یا جنگ مذهبی و خودکشی یا اتحاد و پیروزی بر دین سکولاریسم کدامیک؟
به قلم : ابوعبدالله جاف جوانرو
«نیوزویك» به مقامات آمریكایی توصیه كرده است، بدون گرفتن جانب یك طرف در درگیریها ی مذهبی میان مسلمین ، تلاش كند این درگیری ادامه یابد تا مسلمانان به جای حمله به غرب، مشغول اختلافات داخلی خود باشند. در این تحلیل آمده است: این روند به همین شكل یادآور دوره اصلاحات مسیحی است.
در قرون وسطی و اوایل رنسانس در غرب ، شاخههای گوناگون نصرانیت برای اثبات درستی فرقه و مذهب خود به كشتار یكدیگر پرداختند. و دامنه ی اختلاف را به حدی گسترش دادند که جناح بسیار اندک و ناچیز سکولار جامعه توانستند نظر و رای مردمان مذهبی نیز را به خود جلب کنند .
کیمده –کیم اسلامدن اوزگه دین ایسته سه، بس هرگیز قبول قیلینمه یدی و او اخرتده زیان کورگوچی لرده ندیر.
ایندی بیر شخص کیلیب مین منه بو آیتنی قبول قیلمیمن دیدی. کافرنی کافر دیب حسابله میدیگن کیمسه نینگ کفرینی معیاری، آیتنی 1. آگاه حالده 2. قصددن 3. اوزینی حاحشی و احتیاری بیلن رد قیلگن کیشینی معیاری بیلم بیر هیل بوله دی. بو ییرده شخصنینگ حجتنی رد قیلمسدن توریب، “شبهه” و “تعویل” گه دچار بولیشی فرق قیله دی.
Бешталик кофирларни кофир деб хисобламайдиган ва тоғутга куфр келтиришни ўзи улар учун хеч қандай маънони англатмайдиган кимсалар бор,улар мусулмонларнинг тоғутга куфр келтиришларига хам монеъ бўлишади; мана буларни хукми нима? Бундай кишиларни ўзи кофир бўла оладими? Ёки мана бу кишилар махаллий муртадларни хам такфир қилишмайди, ахир улар биз куфр келтиришимиз лозим бўлган тоғутлардан хисобланмайдими?
Ибни Қоййим рохимахуллохни (751 х) сўзига кўра:
« الواجب علی العبد أن يعتقد أن كل من دان بدين غير الإسلام فهو كافر».[1]
Агар хар қандай кимса исломдан ўзга динга эргашган бўлса, уни кофир деб эътиқод қилиши хар бир бандага вожиб бўлади.
Биз мусулмонларнинг орасидан фақатгина 1.Огох холда 2. Қасддан 3.Ўзини ихтиёри ва хохши билан хужжатларни рад қилган кимсаларни такфир қила оламиз. Мисол тариқасида аллох таоло мархамат қиладики:
Ахли суннат ва жаъфарий ташайюъсини ўртасидаги ясама ривоятларни хужжат қилиб келтирадиган кимсалар
Холид хўромий
Бир қанча асрлардан буён ахли суннат хилма-хил хукуматларга эга бўлган холатда росулуллох саллаллоху алайхи васалламни хадисларини поклашни бошлашган. Ўтган бир неча аср ичида ахли суннат турли-хил мархалаларда ва даврларда исроилиётлар……… номи остида ясама хадисларни ўзларини китобларидан поклашди, мана бу поклашни охиргиси Албоний рохимахуллохга тегишли бўлиб,у киши асрлардан буён амал қилиниб келаётган ва кўзга кўринган ахли суннат уламоларининг китобларида мавжуд бўлган машхур аммо заиф юзлаб ривоятларни жамлаб олди. Мусулмонлар мана бундай хадисларни очиб кўрсатиш ва уларни росулуллох саллаллоху алайхи васалламга нисбатлашдан нихоятда эхтиёт бўлишлари керак.
