دسته: تاریخ اسلام

س 4. اختلاف صاحب العمده با دکتر ایمن الظواهری رهبر فعلی القاعده بر سر چه مسائلی است؟ آیا واقعاً صاحب العمده برای یهودی ها و صلیبی ها بر علیه اهل جهاد کار می کند؟

ج: دکتر فضل با دکتر ایمن الظواهری هر دو پزشک و از دوستان قدیمی بودند. دکتر فضل در یمن دستگیر می شود و تحویل حکومت سکولار مصر داده می شود که پس از سالهای اسارت می بینیم که در  زندان مراجعاتی را می نویسد که با مخالفت بسیاری از اهل جهاد مواجه می شود.

معمولاً بین تخصصهای مختلف و بخصوص تخصص مهم و حیاتی چون جهاد فی سبیل الله همیشه اختلاف رای وجود خواهد داشت و تنها یک رهبر واحد است که می تواند با شوراهای مختلفی که در اختیار دارد به این اختلافات خاتمه دهد و با وحدت دستور و وحدت فرماندهی مانع از تولید تفرق و جنگهای خونین داخلی و سایر مصیبتهای ناشی از تفرق شود، اما آنچه به بحث ما ربط دارد این است که دکتر فضل یا سيد امام الشريف با اسم جهادی عبد القادر بن عبد العزيز و صاحب آثاری چون «العُمدة في إعدادِ العُدة» در مورد تترس می گوید: امروزه حمله به عموم مردم در سرزمینهای مسلمین مثل آنچه در منفجر کردن هتلها و ساختمانها و وسایل حمل و نقل اتفاق می افتد فکر نمی کنم هیچ بهره ای از جهاد فی سبیل الله برده باشد، تمام این اعمال مجاز نیستند هر چند با ادعای جواز کشتن سپرانسانی و تترس باشد. ^[1]

واکنش دکتر ایمن الظواهری هم به سخنان این چهره ی شناخته شده ی جهادی قابل توجه است، چون می بینیم در پاسخ به سخنان دکتر فضل کتابی بیشتر از 200 صفحه تحت عنوان «التبرئه»^[2] تالیف می کند و در این کتاب مطالبی در مورد شبیخون و مقابله به مثل کردن و تترس و سپرهای انسانی و مالی و پاسخ به دیدگاههای دکتر فضل بیان می کند و دیدگاه خودش را ارائه می دهد.

 اما طبق عادت همیشگی نجدی ها و آنهائی که بهره ی کمتری از فقه صحیح اسلامی برده اند طرف مقابل را به مزدوری برای آمریکا و طاغوتهای محلی و خادم جبهه ی یهودی و صلیبی و مسائلی از این دست متهم می کند که باز می بینیم صاحب العمده نیز با تحدی به مباهله ایمن الظواهری را به وابسته بودن به کشورهائی چون سودان متهم می کند.

در اینجا باز دو نکته را عرض می کنم :

1.  متاسفانه نجدیت در برچسب زدن و متهم کردن غیر شرعی مخالفین به ضال و مضل و اهل بدعت و خوارج و طائفه الممتنعه و مرتد و مشرک و مزدور و… دست بالائی دارند و اثبات این اتهامات نیاز به بررسی های دقیق شرعی و قضائی دارد.
2. من اینها را در امر جهاد و جنگ مسلحانه در جایگاه خالد بن ولید رضی الله عنه می بینم و وجود اشتباه برای این افراد امری طبیعی و قابل پیش بینی است . این عزیزان را باید رهبرانی مجتهد چون رسول الله صلی الله علیه وسلم و ابوبکر صدیق رضی الله عنه مدیریت کند و چنانچه این رهبران مجتهد وجود نداشته باشند باید منتظر ادامه ی این اشتباهات و حتی فجایع باشیم.

---

[1] لا أظن أن التعرض لعامة الناس في بلدان المسلمين اليوم من الجهاد في سبيل الله في شيء مثل ما حدث من تفجير الفنادق والعمارات ووسائل النقل، هذا كله لا يجوز ولو بدعوى جواز قتل الترس

[2] التبرئة؛ رسالة فی تبرئة أمة القلم والسیف من منقصة تهمة الخور والضعف

Албатта мўъминлар бирордардирлар

Мана бу жараённи ва “иттиход” заминасидаги исломий дипломатикани  босиб ўтиш ва унга амал қилиш, хамда уни “вахдат” даражасига  кўтариш ва такомиллаштириш биринчи қадам сифатида босиб ўтилиши лозим бўлган “ўтиш мархаласидир”, мана шу мархалани босиб ўтиш ўзига хос кенг дунё қараш ва сабрни талаб қилади. Шубхасиз бизлар хар қандай холатда, хатто нубувват манхажига асосланган исломий хукуматга эга бўлган тақдиримизда хам ахли китоб кофирларидан, секуляр кофирлардан хам улар билан “иттиход”га кўра паймон тузган холатимизда хам, ўринсиз ва озор берадиган сўзларни эшитишимиз аниқ. Чунки улар зимма ахли бўлиб, исломий жамиятда ўзига хос хуқуқларга эгадирлар:

  لَتَسْمَعُنَّ مِنَ الَّذینَ أُوتُوا الْکِتابَ مِنْ قَبْلِکُمْ وَ مِنَ الَّذینَ أَشْرَکُوا أَذًی کَثیرًا

Албатта сизлардан илгари китоб берилган кимсалар томонидан ва мушриклар томонидан кўп азият-маломатлар эшитажаксизлар.

وَ إِنْ تَصْبِرُوا وَ تَتَّقُوا فَإِنَّ ذلِکَ مِنْ عَزْمِ اْلأُمُور؛ِ (آل عمران/186)

Агар (озорларига) сабр-тоқат қилсангизлар ва аллохдан қўрқсангизлар (нажот топурсиз).

Росулуллох саллаллоху алайхи васалламни мархамат қилишларича:

 الْمُؤْمِنُ الَّذِي يُخَالِطُ النَّاسَ، وَيَصْبِرُ عَلَى أَذَاهُمْ ، أفضلُ مِنَ الْمُؤْمِنِ الَّذِي لَا يُخَالِطُ النَّاسَ، وَلَا يَصْبِرُ عَلَى أَذَاهُمْ ^[1]

Одамлар билан муомала қилиб уларни озорларига сабр қилган ва азиятларини тахаммул қилган мўъмин, одамлар билан муомала қилмасдан уларни озор-азиятларига сабр қилмаган мўъминдан яхшироқдир.

