وَاعْتَصِمُوا

Муқаддамот дарслари / олтинчи дарс: нима қилиш керак? Онгли,мақсадли ва харакатланувчи вахдат.

Шайх Абу Хамза хўромий хафизахуллохнинг аудио тасмасидан ёзиб олинган.

(13-қисм)

Мана бу холатда кўриниб турганидек, мусулмонлар ўзларидаги ўзгариш сабабли нубувват манхажига асосланган хилофатни қўлдан бой беришга шароитни мухайё қилишган ва нубувват манхажига асосланган хилофат шохигарлик ва мулукият хукуматига айланиб қолди, хозирги кунгача бизлар бу хукуматларни катта ва кичик шаклларига гувох бўлиб келяпмиз. Аллох таоло мархамат қиладики:  

 وَاتَّقُواْ فِتْنَةً لاَّ تُصِیبَنَّ الَّذِینَ ظَلَمُواْ مِنکُمْ خَآصَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ (انفال/25)

Хамда сизлардан фақат золим кимсаларнинг ўзигагина етмай (балки барчага етадиган) балодан сақланингиз! Ва билингизки, албатта аллохнинг азоби қаттиқдир.

Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мархамат қиладиларки:

« لتُنْقَضَنَّ عُرَى الْإِسْلَامِ ،عُرْوَةً عُرْوَةً , فَكُلَّمَا انْتَقَضَتْ عُرْوَةٌ، تَشَبَّثَ النَّاسُ بِالَّتِي تَلِيهَا ، وَأَوَّلُهُنّ نَقْضًا الْحُكْمُ، وَآخِرُهُنَّ الصَّلَاةُ»

Ислом дасталари бирма-бир синдирилади, бу дасталардан бири нобуд бўлган пайтида одамлар унга  яқинроқ бўлганига чанг солишади, уларнинг аввали хукм ва охиргиси намоздур. Яъни нубувват манхажига асосланган хилофатни канали орқали хукмни синдирилгандан сўнг одамлар унга яқинроқ бўлган нарсага чанг солишди. У замонда мусулмонлар бани умайя шохигарлигига асосланган хукуматга чанг солишди ва аста-секинлик билан бошқа  дасталар синдирилди, тоинки бизларни замонимизга етиб келди, албатта ўша замонда бошлаб берилган фитналар хали-хануз бизларгача етиб келган, бўлиб хам шиддатлироқ суратда давом этяпган.

Хар қандай холатда хам, бани умайянинг мулукият ва шохигарлик хукумати изтирорий холатда қабул қилинди, мана бу изтирорий бадал хукуматда “аззарурот тубихул махзурот” хукми бўйича жуда кўп асхоблар мавжуд бўлишган, улар баттардан пархез қилиш ва шаръий вожибни  бажариш учун хам бу хукуматга байъат беришган. Нима учун вожиб? Чунки бошқа вожибларни мана шу хукумат орқали бажариларди ва агар бу хукумат бўлмайдиган бўлса бошқа вожибларни бажариб бўлмас эди.    

  مَا لاَ يَتِمُّ الْوَاجِبُ إِلاَّ بِهِ؛ فَهُوَ وَاجِبٌ.

Биз зарурат холатида халол ва покиза озуқани қўлдан бой берган ва бошқа озуқага эга бўлмаган  пайтимизда, жонимизни сақлаб қолиш учун ўлган хайвонларни гўшти ёки бошқа нахий қилинган нарсалардан фойдаланамиз, бу ерда ўлган хайвонларни гўштини истиъмол қилиш яна қайтадан покиза ва халол таомни қўлга киритгунимизча ва зарурат холатидан чиққинимизгача  бизларга вожиб бўлади. Чунки жонни сақлаб қолиш вожибдур, фақатгина мана шу ўлик хайвонни гўштини истеъмол қилиш билан бизлар жонимизни нажот берамиз, демак ўлаксани гўштини истеъмол қилиш хам бизларга вожиб бўлади. Нубувват манхажига асосланган хилофатни қўлдан бой берган ва бошқа нарсага эга бўлмаган вақтимизда, динимизни ва исломимизни сақлаб қолиш учун исломий бадал хукуматдан панох топамиз, тоинки мана бу заруратларимиз ўртадан кўтарилгунча ва яна қайтадан нубувват манхажига асосланган хилофатни қўлга киритмагунимизча.

Бизлар шуни хам яхши биламизки, ана ўша зарурат холатига тушиб қолганимизда жонимизни сақлаб қолиш учун ўлик хайвонни гўштини истеъмол қилишга мажбур бўлишимиз, бу масалан ўлаксани гўштини хидини ёмон кўрганлигимиз ёки уни мазасини ёқтирмаганимиз ёки ўлаксани гўштини рангини ёмон кўришимиз учун эмас, балки  фақат жонимизни сақлаб қолиш учундур; бизлар мана бу ўлаксани гўштини жуда хам ёмон кўрамиз. Бизларнинг мана бу гўштдан фойдаланишимизни далили, иллати ва бизларни мақсадимиз танхо жонимизни сақлаб қолиш холос, яъни ана ўша мақсадимизга етиб олиш, энди ўзимизни мақсадимизга етиб олгач эса ўлаксани гўштини ташлаб юборамиз.   

إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَیْکُمُ الْمَیْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنزِیرِ وَمَا أُهِلَّ بِهِ لِغَیْرِ اللّهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَیْرَ بَاغٍ وَلاَ عَادٍ فَلا إِثْمَ عَلَیْهِ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ‏(بقره/173)

У сизларга фақатгина ўлакса,қонни, тўнғиз гўштини ва аллохдан ўзгага аталиб сўйилган нарсаларнигина харом қилди. энди кимки золим ва хаддан ошмаган холида ночор вазиятда қолса гунохкор бўлмайди. Албатта аллох мағфират қилгувчи, рахмлидур.

Шубхасиз динни сақлаб қолишлик жонни сақлаб қолишдан кўра муқаддамроқдур, молу-дунё буни  барчаси  дунёвий истакларимиздур, агар изтирорий холатга тушиб қолсак,  динимизни сақлаб қолиш учун ночор холда шаръий асбобларга қўл уришимиз табиий нарса, динимизни  сақлаб қолиш жонимизни ва бошқа дунёвий  нарсаларни  сақлаб қолишдан кўра юқорироқда туради.

Энди ана ўшанча сахобалар исломий изтирорий бадал хукуматга рози бўлиб тан берган бўлсалар, бу динларини сақлаб қолиш ва мақсадларига етиш учун бўлган, улар бу хукуматни тасдиқлашни ёки нубувват манхажига асосланган хилофатни нобуд қилишни ёки муовиянинг Али ибни Аби Толибни замонидан тортиб Хасан ибни Алини замонигача бу мақомга етиш учун  қилган амалларини тасдиқлашни қасд қилишган эмас, йўқ, балким мусулмонларнинг  ўзлари ўзларида  вужудга келтиришган манфий асбоблар, ўзгаришлар мана бу буюк кишиларни шундай изтирорий холатга солиб қўяди, улар натижада шундай қарор қабул қилишадики, тафарруқдан қочиш,мусулмонларни ўртасидаги қирғинга хотима бериш ва Усмонни ўлимидан сўнг тўхтаб қолган исломий фатхларни қайтадан бошлаш, хамда мусулмонларни орасига амният ва фаровонлик қайтиб келиши ва бундан бошқа бизлар бехабар бўлган бошқа яхшиликлар   учун бу ишга қўл уришади, бу ерда исломий изтирорий бадал хукуматдан кўра бошқа йўл йўқ, ночор холда мавжуд  изтирорий вазиятда мана бу пастроқдаги исломий бадалдан фойдаланиш керак. 

Инсон изтирорий холатга тушиб қолганида оддий ишга рўбарў бўлмаслиги аниқ нарса, агар намозингни туриб ўқишга қодир бўлмайдиган бўлсанг, уни ўтириб бўлса хам ўқийсан, яъни баданингда бир айб вужудга келган, лекин намозингни тарк қилмайсан ва айбингга қарамасдан намозингни ўтирган холда давом эттирасан, энди агар ётган холда намозингни ўқийдиган бўлсанг,демак жисмингда янада каттароқ айб мавжуд, шу сабабли фарз бўлган  намозларингни ўзини оддий кўринишида бажара олмайсан, аммо барибир уни тарк қилмайсан ва ётган холда бўлса хам  бажарасан. Мана бу айб ва нуқсонларни хаммаси намозингни ўқишингга монеъ бўла олмайди, хатто агар поклик ва  нопоклик ё тахорат олиш ва олмаслик ё таяммум олишга қодир бўлиш ва таяммум қилмаслик борасида мушкилотларга дучор бўлсанг хам ва бундан кўра изтирорий,баттарроқ холатларга тушиб қолсанг хам барибир бу холатлар сабабли фарзи аъйн бўлган намозингни тарк қила олмайсан.

(давоми бор……..)

مُقَدَّمات دَرسلَرِی/ آلتِینچِی دَرس: نِیمَه قِیلِیش کِیرَک؟ آنگلِی، مَقصَدلِی وَ حَرَکَتلَه نوُچِی وَحدَت.

شیخ ابو حمزه هورامی حفظه الله نی ااودیا تسمه سیدن یازیب آلینگن.

(13-قیسم)

