وَاعْتَصِمُوا

Муқаддамот дарслари / олтинчи дарс: нима қилиш керак? Онгли,мақсадли ва харакатланувчи вахдат.

Шайх Абу Хамза хўромий хафизахуллохнинг аудио тасмасидан ёзиб олинган.

(12-қисм)

Ха, мана бу қудратни кўчиши эди, аста-секинлик билан бу кўчиш жараёни комилдан ноқисга, сўнгра эса ноқисдан ноқисроққа айланди, ноқисроқ деган кўринишни фақатгина Хасан ибни Али розиаллоху анхумодан  ва муовиядан қидирманглар,балки  буларни одамларда вужудга келган камчиликлардан, айблардан, ўзгаришлардан қидиринглар, худди шу нарсалар мана шундай халифани айтиб ўтилган ишларга мажбур қилади ва охирида хам шу ўзгаришлар,айблар одамларни шохлар ва золимларни хокимияти томонга тортиб кетади:

  وَکَذَلِکَ نُوَلِّی بَعْضَ الظَّالِمِینَ بَعْضاً بِمَا کَانُواْ یَکْسِبُونَ ‏(انعام/129)

Шунингдек, қилиб юрган гунохлари сабабли золим кимсаларни бир-бирларига дўст қилиб қўюрмиз.

Аллох таоло вохид жамоат билан бирга эканини ва тафарруқ хам мушрикларни сифатларидан эканини яхши биламиз, нубувват давридан сўнг ва росулуллох саллаллоху алайхи васалламдан кейин комил суратда мусулмонларни жамоатини химоя қиладиган нарса нубувват манхажига асосланган хилофатдур, бу нарса бўлмаган пайтида изтирорий холатда исломий бадал хукумат энг яхши танлов бўла олади, мана бу изтирорий бадал  хам мавжуд бўлмаган тақдирда эса мусулмонлар жуда хам нозик шароитга тушиб қолишади ва фақат ва фақат уларнинг мужохидлар шўросини мажлисини ўзигина заифроқ суратда мана бу вохид жамоатни сақлаб тура олади. Хозир эса саййидимиз Хасан атрофидагиларни бевафолиги, тафарруқ, тартибсизликлар, қахатчилик, очлик, ички мунофиқларни хатари, ички ва ташқи ошкор кофирларни хатари, умумий қилиб айтганда мусулмонларни парчаланиб кетиш хатари, тафарруқ ширки ва   ўзини хукуматини сақлаб қолиш билан шундай исломий бадал хукуматни ўртасига туриб  қолади.

 Тафарруқ ширки ва саййидимиз Хасан розиаллоху анху курашаётган бошқа офатларнинг  хаммаси мусулмонларни нобуд бўлишларига боис бўлади, биз буни мисолини  781 йил давр давомида андалусдаги мусулмонларнинг исломий хукуматини тарихида кўрдик, энди бир умматни ё жамоатни нобуд бўлиши хақида гапирмаса хам бўлади, аммо исломий бадал хукумат энг камида исломни мавжудиятини ёки бир заиф жамоатни сақлаб тура олади, тарихий воқеалар хам у кишини хақ эканликларин собит қилди. Албатта у ердаги шароит хам шундай бир холатда бўлган эдики, у кишини қўлидан бундан бошқа иш келмасди ва қуйидаги оятга кўра:

 فَاتَّقُوا اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ  (تغابن /16)

Ва росулуллох саллаллоху алайхи васалламнинг мархамат қилишларига асосан:

 مَا نَهَيْتُكُمْ عَنْهُ فَاجْتَنِبُوهُ وَمَا أَمَرْتُكُمْ بِهِ فَافْعَلُوا مِنْهُ مَا اسْتَطَعْتُمْ

У киши нобуд қилиниши учун қудрат ва абзорга эга бўлмаган тафарруқдан пархез қилади ва хукмронлик иши бўйича эса қўлидан келганича олдинга харакат қиладилар, яъни икки зарарни ўртасидан зарари енгилроғини танлайдилар.

У киши жамоатни хаммасини сақлаб қолиш учун асбобга эга эмасликларини тушуниб етган пайтларида, ўзларини ижтиходлари бўйича 70% фоизини сақлаб қолишга қарор қиладилар, у кишини ташхислари бўйича бу иш тафарруқ азоби ва бошқа офатлар сабабли уни хаммасини қўлдан бой беришдан кўра яхшироқ эди, шу сабабли хам у киши андак миқдорга хам кифояланадилар:

   ما لا يُدرَكُ كُلُّه ، لا يُترَكُ جُلُّه  .

У киши қўлларида ушлаб қолган андак нарса, қўлдан бой берилган нарсани баробарида андак хисобланган; ( албатта бизларни асримизда аксар мусулмон диёрларида мана шу андакни қўлга киритиш хам бир орзу холича  қолмоқда); бунга мисол: жангларни тамом бўлиши ва мусулмонларни ўртасидаги қирғинлар, бу Усмон ибни Афвон розиаллоху анхуни қатлидан сўнг бошланган эди, мусулмонларнинг бир байроқ остида муттахид бўлишлари, мусулмонлар томонидан фатхларни бошланиши ва исломий диёрларнинг кенгайиши, хавориж ва ғуллотларни харакатсиз бўлиб тангликка тушиб қолишлари ва бундан бошқа қисқа давр ичида  бизлар гувох бўлган нарсалар.

Бу ерда такроран ишора қилиб ўтилиши лозим бўлган нарса шуки: очиқ-ойдин кўриниб турганидек нубувват манхажи асосидаги хилофатнинг шохигарликка ўзгариши учун одамлар томонидан шароит  мухайё қилинди ва ички пинхон ва ташқи ошкор кофирлар улардан фойдаланишди, унга яна қайтадан қайтиб бориш хам фақат ва фақат одамларнинг ўзидаги ўзгаришлар билангина қўлга киритилади, чунки: 

  إِنَّ اللّهَ لاَ یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ(رعد/11)

Аниқки, то бирон қавм ўзларини ўзгартирмагунларича аллох уларнинг ахволини ўзгартирмас.

Бизлар хам хозирда росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мархамат қилганларидек, иккита нубувват манхажи асосидаги хилофатни орасидамиз; улардан биринчиси бўлмиш нубувват манхажи асосидаги ва  у кишининг вафотидан сўнг вужудга келган хилофатни, қўлдан бой бериш асбобларини мухайё қилдик ва 30 йилдан сўнг қўлдан бой бердик, энди мана бу зўравон,диктатор хукуматлардан сўнг келадиган нубувват манхажи асосидаги хилофатни қўлга киритиш учун эса яна  шароитни мухайё қилишимиз лозим.

Мана бу икки нубувват манхажи асосидаги хилофатни орасида одамлар назоратини бир четга  суриб қўйиш орқали ё  аллохни шариатидаги қонунлар асосидаги вохид улил амр шўросини нобуд қилиш билан исломий тафсирлар ва мазхабларни бирига кўра хукм қилинадиган хукмронликлар, нубувват манхажи асосидаги хилофатдан кўра пастроқ мартабадаги нарсадур, лекин у  мусулмонларни дорул исломидан химоят қилади, мусулмонлар яна қайтадан нубувват манхажи асосидаги хилофат қўлга киритилгунга қадар, зарурат хукми бўйича ундан фойдаланишади, чунки фақат мана шу исломий изтирорий бадал хукуматларни канали орқали жуда кўп шаръий вожиботларни бажара олишади ва мушрикларнинг ё секуляристларнинг хамиша олиб борадиган жангларини қаршисида ўзларини химоя қилишга қодир бўлишади, мусулмонларни муртад қилишлик мушрикларнинг зотий сифатларига айланган,

 «وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَکُمْ حَتَّي يَرُدُّوکُمْ عَنْ دينِکُمْ إِنِ اسْتَطاعُوا» (بقره/217)

шу билан бирга ошкор ва пинхон ички  кофирлардан  ва ғуллатлардан химоя қилишади, исломий хукуматнинг мана бу нозил мартабасини ва изтирорий бадал хукуматларни сақлаб туриш яна қайтадан нубувват манхажи асосидаги хилофатга етиб боргунча лозим деб билишади, хатто мусулмонларнинг муртад бўлишларига тўсқинлик қилиш учун ва ислом динини тўртталик мафхумини, мағзини сақлаб қолиш учун вожиб деб хисоблашади,  

 مَا لاَ يَتِمُّ الْوَاجِبُ إِلاَّ بِهِ؛ فَهُوَ وَاجِبٌ .

(давоми бор……..)

مُقَدَّمات دَرسلَرِی/ آلتِینچِی دَرس: نِیمَه قِیلِیش کِیرَک؟ آنگلِی، مَقصَدلِی وَ حَرَکَتلَه نوُچِی وَحدَت.

شیخ ابو حمزه هورامی حفظه الله نی ااودیا تسمه سیدن یازیب آلینگن.

(12- قیسم)

حَه، مَنَه بُو قُدرَتنِی کوُچِیشِی اِیدِی، اَستَه – سِیکِینلِیک بِیلَن بوُ کوُچِیش جَرَیانِی کامِلدَن ناقِصگه، سوُنگرَه اِیسَه ناقِصدَن ناقِصراققَه اَیلَندِی، ناقِصراق دِیگن کوُرِینِیشنِی فَقَطگِینَه حَسَن اِبنِ عَلِی رَضِیَ الله عَنهُمادَن وَ مُعاوِیَه دَن قِیدِیرمَنگلَر،بَلکِی بوُلَرنِی آدَملَردَه وُجوُدگه کِیلگن کَمچِیلِیکلَردَن، عَیبلَردَن،اوُزگه رِیشلَردَن قِیدِیرِینگلَر، حوُددِی شوُ نَرسَه لَر مَنَه شوُندَی خَلِیفَه نِی اَیتِیب اوُتِیلگن اِیشلَرگه مَجبُور قِیلَه دِی وَ آخِیرِیدَه هَم شُو اوُزگه رِیشلَر، عَیبلَر آدَملَرنِی شاهلَر وَ ظالِملَرنِی حاکِمِیَتِی تامانگه تارتِیب کِیتَه دِی:  وَکَذَلِکَ نُوَلِّی بَعْضَ الظَّالِمِینَ بَعْضاً بِمَا کَانُواْ یَکْسِبُونَ ‏(انعام/129)  شُونِینگدِیک، قِیلِیب یوُرگن گوُناهلَرِی سَبَبلِی ظالِم کِیمسَه لَرنِی بِیر- بِیرلَرِیگه دُوست قِیلِیب قوُیُورمِیز.

