وَاعْتَصِمُوا

Муқаддамот дарслари / олтинчи дарс: нима қилиш керак? Онгли,мақсадли ва харакатланувчи вахдат.

Шайх Абу Хамза хўромий хафизахуллохнинг аудио тасмасидан ёзиб олинган.

(14-қисм)

Хозирги пайтда аллохни шариатидаги қонунларни комил ва шаръий шаклда ижро қиладиган ва ўзини вазифаларини комил шаклда бажара оладиган  нубувват манхажига асосланган хилофат қўлдан бой берилган ва уни ўрнига мана бу  изтирорий холатда мусулмонлар ўзининг бутун айб ва нуқсонлари билан бу вазифаларни бажарадиган ва аллохни шариатидаги қонунларни хар меъзонга кўра ижро қиладиган ва уни таътил қилиб ташлаб қўймайдиган  бемор бир баданга ва исломий бадал хукуматга эга холос.

Демак мусулмонлар мана шу бемор ва нуқсонли ва гохида булғанган бадан билан тўлиқ саломатлигини қўлга киритгунича, фақат мана шу бемор баданни канали орқали бажара оладиган ибодатларни таътил қилиб ташлаб қўймасликлари керак. Чунки худди Умар ибни Хаттоб ва Усмон ибни Афвон розиаллоху анхумо айтганларидек бўлишига уларнинг ишончлари комилдур:

   « إنَّ اللهَ یَزَعُ بالسُّلطان ما لا یَزَعُ بالقرآن»

Худованд хукумат қудрати орқали қуръон билан хам амалга ошириб бўлмайдиган ишни амалга оширади.

 Қурнъондаги далиллар ва росулуллох саллаллоху алайхи васалламни минглаб хадислари ва минглаб фиқхий китоблар хам,секуляристларнинг зотида мавжуд бўлган мусулмонларни устига юкланган жангни олдини ола олмайди,аллох таоло мархамат қиладики: 

وَلَا يَزَالُونَ يُقَاتِلُونَكُمْ حَتَّىٰ يَرُدُّوكُمْ عَن دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطَاعُوا (بقره/217)

Мана бу шаръий манбаъларни хаммаси танхо суратда кофирларни,муртадларни дафъ қилишга ва мунофиқларни,секулярзадаларни назорат қилишга қодир бўлмайди ва хатто мана бу шаръий манбаъларни хаммаси танхо холда насихат ва панд билан жамиятда

 «أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَآَمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ»

ни пиёда қилишга қодир эмас, бу иш амалга ошмагач эса

«فَلْيَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَيْتِ»

учун керакли шароит хам аллохни бандаларига мухайё бўлмайди, мана бу шаръий манбаъларни хаммаси хатто баъзи ўринларда тафарруқни йўқотишга қодир эмас, ё хатто уни камранг хам қила олмайди, ёки иймони заиф бўлган бир ўғрини ё қотилни ё зинокорни ё шаробхўрни ё қароқчини олдини олишга қодир бўлмайди, чунки улар аллохни шариатидаги қатъий  қонунлардан ва росулуллох саллаллоху алайхи васалламнинг равшан ва кучли суннатларидан ва ислом уламоларининг минглаб жилдни ташкил қиладиган  ана ўшанча фиқх китобларидан, хамда кучли ва махкам тафсирларидан эмас, фақат махлуқотларни қудратидан,кучидан қўрқишади.

Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам энг хаким ва энг ақлли ва энг одил ва энг муносиб шахс бўлганлар, у киши хақида аллох таоло мархамат қилганки:

  وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٍ (قلم /4)

у кишининг ахли оилалари уммул мўъминин Оиша розиаллоху анходан росулуллохнинг ахлоқлари ва рафторлари хақида сўрашган пайтида жавоб берадиларки:

  “كَانَ خُلُقُهُ الْقُرْآنَ ”

Аммо шундай буюк шахсият эгаси хам қурайшни секуляр кофирларини ва мадинадаги яхудий кофирларини ва Нижрондаги насронийларни ва ички мунофиқларни  қаршисида шариат хадафлари ва мақсадларини таъминлаш бўйича қуръон, насихат,маъруза орқали ишларини илгари силжита олмадилар ва хижрат қилишга,жанг қилишга,эъдодга ва худудларни хам хукумат қудратини канали орқали ижро қилишга   мажбур бўлдилар.

Шу ерда яна Умар ва Усмон розиаллоху анхумони сўзларига қайтамиз:

  «إنَّ اللهَ یَزَعُ بالسُّلطان ما لا یَزَعُ بالقرآن»

Худованд хукумат қудрати орқали қуръон билан хам амалга ошириб бўлмайдиган ишни амалга оширади. Нубувват манхажига асосланган хилофатни бемор бўлганлиги учун фақатгина шу бемор баданни канали орқали бажарса бўладиган ана ўшанча вожиботлардан қўлимизни тортиб, бу вожиботларни хаммасини тарк қилиб қўя оламизми? Албатта йўқ.

Мана бу бемор баданни ўзига хос бўлган фарзларни ва ибодатларни бажаришига алоқадор бўлган изтирорий холатларда амал қилиш учун  мусулмонлар қоидаларни вужудга келтиришган. Бунга  

«دفع أعظم المفسدتین باحتمال أدناهما»

қоидаси мисол бўла олади, бу қоида бўйича фожир рахбар ва амирни қўл  остида жанг қилиш жоиз хисобланади.  Махсусан ишғолгар кофир душманни дафъ қилиш учун, чунки бу аллохга иймон келтиришдан сўнг бошқа фарзлардан муқаддамроқ туради, хатто бошқа фарзларни ўзининг  таъсирига олишга қодир.

Мана бундай  холатда ё нубувват манхажига асосланган хилофатни ўрнидаги  мана бу исломий бемор хукуматдан узоқлашамиз ва ундан фойдаланмаймиз, натижада ана ўшанча фасодларга дучор бўламиз ва хатто кофирлар ва фожир шахсларни хукмронлиги учун шароитни мухайё қиламиз, албатта буни мусулмонларни динига ва дунёсига зарари каттароқдур. Ёки бўлмасам мана бу исломий бемор хукуматдан ва фожир амирдан аллохни шариатидаги қонунларни аксарини татбиқ қилиш ва исломий фожирроқ бўлган амирни дафъ қилиш ва ташқи кофирларни,мунофиқларни, ички ғуллотларни дафъ қилиш ва кофирларнинг қўл остидаги диёрларни озод қилиш учун фойдаланамиз,  Хасан ибни Алини замонидан бошлаб усмонийларни давригача давом этган фатхларни хаммаси мана шу асосга кўра амалга оширилган.

Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мархамат қилган пайтларида: 

وَإِنَّ اللَّهَ لَيُؤَيِّدُ هَذَا الدِّينَ بِالرَّجُلِ الْفَاجِر. و یا می فرماید: إنَّ الله يؤَيِّدُ الدِّينَ بِأَقْوَامٍ لا خَلاقَ لَهُمْ

Яъни аллох таоло мана бу динга фожир шахслар ё хеч қандай ухравий ажрга ва яхшиликка эга бўлмайдиган қавмлар ва гурухлар воситасида ёрдам беради ва уни  ғолиб қилади. Мана бу холатда мусулмон фожир рахбарни ўзи  зарар қилади, уни фожирлиги ўзига қайтади ва яхшилиги мусулмонларга етади.

(давоми бор……..)

مُقَدَّمات دَرسلَرِی/ آلتِینچِی دَرس: نِیمَه قِیلِیش کِیرَک؟ آنگلِی، مَقصَدلِی وَ حَرَکَتلَه نوُچِی وَحدَت.

شیخ ابو حمزه هورامی حفظه الله نی ااودیا تسمه سیدن یازیب آلینگن.

(14-قیسم)

 حاضِرگِی پَیتدَه اَلله نِی شَرِیعَتِیدَگِی قانوُنلَرنِی کامِل وَ شَرعِی شَکلدَه اِجرا قِیلَه دِیگن وَ اوُزِینِی وَظِیفَه لَرِینِی کامِل شَکلدَه بَجَرَه آلَه دِیگن نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن خِلافَت قوُلدَن بای بِیرِیلگن وَ اوُنِی اوُرنِیگه مَنَه بُو اِضطِرارِی حالَتدَه مُسُلمانلَر اوُزِینِینگ بوُتوُن عَیب وَ نوُقصانلَرِی بِیلَن بُو وَظِیفَه لَرنِی بَجَرَه دِیگن وَ اَلله نِی شَرِیعَتِیدَگِی قانوُنلَرنِی هَر مِعزانگه کوُرَه اِجرا قِیلَه دِیگن وَ اوُنِی تَعطِیل قِیلِیب تَشلَب قوُیمَیدِیگن بِیمار بِیر بَدَنگه وَ اِسلامِی بَدَل حُکوُمَتگه اِیگه حالاص.

 دِیمَک مُسُلمانلَر مَنَه شوُ بِیمار وَ نوُقصانلِی وَ گاهِیدَه بوُلغَنگن بَدَن بِیلَن توُلِیق سَلامَتلِیگِینِی قوُلگه کِیرِیتگوُنِیچَه، فَقَط مَنَه شوُ بِیمار بَدَننِی کَنَلِی آرقَه لِی بَجَرَه آلَه دِیگن عِبادَتلَرنِی تَعطِیل قِیلِیب تَشلَب قوُیمَسلِیکلَرِی کِیرَک. چوُنکِی حوُددِی عُمَر اِبنِ خَطّاب وَ عُثمان اِبنِ عَفّان رَضِیَ الله عَنهُما اَیتگنلَرِیدِیک بوُلِیشِیگه اوُلَرنِینگ اِشانچلَرِی کامِلدوُر:   « إنَّ اللهَ یَزَعُ بالسُّلطان ما لا یَزَعُ بالقرآن»  خُداوَند حُکوُمَت قُدرَتِی آرقَه لِی قُرآن بِیلَن هَم عَمَلگه آشِیرِیب بوُلمَیدِیگن اِیشنِی عَمَلگه آشِیرَه دِی. 

