وَاعْتَصِمُوا

 
Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом

 
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид :  Абу Хамза мухожир  хўромий.
 

(10- қисмат)

  Касоники чанин қонуниро невишта ва ё дар тадвини чанин қонуни мушорикат доштанд дар ин сурат, ба худ сифати худойи дода ва еки аз вижагихойи худоро ба худ доданд ва табдил ба “илох” шуданд, чун чанин кори танхо хаққи аллох аст; онхойи хамки ба чанин қонуни раъй доданд, мисли ин астки бигуянд дин ва қонуни аллох ба дардимон намехурад ва онро намехохем ва ба худо ва “илохи” ғейри аз аллох дар ин моврид эътироф кардандки бароишон қонун невишта аст. Дар қуръон ва суннат омада астки:

  أَلا لَهُ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ تَبارَکَ اللَّهُ رَبُّ الْعالَمينَ (اعراف/۵۴)

Огох бошидки танхо у меофаринад ва танхо у фармон медихад.

إِنِ الْحُکْمُ إِلاَّ لِلَّهِ (یوسف/۷۶)

Танхо хукм ва фармон аз он аллох аст.

أَمْ لَهُمْ شُرَکاءُ شَرَعُوا لَهُمْ مِنَ الدِّينِ مالَمْ يَأْذَنْ بِهِ اللَّهُ (شوری/۲۱)

Шояд онон шурако ва маъбудхойиро дорандки барои ишон диниро падид овардандки худо бидон ижоза надода астки бароишон шаръ таъйин кунад ( ва худо аз он бехабар аст?)

وَاللَّهُ يَحْکُمُ لامُعَقِّبَ لِحُکْمِهِ (رعد/۴۱)

Ва худованд хукм мекунад ва фармониш хечгуна родеъ ва монеъ надорад.

Аммо, аъзойи порламони секуляристийки аз тарафи мардуми жохил интихоб шуданд рози нестандки аллох ба танхоий доройи ин хаққи қонунгузорий бошад. Ба хамин далил бо гирифтан ва ихтисос додани хаққи қонунгузорийки аз сифоти аллох аст ба худ, худро шабихи аллох жо зада ва ба жойи аллох ва мустақил аз аллох тибқи хостахойи худ ва хавойи нафси худ ва хостахойи мардум, шуруъ мекунанд ба қонунгузорий, халол ва харом таъйин кардан аз ин озод ва мамнуъ ва халол харомики карданд, ва барои тамоми умури зиндагий қонун таъйин мекунанд хамчунонки аллох барои тамоми умури зиндагийи мо қонун таъйин карда, ва мардумони хамки бо раъйи худ чанин мовжудоти секуляриро ба унвони намояндайи худ интихоб намуданд ба ин амр қонеъ набудандки фақат аллох, худованди онхо бошад. Ба хамин далил ин худовандони дуруғинро жихати паст ва мақоми худоён интихоб мекунандки, дар ибодатгохи порламон дастуротишон содир мешавад.

(идома дорад……) 

 
Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом

 
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид :  Абу Хамза мухожир  хўромий.

(9- қисмат)

“илох” ва худойи нохақ ва ботил хам яъни: хавойи нафс ва тамоми хотирот, қавонин, барномахо, конол, ва  ибодатхойики аз жониби ғейри аллох барои махлуқоти аллох ба вужуд омаданд ва ба жойи вижагихо ва сифоти аллох ва қавонин ва барномахойи аллох қарор гирифтандки лозим медонем ба чанд мовриди он ишора кунем мисли:

 1-Бисёри аз одоб ва русуми гузаштахо ё соири милал дар замони холки, мухолифати ошкори бо қонуни шариати аллох ва суннати росулуллох саллаллоху алайхи васаллам доранд. Дар ин сурат, худи ин одоб ва русумки халофи шаръи хастанд, табдил ба худо шуда ва иддайи аз мардуми жохил хам бо анжом ддани ин одоб ва русум онхоро ибодат мекунанд. Мисли сурох кардани бадан ё захмий кардани он тавассути иддайи аз мардум ба нияти ибодат. Дар холики аллох мутаол ба сирохат аз садама задан ба бадан нахий карда аст. Ин одоб ва русуми жохилий дар асоси тахти унвони “тойпусом” еки аз жашнхойи хундухойи мушрик ё секуляр астки ашхос барои инки нишон диханд чиқадар ба еки аз худоёни хиндухо тахти унвони “мавругон” эътиқод доранд чанин корхойиро анжом медиханд.

 Ё иддайи бо баргузорийи хурофоти марбут ба чохоршанба сурий, ровшан кардани оташ ва паридан руйи он ё дўври он тавоф кардан ба сурати оддий ё хамрох бо рақс ва пойкубий, ё нажас донистани адад 13 ва пейравий аз ийди пурими яхудийхойи рузи сездах ба дар хам берун мераванд ва ……..тавассути жохилиятики дар қолиби нўвруз табдил ба “илох” шуда хамма ва хамма мехоханд нишон дихандки барои табиат ва сарневишти инсонхо дар соли жадид, дар кинори худованди мутаол асар гузорийи мустақил бар зиндагийи онхо ва жахон вужуд дорад, мехоханд бигуянд чизхойи дигари хам хастки метавонад мустақил аз аллох дар зиндагийи онхо таъсир бигузорад ва ин яъни жохилият, ширк ва “илох”и дар кинори аллох таолоки ибодат мешавад.

2-Еки дигар аз худоёни дуруғин, касони хастандки иқдом ба қонунгузорийи ғейри шаръий мекунанд. Аваз кардани қонуни аллох бо қонун ва барномайи дигар. Қонуни сохта шуда тавассути башар ё дини секуляризмики айнан чизи мисли шаръ ва дин аст. Барнома ва қонуни мактуб шудайи бар халофи қонуни шариати аллох астки , дар он рох ва расми идорайи зиндагийи фардий, ижтимоъий, иқтисодий, сиёсий, омузиш ва парвариш, амр ва нахий, хад ва худуд, арзиш ва зидди арзиш , мужозот ва тамоми умури ижроийи марбут ба зиндагийи дақиқан дар он мушаххас шуда аст.

(идома дорад……)

 
Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом

 
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид :  Абу Хамза мухожир  хўромий.
 

