وَاعْتَصِمُوا

کفار سکولار به دو دسته ی عمده تقسیم می شوند:

1-       کفار سکولار آشکار (مثل: سکولارهای قریش در زمان رسول الله صلی الله علیه و سلم، یا سکولارهای آمریکا، انگلیس، چین، اتحادیه ی اروپا، ترکیه، حزب کارگران اوجالان، احزاب مختلف دمکرات ها، کومله ها و …) که  قواره و موجودیت جداگانه ی آشکاری دارند و آشکارا دین خود را بیان می کنند و با مخالفین «دین سکولاریسم» در دو قالب جنگ روانی و جنگ گرم می جنگند.

2-       کفار سکولار پنهان داخلی. که در ادبیات قرآنی به منافقین (کفار پنهان داخلی) شناخته شده اند. این دسته در ظاهر خود را شبیه مسلمین می کنند و متناسب با قدرت حکومتی و نظامی مسلمین، عقاید و اهداف واقعی خود را آشکار می کنند. یعنی به هر میزان قدرت مسلمین بیشتر باشد این ها بیشتر در لاک نفاق خود فرو می روند، و هر میزان قدرت مسلمین کمتر باشد ابراز وجود این ها بیشتر می شود. رابطه ای معکوس در این میان، میان قدرت مسلمین و اعلام موجودیت آن ها حاکم است

مُشریکلر.

بَشَر تامانیدَن یَسَب آلینگن دِینِّی قرآن اَدبِیاتیده “مُشریکلر” نامی بیلن کیلتیریلگن، یَعنی  “مُشرِیکین” یاکی “اَلّذینَ اَشرَکو” کلیمه لری یَکّه  حالتده  اِیشله تیلگن  هَمّه جایلرده، بُو کلیمه لردَن  اَهلی کِتابنی کافرلری یاکی شِبهِی اَهلی کِتابنی  کافرلری  نَظرده  توُتیلمَه گن، بَلکی  فقهالرنی  آرَسیده “مُشریکلر” نامی بیلن  ته نیلگندیر.

“مُشریکلر” واقعِیَتده شُوندَی کیشیلر بُولیشگن کی، بَشَریَت و اَطرافلریده گی  جَهان حَقیده گی اوزلرینینگ اَندیشَه لری، تَصَوّراتلرینی  قانُون  چیقه ریشنی  مِعیاری، اوزلرینینگ اَطرافلریده گی مُحیط، ماوَرَاءُ الطّبیعِیّه و باشقه لر  بیلن عَلاقه لرینی  ترتیبگه  کیلتیریش  دیب بیلیشَردی. اِلاهی اَحکام و قانونلرنی هِیچ قیسینیسیگه  اِیرگه شیب  اِطاعَت  قیلیشمَسدی؛ اوُزلرینینگ مَنفَعَتلری، مادِّی و مَعنَه وی  طبَقه لرینی  سَقله ب  قالیش  اوُچُون، جُوده  کوُپ بَشَرِی اَندِیشه لر  کیرگیزیلگن  و تقریباً اوزگرتیریلگن  قالیبگه کیریب  قالگن و کلامِی اِلاهیدَن  کوُره  کوُپراق  بَشَرِی اَندیشَه لرگه اوُحشَیدیگن  آسمانی  شَریعَتلرنینگ  حُکملری، کوُرسَتمه لرینیش قبُول  قیلیشدَن  هَم  باش تارتیشه دِی.

Мушриклар.

Башар томонидан ясаб олинган динни қуръон  адабиётида “мушриклар” номи билан келтирилган, яъни “ мушрикин” ёки “аллазини ашроку”  калималари якка холатда  ишлатилган хамма жойларда, бу калималардан ахли китобни кофирлари ёки шибхи ахли китобни кофирлари назарда тутилмаган , балки фуқахоларни орасида “мушриклар”  номи билан танилгандир.