اَلله تَعالَی واحِد جَماعَت بِیلَن بِیرگه اِیکَه نِینِی وَ تَفَرُّق هَم مُشرِکلَرنِی صِیفَتلَرِیدَن اِیکَه نِینِی یَحشِی بِیلَه مِیز، نُبُوَّت دُورِیدَن سُونگ وَ رَسُول الله صلی الله علیه وَسَلَّمدَن کِییِین کامِل صُورَتدَه مُسُلمانلَرنِی جَماعَتِینِی حِمایَه قِیلَه دِیگن نَرسَه نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن خِلافَتدوُر، بُو نَرسَه بوُلمَه گن پَیتِیدَه اِضطِرارِی حالَتدَه اِسلامِی بَدَل حُکوُمَت اِینگ یَحشِی تَنلاو بوُلَه آلَه دِی، مَنَه بُو اِضطِرارِی بَدَل هَم مَوجُود بُولمَه گن تَقدِیردَه اِیسَه مُسُلمانلَر جُودَه  هَم نازِیک شَرائِطگه توُشِیب قالِیشَه دِی وَ فَقَط وَ فَقَط اوُلَرنِینگ مُجاهِدلَر شوُراسِینِینگ مَجلِیسِینِی اوُزِیگِینَه ضَعِیفراق صُورَتدَه مَنَه بُو واحِد جَماعَتنِی سَقلَب توُرَه آلَه دِی. حاضِر اِیسَه سَیِّدِیمِیز حَسَن اَطرافِیدَگِیلَرنِی بِی وَفالِیگِی،تَفَرُّق،تَرتِیبسِیزلِیکلَر،قَحَطچِیلِیک،آچلِیک، اِیچکِی مُنافِقلَرنِی خَطَرِی، اِیچکِی وَ تَشقِی آشکار کافِرلَرنِی خَطَرِی، عُمُومِی قِیلِیب اَیتگندَه مُسُلمانلَرنِی پَرچَه لَه نِیب کِیتِیش خَطَرِی،تَفَرُّق شِیرکِی وَ اوُزِینِی حُکوُمَتِینِی سَقلَب قالِیش بِیلَن شوُندَی اِسلامِی بَدَل حُکوُمَتنِی اوُرتَه سِیگه توُرِیب قالَه دِی.

تَفَرُّق شِیرکِی وَ سَیِّدِیمِیز حَسَن رَضِیَ الله عَنهُ کوُرَه شَیاتگن باشقَه آفَتلَرنِینگ هَمَّه سِی مُسُلمانلَرنِی نابوُد بوُلِیشلَرِیگه بائِث بوُلَه دِی،بِیز بوُنِی مِثالِینِی 781 یِیل دَوامِیدَه اَندَلوُسدَگِی مُسُلمانلَرنِینگ اِسلامِی حُکوُمَتِینِی تَرِیخِیدَه کوُردِیک، اِیندِی بِیر اوُمَّتنِی یا جَماعَتنِی نابوُد بوُلِیشِی حَقِیدَه گپِیرمَسَه هَم بوُلَه دِی، اَمّا اِسلامِی بَدَل حُکوُمَت اِینگ کَمِیدَه اِسلامنِی مَوجوُدِیَتِینِی یاکِی بِیر ضَعِیف جَماعَتنِی سَقلَب توُرَه آلَه دِی، تَرِیخِی واقِیعَه لَر هَم اوُ کِیشِینِی حَق اِیکَنلِیکلَرِینِی ثابِت قِیلدِی. اَلبَتَّه اوُ یِیردَگِی شَرائِط هَم شوُندَی بِیر حالَتدَه بوُلگن اِیدِیکِی، اوُ کِیشِینِی قوُلِیدَن بوُندَن باشقَه اِیش کِیلمَسدِی وَ قوُیِیدَگِی آیَتگه کوُرَه:  فَاتَّقُوا اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ  (تغابن /16) وَ رَسُول الله صَلَّی الله عَلَیهِ وَسَلَّمنِینگ مَرحَمَت قِیلِیشلَرِیگه اَساساً   مَا نَهَيْتُكُمْ عَنْهُ فَاجْتَنِبُوهُ وَمَا أَمَرْتُكُمْ بِهِ فَافْعَلُوا مِنْهُ مَا اسْتَطَعْتُمْ [1]  اوُ کِیشِی نابوُد قِیلِینِیشِی اوُچُون قُدرَت وَ اَبزارگه اِیگه بوُلمَه گن تَفَرُّقدَن پَرهِیز قِیلَه دِی وَ حُکمرانلِیک اِیشِی بوُیِیچَه اِیسَه قوُلِیدَن کِیلگنِیچَه آلدِینگه حَرَکَت قِیلَه دِیلَر، یَعنِی اِیککِی ضَرَرنِی اوُرتَه سِیدَن ضَرَرِی یِینگِیلراغِینِی تَنلَیدِیلَر.

اوُ کِیشِی جَماعَتنِی هَمَّه سِینِی سَقلَب قالِیش اوُچُون اَسبابگه اِیگه اِیمَسلِیکلَرِینِی توُشوُنِیب یِیتگن پَیتلَرِیدَه، اوُزلَرِینِی اِجتِهادلَرِی بوُیِیچَه 70 فائِزِینِی سَقلَب قالِیشگه قَرار قِیلَه دِیلَر، اوُ کِیشِینِی تَشخِیصلَرِی بوُیِیچَه بوُ اِیش تَفُرَّق عَذابِی وَ باشقَه آفَتلَر سَبَبلِی اوُنِی هَمَّه سِینِی قوُلدَن بای بِیرِیشدَن کوُرَه یَحشِیراق اِیدِی، شُو سَبَبلِی هَم اوُ کِیشِی اَندَک مِقدارگه هَم کِفایَه لَه نَه دِیلَر:   ما لا يُدرَكُ كُلُّه ، لا يُترَكُ جُلُّه  .

اوُ کِیشِی قوُللَرِیدَه اوُشلَب قالگن اَندَک نَرسَه، قوُلدَن بای بِیرِیلگن نَرسَه نِی بَرابَرِیدَه اَندَک حِسابلَنگن؛ ( اَلبَتَّه بِیزلَرنِی عَصرِیمِیزدَگِی اَکثَر مُسُلمان دِیارلَرِیدَه مَنَه شوُ اَندَکنِی قوُلگه کِیرِیتِیش هَم بِیر آرزُو حالِیچَه قالماقدَه ) ؛ بوُنگه مِثال: جَنگلَرنِی تَمام بوُلِیشِی وَ مُسُلمانلَرنِی اوُرتَه سِیدَگِی قِیرغِینلَر، بُو عُثمان اِبنِ عَفان رَضِیَ الله عَنهُ نِی قَتلِیدَن سُونگ باشلَنگن اِیدِی، مُسُلمانلَرنِینگ بِیر بَیراق آستِیدَه مُتَّحِد بوُلِیشلَرِی، مُسُلمانلَر تامانِیدَن فَتحلَرنِی باشلَه نِیشِی وَ اِسلامِی دِیارلَرنِینگ کِینگه یِیشِی، خَوارِج وَ غوُلّاتلَرنِی حَرَکَتسِیز بوُلِیب تَنگلِیککَه توُشِیب قالِیشلَرِی وَ بوُندَن باشقَه قِیسقَه دَور اِیچِیدَه بِیزلَر گوُواه بُولگن نَرسَه لَر.

بُو یِیردَه اِشارَه قِیلِیب اوُتِیلِیشِی کِیرَک بوُلگن نَرسَه شوُکِی: آچِیق- آیدِین کوُرِینِیب توُرگه نِیدِیک نُبُوَّت مَنهَجِیگه  اَساسِیدَگِی خِلافَتنِینگ شاهِیگرلِیککَه اوُزگه رِیشِی اوُچُون آدَملَرنِی تامانِیدَن شَرائِط مُهَیّا قِیلِیندِی وَ اِیچکِی پِینهان وَ تَشقِی آشکار کافِرلَر اوُلَردَن فایدَه لَه نِیشدِی، اوُنگه یَنَه قَیتَه دَن قَیتِیب بارِیش هَم فَقَط وَ فَقَط آدَملَرنِینگ اوُزِیدَگِی اوُزگه رِیشلَر بِیلَنگِینَه قوُلگه کِیرِیتِیلَه دِی، چوُنکی:    إِنَّ اللّهَ لاَ یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ(رعد/11) اَنِیقکِی، تا بِیران قَوم اوُزلَرِینِی اوُزگرتِیرمَه گوُنلَرِیچَه اَلله اوُلَرنِینگ اَحوالِینِی اوُزگرتِیرمَس.

بِیزلَر هَم حاضِردَه رَسُول الله صَلَّی الله عَلَیهِ وَسَلَّم مَرحَمَت قِیلگنلَرِیدِیک، اِیککِیتَه نُبُوَّت مَنهَجِی اَساسِیدَگِی خِلافَتنِی آرَه سِیدَه مِیز؛ اوُلَردَن بِیرِینچِیسِی بوُلمِیش نُبَوَّت مَنهَجِی اَساسِیدَگِی وَ اوُ کِیشِینِینگ وَفاتِیدَن سوُنگ وُجُودگه کِیلگن خِلافَتنِی، قوُلدَن بای بِیرِیش اَسبابلَرِینِی مُهَیّا قِیلدِیک وَ 30 یِیلدَن سُونگ قوُلدَن بای بِیردِیک، اِیندِی مَنَه بُو زُورَوان، دِیکتَتار حُکوُمَتلَردَن سوُنگ کِیلَه دِیگن نُبُوَّت مَنهَجِی اَساسِیدَگِی خِلافَتنِی قوُلگه کِیرِیتِیش اوُچُون اِیسَه یَنَه شَرائِطنِی مُهَیّا قِیلِیشِیمِیز لازِم.

مَنَه بُو اِیککِی نُبُوَّت مَنهَجِی اَساسِیدَگِی خِلافَتنِی آرَه سِیدَه آدَملَر نَظارَتِینِی بِیر چِیتگه سوُرِیب قوُیِیش آرقَه لِی یا اَلله نِی شَرِیعَتِیدَگِی قانوُنلَر اَساسِیدَگِی واحِد اوُلِی الاَمر شوُراسِینِی نابُود قِیلِیش بِیلَن اِسلامِی تَفسِیرلَر وَ مَذهَبلَرنِی بِیرِیگه کوُرَه حُکم قِیلِینَه دِیگن حُکمرانلِیکلَر،نُبُوَّت مَنهَجِی اَساسِیدَگِی خِلافَتدَن کوُرَه پَستراق مَرتَبَه دَگِی نَرسَه دوُر، لِیکِن اوُ مُسُلمانلَرنِی دارُ الاِسلامِیدَن حِمایَت قِیلَه دِی، مُسُلمانلَر یَنَه قَیتَه دَن نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن  خِلافَت قوُلگه کِیرِیتِیلگوُنگه قَدَر، ضَرُورَت حُکمِی بوُیِیچَه اوُندَن فایدَه لَه نِیشَه دِی، چوُنکِی فَقَط مَنَه شوُ اِسلامِی اِضطِرارِی بَدَل حُکوُمَتلَرنِی کَنَلِی آرقَه لِی جوُدَه کوُپ شَرعِی واجِباتلَرنِی بَجَرَه آلِیشَه دِی وَ مُشرِکلَرنِینگ یا  سِکوُلارِیستلَرنِینگ هَمِیشَه آلِیب بارَه دِیگن جَنگلَرِینِی قَرشِیسِیدَه اوُزلَرِینِی حِمایَه قِیلِیشگه قادِر بوُلِیشَه دِی، مُسُلمانلَرنِی مُرتَد قِیلِیشلِیک مُشرِکلَرنِینگ ذاتِی صِیفَتلَرِیگه اَیلَنگن،  «وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَکُمْ حَتَّي يَرُدُّوکُمْ عَنْ دينِکُمْ إِنِ اسْتَطاعُوا» (بقره/217) شُو بِیلَن بِیرگه آشکار وَ پِینهان اِیچکِی کافِرلَردَن وَ غوُلّاتلَردَن حِمایَه قِیلِیشَه دِی، اِسلامِی حُکوُمَتنِینگ مَنَه بوُ نازِل مَرتَبَه سِینِی وَ اِضطِرارِی بَدَل حُکوُمَتلَرنِی سَقلَب توُرِیش یَنَه قَیتَه دَن نُبُوَّت مَنهَجِی اَساسِیدَگِی خِلافَتگه یِیتِیب بارگوُنچَه لازِم دِیب بِیلِیشَه دِی، حَتَّی مُسُلمانلَرنِینگ مُرتَد بوُلِیشلَرِیگه توُسقِینلِیک قِیلِیش اوُچُون وَ اِسلام دِینِینِی توُرتتَه لِیک مَفهُومِینِی، مَغزِینِی سَقلَب قالِیش اوُچُون واجِب دِیب حِسابلَه شَه دِی،  مَا لاَ يَتِمُّ الْوَاجِبُ إِلاَّ بِهِ؛ فَهُوَ وَاجِبٌ.

