сосонийлар ва шарқий румга юборади.
Мана бу холатларни барчасида яхудий, насроний, мажус кофирлар нихоятда яқин жойда араб оролида бўлишган,аммо чиқариб юборилмаган. Ўша пайтда росулуллох саллаллоху алайхи васалламни берган буйруқларига нисбатан Абу Бакрдан кўра огохроқ инсон топилармиди?
Абу Бакрни давридан сўнг,Умар ибни Хаттоб розиаллоху анхуни халифалик даврида хам хайбар яхудийлари, нижрон насоролари, хижрни мажусийлари ўзларини ерларида кун кечиришарди, исломий давлатни қўшини эса осиё ва африка қитъалари, хамда рум императорлигини бир қисмига қарши жиход қилиш билан машғул бўлган.
Яъни мусулмонларни қўшини минглаб километр узоқдаги эронни сосонийлар ерларини, шом,миср ва африкани шимолини фатх қилиш билан машғул бўлишади ва яқиндаги кофирлар эса араб оролида ўзларини ерларида хаётларини давом эттиришади. Фақат хайбарни яхудлари ахдларини бузишгач, уларни исломий давлатни пойтахти мадинадан 400 километр узоқликдаги тимоъ номли ерга жўнатиб юборишади. Бу макон табук, хайбар ва мадинани боғлаб турувчи йўлда водиюл қуро ободийсининнг дараларига яқин жойда жойлашган бўлиб, хозирги кунда хам арабистонни ерларига киради. Нижронни насронийлари хам росулуллох саллаллоху алайхи васаллам билан рибога оид муомаларга биноан тузишган сулхни шартини бузишганлиги боис яшаётган ерларидан кўчириб юборилади. Лекин ямандаги яхудийлар ўзларини паймонларида собит бўлиб қолишиб , хозирги кунгача яманда яшаб келишяпти. Ахсоъдаги мажуслар хам ўзларини хаётларида давом этишади ва бир қанча йиллардан сўнг аста-секин мусулмон бўлиб , мусулмонларни ичига қўшилиб кетишади. Мана бу хулафойи рошидиннинг шаръий манбаълар хақида ва уларни ер юзида татбиқ қилиш хақидаги тушунчаси, фиқхи бўлади.
Энди бизни замонамизга келиб мана бу шаръий қоида изидан чиқиб кетган:
-Бу дунёда ихтиёрида хатто бир дона хукуматга хам эга бўлмаган ва секуляристларни хокимияти остида кун кечираётган ахли китобга қарши жангни мунофиқлар ва босқинчи секуляристларга қарши жиход билан ўрнини алмаштирилади.
-Босқинчи, хамлагар секуляристларга қарши жиходга марказлашишни ўрнига исломий мазхаблар, мухолиф фикрдагиларга қарши жанглар олиб борилади.
Албатта мана бу мусибатлар фақат хозирги даврга тегишли эмас, балки бир қанча асрлардан буён мусулмонларни гирифтор қилиб келаётган нарса бўлади. Яъни мусулмонлар ўзларининг шўрога асосланган хукуматларини қўлдан бой бериб, вахдатни шохигарлик хукумати
« مُلْكًا عَاضًّا» و « مُلْكًا جَبْرِيّاً»
ва фирқаланишга алмаштиришгандан буён бу мусибат давом этиб келяпти. Энди бизлар нубувват асосидаги исломий хукуматнинг улил амр шўросига қайтмас эканмиз, бу мусибат шу холида давом этади, бу ерда бир гурух мужрим, ўртага тафрақа солувчилар борки,уларга минглаб оят , хадислар, насихатлар келтирилса хам ахлий қилиб бўлмайди, фақатгина харбий қудрат билан уларни бошқариб идора қилинади.