(8- қисмат)

Имоми Мовардий  рохимахуллох ривоят мекунадки секуляристхо ( мушрикин- ахзоб) мегуфтанд: мо сесад ва шаст бут доремки бо хамма онхо хануз ниёзхойи мо бартараф намешавад, холо чигуна ек “илох”и вохид ниёзхойи хамма халқро бартараф кунад?!  ^[1]

Табдил ба “жибт” ё “илох” кардан, яъни шахсиро, қонун ё барномайиро, ё дар кул махлуқиро, жойгузини зот, сифот, афъол ё еки аз вижагихо ва ибодоти мухтасси аллох кунид; холо ин жойгузини дар баъзи маворид бошад ё дар тамоми маворид. Яъни фақат еки аз вижагихойи мухлуқотиш бидихид, ё чандин вижаги, ё тамоми вижагихойи аллохро ба махлуқ бидихид, дар хар сурат он чизро дар он мавориди хос жойгузини аллох кардайи ва пейруйи “илохи” ғейри аз аллох шудайи.

Дар ин заминайи “илох” созий, лозим аст тўвзихи мухтасари дода шавадки аллох бар хақ кист? Ва худойи ботил чист? Магар худойи дуруғин хам доремки аллох дастур дода онро инкор кунем ва ба он куфр кунем? Чигуна хар “жибти”  ва чизики табдил ба “илох” мешавад дар воқеъ вижагихойи аллох ба он дода шуда, ва аллох ва худойи ботили мешавад дар кинори аллох мутаолки дар куфр ба тоғут ва дар хамон қадами аввал вуруд ба ислом ва қисмати аввали шаходатайн яъни “ла илаха” бояд рад шавад ва зери по гузошта шавад?

Дар кул, худо яъни он сарчишмайики манхаж ва қонуни идорайи зиндагийи даруний ва дунёйи худитро аз он гирифтайи ё еки аз ибодатхойи қалбий, забоний, баданий ва молийи худитро барояш анжом додайи ва дар мовқеъи ниёз ба у мурожаъа мекуни ва аз у истиъонат ва ёрий межуйи , холо он “илох” ва худо, “илох” ва худойи хақ бошад ё ботил.

Худойи хақ яъни аллох; зотики ман ва шумо ва тамоми мавжудотро халқ карда, молики тамоми жахон ва молики рузи қиёмат аст, розиқ, идора кунанда ва  хоким ва қонун гузор аст, меронанда ва зинда кунандайи хаммайи мо ва тамоми махлуқоти астки бояд бимиранд ва дубора зинда шаванд, ва хисоб ва китоб, жазо ва подош, бехишт ва жаханнам хам дар ихтиёриш қарор дорад ва бар хамма чиз, қудрати мутлақ ва номутанохий дорад ва хаққи қонунгузорий ва таъйини хукмро хам дар инхисори худиш қарор дода аст.

Дар ин сурат , худойики сохиби он хамма азамат ва қудрат бошад, танхо хамин худо шойистайи он астки ибодат шавад ва танхо хамин худо шойистагий дорадки аз у харф шинаво шавад. Ба хамин далил, ин аллох барои офаридахо ва махлуқотиш барнома , қонун ва шариати қарор додаки ислом аст ва ба мо амр кардаки тамоми ибодотхойимон дар ин дунё яъни мудирияти умури даруний ва забоний ва кор, зиндагийи шахсий, зиндагийи хонуводагий, зиндагийи ижтимоий, хукумат, иқтисод, омузиш ва парвариш ва тамоми умури зиндагийи дунёвийи мон ва хатто равиши маргимон хам мухтасси у ва дар масири қавонини у бошад.

    قُلْ إِنَّ صَلاتي‏ وَنُسُکي‏ وَمَحْيايَ وَمَماتي ‏لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ(انعام/۱۶۲)

Пас, хар мовжудики натавонист холиқ шавад хақ надорадки омир ( амр ва нахий кунанда) бошад.

أَلَا لَهُ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ ۗ تَبَارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ(اعراف/54)

Бояд аллох омир бошад чун холиқ аст, худиш хар чизиро ба андоза ва кейфияти муайян халқ карда ва мушкилот ва рохи халхойи умури ин мовжудотро медонад ва танхо худиш чигунагийи идора ва контроли онхоро медонад; дар ин сурат, мовжуди дигари ғейри аз аллох хаққи қонун гузорий надорад.

(идома дорад…….)

---

[1] ماوردی، تفسیر النکت والعیون ، ج 6 ص 370./  لنا ثلاثمائة وستون صنماً لا تقوم بحوائجنا , فكيف يقوم إله واحِد بحوائج الخلق كلهم.

 
Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом

 
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид :  Абу Хамза мухожир  хўромий.

(7- қисмат)

Касоники метавонанд малоика ё еки аз пайғамбарон, авлиёйи мурда, инсони зинда ё хар махлуқи дигариро аз хаддики бароишон таъйин шуда болотар бибаранд онхоро ба “илох” табдил кунанд. Дар ин сурат, “жибт” луғати аст умумий ва фарогир ва барои хар махлуқики еки аз вижагихойи хосси аллох ба он дода шуда ва дар ин вижагий мисли худо ва жойгузини аллох дар хейр расондан ё дафъи зарар тасаввур шуда ва бо қудрати рубубиятики ба ин “жибт” табдил шуда ба “илох” доданд мисли аллох аз он пазирофта мешавад. Хамин пазириш яъни ибодат кардани ин махлуқ доройи сифати рубубият дар вижагий ва сифотики махсуси аллох аст, мисли касики дар баробари қонуни аллох, дар порламони худ мисли дорун надвайи қурайш ё сақифайи бани соидайи ясриб ё порламонхойи кунунийи секуляристхо қонуни дуруст мекунад ва адойи аллохро дар қонунгузорий дар меоворад ва ба порламон сифати аллох медихад, яъни сифати қонунгузорийро ва ахкоми хуружийи ин порламонро хам мепазирад; дар ин сурат, чанин порламони мисли хамон санг, чуб ва хок табдил шуда ба “илох”.