(دوامی بار…….)

---

[1]   بخاری، مسلم و ترمذی

درسهای مقدماتی/درس ششم:  چه باید کرد؟ وحدت آگاهانه، هدفمند و حرکتی

 پیاده شده از نوار صوتی شیخ ابوحمزه المهاجر هورامی حفظه الله

(12- قسمت)

بله، این انتقل قدرت، و به تدریج این انتقال از کامل به ناقص و سپس ناقص تر را تنها در حسن بن علی رضی الله عنهما و معاویه نبینید، این را در کاستی ها، معایب و تغییراتی ببینید که در مردم ایجاد شده، و چنان خلیفه ای را به چنان کاری وادار و مجبور می کند، و در نهایت همین تغییرات و معایب مردم را به طرف حاکمیت شاهان و ظالمین می کشاند:وَکَذَلِکَ نُوَلِّی بَعْضَ الظَّالِمِینَ بَعْضاً بِمَا کَانُواْ یَکْسِبُونَ ‏(انعام/129) و همان گونه برخی از ستمگران را همنشین برخی دیگر می‌گردانیم، و این به خاطر اعمالی است که انجام می‌داده‌اند.‏

می دانیم که الله تعالی با جماعت واحد است و تفرق هم از صفات مشرکین است، آن ابزاری که می تواند بعد از دوران نبوت و بعد از رسول الله صلی الله علیه وسلم به صورت کامل از جماعت مسلمین محافظت کند خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ ست، در غیاب این و در حالت اضطراری حکومت بدیل اسلامی بهترین گزینه است، و در غیاب این بدیل اضطراری هم مسلمین درموقعیتهای حساسی قرار می گیرند که تنها و تنها مجلس شورای مجاهدین آنهاست که می تواند به صورت ضعیفتری از این جماعت واحد نگهداری کند. الان سیدنا حسن در بین بی وفائی اطرافیان، تفرق و هرج و مرج، قحطی و گرسنگی، خطر منافقین داخلی و کفار آشکارداخلی و خارجی، و در کل خطر انهدام مسلمین و شرک تفرق و حفظ حکومت خودش  با چنان حکومت بدیل اسلامیی قرار دارد .

 شرک تفرق و آن آفتهای دیگری که سیدنا حسن رضی الله عنه با آن درگیر بودند کلا باعث نابودی مسلمین می شود، مثل آن چیزی که ما در اندلس با سابقه ی ۷۸۱سال حکومت مسلمین مشاهده اش کردیم ، حالا چه رسد به نابودی امت وجماعت، اما حکومت بدیل اسلامی می تواند حداقل موجودیت اسلام و یک جماعت ضعیفی را حفظ کند، و وقایع تاریخی هم ثابت کردند حق با ایشان بود. البته شرایط هم طوری شده است که بیشتر از این از دستش بر نمی آید و طبق آیه  ی:  فَاتَّقُوا اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ  (تغابن /16) و فرموده ی رسول الله صلی الله علیه وسلم : مَا نَهَيْتُكُمْ عَنْهُ فَاجْتَنِبُوهُ وَمَا أَمَرْتُكُمْ بِهِ فَافْعَلُوا مِنْهُ مَا اسْتَطَعْتُمْ[1] از تفرقی که توانائی و ابزارهای نابودیش را ندارد پرهیز می کند، و از امری که در مورد حکومت داری هست به اندازه ی توانش به پیش می رود، و از دو ضرر أخف الضررين را انتخاب می کند .

ایشان زمانی که متوجه می شوند که اسباب حفظ کل جماعت را ندارد و اجتهاد می کند که می تواند مثلا بیشتر از 70 درصدش را داشته باشد، تشخیص می دهد بهتر از آنی است که با عذاب تفرق و سایر آفتها تمام را از دست بدهد، برای همین است که به همین اندک هم بسنده می کند که:  ما لا يُدرَكُ كُلُّه ، لا يُترَكُ جُلُّه  .

 این چیز اندکی که ایشان به آن دست یافتند، در برابر آن چیزی که از دست داده بود اندک است؛(هر چند که برای  عصر ما در اکثر سرزمینهای مسلمان نشین دست یافتن به همین اندک هم در حد یک آرزو باقی مانده است)؛ مثل : تمام شدن جنگ و کشتار بین مسلمین که از قتل عثمان بن عفان رضی الله عنه تا آن زمان شروع شده بود، متحد شدن مسلمین تحت یک پرچم، از سرگیری فتوحات مسلمین و گسترش سرزمینهای اسلامی، زمین گیر شدن و در تنگنا قرار گرفتن خوارج و غلات و موارد دیگری که ما در این دوران کوتاه  شاهدش بودیم .

آن چزی که لازم است برای چندمین بار به آن اشاره بشود این است که :واضح است این تغییر از خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ  به شاهیگری توسط مردم زمینه هایش فراهم شد و کفار پنهان داخلی و آشکار خارجی ازآنها سوء استفاده کرده اند، بازگشت به آن هم تنها و تنها با تغییر در خود مردم به دست می آید، چون:  إِنَّ اللّهَ لاَ یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ(رعد/11) خداوند حال و وضع هیچ قوم و ملّتی را تغییر نمی‌دهد مگر این که آنان احوال خود را تغییر دهند.

 ما هم اکنون طبق فرموده ی رسول الله صلی الله علیه وسلم الان در بین دو تا خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ هستیم؛ یکی آن خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ ای که پس از مرگ ایشان به وجود آمد و ما اسباب از دست دانش رافراهم کردیم و بعد از 30 سال از دستش دادیم ودیگری خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ ای که بعد از این حکومتهای شاهیگری خشونت طلب و مستبد می آید که باید اسباب به دست آوردنش را تهیه کنیم و دوباره به دستش بیاوریم .

تمام حکومتهائی که بین این دو خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ با کنار نهادن نظارت مردمی و با نابود کردن شورای اولی الامر واحد طبق قانون شریعت الله بر اساس یکی از مذاهب و تفاسیر اسلامی حکم کردند مرتبه ی نازل و بدل اضطراری خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ هستند که از دارالاسلام مسلمین حمایت کرده اند، و مسلمین تا بازگشت مجدد خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ و به حکم ضرورت چون تنها از کانال این حکومتهای بدیل اضطراری اسلامی می توانستند خیلی از واجبات شرعی را انجام بدهند و از خودشان در برابر جنگ همیشگی مشرکین یا همین سکولاریستها جهت مرتد کردن مسلمین که جزو صفات ذاتی آنها شده است«وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَکُمْ حَتَّي يَرُدُّوکُمْ عَنْ دينِکُمْ إِنِ اسْتَطاعُوا» (بقره/217) حمایت کنند و از خودشان در برابر سایرکفار آشکار و پنهان داخلی و غلات حمایت کنند، حفظ این مرتبه ی نازل حکومت اسلامی و حکومتهای بدیل اضطراری را تا رسیدن مجدد به خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ بر خودشان لازم و حتی جهت ممانعت از مرتد شدن مسلمین و جهت حفظ مفاهیم و محتوای 4 گانه ی دین اسلام واجب می دانستند، مَا لاَ يَتِمُّ الْوَاجِبُ إِلاَّ بِهِ؛ فَهُوَ وَاجِبٌ .

(ادامه دارد……..)

---

[1]   بخاری، مسلم و ترمذی

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(52- қисмат)

Инхо харгиз наметавонанд дар мовқеъиятхойи зарурий ва лозим аз нирухойи соири шўрохойики онхо хам ба шикли мазохиби мустақил ва модерни дар омаданд ва хар кудом ба сурати мутафарриқ масири худишонро тей мекунанд истефода кунанд ва аз онхо кўмак бигиранд. Ин хамон замоники астки ин шўрохойи ноболиғ ба такомил нарасида сиқт мешаванд, ва дар баробари жохилияти мовжуд ва тоғутхойи хоким мажбур ба додани чанон имтиёзоти мешавандки чизи ғейри аз таслим шудани онон ба жохилият ва тоғут маъни намедихад. Ин хамон марг ва инхирофи инкор нопазир ва ошкор ин шўрохойи ноболиғ астки аз ек тараф боиси талаф шудани он хамма аъзойи мутаъаххид ва фидокор мешаванд, ва аз суйи дигар бо таслим шудан ба тоғутхо, дар рохи вахдати фарогири муслимин ва ташкили шўройи бузургтар ва дар нихоят шўройи улил амрики амр ва даъвати аллох таоло аст, ба сурати монеъ ва сад дар меоянд. Тамоми ин мусибатхо ба далили  табаъияти онхо аз хавойи нафс ё қалб шуруъ шуда астки онхоро ба ин мархала расонда аст.

Бунёнгузорони аксари ин шўрохойи кучаки сиқт шудаки алъон ба сурати мазохиби модерн ва созмон ёфта даромаданд хадафишон бозкардани рохи шаръий барои бозгашти мўъминин аз кура роххо ва берохойи тафарруқ, басуйи жода аслий уммати вохида ва ижмоъи вохида ва жамоати вохид аз тариқи иртиқоъи вахдат бо соири муслимин дар шўрохойи бузургтар, ва хидоят ва озод шудан аз жубиёрхойи мутафарриқ, ва вуруд ба дарёйи вохиди ислом буд; аммо муридхоишон танхо ба далили хавойи нафс ва олуда шудан ба дарсадхойи аз такаббур ва адами таважжух ба ихтори аллох таоло:

«وَ لا يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلى‌ أَلَّا تَعْدِلُوا»

Сар аз жойи дигари даровардандки дар мавориди шарришон аз мазохиби суннатий барои иттиходи муслимин бисёри бештар буда аст.