Кофирларни озор-азиятларига сабр қилишлигингни далили  ўртадаги тузилган “иттиход” паймони учун бўлиб, шу сабабли уни тахаммул қиласан. Энди нима учун мўъмин биродар ва мўъмин опа-сингиллар баробаридаги сабринг, тоқатинг  бунчалик камайиб кетган? Тоқатингиз бунчалик камайиб кетгани билан бир қаторда,  нима учун исломий манхажни систематик ва тўғри равишда татбиқ қилиш учун бор кучингни жамламайсан?  Нима учун ўзинг мубтало бўлиб қолган жахолатинг сабабли хохлаб ё хохламаган холатда, душманларни режаси бўйича харакат қиляпсан ва нима сабабли даъват ва жиход майдонига кирдинг? Бунчалик кенг дипламатика ва оғир жараённи идора қилишга қодир бўлмас экансан, ким сенга буни ичига киргин деб, айтди? Ахир аллох таоло мархамат қилган эдику:

   لَا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا (بقره/286)

رحِم الله امرأً عرَف قدْر نفسه.

Ўзини қадрини таниган кишига аллох рахм қилсин.

Асл қоида бўйича бизлар қуйидагича бўлишимиз кераклигини унутдингми?

 أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ + رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ«و» أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ + أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ 

Кофирларга қахрли + ўз ораларида эса рахм-шафқатлидирлар. Улар мўъминларга хоксор+ кофирларга эса қаттиққўл.

Агар аллохни фармонига биноан мана шу кофирлар:

«وَإِذَا حُيِّيتُمْ بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْهَا أَوْ رُدُّوهَا»

 Қачон сизларга бирон ибора билан салом берилса, сизлар ундан чиройлироқ қилиб алик олинглар ёки (хеч бўлмаса) ўша иборани қайтаринглар.

«إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ حَسِيبًا» (نساء/86)

Албатта аллох хамма нарсани хисобга олгувчи бўлган зотдир.

Шундай бўлгач бизлар “албатта мўъминлар биродардирлар” қоидасини қолибида “иттиход” тахияси билан аввалги қадам сифатида афзал “уч абзорни” бири бўлган улил амр шўросини канали орқали исломий “вахдатга” етиш йўлида сизларга хитоб қилдик. Ва аллох таолодан “сизлар ундан чиройролироқ қилиб алик олинглар ёки (хеч бўлмаса) ўша иборани қайтаринглар” га ўхшаш, муборак тахияни жавобини беришингизни умид қиламиз, агарчи жамиятда насихат, қуръон , суннат билан партиялар тузиш ва тафрақа солишдан қўлини тортмайдиган кишилар доим топилиб турса хам шу гапни айтамиз, бундай одамларни ром қилиб йўлга солишни бирдан- бир йўли харбий хукумат қудратини ишга солиш ва “уларга қахрли бўлиш” бўлиб қолади. Четга суриб қўйиб кетишни имкони бўлмаган исломий “иттиход” жараёни бўйича, бугунги кундаги тафарруқдан исломий “вахдатга” ўтиш даври сифатида  бошлаган бахсимизни нихоясига етказамиз ва  дуо қиламиз:

 اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ الجَنَّة وَمَا قَرَّبَ إِلَيْهَا مِنْ قَوْلٍ وَعَمَلٍ، وَأَعُوذُ بِكَ مَنَ النَّارِ وَمَا قَرَّبَ إِلَيْهَا مِنْ قَوْلٍ وَعَمَلٍ.

رَبَّنَا أَعِزَّنَا بِالإِسْلامِ، وَأَعِزَّ بِنَا الإسْلامَ، اللَّهُمَّ أَعْلِ بِنَا كَلِمَةَ الإسْلاَمِ، وَارْفَعْ بِنَا رَايَةَ القُرْآنِ.

سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَبِحَمْدِكَ، لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ، أَسْتَغْفِرُكَ وَأَتُوبُ إِلَيْكَ

Вассаламу алайкум ва рохматуллохи ва барокатух. ^[2]

---

[1]رواه الترمذي (2507) ابن ماجه (4032)، وأحمد (5022)والطبراني في (المعجم الأوسط) (5953)، والبيهقي (20669) و. صحیح الجامع 6651

[2]پیاده شده از سخنرانی تصویری شیخ ابوحمزه المهاجر هورامی حفظه الله تحت عنوان :پروسه یاجتناب ناپذیر«اتحاد» اسلامی، دوران گذاراز تفرق کنونی به «وحدت» اسلامی

اَلبَتَّه مُؤمِنلَر بِرادَردِیرلَر

مَنه بُو جَرَیانّی و “اِتِّحاد” زَمِینَسِیدَگی اِسلامِی دِپلامَتِیکنِی باسِیب اوُتِیش و اوُنگه عَمَل قِیلِیش، هَمدَه اوُنِی “وَحدَت” دَرَجَسِیگه کوُتَرِیش و تَکامِیلَّشتِیرِیش بِیرینچی قَدَم صِیفَتِیدَه باسِیب اوُتِیلِیشِی لازِم بُولگن “اوُتِیش مَرحَلَسِیدِیر”، مَنه شُو مَرحَلَنِی باسِیب اوُتِیش اوُزِیگه حاص کِینگ دُنیا قَرَش و صَبرنِی طَلَب قِیلَدِی. شُبهَه سِیز بِیزلَر هَر قَندَی حالَتدَه، حَتّی نُبُوَّت مَنهَجِیگه اَساسلَنگن اِسلامِی حُکوُمَتگه اِیگه بُولگن تَقدِیریمِیزدَه هَم اَهلی کِتاب کافِرلَریدَن،سِکولار کافِرلَردَن هَم اوُلَر بیلن “اِتّحاد”گه کوُرَه پَیمان توُزگن حالَتِیمِیزده هَم، اوُرِینسِیز و آزار بِیرَدِیگن سُوزلَرنی اِیشیتیشیمیز آنِیق. چُونکی اوُلَر ذِمَّه اَهلِی بُولِیب، اِسلامِی جَمِیعَتدَه اوُزِیگه حاص حُقوُقلَرگه اِیگه دِیرلَر:    لَتَسْمَعُنَّ مِنَ الَّذینَ أُوتُوا الْکِتابَ مِنْ قَبْلِکُمْ وَ مِنَ الَّذینَ أَشْرَکُوا أَذًی کَثیرًا  اَلبَتّه سِیزلَردَن اِیلگرِی کِتاب بِیرِیلگَن کِیمسَه لَر تامانِیدَن و مُشرِکلَر تامانِیدَن کُوپ اَذِیَت- مَلامَتلَر اِیشیتَجَکسِیزلَر. وَ إِنْ تَصْبِرُوا وَ تَتَّقُوا فَإِنَّ ذلِکَ مِنْ عَزْمِ اْلأُمُور؛ِ (آل عمران/186)  اَگر (آزارلَریگه) صَبر-طاقَت قِیلسَنگِیزلَر و الله دَن قُورقسَنگِیزلَر (نَجات تاپُورسِیز).