مَنَه بُو حالَتدَه کوُرِینِیب توُرگه نِیدِیک، مُسُلمانلَر اوُزلَرِیدَگِی اوُزگه رِیش سَبَبلِی نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن خِلافَتنِی قوُلدَن بای بِیرِیشگه شَرائِطنِی مُهَیّا قِیلِیشگن وَ نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن خِلافَت شاهِیگرلِیک وَ مُلوُکِیَت حُکوُمَتِیگه اَیلَه نِیب قالدِی، حاضِرگِی کوُنگه چَه بِیزلَر بُو حُکوُمَتلَرنِی کَتتَه وَ کِیچِیک شَکللَرِیگه گوُواه بُولِیب کِیلیَپمِیز. اَلله تَعالَی مَرحَمَت قِیلَه دِیکِی: وَاتَّقُواْ فِتْنَةً لاَّ تُصِیبَنَّ الَّذِینَ ظَلَمُواْ مِنکُمْ خَآصَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ (انفال/25)  هَمدَه سِیزلَردَن فَقَط ظالِم کِیمسَه لَرنِینگ اوُزِیگه گِینَه یِیتمَی ( بَلکِی بَرچَه گه یِیتَه دِیگن ) بَلادَن سَقلَه نِینگِیز! وَ بِیلِینگِیزکِی، اَلبَتَّه اَلله نِینگ عَذابِی قَتتِیقدِیر. رَسُول الله صَلَّی الله عَلَیهِ وَسَلَّم مَرحَمَت قِیلَه دِیلَرکِی:     « لتُنْقَضَنَّ عُرَى الْإِسْلَامِ ،عُرْوَةً عُرْوَةً , فَكُلَّمَا انْتَقَضَتْ عُرْوَةٌ، تَشَبَّثَ النَّاسُ بِالَّتِي تَلِيهَا ، وَأَوَّلُهُنّ نَقْضًا الْحُكْمُ، وَآخِرُهُنَّ الصَّلَاةُ»  اِسلام دَستَه لَرِی بِیرمَه – بِیر سِیندِیرِیلَه دِی، بُو دَستَه لَردَن بِیرِی نابوُد بوُلگن پَیتِیدَه آدَملَر اوُنگه یَقِینراق بوُلگه نِیگه چَنگ سالِیشَه دِی، اوُلَرنِینگ اَوَّلِی حُکم وَ آخِیرگِیسِی نَمازدوُر. یَعنِی نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن خِلافَتنِی کَنَلِی  آرقَه لِی حُکمنِی سِیندِیرِیلگندَن سُونگ آدَملَر اوُنگه یَقِینراق بُولگن نَرسَه گه چَنگ سالِیشدِی. اوُ زَماندَه مُسُلمانلَر بَنِی اوُمَیَّه شاهِیگرلِیگِیگه اَساسلَنگن حُکوُمَتگه چَنگ سالِیشدِی وَ اَستَه – سِیکِینلِیک بِیلَن باشقَه دَستَه لَر سِیندِیرِیلدِی، تائِنکِی بِیزلَر زَمانِیمِیزگه یِیتِیب کِیلدِی، اَلبَتَّه اوُشَه زَماندَه باشلَب بِیرِیلگن فِتنَه لَر هَلِی – هَنوُز بِیزلَرگه چَه یِیتِیب کِیلگن، بوُلِیب هَم شِددَتلِیراق صُورَتدَه دَوام اِیتیَپگن.

هَر قَندَی حالَتدَه هَم، بَنِی اوُمَیَّه نِینگ مُلوُکِیَت وَ شاهِیگرلِیک حُکوُمَتِی اِضطِرارِی حالَتدَه  قَبوُل قِیلِیندِی، مَنَه بُو اِضطِرارِی بَدَل حُکوُمَتدَه  «الضرورات تبيح المحظورات» حُکمِی بُویِیچَه جوُدَه کوُپ اَصحابلَر مَوجُود بُولِیشگن، اوُلَر بَتتَردَن پَرهِیز قِیلِیش وَ شَرعِی واجِبنِی بَجَه رِیش اوُچُون هَم بُو حُکوُمَتگه بَیعَت بِیرِیشگن. نِیمَه اوُچُون واجِب؟ چُونکِی باشقَه واجِبلَرنِی مَنَه شُو حُکوُمَت آرقَه لِی بَجَه رِیلَردِی وَ اَگر بُو حُکوُمَت بوُلمَیدِیگن بُولسَه باشقَه واجِبلَرنِی بَجَه رِیب بوُلمَس اِیدِی.  مَا لاَ يَتِمُّ الْوَاجِبُ إِلاَّ بِهِ؛ فَهُوَ وَاجِبٌ.

بِیز ضَرُورَت حالَتِیدَه حَلال وَ پاکِیزَه آذوُقَه نِی قوُلدَن بای بِیرگن وَ باشقَه آذوُقَه گه اِیگه بوُلمَه گن پَیتِیمِیزدَه، جانِیمِیزنِی سَقلَب قالِیش اوُچُون اوُلگن حَیوانلَرنِی گوُشتِی یاکِی نَهِی قِیلِینگن نَرسَه لَردَن فایدَه لَه نَه مِیز، بُو یِیردَه اوُلگن حَیوانلَرنِی گوُشتِینِی اِستِعمال قِیلِیش یَنَه قَیتَه دَن پاکِیزَه وَ حَلال طَعامنِی قوُلگه کِیرِیتگوُنِیمِیزچَه وَ ضَرُورَت حالَتِیدَن چِیققِینِیمِیزگه چَه بِیزلَرگه واجِب بوُلَه دِی. چوُنکی جاننِی سَقلَب قالِیش واجِبدوُر، فَقَطگِینَه مَنَه شُو اوُلِیک حَیواننِی گوُشتِینِی اِستِعمال قِیلِیش بِیلَن بِیزلَر جانِیمِیزنِی نَجات بِیرَه مِیز، دِیمَک اوُلَکسَه نِی گوُشتِینِی اِستِعمال قِیلِیش هَم بِیزلَرگه واجِب بوُلَه دِی. نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن خِلافَتنِی قوُلدَن بای بِیرگن وَ باشقَه نَرسَه گه اِیگه بوُلمَه گن وَقتِیمِیزدَه، دِینِیمِیزنِی وَ اِسلامِیمِیزنِی سَقلَب قالِیش اوُچُون اِسلامِی بَدَل حُکوُمَتدَن پَناه تاپَه مِیز، تائِنکِی مَنَه بُو ضَرُورَتلَرِیمِیز اوُرتَه دَن کوُتَه رِیلگوُنچَه  وَ یَنَه قَیتَه دَن نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن خِلافَتنِی قوُلگه کِیرِیتمَه گوُنِیمِیزچَه.

بِیزلَر شوُنِی هَم یَحشِی بِیلَه مِیزکِی، اَنَه اوُشَه ضَرُورَت حالَتِیگه توُشِیب قالگه نِیمِیزدَه جانِیمِیزنِی سَقلَب قالِیش اوُچُون اوُلِیک حَیواننِی گوُشتِینِی اِستِعمال قِیلِیشگه مَجبُور بوُلِیشِیمِیز، بُو مَسَلاً اوُلَکسَه نِی گوُشتِینِی حِیدِینِی یامان کوُرگنلِیگِیمِیز یاکِی اوُنِی مَزَه سِینِی یاقتِیرمَه گه نِیمِیز یاکِی اوُلَکسَه نِی گوُشتِینِی رَنگِینِی یامان کوُرِیشِیمِیز اوُچُون اِیمَس، بَلکِی فَقَط جانِیمِیزنِی سَقلَب قالِیش اوُچُوندوُر؛ بِیزلَر مَنَه بوُ اوُلَکسَه نِی گوُشتِینِی جوُدَه هَم یامان کوُرَه مِیز. بِیزلَرنِینگ مَنَه بوُ گوُشتدَن فایدَه لَه نِیشِیمِیزنِی دَلِیلِی، عِللَتِی وَ بِیزلَرنِی مَقصَدِیمِیز تَنها جانِیمِیزنِی سَقلَب قالِیش حالاص، یَعنِی اَنَه اوُشَه مَقصَدِیمِیزگه یِیتِیب آلِیش، اِیندِی اوُزِیمِیزنِی مَقصَدِیمِیزگه یِیتِیب آلگچ اِیسَه اوُلَکسَه نِی گوُشتِینِی تَشلَب یوُبارَه مِیز.

إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَیْکُمُ الْمَیْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنزِیرِ وَمَا أُهِلَّ بِهِ لِغَیْرِ اللّهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَیْرَ بَاغٍ وَلاَ عَادٍ فَلا إِثْمَ عَلَیْهِ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ‏(بقره/173) اوُ سِیزلَرگه فَقَطگِینَه اوُلَکسَه، قاننِی، توُنغِیز گوُشتِینِی وَ اَلله دَن اوُزگه گه اَتَه لِیب سوُیِیلگن نَرسَه لَرنِیگِینَه حَرام قِیلدِی. اِیندِی کِیمکِی ظالِم وَ حَددَن آشمَه گن حالِیدَه ناچار وضِیعیَتدَه قالسَه گوُناهکار بُولمَیدِی. اَلبَتَّه اَلله مَغفِرَت قِیلگوُچِی، رَحملِیدوُر.

شُبهَه سِیز دِیننِی سَقلَب قالِیشلِیک جاننِی سَقلَب قالِیشدَن کوُرَه مُقَدَّمراقدوُر، مالوُ- دُنیا بوُنِی بَرچَه سِی دُنیاوِی اِیستَکلَرِیمِیزدوُر، اَگر اِضطِرارِی حالَتگه توُشِیب قالسَک، دِینِیمِیزنِی سَقلَب قالِیش اوُچُون ناچار حالدَه شَرعِی اَسبابلَرگه قوُل اوُرِیشِیمِیز طَبِیعِی نَرسَه، دِینِیمِیزنِی سَقلَب قالِیش جانِیمِیزنِی وَ باشقَه دُنیاوِی نَرسَه لَرنِی سَقلَب قالِیشدَن کوُرَه یوُقارِیراقدَه توُرَه دِی.

اِیندِی اَنَه اوُشَنچَه صَحابَه لَر اِسلامِی اِضطِرارِی بَدَل حُکوُمَتگه راضِی بوُلِیب تَن بِیرگن بوُلسَه لَر، بُو دِینلَرِینِی سَقلَب قالِیش وَ مَقصَدلَرِیگه یِیتِیش اوُچُون بوُلگن، اوُلَر بُو حُکوَمَتنِی تَصدِیقلَشنِی یاکِی نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن خِلافَتنِی نابوُد قِیلِیشنِی یاکِی مُعاوِیَه نِینگ عَلِی اِبنِ اَبِی طالِبنِی زَمانِیدَن تارتِیب حَسَن اِبنِ عَلِینِی زَمانِیگه چَه بُو مَقامگه یِیتِیش اوُچُون قِیلگن عَمَللَرِینِی تَصدِیقلَشنِی قَصد قِیلِیشگن اِیمَس، یوُق، بَلکِیم مُسُلمانلَرنِینگ اوُزلَرِی اوُزلَرِیدَه وُجُودگه کِیلتِیرِیشگن مَنفِی اَسبابلَر، اوُزگه رِیشلَر مَنَه بُو بُویُوک کِیشِیلَرنِی شوُندَی اِضطِرارِی حالَتگه سالِیب قوُیَه دِی، اوُلَر نَتِیجَه دَه شوُندَی قَرار قَبُول قِیلِیشَه دِیکِی، تَفَرُّقدَن قاچِیش مُسُلمانلَرنِی اوُرتَه سِیدَگِی قِیرغِینگه خاتِیمَه بِیرِیش وَ عُثماننِی اوُلِیمِیدَن سُونگ توُحتَب قالگن اِسلامِی فَتحلَرنِی قَیتَه دَن باشلَش، هَمدَه مُسُلمانلَرنِی آرَه سِیگه اَمنِیَت وَ فَراوانلِیک قَیتِیب کِیلِیشِی وَ بوُندَن باشقَه بِیزلَر بِی خَبَر بوُلگن باشقَه یَحشِیلِیکلَر اوُچُون بُو اِیشگه قوُل اوُرِیشَه دِی، بوُ یِیردَه اِسلامِی اِضطِرارِی بَدَل حُکوُمَتدَن کوُرَه باشقَه یوُل یوُق، ناچار حالدَه مَوجُود اِضطِرارِی وَضِیعیَتدَه مَنَه بُو پَستراقدَگِی اِسلامِی بَدَلدَن فایدَه لَه نِیش کِیرَک.