Дар инжо ончики иддаи аз бародарони мусалмони мо дар вазъи изтирорий мовжуди қабли аз ташкили ижмоъи вохид ва жамоати вохид ба он диққат намекунанд масалайи вахдати иймон ва саф аст на вахдати раъй, мо метавонем то расидан ба ижмоъи вохид ва жамоати вохид , шўроий бошем аз фирақ ва тафосири мухталифики муштаракан бо раъйи шўройики дар хар сатхи ба вужуд овардем ба жиходимон то расидан ба хукумати исломий ала минхажин нубувват ва ташкили шўройи улил амри вохид ва ташкили уммати вохид ва ижмоъи вохид ва жамоати вохид идома бидихемки хужжати мутлақ аст барои хамма.

Ин шўрохо хам набояд мисли жамоатхо ва хизбхо дар мархалайи қабли аз ташкили шўройи жамоатхо аз сейри такомули худишон мутаваққиф бишаванд ва гох табдил бишаванд ба чизи шабихи ек мазхаб, балки бояд хадаф, ташкили шўройи улил амри жахоний бошад, ва то расидан ба ин хадаф бояд шўрохойи бузургтари ташкил додки дар ин шўрохо гуруххо ва жамоатхо хаққи сарпичи аз раъйи шўроро надоранд, ва бояд куллияйи фаолиятхо бар асоси раъйи аксарияти шўро бошад ва харгуна такрави мамнуъ бошад.

Дар вазъи мовжуд ва бо вужуди инхамма тафсир, таъвил, фирқа, хизб ва гурухи мухталиф, тамоми муслимин бояд ёд бигиремки мо “ махак” нестем барои арзёбий муслимини мухолифимон, то мувофиқи мо хуб бошад ва мухолифи мо бад, хаммайи мо дар баробари хамдигар хужжатхойи нисбий хастем ва танхо шўройи вохид ва ижмоъи вохиди он астки хужжати мутлақ барои манотиқи тахти мудириятиш аст. Ин хам танхо барои манотиқи тахти мудирияти худиш хужжат аст, на барои манотиқи дигарки дар мудирияти ин шўройи вохид ва ижмоъи вохид нестанд. Танхо замоники шўройи улил амри жахоний бо раъйи вохид ва ижмоъи вохидишки шикл гирифт он вақт астки барои тамоми муслимини дунё хужжати мутлақ мешавад.

Бисёри аз бародарони номезон ва номутаодили мо маъмулан ба бахонахойи чун пок набудани манхажи зер мажмуъахойи шўро, ва хатто пок набудани ва олуда будани баъзи аз аъзойи шўро ба беморихойи мухтасси мунофиқин ва секулярзадахо олуда шуда ва боиси иншиъоб ва тафарруқ мешаванд. Ин бародарон наметавонанд дар пок будани манхажи рахбарият бо пок будани зер дастон ва хатто аъзойи шўро фарқ бигузоранд, ва интизор доранд хамма мисли рахбарият бошанд.

(идома дорад……..)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(51- қисмат)

Дар баробар ба касоники аз аллох таоло ва росулиш итоат мекунанд ваъда медихад:

وَمَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ وَحَسُنَ أُولَئِكَ رَفِيقًا‏ .( النساء/ 70-69)

          Ва касики аз худо ва пайғамбар итоат кунад, у хамнишини касони хохад будки худованд бадишон неъмат дода устози пайғамбарон ва ростравон ва шахидон ва шойистагон, ва онон чи андоза дустони хуби хастанд

!‏« وَ حَسُنَ أُوْلئِکَ رَفِیقاً»

Онон чи дустони нику ва хуби хастанд.

Пас шўхи бардор нест, ту бояд тасмими худитро бигирики мехохи бо адами итоат ва посухи манфий ба даъвати аллох таоло худитро машмули “ шадидул иқоб” куни ё бо итоат кардан худитро машмули “анъамаллоху алайхим” ва онони куники аллох ба онон неъмат дода аст ва хар руз чандин бор дар намозит дуо мекуники аллох таоло туро дар радиф ва дар рохи

«الَّذِینَأَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ»

қарор бидихад? Дар гуфтор ва кордорит содиқ бош ва таклифи худитро ровшан кун то машмули

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ»

нашави.

Туйики медони, ва бо далоили ошкори шаръий бароят ровшан ва возих астки аллох таоло дар холати оддийи он танхо ижтиход ва истинботи аз қуръон ва суннат ва масоили рузиро мепасандадки аз тариқи шўро ироя шуда бошад на ижтиходоти фардий ашхос ва ахзоб ва гуруххойи мухталиф ва мутафарриқро, хар чанд ин ашхос донишмандтарин ва олимтарин шахси замони худиш хам махсуб бишавад, ва медони ва яқин дорики аллох таоло мо ва шуморо ба шўройи вохид ва ижмоъи вохид ва уммати вохид ва жамоати вохид даъват карда аст, дар ин сурат бояд мовзеъи худитро ровшан куники оё бо шўро ва вахдат ва харакат ба самт ва суйи уммати вохида ва жамоати вохида хасти? Ё бо дил бастан ба ижтиходоти фардий ашхос ва гуруххо ва ахзоби мутафарриқ бидуни вобастаги ба жунбуши жахоний муслимин дар масири дигари дар харакат хастики ба тахким ва идома ва хатто тўлиди ширки фирқа сози ва тафарруқ ва идомайи фақр ва гурснагий ва тасаллути душманон бар муслимин ва бехукумати муслимин хатм мешавад?

Нуктаики  лозим аст дар инжо ба он ишора бишавад ин астки иддаи аз бародарони мо муваффақ шудандки шўрохойи мудириятиро дар хадди ек хизб ва жамоат ба вужуд биёваранд, ва  дар хамин мархала монданд, ва худишон табдил мешаванд ба мазхаби модерн ва имрузий дар кинори даххо ва балки садхойи мазхаби модерники интури тўлид шуданд. Тафовути ин садхо мазхаби модерн бо чохор мазхаби маъруф ба ахли суннах ва ду се мазхаби маъруф ба ташайю танхо дар ин астки инон гох ба равиши шўроий ва аксаран муназзам идора мешаванд ва ин чанд мазхаби махдуди суннати ба сурати ғейри мутамаркиз ба хаёти худишон идома медиханд ва аксаран ихтилофоти ин мазохиби суннати хам танхо дар умури жузъий ва фиқхий шахсий аст аммо ихтилофоти ин мазохиби модерн аксаран дар масоили ақидатий ва манхажий аст.

Мо то замони расидани ба шўройи улил амри вохид ва ижмоъи вохид ба истиқлоли даруни гурухи ва тасмимоти хайъат мудираий тамоми мазохиби суннати ва модерн дар масоили риз ва даруни гурухишон бо тасомух ва мудоро бархурд мекунем, ва ба забони имрузий ба “ асли конфедеролизми “ исломий дар мовриди онхо амал мекунем, аммо таваққуф дар хамин хад ва хидоят накардани тасмимот ба самт ва суйи шўройи бузургтар ва дар нихоят хидоят накардани тасмимот ба самт ва суйи шўройи улил амри жахоний муслиминро ғейри шаръий медонем. Ва хар тасмимики дар ин масири вахдат ва тўлиди ижмоъи бузургтар набошадро зарботи ба хаммаи муслимин ва хидмати ба душманони муттахид медонем.

Касоники дучори таваққуф мешаванд ва шўрохойи худишонро мисли мазохиби модерн дар меоваранд ва ижоза намедихандки дар шўрохойи бузургтари хал бишаванд хаддиақалиш ин астки дучори ширки фирқагероий ва мазхаб сози ва тафарруқ ба шевайи новини шуданд, ва ба сурати тадрижий боиси танхо ва бепанох мондани шўро ва жамоат ва хизб ва созмонишон дар баробари хийли азим ва густардайи жохилият ва тоғутхойи жахоний ва мантақаий муслимини мухолифи худ мешавандки он хамма барояш захмат кашиданд то онро ба ин мархала расонданд.

(идома дорад……..)

Муқаддамот дарслари / олтинчи дарс: нима қилиш керак? Онгли,мақсадли ва харакатланувчи вахдат.

Шайх Абу Хамза хўромий хафизахуллохнинг аудио тасмасидан ёзиб олинган.

(11-қисм)

Мана бу ерда хамма нарса бўйича муовиядан устун бўлган халифа, фақат хукмронлик масаласида мушаххас далилга кўра ночорлик ва изтирор сабабли ўзини жойини мана бу шохга беради. Мана бу сахобаларнинг хаммаси жумладан Хасан ва Хусайн ва бошқалар бундай хукуматга байъат беришларига сабаб бўлган эди.

Бу ерда инқилоб содир қилинган ва  хукумат илдизигача ўзгарган деб тасаввур қилинмаслиги керак, йўқ бундай бўлган эмас, чунки агар шундай бўлганида на Хасан ва на Хусайн ва на бошқа сахобалар агарчи жонлари қурбон бўлган тақдирда хам бу ишларга рухсат беришмасди, қарама- қарши томондагилар хам шундай буюк кишилар мавжудлиги сабабли бу даражада ўзгаришларни содир қилишга журъат қилишмасди. Бунга Хусайн розиаллоху анхунинг язидни хокимиятига қарши чиқиши далил бўлади, чунки язидни замонидан сўнг бизлар хукуматга ва халққа оид ташкилотлардаги ўзгаришларга, хамда ана ўшанча тафарруққа,тартибсизликка, турғунликка  гувох бўламиз.

Ха, замон ўтгач ва шундай буюк кишиларнинг вафоти ё қурбон бўлишидан сўнг, бизлар ўзгаришларга ва асосий нуқсонларга гувох бўламиз, Абдулмалик ибни Марвонни даврига келиб аксар тобеъинлар хам дунёдан ўтиб кетгач, бундай нуқсон ясашлар янада кенг – кўламли миқёсда вужудга келди, албатта бу ишлар бир шохда бошқачароқ бўлса, бошқасида унисидан фарқ қиларди. Умар ибни Абдулазиз бошқа бир нарса бўлган бўлса, Марвон ибни Мухаммад  хам бошқа бир нарса бўлган эди.

Жамиятга ва тарихга нисбатан илмий кўз- қараш бўйича  Абу Бакр Тартуший андалусийга ўхшаган кишиларни йўлини давом эттирувчиларидан бўлмиш ибни Холдун- бу кишини жамиятшуносликни отаси деб хам номланади- у киши мана бу қудратни хилофатдан подшохликка кўчиб ўтиши борасида айтадики: агарчи хилофат тузуми подшохлик тузумига ўзгарган бўлса хам, аммо мана бу ўзгариш нихоятда чегараланган эди, исломий хилофатдаги жуда кўп меъёрлар, инфратузилмалар подшохлик тузумида хам ижро қилинган. Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мана бу борада мархамат қилган эдиларки:

 «ابْنِي هَذَا سَيِّدٌ، وَلَعَلَّ اللَّهَ أَنْ يُصْلِحَ بِهِ بَيْنَ فِئَتَيْنِ مِنَ المُسْلِمِينَ».

