وَاعْتَصِمُوا

Муқаддамот дарслари / олтинчи дарс: нима қилиш керак? Онгли,мақсадли ва харакатланувчи вахдат.

Шайх Абу Хамза хўромий хафизахуллохнинг аудио тасмасидан ёзиб олинган.

(6-қисм)

3-Дорул ислом яъни: қонунлари исломий бўлган диёр, мусулмонларнинг вохид ижмоъсини канали орқали ёки изтирорий суратда эса исломий фирқаларни ё мазхабларни бирининг канали орқали исломий қонунларга кўра идора қилинади ва уни хокими хам мусулмондур. Бу ерда хам ундаги сокин бўлганларни хаммаси мусулмон бўладими ёки мадинага ўхшаб унда кофирлар хам сокин бўладими, бу нарса мухим эмас. Энг мухими жамиятдаги қонунлар ва жамиятдаги хокимиятдур.

Хўп, энди хижрат дорул куфрдан дорул исломга яъни бир макондан бошқа бир маконга қилиниши керак, илгари қилишганидек, куфрдан исломга хижрат қилиш тушунилмайди. Шу сабабли хам ансор ва мухожир калималарини шаклланган ва аллох таоло содда ва равшан қилиб баён қиладики:

   وَالَّذِينَ تَبَوَّؤُوا الدَّارَ وَالْإِيمَانَ مِن قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَيْهِمْ وَلَا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حَاجَةً مِّمَّا أُوتُوا وَيُؤْثِرُونَ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ وَمَن يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ(حشر/9)

Улардан (мухожирлардан) илгари (мадина) диёрига ўрнашган ва иймон-эътиқодни (махкам ушлаган) зотлар (ансорлар) эса ўзлари(нинг ёнлари)га хижрат қилиб келган кишиларни суюрлар ва дилларида уларга (мухожирларга) берилган нарса- ўлжалар сабабли бирон хасад туймаслар хамда гарчи ўзларида эхтиёж бўлса-да, ўзларини қўйиб (ўзгаларни) ийсор- ихтиёр қилурлар. Кимки ўз нафсининг бахиллигидан сақлана олса, бас, ўшалар нажот топгувчи зотлардир.

Изтирорий холатда ахли китобни кофирлари орасида Хабашадаги мусулмонларга ўхшаш ўзингизни ақидавий ва амалий жихатдан мустақилликка эга бўлишингиз мумкин, аммо секуляристларни орасида хаётингизни комил суратда аллохни шариатидаги қонунлар асосида тартибга келтириб идора қила олмайсиз, балки секуляристларнинг қонунларини ва хаётидаги равишларини ижро қилишга мажбур бўласиз ва аллохни қонунларини бир четга суриб қўясиз, шунинг учун хам росулуллох саллаллоху алайхи васаллам  хижратга қодир бўлган, аммо мушрикларни ё секуляристларни орасида яшайдиган ва шу тарзда ўзига зулм қиладиган кишилардан бароатларини эълон қилганлар:

  أنا بَرِيءٌ من كلّ مسلم يُقِيمُ بين أظْهُرِ المشركين.

Мен мушрикларни орасида муқим бўлиб яшайдиган хар қандай мусулмондан барийман. Бошқа бир жойда мархамат қиладиларки:

مَنْ أَقَامَ مَعَ الْمُشْرِكِينَ فَقَدْ بَرِئَتْ مِنْهُ الذِّمَّةُ

               Мана бу ривоятда асосий икки нуқтага эътибор берилиши керак: бу нуқталарни бири мушрик ва секулярист кофирлар хақида айтилган, яна бошқаси эса мустазъафин бўлиб хижрат қилишга қодир бўлмаган мусулмонларни қонидан росулуллох саллаллоху алайхи васаллам бароатларини эълон қилганлар, у киши мархамат қилганларки:

مَنْ جَامَعَ الْمُشْرِكَ وَسَكَنَ مَعَهُ فَإِنَّهُ مِثْلُهُ

Бу ерда хам қонни  бекорга кетиши борасида айтилган, уни қони худди секуляристларга ўхшаб бекор бўлиб кетади. Умумий қилиб айтганда бароат қилишлик ахли китоб ва шибхи ахли китоб кофирларига эмас, балки мушрикларга тегишли, бу хақида мушрикларни ва секуляристларни аниқлаш борасидаги дарсимизда ишора қилиб ўтгандик. Аммо агар мана шу шахс росулуллох саллаллоху алайхи васалламни амакиларига ўхшаб мусулмонларга қарши жангда иштирок этадиган бўлса, уни хукми мушрикларни ва секуляристларни хукмидек бўлади, бу ерда унинг иймони хам фойда бермайди.

Хижрат вожиб бўлади, шахс аллохни шариатидаги қонунларга мувофиқ равишда хаёт кечира олмагандан сўнг, аллохни шариатидаги қонунларни амалда бажаришни мухофизат қилиш ва озод хаёт кечириш учун аллохни шариатидаги қонунлар асосида хижрат қилади. Сиз яшаб турган жойингизда аллохни шариатидаги қонунларга амал қилишга қодир бўлмасангиз ва хижрат  қилишга қурбингиз етса, у ерда яшаш сизга харом бўлади, сиз дорул исломга хижрат қилишингиз керак, бу дорул ислом нубувват манхажи асосидаги хилофат бўладими ё изтирорий бадал хукумат бўладими, буни фарқи йўқ.

Дорул куфрдан дорул исломга хижрат қилиш қачонгача давом этади? Модомики жиход мавжуд экан хижрат хам давом этади.

لا تَنْقَطِعُ الْهِجْرَةُ مَا كَانَ الْجِهَادُ. یا . أَنَّ الْهِجْرَةَ لَا تَنْقَطِعُ مَا كَانَ الْجِهَادُ

Жиход эса тавбага ўхшаб қиёмат кунигача мавжуд, шунга асосланиб хижрат хам қиёмат кунигача давом этади:  

لَا تَنْقَطِعُ الْهِجْرَةُ حَتَّى تَنْقَطِعَ التَّوْبَةُ، وَلَا تَنْقَطِعُ التَّوْبَةُ حَتَّى تَطْلُعَ الشَّمْسُ مِنْ مَغْرِبِهَا

Энди ўша маълум диёрдан хижрат қилишлик ўша диёрдаги мусулмонлар учун қачонгача вожиб бўлади? Уларни диёри дорул куфр ё куфристон бўладиган бўлса, бу хижрат давом этади. Агар бу диёр фатх бўлиб дорул исломга айланадиган бўлса, ундан бошқа дорул исломга хижрат вожиб бўлмайди. Масалан макка фатх бўлишидан олдин ундан мадинага кўчиб ўтишлик хижрат хисобланган,аммо макка фатх бўлгандан сўнг маккадан кетишлик хижрат хисобланмайди, чунки макка бу пайтда  дорул исломни бир қисмига айланган  эди.

Ёки масалан Кабул толибон томонидан  фатх бўлишидан олдин дорул куфр хисобланган ва ундан толибонни хокимияти остидаги минтақаларга  хижрат қилишлик вожиб бўлган, аммо у фатх бўлгандан сўнг бу ердан бошқа минтақаларга хижрат қилиш вожиб бўлмайди. Чунки энди бу ер хам дорул ислом хисобланади ва энди одамлар- советларни қолдиқларидан хисобланмиш- дўстимга ўхшаганларни қўл остидаги дорул куфрни хокимиятидан чиқиб Кобулга хижрат қилишлари вожиб бўлади. У минтақа хам дорул исломга қўшилиши учун хижрат қилишар эди. Шу сабабли хам хос бир минтақа фатх бўлиб бу ерлар дорул исломга айлангач, у минтақада  хижрат байъати олинмайди:

   لا هِجرةَ بعدَ فتح مكةَ، ولكنْ أبايعهُ على الإسلامچون:  إِنَّ الْهِجْرَةَ قَدْ مَضَتْ لِأَهْلِهَا، وَلَكِنْ عَلَى الْإِسْلَامِ وَالْجِهَادِ وَالْخَيْرِ»

Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам макка фатх бўлган куни мархамат қилган эдиларки:

لَا هِجْرَةَ وَلَكِنْ جِهَادٌ وَنِيَّةٌ وَإِذَا اسْتُنْفِرْتُمْ فَانْفِرُوا.

Аллох таоло мана бу сафарбарлик хақида мархамат қиладики:

  یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ مَا لَکُمْ إِذَا قِیلَ لَکُمُ انفِرُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الأَرْضِ أَرَضِیتُم بِالْحَیَاةِ الدُّنْیَا مِنَ الآخِرَةِ فَمَا مَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا فِی الآخِرَةِ إِلاَّ قَلِیلٌ ‏* إِلاَّ تَنفِرُواْ یُعَذِّبْکُمْ عَذَاباً أَلِیماً وَیَسْتَبْدِلْ قَوْماً غَیْرَکُمْ وَلاَ تَضُرُّوهُ شَیْئاً وَاللّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ‏(توبه/38-39)

Эй мўъминлар, сизларга нима бўлдики, аллох йўлида (жиходга) чиқинглар, дейилса, ўз ерингизга ( яъни юртингизга) ёпишиб олдингиз?! Охират олдида бу дунё матоси жуда оз нарса- ку?! *** Агар (жиходга) чиқмасангизлар, (Аллох) сизларни аламли азоб билан азоблар ва ўрнингизга бошқа бир қавмни келтирур. Сизлар эса у зотга бирон зиён етказа олмайсиз. Аллох хамма нарсага қодирдир.

(давоми бор……)

مُقَدَّمات دَرسلَرِی/ آلتِینچِی دَرس: نِیمَه قِیلِیش کِیرَک؟ آنگلِی، مَقصَدلِی وَ حَرَکَتلَه نوُچِی وَحدَت.

شیخ ابو حمزه هورامی حفظه الله نی ااودیا تسمه سیدن یازیب آلینگن.

(6-قیسم)

3- دارُ الاِسلام یَعنِی: قانوُنلَرِی اِسلامِی بُولگن دِیار، مُسُلمانلرنینگ واحِد اِجماعسِینِی کَنَلِی آرقَه لِی یاکِی اِضطِرارِی صُورَتدَه اِیسَه اِسلامِی فِرقَه لَرنِی یا مَذهَبلَرنِی بِیرِینِینگ کَنَلِی آرقَه لِی اِسلامِی قانوُنلَرگه کوُرَه اِدارَه قِیلِینَه دِی وَ اوُنِی حاکِمِی هَم مُسُلماندوُر. بُو یِیردَه هَم اوُندَگِی ساکِن بوُلگنلَرنِی هَمَّه سِی مُسُلمان بوُلَه دِیمِی یاکِی مَدِینَه گه اوُحشَب اوُندَه کافِرلَر هَم ساکِن بوُلَه دِیمِی، بُو نَرسَه مُهِم اِیمَس. اِینگ مُهِمِی جَمِیعیَتدَگِی قانوُنلَر وَ جَمِیعیَتدَگِی حاکِمِیَتدوُر.