Шундай бўлгач ахли суннатни китобларида ясама, заиф ривоятларни борлиги яшириб ўтирадиган нарса эмас. Худди шу ясама, заиф ривоятлар ахли ташайюъни китобларида хам мавжуд, бунга мисол тариқасида қуйидагиларни айтса бўлади:
Шиъалардан бир киши келиб имом Ризо (алайхиссаломга) арз қиладики: одамлар бизларга жибр ва ташбех сўзларини нисбатлашяпти, чунки оталарингиздан мана бу заминада ривоятлар нақл қилинган экан. Хазрат ривоят қилаётган кишидан савол қилиб сўрайдилар: ” мени оталаримдан жибр ва ташбех хақида нақл қилинган ривоятлар кўпроқми ё пайғамбар саллаллоху алайхи васалламдан нақл қилинган ривоятлар кўпми?” Ровий жавоб бериб айтади: пайғамбаримиздан нақл қилинган ривоятлар кўпроқ. Шунда хазрат айтадилар: ” бундай экан пайғамбар саллаллоху алайхи васаллам хам жибр ва ташбехга қоил бўлган экан,денглар.” Ровий хазратга арз қилиб айтади: уларни айтишларича, пайғамбар саллаллоху алайхи васаллам буларни мархамат қилмаганлар, балки уни ясалган. Имом Ризо (алайхиссалом) айтадилар: ” шундай экан мени оталарим хақида хам шундай данглар, улар мана бу хадисларни мархамат қилишмаган ,балки уларни сўзлари сифатида ясалгандир.” [1]
Мана булар воқеиятда бор бўлишига қарамасдан, баъзи бир шиъалар ахли суннатни ўтган даврлардаги китобларини қидириб заиф ривоятларни келтиришади ва буларни хужжат қилган холда ахли суннатга хамла қилишади, аслини олганда ахли суннатни ўзи мана бу ривоятларни қабул қилишмайди. Худди шунга ўхшаш ахли суннатдан бўлган баъзи бир кишилар хам ташайюъни қадимги китобларидан ривоятлар, ижтиходларни топиб буларни хужжат қилган холда ташайюъга хамла қилишади, аслини олганда бугунги кундаги ташайюъ хам бу ривоятларни қабул қилишмайди.
Энди сизни назарингизда тафарруқ ва ички жанглардан бошқа мақсади бўлмаган мана бу икки гурух, душманни рухий жангини олиб борувчилари ва ташайюъ , тасаннунни душмани эмасми?
کسانی که به روایتهای ساختگی میان اهل سنت و تشیع جعفری استناد می کنند
به قلم: خالد هورامی
قرنهاست که اهل سنت با آنکه حکومتهای مختلفی را در اختیار داشته اقدام به پالفتن احادیث رسول الله صلی الله علیه وسلم نموده است . در این چند قرن گذشته اهل سنت توانسته است در مراحل و دوره های مختلفی احادیث ساختگی تحت عنوان اسرائیلیات و… را از کتب خود پالفته کنند که آخرین مورد آن به کسانی چون آلبانی رحمه الله[1] بر می گردد که بالغ بر صدها روایت ضعیف اما مشهور که قرنها به آن عمل شده و در کتب بسیاری از علمای برجسته ی اهل سنت وجود دارند را جمع آوری نموده که لازم است مسلمین از بازگو کردن این نوع احادیث و نسبت دادن آنها به رسول الله صلی الله علیه وسلم شدیداً اجتناب کنند.
در این صورت وجود روایات ضعیف و ساختگی در کتب اهل سنت چیزی نیست که قابل کتمان باشد. در کتب اهل تشیع هم باز چنین روایتهایی وجود دارد . به عنوان مثال در کتب اهل تشیع آمده است که :
یکی از شیعیان به امام رضا (علیه السلام) عرض میکند که مردم قول به جبر و تشبیه را به ما نسبت میدهند، چون روایاتی از پدرانتان در این زمینه نقل شده است. حضرت از راوی سؤال میکند: «روایاتی که از پدران من در جبر و تشبیه نقل شده بیشتر است، یا روایاتی که از پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) نقل شده است؟» راوی پاسخ میدهد: روایاتی که از پیامبر نقل شده بیشتر است. حضرت میفرماید: «پس باید بگویید که پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) هم قائل به جبر و تشبیه بوده است.» راوی به حضرت عرض میکند: آنها میگویند، پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) اینها را نفرموده، بلکه آنها را ساختهاند. امام رضا (علیه السلام) میفرماید: «پس درباره پدران من هم بگویید آنها هیچ یک [از این احادیث] را نفرمودهاند، بلکه از قول آنها ساختهاند.» [2]
حالا با وجود چنین واقیتی عده ای به نام تشیع در کتب گذشته ی اهل سنت می گردند و روایات ضعیفی را می آورند و با استناد به انها به اهل سنت حمله می کنند در حالی که اهل سنت فعلاً چنین ورایتهائی را قبول ندارند، به همین ترتیب دسته هائی به نام اهل سنت نیز در کتب گذشته ی اهل تشیع می گردند و به روایتها و اجتهاداتی جهت حمله به تشیع استناد می کنند که تشیع کنونی هم چنین روایتهائی را قبول ندارد.