 قُرآندَگِی دَلِیللَر وَ رَسُول الله صَلَّی الله عَلَیهِ وَسَلَّمنِی مِینگلَب حَدِیثلَرِی وَ مِینگلَب فِقهِی کِتابلَر هَم، سِکوُلارِیستلَرنِینگ ذاتِیدَه مَوجُود بوُلگن مُسُلمانلَرنِی اوُستِیگه یوُکلَنگن جَنگنِی آلدِینِی آلَه آلمَیدِی، اَلله تَعالَی مَرحَمَت قِیلَه دِیکِی: وَلَا يَزَالُونَيُقَاتِلُونَكُمْحَتَّىٰيَرُدُّوكُمْعَن دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطَاعُوا (بقره/217) مَنَه بُو شَرعِی مَنبَعلَرنِی هَمَّه سِی تَنها صُورَتدَه کافِرلَرنِی، مُرتَدلَرنِی دَفع قِیلِیشگه وَ مُنافِقلَرنِی،سِکوُلارزَدَه لَرنِی نَظارَت قِیلِیشگه قادِر بوُلمَیدِی وَ حَتَّی مَنَه بُو شَرعِی مَنبَعلَرنِی هَمَّه سِی تَنها حالدَه نَصِیحَت وَ پَند بِیلَن جَمِیعیَتدَه   «أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَآَمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ» نِی پِیادَه قِیلِیشگه قادِر اِیمَس، بُو اِیش عَمَلگه آشمَه گچ اِیسَه   «فَلْيَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَيْتِ» اوُچُون کِیرَکلِی شَرائِط هَم اَلله نِی بَندَه لَرِیگه مُهَیّا بوُلمَیدِی، مَنَه بُو شَرعِی مَنبَع لَرنِی هَمَّه سِی حَتَّی بَعضِی اوُرِینلَردَه تَفَرُّقنِی یوُقاتِیشگه قادِر اِیمَس، یا حَتَّی اوُنِی کَمرَنگ هَم قِیلَه آلمَیدِی، یاکِی اِیمانِی ضَعِیف بوُلگن بِیر اوُغرِینِی یا قاتِیلنِی یا زِناکارنِی یا شَرابخوُرنِی یا قَراقچِینِی آلدِینِی آلِیشگه قادِر بوُلمَیدِی، چوُنکِی اوُلَر اَلله نِی شَرِیعَتِیدَگِی قَطعِی قانوُنلَردَن وَ رَسُول الله صَلَّی الله عَلَیهِ وَسَلّمنِینگ رَوشَن وَ کوُچلِی سُنَّتلَرِیدَن وَ اِسلام اوُلَمالَرِینِینگ مِینگلَب جِیلدنِی تَشکِیل قِیلَه دِیگن اَنَه اوُشَنچَه فِقه کِتابلَرِیدَن، هَمدَه کوُچلِی وَ مَحکَم تَفسِیرلَرِیدَن اِیمَس، فَقَط مَخلوُقاتلَرنِی قُدرَتِیدَن،کوُچِیدَن قوُرقِیشَه دِی.

 رَسُول الله صَلَّی الله عَلَیهِ وَسَلَّم اِینگ حَکِیم وَ اِینگ عَقللِی وَ اِینگ عادِل وَ اِینگ مُناسِب شَخص بوُلگنلَر، اوُ کِیشِی حَقِیدَه اَلله تَعالَی مَرحَمَت قِیلگنکِی:  وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٍ (قلم /4) اوُ کِیشِینِینگ اَهلِی عائِلَه لَرِی اوُمُّ المُؤمِنِین عائِشَه رَضِیَ الله عَنهادَن رَسُول الله نِینگ اَخلاقلَرِی وَ رَفتارلَرِی حَقِیدَه سوُرَشگن پَیتِیدَه جَواب بِیرَه دِیلَرکِی:  “كَانَ خُلُقُهُ الْقُرْآنَ[1]  ” اَمّا شوُندَی بوُیُوک شَخصِیَت اِیگه سِی هَم قُرَیشنِی سِکوُلار کافِرلَرِینِی وَ مَدِینَه دَگِی یَهُودِی کافِرلَرِینِی وَ نَجراندَگِی نَصرانِیلَرنِی وَ اِیچکِی مُنافِقلَرنِی قَرشِیسِیدَه شَرِیعَت هَدَفلَرِی وَ مَقصَدلَرِینِی تَعمِینلَش بوُیِیچَه قُرآن، نَصِیحَت، مَعرُوضَه آرقَه لِی اِیشلَرِینِی اِیلگه رِی سِیلجِیتَه آلمَه دِیلَر وَ هِجرَت قِیلِیشگه، جَنگ قِیلِیشگه، اِعدادگه وَ حُدُودلَرنِی هَم حُکوُمَت قُدرَتِینِی کَنَلِی آرقَه لِی اِجرا قِیلِیشگه مَجبُور بوُلدِیلَر. 

 شُو یِیردَه یَنَه عُمَر وَ عُثمان رَضِیَ الله عَنهُمانِی سوُزلَرِیگه قَیتَه مِیز: «إنَّ اللهَ یَزَعُ بالسُّلطان ما لا یَزَعُ بالقرآن» خُداوَند حُکوُمَت قُدرَتِی آرقَه لِی قُرآن بِیلَن هَم عَمَلگه آشِیرِیب بوُلمَیدِیگن اِیشنِی عَمَلگه آشِیرَه دِی. نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن خِلافَتنِی بِیمار بوُلگنلِیگِی اوُچُون فَقَطگِینَه شُو بِیمار بَدَننِی کَنَلِی آرقَه لِی بَجَرسَه بُولَه دِیگن اَنَه اوُشَنچَه واجِباتلَردَن  قوُلِیمِیزنِی تارتِیب، بُو واجِباتلَرنِی هَمَّه سِینِی تَرک قِیلِیب قوُیَه آلَه مِیزمِی؟ اَلبَتَّه یوُق.

مَنَه بُو بِیمار بَدَننِی اوُزِیگه خاص بوُلگن فَرضلَرنِی وَعِبادَتلَرنِی بَجَه رِیشِیگه عَلاقَه دار بوُلگن اِضطِرارِی حالَتلَردَه عَمَل قِیلِیش اوُچُون مُسُلمانلَر قائِدَه لَرنِی وُجُودگه کِیلتِیرِیشگن. بوُنگه  «دفع أعظم المفسدتین باحتمال أدناهما» قائِدَه سِی مِثال بوُلَه آلَه دِی، بُو قائِدَه بُویِیچَه فاجِر رَهبَر وَ اَمِیرنِی قوُل آستِیدَه جَنگ قِیلِیش جائِز حِسابلَه نَه دِی. مَخصُوصاً اِیشغالگر کافِر دُشمَننِی دَفع قِیلِیش اوُچُون، چوُنکِی بُو اَلله گه اِیمان کِیلتِیرِیشدَن سوُنگ باشقَه فَرضلَردَن مُقَدَّمراق توُرَه دِی، حَتَّی باشقَه فَرضلَرنِی اوُزِینِینگ تَأثِیرِیگه آلِیشگه قادِر.

مَنَه بوُندَی حالَتدَه یا نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن خِلافَتنِی اوُرنِیدَگِی مَنَه بُو اِسلامِی بِیمار حُکوُمَتدَن اوُزاقلَه شَه مِیز وَ اوُندَن فایدَه لَنمَیمِیز، نَتِیجَه دَه اَنَه اوُشَنچَه فَسادلَرگه دوُچار بوُلَه مِیز وَ حَتَّی کافِرلَر وَ فاجِر شَخصلَرنِی حُکمرانلِیگِی اوُچُون شَرائِطنِی مُهَیّا قِیلَه مِیز، اَلبَتَّه بُونِی مُسُلمانلَرنِی دِینِیگه وَ دُنیاسِیگه ضَرَرِی کَتتَه راقدوُر. یاکِی بوُلمَه سَم مَنَه بوُ اِسلامِی بِیمار حُکوُمَتدَن وَ فاجِر اَمِیردَن اَلله نِی شَرِیعَتِیدَگِی قانوُنلَرنِی اَکثَرِینِی تَطبِیق قِیلِیش وَ اِسلامِی فاجِرراق بوُلگن اَمِیرنِی دَفع قِیلِیش وَ تَشقِی کافِرلَرنِی، مُنافِقلَرنِی، اِیچکِی غوُلّاتلَرنِی دَفع قِیلِیش وَ کافِرلَرنِینگ قوُل آستِیدَگِی دِیارلَرنِی آزاد قِیلِیش اوُچُون فایدَه لَه نَه مِیز، حَسَن اِبنِ عَلِینِی زَمانِیدَن باشلَب عُثمانِیلَرنِی دَورِیگه چَه دَوام اِیتگن فَتحلَرنِی هَمَّه سِی مَنَه شُو اَساسگه کوُرَه عَمَلگه آشِیرِیلگن.

رَسُول الله صَلّی الله عَلَیهِ وَسَلَّم مَرحَمَت قِیلگن پَیتلَرِیدَه:    وَإِنَّ اللَّهَ لَيُؤَيِّدُ هَذَا الدِّينَ بِالرَّجُلِ الْفَاجِر. [2].  إنَّ الله يؤَيِّدُ الدِّينَ بِأَقْوَامٍ لا خَلاقَ لَهُمْ [3] یَعنِی اَلله تَعالَی مَنَه بُو دِینگه فاجِر شَخصلَر یا هِیچ قَندَی اوُخرَوِی اَجرگه وَ یَحشِیلِیککَه اِیگه بُولمَیدِیگن قَوملَر وَ گوُرُوهلَر واسِیطَه سِیدَه یاردَم بِیرَه دِی وَ اوُنِی غالِب قِیلَه دِی. مَنَه بُو حالَتدَه مُسُلمان فاجِر رَهبَرنِی اوُزِی ضَرَر قِیلَه دِی، اوُنِی فاجِرلِیگِی اوُزِیگه قَیتَه دِی وَ یَحشِیلِیگِی مُسُلمانلَرگه یِیتَه دِی    .

(دوامی بار……..)

---

[1] البخاري، مسلم، الترمذي، النسائي، أبي داود، ابن ماجة، مالك، الدارمي، أحمد

[2] متفق علیه

[3] أخرجه أحمد (5/45) ، والطبرانى/ أخرجه الإسماعيلى (( معجم شيوخه ))(1/406) ، والطبرانى (( الأوسط ))(1948) و (( الصغير ))(132) ، والضياء (( المختارة ))(5/231// 1863) أخرجه النسائى (( الكبرى ))(5/279/8885) ، وابن حبان (4517) ، وابن حزم (( المحلى ))(11/113) ، والضياء (( الأحاديث المختارة ))(6/234/2251

درسهای مقدماتی/درس ششم:  چه باید کرد؟ وحدت آگاهانه، هدفمند و حرکتی

 پیاده شده از نوار صوتی شیخ ابوحمزه المهاجر هورامی حفظه الله

(14-قسمت)

حالا خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ از بین رفته  است تا قانون شریعت الله را به شکل کامل و شرعی آن اجراء کند و وظایف خودشان را به شکل کامل انجام بدهد، و به جایش مسلمین در این حالت اضطراری صاحب یک بدن بیمار و یک حکومت بدیل اسلامی شده اند با کلی عیب و نقص که باید این وظایف را انجام بدهد و قانون شریعت الله را به هر میزانی که می تواند اجراء کند و آن را تعطیل نکند.