 حوُپ، اِیندِی هِجرَت دارُ الکُفردَن دارُ الاِسلامگه یَعنِی بِیر مَکاندَن باشقَه بِیر مَکانگه قِیلِینِیشِی کِیرَک، اِیلگه رِی قِیلِیشگه نِیدِیک، کُفردَن اِسلامگه هِجرَت قِیلِیش توُشوُنِیلمَیدِی. شُو سَبَبلِی هَم اَنصار وَ مُهاجِر کَلِیمَه لَرِی نِی شَکللَنگن وَ اَلله تَعالَی ساددَه وَ رَوشَن قِیلِیب بَیان قِیلَه دِیکِی:    وَالَّذِينَ تَبَوَّؤُوا الدَّارَ وَالْإِيمَانَ مِن قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَيْهِمْ وَلَا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حَاجَةً مِّمَّا أُوتُوا وَيُؤْثِرُونَ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ وَمَن يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ(حشر/9)  اوُلَردَن (مُهاجِرلَردَن) اِیلگه رِی (مَدِینَه) دِیارِیگه اوُرنَشگن وَ اِیمان- اِعتِقادنِی (مَحکَم اوُشلَه گن) ذاتلَر ( اَنصارلَر) اِیسَه اوُزلَرِی(نِینگ یانلَرِی)گه هِجرَت قِیلِیب کِیلگن کِیشِیلَرنِی سوُیُورلَر وَ دِیللَرِیدَه اوُلَرگه (مُهاجِرلَرگه) بِیرِیلگن نَرسَه – اوُلجَه لَر سَبَبلِی بِیران حَسَد توُیمَسلَر هَمدَه گرچِی اوُزلَرِیدَه اِیختِیاج بوُلسَه – دَه، اوُزلَرِینِی قوُیِیب ( اوُزگه لَرنِی) اِیثار – اِیختِیار قِیلوُرلَر. کِیمکِی اوُز نَفسِینِی بَحِیللِیگِیدَن سَقلَه نَه آلسَه، بَس، اوُشَه لَر نَجات تاپگوُچِی ذاتلَردِیر.

اِضطِرارِی حالَتدَه اَهلِی کِتابنِی کافِرلَرِی آرَه سِیدَه حَبَشَه دَگِی مُسُلمانلَرگه اوُحشَش اوُزِینگِیزنِی عَقِیدَه وِی وَ عَمَلِی جِهَتدَن مُستَقِیللِیککَه اِیگه بوُلِیشِینگِیز موُمکِین، اَمّا سِکوُلارِیستلَرنِی آرَه سِیدَه حَیاتِینگِیزنِی کامِل صُورَتدَه  اَلله نِی شَرِیعَتِیدَگِی قانوُنلَر اَساسِیدَه تَرتِیبگه کِیلتِیرِیب اِدارَه قِیلَه آلمَیسِیز، بَلکِی سِکوُلارِیستلَرنِینگ قانوُنلَرِینِی وَ حَیاتِیدَگِی رَوِیشلَرِینِی اِجرا قِیلِیشگه مَجبُور بُولَه سِیز وَ اَلله نِی قانوُنلَرِینِی بِیر چِیتگه سُورِیب قوُیَه سِیز، شُونِینگ اوُچُون هَم رَسُول الله صَلَّی الله عَلَیهِ وَسَلَّم هِجرَتگه قادِر بوُلگن، اَمّا مُشرِکلَرنِی یا سِکوُلارِیستلَرنِی آرَه سِیدَه یَشَیدِیگن وَ شُو طَرزدَه اوُزِیگه ظُلم قِیلَه دِیگن کِیشِیلَردَن بَرائَتلَرِینِی اِعلان قِیلگنلَر: أنا بَرِيءٌ من كلّ مسلم[1] يُقِيمُ بين أظْهُرِ المشركين.   مِین مُشرِکلَرنِی آرَه سِیدَه مُقِیم بوُلِیب یَشَیدِیگن هَر قَندَی مُسُلماندَن بَرِیمَن. باشقَه بِیر جایدَه مَرحَمَت قِیلَه دِیلَرکِی:   مَنْ أَقَامَ مَعَ الْمُشْرِكِينَ فَقَدْ بَرِئَتْ مِنْهُ الذِّمَّةُ مَنَه [2] بُو رِوایَتدَه اَساسِی اِیککِی نوُقطَه گه اِعتِبار بِیرِیلِیشِی کِیرَک: بُو نوُقطَه لَرنِی بِیرِی مُشرِک وَ سِکوُلارِیست کافِرلَر حَقِیدَه اَیتِیلگن، یَنَه باشقَه سِی اِیسَه مُستَضعَفِین بوُلِیب هِجرَت قِیلِیشگه قادِر بوُلمَه گن مُسُلمانلَرنِی قانِیدَن رَسُول الله صَلَّی الله عَلَیهِ وَسَلَّم بَرائَتلَرِینِی اِعلان قِیلگنلَر، اوُ کِیشِی مَرحَمَت قِیلگنلَرکِی:  مَنْ جَامَعَ الْمُشْرِكَ وَسَكَنَ مَعَهُ فَإِنَّهُ مِثْلُهُ[3]   بُو یِیردَه هَم قاننِی بِیکارگه کِیتِیشِی بارَه سِیدَه اَیتِیلگن، اوُنِی قانِی حوُددِی سِکوُلارِیستلَرگه اوُحشَب بِیکار بوُلِیب کِیتَه دِی. عُمُومِی قِیلِیب اَیتگندَه بَرائَت قِیلِیشلِیک اَهلِی کِتاب وَ شِبهِ اَهلِی کِتاب کافِرلَرِیگه اِیمَس، بَلکِی مُشرِکلَرگه تِیگِیشلِی، بُو حَقِیدَه مُشرِکلَرنِی وَ سِکوُلارِیستلَرنِی اَنِیقلَش بارَه سِیدَگِی دَرسِیمِیزدَه اِیشارَه قِیلِیب اوُتگندِیک. اَمّا اَگر مَنَه بوُ شَخص رَسُول اَلله صَلَّی الله عَلَیهِ وَسَلَّمنِی عَمَکِیلَرِیگه اوُحشَب مُسُلمانلَرگه قَرشِی جَنگدَه اِیشتِراک اِیتَه دِیگن بوُلسَه، اوُنِی حُکمِی مُشرِکلَرنِی وَ سِکوُلارِیستلَرنِی حُکمِیدِیک بوُلَه دِی، بُو یِیردَه اوُنِینگ اِیمانِی هَم فایدَه بِیرمَیدِی.

هِجرَت واجِب بوُلَه دِی، شَخص اَلله نِی شَرِیعَتِیدَگِی قانوُنلَرگه مُوافِق رَوِیشدَه حَیات کِیچِیرَه آلمَه گندَن سوُنگ، اَلله نِی شَرِیعَتِیدَگِی قانوُنلَرنِی عَمَلدَه بَجَرِیشنِی مُخافِظَت قِیلِیش وَ آزاد حَیات کِیچِیرِیش اوُچُون اَلله نِی شَرِیعَتِیدَگِی قانوُنلَر اَساسِیدَه هِجرَت قِیلَه دِی. سِیز یَشَب توُرگن جایِینگِیزدَه اَلله نِی شَرِیعَتِیدَگِی قانوُنلَرگه عَمَل قِیلِیشگه قادِر بوُلمَه سَنگِیز وَ هِجرَت قِیلِیشگه قوُربِینگِیز یِیتسَه، اوُ یِیردَه یَشَش سِیزگه حَرام بوُلَه دِی، سِیز دارُ الاِسلامگه هِجرَت قِیلِیشِینگِیز کِیرَک، بوُ دارُ الاِسلام نُبُوَّت مَنهَجِی اَساسِیدَگِی خِلافَت بوُلَه دِیمِی یا اِضطِرارِی بَدَل حُکوُمَت بوُلَه دِیمِی، بوُنِی فَرقِی یوُق.

دارُ الکُفردَن دارُ الاِسلامگه هِجرَت قِیلِیش قَچانگه چَه دَوام اِیتَه دِی؟ مادامِیکِی جِهاد مَوجُود اِیکَن هِجرَت هَم دَوام اِیَتَه دِی. لا تَنْقَطِعُ الْهِجْرَةُ مَا كَانَ الْجِهَادُ. [4] یا . أَنَّ الْهِجْرَةَ لَا تَنْقَطِعُ مَا كَانَ الْجِهَادُ  جِهاد اِیسَه تَوبَه گه اوُحشَب قِیامَت کوُنِیگه چَه مَوجُود، شوُنگه اَساسلَه نِیب هِجرَت هَم قِیامَت کوُنِیگه چَه دَوام اِیتَه دِی:   لَا تَنْقَطِعُ الْهِجْرَةُ حَتَّى تَنْقَطِعَ التَّوْبَةُ، وَلَا تَنْقَطِعُ التَّوْبَةُ حَتَّى تَطْلُعَ الشَّمْسُ مِنْ مَغْرِبِهَا  [5]

اِیندِی اوُشَه مَعلوُم دِیاردَن هِجرَت قِیلِیشلِیک اوُشَه دِیاردَگِی مُسُلمانلَر اوُچُون قَچانگه چَه واجِب بوُلَه دِی؟ اوُلَرنِی دِیارِی دارُ الکُفر یا کُفرِیستان بُولَه دِیگن بُولسَه، بُو هِجرَت دَوام اِیتَه دِی. اگر بُو دِیار فَتح بوُلِیب دارُ الاِسلامگه اَیلَه نَه دِیگن بوُلسَه، اوُندَن باشقَه دارُ الاِسلامگه هِجرَت واجِب بوُلمَیدِی. مَثَلاً مَککَه فَتح بوُلِیشِیدَن آلدِین اوُندَن مَدِینَه گه کوُچِیب اوُتِیشلِیک هِجرَت حِسابلَنگن، اَمّا مَککَه فَتح بوُلگندَن سُونگ مَککَه دَن کِیتِیشلِیک هِجرَت حِسابلَنمَیدِی، چوُنکِی مَککَه بُو پَیتدَه دارُ الاِسلامنِی بِیر قِیسمِیگه اَیلَنگن اِیدِی.