«إنَّ اللهَ یَزَعُ بالسُّلطانِ ما لا یَزَعُ بالقرآنِ»
Аллох таоло қуръон билан бажарилиши мумкин бўлмаган ишларни хукуматни қудрати билан амалга оширади. Биз мана бу ерда мезонсиз,мувозанати бузилган, тахминан ярим девона дўстларимизга айтмоқчимизки: бу ишларни тугатинглар, кечаси-ю кундузи фақатгина кўпроқ тафрақа келтириб чиқариш ва хўроз уруштириш жангларига ўхшаш жангларда бақир-чақир қиласизлар”:
حالا زمانی پیش می آید که عده ای از دارودسته ی منافقین نفاق خود را آشکار می کنند و مرتد می شوند وبه قول ابن مسعود حکم اینها می شود مثل حکم سکولاریستها یا مشرکین « أَنَّ اللَّه أَمَرَ نَبِيّه صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مِنْ جِهَادِ الْمُنَافِقِينَ، بِنَحْوِ الَّذِي أَمَرَهُ بِهِ مِنْ جِهَادِ الْمُشْرِكِينَ». مثل مسیلمه ی کذاب و امثالهم در زمان حیات رسول الله صلی الله علیه وسلم، اما رسول الله صلی الله علیه وسلم با وجود اینها و دهها قبیله ی مشرک دیگر که نزدیکترین کفارآشکار به دارالاسلام بودند دستور تشکیل ارتش برای جنگ با کفار دور را به فرماندهی اسامه بن زید صادر می کند و برای این کفار نزدیک تنها به ثابت قدمان همان قوم دستور مقاومت و جهاد می دهد.
به دنبال فوت رسول الله صلی الله علیه وسلم عربهای بیشتری مرتد می شوند و ابوبکر صدیق رضی الله عنه باز ارتشی که به فرماندهی اسامه بن زید رضی الله عنهما برای کفار دور تهیه شده بود را روانه می کند و وجود کفار نزدیک مانع از جنگ با کفار دور نمی شود، به همین دلیل مجاهدین دولت اسلامی را در دو جبهه ی جهاد با کفار دور و نزدیک سازماندهی می کند.
یعنی در زمان خلافت ابوبکر صدیق رضی الله عنه یهود در مسافت 180 کیلومتری مدینه در خیبر و همچنین در یمن اقامت داشتند و نصارا نیز در نجران و مجوس هم در الأحساء به زندگی خود ادامه می دادند در حالی که ابوبکر رضی الله عنه :
ارتشی بزرگ به فرماندهی اسامه بن زید برای جنگ با امپراطوری روم شرقی روانه می کند
با منکرین زکات و مرتدین و مانعین زکات در سراسر جزیره العرب با فراهم کردن بیشتر از 19 ارتش جنگهای وسیع و دامنه داری را به پیش می برد.
به دنبال فراغت از سرکوب مرتدین و مانعین زکات ارتش خود را برای کفار دوری در عراق ساسانی و روم شرقی ارسال می کند.
در تمام این حالات کفار یهودی و نصرانی و مجوس که بسیار نزدیکتر بودند و در جزیره العرب نیز حضور داشتند باز اخراج نمی شوند. مگر آگاهتر از ابوبکر به سنت و دستورات رسول الله صلی الله علیه وسلم وجود داشت؟
به دنبال ابوبکر و در زمان خلافت عمر بن خطاب رضی الله عنه باز می بینیم که یهودیان خیبر و نصارای نجران و مجوس هِجر در سرزمینهای خودشان به سر می برند و ارتش دولت اسلامی به کفار دوری در دو قاره ی آسیا و آفریقا و بخشهائی از امپراطوری روم مشغول جهاد هستند.