Бо онки куффори пинхони дохилий барои мо қобили ташхис нестанд  аммо баъди аз шайтон тоғутхойики бояд ба онхо куфр кунем барои мо комилан мушаххас ва махдуд хастанд ва дар миёни инсонхо шомили 5 даста аслий:   

1-الَّذِينَ هَادُوا 2- وَالصَّابِئِينَ3-  وَالنَّصَارَىٰ 4-  وَالْمَجُوسَ 5- وَالَّذِينَ أَشْرَكُوا (حج/17)

Ва дастайи муртаддин:

مَنْ يَرْتَدَّ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ (مائده/54)

Хастандки бояд ба онхо куфр бикунем ва муртаддин хам маъмулан баъди аз иртидод ба еки аз “куффори панжгона” йи аслий мулхақ мешаванд, аммо “жибт” ва “илох” хойики тавассути ин тоғутхо тўлид шуданд теъдоди зиёдий хастандки шояд натавон хаммайи ин “илох” хойи тўлид шуда тавассути тамоми ин куффорро баршуморад. Фақат кофий аст тасаввур кунидки дар миёни қурайш ба теъдоди рузхойи сол “илох” ро кинор бигузоранд ва таслими ек “илох”и тўлид шуда буд ва секуляристхо ( мушрикин- ахзоб) қурайш аз инки инхамма “илох” ро кинор бигузоранд ва таслими ек “аллох”и вохид бишаванд таъажжуб мекарданд ва мегуфтанд:

أَجَعَلَ الْآلِهَةَ إِلَٰهًا وَاحِدًا ۖ إِنَّ هَٰذَا لَشَيْءٌ عُجَابٌ(ص/5)

Оё у ба жойи ин хамма худоён, ба худойи вохиди мўътақид аст ва ба жойи инхамма илох ек илохро қарор медихад? Воқеан ин (харфики мезанад) чизи ажиби аст.(идома дорад…….

 
Шайх Абу Хамза хўромий: муқаддамот дарслари / бешинчи дарс:Шаръий душманшиносий (4) шаръий адабиётдаги муртадларни аниқлаш ва муртадларга, уларни жибхасига қандай муносабатда бўлиш

Шайх Абу Хамза хўромий хафизахуллохни аудио тасмасидан ёзиб олинган.

(57- қисм)

Мана бу шахсни жинояти шароб ичаётган ёки ўғирлик қилаётган, одамларни молини еяётган,зино қилаётган, ғийбат қилаётган ёки бошқа гунохи кабираларни қилаётган ва мана буларни харом эканлигини биладиган  мусулмон шахсни жиноятидан кўра нихоятда баттарроқдир.  Энг камида шахс мана бу жиноятларни харом эканини билади ва уларни қилади,лекин кофир бўлмайди ва бу дунёда бир манфаъатга эга бўлади, аммо ахмоқлик, кина сабабли комил ишончга эга бўлмаган холда такфир қилаётган бечора кимса  эса бу дунёда хеч қандай лаззатга хам эга бўлмайди, хақиқатда эса бу бечора шахс ўзини такфир қилган бўлади. Сизни назарингизда мана бу даражада ўзини дунё ва қиёматига зулм қилган кимса топиладими? Ўзига мана шу даражада ахамият бермайдиган кимса борми? Ўзини шунчалик хор,залил, паст қийматсиз қиладиган кимса топиладими? Албатта бундай инсон мавжуд эмас.

Чунки ошкор кофирлар энг камида мана бу дунёда жисмоний лаззатлардан бахраманд бўлишади, аммо бу бечорани жинояти шу даражадаки, у учун дунёвий лаззат хам насиб  этмайди, фақат асаб бузарликлар ва  ички, рафторий  хавотирлар қолади  холос. Ўғирлик қилган ўғри  хам бу дунёда бир нарсага эга бўлади ва бу дунёда ундан фойдалана олади,аммо мана бу бечорага эса зарар ва зиёндан бошқа нарса қолмайди. Дўстлар қани айтингларчи, у нимани қўлга киритди? Хеч нарса.

Демак, такфир қилиш ё кофир дейишлик, аллох уни кофир деган кимсани кофир дейишлигингдир. Масалан бир яхудийга,насронийга, мажусийга, собеинга ё мушрик ё секулярга кофир деганингга ўхшайди. Ёки қилган иши ё сўзи билан мустахақ бўлган бир мусулмонга ё мўъминга хам кофир дейишлигингга ўхшайди.

Ёки аллох таоло қуйидагича мархамат қилган пайтида:

«لَا تَعْتَذِرُوا قَدْ كَفَرْتُم بَعْدَ إِيمَانِكُمْ»ۚ.

Аллох таоло мана бу шева билан мўъминларни бир дастасини такфир қилади ва уларга айтадики, иймон келтирганингиздан кейин кофир бўлдингиз. Мусулмон ва иймонли  бўлишдан кейин кофир бўлишликдир. Аммо кўриб турганимиздек, мана бу мунофиқлар ва секулярзадалар баъзи бир далилларга кўра муртадларни хукмига шомил бўлишмайди ва ўлдирилмайди, балки олдин изохлаб берганимиздек “эхтиёт бўлиш” хукмига шомил бўлишади,

«لَا تَعْتَذِرُوا قَدْ كَفَرْتُم بَعْدَ إِيمَانِكُمْ».

Хар қандай холатда хам,такфир қилиш ва кофир дейишлик аллох ўзини шариатида кофир деган шахсларга хукмни содир қилишдан иборат. Такфир қилиш борасида фалончини раъйи,ақли ё фалончи учун жойгох йўқ, у аниқ шаръий хукм бўлиб фақат ва фақат аллох томонидан бир далилга эга бўлиш керак. Уни хам даражалари ва мартабалари бўлиб ундаги энг мухим масалаларни бири ўша шахсга равшан ва ошкор бўлишлигидир. Яъни мана бу шахс учун ишонч билан хеч қандай шубхасиз мана бундай кишиларнинг кофир эканликлари собит бўлган бўлиши лозим. Худди аллох таоло қуръонда уларни такфир қилган кишиларга ўхшайди. Шайтонга,фиръавнга ёки исломдан бошқа динни қабул қилган кишига ўхшайди, ахли китобни ва шибхи ахли китобни кофирлари ёки мушрик кофирлар хам шуларга ўхшайди, фақат бугунги кунда уларга секуляристлар дейилади.