اِنسان اِضطِرارِی حالَتگه توُشِیب قالگه نِیدَه عاددِی اِیشگه رُوبَرُو بوُلمَسلِیگِی اَنِیق نَرسَه، اَگر نَمازِینگنِی توُرِیب اوُقِیشگه قادِر بوُلمَیدِیگن بوُلسَنگ، اوُنِی اوُتِیرِیب بوُلسَه هَم اوُقِیسَن، یَعنِی بَدَنِینگدَه بِیر عَیب وُجُودگه کِیلگن، لِیکِن نَمازِینگنِی اوُتِیرگن حالدَه دَوام اِیتتِیرَه سَن، اِیندِی اَگر یاتگن حالدَه نَمازِینگنِی اوُقِیدِیگن بوُلسَنگ، دِیمَک جِسمِینگدَه یَنَدَه کَتتَه راق عَیب مَوجُود، شُو سَبَبلِی فَرض بوُلگن نَمازلَرِینگنِی اوُزِینِی عاددِی کوُرِینِیشِیدَه بَجَرَه آلمَیسَن، اَمّا بَرِیبِیر اوُنِی تَرک قِیلمَیسَن وَ یاتگن حالدَه بوُلسَه هَم بَجَرَه سَن. مَنَه بُو عَیب وَ نوُقصانلَرنِی هَمَّه سِی نَمازِینگنِی اوُقِیشِینگگه مانِع بوُلَه آلمَیدِی، حَتَّی اَگر پاکلِیک وَ ناپاکلِیک یا طَهارَت آلِیش وَ آلمَسلِیک یا تَیَمُّوم آلِیشگه قادِر بوُلِیش وَ تَیَمُّوم قِیلمَسلِیک بارَه سِیدَه مُشکِلاتلَرگه دوُچار بوُلسَنگ هَم وَ بوُندَن کوُرَه اِضطِرارِی، بَتتَرراق حالَتلَرگه توُشِیب قالسَنگ هَم بَرِیبِیر بُو حالَتلَر سَبَبلِی فَرضِی عَین بُولگن نَمازِینگنِی تَرک قِیلَه آلمَیسَن.

(دوامی بار…….)

درسهای مقدماتی/درس ششم:  چه باید کرد؟ وحدت آگاهانه، هدفمند و حرکتی

 پیاده شده از نوار صوتی شیخ ابوحمزه المهاجر هورامی حفظه الله

(13-قسمت)

دراین صورت روشن است که چگونه مسلمین با تغییر خودشان اسباب از دست رفتن نعمت خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ را فراهم کردند و این خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ  تبدیل شد به حکومت شاهیگری ملوکیت که تا کنون ما در اشکال و کوچک و بزرگی با آن دست و پنجه نرم می کنیم . الله تعالی می فرماید : وَاتَّقُواْ فِتْنَةً لاَّ تُصِیبَنَّ الَّذِینَ ظَلَمُواْ مِنکُمْ خَآصَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ (انفال/25)‏خویشتن را از بلا و مصیبتی به دور دارید که تنها دامنگیر کسانی نمی‌گردد که ستم می‌کنند (بلکه اگر جلو ستمکاران گرفته نشود ، خشک و تر به گناه آنان می‌سوزد) و بدانید که خداوند دارای کیفر سخت و مجازات شدید است. و رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید:« لتُنْقَضَنَّ عُرَى الْإِسْلَامِ ،عُرْوَةً عُرْوَةً , فَكُلَّمَا انْتَقَضَتْ عُرْوَةٌ، تَشَبَّثَ النَّاسُ بِالَّتِي تَلِيهَا ، وَأَوَّلُهُنّ نَقْضًا الْحُكْمُ، وَآخِرُهُنَّ الصَّلَاةُ»  دستگیره های اسلام یک به یک شکسته می شود، هرگاه یک دستگیره نابود شود مردم به آنچه نزدیک آن است چنگ می زنند، اول آنها شکستن حکم است و آخر آنها نمازاست. با شکستن حکم کردن از کانال  خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ  مردم به آنچه نزدیک بود چنگ زدند. بلکه مسلمین آن زمان به حکومت شاهیگری بنی امیه چنگ زدند و به تدریج دستگیره ها یکی بعد از دیگری شکسته شده اند تا به زمان ما رسیده است و فتنه ای که آن زمان استارتش زده شده است هنوز دامنگیر ما هم هست آن هم با شدت بیشتری.

در هر صورت این حکومت ملوکیت و شاهیگری بنی امیه در حالت اضطرار مورد پذیرش واقع شد که در این حکومت بدیل اضطراری به حکم «الضرورات تبيح المحظورات» اصحاب زیادی هم وجود داشتند و بالاجبار برای پرهیز از بدتر و انجام یک واجب شرعی به آن بیعت هم دادند.  واجب چرا؟ چون انجام واجبهای دیگری از طریق این حکومت انجام می شوند و اگر این حکومت نباشد دیگر واجبات هم انجام نمی شوند .  مَا لاَ يَتِمُّ الْوَاجِبُ إِلاَّ بِهِ؛ فَهُوَ وَاجِبٌ.

ما در حالت ضرورت زمانی که خوراک تمیز و حلال را از دست می دهیم و نداریم، برای حفظ جانمان به گوشت مردار و چیزهای دیگری که نهی شده اند پناه می بریم، و خوردن این گوشت مردار برای حفظ جانمان بر ما واجب می شود تا این ضرورتمان رفع بشود و دوباره به طعام سالم و حلال دست پیدا کنیم. چون حفظ جان واجب است و تنها از طریق این گوشت مردار است که ما می توانیم جانمان را نجات بدهیم پس خوردن این گوشت مردار هم واجب می شود. زمانی هم  که خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ را از دست دادیم و نداریم برای حفظ دینمان و اسلاممان به حکومت بدیل اسلامی پناه می بریم تا این ضرورتمان هم رفع بشود و دوباره به  خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ  بر گردیم .

این هم می دانیم زمانی که ما در حالت ضرورت قرار می گیریم و مجبور می شویم که مثلا برای حفظ جانمان گوشت مردار بخوریم  به دلیل حفظ جانمان است نه به دلیل اینکه مثلا از بوی این مردار یا از مزه ی این مردار یا از رنگ این مردار خوشمان می آید؛ نخیر، ما خیلی هم از این لاشه بدمان می آید. دلیل و علت و هدف استفاده مان از این گوشت، تنها حفظ جانمان است و رسیدن به این هدف است، و زمانی که به این هدفمان رسیدیم آن را هم دور می اندازیم.

إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَیْکُمُ الْمَیْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنزِیرِ وَمَا أُهِلَّ بِهِ لِغَیْرِ اللّهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَیْرَ بَاغٍ وَلاَ عَادٍ فَلا إِثْمَ عَلَیْهِ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ‏(بقره/173) تنها مردار و خون و گوشت خوک و آنچه نام غیرخدا (به هنگام ذبح) بر آن گفته شده باشد بر شما حرام کرده است. ولی آن کس که مجبور شود (به خاطر حفظ جان از آن اشیاء حرام بخورد) در صورتی که علاقمند (به خوردن و لذّت بردن از چنین چیزها نبوده است ) و متجاوز (از حدّ سدّجوع هم) نباشد، گناهی بر او نیست. بی‌گمان خداوند بخشنده و مهربان است .‏

بدون شک حفظ دین مقدم بر حفظ جان، مال و دنیا و تمام خواسته های دنیوی ماست و طبیعی است که اگر ما برای حفظ دینمان درحالت اضطرار قرار بگیریم ناچارا باید به اسبابی شرعی پناه ببریم که دینمان را حفظ کنیم که بالاتر از جانمان و سایر متعلقات دنیویمان است  .

حالا زمانی که آنهمه صحابه به یک حکومت بدیل اضطراری اسلامی رضایت می دهند به دلیل حفظ دین و رسیدن به اهدافی است که دارند، نه به دلیل تأئید و موافقت با انهدام خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ  یا به دلیل تأئید اعمالی که معاویه از زمان علی بن ابی طالب تا زمان حسن بن علی برای رسیدن به چنین مقامی انجام داده است؛ نه، اسباب و تغییرات منفی که مسلمین در خودشان به وجود آورده بودند این بزرگان را در حالت اضطرار قرار داده بود و به این نتیجه رسیده بودند که برای فرار از تفرق، خاتمه دادند به کشت و کشتار میان مسلمین، شروع کردن مجدد فتوحات اسلامی که از مرگ عثمان تا الان متوقف شده بود، بازگشت رفاه و امنیت به میان مسلمین و دلایل خوب دیگری که از آنها  بی خبریم  ابزاری غیر از این حکومت بدیل اضطراری اسلامی وجود ندارد، و ناچارا باید در وضع اضطراری موجود از این ابزار نازل و بدیل اسلامی استفاده کرد .

   زمانی که انسان درحالت اضطرار قرار می گیرد مشخص است  که با امری عادی سروکله نمی زند، زمانی که نمی توانی ایستاده نماز بخوانی و نشسته نمازت را می خوانی یعنی یک عیبی در بدن به وجود آمده است اما باز نمازت را ترک نمی کنی، و با وجود آن عیب باز نشسته نمازت را می خوانی، حالا اگه مجبور بشوی درازکش نمازت را بخوانی این هم واضح و روشن نشان می دهد که عیب بزرگتری در جسمت هست که نمی توانی فریضه ی نماز را در حالتهای عادیش انجام بدهی اما باز نمازت را ترک نمی کنی و انجامش می دهی . تمام این عیبها مانع آن نمی شوند که تو نتوانی نمازت را بخوانی حتی اگر مشکلاتی در زمینه ی پاکی یا ناپاکی لباس و یا وضو گرفتن یا نگرفتن یا توانائی بر تیمم کردن یا نکردن هم برایت  پیش بیاید و در حالت اضطرار بدتری هم قرار بگیری باز نمی توانی به خاطر این حالتها فرض عین نماز را ترک کنی .

(ادامه دارد…….)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(54- қисмат)

Журм ва азоби тафарруқ барои дунёйи муслимин бисёр болотар аз журми касони астки жохилона фариб хурданд ва жохилона ба далили вужуд заминахойи , дар ақоид ва аъмолишон дучори ширкиёти шуданд. Ташхиси ин бисёр мухим аст. Ахли Ироқ ва Шомки аз асбобхойи мухим табдили хукумати исломий ала минхажин нубувват ба бадили изтирорий он шуда буданд ва илова бар ин муртакиби журми бузурги қатли Хусай розиаллоху анху шуда буданд, аз Абдуллох ибни Умар дар хийни эхром дубора хунипашша ва харом ё халол будани он суъол мекардандки бо дарки исломий жавоб дод: ба ахли Ироқ нигох кунид дар холики духтарзода росулуллох саллаллоху алайхи васалламро шахид мекунанд ва боки надоранд онгох меоянд ва дарборайи хунипашша суъол мекунандки хукми он чист?