رسول الله صلی الله علیه وسلمنی مَرحَمَت قِیلیشلَریچَه:  الْمُؤْمِنُ الَّذِي يُخَالِطُ النَّاسَ، وَيَصْبِرُ عَلَى أَذَاهُمْ ، أفضلُ مِنَ الْمُؤْمِنِ الَّذِي لَا يُخَالِطُ النَّاسَ، وَلَا يَصْبِرُ عَلَى أَذَاهُمْ ^[1]  آدَملَر بیلن مُعامَله قِیلیب اوُلَرنی آزارلَریگه صَبر قِیلگن و اَذِیَتلَرینی تَحَمُّل قِیلگن مُؤمِن، آدَملَر بِیلن مُعامَله قِیلمَسدَن اوُلَرنی آزار- اَذِیَتلَریگه صَبر قِیلمَگن مُؤمِندَن یَحشِیراقدِیر.

کافِرلَرنی آزار-اَذِیَتلَریگه صَبر قِیلیشلِیگینگنی دَلِیلِی اوُرتَدَگی توُزِیلگن “اِتّحاد” پَیمانی اوُچُون بُولِیب، شُو سَبَبلی اوُنِی تَحَمُّل قِیلَسَن. اِیندِی نِیمَه اوُچُون مُؤمِن بِرادَر و مُؤمِن آپَه- سِینگِیلَّر بَرابَرِیدَگی صَبرِینگ،طاقَتِینگ بَونچَلِیک کَمَیِیب کِیتگن؟ طاقَتِینگِیز بُونچَلِیک کَمَیِیب کِیتگه نِی بیلن بِیر قَطاردَه، نِیمه اُوچُون اِسلامِی مَنهَجنِی سِیستِیمَتِیک و تُوغرِی رَوِیشدَه طَتبِیق قِیلیش اوُچُون بار کوُچِینگنِی جَملَمَیسَن؟ نِیمَه اوُچُون اوُزِینگ مُبتَلا بُولِیب قالگن جَهالَتِینگ سَبَبلی هاحلَب یا هاحلَمَگن حالَتدَه، دُشمَنلَرنی رِیجَه سی بُویِیچَه حَرَکَت قِیلیَپسَن و نِیمه سَبَبلِی دَعوَت و جِهاد مَیدانِیگه کِیردِینگ؟ بُونچَلِیک کِینگ دِپلامَتِیکه و آغِیر جَرَیانّی اِدارَه قِیلیشگه قادِر بُولمَس اِیکَنسَن، کِیم سِینگه بُونِی اِیچِیگه کِیرگِین دِیب، اَیتدِی؟ اَخِیر الله تعالی مَرحَمَت قِیلگن اِیدِیکو:    لَا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا (بقره/286)

رحِم الله امرأً عرَف قدْر نفسه. اوُزِینی قَدرِینِی تَنِیگن کِیشیگه الله رَحم قِیلسِین.

اَصل قائِدَه بُویِیچَه بِیزلَر قُویِیدَگِیچَه بُولِیشِیمیز کِیرکلیگینی اوُنُوتدِینگمِی؟   أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ + رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ«و» أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ + أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ    کافِرلَرگه قَهرلی+ اوُز آرَلَریده اِیسه رَحم- شَفقَتلیدِیرلَر. اوُلَر مُؤمِنلَرگه خاکسار+کافِرلَرگه اِیسَه قَتِّیق قوُل.

 اَگر الله نی فَرمانِیگه بِنائَن مَنَه شُو کافِرلَر: «وَإِذَا حُيِّيتُمْ بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْهَا أَوْ رُدُّوهَا»  قَچان سِیزلَرگه بِیران عِبارَه بیلن سَلام بِیریلسَه، سِیزلَر اوُندَن چِرایلِیراق قِیلیب عَلِیک آلِینگلَر یاکی (هِیج بُولمَسَه) اوُشَه عِبارَنِی قَیتَرینگلَر.  «إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ حَسِيبًا» (نساء/86)  اَلبَتّه الله هَمَّه نَرسَنِی حِسابگه آلگوُچِی بُولگن ذاتدِیر.

شُوندَی بُولگچ بِیزلر “اَلبَتّه مُؤمِنلَر بِرادَردِیرلَر” قائِدَسِینِی قالِبِیدَه “اِتّحاد” تَحِیَّه سِی بیلن اَوَّلگِی قَدَم صِفَتِیدَه اَفضَل “اوُچ اَبزارنِی” بِیری بُولگن اوُلِی الاَمر شُوراسِینی کَنَلِی آرقَلِی اِسلامِی “وَحدَتگه” یِیتِیش یُولِیدَه سِیزلرگه حِطاب قِیلدِیک. و الله تعالی دَن “سِیزلَر اوُندَن چِیرایلِیراق قِیلیب عَلِیک آلِینگلَر یاکی (هِیچ بُولمَسَه) اوُشَه عِبارَنِی قَیتَرِینگلَر” گه اوُحشَش، مُبارَک تَحِیَّه نِی جَوابِینی بِیریشینگِیزنِی اوُمِید قِیلَمِیز، اَگرچِی جَمیعَتده نَصِیحَت، قُرآن،سُنّت بیلن پَرتِیَه لَر توُزِیش و تَفرَقَه سالِیشدَن قُولِینی تارتمَیدِیگن کِیشیلَر دائِم تاپِیلِیب توُرسَه هَم شُو گپنی اَیتَمِیز، بُوندَی آدَملَرنی رام قِیلیب یُولگه سالِیشنی بِیردَن- بِیر یُولی حَربِی حُکوُمَت قُدرَتِینی اِیشگه سالِیش و “اوُلَرگه قَهرلِی بُولِیش” بُولِیب قالَدِی. چِیتگه سُورِیب قُویِیب کِیتِیشنی اِمکانِی بُولمَگن اِسلامِی “اِتّحاد” جَرَیانی بُویِیچَه، بُوگوُنگِی کوُندَگِی تَفَرُّقدَن اِسلامِی “وَحدَت” گه اوُتِیش دَورِی صِیفَتِیده باشلَگن بَحثِیمِیزنی نِهایَه سِیگه یِیتکَزَمِیز و دُعا قِیلَمِیز:

 اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ الجَنَّة وَمَا قَرَّبَ إِلَيْهَا مِنْ قَوْلٍ وَعَمَلٍ، وَأَعُوذُ بِكَ مَنَ النَّارِ وَمَا قَرَّبَ إِلَيْهَا مِنْ قَوْلٍ وَعَمَلٍ.