یعنی ارتش مسلمین هزاران کیلومتر دورتر به فتح قلمرو ساسانیان درایران زمین و فتح شام و فتح مصر وشمال آفریقا مشغول می شوند و این کفار نزدیک در سرزمینهای خود در جزیره العرب می مانند، غیر از یهود خیبر که عهد شکنی می کنند و آنها را به تَیْماء در 400 کیلومتری شهر مدینه پایتخت اسلامی می فرستد که بر سر راه ارتباطی تبوک و خیبر و مدینه و نزدیک دره ی آبادِ وادی القری قرار داشت که هم اکنون هم جزو عربستان است؛ و نصرانی های نجران هم که شرط صلح با رسول الله صلی الله علیه وسلم مبنی بر عدم معامله ی ربوی را می شکنند و به خاطر این عهد شکنی آنها را کوچ می دهد. در کنار این ما می بینیم که یهودیان یمن بر پیمان خود می مانند و تا زمان حاضر نیز در یمن زندگی می کنند و مجوس الأحساء نیز به حیات خود ادامه می دهند تا اینکه سالها بعد و به تدریج مسلمان شده و در میان مسلمین حل می شوند. این است فقه و فهم خلفای راشدین از منابع شرعی و تطبیق آن در زمین .
زمانی که این قاعده ی شرعی در زمان ما به هم می خورد:
جنگ بر علیه اهل کتابی که در دنیا حتی یک حکومت در اختیارش نیست و تحت حاکمیت سکولاریستها قرار گرفته اند به جای جهاد با منافقین و سکولاریستهای اشغالگر جایگزین می شود
به جای تمرکز جهاد بر کفار سکولار مهاجم و اشغالگر، جنگ بر علیه مذاهب اسلامی و آراء مخالف شروع می شود
البته این آشفتگی تنها متعلق به الان نیست بلکه مصیبتیه که قرنهاست مسلمین را گرفتار کرده . از زمانی که مسلمین حکومت شورائی خودشان را از دست داده و وحدت را با حاکمیت شاهیگری « مُلْكًا عَاضًّا» و « مُلْكًا جَبْرِيّاً» و تفرق جایگزین کردند این مصیبت هست و تا زمانی که به شورای اولی الامر حکومت اسلامی بر منهاج نبوت برتر برنگردیم این مصیبت بردوام است و عده ای مجرم و تفرقه انداز هستند که هزاران آیه و حدیث و نصیحت نمیتواند آنها را اهلی کند و تنها با قدرت نظامی مدیریت و اداره می شوند. «إنَّ اللهَ یَزَعُ بالسُّلطانِ ما لا یَزَعُ بالقرآنِ» خداوند با قدرت حکومتی، کاری را به انجام می‌رساند، که با قرآن به انجام نمی‌رساند. اینجاست که باید به این دوستان نامیزان و نامتعادل و تقریباً نیمه دیوانه گفت: تمامش کنید، زمانی که شب و روز تنها جهت تولید تفرق بیشتر و خروس جنگی نعره می کشی :” فعلَيكم بسُنَّتي وسُنَّةِ الخُلَفاءِ المَهديِّينَ الرَّاشِدينَ”[1]. در این زمینه هم روش صحیح تبعیت از سنت رسول الله صلی الله علیه وسلم و روش این خلفاء را نیز یاد بگیر.
[1] أخرجه أبو داود (4607) واللفظ له، وأحمد (17185)
Аллох таоло тавба сурасини бир қисмида қуйидаги оятга
«سَاعَةِ الْعُسْرَةِ»
ва табукдаги румликлар билан бўлган ғазавага
«الثَّلاَثَةِ الَّذِینَ خُلِّفُواْ»
ва бу жангда қўшиндан қолиб кетган уч мўъминга ишора қилиб айтади ва қуйидаги чақириқга буюради:
«وَکُونُواْ مَعَ الصَّادِقِینَ»
содиқлар ва ростгуйлар билан бирга бўлинглар, қийинчиликлар пайтида жанг ва қуролли урушдаги ишларда рахбарга қандай қилиб итоат қилиш борасида хам талаблар қўяди ва уларни самарасини баён қилади. Буни давомида айтади:
Билингларки,албатта аллох тақводорлар билан биргадир.
Мана бу ердаги нихоятда ажойиб нуқталардан бири шуки, энг яқин кофирларга қарши жанг қилишга буйруқ беришни кетидан
«یَلُونَکُم مِّنَ الْکُفَّارِ»
ички яширин ва кофир холларида ўладиган кофирлар ёки мунофиқлар хақида сухбат қилади
«وَمَاتُواْ وَهُمْ کَافِرُونَ»
Модомики улар дорул исломда яшар эканлар биз уларни бу дунёда мусулмонлардан деб хисоблаймиз.