 پس مسلمین با همین بدن بیمار و ناقص و گاه آلوده هم، تا زمان رسیدن به سلامتی کامل، عباداتی را که تنها از کانال این بدن بیمار می توانستند انجام بدهند را تعطیل و رها نکردند. چون یقین داشتند همچنانکه عمربن خطاب و عثمان بن عفان رضی الله عنهما گفته اند: « إنَّ اللهَ یَزَعُ بالسُّلطان ما لا یَزَعُ بالقرآن» خداوند با قدرت حکومتی، کاری را به انجام می‌رساند، که با قرآن به انجام نمی‌رساند.

دلایل قرآنی و هزاران حدیث رسول الله صلی الله علیه وسلم و هزاران جلد کتاب فقهی نمی تواند جلو جنگ تحمیلی سکولاریستها که جزء ذاتشان است را برمسلمین بگیرد که الله تعالی فرموده :وَلَا يَزَالُونَ يُقَاتِلُونَكُمْحَتَّىٰيَرُدُّوكُمْ عَن دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطَاعُوا (بقره/217) و تمام این منابع شرعی باز به تنهائی نمی توانند باعث دفع سایر کفار و مرتدین و کنترل منافقین و سکولار زده ها بشوند، و حتی تمام این منابع شرعی به تنهائی نمی توانند تنها با پند و اندرز و نصیحت  «أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَآَمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ» را درجامعه پیاده کنند تا زمینه های مناسب «فَلْيَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَيْتِ» برای بندگان الله فراهم بشود، تمام این منابع شرعی حتی نمی توانند تفرق را در مواردی از بین ببرند یا حتی کم رنگش هم کنند، یا حتی جلو یک دزد یا قاتل یا زناکار و مشروب خور و گردنه گیری را بگیرد که مسلمان ضعیف الایمانی هم هست اما تنها از قدرت و زور مخلوقات می ترسد نه از قدرت و زور دلایل روشن و قاطع قانون شریعت الله و سنتهای روشن و قوی رسول الله صلی الله علیه وسلم و آنهمه کتاب فقه و تفسیر قوی و محکم علمای اسلام که به هزاران جلد هم می رسد.

 رسول الله صلی الله علیه وسلم به عنوان حکیم ترین و بابصیرت ترین و مصلحت اندیش ترین و عادل ترین شخصی که الله تعالی در موردش می فرماید: وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٍ (قلم /4) و زمانی که از همسرش ام المومنین عایشه رضي الله عنها در مورد اخلاق و رفتار رسول الله پرسیده می شود در جواب می گوید : “كَانَ خُلُقُهُ الْقُرْآنَ “[1] اما باز چنین شخصیت عظیمی در برابر کفار سکولار قریش و سایر کفار یهودی در مدینه و نصرانیهای نجران و منافقین داخلی و تأمین اهداف و مقاصد شریعت نتوانست با قرآن و پند و موعظه کارش را به پیش ببرد و مجبور به هجرت و جنگ و قتال و اعداد و اجرای حدود و غیره آن هم از کانال قدرت حکومتی شد.

 پس دوباره برگشتیم به قول عمر و عثمان رضی الله عنهما: «إنَّ اللهَ یَزَعُ بالسُّلطان ما لا یَزَعُ بالقرآن» خداوند با قدرت حکومتی، کاری را به انجام می‌رساند، که با قرآن به انجام نمی‌رساند. و اینکه آیا با بیمار شدن خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ می توانیم از اینهمه واجباتی که تنها از کانال این بدن بیمار و آلوده می شود انجام داد دست بکشیم و همه ی این واجبات راترک کنیم؟ مسلما خیر.

در رابطه با این بدن بیماری که باید این فرضها و عبادات مختص خودش را انجام بدهد مسلمین قواعدی را برای عمل در این حالتهای اضطراری به وجود آوردند . مثل قاعده ی «دفع أعظم المفسدتین باحتمال أدناهما» که طبق این قاعده مشروعیت و جایز بودن قتال تحت امارت رهبر و امیر فاجر برای انجام این وظایف حکومتی مطرح می شود .  بخصوص دفع دشمن کافراشغالگری که پس از ایمان به الله هیچ فرض عینی مقدم تر از این نیست که حتی سایر فرضها را هم تحت الشعاع خودش قرار می دهد .

 در چنین حالتی یا از این حکومت مریض اسلامی که جای خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ را گرفته دوری می کنیم و از آن استفاده نمی کنیم و آن همه مفاسد را متحمل می شویم و حتی زمینه های تسلط کفار را و افراد فاجر تری را فراهم می کنیم که ضررشان برای دین و دنیای مسلمین بزرگتراست، یا اینکه از این حکومت مریض اسلامی و امیر فاجر آن  برای  تطبیق اکثر قوانین شریعت الله و دفع امیر فاجرتر اسلامی یا دفع کافر خارجی و منافقین و غلات داخلی  و آزاد سازی سرزمینهای کفار استفاده می کنیم، که تمام فتوحات مسلمین بعد از حسن بن علی رضی الله عنهما تا زمان عثمانی ها بر همین اساس بوده است .

زمانی که رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید:  وَإِنَّ اللَّهَ لَيُؤَيِّدُ هَذَاالدِّينَبِالرَّجُلِ الْفَاجِر[2]. و یا می فرماید: إنَّ الله يؤَيِّدُ الدِّينَ بِأَقْوَامٍ لا خَلاقَ لَهُمْ[3] یعنی الله تعالی این دین را با شخص فاجر یا اقوام و گروههائی که هیچ خیر و اجر اخروی نصیبشان نمی شود یاری می دهد و پیروزش می کند. در این حالات رهبر فاجر مسلمان است  که ضرر کرده است، و فجورش به خودش بر می گردد و خیرش به مسلمین.

(ادامه دارد…….)

---

[1] البخاري، مسلم، الترمذي، النسائي، أبي داود، ابن ماجة، مالك، الدارمي، أحمد

[2] متفق علیه

[3] أخرجه أحمد (5/45) ، والطبرانى/ أخرجه الإسماعيلى (( معجم شيوخه ))(1/406) ، والطبرانى (( الأوسط ))(1948) و (( الصغير ))(132) ، والضياء (( المختارة ))(5/231// 1863) أخرجه النسائى (( الكبرى ))(5/279/8885) ، وابن حبان (4517) ، وابن حزم (( المحلى ))(11/113) ، والضياء (( الأحاديث المختارة ))(6/234/2251

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(56- қисмат)

Вахдати иймонийи фарогири муслимин бидуни ин муқаддамот ва пеш заминахо наметавонад шикл бигирад. чун қадам гузоштани дар табаъият ба эхсон аз сабиқунал аввалун асри росулуллох саллаллоху алайхи васаллам ва хам масир шудан бо онон ва расидан ба чанон жойгохи ниёзманди пеш заминахо астки лозим аст барои расидан ба вахдати огохона, хадафманд ва харакатий ва дар нихоят расидан ба шўройи улил амри вохид ва уммати вохид ва жамоати вохид аз тарафи умуми муслимин риоят бишаванд. Олим кардани муслимин ва огохи додани ба онхо – он хам ба сабки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам – еки аз пояхо ва муқаддамот ва пеш заминахойи ин вахдати огохона, хадафманд ва харакатий астки саъй мекунем дар ин жаласа ба сурати муфассалтари дар мовридиш сухбат кунем:

Мумкин аст барои бисёри аз шумохо суъол бошадки аллох таоло читури онхамма сахоби бесавод ва дарс нахонда астро “ олим” медонад, ва дар баробари росулуллох саллаллоху алайхи васаллам шахси босавод ва лисонс ва фовқи лисонс ва доктор ва профессори он замонки ба Абул Хакам машхур шуда будро Абу Жахл яъни падари нафахми меноманд?

Жараён аз чи қарор аст? “ олим” аз назари аллох таоло чи каси аст? Ва ононики ба онхо илм дода шуда аст чи касони хастанд? Оё мумкин аст каси савод надошта бошад аммо ба у гуфт “ олим”? он илм ва олимики мадди назари аллох чистки бесавод хам метавонад “ олим” бишавад? Читури росулуллох саллаллоху алайхи васаллам худиш бесавод буд ва навиштан балад набуд ва ёрониш хам аксаран хаминтури бесавод буданд аллох ононро “ олим” медонад? Оё барои “ олим” шудан меъёр босавод будан аст? Ё босавод будан пеш шарти “ олим” шудан аз назари аллох махсуб мешавад? Ва даххо суъоли дигарки мумкин аст барои бештари мохо пеш омада бошад ва моро ба ин суъоли нахоий расонда бошадки мо аз кужо шуруъ кунем? Он илм кудом аст ва ман читури метавонам худам “ олим” бишавам ва дигаронро хам ба равиши росулуллох саллаллоху алайхи васаллам “ олим” кунам?

Лозим аст дар ибтидоъ бидонем манзури аллох таоло аз он “ илми” ки бесаводхойи чун Сумайя ва Ёсир ва Аммор ва Билол ва ғейрихро бар босаводхойи чун Абу Жахл ва яхудийхо ва насронийхо ва ғейрих бартари дода буд чист? Интури ба рохати метавонем бафахмем “ илми”ки дар увлавият аст ва мо бояд онро ёд бигирем ва ёд бидихем кудом аст? Чун илмхойи дигари хастандки дар даражоти пойинтари қарор гирифтанд ва дар увлавиятхойи баъдий хастанд мисли: илми таъбири хоб ба Юсуф алайхиссалом:

رَبِّ قَدْ آتَیْتَنِی مِنَ الْمُلْکِ وَعَلَّمْتَنِی مِن تَأْوِیلِ الأَحَادِیثِ (یوسف/101) یا علم صنعت به داود علیه السلام: وَعَلَّمْنَاهُ صَنْعَةَ لَبُوسٍ لَّکُمْ (انبیاء/80)

Ё илми фахми забони парандагон ба Сулаймон алайхиссалом:

وَقَالَ یَا أَیُّهَا النَّاسُ عُلِّمْنَا مَنطِقَ الطَّیْرِ (نمل /16)

Ё илми пизишки, мухандисий, сарф ва нахв ва балоға ва садхо ва балки хазорон илми дигарики вужуд доранд.

Аллох таоло дар мовриди илмики дар увлавият қарор дорад мефармояд:

وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُمْ بَعْدَ الَّذِي جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ(بقره /120)

Ва агар аз хостахо ва орзухойи ишон пейравий кунид, баъди аз онки “ илм” ба ту расида аст, хеч сарпараст ва ёвари аз жониби худо барои ту нахохад буд. Мушаххас аст ин илмики аз он сухбат мешавад жузъи он илмхоики исм бурдем ё садхо ва хозорон илми дигарики вужуд доранд нест.

وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُمْ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ إِنَّكَ إِذًا لَمِنَ الظَّالِمِينَ (بقره /145(–

Ва агар аз хостахо ва орзухойи ишон пейравий куни баъди аз онки “ илм” ба ту даст дода аст, дар ин сурат ту бегумон аз зумрайи ситамкорон хохи буд. Инхам мушаххас аст аз илми дигари сухбат мекунад.

فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ ‏(آل عمران /61)

Харгох баъди аз “ илми” ки ба ту расида аст бо ту ба ситиз пардохтанд…… инжо хам дар масалайи мубохила бидуни шак манзури он улум нестанд.

Ба дунболи ин даста оёт аллох таоло сохибони илмро интури маърифий мекунад:

شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ وَالْمَلَائِكَةُ وَأُولُو الْعِلْمِ قَائِمًا بِالْقِسْطِ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (آل عمران/18)

Худованд гувохи медихад инки илохи жузъ у нест, ва инки у додгари мекунад, ва фариштагон ва сохибони илм гувохи медиханд. Жузъ у маъбуд ва илохи нестки хам тавоно аст ва хам хаким. Бале, инжо ровшан мекунадки он илм чизи жузъ шаходат ба ла илаха – иллаллох нест. Ва сохибони илм хам хамон касони хастандки чанин шаходатиро доданд.

(идома дорад……)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(55- қисмат)

Пас вужуди ин садхо жамоати мухталиф тўвжихи шаръий надорад, ва каси наметавонад хорижини аз жамоати худишро машмули паёмадхойи аходис бидонад. Балки ин жамоатхойи мутафарриқ танхо абзори дар холати изтирор барои харакат ба суйи шўройи мужохидин ва ташкили хукумати исломий ала минхажин нубувват аст. Инхо хаммаги абзоранд ва василаанд барои расидан ба ижмоъи вохид ва жамоати вохид. Замоники ба чанин ижмоъи вохиди расидемки фаровардайи уммати вохид ва шўройи улил амри вохид ноши аз хукумати исломий ала минхажин нубувват аст, дар воқеъ ба жамоати вохиди хам расидем. Дар ин сурат ба қовли росулуллох саллаллоху алайхи васаллам:

مَنْ خَلَعَ يَدًا مِنْ طَاعَةٍ لَقِيَ اللَّهَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ لَا حُجَّةَ لَهُ. [1]

Возих астки татбиқи ин дастури қонуни шариати аллох дар мовриди жамоат танхо ва танхо дар сурати шиклгири жамоати вохиди муслимин сурат мегирадки шикли олийи он дар дорул ислом ва хукумати исломий ала минхажин нубувват ё бадили изтирорийи он худишонро нишон медиханд, то расидан ба ин манзур дар холати изтирор танхо жамоатхойи бузургтар ва бузургтар ва шўройи жамоатхо метавонад тўвжихи шаръий дошта бошанд на билакс.

Замоники харакат ва жиходи фардий шуруъ мешавад бояд танхо ва танхо ба қудрати хукумати чашм духта бишавад, ва набояд ба хеч ек аз марохили қабли аз хукумати исломий ала минхажин нубувват рози шуд. Замоники мўъминин ночор мешаванд ба сурати фардий даст ба жиход бизананд ва хаққишонро бигиранд аммо мутаважжих мешавандки ба танхойи кори аз дастишон барнамеояд, саъй мекунанд бо дигар озодихохон ва дигар мазлумини мусалмон хам махалла ё хам забон ё хам мазхаб ё соири муслимини манотиқи дигар ек қудрати бузургтари наздик ба қудрати душман ва тоғути мухожим ба вужуд биёваранд, барои хамин астки созмонхо ва жамоатхо ва ахзоби мухталифи дар тамоми сарзаминхойи мусалмоннишин ба вужуд меоянд.

Иддайи аз муслимин мутаъассифона дар хамин мархала мутаваққиф мешаванд, ва ба самти такомул ба пеш намераванд, ва бо тўлиди анвоъи ахзоб ва жамоатхойи мухталифи худишон хам гохи монеъи дар рохи такомули жиход ва мубориза ба суйи ташкили хукумати исломий ала минхажин нубувват мешаванд ва кудакики мерафт масири такомули худишро тей кунад дар маъаррази сиқт қарор медиханд, ва илова бар онки худишон ба қудрати хукумати исломий ва самарайи хунхо ва номусхо ва амвол ва вайронихойи ба бор омада намерасанд балки дар нихоят дубора боиси тахкими ек тоғути дигар ё мустахкам кардани пояхойи хамон тоғути қаблий мешаванд.

Бале,героиш ба вахдат ва харакати ба самт ва суйи шўро ва ташкили хукумати исломий ва уммати вохид ва ижмоъи вохид ва жамоати вохид танхо рохи астки барои мо вужуд дорад, то бо касби қудрати хоста шуда, худимонро мустахаққи хилофати дар замин кунем ва худимонро мустахаққи ваъдахойи аллох ба росулиш дар мовриди аз бейн рафтан фақр ва гурснагий ва пок кардани олудагихо ва гумрохихо ва берун рондани душманон ва аз бейн бурдани султайи онон кунем, ва ба сурати дасти жамъий жиходи муттахидро барои ихқоқи хақ ва ижрои хостахойи динимон ба пеш бирем.

Мо дар аввалин пилла ва мархалайи ин жиход ва муборизайи фарогир бояд хостахоимонро еки кунем, ва руйи иймони муштарак ва нуқоти муштаракимон ва манофеъи муштараки дунёвий ва ухровиймон ангушт бигузорем. Ба дунболи ин, дар шўро ин хостахо ва манофеъ ва нуқоти муштараки дунёвийро ба раъй бигузорем, ва баъадки тасвиб шуданд, хамма бо хам чанон бо хам муттахид бишавемки то охарин хад мумкин ва бо тавассул ба тамоми шевахо ва васоили мумкин ва машруъ, аз ин вахдат ва шўро дифоъ кунем.

Замоники аллох таоло бо неъмати шўро ба мо лутф мекунад ва ба мо қудрат ва иззат мебахшад мо хаққи куфрони неъмат ва зойеъ кардани чанин неъмати асосийро надорем:

-ва бояд барои мухофизат аз чанин неъмати бузурги тамоми суханон ва иқдомот ва барномахойи таблиғий ва амалиймон бар асоси раъйи вохиди шўро анжом бишавад,

-бояд табаъият аз такаббур ва ба дунболи он такрави ва пеши худ кор кардан ва баноми жамъ ва шўро харф задан, мамнуъ ва номашруъ бишавад.

Чиро? Чун мо дигар қарнхост фахмидаемки дар иттиходимон чи қудрати бузурги нахуфта аст, ва ин дарк ва фахми мо дар осори даххо олими мо мактуб шуда,ва алъон мехохем ба тажрубиёти он хамма олим ва озодихохи гузашта ва тажрубиёт ва ёфтахойи зехний ва қалбий худимон иймон пейдо кунем, ва тамоми ин ёфтахойи гузашта ва холроки инхамма барояш таблиғ кардемро амалий кунем, ва амалан собит кунемки метавонем бо иттиходи фарогир ва хамбастаги ва муборизайи даста жамъий, ва за тариқи шўройи мутахассисини амр, ва хукумати исломий дар хар сатхики шикл гирифта, ба изни аллох бар тамоми мушкилотимон пируз бишавем ва ба ахдофимон бирасем.

Муқаддамот ва пеш заминахойи вахдати огохона, хадафманд ва харакати.

(идома дорад……..)

---

[1]صحيح مسلم – الإمارة (1851) مسند أحمد – مسند المكثرين من الصحابة (2/70)

Муқаддамот дарслари / олтинчи дарс: нима қилиш керак? Онгли,мақсадли ва харакатланувчи вахдат.

Шайх Абу Хамза хўромий хафизахуллохнинг аудио тасмасидан ёзиб олинган.

(13-қисм)

Мана бу холатда кўриниб турганидек, мусулмонлар ўзларидаги ўзгариш сабабли нубувват манхажига асосланган хилофатни қўлдан бой беришга шароитни мухайё қилишган ва нубувват манхажига асосланган хилофат шохигарлик ва мулукият хукуматига айланиб қолди, хозирги кунгача бизлар бу хукуматларни катта ва кичик шаклларига гувох бўлиб келяпмиз. Аллох таоло мархамат қиладики:  

 وَاتَّقُواْ فِتْنَةً لاَّ تُصِیبَنَّ الَّذِینَ ظَلَمُواْ مِنکُمْ خَآصَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ (انفال/25)

Хамда сизлардан фақат золим кимсаларнинг ўзигагина етмай (балки барчага етадиган) балодан сақланингиз! Ва билингизки, албатта аллохнинг азоби қаттиқдир.

Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мархамат қиладиларки:

« لتُنْقَضَنَّ عُرَى الْإِسْلَامِ ،عُرْوَةً عُرْوَةً , فَكُلَّمَا انْتَقَضَتْ عُرْوَةٌ، تَشَبَّثَ النَّاسُ بِالَّتِي تَلِيهَا ، وَأَوَّلُهُنّ نَقْضًا الْحُكْمُ، وَآخِرُهُنَّ الصَّلَاةُ»

Ислом дасталари бирма-бир синдирилади, бу дасталардан бири нобуд бўлган пайтида одамлар унга  яқинроқ бўлганига чанг солишади, уларнинг аввали хукм ва охиргиси намоздур. Яъни нубувват манхажига асосланган хилофатни канали орқали хукмни синдирилгандан сўнг одамлар унга яқинроқ бўлган нарсага чанг солишди. У замонда мусулмонлар бани умайя шохигарлигига асосланган хукуматга чанг солишди ва аста-секинлик билан бошқа  дасталар синдирилди, тоинки бизларни замонимизга етиб келди, албатта ўша замонда бошлаб берилган фитналар хали-хануз бизларгача етиб келган, бўлиб хам шиддатлироқ суратда давом этяпган.

Хар қандай холатда хам, бани умайянинг мулукият ва шохигарлик хукумати изтирорий холатда қабул қилинди, мана бу изтирорий бадал хукуматда “аззарурот тубихул махзурот” хукми бўйича жуда кўп асхоблар мавжуд бўлишган, улар баттардан пархез қилиш ва шаръий вожибни  бажариш учун хам бу хукуматга байъат беришган. Нима учун вожиб? Чунки бошқа вожибларни мана шу хукумат орқали бажариларди ва агар бу хукумат бўлмайдиган бўлса бошқа вожибларни бажариб бўлмас эди.    

  مَا لاَ يَتِمُّ الْوَاجِبُ إِلاَّ بِهِ؛ فَهُوَ وَاجِبٌ.