رَبَّنَا أَعِزَّنَا بِالإِسْلامِ، وَأَعِزَّ بِنَا الإسْلامَ، اللَّهُمَّ أَعْلِ بِنَا كَلِمَةَ الإسْلاَمِ، وَارْفَعْ بِنَا رَايَةَ القُرْآنِ.

سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَبِحَمْدِكَ، لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ، أَسْتَغْفِرُكَ وَأَتُوبُ إِلَيْكَ

والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته. ^[2]

---

[1]رواه الترمذي (2507) ابن ماجه (4032)، وأحمد (5022)والطبراني في (المعجم الأوسط) (5953)، والبيهقي (20669) و. صحیح الجامع 6651

[2]پیاده شده از سخنرانی تصویری شیخ ابوحمزه المهاجر هورامی حفظه الله تحت عنوان :پروسه یاجتناب ناپذیر«اتحاد» اسلامی، دوران گذاراز تفرق کنونی به «وحدت» اسلامی

ارتقاء اتحاد به وحدت اجتناب پذیر است

طی کردن و عمل به این پروسه و دیپلماسی اسلامی در زمینه ی «اتحاد» و ارتقاء و تکامل آن به «وحدت» «مرحله ی گذارِ»اجتناب ناپذیری است که باید به عنوان اولین قدم برداشته شود و طی کردن همین مرحله ی گذار صبر و وسعت دید خاصی را می طلبد. بدون شک ما در هر حالتی و حتی با داشتن حکومت اسلامی علی منهاج نبوت از کفار اهل کتاب و کفار سکولار که با آنها «اتحاد» هم بسته باشیم سخنان ناگوار و آزار دهنده ای را خواهیم شنید . چون اینها اهل ذمه هستند و در جامعه اسلامی دارای حقوقی می گردند: لَتَسْمَعُنَّ مِنَ الَّذینَ أُوتُوا الْکِتابَ مِنْ قَبْلِکُمْ وَ مِنَ الَّذینَ أَشْرَکُوا أَذًی کَثیرًا  (حتماً از کسانی که پیش از شما بدیشان کتاب داده شده است ، و از مشرکین اذیّت و آزار فراوانی میبینید) وَ إِنْ تَصْبِرُوا وَ تَتَّقُوا فَإِنَّ ذلِکَ مِنْ عَزْمِ اْلأُمُور؛ِ (آل عمران/186) و اگر بردباری کنید و بپرهیزید، این اموری است که باید بر انجام آنها عزم را جزم کرد و در اجرای آنها کوشید .‏

اگر طبق فرموده ی رسول الله صلی الله علیه وسلم : الْمُؤْمِنُ الَّذِي يُخَالِطُ النَّاسَ، وَيَصْبِرُ عَلَى أَذَاهُمْ ، أفضلُ مِنَ الْمُؤْمِنِ الَّذِي لَا يُخَالِطُ النَّاسَ، وَلَا يَصْبِرُ عَلَى أَذَاهُمْ ^[1] مؤمنی‌ که با مردم می‌آمیزد و  بر آزارشان صبر و تحمّل‌ می‌کند، بهتر است از مؤمنی که با مردم نمی‌آمیزد و بر اذیّت‌ و آزارشان صبر و شکیبایی نمی‌کند،

آزار و اذیت کفار به دلیل وجود پیمان «اتحاد»ی که با آنها داری برایت قابل تحمل است چه اتفاقی افتاده که تحمل و صبرت در برابر برادر و خواهر مومن و مخالفت که باید در نهایت با اینها «وحدت» داشته باشی تا این اندازه کاهش پیدا کرده است؟ شماهائی که تحمل نداری و عزمت را جهت تطبیق صحیح و سیستماتیک منهج اسلامی جزم نکرده ای  و خواسته یا ناخواسته به خاطر جهالتی که به آن آلوده شده ای طبق نقشه ی دشمنان حرکت می کنی چرا وارد میدان دعوت و جهاد می شوی؟  توئی که توان و استطاعت اداره ی چنین دیپلماسی وسیع  و پروسه ی سنگینی را نداری کی گفته وارد بشوی؟ مگر الله تعالی نفرموده: لَا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا (بقره/286)

رحِم الله امرأً عرَف قدْر نفسه.

مگر فراموش کرده ای که قاعده ی اصلی این است که ما : أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ + رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ«و» أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ + أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ  باشیم؟

اگر طبق فرمان الله تعالی همین کفار:«وَإِذَا حُيِّيتُمْ بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْهَا أَوْ رُدُّوهَا» هرگاه شما را تحیت درودی دادند ( اعم از سلام کردن و دعا نمودن و احترام گذاردن) به گونه زیباتر و بهتر از آن یا (دست کم) همانند آن، آن را پاسخ گوئید . «إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ حَسِيبًا» (نساء/86) بیگمان خداوند حسابرس هر چیزی است.‏

پس ما در قالب « إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ» با تحیت «اتحاد» به عنوان اولین قدم جهت رسیدن به «وحدت» اسلامی از کانال شورای اولی الامر یکی از «3ابزار» برتر شما را مخاطب خود قرار داده ایم و از الله تعالی می خواهم با «فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْهَا أَوْ رُدُّوهَا» پاسخ این تحیت مبارک را بدهید، هر چند که در جامعه افرادی وجود دارند که هرگز با نصیحت و قرآن و سنت دست از حزب سازی و تفرق بر نخواهند داشت و تنها قدرت نظامی حکومتی و پیاده کردن سیاست «وَاغْلُظْ عَلَيْهِمْ» می تواند آنها را رام و مدیرت کند.