Очиқ ва равшан кўрганимиздек, тўққизинчи хижрий йилда табук жангида қатнашмаган аммо мусулмонларни орасида яшаган мунофиқлар тўдасининг гурухларини,уларнинг аниқ кофир бўлганларини росулуллох саллаллоху алайхи васаллам вахий орқали танир эдилар. Абдуллох ибни Убайга ўхшаганларни эса хамма танир эди, аммо шу холатда хам узоқдаги кофирлар билан жанг олиб борилган ва яқиндаги кофирлар эса ташлаб қўйилади.
“Ошкор кофирлар” мўъминларнинг душманларини бир қисмини ташкил қилади, бу ерда хам “яқин душман” хақида эмас балки, “яқин кофир” хақида сухбат қилинган. “Душман” сўзи кофирга нисбатан умумийроқ ва кўпроқ доирани ўз ичига олади; чунки сизни душманларингиз ўзингизни яқинларингиз, қавмингизни ичидаги мўъмин, мусулмонлардан хам бўлиши мумкин, ёки бўлмасам исломий жамоат, мазхаб, фирқаларга эргашаётганлардан ва мунофиқларни тўдасидан, кофирлардан хам бўлиши мумкин; яъни сиз билан душман бўлган кимса албатта кофир бўлиши шарт эмас.
« يَلُونَكُم مِّنَ الْكُفَّارِ»
билан бўлган жангларда ва кофирларга нисбатан ташқи алоқаларда хам биз усул,стротегия,ўзига хос ташқи дипламатияга эгамиз,мана булар “асл харбий қудрат” асосини атрофида айланишади. Яъни:
1-Асл харбий қудратнинг низомини химояси остида аввал даъват қилинади. Даъватни химоя қиладиган харбий қудрат бўлгач, бу даъватни таъсирида шахс ё жамият мусулмон бўлади ва натижада биз хам мақсадимизга етамиз.
2-Иккинчи мархалада эса асл харбий, хукумат қудратини химояси остида паймон тузилади, бу паймонда жизъя олиниши мумкин ёки ахли китобни кофирлари, шибха ахли китоб хатто мушриклар хам шароит ва зурурий хукмлар,хамда мусулмонларнинг хукумат, харбий қудратларини заъифлиги сабабли жизъя бермай яшаши билан бирга узоқ ,чегараланмаган муддатда мусулмонлар билан алоқа қилиш хуқуқига хам эга бўлишади.
3-Учинчи мархалада эса даъват ва паймон самара бермагач, мусулмонларни асл харбий қудратларининг мезонини химояси остида уруш, қуролли жанг олиб борилади.
« لا يَجْتَمِعُ في جَزِيْرَةِ العَرَبِ دِيْنَانِ »
“араб оролида иккита дин жамланмайди”,-деган сўзларини маъноси ўзининг барча шариатлари билан бирга ё дини ислом бўлиши керак ёки мушриклар, секуляристларни дини бўлади. Шу сабабли хам очиқ равшан амр қилиб айтадиларки:
الله تعالی در بخشی از سوره ی توبه پس از اشاره به «سَاعَةِ الْعُسْرَةِ» و غزوه با رومیان در تبوک و، «الثَّلاَثَةِ الَّذِینَ خُلِّفُواْ» آن سه مومنی که در این جنگ تخلف کرده بودند و،سفارش به اینکه «وَکُونُواْ مَعَ الصَّادِقِینَ» با صادقین و راستان باشید، سفارشاتی در مورد چگونگی سمع و طاعه در سختی ها از رهبریت در امر قتال و جنگ مسلحانه و ثمرات آن را بیان می کند، و در ادامه می فرماید: یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ قَاتِلُواْ الَّذِینَ یَلُونَکُم مِّنَ الْکُفَّارِ(ای مؤمنان! با کافرانی بجنگید که به شما نزدیکترند،) وَلْیَجِدُواْ فِیکُمْ غِلْظَةً (و باید که از شما شدّت و تندی ببینند) وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ مَعَ الْمُتَّقِینَ (توبه/123) و بدانید که خداوند با پرهیزگاران است.