Биз зарурат холатида халол ва покиза озуқани қўлдан бой берган ва бошқа озуқага эга бўлмаган  пайтимизда, жонимизни сақлаб қолиш учун ўлган хайвонларни гўшти ёки бошқа нахий қилинган нарсалардан фойдаланамиз, бу ерда ўлган хайвонларни гўштини истиъмол қилиш яна қайтадан покиза ва халол таомни қўлга киритгунимизча ва зарурат холатидан чиққинимизгача  бизларга вожиб бўлади. Чунки жонни сақлаб қолиш вожибдур, фақатгина мана шу ўлик хайвонни гўштини истеъмол қилиш билан бизлар жонимизни нажот берамиз, демак ўлаксани гўштини истеъмол қилиш хам бизларга вожиб бўлади. Нубувват манхажига асосланган хилофатни қўлдан бой берган ва бошқа нарсага эга бўлмаган вақтимизда, динимизни ва исломимизни сақлаб қолиш учун исломий бадал хукуматдан панох топамиз, тоинки мана бу заруратларимиз ўртадан кўтарилгунча ва яна қайтадан нубувват манхажига асосланган хилофатни қўлга киритмагунимизча.

Бизлар шуни хам яхши биламизки, ана ўша зарурат холатига тушиб қолганимизда жонимизни сақлаб қолиш учун ўлик хайвонни гўштини истеъмол қилишга мажбур бўлишимиз, бу масалан ўлаксани гўштини хидини ёмон кўрганлигимиз ёки уни мазасини ёқтирмаганимиз ёки ўлаксани гўштини рангини ёмон кўришимиз учун эмас, балки  фақат жонимизни сақлаб қолиш учундур; бизлар мана бу ўлаксани гўштини жуда хам ёмон кўрамиз. Бизларнинг мана бу гўштдан фойдаланишимизни далили, иллати ва бизларни мақсадимиз танхо жонимизни сақлаб қолиш холос, яъни ана ўша мақсадимизга етиб олиш, энди ўзимизни мақсадимизга етиб олгач эса ўлаксани гўштини ташлаб юборамиз.   

إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَیْکُمُ الْمَیْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنزِیرِ وَمَا أُهِلَّ بِهِ لِغَیْرِ اللّهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَیْرَ بَاغٍ وَلاَ عَادٍ فَلا إِثْمَ عَلَیْهِ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ‏(بقره/173)

У сизларга фақатгина ўлакса,қонни, тўнғиз гўштини ва аллохдан ўзгага аталиб сўйилган нарсаларнигина харом қилди. энди кимки золим ва хаддан ошмаган холида ночор вазиятда қолса гунохкор бўлмайди. Албатта аллох мағфират қилгувчи, рахмлидур.

Шубхасиз динни сақлаб қолишлик жонни сақлаб қолишдан кўра муқаддамроқдур, молу-дунё буни  барчаси  дунёвий истакларимиздур, агар изтирорий холатга тушиб қолсак,  динимизни сақлаб қолиш учун ночор холда шаръий асбобларга қўл уришимиз табиий нарса, динимизни  сақлаб қолиш жонимизни ва бошқа дунёвий  нарсаларни  сақлаб қолишдан кўра юқорироқда туради.

Энди ана ўшанча сахобалар исломий изтирорий бадал хукуматга рози бўлиб тан берган бўлсалар, бу динларини сақлаб қолиш ва мақсадларига етиш учун бўлган, улар бу хукуматни тасдиқлашни ёки нубувват манхажига асосланган хилофатни нобуд қилишни ёки муовиянинг Али ибни Аби Толибни замонидан тортиб Хасан ибни Алини замонигача бу мақомга етиш учун  қилган амалларини тасдиқлашни қасд қилишган эмас, йўқ, балким мусулмонларнинг  ўзлари ўзларида  вужудга келтиришган манфий асбоблар, ўзгаришлар мана бу буюк кишиларни шундай изтирорий холатга солиб қўяди, улар натижада шундай қарор қабул қилишадики, тафарруқдан қочиш,мусулмонларни ўртасидаги қирғинга хотима бериш ва Усмонни ўлимидан сўнг тўхтаб қолган исломий фатхларни қайтадан бошлаш, хамда мусулмонларни орасига амният ва фаровонлик қайтиб келиши ва бундан бошқа бизлар бехабар бўлган бошқа яхшиликлар   учун бу ишга қўл уришади, бу ерда исломий изтирорий бадал хукуматдан кўра бошқа йўл йўқ, ночор холда мавжуд  изтирорий вазиятда мана бу пастроқдаги исломий бадалдан фойдаланиш керак. 

Инсон изтирорий холатга тушиб қолганида оддий ишга рўбарў бўлмаслиги аниқ нарса, агар намозингни туриб ўқишга қодир бўлмайдиган бўлсанг, уни ўтириб бўлса хам ўқийсан, яъни баданингда бир айб вужудга келган, лекин намозингни тарк қилмайсан ва айбингга қарамасдан намозингни ўтирган холда давом эттирасан, энди агар ётган холда намозингни ўқийдиган бўлсанг,демак жисмингда янада каттароқ айб мавжуд, шу сабабли фарз бўлган  намозларингни ўзини оддий кўринишида бажара олмайсан, аммо барибир уни тарк қилмайсан ва ётган холда бўлса хам  бажарасан. Мана бу айб ва нуқсонларни хаммаси намозингни ўқишингга монеъ бўла олмайди, хатто агар поклик ва  нопоклик ё тахорат олиш ва олмаслик ё таяммум олишга қодир бўлиш ва таяммум қилмаслик борасида мушкилотларга дучор бўлсанг хам ва бундан кўра изтирорий,баттарроқ холатларга тушиб қолсанг хам барибир бу холатлар сабабли фарзи аъйн бўлган намозингни тарк қила олмайсан.

(давоми бор……..)

مُقَدَّمات دَرسلَرِی/ آلتِینچِی دَرس: نِیمَه قِیلِیش کِیرَک؟ آنگلِی، مَقصَدلِی وَ حَرَکَتلَه نوُچِی وَحدَت.

شیخ ابو حمزه هورامی حفظه الله نی ااودیا تسمه سیدن یازیب آلینگن.

(13-قیسم)

مَنَه بُو حالَتدَه کوُرِینِیب توُرگه نِیدِیک، مُسُلمانلَر اوُزلَرِیدَگِی اوُزگه رِیش سَبَبلِی نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن خِلافَتنِی قوُلدَن بای بِیرِیشگه شَرائِطنِی مُهَیّا قِیلِیشگن وَ نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن خِلافَت شاهِیگرلِیک وَ مُلوُکِیَت حُکوُمَتِیگه اَیلَه نِیب قالدِی، حاضِرگِی کوُنگه چَه بِیزلَر بُو حُکوُمَتلَرنِی کَتتَه وَ کِیچِیک شَکللَرِیگه گوُواه بُولِیب کِیلیَپمِیز. اَلله تَعالَی مَرحَمَت قِیلَه دِیکِی: وَاتَّقُواْ فِتْنَةً لاَّ تُصِیبَنَّ الَّذِینَ ظَلَمُواْ مِنکُمْ خَآصَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ (انفال/25)  هَمدَه سِیزلَردَن فَقَط ظالِم کِیمسَه لَرنِینگ اوُزِیگه گِینَه یِیتمَی ( بَلکِی بَرچَه گه یِیتَه دِیگن ) بَلادَن سَقلَه نِینگِیز! وَ بِیلِینگِیزکِی، اَلبَتَّه اَلله نِینگ عَذابِی قَتتِیقدِیر. رَسُول الله صَلَّی الله عَلَیهِ وَسَلَّم مَرحَمَت قِیلَه دِیلَرکِی:     « لتُنْقَضَنَّ عُرَى الْإِسْلَامِ ،عُرْوَةً عُرْوَةً , فَكُلَّمَا انْتَقَضَتْ عُرْوَةٌ، تَشَبَّثَ النَّاسُ بِالَّتِي تَلِيهَا ، وَأَوَّلُهُنّ نَقْضًا الْحُكْمُ، وَآخِرُهُنَّ الصَّلَاةُ»  اِسلام دَستَه لَرِی بِیرمَه – بِیر سِیندِیرِیلَه دِی، بُو دَستَه لَردَن بِیرِی نابوُد بوُلگن پَیتِیدَه آدَملَر اوُنگه یَقِینراق بوُلگه نِیگه چَنگ سالِیشَه دِی، اوُلَرنِینگ اَوَّلِی حُکم وَ آخِیرگِیسِی نَمازدوُر. یَعنِی نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن خِلافَتنِی کَنَلِی  آرقَه لِی حُکمنِی سِیندِیرِیلگندَن سُونگ آدَملَر اوُنگه یَقِینراق بُولگن نَرسَه گه چَنگ سالِیشدِی. اوُ زَماندَه مُسُلمانلَر بَنِی اوُمَیَّه شاهِیگرلِیگِیگه اَساسلَنگن حُکوُمَتگه چَنگ سالِیشدِی وَ اَستَه – سِیکِینلِیک بِیلَن باشقَه دَستَه لَر سِیندِیرِیلدِی، تائِنکِی بِیزلَر زَمانِیمِیزگه یِیتِیب کِیلدِی، اَلبَتَّه اوُشَه زَماندَه باشلَب بِیرِیلگن فِتنَه لَر هَلِی – هَنوُز بِیزلَرگه چَه یِیتِیب کِیلگن، بوُلِیب هَم شِددَتلِیراق صُورَتدَه دَوام اِیتیَپگن.

هَر قَندَی حالَتدَه هَم، بَنِی اوُمَیَّه نِینگ مُلوُکِیَت وَ شاهِیگرلِیک حُکوُمَتِی اِضطِرارِی حالَتدَه  قَبوُل قِیلِیندِی، مَنَه بُو اِضطِرارِی بَدَل حُکوُمَتدَه  «الضرورات تبيح المحظورات» حُکمِی بُویِیچَه جوُدَه کوُپ اَصحابلَر مَوجُود بُولِیشگن، اوُلَر بَتتَردَن پَرهِیز قِیلِیش وَ شَرعِی واجِبنِی بَجَه رِیش اوُچُون هَم بُو حُکوُمَتگه بَیعَت بِیرِیشگن. نِیمَه اوُچُون واجِب؟ چُونکِی باشقَه واجِبلَرنِی مَنَه شُو حُکوُمَت آرقَه لِی بَجَه رِیلَردِی وَ اَگر بُو حُکوُمَت بوُلمَیدِیگن بُولسَه باشقَه واجِبلَرنِی بَجَه رِیب بوُلمَس اِیدِی.  مَا لاَ يَتِمُّ الْوَاجِبُ إِلاَّ بِهِ؛ فَهُوَ وَاجِبٌ.