یاکِی مَثَلاً کابوُل طالِبان تامانِیدَن فَتح بوُلِیشِیدَن آلدِین دارُ الکُفر حِسابلَنگن وَ اوُندَن طالِباننِی حاکِمِیَتِی آستِیدَگِی مِنطَقَه لَرگه هِجرَت قِیلِیشلِیک واجِب بوُلگن، اَمّا اوُ فَتح بوُلگندَن سُونگ بُو یِیردَن باشقَه مِنطَقَه لَرگه هِجرَت قِیلِیش واجِب بوُلمَیدِی. چوُنکِی اِیندِی بُو یِیر هَم دارُ الاِسلام حِسابلَه نَه دِی وَ اِیندِی آدَملَر – ساوِیتلَرنِی قالدِیقلَرِیدَن حِسابلَنمِیش – دوُستِیمگه اوُحشَه گنلَرنِی قوُل آستِیدَگِی دارُ الکُفرنِی حاکِمِیَتِیدَن  چِیقِیب کابوُلگه هِجرَت قِیلِیشلَرِی واجِب بُولَه دِی. اوُ مِنطَقَه هَم  دارُ الاِسلامگه قوُشِیلِیشِی اوُچُون هِجرَت قِیلِیشَر اِیدِی. شوُ سَبَبلِی هَم خاص بِیر مِنطَقَه فَتح بوُلِیب بُو یِیرلَر دارُ الاِسلامگه اَیلَنگچ، اوُ مِنطَقَه دَه هِجرَت بَیعَتِی آلِینمَیدِی:  

لا هِجرةَ بعدَ فتح مكةَ، ولكنْ أبايعهُ على الإسلام [6]  إِنَّ الْهِجْرَةَ قَدْ مَضَتْ لِأَهْلِهَا، وَلَكِنْ عَلَى الْإِسْلَامِ وَالْجِهَادِ وَالْخَيْرِ»[7]

رسول الله صلی الله علیه وَسَلّم مَککَه فَتحِ بوُلگن کوُنِی مَرحَمَت قِیلگن اِیدِیلَرکِی:  لَا هِجْرَةَ وَلَكِنْ جِهَادٌ وَنِيَّةٌ وَإِذَا اسْتُنْفِرْتُمْ فَانْفِرُوا. [8] الله تَعالَی مَنَه بُو سَفَربَرلِیک حَقِیدَه مَرحَمَت قِیلَه دِیکِی:    یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ مَا لَکُمْ إِذَا قِیلَ لَکُمُ انفِرُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الأَرْضِ أَرَضِیتُم بِالْحَیَاةِ الدُّنْیَا مِنَ الآخِرَةِ فَمَا مَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا فِی الآخِرَةِ إِلاَّ قَلِیلٌ ‏* إِلاَّ تَنفِرُواْ یُعَذِّبْکُمْ عَذَاباً أَلِیماً وَیَسْتَبْدِلْ قَوْماً غَیْرَکُمْ وَلاَ تَضُرُّوهُ شَیْئاً وَاللّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ‏(توبه/38-39)    اِی مُؤمِنلَر، سِیزلَرگه نِیمَه بوُلدِیکِی، اَلله یوُلِیدَه (جِهادگه) چِیقِینگلَر، دِییِیلسَه، اوُز یِیرِینگِیزگه ( یَعنِی یوُرتِینگِیزگه) یاپِیشِیب آلدِینگِیز؟! آخِیرَت آلدِیدَه بوُ دُنیا مَتاسِی جوُدَه آز نَرسَه – کوُ؟! *** اَگر (جِهادگه) چِیقمَه سَنگِیزلَر، ( اَلله) سِیزلَرنِی اَلَملِی عَذاب بِیلَن عَذابلَر وَ اوُرنِینگِیزگه باشقَه بِیر قَومنِی کِیلتِیرُور. سِیزلَر اِیسَه اوُ ذاتگه بِیران زِیان یِیتکَه زَه آلمَیسِیزلَر. اَلله هَمَّه نَرسَه گه قادِیردُور.

(دوامی بار…….)

---

[1]رواه أبو داود والترمذي والنسائي

[2]رواه البيهقي والطبراني

[3]شرح السنة (10/ 373 ـ 374). [حكم الالبانى  : صحيح

[4]أخرجه أحمد (4/99) من حديث جنادة بن أبي أمية رضي الله عنه وهو في السلسلة الصحيحة [1674].

[5]رواه أحمد ، وأبو داود ، والدارمي .

[6]أخرجه البخاري [3078] ومسلم (3/1487) واللفظ للبخاري.

[7]صحيح البخاري – (3700) / صحيح مسلم – الإمارة (1863) / مسند أحمد – مسند المكيين (3/468)

[8]أخرجه البخاري [3077] ومسلم [1353].

درسهای مقدماتی/درس ششم:  چه باید کرد؟ وحدت آگاهانه، هدفمند و حرکتی

 پیاده شده از نوار صوتی شیخ ابوحمزه المهاجر هورامی حفظه الله

(6-قسمت)

1. دارالاسلام هم یعنی: سرزمینی که قوانینش اسلامی باشد و بر اساس قوانین اسلامی از کانال اجماع واحد مسلمین یا در در صورت اضطرار از کانال یکی از فرق و مذاهب اسلامی اداره بشود و حاکم آن هم مسلمان باشد. در اینجا هم مهم نیست که ساکنان آن همه مسلمان هستند یا مثل مدینه کفار هم در آن هستند یا حتی مثل هندوستان اکثر ساکنان آن هم کافر باشند. مهم قانون جامعه و حاکمیت جامعه ست .

خوب حالا هجرت از دارالکفر به دارالاسلام هجرت از مکانی به مکان دیگرست نه هجرت از کفر به اسلام که قبلا انجام داده اند. برای همین است کلمه ی انصار و مهاجر شکل می گیرد و الله تعالی به سادگی و روشنی بیان میکند : وَالَّذِينَ تَبَوَّؤُوا الدَّارَ وَالْإِيمَانَ مِن قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَيْهِمْ وَلَا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حَاجَةً مِّمَّا أُوتُوا وَيُؤْثِرُونَ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ وَمَن يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ(حشر/9)آنانی که پیش از آمدن مهاجران خانه و کاشانه (آئین اسلام) را آماده کردند و ایمان را (در دل خود استوار داشتند) کسانی را دوست می‌دارند که به پیش ایشان مهاجرت کرده‌اند، و در درون احساس و رغبت نیازی نمی‌کنند به چیزهائی که به مهاجران داده شده است، و ایشان را بر خود ترجیح می‌دهند، هرچند که خود سخت نیازمند باشند. کسانی که از بخل نفس خود، نگاهداری و مصون و محفوظ گردند ، ایشان قطعاً رستگارند .‏

ممکن است در حالت اضطرار مثل مسلمین حبشه در میان کفار اهل کتاب استقلال عقیدتی و عمل خودرا حفظ کنید اما در میان سکولاریستها نمی توانید به صورت کامل زندگیت را بر اساس قانون شریعت الله تنظیم و اداره کنید و مجبور به اجرای قوانین و روش زندگی سکولاریستها می شوید و قوانین الله را کنار می گزارید ، برای همین رسول الله صلی الله علیه وسلم از کسی که توانائی هجرت دارد اما بین مشرکین یا سکولاریستها زندگی می کند و اینطوری به خودش ظلم می کند اعلام برائت کرده  است: أنا بَرِيءٌ من كلّ مسلم يُقِيمُ بين أظْهُرِ المشركين. [1]من از هر مسلماني كه درميان مشركين مقيم شود بري هستم . و در جای دیگری می فرماید: مَنْ أَقَامَ مَعَ الْمُشْرِكِينَ فَقَدْ بَرِئَتْ مِنْهُ الذِّمَّةُ[2]در این روایات باید به دو نکته ی اساسی دقت شود: یکی اینکه در مورد کفار مشرک و سکولاریست گفته شدند و دیگری اینکه رسول الله از خون آن مسلمینی اعلام برائت کرده است که مستضعف بودند و توان هجرت نداشتند نه از دینشان، و زمانی که می فرماید:مَنْ جَامَعَ الْمُشْرِكَ وَسَكَنَ مَعَهُ فَإِنَّهُ مِثْلُهُ[3] در اینجا نیزهدر رفتن خون است و درهدر رفتن خونش مثل سکولاریستهاست. در کل برائت مال مشرکین است نه کفار اهل کتاب و شبه اهل کتاب که قبلا دردرسمان در مورد شناسائی مشرکین و سکولاریستها به آن اشاره کردیم . اما اگر همین شخص مثل عباس عموی رسول الله صلی الله علیه وسلم در جنگ با مسلمین شرکت کند حکمش می شود مثل حکم مشرکین و سکولاریستها و ایمانش سودی برایش ندارد. 

هجرت واجب می شود برای اینکه شخص نمی تواند مطابق با قانون شریعت الله زندگی کند و برای محافظت از عملی کردن قانون شریعت الله و آزادانه زندگی کردن بر اساس قانون شریعت الله هجرت می کند. و هر جا شما نتوانید طبق قانون شریعت الله عمل کنی سکونت در آنجا مادام که توانائی هجرت دارید برایتان حرام می شود و باید به دارلاسلام هجرت کنید چه این دارالاسلام بر اساس خلافت علی منهاج نبوه باشد یا بر اساس بدیل و حالت اضطرار این باشد .

اما هجرت از دارالکفر به دارالاسلام تا کی وجود دارد؟ تا زمانی که جهاد وجود دارد.لا تَنْقَطِعُ الْهِجْرَةُ مَا كَانَ الْجِهَادُ. یا . أَنَّ الْهِجْرَةَ لَا تَنْقَطِعُ مَا كَانَ الْجِهَادُ[4] و جهاد تا روز قیامت مثل توبه وجود دارد، بر این اساس هجرت تا روز قیامت ادامه دارد:لَا تَنْقَطِعُ الْهِجْرَةُ حَتَّى تَنْقَطِعَ التَّوْبَةُ، وَلَا تَنْقَطِعُ التَّوْبَةُ حَتَّى تَطْلُعَ الشَّمْسُ مِنْ مَغْرِبِهَا[5]

حالا این هجرت ازسرزمین خاصی تا کی بر مسلمین آن سرزمین واجب میشود؟  تا زمانی که سرزمین آنها جزء دارالکفر یا کفرستان باشد. سرزمینی که فتح شد و تبدیل شد به دارالاسلام دیگر از آنجا به دارالاسلام قبلی رفتن هجرت محسوب نمی شود . مثلا قبل از فتح مکه که دارالکفر بود کوچ کردن به مدینه جزو هجرت بود، اما بعد از فتح مکه دیگر رفتن از مکه هجرت محسوب نمی شود چون مکه هم جزء دارالاسلام محسوب می شود.

یا مثلا کابل قبل از فتح آن توسط طالبان جزء دارالکفر بود و هجرت از آنجا به سرزمینهای تحت حاکمیت طالبان واجب بود، اما پس از فتح دیگرهجرتی از اینجا به سایر سرزمینهای دارالاسلام وجود نداشت. و اینبار اینجا می شود دارالاسلام و مردم می بایست از سایر مناطق تحت حاکمیت دارالکفر تحت حاکمیت امثال دوستم مرتد – که از زباله ها و پس مانده های شوروی بود- به اینجا هجرت می کردند تا اینکه آن مناطق هم جزو دارالاسلام می شد. برای همین است بعد از فتح سرزمینی خاص و تبدیل شدن آن به دارالاسلام دیگر از آن سرزمین بیعت هجرت گرفته نمی شود: لا هِجرةَ بعدَ فتح مكةَ، ولكنْ أبايعهُ على الإسلام[6]چون:  إِنَّ الْهِجْرَةَ قَدْ مَضَتْ لِأَهْلِهَا، وَلَكِنْ عَلَى الْإِسْلَامِ وَالْجِهَادِ وَالْخَيْرِ»[7]

رسول الله صلی الله علیه وسلم در روز فتح مکه فرمود: لَا هِجْرَةَ وَلَكِنْ جِهَادٌ وَنِيَّةٌ وَإِذَا اسْتُنْفِرْتُمْ فَانْفِرُوا.[8] که الله تعالی در مورد این نفیر می فرماید:  یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ مَا لَکُمْ إِذَا قِیلَ لَکُمُ انفِرُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الأَرْضِ أَرَضِیتُم بِالْحَیَاةِ الدُّنْیَا مِنَ الآخِرَةِ فَمَا مَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا فِی الآخِرَةِ إِلاَّ قَلِیلٌ ‏* إِلاَّ تَنفِرُواْ یُعَذِّبْکُمْ عَذَاباً أَلِیماً وَیَسْتَبْدِلْ قَوْماً غَیْرَکُمْ وَلاَ تَضُرُّوهُ شَیْئاً وَاللّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ‏(توبه/38-39) ای مؤمنان ! [‏« مَا لَکُمْ »: چه چیزتان شده است‌؟ چه خبرتان است‌؟ چرا شما ؟] چرا هنگامی که به شما گفته می‌شود:( برای جهاد ) در راه خدا حرکت کنید ، سستی می‌کنید و دل به دنیا می‌دهید ؟ آیا به زندگی این جهان به جای زندگی آن جهان خوشنودید ؟ تمتّع و کالای این جهان در برابر تمتّع و کالای آن جهان ، چیز کمی بیش نیست .‏  اگر برای جهاد بیرون نروید ، خداوند شما را (در دنیا با استیلاء دشمنان و در آخرت با آتش سوزان) عذاب دردناکی می‌دهد و قومی را جایگزینتان می‌سازد که جدای از شمایند و هیچ زیانی به خدا نمی‌رسانید و خدا بر هر چیزی توانا است.‏

(ادامه دارد……)

---

[1]رواه أبو داود والترمذي والنسائي

[2]رواه البيهقي والطبراني

[3]شرح السنة (10/ 373 ـ 374). [حكم الالبانى  : صحيح

[4]أخرجه أحمد (4/99) من حديث جنادة بن أبي أمية رضي الله عنه وهو في السلسلة الصحيحة [1674].