“Мана бу фарзандим, сарвардур, балки худованд уни воситасида мусулмонларнинг икки катта гурухини ўртасини ислох қилади.” Хасан ибни Али розиаллоху анху юзага чиққан мушкилотни шу тарзда ислох қилади, аммо у киши мархамат қиладики: “ албатта мен хар қандай бошқа кишидан кўра хилофатга савозорроқ бўлсам хам, ( ундан ўзимни четга олдим) ва муовияга байъат бердим ва билмадим бу байъатни оқибати сизларни ўртангизда фитнани вужудга келишига сабаб бўлармикин ё маълум муддатгача сизларга манфаъатли бўлармикин.” 

Хасан ибни Али розиаллоху анхума отасига ўхшаб мусулмонларнинг қонуний хукмдори эди ва  отасидан сўнг Хижозни,Ироқни, Яманни хукмронлиги уни ихтиёрида бўлган, у киши  отасидек  қудратли ўринга   эга бўлган. Лекин мусулмонларнинг  икки гурухини ўртасини ислох қилиш учун ёмон билан ёмонроқни ўртасидан ёмонни танлашга мажбур бўлади; аммо шу ёмон кейинчалик ёмонроққа айланди ва ёмонроқ хам ундан бадтарроқ нарсага айланиб кетди ва бу жараён хозирги давргача давом этиб келяпти.

Хасан ибни Али розиаллоху анхума хукуматни муовияга топширган пайтида айтадики: “ Эй муовия! Худованд Мухаммадни умматини тизгинини сенга топширди, билмасам, сенинг мана бу мақомни қўлга киритишинг сендаги яхши сифат сабаблимикин ёки буни тескариси бўйича сендаги ёмонлик сабаблимикин.” Шу пайтда қуйидаги оятни тиловат қилади:

  «وَإِنْ أَدْرِي لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَكُمْ وَمَتَاعٌ إِلَى حِينٍ» (انبياء/111)

Билмайман,эхтимол бу (яъни азоб соатининг кечиктирилиши) сизлар учун бир алдов- синов ва бир оз вақтгача ( ажалларингиз етиб ўлгунингизгача) фойдаланишдир.

Дархақиқат муовияни хукумати хилофатни подшохликка ўзгариши учун бошланғич нуқта ва ўтиш мархаласи бўлган эди, хокимиятнинг хилофатдан шохигарликка ўзгариши ўзини замонидан бошланади ва хокимиятнинг меъросий бўлиши билан мустахкамланади, Абулаъла Мавдудийни кўз- қараши бўйича язидни сайланиши муовиянинг очиқ хатоси ва хилофатдан мулукиятга,шохигарликка қадам ташлаш бўлган эди. Бугунги кундаги ахли суннат деб маъруф бўлган фирқанинг кўз- қараши бўйича эса,  хулафойи рошидиннинг қонунийлигини асоси бўлган нарса, ахли хал ва ақд ижмоъси ва мусулмонларнинг вохид улил амр шўросидур. Худди шу шўро Абу Бакрдан тортиб Хасан ибни Али розиаллоху анхумагача бўлганларни сайлаган, буни Алу розиаллоху анху муовияга ёзган номаларида эслатади, бу ерда улил амр шўроси муовия томонидан заифлаштирилади ва сўнгра нобуд бўлади.

Аммо мана булар хилофатни мафхумидан,хадафларидан ва мақсадларидан узоқлашиб кетилди дегани эмасди, балки бу нарсалар  бани Умайя ва бани Аббос ва Усмонийларнинг шохигарлигида хам заифроқ шаклда кўринган, улар шариат қонунларини пиёда қилиш йўлида бор харакатларини қилишган, аммо хос тафсир ва мазхабни асосида амалга оширишган, яъни вохид ижмоъни ироя берадиган  вохид умматни ва вохид жамоатни раъйи асосида бўлган эмас, чунки вохид уммат ва вохид жамоатни ўзи бўлмаган, сахоба ва тобеъинлар вафот қилиб ўтиб кетгач уларни ўрнига бир қанча умматлар ва бир қанча жамоатлар  вужудга келди, ўртада уларни хаммасини бир жойга жамлайдиган улил амр шўроси хам мавжуд эмасди. Мана бу суратда умавийлар,аббосийлар, усмонийларга ўхшаган шохигарлик тузумларини хилофат  тузумини таркибидаги нарса деса бўларди, фақат улар ўзларини равишларига кўра турли-хил нисбатлар билан исломий хадафларни ва мақсадларни амалга оширишган.

Мана бу яхлит ва таркибий хукуматларни равишидан ташқари бизлар майда шохларга хам гувох бўламиз, хозирги пайтда уларни  шох, жумхурият раиси ва бошқалар қолибида кўрамиз, уларнинг танхо мақсади хам исломий хадафлар ва мақсадлар эмас, балки  шохигарлик ва ўзларини хукмронлиги бўлган холос, аксар холларда улар исломни хам шохигарликни ва хукмронликни ва ўзларининг дунёвий мақсадларини йўлида қурбон қилиб юборишган, исломдан бир абзор сифатида фойдаланишади ва хилофат тузумини қолдиқларини, мафхумларини ва шариатни хадафлари ва мақсадларини бутунлай  бир четга суриб қўйилган ва бу нарсаларни хаммаси хукмдорларнинг хокимиятга интилиши ва шухратпарастлигини қурбонига айланди.

Хасан ибни Али розиаллоху анхумонинг хилофати хам худди росулуллох саллаллоху алайхи васалламни исломий хукуматларига ўхшаб, аллох мусулмонларга берган энг катта неъматлардан бири бўлган эди, Хасан ибни Али розиаллоху анхуни ночорлик сабабли қудратни муовияга топширишига, бу неъматни ўзгаришига ва бу неъматни мусулмонлар қўлдан бой беришига  мажбур қилган нарсанинг  асосий иллати, мусулмонларнинг ўзларида вужудга келган  ўзгаришлар эди, чунки:   

 ذَلِکَ بِأَنَّ اللّهَ لَمْ یَکُ مُغَیِّراً نِّعْمَةً أَنْعَمَهَا عَلَى قَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنفُسِهِمْ وَأَنَّ اللّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ‏(انفال/53)

Бунга ( яъни, уларнинг азобга гирифтор бўлишларига) сабаб – аллох бир қавмга инъом қилган неъматини то улар ўзларини ўзгартирмагунларича ўзгартирувчи эмаслиги ва аллох эшитгувчи, билгувчи эканлигидир.

(давоми бор…….)

مُقَدَّمات دَرسلَرِی/ آلتِینچِی دَرس: نِیمَه قِیلِیش کِیرَک؟ آنگلِی، مَقصَدلِی وَ حَرَکَتلَه نوُچِی وَحدَت.

شیخ ابو حمزه هورامی حفظه الله نی ااودیا تسمه سیدن یازیب آلینگن.

(11-قیسم)

مَنَه بوُ یِیردَه هَمَّه نَرسَه بوُیِیچَه مُعاوِیَه دَن اوُستوُن بوُلگن خَلِیفَه، فَقَط حُکمرانلِیک مَسَلَه سِیدَه مُشَخِّص دَلِیلگه کوُرَه ناچارلِیک وَ اِضطِرار سَبَبلِی اوُزِینِی جایِینِی مَنَه بوُ شاهگه بِیرَه دِی. مَنَه بُو صَحابَه لَرنِینگ هَمَّه سِی جُملَه دَن حَسَن وَ حُسَین وَ باشقَه لَر بوُندَی حُکوُمَتگه بَیعَت بِیرِیشلَرِیگه سَبَب بوُلگن اِیدِی.

بُو یِیردَه اِنقِلاب صادِر  قِیلِینگن وَ حُکوُمَت اِیلدِیزِیگه چَه اوُزگرگن دِیب تَصَوُّر قِیلِینمَسلِیگِی کِیرَک، یوُق بوُندَی بوُلگن اِیمَس، چوُنکِی اَگر شوُندَی بوُلگه نِیدَه نَه حَسَن وَ نَه حُسَین وَ نَه باشقَه صَحابَه لَر، اَگرچِی جانلَرِی قوُربان بوُلگن تَقدِیردَه هَم بُو اِیشلَرگه رُحصَت بِیرِیشمَسدِی، قَرَمَه – قَرشِی تاماندَه گِیلَر هَم شوُندَی بوُیُوک کِیشِیلَر مَوجُودلِیگِی سَبَبلِی بُو دَرَجَه دَه اوُزگرِیشلَرنِی صادِر قِیلِیشگه جُرعَت قِیلِیشمَسدِی. بُونگه حُسَین رَضِیَ الله عَنهُ نِینگ یَزِیدنِی حاکِمِیَتِیگه قَرشِی چِیقِیشِی دَلِیل بوُلَه دِی، چوُنکِی یَزِیدنِی زَمانِیدَن سُونگ بِیزلر حُکوُمَتگه وَ حَلققَه آئِد تَشکِیلاتلَردَگِی اوُزگه رِیشلَرگه، هَمدَه اَنَه اوُشَنچَه تَفَرُّققَه، تَرتِیبسِیزلِیککَه،توُرغوُنلِیککَه گوُواه بوُلَه مِیز.

 حَه، زَمان اوُتگچ وَ شوُندَی بوُیُوک کِیشِیلَرنِینگ وَفاتِی یا قوُربان بوُلِیشِیدَن سُونگ، بِیزلَر اوُزگه رِیشلَرگه وَ اَساسِی نوُقصانلَرگه گوُواه بوُلَه مِیز، عَبدُ المَلِیک اِبنِ مَرواننِی دَورِیگه کِیلِیب اَکثَر تابِیعِنلَر هَم دُنیادَن اوُتِیب کِیتگچ، بوُندَی نوُقصان یَسَشلَر یَنَدَه کِینگ – کوُلَملِی مِقیاسدَه وُجوُدگه کِیلدِی، اَلبَتَّه بوُ اِیشلَر بِیر شاهدَه باشقَه چَراق بوُلسَه، باشقَه سِیدَه اوُنِیسِیدَن فَرق قِیلَردِی. عُمَر اِبنِ عَبدُ العَزِیز باشقَه بِیر نَرسَه بوُلگن بوُلسَه، مَروان اِبنِ مُحَمَّد هَم باشقَه بِیر نَرسَه بوُلگن اِیدِی.