بِیز ضَرُورَت حالَتِیدَه حَلال وَ پاکِیزَه آذوُقَه نِی قوُلدَن بای بِیرگن وَ باشقَه آذوُقَه گه اِیگه بوُلمَه گن پَیتِیمِیزدَه، جانِیمِیزنِی سَقلَب قالِیش اوُچُون اوُلگن حَیوانلَرنِی گوُشتِی یاکِی نَهِی قِیلِینگن نَرسَه لَردَن فایدَه لَه نَه مِیز، بُو یِیردَه اوُلگن حَیوانلَرنِی گوُشتِینِی اِستِعمال قِیلِیش یَنَه قَیتَه دَن پاکِیزَه وَ حَلال طَعامنِی قوُلگه کِیرِیتگوُنِیمِیزچَه وَ ضَرُورَت حالَتِیدَن چِیققِینِیمِیزگه چَه بِیزلَرگه واجِب بوُلَه دِی. چوُنکی جاننِی سَقلَب قالِیش واجِبدوُر، فَقَطگِینَه مَنَه شُو اوُلِیک حَیواننِی گوُشتِینِی اِستِعمال قِیلِیش بِیلَن بِیزلَر جانِیمِیزنِی نَجات بِیرَه مِیز، دِیمَک اوُلَکسَه نِی گوُشتِینِی اِستِعمال قِیلِیش هَم بِیزلَرگه واجِب بوُلَه دِی. نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن خِلافَتنِی قوُلدَن بای بِیرگن وَ باشقَه نَرسَه گه اِیگه بوُلمَه گن وَقتِیمِیزدَه، دِینِیمِیزنِی وَ اِسلامِیمِیزنِی سَقلَب قالِیش اوُچُون اِسلامِی بَدَل حُکوُمَتدَن پَناه تاپَه مِیز، تائِنکِی مَنَه بُو ضَرُورَتلَرِیمِیز اوُرتَه دَن کوُتَه رِیلگوُنچَه  وَ یَنَه قَیتَه دَن نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن خِلافَتنِی قوُلگه کِیرِیتمَه گوُنِیمِیزچَه.

بِیزلَر شوُنِی هَم یَحشِی بِیلَه مِیزکِی، اَنَه اوُشَه ضَرُورَت حالَتِیگه توُشِیب قالگه نِیمِیزدَه جانِیمِیزنِی سَقلَب قالِیش اوُچُون اوُلِیک حَیواننِی گوُشتِینِی اِستِعمال قِیلِیشگه مَجبُور بوُلِیشِیمِیز، بُو مَسَلاً اوُلَکسَه نِی گوُشتِینِی حِیدِینِی یامان کوُرگنلِیگِیمِیز یاکِی اوُنِی مَزَه سِینِی یاقتِیرمَه گه نِیمِیز یاکِی اوُلَکسَه نِی گوُشتِینِی رَنگِینِی یامان کوُرِیشِیمِیز اوُچُون اِیمَس، بَلکِی فَقَط جانِیمِیزنِی سَقلَب قالِیش اوُچُوندوُر؛ بِیزلَر مَنَه بوُ اوُلَکسَه نِی گوُشتِینِی جوُدَه هَم یامان کوُرَه مِیز. بِیزلَرنِینگ مَنَه بوُ گوُشتدَن فایدَه لَه نِیشِیمِیزنِی دَلِیلِی، عِللَتِی وَ بِیزلَرنِی مَقصَدِیمِیز تَنها جانِیمِیزنِی سَقلَب قالِیش حالاص، یَعنِی اَنَه اوُشَه مَقصَدِیمِیزگه یِیتِیب آلِیش، اِیندِی اوُزِیمِیزنِی مَقصَدِیمِیزگه یِیتِیب آلگچ اِیسَه اوُلَکسَه نِی گوُشتِینِی تَشلَب یوُبارَه مِیز.

إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَیْکُمُ الْمَیْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنزِیرِ وَمَا أُهِلَّ بِهِ لِغَیْرِ اللّهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَیْرَ بَاغٍ وَلاَ عَادٍ فَلا إِثْمَ عَلَیْهِ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ‏(بقره/173) اوُ سِیزلَرگه فَقَطگِینَه اوُلَکسَه، قاننِی، توُنغِیز گوُشتِینِی وَ اَلله دَن اوُزگه گه اَتَه لِیب سوُیِیلگن نَرسَه لَرنِیگِینَه حَرام قِیلدِی. اِیندِی کِیمکِی ظالِم وَ حَددَن آشمَه گن حالِیدَه ناچار وضِیعیَتدَه قالسَه گوُناهکار بُولمَیدِی. اَلبَتَّه اَلله مَغفِرَت قِیلگوُچِی، رَحملِیدوُر.

شُبهَه سِیز دِیننِی سَقلَب قالِیشلِیک جاننِی سَقلَب قالِیشدَن کوُرَه مُقَدَّمراقدوُر، مالوُ- دُنیا بوُنِی بَرچَه سِی دُنیاوِی اِیستَکلَرِیمِیزدوُر، اَگر اِضطِرارِی حالَتگه توُشِیب قالسَک، دِینِیمِیزنِی سَقلَب قالِیش اوُچُون ناچار حالدَه شَرعِی اَسبابلَرگه قوُل اوُرِیشِیمِیز طَبِیعِی نَرسَه، دِینِیمِیزنِی سَقلَب قالِیش جانِیمِیزنِی وَ باشقَه دُنیاوِی نَرسَه لَرنِی سَقلَب قالِیشدَن کوُرَه یوُقارِیراقدَه توُرَه دِی.

اِیندِی اَنَه اوُشَنچَه صَحابَه لَر اِسلامِی اِضطِرارِی بَدَل حُکوُمَتگه راضِی بوُلِیب تَن بِیرگن بوُلسَه لَر، بُو دِینلَرِینِی سَقلَب قالِیش وَ مَقصَدلَرِیگه یِیتِیش اوُچُون بوُلگن، اوُلَر بُو حُکوَمَتنِی تَصدِیقلَشنِی یاکِی نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن خِلافَتنِی نابوُد قِیلِیشنِی یاکِی مُعاوِیَه نِینگ عَلِی اِبنِ اَبِی طالِبنِی زَمانِیدَن تارتِیب حَسَن اِبنِ عَلِینِی زَمانِیگه چَه بُو مَقامگه یِیتِیش اوُچُون قِیلگن عَمَللَرِینِی تَصدِیقلَشنِی قَصد قِیلِیشگن اِیمَس، یوُق، بَلکِیم مُسُلمانلَرنِینگ اوُزلَرِی اوُزلَرِیدَه وُجُودگه کِیلتِیرِیشگن مَنفِی اَسبابلَر، اوُزگه رِیشلَر مَنَه بُو بُویُوک کِیشِیلَرنِی شوُندَی اِضطِرارِی حالَتگه سالِیب قوُیَه دِی، اوُلَر نَتِیجَه دَه شوُندَی قَرار قَبُول قِیلِیشَه دِیکِی، تَفَرُّقدَن قاچِیش مُسُلمانلَرنِی اوُرتَه سِیدَگِی قِیرغِینگه خاتِیمَه بِیرِیش وَ عُثماننِی اوُلِیمِیدَن سُونگ توُحتَب قالگن اِسلامِی فَتحلَرنِی قَیتَه دَن باشلَش، هَمدَه مُسُلمانلَرنِی آرَه سِیگه اَمنِیَت وَ فَراوانلِیک قَیتِیب کِیلِیشِی وَ بوُندَن باشقَه بِیزلَر بِی خَبَر بوُلگن باشقَه یَحشِیلِیکلَر اوُچُون بُو اِیشگه قوُل اوُرِیشَه دِی، بوُ یِیردَه اِسلامِی اِضطِرارِی بَدَل حُکوُمَتدَن کوُرَه باشقَه یوُل یوُق، ناچار حالدَه مَوجُود اِضطِرارِی وَضِیعیَتدَه مَنَه بُو پَستراقدَگِی اِسلامِی بَدَلدَن فایدَه لَه نِیش کِیرَک.

اِنسان اِضطِرارِی حالَتگه توُشِیب قالگه نِیدَه عاددِی اِیشگه رُوبَرُو بوُلمَسلِیگِی اَنِیق نَرسَه، اَگر نَمازِینگنِی توُرِیب اوُقِیشگه قادِر بوُلمَیدِیگن بوُلسَنگ، اوُنِی اوُتِیرِیب بوُلسَه هَم اوُقِیسَن، یَعنِی بَدَنِینگدَه بِیر عَیب وُجُودگه کِیلگن، لِیکِن نَمازِینگنِی اوُتِیرگن حالدَه دَوام اِیتتِیرَه سَن، اِیندِی اَگر یاتگن حالدَه نَمازِینگنِی اوُقِیدِیگن بوُلسَنگ، دِیمَک جِسمِینگدَه یَنَدَه کَتتَه راق عَیب مَوجُود، شُو سَبَبلِی فَرض بوُلگن نَمازلَرِینگنِی اوُزِینِی عاددِی کوُرِینِیشِیدَه بَجَرَه آلمَیسَن، اَمّا بَرِیبِیر اوُنِی تَرک قِیلمَیسَن وَ یاتگن حالدَه بوُلسَه هَم بَجَرَه سَن. مَنَه بُو عَیب وَ نوُقصانلَرنِی هَمَّه سِی نَمازِینگنِی اوُقِیشِینگگه مانِع بوُلَه آلمَیدِی، حَتَّی اَگر پاکلِیک وَ ناپاکلِیک یا طَهارَت آلِیش وَ آلمَسلِیک یا تَیَمُّوم آلِیشگه قادِر بوُلِیش وَ تَیَمُّوم قِیلمَسلِیک بارَه سِیدَه مُشکِلاتلَرگه دوُچار بوُلسَنگ هَم وَ بوُندَن کوُرَه اِضطِرارِی، بَتتَرراق حالَتلَرگه توُشِیب قالسَنگ هَم بَرِیبِیر بُو حالَتلَر سَبَبلِی فَرضِی عَین بُولگن نَمازِینگنِی تَرک قِیلَه آلمَیسَن.

(دوامی بار…….)