---

[1]رواه الترمذي (2507) ابن ماجه (4032)، وأحمد (5022)والطبراني في (المعجم الأوسط) (5953)، والبيهقي (20669) و. صحیح الجامع 6651

Мусулмонлар тарихидаги ибратли шахслар

Нишопур шахридаги ханафий мазхаб бўлган салжуқиён хукумати , шофеъий мазхабидаги ашъарийлар билан доим хусумат ва жанг холатида бўлишган, улар хатто Абул Хасан ашъарийни хам лаънатлаб такфир қилишгача боришади. Бу орада шофеъий мазхабидаги уламоларни хам сургун қилишардир, бунга қўшимча равишда оли бувайя хукуматини нобуд қилиш ва шиъаларни махдуд қилиш  йўлида шиъалар билан хам келишмовчиликларга эга бўлишган. Муштарак ва аслий  душман сифатида исмоилий шиъаларини хатари ўртага чиқган пайтда, фақатгина шофеъийлар ва ханафийлар эмас, балки 12 имомлик шиъалар ва зайдийлар хам исмоилий шиъаларга қарши муборазада бир-бирлари билан муттахид бўлишади ва мозандаронни шиъасидан бўлган испахбад  шофеъий-ханафийлардан иборат салжуқиён қўшини билан бирлашиб исмоилий шиъаларга хамла қилади.  Исмоилийларни фидоийлари ахли хам ахли суннатни  ва хам 12 имомлик шиъалардан бўлган, салжуқийларни вазирларидан хисобланган  Муъиниддин кошийга ўхшаш катта кишиларни  ўлдиришарди.  Қазвинийни асари нақз китобига бир назар ташласангиз, унда исмоилий шиъалари томонидан ўлдирилган шиъаларни катта кишиларини исми келтирилган. Мана бу ерда хам ташқи омил орада “иттиход”ни ташкил бўлишига сабаб бўлган. 

Энди бир вақтга келиб ашъарий маслак бўлган Салохиддин Айюбий исмоилий шиъалари билан муттахид бўлади ва хатто уларни вазирлигини хам қабул қилади, мана бу иттиходга насроний кофирлари ва ташқи босқинчилар сабаб бўлишган эди.

Насронийлар салибий жангларини аввал бошида жуда кўп исломий шахарларни фатх қилиб бўлишганди ва бу футухотлар уларга нихоятда яхши рухия берди, натижада эса улар фотимийлар давлатини маркази бўлган қохирани фатх қилишга тамаъ қилишади. “Насронийларни жуда катта қўшини қохира томонга харакат қилади ва йўлдаги шахарларни шу жумладан билбайсга ўхшаш катта шахарларни фатх қилиб, талон-тарож қилиб кетишади ва одамларини ўлдиришади.”   Қохира мухосарага [1]

 тушиб қолгач исмоилий шиъаларни шохи Оъзид аббосийлар хукуматидан “иттиход” тузишни сўрайди ва аббосийлар хам Асадиддин Ширкухни Салохиддин Айюбийга қўшиб 6 минг мужохид билан мисрга юборишади. [2]

Мана бу “иттиход” даврида одатга биноан Салохиддин Айюбий ўзини шофеъий ашъарий ақидасидан воз кечмайди ёки уни яшириб хам ўтирмайди. Мисри исмоилий ҳалқи ва хокими хам ошуро, ийди ғодир, имомларни ва Фотима захро розиаллоху анхони  вилодатларига ўхшаш маросимларидан воз кечишмайди ва ақидаларини хам яширишмайди. Хатто шохни қасрида фотимий халифани хузурида хам азадорчилик маросимлари ўтказилар ва исмоилий шиъалари хам бунда иштирок этишарди. [3][4]

Бу ерда ана ўшанча ихтилоф, келишмовчиликларга эга бўлган мана бу икки фирқа ва мазхаб,ўртадаги муштарак масалалар сабабли муттахид бўлишган эди; ва улар ўзларини иккита бир-биридан фарқли мазхаб эканликларини тан олишарди, шу сабабли хам фотимийлар алазхарга диққатни қаратган холда ўзларини кўз-қарашларини баён қилишар ва Салохиддин Айюбий хам шофеъий фиқхига ва ашъарийлар ақидасига  асосланган мадрасаларни ташкил қилиш, хамда илмий фаолиятларга диққатни қаратган холда ва иқтисодий,қазоий  ислох қилувчи фаолиятларни йўлга қўйиб, даражама –даража ишларини илгари силжитиб боради. Сизлар бу ерда жохил шиъа ва суннийларни ёлғон тўқималарини тамоман аксини , хамда секуляр шарқшуносларнинг қасддан тарихни ўзгартириб кўрсатишларини бутунлай тескарисини кўрасиз, мана бу даврда бирор кишини шофеъий ё шиъа бўлганлик гунохи билан ўлдирилганини топмайсиз. Албатта бу даврда жангчилари моликий ва суданлик бўлган тавошийга ё  шофеъий ва ханбалий бўлган  ироқни шимоли ва шомни хокимларига қарши қудратга асосланган жанглар бўлиб ўтган эди, бу ерда шовар ё тавоший ё шомни ва ироқни   [5][6]

амирлари ўлдирилган бўлса,бу уларни мазхаблари учун содир  бўлган эмас, балки хиёнатлари ёки боғий бўлганликлари сабаб бўлган эди.

---

[1]البدایة و النهایة،ابو الفداء اسماعیل بن عمر بن کثیر الدمشقی، ج۱۲، ص۲۵۵، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۷/۱۹۸۶.

[2]تاریخ ابن خلدون،ابن خلدون، ج۵، ص۳۳۰.

[3]مقریزی، المواعظ و الاعتبار بذکر خطط و الآثار، ۱۴۱۸ق، ج۲، ص۳۲۹

[4]مقریزی، المواعظ و الاعتبار بذکر خطط و الآثار، ۱۴۱۸ق، ج۲، ص۳۳۰

[5]ابن کثیر ، البدایة و النهایة، ج۱۲، ص۱۵۳.

[6]البدایة و النهایة، ج۱۲، ص۱۴۶.