Ўзига хос ва умумий бўлган нарсаларни биладиган кишиларни такфир қилишлик. Жиноятчи шахс хам ғайри мужрим шахс хам, агар бир киши мана бу сўзларни айтса ё амални қилса ошкора ислом динидан чиқишини яхши билади, мукаллаф бўлган кишига ўхшайди, агар  мукаллаф шахс жаннат,жаханнамни мавжуд эканини инкор қилса; ёки зино халол деса ва уни ўзи мана бу жараён хақида комилан огох бўлса, ёки шароб халол деса,хамжинсбозлик халол деса ёки европадагиларни ўртасида хозирги пайтда ривожланиб кетган  хайвонлар билан никохланишни  халол деса, мана шунга ўхшаган хос ва умумий кишиларни барчасига равшан бўлган масалалардир, мана бу нарсаларда шубха қиладиган  хеч қандай мукаллаф инсон топилмайди.  Бу ерда агар бир киши уни илми хаммага ошкор бўлган мана бундай ошкор жиноятларни қилса, мана бу кимсаларни хамма кофир дея олади, худди боғ эгасини иймонли дўстига ўхшаб боғни эгаси қиёматни инкор қилган пайтида унга айтадики: сени яратган зотга нисбатан сен кофир бўлдингми?

 «قَالَ لَهُ صَاحِبُهُ وَهُوَيُحَاوِرُهُ أَكَفَرْتَ بِالَّذِي خَلَقَكَ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ سَوَّاكَ رَجُلا» (كهف/37).

(давоми бор……..)

شَیخ اَبُو حَمزَه مُهاجِر هوُرامِی : مَقَدَّمات دَرسلَرِی/ بِیشِینچِی دَرس: شَرعِی دُشمَنشُوناسِی (4) شَرعِی اَدَبِیاتدَگِی مُرتَدلَرنِی اَنِیقلَش وَ مُرتَدلَرگه، مُرتَدلَرنِی جِبهَه سِیگه قَندَی مُناسَبَتدَه بوُلِیش.

شَیخ اَبُو حَمزَه مُهاجِر هوُرامِی حَفِظَهُ الله نِی اَاوُدِیا تَسمَه سِیدَن یازِیب آلِینگن

(57- قیسم)

مَنَه بُو شَخصنِی جِنایَتِی شَراب اِیچَه یاتگن یاکِی اوُغِیرلِیک قِیلَه یاتگن آدَملَرنِی مالِینِی یِییَه یاتگن، زِنا قِیلَه یاتگن، غِیبَت قِیلَه یاتگن یاکِی باشقَه گوُناهِی کَبِیرَه لَرنِی قِیلَه یاتگن وَ مَنَه بوُلَرنِی حَرام اِیکَنلِیگِینِی بِیلَه دِیگن مُسُلمان شَخصنِی جِنایَتِیدَن کوُرَه نِهایَتدَه بَتتَرراقدِیر. اِینگ کَمِیدَه شَخص مَنَه بُو جِنایَتلَرنِی حَرام اِیکَه نِینِی بِیلَه دِی وَ اوُلَرنِی قِیلَه دِی، لِیکِن کافِر بُولمَیدِی وَ بُو دُنیادَه بِیر مَنفَعَتگه اِیگه بوُلَه دِی، اَمّا اَخماقلِیک، کِینَه سَبَبلِی کامِل اِیشانچگه اِیگه بوُلمَه گن حالَتدَه تَکفِیر قِیلَیاتگن بِیچارَه کِیمسَه اِیسَه بُو دُنیادَه هِیچ قَندَی لَذذَتگه هَم اِیگه بوُلمَیدِی، حَقِیقَتدَه اِیسَه بوُ بِیچارَه شَخص اوُزِینِی تَکفِیر قِیلگن بوُلَه دِی. سِیزنِی نَظَرِینگِیزدَه مَنَه بُو دَرَجَه دَه اوُزِینِی دُنیا وَ قِیامَتِیگه ظُلم قِیلگن کِیمسَه تاپِیلَه دِیمِی؟ اوُزِیگه مَنَه شوُ دَرَجَه دَه اَهَمِیَت بِیرمَیدِیگن کِیمسَه بارمِی؟ اوُزِینِی شوُنچَه لِیک حار، زَلِیل، پَست قِیمَتسِیز قِیلَه دِیگن کِیمسَه تاپِیلَه دِیمِی؟ اَلبَتَّه بُوندَی اِنسان مَوجُود اِیمَس.

چوُنکِی آشکار کافِرلَر اِینگ کَمِیدَه مَنَه بُو دُنیادَه جِسمانِی لَذذَتلَردَن بَهرَمَند بُولِیشَه دِی، اَمّا بوُ بِیچارَه نِی جِنایَتِی شُو دَرَجَه دَکِی، اوُ اوُچُون دُنیاوِی لَذذَت هَم نَصِیب اِیتمَیدِی، فَقَط عَصَب بوُزَرلِیکلَر وَ اِیچکِی،رَفتارِی خَواطِرلَر قالَه دِی خالاص. اوُغِیرلِیک قِیلگن اوُغرِی هَم بُو دُنیادَه بِیر نَرسَه گه اِیگه بوُلَه دِی وَ بُو دُنیادَه اوُندَن فایدَه لَنَه آلَه دِی، اَمّا مَنَه بُو بِیچارَه گه اِیسَه ضَرَر وَ زِیاندَن باشقَه نَرسَه قالمَیدِی. دوُستلَر قَنِی اَیتِینگلَرچِی، اوُ نِیمَه نِی قوُلگه کِیرِیتَدِی؟ هِیچ نَرسَه.

دِیمَک، تَکفِیر قِیلِیش یا کافِر دِییِیشلِیک، اَلله اوُنِی کافِر دِیگن کِیمسَه نِی کافِر دِییِیشلِیگِینگدِیر. مَثَلاً بِیر یَهُودِیگه، نَصرانِیگه، مَجوُسِیگه، صابِیئِنگه یا مُشرِک یا سِکوُلارگه کافِر دِیگه نِینگگه اوُحشَیدِی. یاکِی قِیلگن اِیشِی یا سوُزِی بِیلَن مُستَحَق بُولگن بِیر مُسُلمانگه یا مُؤمِنگه هَم کافِر دِییِیشلِیگِینگ گه اوُحشَیدِی.