[5]رواه أحمد ، وأبو داود ، والدارمي .

[6]أخرجه البخاري [3078] ومسلم (3/1487) واللفظ للبخاري.

[7]صحيح البخاري – (3700) / صحيح مسلم – الإمارة (1863) / مسند أحمد – مسند المكيين (3/468)

[8]أخرجه البخاري [3077] ومسلم [1353].

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(40- қисмат)

Дар ин сурат возих ва ровшан астки инхидоми хукумати исломий ала минхажин нубувват ва шўройи улил амри вохиди муслимин иллати асосий ва омили инхамма тафарруқ, залилий, ақаб мондаги, даржозани, ва рукуди моддий ва маънавийи умуми муслимин ва ривожи анвоъйи мафосиди ақидатий – ахлоқий ва рафторий миёни муслимин буд:

لتُنْقَضَنَّ عُرَى الْإِسْلَامِ، عُرْوَةً عُرْوَةً، فَكُلَّمَا انْتَقَضَتْ عُرْوَةٌ، تَشَبَّثَ النَّاسُ بِالَّتِي تَلِيهَا، وَأَوَّلُهُنّ نَقْضًا الْحُكْمُ، وَآخِرُهُنَّ الصَّلَاةُ..

Дастгирахойи ислом ек ба ек шикаста мешавад, харгох ек дастгира нобуд шавад мардум ба ончи наздики он аст чанг мезананд, аввали онхо шикастани хукм аст( хукм бар асоси минхажин нубувватро рахо мекунанд) ва охари онхо намоз аст ( намозро тарк мекунанд).

Возих ва ровшан хам хастки танхо бо бозгашти мужаддади чанин хукумати исломий ала минхажин нубувват ва находхойи вобаста ба он астки дубора уммати вохид ва жамоати вохид ташкил мешавад ва муслимин аз дасти инхамма мафосид нажот пейдо мекунанд ва дар хамон масирики аллох бароишон таъйин карда буд меофтад ва машмули сифати:

كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنّاسِ

мешаванд.

Бидуни дар даст доштани қудрати хукумати исломий ва находхойи тахти пушиши он садхо сол дарси ахлоқ ва тазкия додан ва парвариши мардум ва ғейрихки дар масири дастёбий ба қудрати хукумати исломий набошад, таъсироти асосий хоста шуда дар шариатро надорад. Инро мо қарнхост тажруба кардаем ва ниёзий ба тажрубайи мужаддад надорем, ва бояд ба ин даража аз фахм расида бошемки бо онки ахли суннах вужуд дорад – ва тақрибан хаммайи фирақи ахли қибларо дар бармегирад – аммо бидуни шўройи вохид ва уммати вохид ва ижмоъйи вохид, жамоати вохиди дар кор нест ва ахлул жамоат вужуд доранд на ахлул жамоах.

Шўройи вохидаки ба жойи тафосир ва таъвилоти мухталиф ва ахзоб ва гуруххойи мухталиф ва мутафарриқ ийфойи нақш мекунад ва қудрати тасмимгири ва ирояйи раъйи вохид ба тамоми муслиминро ба ухда мегирад.

Шўро дар сатхики ташкил бишавад нишон диханда ва баёнгари иродайи тамоми муслимини астки ононро тахти пушиши худиш қарор дода аст, ва дигар ахзоб ва тафосир ва таъвилоти мухталиф харфи аввалро намезананд, ва ба тадриж жойгохи худишонро ба шўро медиханд, ва шўройи улил амр дар мовриди масоили қобили ижтиход, ихтиходи вохиди худишро ироя медихад, ва ижмоъйи вохидиш ва раъйи вохидиш дар радифи қуръон ва суннати сахих қарор мегирад:

: ‏يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ذَلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا‏ (نساء/59).

Итоат аз аллох яъни гирифтани хукм аз қуръон ва итоат аз росулуллох саллаллоху алайхи васаллам яъни гирифтани хукм аз суннати сахих ва итоат аз улил амр яъни гирифтани хукм аз ижмоъи вохиди шўройи улил амр. Ба ин шикл итоат аз ижмоъи вохиди шўройи улил амр дар радифи итоат аз аллох ва росул қарор мегирад ва вожиб мешавад. Чун кейфияти татбиқ ва ижройи хукми аллох ва росулиш, мутаносиб бо вазъи мовжуди жахоний ва мантақаий ва дохилий ва ниёзхойи рузи муслимин, аз коноли хамин шўройи вохид ва аз тариқи ижмоъи вохидиш ба шевайи муносиб ва созгор бо шароити хосси баён мешавад.

Дар инжостки ин хукми вохид ноши аз ижмоъи вохид барои хаммайи муслимин итмоми хужжат мешавад, ва хаммайи муслимин бо бахрагири ва истефодайи аз ек раъйи вохид аз тафарруқ ва чанд дастаги нажот пейдо мекунанд, ва дубора уммати вохид ва жамоати вохиди шикл мегирадки аллох таоло дар мовридишон мефармояд:

کُنتُمْ خَیْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ (ال عمران /110)

Ва он вақт астки ин уммати вохид намуна ва улгуйи мешавад барои соири мардум:

: وَکَذَلِکَ جَعَلْنَاکُمْ أُمَّةً وَسَطاً لِّتَکُونُواْ شُهَدَاء عَلَى النَّاسِ وَیَکُونَ الرَّسُولُ عَلَیْکُمْ شَهِیداً(بقره /143)

Уммати вохидики ваъдахойи аллохро машмули худиш мекунад:

وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا مِنکُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُم فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دِینَهُمُ الَّذِی ارْتَضَى لَهُمْ وَلَیُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً ‏(نور/55)

Худованд ба касони аз шумоки иймон оварданд ва корхойи шойиста анжом доданд, ваъда медихадки ононро қатъан жойгузини ( пешиниён, ва вориси фармондехи ва хукумати ишон) дар замин хохад кард хамонгунаки пешиниёнро жойгузини қабли аз худ карда аст. Хамчунин дини ишонроки барои онон мепасандад, хатман ( дар замин) побаржо ва барқарор хохад сохт, ва нез ховф ва харроси ононро ба амният ва оромиш мубаддал месозад.

(идома дорад……..)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(39- қисмат)

Арз кардамки аз нишонахо ва вижагихойи боризи хилафату ала минхажин нубувват еки низорати хаммагонийи мардум бар хоким ва находхойи хукумати буд ва дигари рукн ва қуввайи ба номи шўро.

Бо аз бейн рафтани хукумати исломий ала минхажин нубувват аввалин чизики аз бейн рафт назорати мардумий буд, ва ин хам табиий аст. Чун замоники шохигарийи хушунатгаро – мулкан аззан – ва мустабид – мулкан жабрийян – хоким мешавад, мардум журъати нақд кардан ва раъйи мухолифро надорад, магар истисноъоти хосси набошадки инхо хам аксаран ба махдудият ва жанги равоний ва хатто зиндон ва саркуб ва дар мавориди жанги мусаллахона кашида шуда аст. Ба дунболи он худ ба худ шўройи улил амр ва ба истелохи оммайи мардуми шўройи муваххиди ахли хал ва ақди кулли муслимин хам нобуд шуд. Бо инхидоми шўройи улил амри вохиди муслиминки уммати вохидиро ташкил дода буд севумин чизики аз бейн рафт хамин уммати вохид буд ва даххо ва балки садхо уммати риз ва дурушт аз он ба вужуд омаданд ва хануз дар холи таксир хастанд.

Бо аз бейн рафтани уммати вохид хамки ижмоъи вохиди аз он берун меомад чохорумин мовридики аз бейн рафт ижмоъйи вохид муслимин буд ва бо аз бейн рафтани ин ижмоъйи вохид садхо ва балки хазорон мухталифи дарун гурухи ва дарун мазхабий ва махаллий ва бумий жойи ижмоъйи вохиди кулли муслиминро гирифт.

Ижмоъйи вохид зомини тўлид ва хифзи жамоати вохиди муслимин буд. Барои хамин росулуллох саллаллоху алайхи васаллам муслиминро ба пейвастан ба жамоат сифориш мекарданд ва аз харгуна дури аз жамоат ва ижоди тафарруқ нахий мекарданд.

عَلَيْكُمْ بِالْجَمَاعَةِ وَإِيَّاكُمْ وَالْفُرْقَةَ فَإِنَّ الشَّيْطَانَ مَعَ الْوَاحِدِ وَهُوَ مِنْ الِاثْنَيْنِ أَبْعَدُ، مَنْ أَرَادَ بُحْبُوحَةَ الْجَنَّةِ فَلْيَلْزَمْ الْجَمَاعَةَ.[1]

Бар шумо пейвастан ба жамоат лозим ва зарурист, ва бархазар бошид аз жудойики, шайтон ба хамрохи ек нафар танхо аст ва аз ду нафар дуртар аст, харки хостори васати бехишт аст хатман пойбанди жамоат бошад.

Ва дар жойи дигари ба сирохат баён мекунадки:

الْجَمَاعَةُ رَحْمَةٌ، وَالْفُرْقَةُعَذَابٌ “[2]

Жамоат рахмат ва тафрақа азоб аст. Ин хам тафсир ва ровшангари дар мовриди оёти астки ба вахдат дастур медиханд ва бахусус замоники аллох таоло тафарруқро азоби дар хадди азобхойи осмоний ва зилзила маърифий мекунад:

قُلْ هُوَ الْقَادِرُعَلَى أَن یَبْعَثَ عَلَیْکُمْ عَذَاباً مِّن فَوْقِکُمْ أَوْ مِن تَحْتِ أَرْجُلِکُمْ أَوْ یَلْبِسَکُمْ شِیَعاً وَیُذِیقَ بَعْضَکُم بَأْسَ بَعْضٍ انظُرْ کَیْفَ نُصَرِّفُ الآیَاتِ لَعَلَّهُمْ یَفْقَهُونَ ‏(انعام/65)

Бигу: худо метавонадки азоби бузурги аз болойи саритон ва ё аз зери похойитон бар шумо бигуморад ва даста даста ва пароканда гардад ва бархи аз шуморо ба жони бархи дигар андозад ва гирифтори хамдигар созад. Бинагарки чигуна оётро баён ва ровшан мегардонем то балки бифахманд.