مُسُلمانلُر تَریخِیدَگی عِبرَتلِی شَخصلَر

نِشاپُور شَهرِدَگی حَنَفِی مَذهَب بُولگن سَلجُوقِیان حُکوُمَتِی، شافِعِی مَذهَبیدَگی اَشعَرِیلَر بیلن دائِم خُصُومَت و جَنگ حالَتِیده بُولِیشگن،اوُلَر حَتّی اَبُو الحَسَن اَشعَرِینی هَم لَعنَتلَب تَکفِیر قِیلِیشگچه بارِیشدی. بُو آرَده شافِعِی مَذهَبِیدَگی اوُلَمالَرنی هَم سُورگوُن قِیلِیشَردی، بُونگه قوُشِیمچَه رَوِیشده آلِی بَوَیَّه حُکوُمَتِینِی نابُود قِیلِیش و شِیعَه لَرنی مَحدُود قِیلِیش یُولِیدَه شِیعَه لَر بِیلن هَم کِیلِیشماوچِلِیکلَرگه اِیگه بُولِیشگن. مُشتَرَک و اَصلِی دُشمَن صِیفَتِیده اِسمائِلِی شِیعَه لَرنی خَطَر اوُرتَگه چِیقگن پَیتدَه، فَقَطگِینَه شافِعِیلَر و حَنَفِیلَر اِیمَس،بَلکِی 12 اِماملِیک شِیعَلَر و زَیدِیلَر هَم اِسمائِلِی شِیعَلَرگه قَرشِی مُبارَزَدَه بِیر- بِیرلَری بیلن مُتّحِید بُولِیشَدِی و ماذَندَرَانّی شِیعَسِیدَن بُولگن اِسپَهبَد شافِعِی-حَنَفِیلَردَن عِبارَت سَلجُوقِیان قوُشِینِی بِیلن بِیرلَشِیب اِسمائِلِی شِیعَلَریگه حَملَه قِیلَدِی. اِسمائِلِیلَرنی فِدائِیلَرِی هَم اَهلِی سُنّتنِی هَم 12 اِماملِیک شِیعَلَردَن بُولگن،سَلجُوقِیلَرنی وَزِیرلَریدَن حِسابلَنگن مُعِینِ الدِّین کاشِیگه اوُحشَش کَتَّه کِیشیلَرنی اوُلدِیرِشَردِی. قَزوِینِینِی اَثَرِی نَقض کِتابِیگه بِیر نَظَر تَشلَسَنگیز، اوُنده اِسمائِلِی شِیعَلَرِی تامانِیدَن اوُلدِیرِیلگن شِیعَلَرنی کَتّه کِیشِیلَرینی اِسمِی کِیلتِیرِیلگن. مَنه بُو یِیرده هَم تَشقِی عامِل آرَده “اِتّحاد”نی تَشکِیل بُولِیشِیگه سَبَب بُولگن.

اِیندِی بِیر وَقتگه کِیلِیب اَشعَرِی مَسلَک بُولگن صَلاح الدِّین اَیّوُبِی اِسمائِلِی شِیعَلَری بیلن مُتّحِید بُولَدِی و حَتّی اوُلَرنی وَزِیرلِیگینی هَم قَبُول قِیلَدِی، مَنهَ بوُ اِتّحادگه نَصرَانِی کافِرلَرِی و تَشقِی باسقِینچِیلَر سَبَب بُولِیشگن اِیدِی. نَصرانِیلَر صَلِیبِی جَنگلَرینِی اَوَّل باشِیده جُودَه کوُپ اِسلامِی شَهَرلَرنی فَتح قِیلِیب بُولِیشگندِی و بُو فُتُوحاتلَر اوُلَرگه نِهایَتده یَحشِی رُوحِیَه بِیرَدِی، نَتِیجَده اِیسَه اوُلَر فاطِمِیلَر دَولَتِینِی مَرکَزِی بُولگن قاهِرَنی فَتح قِیلِیشگه طَمَع قِیلِیشَدِی.”نَصرانِیلَرنی جُوده کَتّه قوُشِینی قاهِرَه تامانگه حَرَکَت قِیلَدِی و یُولدَگِی شَهَرلَرنی شُو جُملَدَن بَیلبِیسگه اوُحشَش کَتّه شَهَرلَرنی فَتح قِیلِیب،تَلان- تَراج قِیلِیب کِیتِیشَدی و آدَملَرینی اوُلدِیرِیشَدِی.” قاهِره مُحاصَرَگه توُشِیب قالگچ اِسمائِلِی شِیعَلَرنی شاهِی عَاضِد عَبّاسِیلَر حُکوُمَتِیدَن “اِتّحاد” تُوزِیشنِی سُورَیدِی و عَبّاسِیلَر هَم اَسَدِ الدِّین شِیرکُوهنی صَلاح الدّین اَیُّوبِیگه قُوشِیب[1] 6مِینگ مُجاهِد بِیلن مِصرگه  یُوبارِیشَدِی. [2]

مَنَه بُو “اِتّحاد” دَورِیدَه عادَتگه بِنائَن صَلاح الدِّین اَیُّوبِی اوُزِینِی شافِعِی اَشعَرِی عَقِیدَسِیدَن واز کِیچمَیدِی یاکی اوُنی یَشِیرِیب هَم اوُتِیریشمَیدِی. مِصرنی اِسمائِلِی حَلقی و حاکِمِی هَم عاشُرا،عِیدِ غادِیر، اِماملَرنی و فاطِمه زَهرا رَضِیَ الله عَنهانی وِلادَتلَریگه اوُحشَش مَراسِملَریدَن واز کِیچِیشمَیدِی و عَقِیدَلَرینی هَم یَشِیرِیشمَیدِی. حَتّی شاهنِی قَصرِیدَه فاطِمِی حَلِیفَنِی حُضُورِیدَه هَم عَزَدارچِیلِیک مَراسِملَرِی اوُتکَزِیلَر و اِسمائِلِی شِیعَلَرِی هَم بُونده اِشتِراک اِیتِیشَردِی.[3][4]

بُو یِیردشه اَنَه اوُشَنچَه اِختِلاف، کِیلِیشماوچِیلِیکلَرگه اِیگه بُولگن مَنَه بُو اِیکِّی فِرقَه و مَذهَب،اوُرتَدَگِی مُشتَرَک مَسَله لَر سَبَبلی مُتّحِید بُولِیشگن اِیدِی؛ و اوُلَر اوُزلَرینِی اِیکِّیته بِیر- بِیریدَن فَرقلِی مَذهَب اِیکنلِیکلَرینی تَن آلِیشَردِی، شُو سَبَبلِی هَم فاطِمِیلَر اَلاَزهَرگه دِقَّتنِی قَرَتگن حالده اوُزلَرِینِی کوُز-قَرَشلَرِینِی بَیان قِیلِیشَر و صَلاحِ الدِّین اَیُّوبِی هَم شافِعِی فِقهِیگه و اَشعَرِیلَری عَقِیدَسِیگه اَساسلَنگن مَدرَسَه لَرنی تَشکِیل قِیلِیش، هَمدَه عِلمِی فَعالِیَتلَرگه دِقّتنِی قَرَتگن حالده و اِقتِصادِی، قَضاعِی اِصلاح قِیلوُچِی فَعالِیَتلَرنی یُولگه قوُیِیب، دَرَجَمَه- دَرَجَه اِیشلَرنی اِیلگرِی سِیلجِیتِیب بارَدِی. سِیزلَر بُو یِیردَه جاهِل شِیعَه و سُنِّیلَرنی یالغان تُوقِیمَه لَرِینِی تَماماً عَکسِینِی، هَمدَه سِکوُلار شَرقشُوناسلَرنِینگ قَصدَّن تَرِیخنی اوُزگرتِیریب کُورسَتِیشلَرِینِی بُوتوُنلَی تِیسکَرِیسِینِی کوُرَسِیز، مَنه بُو دَوردَه بِیرار کِیشِینی شافِعِی یا شِیعَه بُولگنلِیک گوُناهِی بِیلن اوُلدِیرِیلگنِینِی تاپمَیسِیز. اَلبَتّه بُو دَوردَه جَنگچِیلَرِی مالِکِی و سُودَنلِیک بُولگن طَواشِیگه یا شافِعِی و حَنبَلی بُولگن عِراقنِی شِمالِی و شامنِی حاکِملَریگه قَرشِی قُدرَتگه اَساسلَنگن جَنگلَر بُولِیب اوُتگن اِیدی، بُو یِیردَه شاوَر یا طَواشِی یا شامنِی و عِراقنِی اَمِیرلَرِی اوُلدِیرِیلگن بُولسَه، بُو اوُلَرنِی مَذهَبلَرِی اوُچُون صادِر بُولگن اِیمَس، بَلکِی خِیانَتلَرِی یاکِی باغِی بُولگنلِیکلَرِی سَبَب بُولگن اِیدِی.  [5][6]