یاکِی اَلله تَعالَی قوُیِیدَگِیچَه مَرحَمَت قِیلگن پَیتِیدَه:  «لَا تَعْتَذِرُوا قَدْ كَفَرْتُم بَعْدَ إِيمَانِكُمْ»ۚ. اَلله تَعالَی مَنَه بُو شِیوَه بِیلَن مُؤمِنلَرنِی بِیر دَستَه سِینِی تَکفِیر قِیلَه دِی وَ اوُلَرگه اَیتَه دِیکِی، اِیمان کِیلتِیرگه نِینگِیزدَن کِییِین کافِر بوُلدِینگِیز. مُسُلمان وَ اِیمانلِی بوُلِیشدَن کِییِین کافِر بوُلِیشلِیکدِیر. اَمّا کوُرِیب توُرگه نِیمِیزدِیک، مَنَه بُو مُنافِقلَر وَ سِکوُلارزَدَه لَر بَعضِی بِیر دَلِیللَرگه کوُرَه مُرتَدلَرنِی حُکمِیگه شامِل بوُلِیشمَیدِی وَ اوُلدِیرِیلمَیدِی، بَلکِی آلدِین اِیضاحلَب بِیرگه نِیمِیزدِیک ” اِیختِیاط بوُلِیش” حُکمِیگه شامِل بوُلِیشَه دِی،  «لَا تَعْتَذِرُوا قَدْ كَفَرْتُم بَعْدَ إِيمَانِكُمْ».

هَر قَندَی حالَتدَه هَم، تَکفِیر قِیلِیش وَ کافِر دِییِیشلِیک اَلله اوُزِینِی شَرِیعَتِیدَه کافِر دِیگن شَخصلَرگه حُکمنِی صادِر قِیلِیشدَن عِبارَت. تَکفِیر قِیلِیش بارَه سِیدَه فَلانچِینِی رَعیِی، عَقلِی یا فَلانچِی اوُچُون جایگاه یوُق، اوُ اَنِیق شَرعِی حُکم بوُلِیب فَقَط وَ فَقَط اَلله تامانِیدَن بِیر دَلِیلگه اِیگه بوُلِیش کِیرَک. اوُنِی هَم دَرَجَه لَرِی وَ مَرتَبَه لَرِی بوُلِیب اوُندَگِی اِینگ مُهِم مَسَلَه لَرنِی بِیرِی اوُشَه شَخصگه رَوشَن وَ آشکار بوُلِیشلِیگِیدِیر. یَعنِی مَنَه بُو شَخص اوُچُون اِیشانچ بِیلَن هِیچ قَندَی شُبهَه سِیز مَنَه بوُندَی کِیشِیلَرنِینگ کافِر اِیکَنلِیکلَرِی ثابِت بوُلگن بوُلِیشِی لازِم. حوُددِی اَلله تَعالَی قُرآندَه اوُلَرنِی تَکفِیر قِیلگن کِیشِیلَرگه اوُحشَیدِی.شَیطانگه، فِرعَونگه یاکِی اِسلامدَن باشقَه دِیننِی قَبوُل قِیلگن کِیشِیگه اوُحشَیدِی، اَهلِی کِتابنِی وَ شِبهِ اَهلِی کِتابنِی کافِرلَرِی یاکِی مُشرِک کافِرلَر هَم شوُلَرگه اوُحشَیدِی، فَقَط بوُگوُنگِی کوُندَه اوُلَرگه سِکوُلارِیستلَر دِییِیلَه دِی.

اوُزِیگه خاص وَ عُمُومِی بوُلگن نَرسَه لَرنِی بِیلَه دِیگن کِیشِیلَرنِی تَکفِیر قِیلِیشلِیک. جِنایَتچِی شَخص هَم غَیرِی مُجرِیم شَخص هَم، اَگر بِیر کِیشِی مَنَه بُو سوُزلَرنِی اَیتسَه یا عَمَلنِی قِیلسَه آشکارَه اِسلام دِینِیدَن چِیقِیشِینِی یَحشِی بِیلَه دِی، مُکَلَّف بُولگن کِیشِیگه اوُحشَیدِی، اَگر مُکَلَّف شَخص جَنَّت، جَهَنَّمنِی مَوجُود اِیکَه نِینِی اِنکار قِیلسَه؛ یاکِی زِنا حَلال دِیسَه وَ اوُنِی اوُزِی مَنَه بوُ جَرَیان حَقِیدَه کامِلاً آگاه بُولسَه، یاکِی شَراب حَلال دِیسَه، هَمجِنسبازلِیک حَلال دِیسَه یاکِی یِیوراپَه دَگِیلَرنِی اوُرتَه سِیدَه حاضِرگِی پَیتدَه رِواجلَه نِیب کِیتگن حَیوانلَر بِیلَن نِکاهلَه نِیش حَلال دِیسَه، مَنَه شوُنگه اوُحشَه گن خاص وَ عُمُومِی کِیشِیلَرنِی بَرچَه سِیگه رَوشَن بوُلگن مَسَلَه لَردِیر، مَنَه بُو نَرسَه لَردَه شُبهَه قِیلَه دِیگن هِیچ قَندَی مُکَلَّف اِنسان تاپِیلمَیدِی. بُو یِیردَه اَگر بِیر کِیشِی اوُنِی عِلمِی هَمَّه گه آشکار بوُلگن مَنَه بوُندَی آشکار جِنایَتلَرنِی قِیلسَه، مَنَه بوُ کِیمسَه لَرنِی هَمَّه کافِر دِییَه آلَه دِی، حوُددِی باغ اِیگه سِینِی اِیمانلِی دوُستِیگه اوُحشَب باغنِی اِیگه سِی قِیامَتنِی اِنکار قِیلگن پَیتِیدَه اوُنگه اَیتَه دِیکِی: سِینیِ یَرَتگن ذاتگه نِسبَتاً سِین کافِر بوُلدِینگمِی؟   «قَالَ لَهُ صَاحِبُهُ وَهُوَيُحَاوِرُهُ أَكَفَرْتَ بِالَّذِي خَلَقَكَ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ سَوَّاكَ رَجُلا» (كهف/37).)