حالا به نظر شما این دو گروه که هدفی جز ایجاد تفرق و جنگ داخلی ندارند مجریان جنگ روانی دشمن و دشمن تشیع و تسنن نیستند؟
مشرکلر الله بیلن اوزلرنی اورتسیگه واسیطه قوییب آلیشدی و بولر بیزلرنی الله گه یقنلشتردی دیب اعتقاد قیلیشدی. الله تعالی اوزی بیلن مخلوقینی اورتسیده گی هر قندی واسیطه نی قبول قیلمیدی و بوتپرستلرنینگ یقینلشیش بهانه سیده واسیطه قیلیشلرنی هم رد قیلیب ایته دیکی:
او ذاتدن اوزگه “دوستلرنی ( خدا) قیلیب آلگن کیمسه لر: بیز ( اوشه خدالریمیزگه) فقط اولر بیزنی الله گه یقین قیلیشلری اوچونگینه عبادت قیلورمیز”،
منه بو آیاتده الله تعالی مشرکلرنی الله دن باشقه گه قیلگن عبادتلرنی ملامت قیلگنینی کوره میز، او ذات بو بیلن اوزیگه یقینلشیش اوچون قیلینیاتگن ایشلرنی ملامت قیلمَیَپتی، چونکه بعضیده مؤمن کیشینی بیرار مستحب یا واجب عملی هم الله گه یقینلشیشیگه باءِث بولدی و بو عمل شریعتگه مُوافقدیر. لیکن اگرده حرام یا شرک عملّری بیلن الله گه یقینلشیشنی حاهلیدیگن بولیشسه، بیز بو ایشنی شریعتگه توغری کیلمیدی دیب حسابلَیمیز. شوندی ایکن بعضی بیر عملّرنی واسیطه قیلیب الله گه یقینلَشیشنی اوزی قیتریلمگن، بلکی عبادتلرنی الاهه لرگه بیریب قوییش و بو الاهه لرگه الله نی ربوبِیَتی و باشقه حوصوصیتلرنی بیریش قََیتریلگندیر.
Мушриклар аллох билан ўзларини ўртасига восита қўйиб олишади ва булар бизларни аллохга яқинлаштиради деб эътиқод қилишади. Аллох таоло ўзи билан махлуқини ўртасидаги хар қандай воситани қабул қилмайди ва бутпарастларнинг яқинлашиш бахонасида восита қилишларини хам рад қилиб айтадики:
У зотдан ўзга “дўстлар” ни ( худо) қилиб олган кимсалар: “ биз ( ўша худоларимизга) фақат улар бизни аллохга яқин қилишлари учунгина ибодат қилурмиз”,
Мана бу оятда аллох таоло мушрикларни аллохдан бошқага қилган ибодатларини маломат қилаётганини кўрамиз, у зот бу билан ўзига яқинлашиш учун қилинаётган ишларни маломат қилмаяпти ,чунки баъзида мўъмин кишини бирор мустахаб ё вожиб амали хам аллохга яқинлашишига боис бўлади ва бу амал шариатга мувофиқдир. Лекин агарда харом ё ширк амаллари билан аллох таолога яқинлашишни хохлайдиган бўлишса , биз бу ишни шариатга тўғри келмайди деб хисоблаймиз . Шундай экан баъзи бир амалларни восита қилиб аллохга яқинлашишни ўзи қайтарилмаган, балки ибодатларни илохаларга бериб қўйиш ва бу илохаларга аллохни рубубият ва бошқа хусусиятларини бериш шариатда қайтарилгандир.
مشرکین برای خدا واسطه قرار می دادند و می گفتند اینها ما را به خدا نزدیک می کنند. خداوند هر گونه واسطه ای بین خودش و مخلوقش را نمی پذیرد و بهانه ی بت پرستها را هم در قرار دادن واسطه هائی که آنها را به خدا نزدیک کند رد می کند و می فرماید: وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءَ مَا نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَى.
ج: اگر به دقت در آیه نگاه کنیم که می فرماید: وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءَ مَا نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَى (زمر/3) کسانی که جز خدا سرپرستان و یاوران دیگری را برمیگیرند (میگویند:) ما آنان را عبادت نمیکنیم مگر به این دلیل که ما را به خداوند نزدیک کنند.
متوجه می شویم که در این آیه الله تعالی به نکوهش عبادت کردن مشرکین برای غیر الله پرداخته، نه به نکوهش تقرب و اموری که باعث تقرب به او می شوند؛ چون گاه مومن با امری واجب یا مستحب به الله تعالی تقرب می کند که امری شرعی و پسندیده است؛ اما چنانچه با حرامی یا با شرکی بخواهد به الله تعالی تقرب کند ما این تقرب را امری غیر شرعی و ناپسند می دانیم . پس ذات تقرب و قرار دادن وسیله جهت نزدیک کردن خود به الله ممنوع و ناپسند نیست، بلکه دادن عبادت به إله هائی که برای آنها حق ربویت یا سایر مختصات الله تعالی را به آنها داده اند ممنوع و غیر شرعی است.
علمای اهل دعوت نجد مثل گروههای خشونت گرای مسلحی نیستند که منهج نجدیت دارند . چرا شما بین آنها فرق نمی گذارید؟
[1]همان منبع ص 43 به نقل از كتاب الضعفاء – خطی مرحوم آیتاله نجفی – قم كتابخانه آیه اله نجفی ورق 5 عكسی از مجموعه 155 ورق 234 قهپایی / مجمع 3/156 و نیز در: حلی /خلاصه 82 و 83 + ابن داوود / رجال 1 /106 ش 732- 2/249ش226)
[2]كتاب الضعفاء / پیشین. ورق 1/عكسی / پیشین 229- قهپایی / مجمع 1/ 15 و 16)