جَمِیعیَتگه وَ تَرِیخگه نِسبَتاً عِلمِی کوُز- قَرَش بوُیِیچَه اَبُو بَکر طَرطوُشِی اَندَلوُسِیگه اوُحشَه گن کِیشِیلَرنِی یوُلِینِی دَوام اِیتتِیرُوچِیلَرِیدَن بوُلمِیش اِبنِ خُلدوُن – بوُ کِیشِینِی جَمِیعیَتشوُناسلِیکنِی آتَه سِی دِیب هَم ناملَنَه دِی – اوُ کِیشِی مَنَه بُو قُدرَتنِی خِلافَتدَن پادشاهلِیک توُزوُمِیگه اوُزگرگن بوُلسَه هَم، اَمّا مَنَه بوُ اوُزگه رِیش نِهایَتدَه چِیگه رَه لَنگن اِیدِی، اِسلامِی خِلافَتدَگِی جوُدَه کوُپ مِعیارلَر، اِنفرَه توُزِیلمَه لَر پادشاهلِیک توُزُومِیدَه هَم اِجرا قِیلِینگن. [1]  رَسُول الله صلی الله علیه وَسَلّم مَنَه بوُ بارَه دَه مَرحَمَت قِیلگن اِیدِیلَرکِی:     «ابْنِي هَذَا سَيِّدٌ، وَلَعَلَّ اللَّهَ أَنْ يُصْلِحَ بِهِ بَيْنَ فِئَتَيْنِ مِنَ المُسْلِمِينَ». [2] ” مَنَه بُو فَرزَندِیم، سَروَردوُر، بَلکِی خُداوَند اوُنِی واسِیطَه سِیدَه مُسُلمانلَرنِینگ اِیککِی کَتتَه گوُرُوهِینِی اوُرتَه سِینِی اِصلاح قِیلَه دِی.”  حَسَن اِبنِ عَلِی رَضِیَ الله عَنهُ یوُزَه گه چِیققَن مُشکِلاتنِی شوُ طَرزدَه اِصلاح قِیلَه دِی، اَماّ اوُ کِیشِی مَرحَمَت قِیلَه دِیکِی: ” اَلبَتَّه مِین هَر قَندَی باشقَه کِیشِیدَن کوُرَه خِلافَتگه سَزاوارراق بوُلسَم هَم، ( اوُندَن اوُزِیمنِی چِیتگه آلدِیم) وَ مُعاوِیَه گه بَیعَت بِیردِیم وَ بِیلمَه دِیم بُو بَیعَتنِی عاقِبَتِی سِیزلَرنِی اوُرتَنگِیزدَه فِتنَه نِی وُجُودگه کِیلِیشِیگه سَبَب بوُلَرمِیکِین یا مَعلوُم مُددَتگه چَه سِیزلَرگه فایدَه لِی بوُلَرمِیکِین.”  [3]

حَسَن اِبنِ عَلِی رَضِیَ الله عَنهُما آتَه سِیگه اوُحشَب مُسُلمانلَرنِینگ قانوُنِی حُکمدارِی اِیدِی وَ آتَه سِیدَن سُونگ حِجازنِی، عِراقنِی، یَمَننِی حُکمرانلِیگِی اوُنِی اِیختِیارِیدَه بوُلگن، اوُ کِیشِی آتَه سِیدِیک قُدرَتلِی اوُرِینگه اِیگه بوُلگن. لِیکِن مُسُلمانلَرنِینگ اِیککِی گوُرُوهِینِی اوُرتَه سِینِی اِصلاح قِیلِیش اوُچُون یامان بِیلَن یامانراقنِی اوُرتَه سِیدَن یاماننِی تَنلَشگه مَجبُور بوُلَه دِی؛ اَمّا شُو یامان کِییِینچَه لِیک یامانراققَه اَیلَندِی وَ یامانراق هَم اوُندَن بَدتَرراق نَرسَه گه اَیلَه نِیب کِیتدِی وَ بوُ جَرَیان حاضِرگِی دَورگه چَه دَوام اِیتِیب کِیلیَپتِی.

 حَسَن اِبنِ عَلِی رَضِیَ الله عَنهُما حُکوُمَتنِی مُعاوِیَه گه تاپشِیرگن پَیتِیدَه اَیتَه دِیکِی: ” اِی مُعاوِیَه! خُداوَند مُحَمَّدنِی اوُمَّتِینِی تِیزگِینِینِی سِینگه تاپشِیردِی، بِیلمَه سَم،سِینِینگ مَنَه بُو مَقامنِی قوُلگه کِیرِیتِیشِینگ سِیندَگِی یَحشِی صِیفَت سَبَبلِیمِیکِین یاکِی بوُنِی تِیسکَه رِیسِی بوُیِیچَه سِیندَگِی یامانلِیک سَبَبلِیمِیکِین.” شُو پَیتدَه تِلاوَت قِیلَه دِی:  «وَإِنْ أَدْرِي لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَكُمْ وَمَتَاعٌ إِلَى حِينٍ» (انبياء/111)  بِیلمَیمَن، اِیحتِمال بُو ( یَعنِی عَذاب ساعَتِینِینگ کِیچِیکتِیرِیلِیشِی) سِیزلَر اوُچُون بِیر اَلداو- سِیناو وَ بِیر آز وَقتگه چَه (عَجَللَه رِینگِیز یِیتِیب اوُلگوُنِینگِیزگه چَه فایدَه لَه نِیشدِیر[4]. .

دَرحَقِیقَت مُعاوِیَه نِی حُکوُمَتِی  خِلافَتنِی پادشاهلِیککَه اوُزگه رِیشِی اوُچُون باشلَنغِیچ نوُقطَه وَ اوُتِیش مَرحَلَه سِی بوُلگن اِیدِی، حاکِمِیَتنِینگ خِلافَتدَن شاهِیگرلِیککَه اوُزگه رِیشِی اوُزِینِی زَمانِیدَن باشلَه نَه دِی وَ حاکِمِیَتنِینگ مِعراثِی بوُلِیشِی بِیلَن مُستَحکَم لَه نَه دِی،اَبُو الاَعلَی مَودوُدِینِی کوُز- قَرَشِی بُویِیچَه یَزِیدنِی سَیلَه نِیشِی مُعاوِیَه نِینگ آچِیق خَطاسِی وَ خِلافَتدَن مُلوُکِیَتگه،شاهِیگرلِیککَه قَدَم تَشلَش بوُلگن اِیدِی، بوُگوُنگِی کوُندَگِی اَهلِی سُنَّت دِیب مَعرُوف بوُلگن فِرقَه نِینگ کوُز- قَرَشِی بوُیِیچَه اِیسَه، خُلَفایِی راشِیدِیننِینگ قانوُنِیلِیگِینِی اَساسِی بوُلگن نَرسَه، اَهلِی حَل وَ عَقد اِجماعسِی وَ مُسُلمانلَرنِینگ واحِد اوُلِی الاَمر شوُراسِیدوُر. حوُددِی شوُ شُورا اَبُو بَکردَن تارتِیب حَسَن اِبنِ عَلِی رَضِیَ الله عَنهُ مُعاوِیَه گه یازگن نامَه لَرِیدَه اِیسلَه تَه دِی، بُو یِیردَه اوُلِی الاَمر شوُراسِی مُعاوِیَه تامانِیدَن ضَعِیفلَشتِیرِیلَه دِی وَ سوُنگرَه نابوُد بوُلَه دِی.

اَمّا مَنَه بوُلَر خِلافَتنِی مَفهُومِیدَن، هَدَفلَرِیدَن وَ مَقصَدلَرِیدَن اوُزاقلَه شِیب کِیتِیلدِی دِیگه نِی اِیمَسدِی، بَلکِی بُو نَرسَه لَر بَنِی اوُمَیَّه وَ بَنِی عَبّاس وَ عُثمانِیلَرنِینگ شاهِیگرلِیگِیدَه هَم ضَعِیفراق شَکلدَه کوُرِینگن، اوُلَر شَرِیعَت قانوُنلَرِینِی پِیادَه قِیلِیش یوُلِیدَه بار حَرَکَتلَرِینِی قِیلِیشگن، اَمّا خاص تَفسِیر وَ مَذهَبنِی اَساسِیدَه عَمَلگه آشِیرِیشگن، یَعنِی واحِد اِجماعنِی اِرایَه بِیرَه دِیگن واحِد اوُمَّتنِی وَ واحِد جَماعَتنِی رَعیِی اَساسِیدَه بوُلگن اِیمَس، چُونکِی واحِد اوُمَّت وَ واحِد جَماعَتنِی اوُزِی بوُلمَه گن، صَحابَه وَ تابِعِینلَر وَفات قِیلِیب اوُتِیب کِیتگچ اوُلَرنِی اوُرنِیگه بِیر قَنچَه اوُمَّتلَر وَ بِیر قَنچَه جَماعَتلَر وُجُودگه کِیلدِی، اوُرتَه دَه اوُلَرنِی هَمَّه سِینِی بِیر جایدَه جَملَیدِیگن اوُلِی الاَمر شوُراسِی هَم مَوجُود اِیمَسدِی. مَنَه بوُ صُورَتدَه اوُمَوِیلَر،عَبّاسِیلَر، عُثمانِیلَرگه اوُحشَه گن شاهِیگرلِیک توُزوُملَرِینِی خِلافَت توُزُومِینِی تَرکِیبِیدَگِی نَرسَه دِیسَه بوُلُردِی،فَقَط اوُلَر اوُزلَرِینِی رَوِیشلَرِیگه کوُرَه توُرلِی – هِیل نِسبَتلَر بِیلَن اِسلامِی هَدَفلَرنِی وَ مَقصَدلَرنِی عَمَلگه آشِیرِیشگن.

مَنَه بُو یَحلِیط وَ تَرکِیبِی حُکوُمَتلَرنِی رَوِیشِیدَن تَشقَه رِی بِیزلَر مَیدَه شاهلَرگه هَم گوُواه بوُلَه مِیز، حاضِرگِی پَیتدَه اوُلَرنِی شاه، جوُمهُورِیَت رَئِیسِی وَ باشقَه لَر قالِیبِیدَه کوُرَه مِیز، اوُلَرنِینگ تَنها مَقصَدِی هَم اِسلامِی هَدَفلَر وَمَقصَدلَر اِیمَس، بَلکِی شاهِیگرلِیک وَ اوُزلَرِینِی حُکمرانلِیگِی بوُلگن حالاص، اَکثَر حاللَردَه اوُلَر اِسلامنِی هَم شاهِیگرلِیکنِی وَ حُکمرانلِیکنِی وَ اوُزلَرِینِینگ دُنیاوِی مَقصَدلَرِینِی یوُلِیدَه قُربان قِیلِیب یوُبارِیشگن، اِسلامدَن بِیر اَبزار صِیفَتِیدَه فایدَه لَه نِیشَه دِی وَ خِلافَت توُزوُمِینِی قالدِیقلَرِینِی، مَفهُوملَرِینِی وَ شَرِیعَت هَدَفلَرِی وَ مَقصَدلَرِینِی بوُتوُنلَی بِیر چِیتگه سوُرِیب قوُیِیلگن وَ بُو نَرسَه لَرنِی هَمَّه سِی حُکمدارلَرنِینگ حاکِمِیَتگه اِینتِیلِیشِی وَ شُهرَتپَرَستلِیگِینِی قُربانِیگه اَیلَندِی.