---

[1]البدایة و النهایة،ابو الفداء اسماعیل بن عمر بن کثیر الدمشقی، ج۱۲، ص۲۵۵، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۷/۱۹۸۶.

[2]تاریخ ابن خلدون،ابن خلدون، ج۵، ص۳۳۰.

[3]مقریزی، المواعظ و الاعتبار بذکر خطط و الآثار، ۱۴۱۸ق، ج۲، ص۳۲۹

[4]مقریزی، المواعظ و الاعتبار بذکر خطط و الآثار، ۱۴۱۸ق، ج۲، ص۳۳۰

[5]ابن کثیر ، البدایة و النهایة، ج۱۲، ص۱۵۳.

[6]البدایة و النهایة، ج۱۲، ص۱۴۶.

اتحاد مسلمانان در طول تاریخ

در حکومت سلجوقیان حنفی مذهب که در شهرهائی چون نیشابور حنفی ها با اشعری های شافعی همیشه درگیر بودند و حتی تا حد لعن و تکفیر ابوالحسن اشعری پیش رفته و علمای شافعی مذهب مخالف را تبعید می کردند و علاوه بر آن ضمن نابودی حکومت آل بویه و محدویتهایی برای شیعیان با شیعیان نیز سر ناسازگاری داشتند، زمانی که خطر شیعیان اسماعیلی به عنوان دشمنی مشترک و اصلی بیشتر می شود نه تنها شافعی و حنفی ها بلکه شیعیان 12 امامی و زیدی نیز «اتحاد»یه ای جهت مبارزه با شیعیان اسماعیلی تشکیل می دهند و اسپهبد شیعه ی مازندان به همراه سپاه شافعی – حنفی سلجوقیان به شیعیان اسماعیلی حمله می کنند. فدائیان اسماعیلی هم از اهل سنت می کشتند و هم بزرگان 12 امامی چون معین‌الدین کاشی از وزرای سلجوقی را . کتاب النقض اثر قزوینی را نگاه کنید اسم چند تن از بزرگان شیعیان را آورده که توسط شیعیان اسماعیلی کشته شدند. در این صورت عامل خارجی زمینه ساز «اتحاد» بوده.

حالا زمانی پیش می آید که صلاح الدین ایوبی اشعری مسلک با شیعیان اسماعیلی متحد می شود و حتی وزارت آنها را می پذیرد، که این هم کفار نصرانی و اشغالگر خارجی سبب این «اتحاد» می شوند.

نصرانیها  در سال‌های ابتدایی جنگ صلیبی توانسته بودند شهر‌های اسلامی بسیاری را فتح کنند و این فتوحات به آنان روحیه بسیار داد تا این که طمع فتح قاهره، مرکز دولت فاطمی را در سر بپرورانند. «ارتش بزرگ نصرانی به سمت قاهره حرکت کرد و شهرهایی که در میان راه بود از جمله شهر بزرگ بـِلبَیس را فتح و آنجا را غارت کرده و مردمان را نیز کشتند».[1] پس از محاصره ی قاهره است که العاضد شاه شیعیان اسماعیلی از حکومت عباسیان درخواست «اتحاد» می کند و عباسیان نیز اسدالدین شیرکوه را به همراه صلاح الدین ایوبی با 6 هزار مجاهد روانه مصر می کند[2]

در این «اتحاد»  طبق معمول صلاح الدین از عقاید شافعی و اشعری خود دست نکشید و پنهانش نکرد و حاکم و مردم اسماعیلی مصر نیز از مراسمات خاص خود چون برگزاری مراسم عاشورا و عید غدیر و عید ولادت امامان و فاطمه زهرا رضی الله عنها و.. دست نکشیدند وعقایدشان را مخفی و انکار نکرند .[3] حتی مراسم عزاداری در قصر شاه و با حضور خلیفه ی فاطمی نیز برگزار می شد.[4] و شیعیان اسماعیلی در آن شرکت می کردند.

در اینجا دو فرقه و مذهب با آنهمه اختلاف، بر مسائلی مشترک با هم متحد شده بودند؛ و پذیرفته بودند که اینها دو مذهب مختلف هستند، به همین دلیل از یک سو فاطمی ها با تمرکز بر الازهر دیدگاههای خود را بیان می کردند و صلاح الدین ایوبی هم با تمرکز بر فعالیتهای علمی و ایجاد مدارس بر اساس فقه شافعی و عقاید اشعری[5]و انجام فعالیتهای اصلاحگرایانه ی اقتصادی[6]و قضائی[7]به صورت تدریجی به فعالیتهای نرم خود ادامه داد و شما بر خلاف تمام دروغسرائی جاهلان شیعه و سنی و تحریفات عمدی مسشرقین سکولار، هرگز نمی بینید که در این دوره شخصی به جرم شافعی بودن یا شیعه بودن کشته شود، هر چند جنگها بر سر قدرت با طواشی که سربازانش مالکی و سودانی بودند و یا با حکام شام و شمال عراق که حنفی و شافعی و حنبلی بودند اتفاق افتاد. در اینجا اگر امثال شاور یا طواشی یا امرای شام و شمال عراق کشته می شوندبه دلیل خیانت یا بغی آنها بوده نه به دلیل مذهبشان.

---

[1]البدایة و النهایة،ابو الفداء اسماعیل بن عمر بن کثیر الدمشقی، ج۱۲، ص۲۵۵، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۷/۱۹۸۶.