درسهای مقدماتی/درس ششم:  چه باید کرد؟ وحدت آگاهانه، هدفمند و حرکتی

 پیاده شده از نوار صوتی شیخ ابوحمزه المهاجر هورامی حفظه الله

(13-قسمت)

دراین صورت روشن است که چگونه مسلمین با تغییر خودشان اسباب از دست رفتن نعمت خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ را فراهم کردند و این خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ  تبدیل شد به حکومت شاهیگری ملوکیت که تا کنون ما در اشکال و کوچک و بزرگی با آن دست و پنجه نرم می کنیم . الله تعالی می فرماید : وَاتَّقُواْ فِتْنَةً لاَّ تُصِیبَنَّ الَّذِینَ ظَلَمُواْ مِنکُمْ خَآصَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ (انفال/25)‏خویشتن را از بلا و مصیبتی به دور دارید که تنها دامنگیر کسانی نمی‌گردد که ستم می‌کنند (بلکه اگر جلو ستمکاران گرفته نشود ، خشک و تر به گناه آنان می‌سوزد) و بدانید که خداوند دارای کیفر سخت و مجازات شدید است. و رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید:« لتُنْقَضَنَّ عُرَى الْإِسْلَامِ ،عُرْوَةً عُرْوَةً , فَكُلَّمَا انْتَقَضَتْ عُرْوَةٌ، تَشَبَّثَ النَّاسُ بِالَّتِي تَلِيهَا ، وَأَوَّلُهُنّ نَقْضًا الْحُكْمُ، وَآخِرُهُنَّ الصَّلَاةُ»  دستگیره های اسلام یک به یک شکسته می شود، هرگاه یک دستگیره نابود شود مردم به آنچه نزدیک آن است چنگ می زنند، اول آنها شکستن حکم است و آخر آنها نمازاست. با شکستن حکم کردن از کانال  خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ  مردم به آنچه نزدیک بود چنگ زدند. بلکه مسلمین آن زمان به حکومت شاهیگری بنی امیه چنگ زدند و به تدریج دستگیره ها یکی بعد از دیگری شکسته شده اند تا به زمان ما رسیده است و فتنه ای که آن زمان استارتش زده شده است هنوز دامنگیر ما هم هست آن هم با شدت بیشتری.

در هر صورت این حکومت ملوکیت و شاهیگری بنی امیه در حالت اضطرار مورد پذیرش واقع شد که در این حکومت بدیل اضطراری به حکم «الضرورات تبيح المحظورات» اصحاب زیادی هم وجود داشتند و بالاجبار برای پرهیز از بدتر و انجام یک واجب شرعی به آن بیعت هم دادند.  واجب چرا؟ چون انجام واجبهای دیگری از طریق این حکومت انجام می شوند و اگر این حکومت نباشد دیگر واجبات هم انجام نمی شوند .  مَا لاَ يَتِمُّ الْوَاجِبُ إِلاَّ بِهِ؛ فَهُوَ وَاجِبٌ.

ما در حالت ضرورت زمانی که خوراک تمیز و حلال را از دست می دهیم و نداریم، برای حفظ جانمان به گوشت مردار و چیزهای دیگری که نهی شده اند پناه می بریم، و خوردن این گوشت مردار برای حفظ جانمان بر ما واجب می شود تا این ضرورتمان رفع بشود و دوباره به طعام سالم و حلال دست پیدا کنیم. چون حفظ جان واجب است و تنها از طریق این گوشت مردار است که ما می توانیم جانمان را نجات بدهیم پس خوردن این گوشت مردار هم واجب می شود. زمانی هم  که خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ را از دست دادیم و نداریم برای حفظ دینمان و اسلاممان به حکومت بدیل اسلامی پناه می بریم تا این ضرورتمان هم رفع بشود و دوباره به  خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ  بر گردیم .

این هم می دانیم زمانی که ما در حالت ضرورت قرار می گیریم و مجبور می شویم که مثلا برای حفظ جانمان گوشت مردار بخوریم  به دلیل حفظ جانمان است نه به دلیل اینکه مثلا از بوی این مردار یا از مزه ی این مردار یا از رنگ این مردار خوشمان می آید؛ نخیر، ما خیلی هم از این لاشه بدمان می آید. دلیل و علت و هدف استفاده مان از این گوشت، تنها حفظ جانمان است و رسیدن به این هدف است، و زمانی که به این هدفمان رسیدیم آن را هم دور می اندازیم.

إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَیْکُمُ الْمَیْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنزِیرِ وَمَا أُهِلَّ بِهِ لِغَیْرِ اللّهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَیْرَ بَاغٍ وَلاَ عَادٍ فَلا إِثْمَ عَلَیْهِ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ‏(بقره/173) تنها مردار و خون و گوشت خوک و آنچه نام غیرخدا (به هنگام ذبح) بر آن گفته شده باشد بر شما حرام کرده است. ولی آن کس که مجبور شود (به خاطر حفظ جان از آن اشیاء حرام بخورد) در صورتی که علاقمند (به خوردن و لذّت بردن از چنین چیزها نبوده است ) و متجاوز (از حدّ سدّجوع هم) نباشد، گناهی بر او نیست. بی‌گمان خداوند بخشنده و مهربان است .‏

بدون شک حفظ دین مقدم بر حفظ جان، مال و دنیا و تمام خواسته های دنیوی ماست و طبیعی است که اگر ما برای حفظ دینمان درحالت اضطرار قرار بگیریم ناچارا باید به اسبابی شرعی پناه ببریم که دینمان را حفظ کنیم که بالاتر از جانمان و سایر متعلقات دنیویمان است  .

حالا زمانی که آنهمه صحابه به یک حکومت بدیل اضطراری اسلامی رضایت می دهند به دلیل حفظ دین و رسیدن به اهدافی است که دارند، نه به دلیل تأئید و موافقت با انهدام خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ  یا به دلیل تأئید اعمالی که معاویه از زمان علی بن ابی طالب تا زمان حسن بن علی برای رسیدن به چنین مقامی انجام داده است؛ نه، اسباب و تغییرات منفی که مسلمین در خودشان به وجود آورده بودند این بزرگان را در حالت اضطرار قرار داده بود و به این نتیجه رسیده بودند که برای فرار از تفرق، خاتمه دادند به کشت و کشتار میان مسلمین، شروع کردن مجدد فتوحات اسلامی که از مرگ عثمان تا الان متوقف شده بود، بازگشت رفاه و امنیت به میان مسلمین و دلایل خوب دیگری که از آنها  بی خبریم  ابزاری غیر از این حکومت بدیل اضطراری اسلامی وجود ندارد، و ناچارا باید در وضع اضطراری موجود از این ابزار نازل و بدیل اسلامی استفاده کرد .

   زمانی که انسان درحالت اضطرار قرار می گیرد مشخص است  که با امری عادی سروکله نمی زند، زمانی که نمی توانی ایستاده نماز بخوانی و نشسته نمازت را می خوانی یعنی یک عیبی در بدن به وجود آمده است اما باز نمازت را ترک نمی کنی، و با وجود آن عیب باز نشسته نمازت را می خوانی، حالا اگه مجبور بشوی درازکش نمازت را بخوانی این هم واضح و روشن نشان می دهد که عیب بزرگتری در جسمت هست که نمی توانی فریضه ی نماز را در حالتهای عادیش انجام بدهی اما باز نمازت را ترک نمی کنی و انجامش می دهی . تمام این عیبها مانع آن نمی شوند که تو نتوانی نمازت را بخوانی حتی اگر مشکلاتی در زمینه ی پاکی یا ناپاکی لباس و یا وضو گرفتن یا نگرفتن یا توانائی بر تیمم کردن یا نکردن هم برایت  پیش بیاید و در حالت اضطرار بدتری هم قرار بگیری باز نمی توانی به خاطر این حالتها فرض عین نماز را ترک کنی .

(ادامه دارد…….)

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(54- қисмат)

Журм ва азоби тафарруқ барои дунёйи муслимин бисёр болотар аз журми касони астки жохилона фариб хурданд ва жохилона ба далили вужуд заминахойи , дар ақоид ва аъмолишон дучори ширкиёти шуданд. Ташхиси ин бисёр мухим аст. Ахли Ироқ ва Шомки аз асбобхойи мухим табдили хукумати исломий ала минхажин нубувват ба бадили изтирорий он шуда буданд ва илова бар ин муртакиби журми бузурги қатли Хусай розиаллоху анху шуда буданд, аз Абдуллох ибни Умар дар хийни эхром дубора хунипашша ва харом ё халол будани он суъол мекардандки бо дарки исломий жавоб дод: ба ахли Ироқ нигох кунид дар холики духтарзода росулуллох саллаллоху алайхи васалламро шахид мекунанд ва боки надоранд онгох меоянд ва дарборайи хунипашша суъол мекунандки хукми он чист?

Муслимини ин замон ва хатто чандин насл гузашта хам аз хамин метод ва равиш истефода мекунанд, бо доман задан ба азоби тафарруқ ба рохати хуни хамдигарро мерезанд, ба зан ва бачча ва пир ва жавони хамдигар дар марокизи ибодишон рахм намекунанд, ва асбоби ба таъхир офтодани нусратуллох ва хилофатики ба мустазъафин дар замин ваъда дода буд мешаванд, ва илова бар ин, тули умри хукмронийи тоғутхо ва ишғолгарон ба сарзаминхойишон хам изофа мекунанд, ва боиси идомайи фақр ва гурснагий ва тасаллути душманон бар муслимин мешаванд, онвақт дар камоли пурруйи ва ифтихор ва жахолат, худишонро хам фирқайи ножия медонанд, ва бо ифтихор дар мовриди риояти сивок ва мушти риш ва лажбози ва гир додан ба масоили бисёр риз ва жузъий муслимин ва ғейрих ба худишон меболанд ва барои он хикмат тарошихо ва фалсафахо мебофанд. Ин инхирофи ошкор дар масири нусрат ва ёри аллохки каси дар он шак надорад.

Вазифайи мо баёни сторотежихо ва токтикхойи қонуни шариати аллох, холо табаъият  ё адами табаъият аз чанин суннатхо ва қавонини ба худи ашхос бармегардад ва мо на вакили ашхос дар қиёмат хастем ва на бар қалби онон тасаллути дорем:

 وَمَا أَنَا عَلَيْكُمْ بِوَكِيلٍ (یونس/108)‏ و « لَسْتُ عَلَيْكُمْ بِوَكِيلٍ »(انعام/66).

Бо ин вужуд росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мефармояд:

إِنَّ مِنْ شَرِّ النَّاسِ، رَجُلًا فَاجِرًا، يَقْرَأُ كِتَابَ اللَّهِ لَا يَرْعَوِي إِلَى شَيْءٍ مِنْهُ.

Аз жумла бадтарин инсонхо шахси фожири астки “қуръон” ро мехонад ва аммо дар аъмоли худиш дигаргуний ва тағйири ба вужуд намеоварад.