“Мушриклар” воқеиятда шундай кишилар бўлишганки, башарият ва атрофларидаги  жахон хақидаги ўзларининг  андишалари, тасаввуротларини  қонун чиқаришни меъёри ,ўзларининг атрофларидаги мухит , мовароут табиийя ва  бошқалар билан алоқаларини тартибга келтириш деб билишарди. Илохий ахком ва қонунларни хеч қайсинисига эргашиб итоат қилишмасди; ўзларининг манфаъатлари, моддий ва маънавий табақаларини сақлаб қолиш учун, жуда кўп башарий андишалар киргизилган ва тақрибан ўзгартирилган қолибга кириб қолган ва каломи илохийдан  кўра кўпроқ башарий андишаларга ўхшайдиган осмоний шариатларнинг хукмлари, кўрсатмаларини қабул қилишдан хам бош тортишади.  

مشرکین

دین ساخته شده توسط بشر در ادبیات قرآنی تنها با لفظ «مشرکین» نام گذاری شده، یعنی هر جا کلمه ی «مشرکین» و «الذین اشرکوا» به تنهایی در قرآن به کار رفته منظور کفار اهل کتاب یا شبه اهل کتاب نیستند، بلکه در میان فقها به «مشرکین» شناخته شده اند[1].

«مشرکین» در واقع كسانی بودند كه افكار، تصورات و انديشه‌های خود در مورد بشريت و جهان اطراف را، معيار قانون گذاری و تنظيم روابط خود با ديگران و محيط اطراف و ماوراءالطبيعه می‌دانستند، و از هيچ يك از قوانين و احكام الهی تبعيت و پيروی نمي‌كردند؛ و جهت حفظ منافع و طبقه‌ی مادی و معنوی خود، حتی از پذيرش احکام و برنامه های شریعت های آسمانی كه انديشه‌های بشری زيادی در آن ها رسوخ كرده بود و تقريباً قالب تحريفی به خود گرفته و بيشتر به انديشه‌های بشری شباهت داشت تا كلام و پيام الهی، از آن هم خودداري می کردند.

---

[1]بعضی از فقها از عبارت مشرکین غیر اهل کتاب استفاده کرده اند که در برابر این اصطلاح مشرکین اهل کتاب هم به کار رفته که سازگاری با منابع اصلی شرعی ندارد.هر چند که امثال ما هم مدتها در این اشتباه رایج افتاده بودیم اما جامعه ی کفار اهل کتاب یا شبهه اهل کتاب جوامعی متمایز از جامعه ی کفار «مشرک» و مشرکین بوده و هست.

جاهلیت توشونجه سی.

جاهِلیَتنی اوُزی بِیر توشونچه بُولیب، شَرعِی اِیصطِلاحده  اِیسه  حَقدَن اوُزاقله شیش  و توحِید، دینی اِسلامدَن آگاه بُولمَسلیک مَعناسینی بیلدیرَدی. شُوندَی اِیکن، جاهِلیتنی بُوگونگی کوُنّی تجریبی عِلملری  یا بَشَریَتنینگ تجریبی بیلیملردَن اوزاقله شیشی  مَعناسیده اِیمس، بَلکی  الله نینگ  شَریعَتینی قانونلری، اَرزیشلریدَن اوزاقله شیش مَعناسیده توشونیله دی. مَنه بُو دُنیا –قه رَش  آرقه لی  اوُشه زَمانّی  جَمیعَتیده گی  دانیشمَند و پرافِیسّاری  حِسابلنگن  اَبو الحَکَم  نیمه سَبَبلی  اَبو جَهل  دیب  له قه بلنگنلیگینی  توشونیب آلسَک بُوله دی.