Муслимини ин замон ва хатто чандин насл гузашта хам аз хамин метод ва равиш истефода мекунанд, бо доман задан ба азоби тафарруқ ба рохати хуни хамдигарро мерезанд, ба зан ва бачча ва пир ва жавони хамдигар дар марокизи ибодишон рахм намекунанд, ва асбоби ба таъхир офтодани нусратуллох ва хилофатики ба мустазъафин дар замин ваъда дода буд мешаванд, ва илова бар ин, тули умри хукмронийи тоғутхо ва ишғолгарон ба сарзаминхойишон хам изофа мекунанд, ва боиси идомайи фақр ва гурснагий ва тасаллути душманон бар муслимин мешаванд, онвақт дар камоли пурруйи ва ифтихор ва жахолат, худишонро хам фирқайи ножия медонанд, ва бо ифтихор дар мовриди риояти сивок ва мушти риш ва лажбози ва гир додан ба масоили бисёр риз ва жузъий муслимин ва ғейрих ба худишон меболанд ва барои он хикмат тарошихо ва фалсафахо мебофанд. Ин инхирофи ошкор дар масири нусрат ва ёри аллохки каси дар он шак надорад.

Вазифайи мо баёни сторотежихо ва токтикхойи қонуни шариати аллох, холо табаъият  ё адами табаъият аз чанин суннатхо ва қавонини ба худи ашхос бармегардад ва мо на вакили ашхос дар қиёмат хастем ва на бар қалби онон тасаллути дорем:

 وَمَا أَنَا عَلَيْكُمْ بِوَكِيلٍ (یونس/108)‏ و « لَسْتُ عَلَيْكُمْ بِوَكِيلٍ »(انعام/66).

Бо ин вужуд росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:

إِنَّ مِنْ شَرِّ النَّاسِ، رَجُلًا فَاجِرًا، يَقْرَأُ كِتَابَ اللَّهِ لَا يَرْعَوِي إِلَى شَيْءٍ مِنْهُ.

Аз жумла бадтарин инсонхо шахси фожири астки “қуръон” ро мехонад ва аммо дар аъмоли худиш дигаргуний ва тағйири ба вужуд намеоварад.

Чун ризойи аллох ва озодий ва саодати инсонхо дар геруйи

« يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ »( رعد/ 11)

аст, ва бояд аз хисори хатарноки худ михвари, пешдовари ва худпарасти ва жохилиятики ашхос ва ахзоб ва жамоатхо ва гуруххо хамчун кермхойи абришами парвариший бидуни дар назар гирифтани авоқиби он ба он одат карданд ва ба он ху гирифтанд, худишонро рахо кунанд ва тамоми тамаркузишон бар бозгашти мужаддади рахбарияти омми мовриди пазириши хамма яъни хукумати исломий ала минхажин нубувват ва шўройи улил амри вохиди он ва уммати вохид ва жамоати вохид мутамаркиз кунанд.

Еки аз сифоти боризи сабиқунал аввалун дар мухофизат аз ин жамоат ин будки бо хассосияти хос аз екпорчаги ва вахдати худишон мухофизат мекарданд, ва хатто ижозайи васвасахойи тафрақа ангиз хам ба худишон рох намедоданд, ва куллан нигаришишон ба муслимин бар асоси хусни зон буд. Ба хамин содаги касиро аз жамоати муслиминки дар панохи хукумати исломий ва бар асоси шўройи улил амр ва уммати вохид ва ижмоъи вохид ба вужуд омада буд берун намекарданд, ва худишон хам заррайи аз чанин жамоати фосила намегирифтанд. Чун яқин доштанд ва дарк карда будандки:

إِنَّهُ مَنْ فَارَقَ الْجَمَاعَةَ شِبْرًا فَمَاتَ فَمِيتَةٌ جَاهِلِيَّةٌ[1]

Хамоно касики аз жамоат ба андоза важаби фосила бигирад ва бимирад, жохилона мурда аст. Ва ин хуруж аз жамоат хам,хуруж аз итоат аз хукумати исломий ва ижмоъи вохиди он, ва ижоди тафарруқ миёни муслимин ва ижоди жанг ва даргирийи бейни муслимин ва мўъминин астки дар нихоят ба жанги жохилий кашида мешавадки, на иймони шахс мовриди эхтиром воқеъ мешавад,ва ан ахд ва пеймоники бо аллох дар самиъна ва атоъна дар хифзи хун ва мол ва номуси муслимин ва соири умури шаръий ба аллох дода шуда аст, ва жангхойи куркурона ва бидуни биниш ва дарки сахихи шаръий ва бар асоси асабият ва қовмият ва танаффур ва жохилият пеш меоядки, солхост шохиди чанин жангхойи куркуронайи хастем:

وَمَنْ قَاتَلَ تَحْتَ رَايَةٍ عِمِّيَّةٍ، يَغْضَبُ لِعَصَبَةٍ، أَوْ يَدْعُو إِلَى عَصَبَةٍ، أَوْ يَنْصُرُ عَصَبَةً، فَقُتِلَ، فَقِتْلَةٌ جَاهِلِيَّةٌ .[2]

Хар каси зери парчами куркуронайи бижангад, ва барои қовмият ба хашм биёяд ва ба он даъват кунад ва онро ёри дихад ва дар ин рох кушта шавад, маргиш марги жохилий аст.

Хуб холо мо дар миёни муслимин жамоати вохиди надорем, балки садхо ва хатто хазорон жамоати мухталиф ва рангоранг дорем. Чиро? Чун ижмоъи вохиди надорем. Ва ин ижмоъи вохид аз уммати вохид  ва ин уммати вохид хам аз шўройи улил амри вохиди ба вужуд меоядки ин шўро хам худиш аз даст овардхойи хукумати исломий ала минхажин нубувват аст.

(идома дорад………)

---

[1]متفق عليه عن ابن عباس

[2]صحيح مسلم كتاب الإمارة (54/ رقم الحديث 1848 )

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(53- қисмат)

Инон интизор дорандки дар шўройи жангий росулуллох саллаллоху алайхи васаллам масалан касони чун Абдуллох ибни Убай ва онхамма бемори ақидатий ва рафторий вужуд надошта бошанд, ва агар буданд, пас ин асбоби мешавад барои жудойи аз сафи рахбарият, ва хатто муттахам кардани рахбарият ба анвоъи тухматхойики шохидиш буда ва хастем, ва ошкоро хамон кориро мекунандки Абдуллох ибни Убай ва жамоатиш дар ғазвайи ухуд карданд ва  дучори гунох ва азоби бузурги тафарруқ мешаванд ва худишонро машмули сифоти мушрикин мекунанд. Дар холики медонандки:

1-Тафарруқ азоби хаст дар хадди зилзила ва соиқа:

1. : قُلْ هُوَ الْقَادِرُ عَلَىٰ أَن يَبْعَثَ عَلَيْكُمْ عَذَابًا مِّن فَوْقِكُمْ أَوْ مِن تَحْتِ أَرْجُلِكُمْ أَوْ يَلْبِسَكُمْ شِيَعًا وَيُذِيقَ بَعْضَكُم بَأْسَ بَعْضٍ ۗ (انعام/65)

2-Инхо медонандки сабр накардан ва худро дучори азоби тафарруқ кардан боиси дармондаги ва нотавоний муслимин мешавад ва шукух ва хайбати муслимин аз бейн меравад:

1. وَأَطِیعُواْ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَلاَ تَنَازَعُواْ فَتَفْشَلُواْ وَتَذْهَبَ رِیحُکُمْ وَاصْبِرُواْ إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ ‏(انفال/46)

3-Инон медонандки робитайи бейни тафриқа андозхо бо росулуллох саллаллоху алайхи васаллам боқий намемонад:

1. إِنَّ الَّذِینَ فَرَّقُواْ دِینَهُمْ وَکَانُواْ شِیَعاً لَّسْتَ مِنْهُمْ فِی شَیْءٍ إِنَّمَا أَمْرُهُمْ إِلَى اللّهِ ثُمَّ یُنَبِّئُهُم بِمَا کَانُواْ یَفْعَلُونَ ‏ (انعام/159)

4-Хамчунин медонандки тафарруқ аз сифоти мушрикин ва секуляристхостки аллох таоло муслиминро аз чанин сифати нахий  карда аст амр карда аз чанин сифати дури кунем:

1. وَلَا تَکُونُوا مِنَ الْمُشْرِکِینَ ‏ * مِنَ الَّذِینَ فَرَّقُوا دِینَهُمْ وَکَانُوا شِیَعاً ‏(روم/ 33- 32)

Ин бародарони номезон ва номутаодил ва жохили мо хануз ба ин мезон аз дарк ва фахм нарасидандки то замони ижоди рахбарияти вохиди хукумати исломий ала минхажин нубувват ва бозгашти рахбарияти вохиди шўройи улил амри вохид бо ижмоъи вохидиш ба миёни муслиминки солхост аз он махруманд шарри тафарруқ бисёр бисёр бузургтар аз шарри гусола парасти ва соири ширкхойи ошкор дар миёни бахши зиёдий аз муслимин жохил ва фариб хурда аст. Саййидина Хорунро ба ёд биёваридки дар баробари гусола параст шудани бисёри аз қовмиш то замони бозгашти “ рахбарияти мовриди қабул хамма” чи вокуниши нишон дод.

Саййидина Хорун шарри тафарруқро бештар аз инхирофи қовм дар ширки гусолапарасти дид, ва то баргашти “ рахбарияти мовриди қабули хамма” то хадди дар мубориза пеш рафт, ва замоники дид кор ба қитол ва жанг ва кушт ва куштор кашида мешавад даст бардошт, ва кутох омад, ва вахдатро хифз кард, ва собит қадамонро аз мунхарифин жудо накард, ва иншиъоб накард, ва тафарруқ ба вужуд наёвард:

 قَالُوا لَن نَّبْرَحَ عَلَیْهِ عَاکِفِینَ حَتَّى یَرْجِعَ إِلَیْنَا مُوسَى* ‏‏قَالَ یَا هَارُونُ مَا مَنَعَکَ إِذْ رَأَیْتَهُمْ ضَلُّوا * أَلَّا تَتَّبِعَنِ أَفَعَصَیْتَ أَمْرِی*  قَالَ یَا ابْنَ أُمَّ لَا تَأْخُذْ بِلِحْیَتِی وَلَا بِرَأْسِی إِنِّی خَشِیتُ أَن تَقُولَ فَرَّقْتَ بَیْنَ بَنِی إِسْرَائِیلَ وَلَمْ تَرْقُبْ قَوْلِی ‏(طه/91-94)

Гуфтанд: мо пейваста ба парастиши ин гусола идома медихем то Мусо ба пеши мо бармегардад. ( Мусо) гуфт: эй Хорун! Хенгомики диди онон гумрох мешаванд, чи чизи монеъ аз он шудки ( жилови ишонро бигири ва нагузори ба бероха раванд? Ва) аз ман пейравий куни?! Оё аз дастури ман сарпичи карди? ( Хорун) гуфт: эй писари модарам! На риши маро бигир ва на муйи сарамро. Ман тарсидамки бигуйи миёни бани исроил тафриқа андохти ва сифориши маро ба кор набасти.