Чун ризойи аллох ва озодий ва саодати инсонхо дар геруйи

« يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ »( رعد/ 11)

аст, ва бояд аз хисори хатарноки худ михвари, пешдовари ва худпарасти ва жохилиятики ашхос ва ахзоб ва жамоатхо ва гуруххо хамчун кермхойи абришами парвариший бидуни дар назар гирифтани авоқиби он ба он одат карданд ва ба он ху гирифтанд, худишонро рахо кунанд ва тамоми тамаркузишон бар бозгашти мужаддади рахбарияти омми мовриди пазириши хамма яъни хукумати исломий ала минхажин нубувват ва шўройи улил амри вохиди он ва уммати вохид ва жамоати вохид мутамаркиз кунанд.

Еки аз сифоти боризи сабиқунал аввалун дар мухофизат аз ин жамоат ин будки бо хассосияти хос аз екпорчаги ва вахдати худишон мухофизат мекарданд, ва хатто ижозайи васвасахойи тафрақа ангиз хам ба худишон рох намедоданд, ва куллан нигаришишон ба муслимин бар асоси хусни зон буд. Ба хамин содаги касиро аз жамоати муслиминки дар панохи хукумати исломий ва бар асоси шўройи улил амр ва уммати вохид ва ижмоъи вохид ба вужуд омада буд берун намекарданд, ва худишон хам заррайи аз чанин жамоати фосила намегирифтанд. Чун яқин доштанд ва дарк карда будандки:

إِنَّهُ مَنْ فَارَقَ الْجَمَاعَةَ شِبْرًا فَمَاتَ فَمِيتَةٌ جَاهِلِيَّةٌ[1]

Хамоно касики аз жамоат ба андоза важаби фосила бигирад ва бимирад, жохилона мурда аст. Ва ин хуруж аз жамоат хам,хуруж аз итоат аз хукумати исломий ва ижмоъи вохиди он, ва ижоди тафарруқ миёни муслимин ва ижоди жанг ва даргирийи бейни муслимин ва мўъминин астки дар нихоят ба жанги жохилий кашида мешавадки, на иймони шахс мовриди эхтиром воқеъ мешавад,ва ан ахд ва пеймоники бо аллох дар самиъна ва атоъна дар хифзи хун ва мол ва номуси муслимин ва соири умури шаръий ба аллох дода шуда аст, ва жангхойи куркурона ва бидуни биниш ва дарки сахихи шаръий ва бар асоси асабият ва қовмият ва танаффур ва жохилият пеш меоядки, солхост шохиди чанин жангхойи куркуронайи хастем:

وَمَنْ قَاتَلَ تَحْتَ رَايَةٍ عِمِّيَّةٍ، يَغْضَبُ لِعَصَبَةٍ، أَوْ يَدْعُو إِلَى عَصَبَةٍ، أَوْ يَنْصُرُ عَصَبَةً، فَقُتِلَ، فَقِتْلَةٌ جَاهِلِيَّةٌ .[2]

Хар каси зери парчами куркуронайи бижангад, ва барои қовмият ба хашм биёяд ва ба он даъват кунад ва онро ёри дихад ва дар ин рох кушта шавад, маргиш марги жохилий аст.

Хуб холо мо дар миёни муслимин жамоати вохиди надорем, балки садхо ва хатто хазорон жамоати мухталиф ва рангоранг дорем. Чиро? Чун ижмоъи вохиди надорем. Ва ин ижмоъи вохид аз уммати вохид  ва ин уммати вохид хам аз шўройи улил амри вохиди ба вужуд меоядки ин шўро хам худиш аз даст овардхойи хукумати исломий ала минхажин нубувват аст.

(идома дорад………)

---

[1]متفق عليه عن ابن عباس

[2]صحيح مسلم كتاب الإمارة (54/ رقم الحديث 1848 )

Дарсхойи муқаддамотий/ дарси шишум : чи бояд кард? Вахдати огохона, хадафманд ва харакатий.

Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид : Абу Хамза мухожир  хўромий.

(53- қисмат)

Инон интизор дорандки дар шўройи жангий росулуллох саллаллоху алайхи васаллам масалан касони чун Абдуллох ибни Убай ва онхамма бемори ақидатий ва рафторий вужуд надошта бошанд, ва агар буданд, пас ин асбоби мешавад барои жудойи аз сафи рахбарият, ва хатто муттахам кардани рахбарият ба анвоъи тухматхойики шохидиш буда ва хастем, ва ошкоро хамон кориро мекунандки Абдуллох ибни Убай ва жамоатиш дар ғазвайи ухуд карданд ва  дучори гунох ва азоби бузурги тафарруқ мешаванд ва худишонро машмули сифоти мушрикин мекунанд. Дар холики медонандки:

1-Тафарруқ азоби хаст дар хадди зилзила ва соиқа:

1. : قُلْ هُوَ الْقَادِرُ عَلَىٰ أَن يَبْعَثَ عَلَيْكُمْ عَذَابًا مِّن فَوْقِكُمْ أَوْ مِن تَحْتِ أَرْجُلِكُمْ أَوْ يَلْبِسَكُمْ شِيَعًا وَيُذِيقَ بَعْضَكُم بَأْسَ بَعْضٍ ۗ (انعام/65)

2-Инхо медонандки сабр накардан ва худро дучори азоби тафарруқ кардан боиси дармондаги ва нотавоний муслимин мешавад ва шукух ва хайбати муслимин аз бейн меравад:

1. وَأَطِیعُواْ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَلاَ تَنَازَعُواْ فَتَفْشَلُواْ وَتَذْهَبَ رِیحُکُمْ وَاصْبِرُواْ إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ ‏(انفال/46)

3-Инон медонандки робитайи бейни тафриқа андозхо бо росулуллох саллаллоху алайхи васаллам боқий намемонад:

1. إِنَّ الَّذِینَ فَرَّقُواْ دِینَهُمْ وَکَانُواْ شِیَعاً لَّسْتَ مِنْهُمْ فِی شَیْءٍ إِنَّمَا أَمْرُهُمْ إِلَى اللّهِ ثُمَّ یُنَبِّئُهُم بِمَا کَانُواْ یَفْعَلُونَ ‏ (انعام/159)

4-Хамчунин медонандки тафарруқ аз сифоти мушрикин ва секуляристхостки аллох таоло муслиминро аз чанин сифати нахий  карда аст амр карда аз чанин сифати дури кунем:

1. وَلَا تَکُونُوا مِنَ الْمُشْرِکِینَ ‏ * مِنَ الَّذِینَ فَرَّقُوا دِینَهُمْ وَکَانُوا شِیَعاً ‏(روم/ 33- 32)

Ин бародарони номезон ва номутаодил ва жохили мо хануз ба ин мезон аз дарк ва фахм нарасидандки то замони ижоди рахбарияти вохиди хукумати исломий ала минхажин нубувват ва бозгашти рахбарияти вохиди шўройи улил амри вохид бо ижмоъи вохидиш ба миёни муслиминки солхост аз он махруманд шарри тафарруқ бисёр бисёр бузургтар аз шарри гусола парасти ва соири ширкхойи ошкор дар миёни бахши зиёдий аз муслимин жохил ва фариб хурда аст. Саййидина Хорунро ба ёд биёваридки дар баробари гусола параст шудани бисёри аз қовмиш то замони бозгашти “ рахбарияти мовриди қабул хамма” чи вокуниши нишон дод.

Саййидина Хорун шарри тафарруқро бештар аз инхирофи қовм дар ширки гусолапарасти дид, ва то баргашти “ рахбарияти мовриди қабули хамма” то хадди дар мубориза пеш рафт, ва замоники дид кор ба қитол ва жанг ва кушт ва куштор кашида мешавад даст бардошт, ва кутох омад, ва вахдатро хифз кард, ва собит қадамонро аз мунхарифин жудо накард, ва иншиъоб накард, ва тафарруқ ба вужуд наёвард:

 قَالُوا لَن نَّبْرَحَ عَلَیْهِ عَاکِفِینَ حَتَّى یَرْجِعَ إِلَیْنَا مُوسَى* ‏‏قَالَ یَا هَارُونُ مَا مَنَعَکَ إِذْ رَأَیْتَهُمْ ضَلُّوا * أَلَّا تَتَّبِعَنِ أَفَعَصَیْتَ أَمْرِی*  قَالَ یَا ابْنَ أُمَّ لَا تَأْخُذْ بِلِحْیَتِی وَلَا بِرَأْسِی إِنِّی خَشِیتُ أَن تَقُولَ فَرَّقْتَ بَیْنَ بَنِی إِسْرَائِیلَ وَلَمْ تَرْقُبْ قَوْلِی ‏(طه/91-94)

Гуфтанд: мо пейваста ба парастиши ин гусола идома медихем то Мусо ба пеши мо бармегардад. ( Мусо) гуфт: эй Хорун! Хенгомики диди онон гумрох мешаванд, чи чизи монеъ аз он шудки ( жилови ишонро бигири ва нагузори ба бероха раванд? Ва) аз ман пейравий куни?! Оё аз дастури ман сарпичи карди? ( Хорун) гуфт: эй писари модарам! На риши маро бигир ва на муйи сарамро. Ман тарсидамки бигуйи миёни бани исроил тафриқа андохти ва сифориши маро ба кор набасти.

Аллох таоло баъди аз ин немефармоядки саййидина Хорун дар ин кориш иштибох карда аст ва коришро таъйид мекунад. Дар холики агар иштибох буд қатъан ровшангари мекард, ва мебинемки дар мавориди мухталифи ба корхойи иштибох соири анбиё хатто дар хадди дуо кардани саййидина Иброхим барои падари мушрикиш ва ахм кардани росулуллох саллаллоху алайхи васаллам барои он нобино ва мавориди иштибохи инчунини хам сарфи назар намекунад.

Аллох даъват карда аст ба вахдат, холо агар каси масири тафарруқро биравад бархалофи қонуни шариати аллох харакат карда ва дучори ширк шуда аст ва :

إِنَّ اللّهَ لاَ یَغْفِرُ أَن یُشْرَکَ بِهِ وَیَغْفِرُ مَا دُونَ ذَلِکَ لِمَن یَشَاءُ وَمَن یُشْرِکْ بِاللّهِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلاَلاً بَعِیداً ‏ (نساء/116)

Пас намешавад бо ширк ба ширк жавоб дод. Намешавад бо ширки тафарруқ бо ширки гусола парастийи жохилин ва фариб хурдахойи мусалмон бархурд кард. Ин нуктайи бе андоза мухимми астки хийли аз ахли қибла ва бахусус бародарони мужохиди мо ё нодида мегиранидиш ё зиёд аб он ахамият намедиханд ва худишонро ба мусибати бузург дучор мекунанд ва аксаран мисли салафиюни оли саъуд ва жохилхойи мазхаби мовриди суъистефодайи душманони қонуни шариати аллох хам қарор мегирандки намунахойи онро дар Арабистон ва Алжазоир ва Ироқ ва Сурия ва Афғонистон ва Чечен ва Курдистон ва ғейрих дидаем.

(идома дорад……..)