(دوامی بار……)

شیخ ابوحمزه المهاجر هورامی:درس های مقدماتی/ درس پنجم:  دشمن شناسی شرعی (4)/ شناسائی مرتد در ادبیات شرعی و چگونگی برخورد با مرتدین و جبهه ی مرتدین

پیاده شده از نوار صوتی شیخ ابوحمزه المهاجر هورامی حفظه الله
 (57- قسمت)

جرم این شخص بسیار بدتر از جرم شخص مسلمانی است که شراب می خورد، دزدی می کند، مال مردم را می خورد، زنا می کند، غیبت می کند و سایر گناهان کبیره را انجام می دهد و می داند این ها حرام هستند. حداقل این است که شخص بااین جرمهایی که می داند حرام اند اما آن ها را انجام می دهد کافر نمی شود و سودی هم در دنیا به او می رسد، اما بیچاره ای که از روی حماقت و کینه، اکثرا ً از روی کینه کسی را بدون یقین تکفیر می کند، در واقع  خودش را تکفیر می کند، و هیچ لذتی هم در دنیا به او نمی رسد. به نظر شما کسی هست تا این اندازه به دنیا و قیامت خودش ظلم کند؟ کسی هست که تا این اندازه به خودش اهمیت ندهد؟ خودش را ذلیل، پست و ناچیز بداند؟ قطعا چنین انسانی وجود ندارد.

چون، کفار آشکار هم حداقلش این است که در دنیا از لذتهای جسمی برخوردار می شوند، اما جرم این بیچاره به نحوی است که هیچ لذت دنیوی هم برایش ندارد غیر از اعصاب خُردکنی، آشفتگیهای درونی و رفتاری نباشد. دزد که دزدی می کند در این دنیا چیزی به او می رسد که می تواند در این دنیا از آن استفاده کند اما، این بیچاره غیر از آسیب و ضرر هیچ چیزی به او نمی رسد؟ دوستان، چه چیزی به او می رسد؟ هیچ چیزی.  

پس، تکفیر یا کافر کردن، یعنی شما به یک کافر که الله او را کافر دانسته بگویی کافر. مثلاً به یک یهودی، نصرانی، مجوس، صابئی یا مشرک و سکولار بگویی این ها کافر هستند. یا به یک مسلمان یا مؤمنی که با گفتار یا کرداری مستحق این می شود که به او بگویی کافر بگویی کافر.

 یا زمانی که الله تعالی می فرماید: «لَا تَعْتَذِرُوا قَدْ كَفَرْتُم بَعْدَ إِيمَانِكُمْ»ۚ. الله تعالی به این شیوه دسته ای از مؤمنین را تکفیر می کند و به آن ها می گوید شما بعد از ایمان کافر شده اید. کافر شدن بعد از  مسلمان بودن و ایمان هم یعنی مرتد شدن. اما، می بینیم که این منافقین و سکولارزده ها به دلایلی مشمول حکم مرتدین و کشتار نمی شوند بلکه، مشمول همان حکم «حذر» می شوند که قبلاً آن را توضیح دادیم «لَا تَعْتَذِرُوا قَدْ كَفَرْتُم بَعْدَ إِيمَانِكُمْ».

در هر صورت، تکفیر و کافر کردن یعنی حکم دادن به اشخاصی که الله در شریعتش آن ها را کافر دانسته است. می دانیم که در تکفیرهم، هیچ جایگاهی برای عقل و رأی فلانی و فلانی وجود ندارد. نمی توانی بگویی فلان امام، فلان پیشوا، فلان عالم این را گفته است. جایی برای رأی، اجتهاد و عقل فلان و فلانی وجود ندارد و حکم شرعی محضی است که فقط و فقط باید دلیلی از الله بر آن وجود داشته باشد. این هم درجات و مراتبی دارد که مهمترین آن مسائلی هستند که برای همان شخص روشن و آشکار شده باشند. یعنی برای این شخص با یقین و بدون کوچکترین شکی ثابت شده باشد که این افراد کافر هستند. مانند تکفیر کردن کسی که الله تعالی آن ها را در قرآن تکفیر کرده و کافر دانسته است. مثل شیطان، فرعون و هر کسی که دینی غیر از اسلام را قبول کند، مثل کفار اهل کتاب، کفار شبه اهل کتاب و کفار مشرک که امروزه به آن ها می گویند سکولاریست.

یا تکفیر کسانی که خاص و عام می دانند. شخص مجرم و غیر مجرم می دانند که اگر کسی این سخن یا عمل را انجام دهد آشکارا از دین اسلام خارج می شود، مثل کسی که مکلف باشد، شخص مکلفی که وجود بهشت، جهنم یا وجود الله را انکار کند؛ یا بگوید زنا حلال است و خودش کاملا آگاه باشد که جریان از چه قرار است، یا بگوید شراب حلال است، همجنس بازی حلال است یا ازدواج با حیوانات مثل اروپا که در حال حاضر رایج است حلال است و مسائلی مثل این که برای خاص و عام روشن شده اند و هیچ انسان مکلفی وجود ندارد و نیست که در آن ها شک داشته باشد. در اینجا اگر کسی مرتکب چنین جرمهای آشکاری شد که علم آن نزد همه وجود دارد، همه می توانند این ها را کافر بدانند مثل همان رفیق ایماندار صاحب باغ که زمانی که صاحب باغ، قیامت را انکار کرد به او گفت: آیا تو کافر شدی به کسی که تو را آفریده؟ «قَالَ لَهُ صَاحِبُهُ وَهُوَيُحَاوِرُهُ أَكَفَرْتَ بِالَّذِي خَلَقَكَ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ سَوَّاكَ رَجُلا» (كهف/37).

(ادامه دارد……)

 
Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом
 

 
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид :  Абу Хамза мухожир  хўромий.
 

(6-қисмат)

Тоғут, масдар аст аммо маънийи фоилий дорад; яъни тоғий. Ин калама, хашт бор дар қуръон омада ва мурод аз он куффори хастандки аз хад ва марзики аллох барои махлуқот таъйин карда тажовуз карданд. Тоғут, сиғайи муболаға аз моддайи туғён ба маънийи таъаддий ва тажовуз аз хад ва марз аст, ва аз лахози луғавий ба хар чизики аз хад ва марзики барояш таъйин шуда фаротар биравад мегуянд туғён карда аст на инки тоғут шуда бошад, ё мисли касики дучори ширк шуда гуфта мешавад ширк карда на инки мушрик шуда бошад, хамчунонки аллох таоло ба ахли китоб мефармояд:

 سُبْحَانَهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ (توبه/31)