Аллох таоло баъди аз ин немефармоядки саййидина Хорун дар ин кориш иштибох карда аст ва коришро таъйид мекунад. Дар холики агар иштибох буд қатъан ровшангари мекард, ва мебинемки дар мавориди мухталифи ба корхойи иштибох соири анбиё хатто дар хадди дуо кардани саййидина Иброхим барои падари мушрикиш ва ахм кардани росулуллох саллаллоху алайхи васаллам барои он нобино ва мавориди иштибохи инчунини хам сарфи назар намекунад.

Аллох даъват карда аст ба вахдат, холо агар каси масири тафарруқро биравад бархалофи қонуни шариати аллох харакат карда ва дучори ширк шуда аст ва :

إِنَّ اللّهَ لاَ یَغْفِرُ أَن یُشْرَکَ بِهِ وَیَغْفِرُ مَا دُونَ ذَلِکَ لِمَن یَشَاءُ وَمَن یُشْرِکْ بِاللّهِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلاَلاً بَعِیداً ‏ (نساء/116)

Пас намешавад бо ширк ба ширк жавоб дод. Намешавад бо ширки тафарруқ бо ширки гусола парастийи жохилин ва фариб хурдахойи мусалмон бархурд кард. Ин нуктайи бе андоза мухимми астки хийли аз ахли қибла ва бахусус бародарони мужохиди мо ё нодида мегиранидиш ё зиёд аб он ахамият намедиханд ва худишонро ба мусибати бузург дучор мекунанд ва аксаран мисли салафиюни оли саъуд ва жохилхойи мазхаби мовриди суъистефодайи душманони қонуни шариати аллох хам қарор мегирандки намунахойи онро дар Арабистон ва Алжазоир ва Ироқ ва Сурия ва Афғонистон ва Чечен ва Курдистон ва ғейрих дидаем.

(идома дорад……..)

Муқаддамот дарслари / олтинчи дарс: нима қилиш керак? Онгли,мақсадли ва харакатланувчи вахдат.

Шайх Абу Хамза хўромий хафизахуллохнинг аудио тасмасидан ёзиб олинган.

(12-қисм)

Ха, мана бу қудратни кўчиши эди, аста-секинлик билан бу кўчиш жараёни комилдан ноқисга, сўнгра эса ноқисдан ноқисроққа айланди, ноқисроқ деган кўринишни фақатгина Хасан ибни Али розиаллоху анхумодан  ва муовиядан қидирманглар,балки  буларни одамларда вужудга келган камчиликлардан, айблардан, ўзгаришлардан қидиринглар, худди шу нарсалар мана шундай халифани айтиб ўтилган ишларга мажбур қилади ва охирида хам шу ўзгаришлар,айблар одамларни шохлар ва золимларни хокимияти томонга тортиб кетади:

  وَکَذَلِکَ نُوَلِّی بَعْضَ الظَّالِمِینَ بَعْضاً بِمَا کَانُواْ یَکْسِبُونَ ‏(انعام/129)

Шунингдек, қилиб юрган гунохлари сабабли золим кимсаларни бир-бирларига дўст қилиб қўюрмиз.

Аллох таоло вохид жамоат билан бирга эканини ва тафарруқ хам мушрикларни сифатларидан эканини яхши биламиз, нубувват давридан сўнг ва росулуллох саллаллоху алайхи васалламдан кейин комил суратда мусулмонларни жамоатини химоя қиладиган нарса нубувват манхажига асосланган хилофатдур, бу нарса бўлмаган пайтида изтирорий холатда исломий бадал хукумат энг яхши танлов бўла олади, мана бу изтирорий бадал  хам мавжуд бўлмаган тақдирда эса мусулмонлар жуда хам нозик шароитга тушиб қолишади ва фақат ва фақат уларнинг мужохидлар шўросини мажлисини ўзигина заифроқ суратда мана бу вохид жамоатни сақлаб тура олади. Хозир эса саййидимиз Хасан атрофидагиларни бевафолиги, тафарруқ, тартибсизликлар, қахатчилик, очлик, ички мунофиқларни хатари, ички ва ташқи ошкор кофирларни хатари, умумий қилиб айтганда мусулмонларни парчаланиб кетиш хатари, тафарруқ ширки ва   ўзини хукуматини сақлаб қолиш билан шундай исломий бадал хукуматни ўртасига туриб  қолади.

 Тафарруқ ширки ва саййидимиз Хасан розиаллоху анху курашаётган бошқа офатларнинг  хаммаси мусулмонларни нобуд бўлишларига боис бўлади, биз буни мисолини  781 йил давр давомида андалусдаги мусулмонларнинг исломий хукуматини тарихида кўрдик, энди бир умматни ё жамоатни нобуд бўлиши хақида гапирмаса хам бўлади, аммо исломий бадал хукумат энг камида исломни мавжудиятини ёки бир заиф жамоатни сақлаб тура олади, тарихий воқеалар хам у кишини хақ эканликларин собит қилди. Албатта у ердаги шароит хам шундай бир холатда бўлган эдики, у кишини қўлидан бундан бошқа иш келмасди ва қуйидаги оятга кўра:

 فَاتَّقُوا اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ  (تغابن /16)

Ва росулуллох саллаллоху алайхи васалламнинг мархамат қилишларига асосан:

 مَا نَهَيْتُكُمْ عَنْهُ فَاجْتَنِبُوهُ وَمَا أَمَرْتُكُمْ بِهِ فَافْعَلُوا مِنْهُ مَا اسْتَطَعْتُمْ

У киши нобуд қилиниши учун қудрат ва абзорга эга бўлмаган тафарруқдан пархез қилади ва хукмронлик иши бўйича эса қўлидан келганича олдинга харакат қиладилар, яъни икки зарарни ўртасидан зарари енгилроғини танлайдилар.

У киши жамоатни хаммасини сақлаб қолиш учун асбобга эга эмасликларини тушуниб етган пайтларида, ўзларини ижтиходлари бўйича 70% фоизини сақлаб қолишга қарор қиладилар, у кишини ташхислари бўйича бу иш тафарруқ азоби ва бошқа офатлар сабабли уни хаммасини қўлдан бой беришдан кўра яхшироқ эди, шу сабабли хам у киши андак миқдорга хам кифояланадилар:

   ما لا يُدرَكُ كُلُّه ، لا يُترَكُ جُلُّه  .

У киши қўлларида ушлаб қолган андак нарса, қўлдан бой берилган нарсани баробарида андак хисобланган; ( албатта бизларни асримизда аксар мусулмон диёрларида мана шу андакни қўлга киритиш хам бир орзу холича  қолмоқда); бунга мисол: жангларни тамом бўлиши ва мусулмонларни ўртасидаги қирғинлар, бу Усмон ибни Афвон розиаллоху анхуни қатлидан сўнг бошланган эди, мусулмонларнинг бир байроқ остида муттахид бўлишлари, мусулмонлар томонидан фатхларни бошланиши ва исломий диёрларнинг кенгайиши, хавориж ва ғуллотларни харакатсиз бўлиб тангликка тушиб қолишлари ва бундан бошқа қисқа давр ичида  бизлар гувох бўлган нарсалар.

Бу ерда такроран ишора қилиб ўтилиши лозим бўлган нарса шуки: очиқ-ойдин кўриниб турганидек нубувват манхажи асосидаги хилофатнинг шохигарликка ўзгариши учун одамлар томонидан шароит  мухайё қилинди ва ички пинхон ва ташқи ошкор кофирлар улардан фойдаланишди, унга яна қайтадан қайтиб бориш хам фақат ва фақат одамларнинг ўзидаги ўзгаришлар билангина қўлга киритилади, чунки: 

  إِنَّ اللّهَ لاَ یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ(رعد/11)

Аниқки, то бирон қавм ўзларини ўзгартирмагунларича аллох уларнинг ахволини ўзгартирмас.

Бизлар хам хозирда росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мархамат қилганларидек, иккита нубувват манхажи асосидаги хилофатни орасидамиз; улардан биринчиси бўлмиш нубувват манхажи асосидаги ва  у кишининг вафотидан сўнг вужудга келган хилофатни, қўлдан бой бериш асбобларини мухайё қилдик ва 30 йилдан сўнг қўлдан бой бердик, энди мана бу зўравон,диктатор хукуматлардан сўнг келадиган нубувват манхажи асосидаги хилофатни қўлга киритиш учун эса яна  шароитни мухайё қилишимиз лозим.

Мана бу икки нубувват манхажи асосидаги хилофатни орасида одамлар назоратини бир четга  суриб қўйиш орқали ё  аллохни шариатидаги қонунлар асосидаги вохид улил амр шўросини нобуд қилиш билан исломий тафсирлар ва мазхабларни бирига кўра хукм қилинадиган хукмронликлар, нубувват манхажи асосидаги хилофатдан кўра пастроқ мартабадаги нарсадур, лекин у  мусулмонларни дорул исломидан химоят қилади, мусулмонлар яна қайтадан нубувват манхажи асосидаги хилофат қўлга киритилгунга қадар, зарурат хукми бўйича ундан фойдаланишади, чунки фақат мана шу исломий изтирорий бадал хукуматларни канали орқали жуда кўп шаръий вожиботларни бажара олишади ва мушрикларнинг ё секуляристларнинг хамиша олиб борадиган жангларини қаршисида ўзларини химоя қилишга қодир бўлишади, мусулмонларни муртад қилишлик мушрикларнинг зотий сифатларига айланган,

 «وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَکُمْ حَتَّي يَرُدُّوکُمْ عَنْ دينِکُمْ إِنِ اسْتَطاعُوا» (بقره/217)

шу билан бирга ошкор ва пинхон ички  кофирлардан  ва ғуллатлардан химоя қилишади, исломий хукуматнинг мана бу нозил мартабасини ва изтирорий бадал хукуматларни сақлаб туриш яна қайтадан нубувват манхажи асосидаги хилофатга етиб боргунча лозим деб билишади, хатто мусулмонларнинг муртад бўлишларига тўсқинлик қилиш учун ва ислом динини тўртталик мафхумини, мағзини сақлаб қолиш учун вожиб деб хисоблашади,  

 مَا لاَ يَتِمُّ الْوَاجِبُ إِلاَّ بِهِ؛ فَهُوَ وَاجِبٌ .

(давоми бор……..)