اما نکته ی جالب اینه که پشت سر این دستورِ به قتالِ با نزدیکترین کفار«یَلُونَکُم مِّنَ الْکُفَّارِ» در مورد کفار پنهان داخلی یا منافقینی صحبت می کند که با کافری هم می میرن «وَمَاتُواْ وَهُمْ کَافِرُونَ» و در دنیا ما آنها را جزو مسلمین محسوب می کنیم مادامی که در دارالاسلام به سر ببرند.
در این صورت واضح است که دهها نفر از دارودسته ی منافقین که در سال نهم هجری در جنگ تبوک شرکت نکردند و در میان مسلمین هم زندگی می کردند و کفار مشخص شده ی آنها را رسول الله صلی الله علیه وسلم از طریق وحی می شناخت و حتی کسانی چون عبدالله ابن ابی را همه می شناختند اما باز جنگ با کافر دور صورت می گیرد و نزدیکترین کافر رها می شود .
اگر دقت کنیم خطاب : «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ قَاتِلُواْ الَّذِينَ يَلُونَكُم مِّنَ الْكُفَّارِ» «کفار آشکار»ی هستند که بخشی از دشمنان مومنین را تشکیل می دهند و در اینجا در مورد «کافر قریب» صحبت شده نه «العَدُوُّالقَریب» . «دشمن» فراگیرتر و عامتر از کافر است؛ چون ممکن است که دشمن شما یکی از اقوام و نزدیکان مومن و مسلمان خود شما باشد، یا دشمن شما یکی از پیروان فرقه و مذاهب و جماعتهای اسلامی یا یکی از دارودسته ی منافقین یا یکی از کفار باشد؛ و قرار نیست هر کسی با شما دشمن بود حتماً کافر باشد.
در قتال با « يَلُونَكُم مِّنَ الْكُفَّارِ» و روابط خارجی با کفار هم باز ما شاهد اصول، استراتژی و دیپلماسی خارجی خاصی هستیم که بر محوریتِ «اصلِ قدرت نظامی» می چرخند . یعنی :
با پشتوانه ی قدرت نظامی اصل اول دعوت است. زمانی که قدرتی نظامی باشد که از دعوت محافظت کند و بر اثر دعوت، شخص یا جامعه ای مسلمان شد ما به هدف خود رسیده ایم.
در مرحله ی دوم با پشتوانه ی قدرت نظامی و حکومتی اصل بر پیمان است، که در این پیمان یا جزیه ای گرفته می شود یا کفار اهل کتاب و شبه اهل کتاب و حتی مشرک تحت شرایطی، یا به حکم ضرورت و ضعف قدرت حکومتی و نظامی مسلمین، نه تنها جزیه نمی دهند بلکه می توانند به صورت مدت دار یا نامحدود با حاکمیت مسلمین روابطی داشته باشند .
در مرحله ی سوم زمانی که دعوت و پپیمان ثمره ای نداشت با پشتوانه ی میزان قدرت نظامی مسلمین اصل بر قتال و جنگ مسلحانه است. فَقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ لَا تُكَلَّفُ إِلَّا نَفْسَكَ (نساء/84)
زمانی که رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید: « لا يَجْتَمِعُ في جَزِيْرَةِ العَرَبِ دِيْنَانِ » به این معنی است که یا دین اسلام (با تمام شریعتهایش) باید وجود داشته باشد یا دین مشرکین و سکولاریستها، به همین دلیل به صراحت امر می کند: أَخْرِجُوا الْمُشْرِكِينَ مِنْ جَزِيرَةِ الْعَرَبِ [1] سکولاریستها را از جزیره العرب بیرون کنید .