اُوشه پَیتلرده عَرَبلر تجریبی عِلملر  بارَسیده  اوزلرینی  اَطرافلریده گی  رُوملیکلر، اِیرانلیکلرگه  نِسبَتا آرقه ده  قالگن بُولیشی  مُومکین، اَمّا باشقه عِلملرده  اوُزیگه  یَرَشه اَفضلّیکلرگه  اِیگه بُولیشگن. مَثلا جُوغرافیه، اَدَبیات، شِعر، عِلمِ نُجُوم، مِیتیآرالاگیه عِلمِ، نَسَبگه  آید  عِلملر و …….ده اَفضَل  بوله آلیشگن. شُوندَی اِیکن ،اُولرنی  جاهلیَتلری  اوُشه  کونّی  تجریبی عِلملریدَن  آگاه  بُولمَسلیکلری یا سَوادلرینی یوُقلیگی سَبَبلی اِیمس اِیدی؛ بَلکی  الله نینگ  شَریعَتینی  قانونلرینی،دینی اَرزیشلرنی مُقابلیده گی  جاهلیت بُولگن. شو سَبَبلی هَم الله تعالی سَوال کورینیشیده مَرحَمَت قیله دی:

  أَفَحُكْمَ الْجَاهِلِيَّهِ يَبْغُونَ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ حُكْمًا لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ؛

دینسِیزلیک حُکمران بُِولیشینی اِیستَیدیلرمی؟! اِیمانلری  کامل بولگن قوم  اوچون الله دَن  هَم گوُزلراق حُکم قیلگوچی کِیم بار؟!

Жохилият тушунчаси.

Жохилиятни ўзи бир тушунча бўлиб, шаръий истелохда эса хақдан узоқлашиш ва тавхид, дини исломдан огох бўлмаслик маъносини билдиради. Шундай экан, жохилиятни бугунги кунни тажрибий илмлар  ё башариятнинг  тажрибий билимлардан  узоқлашиши  маъносида эмас, балки аллохнинг  шариатини қонунлари, арзишларидан узоқлашиш маъносида  тушунилади. Мана бу дунё-қараш орқали ўша замонни жамиятидаги  донишманд ва профессор  хисобланган Абул Хакам нима сабабли  Абу Жахл деб лақабланганлигини  тушуниб олсак бўлади.  

Ўша пайтларда араблар тажрибий илмлар борасида ўзларини атрофларидаги румликлар , эронликларга нисбатан орқада қолган бўлиши мумкин, аммо бошқа илмларда ўзига яраша афзалликларга эга бўлишган. Масалан жуғрофия, адабиёт, шеър,илми нужум, метеорология илми,насабга оид илмлар ва ……да афзал бўла олишган. Шундай экан , уларни жохилиятлари ўша кунни тажрибий илмлардан огох бўлмасликлари ё саводларини йўқлиги сабабли эмас эди; балки аллохнинг  шариатини қонунларини , диний арзишларни муқобилидаги жохилият бўлган. Шу сабабли хам аллох таоло савол кўринишида мархамат қилади:

  أَفَحُكْمَ الْجَاهِلِيَّهِ يَبْغُونَ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ حُكْمًا لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ؛

Динсизлик хукмрон бўлишини истайдиларми?! Иймонлари комил бўлган қавм учун аллохдан хам гўзалроқ хукм қилгувчи ким бор?!

جاهلیت یک مفهوم است

جاهلیت یک مفهوم است، و در اصطلاح شرعی یعنی دور شدن از حق و عدم آگاهی به توحید و دین اسلام. پس، نمیشود جاهلیت را به معنی دوری از علوم تجربی روز و دانشهای تجربی بشری دانست، بلکه جاهلیت مفهومی استبه معنی دوری از قوانین و ارزشهای شریعت الله. با این نگرش است که می فهمیم چرا ابوالحکم پروفسور و دانشمندِ بزرگِ آن زمانِ آن جامعه ملقب به ابوجهل می شود.