مُقَدَّمات دَرسلَرِی/ آلتِینچِی دَرس: نِیمَه قِیلِیش کِیرَک؟ آنگلِی، مَقصَدلِی وَ حَرَکَتلَه نوُچِی وَحدَت.

شیخ ابو حمزه هورامی حفظه الله نی ااودیا تسمه سیدن یازیب آلینگن.

(12- قیسم)

حَه، مَنَه بُو قُدرَتنِی کوُچِیشِی اِیدِی، اَستَه – سِیکِینلِیک بِیلَن بوُ کوُچِیش جَرَیانِی کامِلدَن ناقِصگه، سوُنگرَه اِیسَه ناقِصدَن ناقِصراققَه اَیلَندِی، ناقِصراق دِیگن کوُرِینِیشنِی فَقَطگِینَه حَسَن اِبنِ عَلِی رَضِیَ الله عَنهُمادَن وَ مُعاوِیَه دَن قِیدِیرمَنگلَر،بَلکِی بوُلَرنِی آدَملَردَه وُجوُدگه کِیلگن کَمچِیلِیکلَردَن، عَیبلَردَن،اوُزگه رِیشلَردَن قِیدِیرِینگلَر، حوُددِی شوُ نَرسَه لَر مَنَه شوُندَی خَلِیفَه نِی اَیتِیب اوُتِیلگن اِیشلَرگه مَجبُور قِیلَه دِی وَ آخِیرِیدَه هَم شُو اوُزگه رِیشلَر، عَیبلَر آدَملَرنِی شاهلَر وَ ظالِملَرنِی حاکِمِیَتِی تامانگه تارتِیب کِیتَه دِی:  وَکَذَلِکَ نُوَلِّی بَعْضَ الظَّالِمِینَ بَعْضاً بِمَا کَانُواْ یَکْسِبُونَ ‏(انعام/129)  شُونِینگدِیک، قِیلِیب یوُرگن گوُناهلَرِی سَبَبلِی ظالِم کِیمسَه لَرنِی بِیر- بِیرلَرِیگه دُوست قِیلِیب قوُیُورمِیز.

اَلله تَعالَی واحِد جَماعَت بِیلَن بِیرگه اِیکَه نِینِی وَ تَفَرُّق هَم مُشرِکلَرنِی صِیفَتلَرِیدَن اِیکَه نِینِی یَحشِی بِیلَه مِیز، نُبُوَّت دُورِیدَن سُونگ وَ رَسُول الله صلی الله علیه وَسَلَّمدَن کِییِین کامِل صُورَتدَه مُسُلمانلَرنِی جَماعَتِینِی حِمایَه قِیلَه دِیگن نَرسَه نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن خِلافَتدوُر، بُو نَرسَه بوُلمَه گن پَیتِیدَه اِضطِرارِی حالَتدَه اِسلامِی بَدَل حُکوُمَت اِینگ یَحشِی تَنلاو بوُلَه آلَه دِی، مَنَه بُو اِضطِرارِی بَدَل هَم مَوجُود بُولمَه گن تَقدِیردَه اِیسَه مُسُلمانلَر جُودَه  هَم نازِیک شَرائِطگه توُشِیب قالِیشَه دِی وَ فَقَط وَ فَقَط اوُلَرنِینگ مُجاهِدلَر شوُراسِینِینگ مَجلِیسِینِی اوُزِیگِینَه ضَعِیفراق صُورَتدَه مَنَه بُو واحِد جَماعَتنِی سَقلَب توُرَه آلَه دِی. حاضِر اِیسَه سَیِّدِیمِیز حَسَن اَطرافِیدَگِیلَرنِی بِی وَفالِیگِی،تَفَرُّق،تَرتِیبسِیزلِیکلَر،قَحَطچِیلِیک،آچلِیک، اِیچکِی مُنافِقلَرنِی خَطَرِی، اِیچکِی وَ تَشقِی آشکار کافِرلَرنِی خَطَرِی، عُمُومِی قِیلِیب اَیتگندَه مُسُلمانلَرنِی پَرچَه لَه نِیب کِیتِیش خَطَرِی،تَفَرُّق شِیرکِی وَ اوُزِینِی حُکوُمَتِینِی سَقلَب قالِیش بِیلَن شوُندَی اِسلامِی بَدَل حُکوُمَتنِی اوُرتَه سِیگه توُرِیب قالَه دِی.

تَفَرُّق شِیرکِی وَ سَیِّدِیمِیز حَسَن رَضِیَ الله عَنهُ کوُرَه شَیاتگن باشقَه آفَتلَرنِینگ هَمَّه سِی مُسُلمانلَرنِی نابوُد بوُلِیشلَرِیگه بائِث بوُلَه دِی،بِیز بوُنِی مِثالِینِی 781 یِیل دَوامِیدَه اَندَلوُسدَگِی مُسُلمانلَرنِینگ اِسلامِی حُکوُمَتِینِی تَرِیخِیدَه کوُردِیک، اِیندِی بِیر اوُمَّتنِی یا جَماعَتنِی نابوُد بوُلِیشِی حَقِیدَه گپِیرمَسَه هَم بوُلَه دِی، اَمّا اِسلامِی بَدَل حُکوُمَت اِینگ کَمِیدَه اِسلامنِی مَوجوُدِیَتِینِی یاکِی بِیر ضَعِیف جَماعَتنِی سَقلَب توُرَه آلَه دِی، تَرِیخِی واقِیعَه لَر هَم اوُ کِیشِینِی حَق اِیکَنلِیکلَرِینِی ثابِت قِیلدِی. اَلبَتَّه اوُ یِیردَگِی شَرائِط هَم شوُندَی بِیر حالَتدَه بوُلگن اِیدِیکِی، اوُ کِیشِینِی قوُلِیدَن بوُندَن باشقَه اِیش کِیلمَسدِی وَ قوُیِیدَگِی آیَتگه کوُرَه:  فَاتَّقُوا اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ  (تغابن /16) وَ رَسُول الله صَلَّی الله عَلَیهِ وَسَلَّمنِینگ مَرحَمَت قِیلِیشلَرِیگه اَساساً   مَا نَهَيْتُكُمْ عَنْهُ فَاجْتَنِبُوهُ وَمَا أَمَرْتُكُمْ بِهِ فَافْعَلُوا مِنْهُ مَا اسْتَطَعْتُمْ [1]  اوُ کِیشِی نابوُد قِیلِینِیشِی اوُچُون قُدرَت وَ اَبزارگه اِیگه بوُلمَه گن تَفَرُّقدَن پَرهِیز قِیلَه دِی وَ حُکمرانلِیک اِیشِی بوُیِیچَه اِیسَه قوُلِیدَن کِیلگنِیچَه آلدِینگه حَرَکَت قِیلَه دِیلَر، یَعنِی اِیککِی ضَرَرنِی اوُرتَه سِیدَن ضَرَرِی یِینگِیلراغِینِی تَنلَیدِیلَر.

اوُ کِیشِی جَماعَتنِی هَمَّه سِینِی سَقلَب قالِیش اوُچُون اَسبابگه اِیگه اِیمَسلِیکلَرِینِی توُشوُنِیب یِیتگن پَیتلَرِیدَه، اوُزلَرِینِی اِجتِهادلَرِی بوُیِیچَه 70 فائِزِینِی سَقلَب قالِیشگه قَرار قِیلَه دِیلَر، اوُ کِیشِینِی تَشخِیصلَرِی بوُیِیچَه بوُ اِیش تَفُرَّق عَذابِی وَ باشقَه آفَتلَر سَبَبلِی اوُنِی هَمَّه سِینِی قوُلدَن بای بِیرِیشدَن کوُرَه یَحشِیراق اِیدِی، شُو سَبَبلِی هَم اوُ کِیشِی اَندَک مِقدارگه هَم کِفایَه لَه نَه دِیلَر:   ما لا يُدرَكُ كُلُّه ، لا يُترَكُ جُلُّه  .

اوُ کِیشِی قوُللَرِیدَه اوُشلَب قالگن اَندَک نَرسَه، قوُلدَن بای بِیرِیلگن نَرسَه نِی بَرابَرِیدَه اَندَک حِسابلَنگن؛ ( اَلبَتَّه بِیزلَرنِی عَصرِیمِیزدَگِی اَکثَر مُسُلمان دِیارلَرِیدَه مَنَه شوُ اَندَکنِی قوُلگه کِیرِیتِیش هَم بِیر آرزُو حالِیچَه قالماقدَه ) ؛ بوُنگه مِثال: جَنگلَرنِی تَمام بوُلِیشِی وَ مُسُلمانلَرنِی اوُرتَه سِیدَگِی قِیرغِینلَر، بُو عُثمان اِبنِ عَفان رَضِیَ الله عَنهُ نِی قَتلِیدَن سُونگ باشلَنگن اِیدِی، مُسُلمانلَرنِینگ بِیر بَیراق آستِیدَه مُتَّحِد بوُلِیشلَرِی، مُسُلمانلَر تامانِیدَن فَتحلَرنِی باشلَه نِیشِی وَ اِسلامِی دِیارلَرنِینگ کِینگه یِیشِی، خَوارِج وَ غوُلّاتلَرنِی حَرَکَتسِیز بوُلِیب تَنگلِیککَه توُشِیب قالِیشلَرِی وَ بوُندَن باشقَه قِیسقَه دَور اِیچِیدَه بِیزلَر گوُواه بُولگن نَرسَه لَر.

بُو یِیردَه اِشارَه قِیلِیب اوُتِیلِیشِی کِیرَک بوُلگن نَرسَه شوُکِی: آچِیق- آیدِین کوُرِینِیب توُرگه نِیدِیک نُبُوَّت مَنهَجِیگه  اَساسِیدَگِی خِلافَتنِینگ شاهِیگرلِیککَه اوُزگه رِیشِی اوُچُون آدَملَرنِی تامانِیدَن شَرائِط مُهَیّا قِیلِیندِی وَ اِیچکِی پِینهان وَ تَشقِی آشکار کافِرلَر اوُلَردَن فایدَه لَه نِیشدِی، اوُنگه یَنَه قَیتَه دَن قَیتِیب بارِیش هَم فَقَط وَ فَقَط آدَملَرنِینگ اوُزِیدَگِی اوُزگه رِیشلَر بِیلَنگِینَه قوُلگه کِیرِیتِیلَه دِی، چوُنکی:    إِنَّ اللّهَ لاَ یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ(رعد/11) اَنِیقکِی، تا بِیران قَوم اوُزلَرِینِی اوُزگرتِیرمَه گوُنلَرِیچَه اَلله اوُلَرنِینگ اَحوالِینِی اوُزگرتِیرمَس.