امروزه در میان مسلمین کسانی هستند که می گویند ما مسلمان سکولار هستیم و برای جامعه ای سکولار و دموکرات و لیبرال تلاش می کنند. اینها از نظر شرعی چه کسانی هستند؟
ج: آنچه جوهره و اسکلت دارالاسلام و دارالکفر را شکل می دهد قانون و اطاعت کردن است که حاکمیت و مجازات و پاداش را نیز به دنبال دارد که در مجموع معانی «4گانه»ی دین را می رسانند. یعنی یا شخص این حکم و اطاعت کردن و مجازات و پاداش و حاکمیت را به دین الله می دهد یا به دین سکولاریسم که دین سکولاریستها (مشرکین یا احزاب) است. الله تعالی در زمینه ی حکم و اطاعت کردن می فرماید:
أَلاَ لَهُ الْخَلْقُ وَالأَمْرُ تَبَارَكَ اللّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ (الاعراف/54)آگاه باشيد كه تنها او مي آفريند و تنها او فرمان مي دهد .
إِنِ الْحُكْمُ إِلاَّ لِلّهِ أَمَرَ أَلاَّ تَعْبُدُواْ إِلاَّ إِيَّاهُ (یوسف/40) فرمانروائي از آن خدا است و بس . خدا دستور داده است كه جز او را نپرستيد .
إِنِ الْحُكْمُ إِلاَّ لِلّهِ يَقُصُّ الْحَقَّ وَهُوَ خَيْرُ الْفَاصِلِينَ (الانعام/57) حکم جز در دست خدا نيست . خدا به دنبال حق مي رود و او بهترين جدا كننده (حق از باطل) است .
وَلَا يُشْرِكُ فِي حُكْمِهِ أَحَداً (الکهف/26) و در حکمش كسي را شریک نمي گرداند .
– وَأَنِ احْكُم بَيْنَهُم بِمَا أَنزَلَ اللّهُ وَلاَ تَتَّبِعْ أَهْوَاءهُمْ وَاحْذَرْهُمْ أَن يَفْتِنُوكَ عَن بَعْضِ مَا أَنزَلَ اللّهُ إِلَيْكَ (المائده/49) و در ميان آنان طبق چيزي حكم كن كه خدا بر تو نازل كرده است، و از اميال و آرزوهاي ايشان پيروي مكن، و از آنان برحذر باش كه تو را از برخي چيزهائي كه خدا بر تو نازل كرده است به دور و منحرف نكنند.
فَاحْكُم بَيْنَهُم بِمَا أَنزَلَ اللّهُ وَلاَ تَتَّبِعْ أَهْوَاءهُمْ عَمَّا جَاءكَ مِنَ الْحَقِّ (المائده/48) پس ميان آنان بر طبق چيزي داوري كن كه خدا بر تو نازل كرده است ، و به خاطر پيروي از اميال و آرزوهاي ايشان ، از حق و حقيقتي كه براي تو آمده است روي مگردان .
وَاللّهُ يَحْكُمُ لاَ مُعَقِّبَ لِحُكْمِهِ وَهُوَ سَرِيعُ الْحِسَابِ (الرعد/41)خداوند فرمان مي راند و فرمانش هيچ گونه رادع و مانعي ندارد . و او سريع الحساب است
إِنَّا أَنزَلْنَا إِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ لِتَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ بِمَا أَرَاكَ اللّهُ وَلاَ تَكُن لِّلْخَآئِنِينَ خَصِيماً (نساء/105) ما كتاب به حق بر تو نازل كرده ايم تا ميان مردمان طبق آنچه خدا به تو نشان داده است داوري كني ، و مدافع خائنان مباش.
وَمَا اخْتَلَفْتُمْ فِيهِ مِن شَيْءٍ فَحُكْمُهُ إِلَى اللَّهِ ذَلِكُمُ اللَّهُ رَبِّي عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ (الشوری/10)در هر چيزي كه اختلاف داشته باشيد، حکم آن به خدا واگذار مي گردد. چنين الله ی است كه «رب» من است و من بدو پشت مي بندم، و به او مراجعه مي كنم.