با آنکه اعراب ممکن است در زمینه های علوم تجربی نسبت به اقوام اطراف خودشان مانند رومی ها و مثل ایرانی ها عقب مانده تر بوده باشند اما در علومی نیز برتری های داشتند. مثل ستاره شناسی، جغرافیایطبیعی، باد شناسی، نسب شناسی، ادبیات و شعر و … . پس جاهلیت آن ها مترادف نادانی به علوم روز و متضاد علوم تجربی و سواد و آگاهی های تجربی نبود؛ بلکه جاهلیت در مقابل قانون شریعت الله و ارزشهای دینی بود. برای همین الله متعال در قالب سؤال می فرمایند: أَفَحُكْمَ الْجَاهِلِيَّهِ يَبْغُونَ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ حُكْمًا لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ؛ آيا دنبال حكم جاهليت هستند؟ برای مردمی كه اهل يقين هستند چه حكمی بهتراز حکم خداست؟

مسلمان قندی بولیشی لازم (2)

رسول الله صلی الله علیه وسلمنی عَصریدَگی مُؤمِن، مُسُلمانلر هَم اِنسان  بُولیشگن، اُولر هِیلمه – هیل اِیمانی  دَرَجَه لردَگی، هَر هیل عَقیده وِی و عَمَلِی حَطالرگه  اِیگه  تُورلی – تُومَن  اِنسانلردَن عِبارَت بُولیشگن. مَنه  شُونگه  قَرَمَسدَن  الله تعالی  شُو کیشیلرنی  اوُزینی  نُصرَتیدَن  کِیین  رسول الله صلی الله علیه وسلمنی قُدرَتیگه  بائِث  بُولگن  اِینگ  کَتّه  سَبَب  دِیب  بِیله دی و مَرحَمَت  قیله دیکی:

هُوَ الَّذي أَيَّدَكَ بِنَصرِهِ وَبِالمُؤمِنينَ (انفال/62)،

اوُ  سیزنی  اوُز یاردَمِی و مُؤمنلر  بیلن قُوَّتله نتیرگن و اوُلرنینگ  دِیلَّه رینی  بِیرلَشتِیرگن ذاتدیر……..

طاغُوتگه  کُفر کیلتیریب الله گه اِیمان  کیلتیریشده  یاکی “لا اله الّا الله” بارَسِیدَگی عَقیده وِی  حَطالرگه، بُولیب هَم  پَیغَمبَرلرنی حُضُوریدَگی  شاگیردلری  تامانیدَن  دُچار بُولیشلیک عَادِّی  بیر حالَت  بُولگن  کِیین بُو اِیش  بیزنی عَصریمیزده  صادِر بُولیشیگه عَجَبله نمَسَه  هَم  بُوله دی. حاضِرگی  پَیتده  اوُزیمیزنی  اَطرافیمیزدَگی اَهلی  قِبله نی  پَیغَمبَریمیزنی  یارَانلریدَن هَم  یُوقاریراق کوُریب  مَعصُومِیَت  دَرَجَه سیگه  چیقریب  قُوییشیمیزنی عَجَبله نَدیگن  اِیش دِیسَک  اَرزِیدی. شَریعَتگه  قَرشی  بُولگن  بَهانه لر  بیلن  الله تعالی ،پَیغَمبَریمیز و بیزلرنی اِحتِیاریمیزگه  بیریب قوُیگن  قُدرَت  مَنبَعسینی  قُوریتیشیمیز و اوُنی مَیدَلَب  اوُزیمیزنی اوُندَن  مَحرُوم  قیلیشیمیز عَجَبله نَدیگن  اِیش حِسابله نَدی. مَثَلاً  بَلیق  اَگر هَر قَنچه  کوُپراق  سُو بُولسه  اوُنی  سُوده حَرَکَتله نیشی قُولَیراق، آسانراق  بُوله دی؛ اِیندی  سُو هَر قَنچه  کَمراق  بُولسه  اوُ نابُود بُولیشگه  یَقینله شیب بارَوِیرَدی. سُو بَلیق اوُچُون  قُدرَت حِسابله نَدی، مُؤمِنلر هَم مُؤمِن کیشی اوُچُون  قُدرَت حِسابله نَدی، مَنه  بُو سُونی  قُوریتماقچی  بُوله یاتگن  کِیمسه لر مَنه  بُو بَلیقنی دُوستی  بُوله آلمَیدی. 