بِیزلَر هَم حاضِردَه رَسُول الله صَلَّی الله عَلَیهِ وَسَلَّم مَرحَمَت قِیلگنلَرِیدِیک، اِیککِیتَه نُبُوَّت مَنهَجِی اَساسِیدَگِی خِلافَتنِی آرَه سِیدَه مِیز؛ اوُلَردَن بِیرِینچِیسِی بوُلمِیش نُبَوَّت مَنهَجِی اَساسِیدَگِی وَ اوُ کِیشِینِینگ وَفاتِیدَن سوُنگ وُجُودگه کِیلگن خِلافَتنِی، قوُلدَن بای بِیرِیش اَسبابلَرِینِی مُهَیّا قِیلدِیک وَ 30 یِیلدَن سُونگ قوُلدَن بای بِیردِیک، اِیندِی مَنَه بُو زُورَوان، دِیکتَتار حُکوُمَتلَردَن سوُنگ کِیلَه دِیگن نُبُوَّت مَنهَجِی اَساسِیدَگِی خِلافَتنِی قوُلگه کِیرِیتِیش اوُچُون اِیسَه یَنَه شَرائِطنِی مُهَیّا قِیلِیشِیمِیز لازِم.

مَنَه بُو اِیککِی نُبُوَّت مَنهَجِی اَساسِیدَگِی خِلافَتنِی آرَه سِیدَه آدَملَر نَظارَتِینِی بِیر چِیتگه سوُرِیب قوُیِیش آرقَه لِی یا اَلله نِی شَرِیعَتِیدَگِی قانوُنلَر اَساسِیدَگِی واحِد اوُلِی الاَمر شوُراسِینِی نابُود قِیلِیش بِیلَن اِسلامِی تَفسِیرلَر وَ مَذهَبلَرنِی بِیرِیگه کوُرَه حُکم قِیلِینَه دِیگن حُکمرانلِیکلَر،نُبُوَّت مَنهَجِی اَساسِیدَگِی خِلافَتدَن کوُرَه پَستراق مَرتَبَه دَگِی نَرسَه دوُر، لِیکِن اوُ مُسُلمانلَرنِی دارُ الاِسلامِیدَن حِمایَت قِیلَه دِی، مُسُلمانلَر یَنَه قَیتَه دَن نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن  خِلافَت قوُلگه کِیرِیتِیلگوُنگه قَدَر، ضَرُورَت حُکمِی بوُیِیچَه اوُندَن فایدَه لَه نِیشَه دِی، چوُنکِی فَقَط مَنَه شوُ اِسلامِی اِضطِرارِی بَدَل حُکوُمَتلَرنِی کَنَلِی آرقَه لِی جوُدَه کوُپ شَرعِی واجِباتلَرنِی بَجَرَه آلِیشَه دِی وَ مُشرِکلَرنِینگ یا  سِکوُلارِیستلَرنِینگ هَمِیشَه آلِیب بارَه دِیگن جَنگلَرِینِی قَرشِیسِیدَه اوُزلَرِینِی حِمایَه قِیلِیشگه قادِر بوُلِیشَه دِی، مُسُلمانلَرنِی مُرتَد قِیلِیشلِیک مُشرِکلَرنِینگ ذاتِی صِیفَتلَرِیگه اَیلَنگن،  «وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَکُمْ حَتَّي يَرُدُّوکُمْ عَنْ دينِکُمْ إِنِ اسْتَطاعُوا» (بقره/217) شُو بِیلَن بِیرگه آشکار وَ پِینهان اِیچکِی کافِرلَردَن وَ غوُلّاتلَردَن حِمایَه قِیلِیشَه دِی، اِسلامِی حُکوُمَتنِینگ مَنَه بوُ نازِل مَرتَبَه سِینِی وَ اِضطِرارِی بَدَل حُکوُمَتلَرنِی سَقلَب توُرِیش یَنَه قَیتَه دَن نُبُوَّت مَنهَجِی اَساسِیدَگِی خِلافَتگه یِیتِیب بارگوُنچَه لازِم دِیب بِیلِیشَه دِی، حَتَّی مُسُلمانلَرنِینگ مُرتَد بوُلِیشلَرِیگه توُسقِینلِیک قِیلِیش اوُچُون وَ اِسلام دِینِینِی توُرتتَه لِیک مَفهُومِینِی، مَغزِینِی سَقلَب قالِیش اوُچُون واجِب دِیب حِسابلَه شَه دِی،  مَا لاَ يَتِمُّ الْوَاجِبُ إِلاَّ بِهِ؛ فَهُوَ وَاجِبٌ.

(دوامی بار…….)

---

[1]   بخاری، مسلم و ترمذی

درسهای مقدماتی/درس ششم:  چه باید کرد؟ وحدت آگاهانه، هدفمند و حرکتی

 پیاده شده از نوار صوتی شیخ ابوحمزه المهاجر هورامی حفظه الله

(12- قسمت)

بله، این انتقل قدرت، و به تدریج این انتقال از کامل به ناقص و سپس ناقص تر را تنها در حسن بن علی رضی الله عنهما و معاویه نبینید، این را در کاستی ها، معایب و تغییراتی ببینید که در مردم ایجاد شده، و چنان خلیفه ای را به چنان کاری وادار و مجبور می کند، و در نهایت همین تغییرات و معایب مردم را به طرف حاکمیت شاهان و ظالمین می کشاند:وَکَذَلِکَ نُوَلِّی بَعْضَ الظَّالِمِینَ بَعْضاً بِمَا کَانُواْ یَکْسِبُونَ ‏(انعام/129) و همان گونه برخی از ستمگران را همنشین برخی دیگر می‌گردانیم، و این به خاطر اعمالی است که انجام می‌داده‌اند.‏

می دانیم که الله تعالی با جماعت واحد است و تفرق هم از صفات مشرکین است، آن ابزاری که می تواند بعد از دوران نبوت و بعد از رسول الله صلی الله علیه وسلم به صورت کامل از جماعت مسلمین محافظت کند خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ ست، در غیاب این و در حالت اضطراری حکومت بدیل اسلامی بهترین گزینه است، و در غیاب این بدیل اضطراری هم مسلمین درموقعیتهای حساسی قرار می گیرند که تنها و تنها مجلس شورای مجاهدین آنهاست که می تواند به صورت ضعیفتری از این جماعت واحد نگهداری کند. الان سیدنا حسن در بین بی وفائی اطرافیان، تفرق و هرج و مرج، قحطی و گرسنگی، خطر منافقین داخلی و کفار آشکارداخلی و خارجی، و در کل خطر انهدام مسلمین و شرک تفرق و حفظ حکومت خودش  با چنان حکومت بدیل اسلامیی قرار دارد .

 شرک تفرق و آن آفتهای دیگری که سیدنا حسن رضی الله عنه با آن درگیر بودند کلا باعث نابودی مسلمین می شود، مثل آن چیزی که ما در اندلس با سابقه ی ۷۸۱سال حکومت مسلمین مشاهده اش کردیم ، حالا چه رسد به نابودی امت وجماعت، اما حکومت بدیل اسلامی می تواند حداقل موجودیت اسلام و یک جماعت ضعیفی را حفظ کند، و وقایع تاریخی هم ثابت کردند حق با ایشان بود. البته شرایط هم طوری شده است که بیشتر از این از دستش بر نمی آید و طبق آیه  ی:  فَاتَّقُوا اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ  (تغابن /16) و فرموده ی رسول الله صلی الله علیه وسلم : مَا نَهَيْتُكُمْ عَنْهُ فَاجْتَنِبُوهُ وَمَا أَمَرْتُكُمْ بِهِ فَافْعَلُوا مِنْهُ مَا اسْتَطَعْتُمْ[1] از تفرقی که توانائی و ابزارهای نابودیش را ندارد پرهیز می کند، و از امری که در مورد حکومت داری هست به اندازه ی توانش به پیش می رود، و از دو ضرر أخف الضررين را انتخاب می کند .

ایشان زمانی که متوجه می شوند که اسباب حفظ کل جماعت را ندارد و اجتهاد می کند که می تواند مثلا بیشتر از 70 درصدش را داشته باشد، تشخیص می دهد بهتر از آنی است که با عذاب تفرق و سایر آفتها تمام را از دست بدهد، برای همین است که به همین اندک هم بسنده می کند که:  ما لا يُدرَكُ كُلُّه ، لا يُترَكُ جُلُّه  .

 این چیز اندکی که ایشان به آن دست یافتند، در برابر آن چیزی که از دست داده بود اندک است؛(هر چند که برای  عصر ما در اکثر سرزمینهای مسلمان نشین دست یافتن به همین اندک هم در حد یک آرزو باقی مانده است)؛ مثل : تمام شدن جنگ و کشتار بین مسلمین که از قتل عثمان بن عفان رضی الله عنه تا آن زمان شروع شده بود، متحد شدن مسلمین تحت یک پرچم، از سرگیری فتوحات مسلمین و گسترش سرزمینهای اسلامی، زمین گیر شدن و در تنگنا قرار گرفتن خوارج و غلات و موارد دیگری که ما در این دوران کوتاه  شاهدش بودیم .

آن چزی که لازم است برای چندمین بار به آن اشاره بشود این است که :واضح است این تغییر از خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ  به شاهیگری توسط مردم زمینه هایش فراهم شد و کفار پنهان داخلی و آشکار خارجی ازآنها سوء استفاده کرده اند، بازگشت به آن هم تنها و تنها با تغییر در خود مردم به دست می آید، چون:  إِنَّ اللّهَ لاَ یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ(رعد/11) خداوند حال و وضع هیچ قوم و ملّتی را تغییر نمی‌دهد مگر این که آنان احوال خود را تغییر دهند.

 ما هم اکنون طبق فرموده ی رسول الله صلی الله علیه وسلم الان در بین دو تا خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ هستیم؛ یکی آن خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ ای که پس از مرگ ایشان به وجود آمد و ما اسباب از دست دانش رافراهم کردیم و بعد از 30 سال از دستش دادیم ودیگری خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ ای که بعد از این حکومتهای شاهیگری خشونت طلب و مستبد می آید که باید اسباب به دست آوردنش را تهیه کنیم و دوباره به دستش بیاوریم .

تمام حکومتهائی که بین این دو خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ با کنار نهادن نظارت مردمی و با نابود کردن شورای اولی الامر واحد طبق قانون شریعت الله بر اساس یکی از مذاهب و تفاسیر اسلامی حکم کردند مرتبه ی نازل و بدل اضطراری خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ هستند که از دارالاسلام مسلمین حمایت کرده اند، و مسلمین تا بازگشت مجدد خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ و به حکم ضرورت چون تنها از کانال این حکومتهای بدیل اضطراری اسلامی می توانستند خیلی از واجبات شرعی را انجام بدهند و از خودشان در برابر جنگ همیشگی مشرکین یا همین سکولاریستها جهت مرتد کردن مسلمین که جزو صفات ذاتی آنها شده است«وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَکُمْ حَتَّي يَرُدُّوکُمْ عَنْ دينِکُمْ إِنِ اسْتَطاعُوا» (بقره/217) حمایت کنند و از خودشان در برابر سایرکفار آشکار و پنهان داخلی و غلات حمایت کنند، حفظ این مرتبه ی نازل حکومت اسلامی و حکومتهای بدیل اضطراری را تا رسیدن مجدد به خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ بر خودشان لازم و حتی جهت ممانعت از مرتد شدن مسلمین و جهت حفظ مفاهیم و محتوای 4 گانه ی دین اسلام واجب می دانستند، مَا لاَ يَتِمُّ الْوَاجِبُ إِلاَّ بِهِ؛ فَهُوَ وَاجِبٌ .