[2]تاریخ ابن خلدون،ابن خلدون، ج۵، ص۳۳۰.

[3]مقریزی، المواعظ و الاعتبار بذکر خطط و الآثار، ۱۴۱۸ق، ج۲، ص۳۲۹

[4]مقریزی، المواعظ و الاعتبار بذکر خطط و الآثار، ۱۴۱۸ق، ج۲، ص۳۳۰

[5]ابن کثیر ، البدایة و النهایة، ج۱۲، ص۱۵۳.

[6]البدایة و النهایة، ج۱۲، ص۱۴۶.

[7]البدایة و النهایة، ج۱۲، ص۳۶۳.

Ибратли воқеалар

Имом Шофеъий рохимахуллох  моликий мазхабидагилар томонидан калтакланган  ва буни оқидатида бемор бўлган эди, мана шу калтакланишлар оқибатида  охири хам вафот топади. Мана бу мазхабий келишмовчиликлар исломий рошидин  хукуматининг қулаганидан буён хозирги кунгача давом этиб келяпти. Орада бўлиб ўтган мусибатларни айтиб ўтиш учун бутун бошли муфассал китоб ёзилиши керак бўлади, бу нарса бизни мажлисимизни имконидан ташқаридаги иш хисобланади, шу сабабли бугун  бу мавзуга тегишли бир неча боғлиқ бўлган ўринларга ишора қилиб ўтмоқчимиз  холос.

ادامه خواندن Ибратли воқеалар

عِبرَتلِی واقِیعَلَر

اِمامِی شافِعِی رحمه الله مالکِی مَذهَبیدَگیلَر تامانِیدَن کَلتَکلَنگن و بُونِی عاقِبَتِیده بِیمار بُولگن اِیدِی، مَنَه شُو کَلتَکلَنِیشنِی تَعثِیرِدَه آخِرِی هَم وَفات تاپدِی. مَنَه بُو مَذهَبِی کِیلِیشماوچِلِیکلَر اِسلامِی راشِدِین حُکوُمَتِینینگ قوُلَگنِیدَن بُویان حاضِرگِی کُونگچه دَوام اِیتیب کِیلیَپتِی. آرَدَه بُولِیب اوُتگن مُصِیبَتلَرنی اَیتِیب اوُتِیش اوُچُون بُوتُون باشلِی مُفَصَّل کِتاب یازِیلِیشِی کِیرَک بُولَدِی، بُو نَرسَه بِیزنی مَجلِسِیمِیزنی اِمکانِدَن تَشقَریدَگی اِیش حِسابلَنَدِی، شُو سَبَبلِی بُوگوُن بُو مَوضُوعگه تِیگِیشلِی بِیر نِیچه باغلِیق بُولگن اوُرِینلَرگه اِیشاره قیلیب اوُتماقچِیمِیز حالاص.

بَرچَمِیزگه مَعلوُمکِی مُسُلمانلَر اوُزلَرِینینگ نابُود بُولِیشلَرِی اوُچُون،سان- سَناقسِیز فِرقَلَنِیشلَر و اِیچکِی جَنگلر و هِیلمه- هِیل رَفتارِی فَسادلَر بیلن زَمِینَه تَیَّارلَشگن اِیدی. آلِی حاجَند خاندانی  رَهبَرلِیگِیده “دَردَشت”نی کُوِیسِیدَگی شافِعِیلَرنینگ، اِسفَهاندَگی آلِی صائِد خانَدانی رَهبَرلیگیده “جُوبارَه”نی کُوِیسِیدَگی حَنَفِیلر بیلن بُولِیب اوُتگن اوُزَرا  مَذهَبِی جَنگلَرنی اوُنُوتیب بُولَدِیمِی؟ اوُزلَرینی مَذهَبنِی نَمایَنده سی دِیب بِیلَدِیگن مَنه بُو هَر اِیکّی خانَدان اِیکّی اوُرتَده آدَملَرنی شُونچَلِیک قِییِنچِلِیکلَرگه سالِیب تَشلَشگن اِیدِیکِی،اوُلَرنی  ناراضِیچِلِیگِیگه،بِیزار بُولِیشلَریگه، چَرچَشلَریگه بائِث بُولِیشگندی. حَتّی آدَملَر بِیر ظالم کِیلیب مَنه بُو اِیکّی خانَدانّی بِیر نِیچه عَصرگه چُوزِیلگن جَنگلَریدَن نَجات بِیرِیشِنِی  آرزُو قِیلِیشَردِی.

ادامه خواندن عِبرَتلِی واقِیعَلَر

عبرت از تاریخ

امام شافعی رحمه الله توسط مالکی ها مورد ضرب و شتم قرار می گیرد و علیل می شود و بر اثر همین کتک کاری ها پس از مدتی فوت می کند و این درگیری های مذهبی که از زمان انهدام حکومت اسلامی راشدین شروع شده بود تا همین الان ادامه دارد. ذکر تمام مصیبتها خودش یک کتاب مفصل می طلبد و از حوصله ی این جلسه ی ما خارج است، به همین دلیل تنها به ذکر چند مورد مرتبط با بحث امروز اشاره می شود:

همه می دانیم که مسلمین زمینه های نابودی خود را با تفرقهای بی شمار و جنگهای داخلی و مفاسد رفتاری گوناگون فراهم کرده بودند . مگر می توان جنگ مذهبی میان شافعیان کوی «دردشت» به رهبری خاندان آل خجند و حنفی ها ی کوی «جوباره» به رهبری خاندان آل صاعد در اصفهان را فراموش کرد؟ این دو خاندان که هر یک خود را نماینده ی یک مذهب می دانستند چنان عرصه را بر مردم تنگ کرده و باعث نارضایتی و خستگی و بیزاری مردم شده بودند که مردم آرزو می کردند که ظالمی پیدا شود و آنها را از جنگ چند قرنه ی این دو خاندان نجات دهد.

حاکمیت مغولها که از «اتحاد» با قبایل مختلف شکل گرفته بود در سال 616 ه به ایران حمله کرده بودند. زمانی که بار اول به اصفهان حمله کردند بر اثر رشادت سلطان جلال الدین نتوانسته بودند بر اصفهان چیره شوند و شکست خوردند اما سرانجام  در سال 633 يعنى در عهد اوگتاى قاآن شافعی های اصفهان به شرط اینکه مغولها حنفی های را قتل عام کنند قرار گذاشتند كه دروازه‏هاى شهر را برروى مغولها باز کنند. مغلوها که اینگونه وارد شهر شدند شافعی و حنفی همه را کشتند.

ادامه خواندن عبرت از تاریخ