Мусулмон қандай бўлиши лозим (2)

Росулуллох саллаллоху алайхи васалламни асридаги мўъмин, мусулмонлар хам инсон бўлишган, улар хилма-хил иймоний даражалардаги, хар хил  ақидавий ва амалий хатоларга эга турли-туман инсонлардан иборат бўлишган.  Мана шунга қарамасдан аллох таоло шу кишиларни ўзини нусратидан кейин росулуллох саллаллоху алайхи васалламни қудратига боис  бўлган энг катта сабаб деб билади ва мархамат қиладики:

هُوَ الَّذي أَيَّدَكَ بِنَصرِهِ وَبِالمُؤمِنينَ (انفال/62)،

У сизни ўз ёрдами ва мўъминлар билан қувватлантирган ва уларнинг дилларини бирлаштирган зотдир……

Тоғутга куфр келтириб аллохга иймон келтиришда ёки “ла илаха иллаллох”  борасидаги ақидавий хатоларга , бўлиб хам пайғамбарларни хузуридаги шогирдлари томонидан дучор бўлишлик оддий бир холат бўлган кейин, бу иш бизни асримизда содир бўлишига ажабланмаса хам бўлади. Хозирги пайтда ўзимизни атрофимиздаги ахли қиблани пайғамбаримизни ёронларидан хам юқорироқ кўриб маъсумият даражасига чиқариб қўйишимизни ажабланадиган иш десак арзийди. Шариатга қарши бўлган бахоналар билан аллох таоло  пайғамбаримиз ва бизларни ихтиёримизга бериб  қўйган қудрат манбаъсини қуритишимиз ва уни майдалаб ўзимизни ундан махрум қилишимиз ажабланадиган иш хисобланади. Масалан балиқ агар хар қанча кўпроқ сув бўлса уни сувда харакатланиши қулайроқ, осонроқ бўлади; энди сув хар қанча камроқ бўлса у нобуд бўлишга яқинлашиб бораверади.  Сув балиқ учун қудрат хисобланади, мўъминлар хам мўъмин киши учун қудрат хисобланади, мана бу сувни қуритмоқчи бўлаётган кимсалар мана бу балиқни дўсти бўла олмайди.

پذیرفتن مسلمین با وجود اشتباهات

مسلمین و مؤمنین عصر رسول الله صلی الله علیه وسلم، به حکم انسان بودن، مجموعه ای بودند از انسانهای مختلف در درجات مختلف ایمانی و اشتباهات عقیدتی و عملی مختلف. با این وجود، الله متعال اینها را بعد از نصرت خودش بزرگترین سبب قدرت برای رسول الله صلی الله علیه وسلم می داند و می فرماید: هُوَ الَّذي أَيَّدَكَ بِنَصرِهِ وَبِالمُؤمِنينَ (انفال/62)، او همان کسی است که تو را، با یاری خود و با مؤمنان تقویت کرد و به تو قدرت داد … .

حالا، زمانی که وجود جهل و اشتباه و خطای عقیدتی در همین مسائل عقیدتی کفر به طاغوت و ایمان به الله یا همان «لا اله الا الله»، یا اصل مشترک تمام پیامبران و سایر احکام شرعی در زمان حضور پیامبران و شاگردان مستقیم آن ها امری عادی بوده، دیگر برای عصر ما نمی تواند چیز عجیبی باشد. چیز عجیب این است که ما اهل قبله ی اطراف خودمان را بالاتر از یاران پیامبران و حتی معصوم و بدون خطا بدانیم، و کاری کنیم که با بهانه های غیر شرعی این منبع قدرت را که الله متعال در اختیار پیامبرش و ما گذاشته خشک کنیم. آن را تکه تکه و خود را از آن محروم کنیم. مثل ماهی که هر چه آب بیشتر باشد قدرت مانور بیشتری دارد؛ و هر چه آب کمتر باشد به خفگی و نابودی نزدیک تر می شود. آب برای ماهی، قدرت است، مؤمنین برای مؤمنین قدرت هستند. کسی که می خواهد آب را خشک کند دوست ماهی نیست.