(ادامه دارد……..)

---

[1]   بخاری، مسلم و ترمذی

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(52- қисмат)

Инхо харгиз наметавонанд дар мовқеъиятхойи зарурий ва лозим аз нирухойи соири шўрохойики онхо хам ба шикли мазохиби мустақил ва модерни дар омаданд ва хар кудом ба сурати мутафарриқ масири худишонро тей мекунанд истефода кунанд ва аз онхо кўмак бигиранд. Ин хамон замоники астки ин шўрохойи ноболиғ ба такомил нарасида сиқт мешаванд, ва дар баробари жохилияти мовжуд ва тоғутхойи хоким мажбур ба додани чанон имтиёзоти мешавандки чизи ғейри аз таслим шудани онон ба жохилият ва тоғут маъни намедихад. Ин хамон марг ва инхирофи инкор нопазир ва ошкор ин шўрохойи ноболиғ астки аз ек тараф боиси талаф шудани он хамма аъзойи мутаъаххид ва фидокор мешаванд, ва аз суйи дигар бо таслим шудан ба тоғутхо, дар рохи вахдати фарогири муслимин ва ташкили шўройи бузургтар ва дар нихоят шўройи улил амрики амр ва даъвати аллох таоло аст, ба сурати монеъ ва сад дар меоянд. Тамоми ин мусибатхо ба далили  табаъияти онхо аз хавойи нафс ё қалб шуруъ шуда астки онхоро ба ин мархала расонда аст.

Бунёнгузорони аксари ин шўрохойи кучаки сиқт шудаки алъон ба сурати мазохиби модерн ва созмон ёфта даромаданд хадафишон бозкардани рохи шаръий барои бозгашти мўъминин аз кура роххо ва берохойи тафарруқ, басуйи жода аслий уммати вохида ва ижмоъи вохида ва жамоати вохид аз тариқи иртиқоъи вахдат бо соири муслимин дар шўрохойи бузургтар, ва хидоят ва озод шудан аз жубиёрхойи мутафарриқ, ва вуруд ба дарёйи вохиди ислом буд; аммо муридхоишон танхо ба далили хавойи нафс ва олуда шудан ба дарсадхойи аз такаббур ва адами таважжух ба ихтори аллох таоло:

«وَ لا يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلى‌ أَلَّا تَعْدِلُوا»

Сар аз жойи дигари даровардандки дар мавориди шарришон аз мазохиби суннатий барои иттиходи муслимин бисёри бештар буда аст.

Дар инжо ончики иддаи аз бародарони мусалмони мо дар вазъи изтирорий мовжуди қабли аз ташкили ижмоъи вохид ва жамоати вохид ба он диққат намекунанд масалайи вахдати иймон ва саф аст на вахдати раъй, мо метавонем то расидан ба ижмоъи вохид ва жамоати вохид , шўроий бошем аз фирақ ва тафосири мухталифики муштаракан бо раъйи шўройики дар хар сатхи ба вужуд овардем ба жиходимон то расидан ба хукумати исломий ала минхажин нубувват ва ташкили шўройи улил амри вохид ва ташкили уммати вохид ва ижмоъи вохид ва жамоати вохид идома бидихемки хужжати мутлақ аст барои хамма.

Ин шўрохо хам набояд мисли жамоатхо ва хизбхо дар мархалайи қабли аз ташкили шўройи жамоатхо аз сейри такомули худишон мутаваққиф бишаванд ва гох табдил бишаванд ба чизи шабихи ек мазхаб, балки бояд хадаф, ташкили шўройи улил амри жахоний бошад, ва то расидан ба ин хадаф бояд шўрохойи бузургтари ташкил додки дар ин шўрохо гуруххо ва жамоатхо хаққи сарпичи аз раъйи шўроро надоранд, ва бояд куллияйи фаолиятхо бар асоси раъйи аксарияти шўро бошад ва харгуна такрави мамнуъ бошад.

Дар вазъи мовжуд ва бо вужуди инхамма тафсир, таъвил, фирқа, хизб ва гурухи мухталиф, тамоми муслимин бояд ёд бигиремки мо “ махак” нестем барои арзёбий муслимини мухолифимон, то мувофиқи мо хуб бошад ва мухолифи мо бад, хаммайи мо дар баробари хамдигар хужжатхойи нисбий хастем ва танхо шўройи вохид ва ижмоъи вохиди он астки хужжати мутлақ барои манотиқи тахти мудириятиш аст. Ин хам танхо барои манотиқи тахти мудирияти худиш хужжат аст, на барои манотиқи дигарки дар мудирияти ин шўройи вохид ва ижмоъи вохид нестанд. Танхо замоники шўройи улил амри жахоний бо раъйи вохид ва ижмоъи вохидишки шикл гирифт он вақт астки барои тамоми муслимини дунё хужжати мутлақ мешавад.

Бисёри аз бародарони номезон ва номутаодили мо маъмулан ба бахонахойи чун пок набудани манхажи зер мажмуъахойи шўро, ва хатто пок набудани ва олуда будани баъзи аз аъзойи шўро ба беморихойи мухтасси мунофиқин ва секулярзадахо олуда шуда ва боиси иншиъоб ва тафарруқ мешаванд. Ин бародарон наметавонанд дар пок будани манхажи рахбарият бо пок будани зер дастон ва хатто аъзойи шўро фарқ бигузоранд, ва интизор доранд хамма мисли рахбарият бошанд.

(идома дорад……..)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(51- қисмат)

Дар баробар ба касоники аз аллох таоло ва росулиш итоат мекунанд ваъда медихад:

وَمَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ وَحَسُنَ أُولَئِكَ رَفِيقًا‏ .( النساء/ 70-69)

          Ва касики аз худо ва пайғамбар итоат кунад, у хамнишини касони хохад будки худованд бадишон неъмат дода устози пайғамбарон ва ростравон ва шахидон ва шойистагон, ва онон чи андоза дустони хуби хастанд

!‏« وَ حَسُنَ أُوْلئِکَ رَفِیقاً»

Онон чи дустони нику ва хуби хастанд.

Пас шўхи бардор нест, ту бояд тасмими худитро бигирики мехохи бо адами итоат ва посухи манфий ба даъвати аллох таоло худитро машмули “ шадидул иқоб” куни ё бо итоат кардан худитро машмули “анъамаллоху алайхим” ва онони куники аллох ба онон неъмат дода аст ва хар руз чандин бор дар намозит дуо мекуники аллох таоло туро дар радиф ва дар рохи

«الَّذِینَأَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ»

қарор бидихад? Дар гуфтор ва кордорит содиқ бош ва таклифи худитро ровшан кун то машмули

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ»

нашави.

Туйики медони, ва бо далоили ошкори шаръий бароят ровшан ва возих астки аллох таоло дар холати оддийи он танхо ижтиход ва истинботи аз қуръон ва суннат ва масоили рузиро мепасандадки аз тариқи шўро ироя шуда бошад на ижтиходоти фардий ашхос ва ахзоб ва гуруххойи мухталиф ва мутафарриқро, хар чанд ин ашхос донишмандтарин ва олимтарин шахси замони худиш хам махсуб бишавад, ва медони ва яқин дорики аллох таоло мо ва шуморо ба шўройи вохид ва ижмоъи вохид ва уммати вохид ва жамоати вохид даъват карда аст, дар ин сурат бояд мовзеъи худитро ровшан куники оё бо шўро ва вахдат ва харакат ба самт ва суйи уммати вохида ва жамоати вохида хасти? Ё бо дил бастан ба ижтиходоти фардий ашхос ва гуруххо ва ахзоби мутафарриқ бидуни вобастаги ба жунбуши жахоний муслимин дар масири дигари дар харакат хастики ба тахким ва идома ва хатто тўлиди ширки фирқа сози ва тафарруқ ва идомайи фақр ва гурснагий ва тасаллути душманон бар муслимин ва бехукумати муслимин хатм мешавад?

Нуктаики  лозим аст дар инжо ба он ишора бишавад ин астки иддаи аз бародарони мо муваффақ шудандки шўрохойи мудириятиро дар хадди ек хизб ва жамоат ба вужуд биёваранд, ва  дар хамин мархала монданд, ва худишон табдил мешаванд ба мазхаби модерн ва имрузий дар кинори даххо ва балки садхойи мазхаби модерники интури тўлид шуданд. Тафовути ин садхо мазхаби модерн бо чохор мазхаби маъруф ба ахли суннах ва ду се мазхаби маъруф ба ташайю танхо дар ин астки инон гох ба равиши шўроий ва аксаран муназзам идора мешаванд ва ин чанд мазхаби махдуди суннати ба сурати ғейри мутамаркиз ба хаёти худишон идома медиханд ва аксаран ихтилофоти ин мазохиби суннати хам танхо дар умури жузъий ва фиқхий шахсий аст аммо ихтилофоти ин мазохиби модерн аксаран дар масоили ақидатий ва манхажий аст.

Мо то замони расидани ба шўройи улил амри вохид ва ижмоъи вохид ба истиқлоли даруни гурухи ва тасмимоти хайъат мудираий тамоми мазохиби суннати ва модерн дар масоили риз ва даруни гурухишон бо тасомух ва мудоро бархурд мекунем, ва ба забони имрузий ба “ асли конфедеролизми “ исломий дар мовриди онхо амал мекунем, аммо таваққуф дар хамин хад ва хидоят накардани тасмимот ба самт ва суйи шўройи бузургтар ва дар нихоят хидоят накардани тасмимот ба самт ва суйи шўройи улил амри жахоний муслиминро ғейри шаръий медонем. Ва хар тасмимики дар ин масири вахдат ва тўлиди ижмоъи бузургтар набошадро зарботи ба хаммаи муслимин ва хидмати ба душманони муттахид медонем.

Касоники дучори таваққуф мешаванд ва шўрохойи худишонро мисли мазохиби модерн дар меоваранд ва ижоза намедихандки дар шўрохойи бузургтари хал бишаванд хаддиақалиш ин астки дучори ширки фирқагероий ва мазхаб сози ва тафарруқ ба шевайи новини шуданд, ва ба сурати тадрижий боиси танхо ва бепанох мондани шўро ва жамоат ва хизб ва созмонишон дар баробари хийли азим ва густардайи жохилият ва тоғутхойи жахоний ва мантақаий муслимини мухолифи худ мешавандки он хамма барояш захмат кашиданд то онро ба ин мархала расонданд.

(идома дорад……..)