Рудхонайики аз хадди маъмули худ фаротар равад мегуянд туғён карда, ва инсоники махлуқ аст ва бояд дар хадди махлуқ будан боқий бимонад мехохад адойи кори холиқро дар биёварад ва мехохад кори холиқро анжом дихад ва аз хадди худиш фаротар меравад, ин хам туғён карда аст; аммо хар туғёни тавассути инсонхо боис намешавад шахс аз лахози шаръий лақаби тоғут бигирад хамчунонки доро будани баъзи аз сифоти мунофиқин хам боис намешавадки ба шахси мусалмон гуфта шавад мунофиқ ё иртикоби ширк дар ашхос боис намешавад аз лахози шаръий ба онхо гуфт мушрик, чун аввалан мушрикин ё ахзоб ё секуляристхо гурухи жудогона ва мушаххаси аз куффор хастанд ва сониян дар тамоми ин маворид бояд дар мовриди муслимин завобити такфир риоят шаванд ва шахс аз “4 филътери” аслий 1-исботи журм,2- таъйиди журм тавассути аллох ва росулиш саллаллоху алайхи васаллам,3- шурути такфир, 4- мавонеъи такфир абур дода шавад ва чунончи бидуни доштани узри мўътабари шаръий ва бидуни кучактарин шак ва шубхайи ва бо яқин фосид ташхис дода шуд онвақт метавон ба у гуфт: муртад: муртадики еки аз анвоъи тоғутхост.

Пас тоғут дар кул ба инсон ё жини кофар гуфта мешавад аммо

……………………………….. 

Санг ё хок ё чубики сохта шудаки аз он чизи сохта шавад; масалан бо он хона бисозем ва корхойимонро бо он анжом дихем аммо тоғути ба он санг еки аз вижагихойи махсуси аллохро медихад ва аз хаддики худо барои онхо таъйин карда фаротаришон мебаранд, дар ин сурат, ин санг ва чуб ва хок бо онки аз хаддики аллох бароишон таъйин карда болотар бурда шуданд ва тоғутхо онхоро аз хаддишон тажовуз доданд аммо инхо табдил ба тоғут намешаванд, чун кофар нестанд балки “жибт”и хастандки тавассути тоғутхо табдил ба “илох” шуданд.

(идома дорад…….)

 
Дарсхойи муқаддамотий/ дарси севум: шинохти тоғут, аввалин қадам дар вуруд ба ислом
 

 
Пиёда шуда аз навори совтийи шайх мужохид :  Абу Хамза мухожир  хўромий.

(5- қисмат)

………………..

Аллох таоло муроажаъайи секулярзадахо (дорудастайи мунофиқин) ба куффори яхудий то инки ба жойи қонуни шариати аллох бейни онхо хукм шавадро мурожаъа ба тоғут маърифий мекунад ва мефармояд:

أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِینَ یَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُواْ بِمَا أُنزِلَ إِلَیْکَ وَمَا أُنزِلَ مِن قَبْلِکَ یُرِیدُونَ أَن یَتَحَاکَمُواْ إِلَى الطَّاغُوتِ وَقَدْ أُمِرُواْ أَن یَکْفُرُواْ بِهِ وَیُرِیدُ الشَّیْطَانُ أَن یُضِلَّهُمْ ضَلاَلاً بَعِیداً (نساء/60)‏

(эй пайғамбар!) оё таъажжуб намекуни аз касоники мегуяндки онон бидончи бар ту нозил шуда ва бидончи пеш аз ту нозил шуда иймон доранд ( ва ле бо ин вужуд) мехоханд доварийро ба пеши тоғут бибаранд ( ва хукми уро ба жойи хукми худо бипазиранд?!) ва холи онки бадишон фармон дода шуда астки ба тоғут куфр кунанд. Ва шайтон мехохадки ишонро баси гумрох кунад.

 Пас куфр ба тоғут яъни куфр ба куффор. Ба хамин содагий. Замоники мегуйи ман шайтон ва яхудийхо ва насронийхо ва собеин ва зардўштийхо ва секуляристхоро қабул надорем ва амал:

 كَفَرْنَا بِكُمْ (ممتحنه/4)

ро бо бебовар шудан ва куфр ба ин куффор бажо меовари ва ин куффор рад мешаванд ва зерипо гузошта мешаванд ва ё ба истелох ба онхо куфр мешавад, ба сурати худкор ба ақоиди онхо нез бебовар мешави ва тамоми ончизхойики ба унвони “жибт” тўлид карда ва табдил ба “илох” кардандро нез рад мекуни ва ин яъни нисфи “ла илаха – иллаллох” аст, ва хар касики бихохад мусалмон шавад аммо нисбат ба тоғут бебовар набошад ва ин куффор ва ақоидишон дар мовриди “жибт”хо ва “илох”хоро рахо накунад боз ғейри мусалмон аст ва вориди доирайи ислом нашуда аст. 

Аммо тоғут нез мисли солат,жиход, хаж, закот, мушрик ва мушрикин, хадис, суннат, рахн, васият ва ғейрих доройи ек маънийи луғавий нез хаст ва иддайи аз бузургворони ахли илм аз лахози луғавий онро ба кор бурдандки дар маънойи ғейри аз маъно ва мафхум ва истелохи шаръий ба кор меравад. Адами диққат дар ин замина боиси иштибохи возихи дар бардошт,гуфтор ва амали бисёри аз азизон шуда астки гох сар аз такфири нобажойи ахли қибла дар оварда аст ва лозим медонам тўвзихоти дар ин замина ироя дихам.(идома дорад……

Шайх Абу Хамза хўромий: муқаддамот дарслари / бешинчи дарс:Шаръий душманшиносий (4) шаръий адабиётдаги муртадларни аниқлаш ва муртадларга, уларни жибхасига қандай муносабатда бўлиш

Шайх Абу Хамза хўромий хафизахуллохни аудио тасмасидан ёзиб олинган.

(56- қисм)

Демак, бу хам рўза,закот,жиходга ўхшаган ижтимоъий хақлардан бўлиб,бу хақда сендан ташқари бошқа мусулмонларни хам хаққи бор, сен инсонларни хаққини шунчаки талаф  қила олмайсан ва оёқ –ости қилмайсан.  Қодир бўлган холингда бу масъулиятдан,вазифадан,шаръий таклифдан қочишга хеч қандай йўл йўқ, албатта уни бажаришинг керак ва  мана бу вазифа бўйича одамларнинг хаққини  тўлашинг лозим, мен хеч нарсани билмайман ёки буни менга алоқаси йўқ ёки бу мени ишим эмас дея олмайсан ёки мунофиқлар,секулярзадалар, салтанат маърузачилари,динфурушлар мана бу борада вужудга келтиришган бошқа шубхаларни  ўртага ташлай олмайсан.

Росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мархамат қиладиларки:

“أنتُم شُهَدَاءُ الله في الأرض فمن شَهِدَ له عُمُومُ المؤمنين بالخيرِ كان مِن أهل الخير، ومَن شُهِدَ له بالشَّرِّ كان مِن أهل الشَّرِّ”.

яъни: сизлар аллохнинг ердаги шохидлари,гувохларисизлар. Умум мўъминларни наздида фалончи одам яхши экани собит бўлган пайтда, сен хам уни яхши дейишинг керак ва агар умум мўъминлар мана бу одам борасида ёмон деб гувохлик берса ва собит бўлган бўлса,сен хам уни ёмон одам деб айтишинг керак. Сен аллохнинг ер юзидаги гувохи бўласан

«أنتُم شُهَدَاءُ الله في الأرض»

Бошқа бир хадисда росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мархамат қиладики:

” وَاشْهَدُوا عَلَى الْمُحْسِنِ بِأَنَّهُ مُحْسِنٌ، وَعَلَى الْمُسِيءِ بِأَنَّهُ مُسِيءٌ”

яхшилик қилувчи кишига яхши инсон деб ва ёмонлик қилувчи кишига эса ёмон инсон деб гувохлик беринглар.

Куфрдан кўра баттарроқ ёмонлик,шар мавжуд эмас, агар сен бир кофирни кофир десанг ва тоғутга куфр келтирсанг, ўзингни ақидангга хизмат қилиш билан  бирга бир кофирни кофир эканига гувохлик бериш билан, жамиятга хам хизмат қилган бўласан. Сен курдистон минтақасидаги махаллий секуляристларнинг бути бўлмиш қози мухаммад муртадни ва курдистондаги аввалги иртидодий хизбни асосчиси ва курдларни хозирги даврдаги мусайламайи каззоби  ужалонни кофир демасанг ёки мана бу борада сукут сақлайдиган бўлсанг, мана бу холатда сен кимга хизмат қилган бўласан? Шайтонга ва бутларни хифз қилишга ва умумий  иртидод жараёнини янада кенгайишига ва бутларни яна кўпроқ сиғинилишига, секуляризм динига кўпроқ мойил бўлишларига,мусулмонларни ўртасида  турли-хил ақидавий,ахлоқий,рафторий  фасодларни ривожланишига ёрдам берган бўласанми? Ёки аллохни шариатидаги қонунларга ва мусулмонларни янада кўпроқ аллохни шариатидаги қонунларга мойил бўлишларига ёрдам берган бўласанми?

Мана бу бутларга куфр келтиришлик ва мана бу бутларни синдиришлик, хар бир мусулмонни ақидасини бир қисмига шомил бўладиган ижтимоъий хақ хисобланади, фарзандларни ва атрофдагиларни,келажакдагиларни хаққи бўлади. Ўзингни картангга мана буларни ёзишлигинг ва хар қандай равиш билан бўлса хам мана бу ифлос,палид иртидод  жараёнини одамларни орасида  олдини олишлик  сени вазифангдир. Сен одамлар огох бўлишлари учун  уни ифлос,палид ,булғанган нарса эканини айтишлигинг керак. Улар мана бу нарсани нима эканини билишлари лозим?

Бу хам худди рўза,закот,жиходга ўхшаш риоя қилиниши керак бўлган  муқаддамот нарсаларга эга…….уни энг мухим муқаддамотларидан бири шуки, сен бу хақида илмга эга бўлишинг керак:

«فَاعْلَمْ أَنَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا اللَّهُ».

Диққат қилдингларми аллох таоло “ла илаха иллаллох” борасида билгин,деяпти. Аллох таоло сенга яхудий,насроний,мажусий,собеин ва секулярист кофирларини қайсилар эканини  таниб олиш учун  керакли андозадаги  илмни  берган, сен уларни кофир деб билишинг керак, мана шу сен учун кифоя қилади. Сенда илми мавжуд бўлмаган бошқа  майда масалалар борасида ўзингни хавф-хатарга қўйма:

 «وَلَا تَقْفُ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ ۚ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ كُلُّ أُولَـٰئِكَ كَانَ عَنْهُ مَسْئُولًا» (اسراء/36).

(Эй инсон), ўзинг аниқ билмаган нарсага эргашма! Чунки қулоқ,кўз,дил – буларнинг барчаси тўғрисида (хар бир инсон) масъул бўлур (яъни эшитган,кўрган ва ишонган хар бир нарсаси учун киши қиёмат кунида жавоб беради).

Агар сен  комил,аниқ ишончли илмга эга бўлмас экансан, сукутни сенга хатари йўқдир, аллох    қудратингда бор,сенда мавжуд бўлган илмдан кўпроғини сендан талаб қилмайди:

«لا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفسًا إِلّا وُسعَها»

Шундай экан, уламоларни адосини чиқарма, сукут қил, агар илмга эга бўлмайдиган бўлсанг иймонингни устида гаров,қимор ўйнама. Чунки росулуллох саллаллоху алайхи васаллам мархамат қиладиларки:

“إِذَا كَفَّرَ الرَّجُلُ أَخَاهُ فَقَدْ بَاءَ بِهَا أَحَدُهُمَا»،

Хар қандай киши ўзини биродарига кофир деса, мана бу холатда бу уларнинг икковидан бирига қайтади. Ёки мархамат қиладилар:

“أَيُّمَا رَجُلٍ قَالَ لِأَخِيهِ يَاكَافِرُ فَقَدْ بَاءَ بِهَا أَحَدُهُمَا إِنْ كَانَ كَمَا قَالَ، وَإِلَّا رَجَعَتْ عَلَيْهِ.

Демак, шунга эътибор бергинки, агар ўша мусулмон ишончли суратда кофир бўлмаган бўлса ва унинг кофир эканлиги борасида бир зарра шак,шубха мавжуд бўлса, куфр сени ўзингга қайтиб келади, худди сен ўзингга мен кофирман дегандек бўласан, мана бу шахс ўзини хаққига қилиши мумкин бўлган  энг хатарли,хавфли жиноят,зулм хисобланади.

(давоми бор……)