Воқеан барои касики заррайи ахли фахм бошад бояд бидонадки азоби тафарруқ бидуни шак аз азобхойики аз болойи сар ва зери похойи мо нозил мешаванд бисёр хатарноктар, доманадортар, шадидтар,мухаррибтар ва вахшатноктар буда астки хам акнун хам аз болойи сар мисли бомборонхойи атомий ва шимиёвий ва урониумий ва бомбхойи чанд тоний ва хушаий ва ғейрих шабихи азобхойи осмоний мисли соиқа ва ғейрих ва аз зери по бо анвоъи мингузорихо шабихи азоби зилзила амал мекунанд. Илова бар ин азоби тафарруқики интури муслиминро залил ва беубухат карда астки хар кофари ин журъатро ба худиш медихад даст ба хар жинояти бизанад ба ин шикл азобхойи осмоний ва заминийро дар худиш жамъ карда аст ва мумкин аст солхо ва хатто қарнхо тул бикашад ва наслхойи мутаъаддидиро ба коми нобудий бикашонад; дар холики ек соиқа ё ек борони шадид ё ек зилзила танхо дар ек замони хосси афрод ва ё насли хоссиро нобуд мекунад ва ба наслхойи баъдий мунтақил намешавад.

Хуб , холо замоники бо нобуди шўройи вохид ижмоъйи вохид аз бейн рафт ба сурати жабрий жамоати вохид хам аз бейн рафт ва ба жойи он садхо жамоати кучак ва бузург тўлид шуданд.

Мушаххас астки ришайи инхидоми жамоати вохид ба инхидоми ижмоъйи вохид бармегардад, ва ришайи нобудий ижмоъйи вохид ба нобудийи уммати вохид бармегардад, ва ришайи инхидоми уммати вохид хам ба инхидоми шўройи улил амри вохид бармегардад, ва боз ришайи инхидоми шўройи улил амри вохид хам ба инхидоми хукумати исломий ала минхажин нубувват бармегардад.

(идома дорад……..)

---

[1] الترمذي، ابن ماجه، أحمد

[2] أخرجه أحمد ( 4 / 278 ) و هو و ابنه عبد الله في ” الزوائد ” ( 4 / 375 (و القضاعي ( 3 / 1) الألباني في “السلسلة الصحيحة” 2 / 276 :

Муқаддамот дарслари / олтинчи дарс: нима қилиш керак? Онгли,мақсадли ва харакатланувчи вахдат.

Шайх Абу Хамза хўромий хафизахуллохнинг аудио тасмасидан ёзиб олинган.

5-қисм)

Бошқа жойларда хам росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мархамат қиладиларки:

 «لَا يَحلُ لمُسلم أَنْ يَهجُر أخاهُ فَوق ثَلاث لَيالٍ يَلْتَقِيَانِ فَيُعْرِضُ هَذَا وَيُعْرِضُ هَذَا، وَخَيْرُهُمَا الَّذِي يَبْدَأُ بِالسَّلَامِ 

“хар бир мусулмон учун мусулмон биродари билан уч кундан ортиқ аразлаб юришлиги ва учрашган пайтида юз ўгиришлиги  мумкин эмас; уларнинг энг яхшиси биринчи бўлиб салом бергани. “

Шунингдек яна мархамат қилганларки:

“لَا تَحَاسَدُوا، وَلَا تَنَاجَشُوا، وَلَا تَبَاغَضُوا، وَلَا تَدَابَرُوا، وَلَا يَبِعْ بَعْضُكُمْ عَلَى بَيْعِ بَعْضٍ، وَكُونُوا عِبَادَ اللهِ إِخْوَانًا الْمُسْلِمُ أَخُو الْمُسْلِمِ، لَا يَظْلِمُهُ وَلَا يَخْذُلُهُ، وَلَا يَحْقِرُهُ التَّقْوَى هَاهُنَا وَيُشِيرُ إِلَى صَدْرِهِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ «بِحَسْبِ امْرِئٍ مِنَ الشَّرِّ أَنْ يَحْقِرَ أَخَاهُ الْمُسْلِمَ، كُلُّ الْمُسْلِمِ عَلَى الْمُسْلِمِ حَرَامٌ، دَمُهُ، وَمَالُهُ، وَعِرْضُهُ

Бир-бирингизга бахиллик қилманглар ва харидорни алдаш учун нархни кўтариб юборманглар; бир-бирингиз билан душманчилик қилманглар ва бир-бирингизга орқа қилманглар. Баъзингиз баъзингизни олди-сотди бўйича   муомалангизни  устидан муомала қилмангиз, аллохни бандалари ва биродар бўлингиз. Мусулмон мусулмонни биродаридур, унга зулмни,ситамни раво кўрмайди ва уни залил, хор қилиб ташлаб қўймайди,уни  тахқирламайди, тақво мана бу ерда.” Уч марта кўкракларига ишора қилиб мархамат қиладиларки: “шахснинг гунохкор бўлиши учун шуни ўзи хам етарлики,у мусулмон биродарини тахқирлайди,  мусулмоннинг хамма нарсаси мусулмон учун харомдур. Уни қони,моли, обрўйи.”  Шунингдек бошқа бир жойда мархамат қилганларки:

 « انْصُرْ أَخَاكَ ظَالِمًا أَوْ مَظْلُومًا»

“Биродаринг золим бўлса хам ё мазлум бўлса хам унга ёрдам бер.” Шунда айтилдики: эй росулуллох саллаллоху алайхи васаллам, мазлумга ёрдам беришлик равшан бир нарса, аммо золимга қандай қилиб ёрдам берамиз? У киши мархамат қилдиларки:

«تَحْجُزُهُ، أَوْ تَمْنَعُهُ، مِنَ الظُّلْمِ فَذَلِكَ نَصْرُه

“ уни зулм қилишдан қайтаринглар, мана бу унга берилган ёрдамдур.”

Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам яна мархамат қиладиларки:

لَا يُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ حَتَّى يُحِبَّ لِأَخِيهِ مَا يُحِبُّ لِنَفْسِهِ.

Сизларни хеч бирингизни иймонингиз ўзи учун яхши кўрган нарсасини биродарига хам раво кўрмагунингизча комил бўлмайди.

Яна бошқа бир жойда росулуллох саллаллоху алайхи васаллам хақиқий мусулмонни таърифлаб мархамат қиладиларки:

« المُسْلِمُ مَنْ سَلِمَ المُسْلِمُونَ مِنْ لِسَانِهِ وَيَدِه

Мусулмон шундай кишики, бошқа мусулмонлар уни қўлидан,тилидан хотиржам бўлишади. Мана бу борадаги ривоятлар жуда кўп, уларни такрорлаб ўтиришга эхтиёж йўқ деб ўйлайман, чунки бизлар бу борада жуда кўп насихат эшитганмиз. Умумий қилиб айтганда шуни яхши билишимиз керакки, бизлар хар куни энг камида  9 марта аллох билан намозларимизда сўзлашганимиздан сўнг барча мусулмонлар учун мана бу башоратни келтирамиз:

 السلام عليكم و رحمة الله و بركاته.

Бизлар мана бу нарсани яратган зот билан сўзлашгандан сўнг мусулмонлар учун келтирамиз.

2-Иккинчи ўрин, дорул куфрдан дорул ислом сари хижрат қилишлик: агар инсон қодир бўладиган  ва хеч қандай узрга эга бўлмайдиган бўлса, бу унинг иймонини нишонаси хамда буни кетидан унинг садоқатини нишонаси ва  бу шахснинг мана бу бинони қуриш ва уни мухофизат қилиш, уни нобуд бўлишини олдини олиш  борасида  пойбандлигини нишонаси хисобланади.

Аввало дорул куфр ва дорул ислом борасида яна қайтадан таърифлаб беришимиз лозим бўлади:

Дорул куфр яъни: бир тоғут,кофир хоким куфр қонунларига кўра бир  диёрда хукмронлик қилади ва аслахани кучи билан ўзини куфр қонунларини ижро қилдиради ва ўзининг куфр қонунлари йўлида мухолифларига қарши жанг хам қилади. Мана шу нарсалар билан тоғутларнинг хокимияти ўзини маъносини англатади. Бизлар жуда кўп тоғутларга куфр келтирганмиз, тоғутларнинг раисларидан бири диёрларга хукмрон бўлиб олган кофирлар бўлиб, бу диёрларга дорул куфр дейилади ва мана бу хокимлар куфр қонунларини хукмрон қилиш йўлида аскарлар ва ўзларининг  таблиғотий,молиявий  каналлари орқали мўъминлар билан жанг қилишади:

      الَّذِینَ آمَنُواْ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللّهِ وَالَّذِینَ کَفَرُواْ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ الطَّاغُوتِ فَقَاتِلُواْ أَوْلِیَاء الشَّیْطَانِ إِنَّ کَیْدَ الشَّیْطَانِ کَانَ ضَعِیفاً‏(نساء/76)

Иймон эгалари аллох йўлида жанг қиладилар, кофир кимсалар эса шайтон йўлида жанг қиладилар. Бас, шайтоннинг дўстларига қарши жанг қилингиз! Шубхасиз, шайтоннинг макри заиф бўлгувчидир.

Бу ердаги хамиша ишора қилиб келинган нуқталардан бири шуки, жамиятдаги ахоли эмас, балки бу жамиятга хоким бўлган қонунлар меъёр хисобланади, жамиятни ва одамларни эмас, балки қонунларни ва хокимиятни устида хукм содир қилинади. Чунки бир дорул куфрда сокин бўлганларни хаммаси кофир бўлиши ёки хозирги даврга ўхшаб мусулмонлар яшайдиган диёрларни аксаридаги хокимият куфрий, аммо одамлари эса мусулмон бўлишлари хам мумкин.

(давоми бор…….)

مُقَدَّمات دَرسلَرِی/ آلتِینچِی دَرس: نِیمَه قِیلِیش کِیرَک؟ آنگلِی، مَقصَدلِی وَ حَرَکَتلَه نوُچِی وَحدَت.

شیخ ابو حمزه هورامی حفظه الله نی ااودیا تسمه سیدن یازیب آلینگن.

(5-قیسم)

باشقه جایلَردَه هَم رَسُول الله صَلَّی الله عَلَیهِ وَسَلَّم مَرحَمَت قِیلَه دِیلَرکِی:   «لَا يَحلُ لمُسلم أَنْ يَهجُر أخاهُ فَوق ثَلاث لَيالٍ يَلْتَقِيَانِ فَيُعْرِضُ هَذَا وَيُعْرِضُ هَذَا، وَخَيْرُهُمَا الَّذِي يَبْدَأُ بِالسَّلَامِ  [1] « هَر بِیر مُسُلمان اوُچُون مُسُلمان بِرادَرِی بِیلَن اوُچ کوُندَن آرتِیق عَرَضلَب یوُرِیشلِیگِی وَ اوُچرَشگن پَیتِیدَه یُوز اوُگِیرّیشلِیگِی مُومکِین اِیمَس؛ اوُلَرنِینگ اِینگ یَحشِیسِی بِیرِینچِی بوُلِیب سَلام بِیرگه نِی.”