حَسَن اِبنِ عَلِی رَضِیَ اَلله  عَنهُمانِینگ خِلافَتِی هَم حوُددِی رَسُول الله صَلّی الله عَلَیهِ وَسَلَّمنِی اِسلامِی حُکوُمَتلَرِیگه اوُحشَب، اَلله مُسُلمانلَرگه بِیرگن اِینگ کَتتَه نِعمَتلَردَن بِیرِی بوُلگن اِیدِی، حَسَن اِبنِ عَلِی رَضِیَ الله عَنهُ نِی ناچارلِیک سَبَبلِی قُدرَتنِی مُعاوِیَه گه تاپشِیرِیشِیگه ، بُو نِعمَتنِی اوُزگه رِیشِیگه وَ بُو نِعمَتنِی مُسُلمانلَر قوُلدَن بای بِیرِیشِیگه مَجبُور قِیلگن نَرسَه نِینگ اَساسِی عِللَتِی، مُسُلمانلَرنِینگ اوُزلَرِیدَه وُجُودگه کِیلگن اوُزگه رِیشلَر اِیدِی، چوُنکِی:   ذَلِکَ بِأَنَّ اللّهَ لَمْ یَکُ مُغَیِّراً نِّعْمَةً أَنْعَمَهَا عَلَى قَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنفُسِهِمْ وَأَنَّ اللّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ‏(انفال/53) بوُنگه ( یَعنِی، اوُلَرنِینگ عَذابگه گِیرِیفتار بوُلِیشلَرِیگه) سَبَب – اَلله بِیر قَومگه اِنعام قِیلگن نِعمَتِینِی تا اوُلَر اوُزلَرِینِی اوُزگرتِیرمَگوُنلَرِیچَه اوُزگرتِیرُوچِی اِیمَسلِیگِی وَ اَلله اِیشِیتگوُچِی، بِیلگوُچِی اِیکَنلِیگِیدِیر.

(دوامی بار……..)

---

[1]النظریات  السیاسیۀ، اثر ریس، ص194 به نقل از: المقدمۀ از ابن خلدون.

[2] صحيح البخاري – التوحيد (7109) سنن النسائي – الأذان (644) مسند أحمد – باقي مسند المكثرين (3/6) مسند أحمد – باقي مسند المكثرين (3/35) مسند أحمد – باقي مسند المكثرين (3/43) مستدرك الحاكم : 3 / 174

[3]فضائل الصحابۀ (2/769). سند اين روايت صحيح است.

[4]المعجم الكبير (3/26). سند اين روايت حسن است.

درسهای مقدماتی/درس ششم:  چه باید کرد؟ وحدت آگاهانه، هدفمند و حرکتی

 پیاده شده از نوار صوتی شیخ ابوحمزه المهاجر هورامی حفظه الله

(11-قسمت)

در اینجا یک خلیفه که در همه چیز بر معاویه بر تری داشت، تنها در مسأله ی حکمرانی به دلایلی مشخص و از روی ناچاری و اضطرار جای خودش را به این شاه می دهد.  این یکی از دلایلی بود که صحابه همگی منجمله حسن و حسین و دیگران به چنین حکومتی بیعت دادند.

 در واقع نباید چنین تصور بشود که مثلا یک انقلاب رخ داده است و حکومت از ریشه دگروگون شده است، نه اینطوری نبود، چون اگر اینطوری بود نه حسن و حسین و نه هیچ صحابه ای به قیمت جانشان هم تمام می شد اجازه ی چنین کاری را نمی دادند، اینها هم با وجود چنین بزرگانی جرئت چنین تغییراتی را نداشتند. دلیلش هم قیام حسین رضی الله عنه بر علیه حاکمیت یزید بود، چون از زمان یزید به بعد است که ما با نوساناتی شاهد تغییر در سایر نهادهای حکومتی و مردمی و در نهایت شاهد آنهمه تفرق و نابسامانی و رکود بوده ایم .

بله، به مرور زمان و بر اثر وفات و قربانی شدن این شیر مردان بود که ما شاهد تغییرات و نواقص اساسی هستیم، زمانی که در زمان عبدالملک بن مروان اکثرتابعین هم از دنیا رفته بودند این ناقص سازی گسترش بیشتری پیدا می کند، که اینهم از شاهی به شاه دیگرفرق داشت. عمر بن عبدالعزیز یک چیزی بود مروان بن محمد هم چیز دیگری بود .

 ابن خلدون، که  ادامه دهنده ی راه کسانی چون ابوبکر الطُرطوشی اندلسی در نگرش علمی به جامعه و تاریخ است و از او به عنوان پدر جامعه شناسی هم نام برده می شود، در مورد این انتقال قدرت از خلافت به پادشاهی می گوید: هرچند نظام خلافت به نظامی پادشاهی تغییر یافت، اما این تحول، محدود بود و بسیاری از موازین و زیرساخت‌های خلافت اسلامی همچنان در نظام پادشاهی اجرا مي‌شد.[1] رسول الله صلی الله علیه وسلم قبلا در این زمینه فرموده بود که : «ابْنِي هَذَا سَيِّدٌ، وَلَعَلَّ اللَّهَ أَنْ يُصْلِحَ بِهِ بَيْنَ فِئَتَيْنِ مِنَ المُسْلِمِينَ».[2]«اين فرزندم، آقا و سرور است و چه بسا خداوند، به وسيله‌ي او، ميان دو گروه عظيم از مسلمانان، اصلاح برقرار سازد». و حسن بن علی رضی الله عنهما هم اینطوری این مشکل به وجود آمده را اصلاح کرد اما باز می فرماید: «همانا من، در حالي كه بیش از هر کسی، سزاوار خلافت بودم، (از آن كناره‌گيري کردم) و با معاويه  بيعت کردم و نمي‌دانم كه سرانجام اين بيعت، موجب به وجودآمدن فتنه‌اي ميان شما خواهد شد و يا تا مدتي برايتان سودمند خواهد بود» [3]

حسن بن علی رضی الله عنهما مثل پدرش هم حاکم مشروع مسلمین بود و هم حاکمیت حجاز و عراق و یمن را پس از پدرش در اختیار داشت و در موضع قدرتی بود که پدرش بود. اما مجبور می شود برای اصلاح بین این دو گروه عظیم از مسلمین بین بد و بدتر، بد را انتخاب کند؛ اما همین بده بعدها بدتر و بدترین هم ازآن بیرون آمد که تا الان هم ادامه دارد.

زمانی هم که حسن بن علی رضی الله عنهما حکومت را به معاویه می سپارد می گوید: : «اي معاويه! خداوند، زمام امور امت محمد را به تو سپرد و نمي‌دانم واقعاً رسیدن به این مقام، به خاطر صفت خوبی بود كه در تو وجود داشت و يا اینکه برعكس، به خاطر وجود شری در تو بود». آنگاه این آیه را تلاوت کرد که:«وَإِنْ أَدْرِي لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَكُمْ وَمَتَاعٌ إِلَى حِينٍ» (انبياء/111) «من نمي‌دانم، شايد اين، آزموني براي شما باشد و (شايد شما را) تا مدتي بهره‌مند سازد (و برایتان مفید باشد)[4]

در واقع حکومت معاویه استارت تغییر خلافت به پادشاهی و یک مرحله ی گذار محسوب می شود، این تغییر حاکمیت از خلافت به شاهیگری از زمان خودش شروع می شود و با موروثی شدن حاکمیت تثبیت می شود، از نگاه ابوالاعلی مودودی انتخاب یزید از اشتباهات فاحش معاویه و قدم گذاشتن حقیقی از خلافت به ملوکیت و شاهیگری بود .  از نگاه فرق کنونی معروف به اهل سنت آن چیزی که بنیاد مشروعیت خلفای راشدین تلقی می شود اجماع اهل حل و عقد و شورای اولی الامر واحد مسلمین است. این شوراست که از ابوبکر تا حسن بن علی رضی الله عنهما را انتخاب می کند و این را علی رضی الله عنه در نامه هایش به معاویه یادآوری می کند و در اینجا این شورای اولی الامراست که توسط معاویه ضعیف و سپس نابود می شود .

 اما می دانیم این هم باز به معنی تهی شدن از مفاهیم و اهداف و مقاصد خلافت نبود، بلکه در نظام شاهیگری بنی امیه و بنی عباس و عثمانیها هم  این اهداف در شکل ضعیفتر و ناقصتری دنبال می شدند، و تمام تلاش اینها هم در مسیر پیاده کردن قوانین شریعت بود اما بر اساس تفسیر و مذهبی خاص نه بر اساس رای امت واحد و جماعت واحدی که اجماع واحدی را ارائه بدهد، چون امت واحد و جماعت واحد نابود شده بود و پس از فوت صحابه و تابعین به جایش امتهای متعدد و جماعتهای متعددی به وجود آمدند و شورای اولی الامری نبود که اینها را دور هم جمع کند .  در این صورت این نظامهای شاهیگری مثل امویان و عباسیان و عثمانیها را می شود ترکیبی از نظام خلافت و شاهیگری دانست که به سبک خودشان و به نسبتهای مختلفی اهداف و مقاصد اسلامی را دنبال می کردند. 

     به دنبال این سبکهای حکومتی یکپارچه و ترکیبی ما شاهد خورده شاهانی بوده ایم و الان هم در قالب شاه و رئیس جمهور و غیره هستیم که هدفشان تنها شاهیگری و حکمرانی خودشان بوده است نه اهداف و مقاصد اسلام، و اکثرا اسلام را هم قربانی شاهیگری و حکمرانی و مقاصد و اهداف دنیوی خودشان کرده اند، و از اسلام به عنوان یک ابزار استفاده کرده اند، و به کلی پس مانده های نظام خلافت و مفاهیم و اهداف و مقاصد شریعت کنار نهاده شد و همگی قربانی قدرت طلبی و جاه طلبی حاکمان شد.

 خلافت حسن بن علی رضی الله عنهما همچون حکومت اسلامی رسول الله صلی الله علیه وسلم یکی از بزرگترین نعمتهائی بود که الله به مسلمین بخشیده بود، علت اساسی که حسن بن علی رضی الله عنهما را از روی ناچاری مجبور به واگذاری قدرت به معاویه و تغییر این نعمت و از دست رفتن این نعمت در میان مسلمین کرد را باید به تغییراتی ربط داد که مسلمین در خودشان به وجود آورده بودند چون: ذَلِکَ بِأَنَّ اللّهَ لَمْ یَکُ مُغَیِّراً نِّعْمَةً أَنْعَمَهَا عَلَى قَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنفُسِهِمْ وَأَنَّ اللّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ‏(انفال/53) این بدان خاطر است که خداوند هیچ نعمتی را که به گروهی داده است تغییر نمی‌دهد مگر این که آنان حال خود را تغییر دهند (و دیگر شایستگی نعمت خدا را نداشته باشند و بلکه سزاوار نقمت گردند) و بیگمان خداوند شنوای (اقوال و) آگاه (از افعال مردمان) است .‏

(ادامه دارد…….)

---

[1]النظریات  السیاسیۀ، اثر ریس، ص194 به نقل از: المقدمۀ از ابن خلدون.

[2] صحيح البخاري – التوحيد (7109) سنن النسائي – الأذان (644) مسند أحمد – باقي مسند المكثرين (3/6) مسند أحمد – باقي مسند المكثرين (3/35) مسند أحمد – باقي مسند المكثرين (3/43) مستدرك الحاكم : 3 / 174

[3]فضائل الصحابۀ (2/769). سند اين روايت صحيح است.

[4]المعجم الكبير (3/26). سند اين روايت حسن است.