شُونِینگدِیک یَنَه مَرحَمَت قِیلگنلَرکِی:  “لَا تَحَاسَدُوا، وَلَا تَنَاجَشُوا، وَلَا تَبَاغَضُوا، وَلَا تَدَابَرُوا، وَلَا يَبِعْ بَعْضُكُمْ عَلَى بَيْعِ بَعْضٍ، وَكُونُوا عِبَادَ اللهِ إِخْوَانًا الْمُسْلِمُ أَخُو الْمُسْلِمِ، لَا يَظْلِمُهُ وَلَا يَخْذُلُهُ، وَلَا يَحْقِرُهُ التَّقْوَى هَاهُنَا وَيُشِيرُ إِلَى صَدْرِهِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ «بِحَسْبِ امْرِئٍ مِنَ الشَّرِّ أَنْ يَحْقِرَ أَخَاهُ الْمُسْلِمَ، كُلُّ الْمُسْلِمِ عَلَى الْمُسْلِمِ حَرَامٌ، دَمُهُ، وَمَالُهُ، وَعِرْضُهُ  [2]“بِیر- بِیرِینگِیزگه بَحِیللِیک قِیلمَنگلَر وَ خَرِیدارنِی اَلدَش اوُچُون نَرحنِی کوُتَه رِیب یوُبارمَنگلَر؛ بِیر- بِیرِینگِیز بِیلَن دُشمَنچِیلِیک قِیلمَنگلَر وَ بِیر- بِیرِینگِیزگه آرقَه قِیلمَنگلَر. بَعضِینگِیز بَعضِینگِیزنِی آلدِی- ساتدِی بوُیِیچَه مُعامَلَه نگِیزنِی اوُستِیدَن مُعامَلَه قِیلمَنگِیز، اَلله نِی بَندَه لَرِی وَ بِرادَر بوُلِینگِیز. مُسُلمان مُسُلماننِی بِرادَرِیدوُر، اوُنگه ظُلمنِی سِیتَمنِی رَوا کوُرمَیدِی وَ اوُنِی زَلِیل، حار قِیلِیب تَشلَب قوُیمَیدِی، اوُنِی تَخقِیرلَه مَیدِی، تَقوا مَنَه بوُ یِیردَه.”  اوُچ مَرتَه کوُکرَکلَرِیگه اِیشارَه قِیلِیب مَرحَمَت قِیلَه دِیلَرکِی: “شَخصنِینگ گوُناهکار بوُلِیشِی اوُچُون شوُنِی اوُزِی هَم یِیتَرلِیکِی، اوُ مُسُلمان بِرادَرِینِی تَخقِیرلَیدِی، مُسُلماننِینگ هَمَّه نَرسَه سِی مُسُلمان اوُچُون حَرامدُور. اوُنِی قانِی،مالِی، آبرُویِی.” شوُنِینگدِیک باشقَه بِیر جایدَه مَرحَمَت قِیلگنلَرکِی:    « انْصُرْ أَخَاكَ ظَالِمًا أَوْ مَظْلُومًا»  “بِرادَرِینگ ظالِم بوُلسَه هَم یا مَظلوُم بوُلسَه هَم اوُنگه یاردَم بِیر.” شوُندَه اَیتِیلدِیکِی: اِی رَسُول الله صَلَّی الله عَلَیهِ وَسَلَّم، مَظلوُمگه یاردَم بِیرِیشلِیک رَوشَن بِیر نَرسَه،اَمّا ظالِمگه قَندَی قِیلِیب یاردَم بِیرَه مِیز؟ اوُ کِیشِی مَرحَمَت قِیلدِیلَرکِی:    «تَحْجُزُهُ، أَوْ تَمْنَعُهُ، مِنَ الظُّلْمِ فَذَلِكَ نَصْرُه [3] “اوُنِی ظُلم قِیلِیشدَن قَیتَه رِینگلَر، مَنَه بُو اوُنگه بِیرِیلگن یاردَمدوُر.” 

رَسُول الله صَلَّی الله عَلَیهِ وَسَلَّم یَنَه مَرحَمَت قِیلَه دِیلَرکِی:    لَا يُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ حَتَّى يُحِبَّ لِأَخِيهِ مَا يُحِبُّ لِنَفْسِهِ. [4]  سِیزلَرنِی هِیچ بِیرِینگِیزنِی اِیمانِینگِیز اوُزِی اوُچُون یَحشِی کوُرگن نَرسَه سِینِی بِرادَرِیگه رَوا کوُرمَه گوُنِینگِیزچَه کامِل بوُلمَیدِی.

یَنَه باشقَه بِیر جایدَه رَسُول الله صلی الله علیه وَسَلّم حَقِیقِی مُسُلماننِی تَعرِیفلَب مَرحَمَت قِیلَه دِیلَرکِی:  [5] «المُسْلِمُ مَنْ سَلِمَ المُسْلِمُونَ مِنْ لِسَانِهِ وَيَدِه  مُسُلمان شُوندَی کِیشِیکِی، باشقَه مُسُلمانلَر اوُنِی قوُلِیدَن،تِیلِیدَن خاطِرجَمع بوُلِیشَه دِی. مَنَه بوُ بارَه دَگِی رِوایَتلَر جُودَه کوُپ، اوُلَرنِی تَکرارلَب اوُتِیرِیشگه اِیختِیاج یوُق دِیب اوُیلَیمَن، چوُنکِی بِیزلَر بُو بارَه دَه جُودَه کوُپ نَصِیحَت اِیشِیتگنمِیز. عُمُومِی قِیلِیب اَیتگندَه شوُنِی یَحشِی بِیلِیشِیمِیز کِیرَککِی، بِیزلَر هَر کوُنِی اِینگ کَمِیدَه 9 مَرتَه اَلله بِیلَن نَمازلَرِیمِیزدَه سوُزلَشگنِیمِیزدَن سوُنگ بَرچَه مُسُلمانلَر اوُچُون مَنَه بُو بَشارَتنِی کِیلتِیرَه مِیز:   السلام عليكم و رحمة الله و بركاته. بِیزلَر مَنَه بُو نَرسَه نِی یَرَتگن ذات بِیلَن سوُزلَشگندَن سُونگ مُسُلمانلَر اوُچُون کِیلتِیرَه مِیز.

2- اِیککِینچِی اوُرِین، دارُ الکُفردَن دارُ الاِسلام سَرِی هِجرَت قِیلِیشلِیک: اَگر اِنسان قادِر بوُلَه دِیگن وَ هِیچ قَندَی عُذرگه اِیگه بوُلمَیدِیگن بوُلسَه، بُو اوُنِینگ اِیمانِینِی نِشانَه سِی هَم دَه بوُنِی کِیتِیدَن اوُنِینگ صَداقَتِینِی نِشانَه سِی وَ بُو شَخصنِینگ مَنَه بُو بِینانِی قوُرِیش وَ اوُنِی مُخافِظَت قِیلِیش، اوُنِی نابُود بوُلِیشِینِی آلدِینِی آلِیش بارَه سِیدَه پایبَندلِیگِینِی نِشانَه سِی حِسابلَه نَه دِی.

اَوّلا دارُالکُفر وَ دارُ الاِسلام بارَه سِیدَه یَنَه قَیتَه دَن تَعرِیفلَب بِیرِیشِیمِیز لازِم بوُلَه دِی:

دارُ الکُفر یَعنِی: بِیر طاغوُت، کافِر حاکِم کُفر قانوُنلَرِیگه کوُرَه بِیر دِیاردَه حُکمرانلِیک قِیلَه دِی وَ اَسلَحَه نِی کوُچِی بِیلَن اوُزِینِی کُفر قانوُنلَرِینِی اِجرا قِیلدِیرَه دِی وَ اوُزِینِینگ کُفر قانوُنلَرِی یوُلِیدَه مُخالِفلَرِیگه قَرشِی جَنگ هَم قِیلَه دِی. مَنَه شوُ نَرسَه لَر بِیلَن طاغوُتلَرنِینگ حاکِمِیَتِی اوُزِینِی مَعناسِینِی اَنگلَه تَه دِی. بِیزلَر جُودَه کوُپ طاغوُتلَرگه کُفر کِیلتِیرگنمِیز، طاغوُتلَرنِینگ رَئِیسلَرِیدَن بِیرِی دِیارلَرگه حُکمران بوُلِیب آلگن کافِرلَر بوُلِیب، بُو دِیارلَرگه دارُ الکُفر دِییِیلَه دِی وَ مَنَه بُو حاکِملَر کُفر قانوُنلَرِینِی حُکمران قِیلِیش یوُلِیدَه عَسکَرلَر وَ اوُزلَرِینِینگ تَبلِیغاتِی، مالِیَه وِی کَنَللَرِی آرقَه لِی مُؤمِنلَر بِیلَن جَنگ قِیلِیشَه دِی:     الَّذِینَ آمَنُواْ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللّهِ وَالَّذِینَ کَفَرُواْ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ الطَّاغُوتِ فَقَاتِلُواْ أَوْلِیَاء الشَّیْطَانِ إِنَّ کَیْدَ الشَّیْطَانِ کَانَ ضَعِیفاً‏(نساء/76) اِیمان اِیگه لَرِی اَلله یوُلِیدَه جَنگ قِیلَه دِیلَر، کافِر کِیمسَه لَر اِیسَه شَیطان یوُلِیدَه جَنگ قِیلَه دِیلَر. بَس، شَیطاننِینگ دوُستلَرِیگه قَرشِی جَنگ قِیلِینگِیز! شُبهَه سِیز، شَیطاننِینگ مَکرِی ضَعِیف بوُلگوُچِیدِیر.

بُو یِیردَگِی هَمِیشَه اِیشارَه قِیلِیب کِیلِینگن نوُقطَه لَردَن بِیرِی شوُکِی، جَمِیعیَتدَگِی اَهالِی اِیمَس، بَلکِی بُو جَمِیعیَتگه حاکِم بوُلگن قانوُنلَر مِعیار حِسابلَه نَه دِی، جَمِیعیَتنِی وَ آدَملَرنِی اِیمَس،بَلکِی قانوُنلَرنِی وَ حاکِمِیَتنِی اوُستِیدَه حُکم صادِر قِیلِینَه دِی. چُونکِی بِیر دارُ الکُفردَه ساکِین بوُلگنلَرنِی هَمَّه سِی کافِر بوُلِیشِی یاکِی حاضِرگِی دَورگه اوُحشَب مُسُلمانلَر یَشَیدِیگن دِیارلَرنِی اَکثَرِیدَگِی حاکِمِیَت کُفرِی، اَمّا آدَملَرِی اِیسَه مُسُلمان بوُلِیشلَرِی مُومکِین.

(دوامی بار……)

---

[1] البخاری مع الفتح، کتاب الأدب، باب الهجر، وقول الرسول ج: لا یحل لرجل أن یهجر أخاه فوق ثلاث بلا عذر شرعی (4/1986)، (ش: 2560).