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(50- қисмат)

Бале замоники шумо бояд ба ек даъвати шаръий барои ғазо хурдан тавассути ек махлуқ лозим аст посухи мусбат бидихид:

إِذَا دُعِىَ أَحَدُکُمْ إِلَى طَعَامٍ فَلْیُجِبْ فَإِنْ شَاءَ طَعِمَ وَإِنْ شَاءَ تَرَکَ[1]

Хар гох еки аз шумо ба сарфи ғазойи, даъват шуд, онро бипазирад. Агар мейл дошт, бихурад. Ва агар мейл надошт, нахурад. Бисёри аз аимма ва бузургони солихи мо дар гузашта ва хол дар холики рузайи мустахаб доштанд дар чанин даъватхойи шаръий ширкат мекарданд ва аз тарафи сохибхонахо бароишон дуойи хейр мешуд.

Хуб, холо холиқи жахониён моро даъват карда, маъқул аст даъватишро ижобат накунем? Жавоби мусбат надодан ба ин даъвати аллох таоло кори ек инсони мезон ва мутаодил нест. Замоники аллох таоло амр мекунад:

: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ذَلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا‏ (نساء/59)

Эй касоники иймон овардаид! Аз худо ( қуръон) ва аз пайғамбар ( суннат) итоат кунид, ва аз мутахассисин ва сохибони амри худ фармонбурдори намойид ва агар дар чизи ихтилоф доштид онро ба худо (бо арза ба қуръон) ва пайғамбари у ( бо ружуъ ба суннат) баргардонид агар  ба худо ва рузи қиёмат иймон дорид. Ин кор барои шумо бехтар ва хуш фаржомтар аст.

Дар ин сурат возих астки аллох таоло моро даъват ба кори карда астки бароимон бехтарин рохкор аст. Замоники чанин ошкоро мухотоб қарор мегирем ва амр мешавем, мо дар мовқеъияти қарор мегиремки:

‏وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْرًا أَنْ يَكُونَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا مُبِينًا‏.( احزاب/ 36)

Хеч мард ва зани мўъмини, дар корики худо ва пайғамбариш довари карда бошанд ихтиёри аз худ дар он надоранд. Хар каси хам аз дастури худо ва пайғамбариш сарпичи кунад, гирифтори гумрохийи комилан ошкори мегардад.

Возих аст, шўройики бар асоси ижтиход аст, хатти сейри ташриъи исломий аст. Ва аллох таоло, хар хукмироки ба ин шева ва аз коноли чанон шўройи истихрож ва истинбот бишавад, баунвони дин мепазирад ва онро дар радифи ахкоми илохий ва табайюнхо ва суннати росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ба хисоб меоварад.

أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ؛

Далили такрори атиъу баёни ровшан аст барои итоат кардани муслимин аз шўройи улил амрики ташкил доданд. Холо шахси мусалмон дар хар амри ё масалайи чи оромбахш бошад чи тарснок, бояд ба чанин шўройи мурожаъа кунад:

: وَإِذَا جَاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذَاعُوا بِهِ وَلَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَإِلَى أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ…

Дунболи ин паём,тикон диханда астки :

وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَتُهُ لَاتَّبَعْتُمُ الشَّيْطَانَ إِلَّا قَلِيلًا‏؛

Бале, хатарнок аст, агар ғейри аз коноли шўройи улил амрики аллох таъйин карда аст аз хукм ва барномайи дигари табаъият бишавад мусовий аст бо пейравий аз шайтон. Ва ин хийли хатарнок аст.

Нуктайи мухим дигари инки замоники аллох таоло амр мекунад:

أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ،

Чун медонистаки улил амрхо хам ба далили махлуқ будан холи аз хато ва иштибох нестанд ва мумкин аст руйи масалайи коришон ба мунозаъа кашида бишавад, ва ба натижа нарасанд, ва боиси ижоди тафарруқ дар миёни уммати вохид ва жамоати муслимин бишаванд билофосила рохкори берун рафт аз ин маъзалро нишон медихад:

فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ..

Ва агар дар чизи ихтилоф доштид онро ба худо ( бо арза ба қуръон) ва пайғамбари у ( бо ружуъ ба суннат) баргардонид. Ва ин амрро бо ек шарти хассос ва хатарнок ба поён мерасонад:

إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ.

Агар ба худо ва рузи ростохез иймон дорид.

Холо агар ба фалон шахс ё фалон гурух ва фалон мазхаб ва фалон хизб иймон дорид ин бояд биравад ва мушкилишро бо худиш хал кунад, аммо агар ба аллох ва рузи қиёмат иймон дорад танхо рохкор ин астки аллох нишон дода аст ва бас:

.:”مَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ ‏” (حشر/7).

Чизхоироки пайғамбар барои шумо оварда аст ижро кунид, ва аз чизхоики шуморо аз он боздошта аст, даст бикашид. Аз худо битарсидки худо уқубати сахти дорад.

(идома дорад…….)

---

[1]مسلم/ ۱۴۳۰

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(49- қисмат)

Исломи халли ихтилоф дар кучактарин мажмуъайи ижтимоий яъни хонувода то бузургтарин находхойи ижтимоий чун находи қазоват ва хукумат ва ғейрихро ба шўро сипорда аст. Ек зан ва шўхарки бо хам дучори ихтилофи мешаванд рохкори халли ихтилофи инонро ба шўройи хориж аз ин ду мунтақил мекунад, чун хар ду муддаъий хастанд. Ихтилофи миёни зан ва шўхар бо онхамма тамойизотики бо хам доранд амри оддий ва ижтиноб нопазири аст, мисли ихтилофи росулуллох саллаллоху алайхи васаллам  бо хамсарониш. Дар инжо мухим равиши халли ин ихтилофот астки мунжар ба тафарруқ ва жудойи нашавад.

Дар масоили ижроий жомеъа ва хукумати замоники аз тарафи баъзи аз тобеъин эълом мешавад ихтилофи уммат рахмат аст, ихтилоф дар баробари иттифоқ аст, яъни адами иттифоқ, на дар баробари тафарруқики натижа манфий аст, ихтилоф дар шўрои улил амр астки он хамма натоижи мусбатро ба бор меоварад. Ороъйи мухталиф дар ин шўро боиси пешрафт ва тараққий ва боиси интихоби бехтарин ва муносибтарин рохи хал мешавад.

Дар ин шўро то замони эъломи раъйи нахоий иттифоқ вужуд надорад ва ихтилоф хоким аст, ва ин адами иттифоқ ва ихтилоф дар масоили мухталиф, табиий ва хамишаги аст. Арз кардемки чун инсонхо то рузи қиёмат аз кофар ва мусалмон шикл гирифтанд инхо ба сурати уммати вохиди дарнамеоянд танхо онони ба сурати уммати вохид дар меояндки аллох ба онон рахм карда бошадки муслимин хастанд, чун аллох бар куффор ғазаб карда аст на рахм. Аллох таоло мефармояд:

وَلَوْ شَاء رَبُّکَ لَجَعَلَ النَّاسَ أُمَّةً وَاحِدَةً وَلاَ یَزَالُونَ مُخْتَلِفِینَ ‏* ‏ إِلاَّ مَن رَّحِمَ رَبُّکَ وَلِذَلِکَ خَلَقَهُمْ ‏(هود/118-119)

Агар парвардигорит мехост мардумонро миллати вохиди мекард ва ле онон хамиша мутафовут ва мухталиф хоханд монд.

.‏« وَلا یَزالُونَ مُخْتَلِفِینَ »

Хамиша мутафовут ва мухталиф мемонанд. Магар касоники худо бадишон рахм карда бошад ва худованд барои хамин ( мухталиф будан) ишонро офарида аст,

‏« لِذالِک خَلَقَهُمْ »

Худо ононро бар тафовут ва танаввуъ офарида аст.

Дар инжо ва дар интихоби хамишаги

«إِلاَّ مَن رَّحِمَ رَبُّکَ»

Ва рахмати аллох бо жамоати вохиди муслимин астки аз ижмоъи вохид ва уммати вохид ва шўройи вохид содир шуда бошад. возих ва ровшан астки бехтарин тазмин барои инки ин ихтилофоти табиий ва хамишагий ва адами иттифоқхо табдил ба тафарруқ нашаванд, танхо ва танхо абзори ба номи шўройи мутахассисин вужуд дорадки дар қуръон ба улил амри минкум маъруфанд.

• Бо тамоми ихтилофотики дар ин шўро вужуд дорад, на танхо мардуми оддийро дар жараёни хабархо ва вақойеъи нохушоянди ихтилофоти бидуни натижайи шўройи мутахассисин улил амр қарор намедихем, балки шанидани ин бугур магухойи мухтасси мутахассисинро хам бароишон мамнуъ эълом мекунем чиро? Чун инхо хаммаги маводди хом ва маводди аввалия хастандки хануз тавассути ошпази мохир ба номи шўро табдил ба хўроки матбуъи нашуданд. Чун тасмим гирифтаемки ихтилофотро хал кунем, на бо ирояи онхо ба ғейри мутахассисин боиси тафарруқ бишавем, чун тасмим гирифтаемки бо такомули шўрохоимон табдил ба уммати вохида ва жамоати вохида бишавем ва қавийтарин абзор яъни шўройи улил амр ва ижмоъи вохидро барои расидан ба ин хадаф интихоб кардаем.

Барои хамин астки агар хар мушкили дар хар заминайи пеш биёяд бояд бидуни шойеъа парокани ва такруйи аблахона ба раъйи вохиди улил амр мурожаъа кард,

، وَإِذَا جَاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذَاعُوا بِهِ وَلَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَإِلَى أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ  (نساء/83)

Хатто бо доштани фикри жадид ва равиши новинки баунвони ек ибдоъйи муфид ва коромад талаққий мешавад боз каси хақ надорад нахла ва гурух ва дору дастайи барои худиш ба вужуд биёварад ва аз шўро жудо бишавад, балки бояд ин дидгохи жадид ва новинро дар шўройи улил амр матрах кунад ва дар нихоят тобеъи раъй ва назари шўро бишавад, хатто агар раъйи шўро бархалофи раъйи у бошад бояд раъйи иштибох шўроро бар раъйи дурусти худиш таржих бидихад, яъни раъйи ғалати шўроро бар раъйи дурусти худиш таржих бидихад хаминтурики росулуллох саллаллоху алайхи васаллам дар шўройи жанги ухуд хамин корро кард.

Ба ин шева аллох таоло дар жохойи мухталифи амр ба шўро мекунад. Дар жойи замоники сифоти

«الَّذِینَ آمَنُوا وَعَلَى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ»

ро баён мекунад мефармояд:

وَالَّذِینَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَمْرُهُمْ شُورَى بَیْنَهُمْ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ ‏(شوری/38)

Ва касонияндки даъвати парвардигоришонро посух мегуянд, ва намозро барпо медоранд, ва коришон ба шева шўроий ва бар пояйи машварат бо екдигар аст, ва аз чизхоики бадишон додаем инфоқ мекунанд. Аллох моро ба чанин умури даъват карда аст ва бояд ба ин даъвати аллох таоло жавоби мусбат дода бишавад:

1 أَقَامُوا الصَّلَاةَ

“ассолах” феъли мозий аст.

أَمْرُهُمْ شُورَى بَیْنَهُمْ

“ шўро” жумла исмия аст ва мезони ахамият ва нақши онро мерасонад

مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ

“юнфиқуна” хам феъли музореъ аст.

(идома дорад…….)