[2]أخرجه أحمد (2/277 ، رقم 7713) ، ومسلم (4/1986 ، رقم 2564) . وأخرجه أيضًا: البيهقي (6/92)

[3] مسلم في کتاب البر، باب انصر أخاك ظالماً أو مظلوماً (4/1998)، (ش: 2584)؛ به  همین معنا؛ و أحمد (3/99)؛ والبخاری مع الفتح فی کتاب المظالم، باب أعن أخاك ظالماً أو مظلوماً (5/98)، (ش: 2443، 2444)؛ وکتاب الإکراه، باب یمین الرجل لصاحبه (12/223)، (ش: 6952)

[4] البخاری مع الفتح، کتاب الإیمان، باب من الإیمان أن یحب لأخیه ما یحب لنفسه (1/56)، (ش: 13)؛ ومسلم، کتاب الإیمان، باب الدلیل على أن من خصال الإیمان أن یحب لأخیه ما یحب لنفسه (1/67)، (ش: 45)

[5] البخاری مع الفتح، فی کتاب الإیمان، باب أی الإسلام أفضل (1/54)، (ش: 11)؛ ومسلم کتاب الإیمان، باب بیان تفاضل الإسلام وأی الأمور أفضل (1/65)، (ش: 41)؛ متن از مسلم می‌باشد.

درسهای مقدماتی/درس ششم:  چه باید کرد؟ وحدت آگاهانه، هدفمند و حرکتی

 پیاده شده از نوار صوتی شیخ ابوحمزه المهاجر هورامی حفظه الله

(5-قسمت)

در جای دیگری هم باز رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید:«لَا يَحلُ لمُسلم أَنْ يَهجُر أخاهُ فَوق ثَلاث لَيالٍ يَلْتَقِيَانِ فَيُعْرِضُ هَذَا وَيُعْرِضُ هَذَا، وَخَيْرُهُمَا الَّذِي يَبْدَأُ بِالسَّلَامِ [1] «برای هیچ‌کس جایز نیست که بیشتر از سه شب با برادر مسلمانش قهر باشد، چنان‌که هنگام ملاقات از یکدیگر روی‌گردانند؛ و بهترین آنان کسی است که ابتدا سلام کند.

و نيز فرمود: لَا تَحَاسَدُوا، وَلَا تَنَاجَشُوا، وَلَا تَبَاغَضُوا، وَلَا تَدَابَرُوا، وَلَا يَبِعْ بَعْضُكُمْ عَلَى بَيْعِ بَعْضٍ، وَكُونُوا عِبَادَ اللهِ إِخْوَانًا الْمُسْلِمُ أَخُو الْمُسْلِمِ، لَا يَظْلِمُهُ وَلَا يَخْذُلُهُ، وَلَا يَحْقِرُهُ التَّقْوَى هَاهُنَا وَيُشِيرُ إِلَى صَدْرِهِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ «بِحَسْبِ امْرِئٍ مِنَ الشَّرِّ أَنْ يَحْقِرَ أَخَاهُ الْمُسْلِمَ، كُلُّ الْمُسْلِمِ عَلَى الْمُسْلِمِ حَرَامٌ، دَمُهُ، وَمَالُهُ، وَعِرْضُهُ[2]نسبت به یکدیگر حسادت نکنید و به قصد فریب مشتری قیمت کالا را بیشتر نکنید؛ با یکدیگر دشمنی نکنید و به یکدیگر پشت ننمایید. برخی از شما بر معامله برخی دیگر معامله نکند، بندگان الله و برادروار باشید. مسلمان برادر مسلمان است، بر او ظلم و ستم روا نمی‌دارد و او را (بی‌یاور و ذلیل و) خوار رها نمی‌کند، او را تحقیر نمی‌کند، تقوا اینجاست». و سه بار به سینه‌اش اشاره کرد و فرمود: «برای گناه کار شدن شخص همین بس است که برادر مسلمانش را تحقیر کند؛ همه چیزِ مسلمان بر مسلمان حرام است. خونش، مالش و آبرویش “. همچنین در جای دیگری می فرماید: « انْصُرْ أَخَاكَ ظَالِمًا أَوْ مَظْلُومًا»: «برادرت را چه ظالم یا مظلوم یاری کن». گفته شد: ای رسول الله صلی الله علیه وسلم، یاری دادن مظلوم روشن است، اما چگونه وی را یاری دهیم در‌حالی‌که ظالم است؟ فرمودند: «تَحْجُزُهُ، أَوْ تَمْنَعُهُ، مِنَ الظُّلْمِ فَذَلِكَ نَصْرُه «او را از ظلم کردن منع کنید، این یاری دادن اوست[3]

رسول الله صلي الله عليه وسلم باز می فرماید:لَا يُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ حَتَّى يُحِبَّ لِأَخِيهِ مَا يُحِبُّ لِنَفْسِهِ.[4] ايمان هيچ يك از شما به كمال نمي رسد مگر آنكه هر چه را براي خود مي پسندد براي برادرش نيز بپسندد.

  و باز رسول الله صلی الله علیه وسلم در جایی در تعریف یک مسلمان واقعی می فرماید:« المُسْلِمُ مَنْ سَلِمَ المُسْلِمُونَ مِنْ لِسَانِهِ وَيَدِه[5] «مسلمان کسی است که مسلمانان از دست و زبانش آسوده باشند . روایات در این زمینه خیلی زیاد هستند و نیازی به تکرار نمی بینم چون در این زمینه ما خیلی نصیحت شده ایم . در کل باید بدانیم که ما روزانه حداقل 9 بار  هنگام بازگشت از گفتگوی با الله درنمازمان برای تمام مسلمین این مژده را می آوریم که : السلام عليكم و رحمة الله و بركاته. این چیزی است که ما پس از گفتگو با خالقمان برای مسلمین می آوریم .

1. مورد دوم هجرت از دارالکفر به دارالاسلام است: که در صورت توانائی و نداشتن عذری یکی از نشانه های ایمان و به دنبال آن از نشانه های صداقت و پایبندی شخص به ساختن این ساختمان و محافظت از آن و جلوگیری از فروپاشی و تخریب این ساختمان است.

ابتدا لازم است تعریف مجددی از دارالکفر و دارالاسلام داشته باشیم :

دارالکفر یعنی :  سرزمینی که یک حاکم کافرطاغوتی بر اساس قوانین کفری بر آن حاکمیت می کند، و با زور اسلحه قوانین کفری خودش را تحکیم می کند، و در راه همین قوانین کفری هم با مخالفین قوانینش می جنگد. در اینجا حاکمیت طاغوت معنی پیدا می کند. ما به طاغوتهای زیادی کفر کردیم، یکی از رئوس الطواغیط  کفاری هستند که بر سرزمینی حاکمیت پیدا کردند که به آن می گفتند دارالکفر و این حکام در راه تحکیم قوانین کفری از کانال سربازان و دستگاه تبلیغاتی و مالی خودشان با مومنین هم می جنگند: الَّذِینَ آمَنُواْ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللّهِ وَالَّذِینَ کَفَرُواْ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ الطَّاغُوتِ فَقَاتِلُواْ أَوْلِیَاء الشَّیْطَانِ إِنَّ کَیْدَ الشَّیْطَانِ کَانَ ضَعِیفاً‏(نساء/76) کسانی که ایمان آورده‌اند، در راه یزدان می‌جنگند، و کسانی که کفرپیشه‌اند، در راه شیطان می‌جنگند. پس با یاران شیطان بجنگید. بیگمان نیرنگ شیطان همیشه ضعیف بوده است .‏

نکته ی مهمی که در مورد دارالکفر همیشه به آن اشاره شده این است که معیار قوانینی هستند که بر آن جامعه حاکم است نه ساکنان آن جامعه، و حکمی که صادر می شود بر قوانین و حاکمیت آن جامعه است نه مردمان آن جامعه . چون ممکن است ساکنان یک دارالکفری همه کافر باشند یا ممکن است مثل الان اکثر سرزمینهای مسلمان نشین قانون و حاکمیت کفری باشد اما مردم مسلمان باشند . (ادامه دارد………)

---

[1] البخاری مع الفتح، کتاب الأدب، باب الهجر، وقول الرسول ج: لا یحل لرجل أن یهجر أخاه فوق ثلاث بلا عذر شرعی (4/1986)، (ش: 2560).

[2]أخرجه أحمد (2/277 ، رقم 7713) ، ومسلم (4/1986 ، رقم 2564) . وأخرجه أيضًا: البيهقي (6/92)

[3] مسلم في کتاب البر، باب انصر أخاك ظالماً أو مظلوماً (4/1998)، (ش: 2584)؛ به  همین معنا؛ و أحمد (3/99)؛ والبخاری مع الفتح فی کتاب المظالم، باب أعن أخاك ظالماً أو مظلوماً (5/98)، (ش: 2443، 2444)؛ وکتاب الإکراه، باب یمین الرجل لصاحبه (12/223)، (ش: 6952)

[4] البخاری مع الفتح، کتاب الإیمان، باب من الإیمان أن یحب لأخیه ما یحب لنفسه (1/56)، (ش: 13)؛ ومسلم، کتاب الإیمان، باب الدلیل على أن من خصال الإیمان أن یحب لأخیه ما یحب لنفسه (1/67)، (ش: 45)

[5] البخاری مع الفتح، فی کتاب الإیمان، باب أی الإسلام أفضل (1/54)، (ش: 11)؛ ومسلم کتاب الإیمان، باب بیان تفاضل الإسلام وأی الأمور أفضل (1/65)، (ش: 41)؛ متن از مسلم می‌باشد.

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(38- қисмат)

Дар хар сурат замоники вахдат заминахойи иттиходи фикрий, ақидатий,созмоний ва рахбариро ба вужуд оварда бошад хамиша маншаъи тахаввул ва дигаргуни буда аст; чун манбаъи қудрат аст. Қудрат ва бозуйи тавонмандики хам куффори ошкор ва пинхон метавонанд аз он истефода кунанд хам муслимин.

Хуб холо агар шахс ё гурух ва жамоати аз ахли қибла ба ин даража аз дарк ва огохи шаръий дар мовриди ахамият ва жойгохи вахдат расида бошад ва аз олудагихойики

تَعْرِفُ مِنْهُمْ وَتُنْكِرُ و از دُعَاةٌ عَلَى أَبْوَابِ جَهَنَّمَ

фосила гирифта бошад, лозим аст бо тадаббур ва таъаммуқ дар мафхум ва жўвхара ва коркарди вахдат, чанон фахмида ва даркиш карда бошадки бо тазриқи жовхарайи вахдат ба бадан, дар хун ва селулхойи шахс муваххиди мўъмин жори бишавад, ва таъсири амалий худишро дар шахсият ва рафториш нишон бидихад. Танхо каси метавонад иддаойи вахдат кунад ва танхо каси лиёқати дарк ва фахми амиқи вахдатро дорадки дар зиндаги жиходий ва муборизотиш онро ба намойиш бигузорад ва амалан нишониш бидихад.

Вокуниши афрод ва жамоатхо ва гуруххо ва ахзоб ва шўрохойи кучак дар баробари вахдати исломий, ва мезони посдорийи қалбий, каломий ва амалий аз ин вахдати муборак меъёри астки шахс бо он худишро ба еки аз жаноххо ва жибхахо наздик мекунад. Ё жанох ва жибхайи мужохидин фи сабилиллах, ё жанох ва жибхайи жангжуёни фи сабилиттоғут ва ғейри аз ин да жанох жанохи севуми вужад надорад:

الَّذِينَ آمَنُوايُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالَّذِينَ كَفَرُوا يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ الطَّاغُوتِ (نساء/76)

Вокуниши сегонайи амалий ва забоний ва қалбий шахс дар баробари вахдат метавонад дар шахс сифотиро ба вужуд биёварадки ба еки аз жаноххо мутаъаллиқ аст ва ё аъмолиш дар хидмати еки аз жаноххо ва жибха хаст.

Албатта вахдати хамки дар шариати аллох зомини хифзи қудрат ва пирузи аст вахдати иймони огохона ва хадафманд аст. Дўври хам жамъ шудани афрод ва гуруххойи мухталифул манофеъки наметавонанд ва ё намехоханд дар масири ахдофи ташкили ин вахдат, чун касби қудрати хукумати исломий ва ташкили шўройи  улил амри вохид ва ижмоъи вохид ва уммати вохид ва жамоати вохид харакат кунанд, хам масир хондани инхо иштибох аст.

Чун инон мунофиқин ва секулярзадахойи хастандки то авзоъи сиёсий офтобий ва бар вафқи муроди онхост дар кинори мужохидин мемонанд ва замоники хавойи сиёсий ва жавви хокими тоғутий аваз шуд ё аз жойи дигари ва иддайи бехтар ва имтиёзи бехтари бароишон пейдо шуд ба суръат аз сафи мужохидин пароканда ва мутафарриқ мешаванд, ва хатто дастайи аз онон дар қолиби ислохталабий вориди хамон системи тоғутий мешаванд, ва дастайи дигарики имтиёзоти бехтари гирифтанд алайхи мужохидин ва ба нафъи тоғутхо жибхасози ва жибхагири хам мекунанд. Он даста аз муслимини содиқ хамки фариби инхоро хурданд ва мутаважжих шуданд, ё дубора ба сафи мужохидин бармегарданд ё аксаран ба мунфаридини барида ва ноумид гушагири табдил мешаванд.

Қоидаи куллий ин астки нисбат ба ахли қибла хусни зон дошта бошем ва то онжойики метавонем барои муслимин узри биёварем, дар ин сурат муслимин мажбуранд ва бояд нисбат ба хамдигар хусни зон дошта бошанд ва усули хусни зон доштанро ёд бигиранд. Хам чанин бояд ровшангарона хамдигарро бо хатохойимон пазиро бошем, чун хаммайи мо сохиби хато ва иштибох хастем. Пас бояд хамдигарро тахаммул кунем ва манофеъи хамдигарро риоят кунем. Аммо муслимин мажбур нестанд касоники бо онон ихтилофи манофеъи шадид ва ихтилофи назари амиқ ва ихтилофи хадафи возихи дорандро дар шўрохойишон ба бахонайи вахдат жо бидиханд. Балки шўро танхо метавонад бо инхо пеймонхойи муваққатий ё муддатдори бибандад. Масалайи шўройи муслимин, ва табаъият аз ижмоъи вохиди ин шўро, ва вахдати огохона ва хадафманди муслимин чизи аст, ва масалайи эътилоф чизи дигари астки хар кудомишон тобеъи шароити хосси худишон хастанд.

Вахдати хадафманд танхо замони метавонад муваллид ва манбаъи қудрати фарогир ва хамишаги бишавадки муттакийи бар ду асли огохихойи ақидатий, тасфия ва тазкия ва сипас бар асоси тарбияти созмоний ва инзиботий ва харакатий бошад. замоники вахдати хадафманд дар ин масир дар харакат бошад метавонад ба хаёти табиий худиш дар рушд ва шукуфоийи хар чи бештар идома бидихад. Ва барои инки “вахдат” чанин харакат ва жараёни аз рохкорхойи кам хатотари барои хифз ва қавийтар кардани худиш бештарин истефодахоро бибарад, бояд динро ба тадриж ва созмондехи шуда ёд бигирад, ва аз торихи зиндагийи “ вахдат” дар қуръон ва суннат ва аз торихи зиндагийи  “вахдат” аз баъди аз фовти росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ва аз торихи зиндагийи “вахдат” соири милали ғейри мусалмон ва аз торихи зиндагийи “вахдат” худиш умури лозимро ёд бигирад ва бозхони кунад ва ибрат бигирад. бале, бо вахдат бояд хамчун ек мовжуди зиндаи бисёр таъсиргузор нигох кунад ва хаёт ва зиндаги вахдатро дар шароити мухталиф ва жавомеъи мухталиф баррасий кунад ва хамчун ек нутфа ва нузод барои зинда нигах доштан, ва парвариш ва тақвияти он ва қарор додани он дар масири такомул аз тамоми тажрубиёти мовжуд истефода кунад.

(идома дорад…….)

---

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(37-қисмат)

На торихи қуръон ва на торихи мактуби башар хам равиши дигариро тажруба накарда аст ва ба исбот нарасидаки дар он бо хавохиш ва таманно ва дуо ва гиря ва зори ва бо фарханг будан ва муаддабона сухбат кардан ва хуб пушидан хукми аллох жойгузини хукми жохилият ва тоғут шуда бошад ва жохилият ва тоғутхо довталабона кинор бираванд ва даст аз манофеъишон ва даст аз жангидан бо қонуни шариати аллох кашида бошанд. Возих астки касби қудрат аз тариқи вахдати огохона ва хадафманди ягона хал мешавад, ва тафарруқики асосийтарин самми кушанда ва аз бейн барандайи вахдати астки ин вахдат аз сарчишмахойи асосий қудрат ба шумор меравад.

. وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَا تَنَازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَتَذْهَبَ رِيحُكُمْ ۖ وَاصْبِرُوا ۚ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ (انفال/46)

Бале,вахдати хадафманд ва огохона ва харакатики аз

«أَطعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ»

Сарчишма гирифта аст рухи қудрат аст. Ва тафарруқ айни зиллат, хўри, пасти ва беубухати аст.

Дар ин сурат вахдати огохона,хадафманд ва харакатий ек пружа ва тарх аст, ва ин пружа дар зиндаги воқеий ва рузмарайи муслимин анжом мешавад на дар китобхонахо ва сокини дохили кутуб. Агар гуфта мешавадки тафрақа андозон ва виррожхойи китобхонайики жойи нишастанд ва бо кутохфикрий ва таваххумоти худишон асбоби тафарруқро фарохам мекунанд бояд танбех бишаванд, ва агар гуфта мешавадки бар алайхи ин фусилхойи ағлаби муздур ва гох бар алайхи бародарони номутаодил ва номезон ва жохили худимон вориди прусайи нақд ва жанги нарм мешавем, тамоми ин корхо барои мухофизат аз шўройи муслимин ва мухофизат аз вахдати хадафманд ва огохонайи муслимин, ва барои касби қудрати бузург бар алайхи душмани бузург аст; аммо ин ду тейф моро дар холати изтирор ва дифоъ қарор доданд, ва жанги нарм ва гох жанги гармро бар муслимин тахмил карданд ва чорайи жуз дафъ намонда аст.

Дар инжо вахдати огохона ва хадафмандий мо ба маъни аз бейн бурдани орои мухталиф ва жиловгири аз ирояйи ижтиходоти мухталиф дар шўро нест, балки манзур аз вахдати хадафманд ва огохона, вахдати харакатийи астки дар ин вахдати хадафманд ва харакатий , равиш ва хатмаши шўро бо ижмоъи вохид ва ексон, мажмуъайи аз эътиқодоти ровшан ва беибхом, ва мажмуъайи аз стротежихойи ровшан ва беибхомро, дар мовриди хол ва оянда, дар равиши бархурд бо воқеиятхойи айни жомеъа нишон медихад ва ироя медихад, он хам возих, ровшан ва беибхом.

Талоши ошкор барои харакат ба самти ташкили умма вохид аз коноли шўройи вохиди муслимин ва ирояйи ижмоъи вохид ва ташкили дуборайи жамоати вохид ба жойи жамоатхойи мухталиф ва ташкили уммати вохид ба жойи умматхойи мутаъаддид. То машмули фармудайи аллох шавемки мефармояд:

كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ…  (ال عمران / 110)

Холо шўройи улил амри фуқахойи исломий уммати вохид бо ижмоъйи вохид ва раъйи вохидиро барои даъват ва таблиғ ташкил медихад:

وَلْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ   (آل عمران/ 104 )

Ин уммат хаммаги ек раъй ба мардум медиханд ва раъйи ин мабаллиғ бо он еки фарқи надорад, дар ин масжид ё ин махалла ё ин шахр ё ин устон ё ин кишвар чизи намегуянд ва дар масжид ва махалла ва шахр ва русто ва мантақайи дигари чизи дигари бигуянд. Хамма ек чиз мегуянд ва мардумро бо оройи махталифишон саргардон ва мутафарриқ намекунанд.

Албатта ин вахдат ва шўро васоили хастандки хамма метавонанд аз онхо истефода кунанд. Чизи мисли мошин, хавопимо, тонк ва соири васоил. Хар каси метавонад аз ин шўро барои расидан ба вахдат ва афзойиши қудрат ва нигахдори аз қудрат аз он истефода кунад ва дар рохи ахдофи хосси худиш аз он истефода кунад. Ин амри ғалат ва тасаввури ботили астки танхо муслимин ва мустазъафин хаққи истефода аз мошинро доранд ва тоғутхо ва золимин аз ин хақ махруманд ва бояд улоғ савори кунанд. Мошин савори хаққи нестки худованд онро мухтасси мусалмонон ва мазлумин қарор дода бошад ва дигаронро махрум карда бошад. шўро ва вахдат хам дуруст ба хамин шева суннати аз суннатхойи ла ятағойяри илохий ва абзори арзишманд ва сарневиштсози астки мазлумин ва бахусус мустазъафини ахли қибла аз хамма ба он мустахақтар хастанд ва тахия кардани асбоб ва касби вахдат хам бар мусалмонон вожиб ва зарурийтар аст.

Дар ин сурат вахдат ва муттахид шудан боиси ба вужуд омадани нийру ва қудрати азим ва пуртахаррук мешавадки дар хар мақтаъи замони ва макони агар мутаносиби бо пешрафтхойи хамон замон ва макон аз ин вахдат истефода бишавад тавониста аст тахаввулот ва дигаргунихойи азими мусбат ё манфийро ба вужуд биёварад.

-тахаввулот ва дигаргунихойи мусбат мисли сипохи росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ё сипохи Абу Бакр Сиддиқ ё сипохи Умар Форуқ ё сипохи Салохиддин Айюбий ё сипохи Юсуф ибни Тошфин ва Сайфуддин Қутуз ва амсолихим.

-тахаввулот ва дигаргунихойи манфий хам мисли: сопохи Чангизхон муғул ва иттиходияйи феълий ба рахбари секуляристхойи жахоний чун амрико ва русия ва чин ва нато ва ғейрих.

(идома дорад……..)